Rosja i Syria walczą z terroryzmem sekty wahabitów

Od 30 września 2015 Rosja na wniosek prezydenta Syrii Baszara al-Asada zaczęła przeprowadzać naloty na obiekty terrorystycznej organizacji wahabitów znanej jako Państwo Islamskie - ISIL - używając szturmowców Su-25 oraz bombowców Su-24M i Su-34. Terroryści z salafickiej sekty wahabitów niszczą zabytki, napadają, gwałcą, rabują, mordują, sieją terror, niszczą także sufizm, stąd warto obserwować w jakim kierunku zmierza wojna z tymi barbarzyńcami. 

Bankructwo USA i barbarzyńska ofensywa islamskiego terroryzmu

CHAOS na Bliskim Wschodzie szaleje z apogeum latem 2015 roku. Kryzys z uchodźcami syryjskimi w Europie ujawnił prawdę. Kraje Bliskiego Wschodu są pogrążone w prawdziwej wojnie, jakiej od lat nie byliśmy świadkami. Ludzie uciekają przez barbarzyńskimi bojownikami Państwa Islamskiego opartego na salafickiej sekcie wahabitów - charydżytów. Ludzie zostawiają cały dobytek i rodziny, wydają oszczędności całego życia, żeby dostać się do Europy, do Niemiec. Zapewne, jak głoszą niektórzy mistycy to dusze dawnych hitlerowców, którzy polegli na Bliskim Wschodzie, a teraz w nowych wcieleniach wracają do domów. 

Co prawda znajduje się wśród nich część takich, którzy są uchodźcami ekonomicznymi sympatyzującymi z niemieckim modelem socjalnym lub potencjalnymi „końmi trojańskimi” terrorystów. Jednak nie może nam to przesłonić faktów, że bezwzględna wojna zabijająca w ludziach jakąkolwiek nadzieję trwa. Światowi przywódcy nie mają pomysłu jak poradzić sobie z tym kryzysem wywołanym przez sektę wahabickich charydżytów. Kłamstwa USA wychodzą na jaw. Amerykanie nic nie kontrolują, poza fałszowaniem raportów i ukrywaniem rzeczywistej skali potęgi wahabickiego terrorystycznego Państwa Islamskiego i ogromu katastrofy humanitarnej, która ma tam miejsce. 

Stany Zjednoczone doskonale wiedziały, że wspierając różne ugrupowania zbrojne w Syrii doprowadzą do powstania tzw. Państwa Islamskiego. Mówi o tym odtajniony przez amerykańskie władze dokument datowany na 12 sierpnia 2012 roku, który został pozyskany przez prawników z Judicial Watch. Problem jednak w tym, że rzekomo umiarkowana rebelia stosowała równie brutalne metody co organizacja ISIS. Nie trzeba być nadzwyczaj inteligentnym aby dojść do wniosku, że to tzw. opozycja syryjska zapoczątkowała istnienie radykalnego Państwa Islamskiego czyli bojówkarstwo sekty salafickich wahabitów. Nie trzeba oczywiście przypominać, że walka USA z terroryzmem nie istnieje, ponieważ to ten właśnie kraj przyczynił się do jego powstania aby realizować swoje chore cele (w tym przypadku jest to między innymi obalenie władz w Syrii). Dlaczego więc Amerykanie mieliby atakować swoich sojuszników w postaci różnych grup terrorystycznych połączonych w ISIL? 

Księga Henocha - Mistyczny Apokryf

KSIĘGA HENOCHA - Mistyczne Pismo Święte Biblii Koptyjskiej

Księga Henocha - księga mistyczna i apokryficzna rzymskiego Starego Testamentu. Znajduje się jednak w koptyjskim kanonie Pisma Świętego jako natchniona i kanoniczna. Zwierzchnicy wczesnoetiopskiego kościoła chrześcijańskiego włączyli kronikę Świętego Proroka Henocha do swego kanonu Biblii. Istnieją trzy księgi apokryficzne przypisywane Świętemu Prorokowi Henochowi (Enoch, Henoch). Są to Księga Henocha etiopska, Księga Henocha słowiańska oraz Księga Henocha hebrajska. Księga Henocha etiopska jest najpopularniejsza i najczęściej cytowana. Opisuje ona kontakt proroka Henocha z istotami "z innego świata", które uznał za anioły Boga lub jakieś inne wyższe istoty, oraz jego podróż z nimi po wszechświecie i w czasie.

Święty Prorok Henoch

Prorok Henoch - Ojciec Mistrzów i Świętych

Enoch lub Henoch (arabskie Idris) — to imię męskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia Hanokh (Hanoch), oznaczającego "pełen poświęcenia", "wyświęcony". W Starym Testamencie występowały postaci o tym imieniu: 

* syn Jereda i ojciec Metuzelacha, ten od Księgi

* syn Kaina i ojciec Irada.

* syn Abrahama i Ketury

Najbardziej znany Enoch czy Henoch to Siódmy Patriarcha, bohater apokryficznej Księgi Henocha, w której było mu dane zobaczyć aniołów i niebiański tron Metatrona. Enoch imieniny obchodzi 3 stycznia. Po hebrajsku Henoch to także Wtajemniczony, Wyświęcony. Po wypełnieniu swej ziemskiej posługi Święty Prorok Henoch wstąpił do nieba na 'ognistym rydwanie'. W religiach abrahamowych prorokiem jest osoba będąca w kontakcie z Bogiem (hebr. Elohim, arab. Allah), będąca Jego "ustami" na ziemi, nierzadko założyciel jakiejś religii lub mistycznej tradycji (Noe, Zaratusztra, Abraham, Izmael, Mojżesz, Eliasz, Jezus, Muhammad). Henoch jest jednym z biblijnych bohaterów. Bóg zabrał Świętego Henocha na koniec jego życia, które trwało 365 lat, zabrał go razem z ciałem i możemy się domyślać tylko, że Henoch został przeniesiony do rajskiego ogrodu Eden. 

Prorok o imieniu Henoch, ojciec Matuzalema, najdłużej żyjącego człowieka z potomków Seta (hebr. Szet), czyli setytów żył w latach 622-987 czyli 365 lat, zaś Matuzalem żył w latach 687-1656 od stworzenia Adama (Człowieka). Henoch, po zrodzeniu Matuzalema, jak napisano w Biblii, chodził w przyjaźni z Bogiem przez 300 lat. Rok 987 po stworzeniu Adama wedle kalendarza żydowskiego, to rok zabrania Proroka Henocha do raju, rok pierwszego wniebowzięcia ludzkiej istoty razem z ciałem. W Księdze Henocha doszukiwano się recepty na długie życie i sposobów Zbawienia, a także podstaw dla żydowskiej Kabały, chrześcijańskiej Mistyki i Gnozy oraz dla Sufizmu. 

Iran - tolerancja i wolność

Tolerancja i wolność w szyickim Iranie 

Iran, Aryan, Kraj Ariów, w dawnych czasach, jako Persja był jednym z najbardziej tolerancyjnych państw świata, a szyizm jednym z najbardziej tolerancyjnych nurtów islamu. Żydowskim dzieciom pozwala świętować szabas, a chrześcijanom – spożywać zakazane w muzułmańskim świecie alkohol i wieprzowinę. Teheran, jedna ze stolic fundamentalizmu islamskiego, mniejszości religijne traktuje z zaskakującym szacunkiem. Gdy reprezentacja Iranu szykowała się do występu w mistrzostwach świata w piłce nożnej w roku 2014, Andranik Tejmurijan ustawił się wraz z kolegami w kolejce do pocałowania Koranu, co miało być częścią ceremonii pożegnalnej. Choć nie jest muzułmaninem, ten irański Ormianin nie zamierzał zaburzać porządku rytuału, tradycyjnie praktykowanego przez podróżnych w jego ojczyźnie. Podając mu świętą księgę, duchowny z trudnością ukrywał swoje rozbawienie. 

Moda - stroje kobiet w Iranie

Ten 32-letni pomocnik, zwany Ando – albo Samuraj, ze względu na uczesanie – nie ma oporów z demonstrowaniem swego przywiązania do chrześcijaństwa, a na boisku często robi znak krzyża. W kwietniu Tejmurijan, gracz Boltonu Wanderers i Fulham, został pierwszym chrześcijańskim kapitanem irańskiej drużyny narodowej. – Cieszę się, że będąc chrześcijaninem gram w muzułmańskiej ekipie – powiedział Ando w niedawno udzielonym wywiadzie. – Mam ormiańskie korzenie oraz irański paszport i jestem z tego dumny. Liczę, że przyczynię się do dobrej sławy Ormian w Iranie. Etniczni Ormianie stanowią większość wspólnoty 300 tysięcy irańskich chrześcijan. Są w pełni zintegrowani z resztą społeczeństwa: Ormianinem jest muzyk Loris Tjeknavorian, a także Sombat Hacoupian, założyciel jednej z najsłynniejszych marek męskiej odzieży. 

Chociaż islam jest irańskim wyznaniem narodowym, to Teheran uznaje tradycyjne mniejszości religijne chrześcijan, żydów i zaratusztrian. Grupom tym zezwala się na posiadanie własnych świątyń i odprawianie obrzędów, a ich reprezentanci zasiadają od początku w irańskim parlamencie. W kraju, gdzie muzułmanom zakazane jest spożycie wieprzowiny i alkoholu, chrześcijanie mogą bez przeszkód destylować trunki i tuczyć swoje świnie na mięso. W Iranie stoi co najmniej 600 kościołów chrześcijańskich, w tym szesnastowieczna świątynia św. Marii w Tabriz, o której wspominał Marco Polo. W sąsiedniej prowincji Azerbejdżanu Zachodniego mieści się prastary klasztor św. Tadeusza, zakwalifikowany do światowego dziedzictwa przez UNESCO. Nie wolno mylić irańskich szyitów z fanatycznymi sunnickimi wahabitami znanymi jako talibowie z Afganistanu, Pakistanu, Arabii Saudyjskiej czy tak zwanego ISIL - rzekomo państwa islamskiego... 

Alawici i ezoteryczny sufizm szyicki

Alawijja - ezoteryczny suficki islam, jego nurty i tradycje w Syrii, Turcji i Iranie

Alawici, Alewici, Bektaszyci, Nizaryci, Ahl-e-Haqq - ezoteryzm szyicki, sufizm

Alawizm z języka arabskiego: علوية‘Alawīyyah, nusajryzm po arabsku: Nuṣayrī نصيريون − prąd religijny, duchowy i mistyczny w sercu prawdziwego islamu, wywodzący się od Muhammada Ibn Nusayra an-Namiri który zmarł około 873 roku, nazywanego Bramą (Bab) Prawdy (al-Haqq) - Bab-al-Haqq. Ich najwybitniejszym teologiem był żyjący w X wieku Husajn ibn Hamdan al-Chasibi. Czczą Hazrat Ali ibn Abi Taliba, pochodzą od isma'ilitów. Muhammad Ibn Nusayr an-Namiri lub Ibn Nusayr to wybitny uczeń jednego z dwunastu imamów, Hasana al-Askari, który ogłosił się jego i Muhammada al-Mahdi'm przedstawicielem i odrzucił autorytet Czterech Zastępców. Wyznawcy nauk duchowych Ibn Nusayra są zwani alawitami. Ojczyzną jest Dżabal an-Nusajrija lub Anasrija - góra Nusajrija w górach Libanu, a także w rejonie Alepo, Hama i przy granicy z Turcją. Pierwotna nazwa pochodzi od twórcy tej wiary Muhammada ibn Nusajra zmarłego w roku 873. Nazwa kojarzona jest również ze słowem nusrani - chrześcijanin. Alawici ewoluowali dzięki naukom Husayn ibn Hamdan al-Khasabi zmarłego około roku 970 A.D. 

Alawici - Syria, Turcja i Liban - występowanie zielony kolor

Alawici wedle potocznej wiedzy są zwolennikami ograniczonej reinkarnacji, pozostającymi pod rzekomym wpływem neoplatonizmu, a wiele ich wierzeń wykazuje silny wpływ chrześcijaństwa, zaratustrianizmu i rzekomo kultów astralnych. Celem wyznawcy czy zwolennika alawizmu jest przejście do sfery gwiazd poprzez siedem wcieleń. Alawici noszą często chrześcijańskie imiona i obchodzą święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Nie odbywają pielgrzymek do Mekki i nie uznają salaficko-wahabickiego szariatu. Alawickie kobiety nie noszą także zasłon na twarzach, gdyż są normalne. W przeszłości blisko współpracowali z francuskimi władzami kolonialnymi, a część z nich przyjęła nawet chrześcijaństwo. W 1922 roku i w latach 1925-1936 władali własnym państwem ze stolicą w Latakii. Od 1946 roku wcieleni do Syrii.

Alawici stanowią około 7-17 procent ludności Syrii i praktycznie sprawują w tym kraju władzę od czasu objęcia rządów przez prezydenta Hafiza al-Assada 12 marca 1971 roku (kariera wojskowa była jedyną możliwością awansu społecznego dla alawitów, co ułatwiło im później przejęcie władzy w kraju i utrzymanie jej). Szyici uznają ich za muzułmanów, ale wśród sunnitów zdania są podzielone - wielu uważa ich za niewiernych, szczególnie sunnickie mordercze sekty salafitów i wahhabitów zwalczają okrutnie alawitów - dokonując ich eksterminacji. Podobnie jak jest to u Jazydów, Alawitą można się tylko urodzić a zostać pełnoprawnym członkiem wspólnoty dopiero w wieku 15 lat. Dzieci są wprowadzane w tajniki wiary etapami a proces inicjacji trwa dosyć długo. 

Liczebność alawitów:

Syria - 2 500 000

Liban - 100 000

Turcja - kilkadziesiąt tysięcy przy granicy syryjskiej

Wzgórza Golan - 2000, w Ghajar

Turcja - alewici to około 20 milionów wyznawców (ciągle terroryzowanych przez reżim sunnicki) 

Alawici uważają też, że niewierni (kafir) oraz ludzie, którzy negują wielkość Imama Ali, będą karani poprzez reinkarnację w zwierzęta (w tym w świnie i psy). W przypadku nagannego zachowania alawici mogą też odradzać się jako chrześcijanie, którzy jednak cały czas mają szansę na odrodzenie jako alawi. Reinkarnacji można podlegać wielokrotnie. Alawici wierzą, że gwiazdy na Mlecznej Drodze są urzeczywistnieniem dusz wiernych. Według nich, wszyscy ludzie pierwotnie przebywali na pierwszej gwieździe, jaka pojawiła się na świecie, jednak z powodu nieposłuszeństwa ludzi, spadła ona z firmamentu na ziemię. Prawdziwym celem Alawity, jest więc teraz przebycie 7 wcieleń, które pozwolą mu z powrotem dotrzeć do sfery gwiazd i w ten sposób połączyć się z Hazrat Ali Murtazą. 

Na przestrzeni wieków, alawici byli dziesiątkowani przez katolickich krzyżowców, Mameluków, Turków oraz samych współwyznawców, walczących między sobą z powodu znacznych niekiedy różnic przekonań czy rytuałów, wynikających z odmiennego kształtowania się poszczególnych odłamów w ciągu całych pokoleń. Historia alawitów pod pewnymi względami przypomina dzieje Kurdów, a szczególnie Jazydów, których wierzenia niekiedy są bardzo zbliżone do alawickich. Przywołując kilka historycznych faktów z ich burzliwej historii, można wspomnieć o roku 1097, kiedy to katoliccy krzyżowcy dokonali ludobójczej masakry alawitów, uznając ich za muzułmanów. Jednak później, już po fakcie, gdy dowiedzieli się, że tak naprawdę nimi nie są, zaczęli ich tolerować a niekiedy nawet pomagać im w wewnętrznych sporach i rozgrywkach. W XII wieku, muzułmański uczony sunnicki i założyciel sekty salafitów, a prekursor sekty wahhabizmu, Ibn Taymiyya, a ściślej, Abu al-Abbas Taqi al-Din Ahmad ibn Abd al-Salaam ibn Abdullah ibn Tayymiya al-Harrani, wydał złowieszczą fatwę, czyli salafickie orzeczenie prawne o charakterze zbrodniczej klątwy inkwizycyjnej, w którym upoważniał rzekomych muzułmanów (charydżytów, salafitów), tych rzekomo prawdziwych, fundamentalistycznych oprawców, do prowadzenia świętej wojny przeciwko alawitom, usprawiedliwiając ich zabijanie oraz przejmowanie ich własności, o ile nie wykażą skruchy i nie nawrócą się na salafizm czy póxniej na wahhabizm z którego wywodzi się dzisiejsza al-Kaida i tak zwane Państwo Islamskie - bandy zwyrodniałych terrorystów ludobójców. 

Ramadan - miesiąc postu saum

RAMADAN - Miesiąc postu sufich, fakirów, derwiszów i muzułmanów   

Ramadan - arab. رمضان, ramaḍān; urdu, paszto, czecz. ramzān; per. i tur. ramazān – to tradycyjny dziewiąty miesiąc kalendarza muzułmańskiego. Dla muzułmanów wszelkich nurtów jest święty, gdyż w tym miesiącu rozpoczęło się objawianie Świętego Koranu – archanioł Gabriel (arab. Dżibril) ukazał się Świętemu Prorokowi Muhammadowi, przekazując kilka wersów przyszłej świętej księgi islamu. Ramadan jest tradycyjnym miesiącem wielbienie Boga, mistycznej ascezy, miesiącem modlitwy oraz studiowania Świętego Koranu. Nie śpij zbyt dużo, praktykuj duchowe oddanie, praktykuj dużo salat (modlitwy), praktykuj dużo wudu (wudhu) - przeganiania sił zła, przeganiania demonów i szejtanów (szatanów), praktykuj duchowo (latihan kedżiwan). Szczególnie ostatnie dziesięć dni miesiąca ramadan, oprócz poszczenia w dzień praktykuj dużo wielbienia i oddania Bogu (Subhanahu wa ta'ala). Dzienny czas postu wyznacza lokalny wschód i zachód słońca, co do minuty! 

Nazwa Ramadan pochodzi od słowa Ramd,  co oznacza ,,żar słońca''. Powiada się Ramada al-Saai'mu, czyli wnętrze człowieka stało się gorące z pragnienia wywołanego postem. Nazwa ramadan ma pochodzenie islamskie, wcześniej miesiąc ten był nazywany Naatiq. Miesiąc ten nazywa się ramadan, ponieważ: 

1. Poszczenie w tym miesiącu wywołuje gorąco i palenie wywołane pragnieniem;

2. Oddawanie czci Jedynemu Bogu w tym miesiącu wypala ślady grzechu w człowieku;

3. Pobożność człowieka w tym miesiącu wywołuje w jego sercu to potrzebne ciepło miłości do jego Stwórcy i innych ludzi.

Podczas trwania ramadanu od świtu do zmierzchu (około 15 minut po zachodzie słońca) porządnemu muzułmaninowi (wierzącemu w Boga) powyżej 10 roku życia nie wolno spożywać żadnych pokarmów, pić żadnych napojów, palić tytoniu, używać kosmetyków, uprawiać seksu (saum). W nocy seks jest dozwolony, oprócz dziesięciu ostatnich dni ramadanu. W tym czasie nie wolno kłamać powołując się na Allah Boga, Świętego Proroka i jego zastępców czy następców. Zabronione jest także zwilżanie gardła rozpyloną cieczą, zanurzanie całej głowy w wodzie, robienie lewatywy czy wywoływanie wymiotów. Można jedynie, gdy jest wysoka temperatura i bardzo sucho, przepłukać gardło wodą. Wszystkie te zakazy noszą nazwę mufirat (czynności przerywające post). Post przerywają także przypadłości związane z utratą świadomości: pijaństwo czy atak szaleństwa (nawet apopleksja) oraz miesiączka. Dużo czasu należy poświęcać modłom, studiowaniu Pisma Świętego (al-Quran), rozważaniom i refleksjom. Ostatni posiłek przed kolejnym dniem postu muzułmanie jedzą przed świtem. Od momentu, kiedy usłyszą wołanie do porannej modlitwy fadżr, powstrzymują się od dalszego jedzenia i picia. W ramadanie muzułmanie pracujący zwykle spożywają dwa posiłki – iftar po zachodzie słońca oraz suhur przed świtem. Sufi jednakże często polecają dla mistycznej ascezy jeden posiłek na dobę po zachodzie słońca, a tylko czasem przed świtem, jeśli uwarunkowane to jest ciężką pracą. W czasie dnia jednakże zachowywany jest całkowity post, powstrzymanie się do posiłków oraz napojów kalorycznych i wody (pełna jednodzienna głodówka oczyszczająca). 

Wspaniałe Stulecie i Sułtanka Hurrem Roksolana

Wspaniałe Stulecie to turecki serial kostiumowy opowiadający o życiu sułtana Sulejmana Wspaniałego, najdłużej panującego władcy Imperium Osmańskiego i jego miłości do pięknej Roksolany znanej jako Sułtanka Hurrem, niewolnicy wziętej w jasyr w dalekim słowiańskim kraju. Serial został na 2015 rok sprzedany do ponad 50 krajów i wszędzie bije rekordy popularności, także w Polsce. Imperium Osmańskie w XVI wieku zwane jest właśnie Wspaniałym Stuleciem. Historia panowania sułtana Sulejmana Wspaniałego, za którego rządów dawna osmańska Turcja osiągnęła szczyt swojej potęgi. Wspaniałe Stulecie – turecki serial telewizyjny, produkowany w latach 2011–2014. Początkowo serial produkowany był przez kanał Show TV, a od 2012 przez Star TV. Pierwszy oryginalny odcinek wyemitowano 5 stycznia 2011, a ostatni odcinek wyemitowano 11 czerwca 2014 roku. Piękny kostiumowy serial filmowy o życiu dworskim i historii imperium w XVI wieku skłania do zapoznania z historią i władcami tamtego okresu, a także z życiem Sułtanki Hurrem znanej jako Roksolana, która jest praktycznie najważniejszą postacią serialu.

WSPANIAŁE STULECIE - ZŁOTY WIEK OSMANÓW 

I SUŁTANKA HURREM - ROKSOLANA 

Wiek XVI to dla tureckiego Imperium Osmańskiego tak zwane Wspaniałe Stulecie - szczyt rozwoju i potęgi. Imperium Osmańskie (jako nazwa państwa pisane wielką literą, jako nazwa imperium dynastii Osmanów – małą; dla tego drugiego znaczenia synonimem jest nazwa imperium ottomańskie) – państwo tureckie na Bliskim Wschodzie, założone przez Turków osmańskich, jedno z plemion tureckich w zachodniej Anatolii, obejmujące w okresie od XIV do XX wieku Anatolię, część Azji południowo-zachodniej, Afrykę północną i Europę południowo-wschodnią. W kręgach dyplomatycznych na określenie dworu sułtana, później także całego państwa tureckiego, stosowano termin Wysoka Porta. Państwo to u szczytu rozwoju terytorialnego znajdowało się na trzech kontynentach-Afryce,Europie i Azji. Szczyt potęgi Osmanów nastąpił za imperatora Sułtana Sulejmana I Wspaniałego, który na przełomie XV i XVI wieku zakończył podbój południowo-wschodniej Europy (m.in. 1521 zdobycie Belgradu, 1541 – Budy, podporządkowanie Siedmiogrodu), ponadto opanował Bagdad i Jemen; potężna flota turecka narzuciła zwierzchnictwo Algierowi, Tunisowi i Trypolitanii. Sulejman Wspaniały rozbudował administrację centralną i prowincjonalną oraz związany z tym system lennych posiadłości wojsk (timar), a także system podatkowy, popierał handel i rzemiosło, przyczynił się do rozwoju kultury i sztuki. Po jego śmierci zaczęły się pierwsze oznaki upadku Turcji (m.in. klęska pod Lepanto 1571). Zwycięstwo Jana III Sobieskiego nad oblegającą Wiedeń armią turecką 1683 zapoczątkowało serię klęsk Turcji. W 1699 (na mocy pokoju w Karłowicach) Polska odzyskała część Ukrainy prawobrzeżnej i Podole (zajęte przez Turcję 1672), Habsburgowie otrzymali prawie całe Węgry, Wenecja – Moreę (Peloponez), Wyspy Egejskie i niektóre twierdze dalmatyńskie, Rosja – Azow i Zaporoże. 

Imperium Osmańskie - XIV do XVII wiek

Historycy polscy nagminnie stosują zamiennie nazwę Turcja dla Imperium Osmańskiego. Tymczasem zdaniem europejskich osmanistów: „Nie można też stwierdzić bez zastrzeżeń, że terytoria osmańskie stanowiły «Turcję» lub nawet «cesarstwo tureckie» w jakimkolwiek sensie”. Z tym stanowiskiem w pełni zgadza się Jerzy S. Łątka i proponuje nazwę Osmania jako skrót dla Imperium Osmańskiego. Od lat powtarza: „Dawna Osmania i dzisiejsza Turcja to dwa różne cywilizacyjnie światy. Nie tylko z tego powodu, iż kraj o nazwie Turcja zaistniał dopiero w 1923 roku. Dlatego, iż kosmopolityczną, wielonarodowościową Portę cementował islam i ciągłość dynastii Osmanów, zaś ukształtowana przez paszę Mustafę Kemala (Kemala Atatürka) Turcja to narodowa, konsekwentnie laicka republika. Wysoką Portę zamieszkiwali Osmańczycy, mężczyźni z tradycyjnymi fezami na głowach i zakwefione kobiety, zaś mieszkańcy Turcji ubrani są w europejski strój. Osmańczycy byli tworem cywilizacji muzułmańskiego Orientu, zaś Turcy są dziećmi kulturowego mariażu tegoż Orientu z Europą i czują się Europejczykami”. 

Sułtan był władcą despotycznym, „panem ludzkich karków” – wszystkich poddanych traktowano jak jego niewolników. Państwo i cała ziemia w jego obrębie uznawana była za dziedziczną własność dynastii Osmanów. Wola sułtana była święta, a jedynym ograniczeniem jego władzy był szariat (prawo religijne) – nie mógł on postępować wbrew jego przepisom. Sułtana nazywano kalifem, „sługą dwóch świątyń” (odniesienie do opieki nad Mekką i Medyną), „imperatorem Wschodu i Zachodu”, a wykorzystując perskie wzorce ustrojowe – padyszachem (panem królów) lub szachinszachem (królem królów). Sułtani tytułowali się także cesarzami rzymskimi (po zdobyciu Konstantynopola w 1453 roku). Sułtan rządził z pomocą zastępu urzędników. Najwyższym był wielki wezyr, który odpowiadał za koordynację prac urzędów, politykę zagraniczną, ogólną politykę wewnętrzną, często dowodził wyprawami wojennymi. Poza nim było jeszcze dwóch wezyrów niższego stopnia. Dwaj ministrowie zajmowali się skarbowością i finansami, çavus başi (czyt. czawus baszi) kierował dworem i wymiarem sprawiedliwości, kapudan pasza dowodził flotą wojenną, kahyabey kierował sułtańską kancelarią, dwóch kadiaskerów odpowiadało za sądownictwo wojskowe. Najwyżsi urzędnicy byli członkami dywanu (rady doradczej sułtana), która często obradowała sama i, niczym rząd, zajmowała się sprawami powierzonymi przez władcę. 

Generalnie, Turcja Osmanów, było to państwo o strukturze feudalnej o ogromnych wpływach biurokracji i armii. Ludność niemuzułmańska była zorganizowana w system milletów - quasi-suwerennej władzy nad poszczególnymi narodami imperium. Było ono na tyle sprawnie administrowane, iż w Europie wieków XV-XVII panowało wśród wielu rządzących oraz filozofów społecznych przekonanie o niemalże doskonałości systemu tureckiego, który próbowano mniej lub bardziej udatnie naśladować (początki absolutyzmu w Europie). W swojej organizacji gospodarczej było to państwo łupieskie, które swój złoty okres przeżywało w okresie grabienia podbijanych terytoriów. Taka organizacja państwa była spadkiem po koczowniczych początkach imperium, kiedy było ono po prostu jednym z wielu łupieżczych sułtanatów, istniejących w Azji Mniejszej. Imperium nie zdołało jednak z powodu nadmiernej biurokratyzacji i militaryzacji życia społecznego wytworzyć klasy średniej i zaczątków nowoczesnej gospodarki kapitalistycznej. Spowodowało to, iż od wieku XVII imperium zaczęło powoli chylić się ku upadkowi (w wiekach XVIII i szczególnie XIX zwano Turcję „chorym człowiekiem Europy”). 

Dżihad - zmaganie i walka z ego

Dżihad - z języka arabskiego جهاد , ğihād – zmaganie, walka – w kulturze islamu pojęcie pierwotnie oznaczające dokładanie starań i podejmowanie trudów w celu wzmocnienia wiary i islamu. W tradycji europejskiej termin ten często, choć nie do końca precyzyjnie, tłumaczy się jako „święta wojna”. W Świętym Koranie i muzułmańskiej tradycji dżihad oznacza wszelkie starania podejmowane w imię szerzenia i umacniania islamu: zarówno poprzez walkę zbrojną, nawracanie niewiernych, pokojowe propagowanie islamu, jak i wewnętrzne zmagania wyznawcy.  

Dżihad to niezwykle złożone zjawisko, ponieważ sami muzułmanie często rozumieją dżihad różnorako, co zależy od wielu czynników: od kraju zamieszkania i jego polityki zagranicznej i wewnętrznej, od poglądów politycznych poszczególnych grup i jednostek, od zaangażowania duchowego we własną religię, itp. Zwykli muzułmanie pojmują przez dżihad codzienne zmaganie się ze swoim losem. Mówią, że jeśli kobieta rodzi dziecko, to jest w dżihadzie. Jeśli studenci zarywają noce, żeby dobrze zdać egzamin, to są w dżihadzie. Takie pojmowanie wynika bezpośrednio z samego znaczenia słowa ,,dżihad'', które brzmi ,,wysiłek''.  

Wielki i mały dżihad. Niekiedy dokonuje się rozróżnienia dżihadu na dwa rodzaje: większy i mniejszy. Rozróżnienie to oparte jest na dwóch hadisach wątpliwej autentyczności, zachowanych w źródłach z przełomu X i IX wieku. Hadisy te zwykle uznawane są za słabe (da'if) a ich autentyczność za nieco wątpliwą, w związku z czym i sam podział dżihadu na wielki i mały budzi wątpliwości. W myśl tego rozróżnienia dżihad większy (al-dżihad al-akbar) ma być ważniejszy i polegać ma na nieustannych wysiłkach podejmowanych przez każdego muzułmanina w celu wykorzenienia wszystkiego, co w jego życiu jest grzeszne lub przeciwne takiemu sposobowi życia, jakiego Bóg chce dla ludzi. Ma to być zatem walka z Szatanem i jego pokusami lub wszelkie działania na rzecz własnej gminy. Narzędziami tego dżihadu są serce w pierwszym przypadku, a ręce i język w drugim. Dżihad mniejszy (dżihad bis-sajf, al-dżihad al-asghar) utożsamiany jest w tym przypadku z walką zbrojną. 

Bardzo często, kiedy mowa o islamie, słyszy się słowo dżihad w znaczeniu „święta wojna”. Dżihad ma jednak w języku arabskim dosłowne znaczenie: „dokładanie starań, podejmowanie wysiłków” (ten sam rdzeń dż-h-d jest w słowie idżtihad – „wysiłek, tworzenie prawa” czy mudżahid – szyicki uczony prawnik). Terminem tym określa się w islamie wysiłki i starania na „ścieżce Boga” w celu ustanowienia w świecie panowania dobra i sprawiedliwości, a wykorzenienia zła i ucisku, a zatem także wszelkie działania podejmowane na rzecz szerzenia islamu. W islamie nie było nigdy pojęcia „świętej” czy religijnej wojny, całe życie muzułmanów jest bowiem podporządkowane Bogu. Jak formułuje to prof. J. Danecki, „kopanie piłki czy jedzenie szparagów jest dla muzułmanina tak samo religijne jak odmawianie modlitwy”. 

Australia walczy z dżihadem sekty wahabitów

Każdy kto walczy przeciwko Australii straci jej obywatelstwo i związane z tym przywileje – zapowiada australijski premier Tony Abbott. Australijskie władze przechodzą do ofensywy w walce z wahabitami i salafitami - islamskimi radykałami. W połowie lutego 2015 roku w wybrzeże Australii uderzyły dwa potężne cyklony, które wyrywały drzewa, zrywały dachy i podtapiały ulice, ale w światowych mediach nie cyklony, tylko zaostrzenie przepisów o obywatelstwie, które miałyby ochronić Australię przez terroryzmem wahabickim wywołało prawdziwą burzę. „Osoby, które walczą przeciwko Australii stracą obywatelstwo naszego kraju” – mówił premier Tony Abbott, stojąc w siedzibie głównej policji w Canberze. Dotyczy to również osób, które urodziły się w Australii. Mówiąc o przywilejach, premier miał na myśli możliwości swobodnego wyjazdu i powrotu do kraju, ograniczenie dostępu do świadczeń socjalnych czy usług konsularnych za granicą. 

Premier Abbott przypomniał, że australijscy żołnierze walczą w Afganistanie i w Iraku, a jesienią 2014 roku Australia wysłała do walki z wahabicką sektą zwąca się Państwem Islamskim 600-osobowy kontyngent żołnierzy i osiem samolotów wielozadaniowych. Ze słów premiera wynikało też, że australijscy żołnierze walczą z salafickimi i wahabickimi terrorystami nie po to, żeby w domu mieć ataki terrorystyczne. Czyli albo walczysz z nami, albo jesteś przeciw nam. Mocne słowa australijskiego premiera to konsekwencja nasilającego się strachu społeczeństwa przed bandyckimi atakami nawiedzonych ideologicznie salafitów z sekty wahabitów. Jesienią 2014 roku gruchnęła wiadomość o tym, że bojownicy z wahabickiej sekty Państwa Islamskiego (IS) planowali w Sydney publicznie zamordować przez ścięcie kilkadziesiąt przypadkowych osób. Australijski wywiad przechwycił apele zajmującego wysoką pozycję w strukturach wahabickiej sekty Państwa Islamskiego Australijczyka - według prokuratora generalnego Australii nawołująca osoba pochodziła z Afganistanu, ale mieszkająca w Australii i mająca australijskie obywatelstwo. Zabójstwa miały być pokazówką zbójeckich skłonności sekty wahabitów. Miały zasiać strach przed sektą wahabitów i chyba zasiały. Zatrzymano wówczas 15 osób podejrzewanych o przygotowywanie ludobójczej zbrodni. Na początku stycznia 2015 roku policja kryminalna Australii aresztowała kolejne dwie osoby podejrzane o wahabicki terroryzm, 24- i 25-latka, którzy przygotowywali atak w imieniu saudyjskiej sekty wahabitów zwących się Państwem Islamskim. 

UNANI - Tradycyjna medycyna sufi

UNANI - Tradycyjna medycyna suficka Awicenny 

Medycyna Unani to połączenie najlepszych tradycji medycznych starożytnej Grecji z medycyną arabską i perską. Wielka jest rola Awicenny i innych wielkich lekarzy arabskich i perskich w rozwoju medycyny zachodniej. Tradycyjne systemy  medycyny indyjskiej, chińskiej czy arabskiej (semickiej) mają historię trwającą ponad 5000 lat i zostały wykorzystane skutecznie przez miliardy ludzi, podczas gdy istnienie nowoczesnej medycyny euro-amerykańskiej to jedynie 150 lat, licząc jej rozwój od drugiej połowy XIX wieku. WHO - Światowa Organizacja Zdrowia uznaje jednak równorzędność tradycyjnych systemów medycznych, w tym medycyny chińskiej, indyjskiej tradycyjnej ajurwedy, tybetańskiej ajurwedy, mongolskiej ajurwedy, medycyny siddham, medycyny unami i wielu systemów szamańskich (uzdrowicielskich), także terapie typu homeopatii. 

Sufi Hakim - Ibn Sina - Awicenna

Unani-tibb lub Yūnānī w arabskiej, hindustani, paszto i perskiej kulturze to tradycyjna medycyna oparta na szkołach arabskich i greckich z dodatkiem perskich i indyjskich wpływów, znana także jako medycyna Awicenny. Zainicjowana przez Hipokratesa i Galena, rozwinięta i udoskonalona przez al-Razi (Rhazes), Ibn Sina (Avicenna), Al-Zahrawi, Ibn-Nafis. Opiera się o cztery Akhlat czyli istotne esencje humoralne: Krew (Dam), Flegma (Balgham), Żółć (Szafra, Safra, Ṣafrā'), Czarna Żółć, Tetra (Saudaa, Saudā'). Kiedy cztery Akhlat czyli cztery istotne esencje są w równowadze, organizm posiada ogromną siłę samoobrony i samoleczenia: Quwwat-e-Mudabbira. Początki współczesnej medycyny Unani sięgają roku 1025, kiedy to Awicenna lepiej znany jako Sufi Ibn Sina opublikował po persku jedno ze swoich wielkich dzieł znanych jako Kanon medycyny (Canon of Medicine). Medycyna Unani stała się szerzej znana w Indiach dopiero w XII/XIII wieku, w sumie od ustanowienia Sułtanatu Delhi i w czasie jego istnienia (1206–1527). Kolejne rozprzestrzenienie medycyny Unani miało miejsce za czasów Imperium Mogołów. Panujący w północnych Indiach Alauddin Khilji w latach 1296 do 1316 miał na swoim sułtańskim (królewskim) dworze kilkunastu medyków (Hakim) leczących ludzi metodami medycyny Unani. 

Unani jest niezwykle popularna wśród Arabów, Persów i Hindusów oraz ludzi z zewnątrz zafascynowanych Indiami, Arabią czy Pakistanem. Oparta jest ona na założeniach sformułowanych przez Hipokratesa i Galena, uzupełniona przez Awicennę. Zgodnie ze starogrecką i staroarabską nauką, ludzki organizm działa w oparciu o cztery płyny, których proporcje oraz wzajemne oddziaływanie mają kluczowy wpływ na kondycję oraz charakter człowieka. Zgodnie z tą samą teorią, rodzaj leczenia, jakiemu w razie choroby należy poddać jednostkę, powinien zależeć od jego temperamentu, a ściślej od stanu czterech esencji humoralnych. Rozkwit medycyny za czasów arabskich i perskich nastąpił za sprawą znamienitych medyków (Hakim), takich jak Rhazes (Sufi al-Razi, Zakariyā Rāzī 854-925), Avicenna (Sufi Ibn Sīnā 980-1037), Sufi Al-Zahrawi (936-1013), oraz Sufi Ibn Nafis (1213-1288). 

Charydżyci - Wahabicki terroryzm i faszyzm

Charydżyci i współczesny wahabicki terroryzm pseudo islamski 

Charydżyci (ang. Kharijites, arabskie: خوارج‎ Khawārij lub Shurāh) to jedna z najwcześniejszych sekt muzułmańskich. Powstała w połowie VII wieku w czasie sporu między Alim ibn abi Talibem późniejszym założycielem dynastii Omajjadów, a Mu'awiją ibn Abi Sufjan (ur. 602, zm. 6 maja 680). Kiedy Hazrat Ali zgodził się na arbitraż po bitwie na równinie Siffin w roku 657, spora część jego armii uznała go za rzekomą zdradę wiary i wymówiła posłuszeństwo uciekając z pola bitwy. Założyła obóz we wsi Hurura w pobliżu Kufy. Utrzymywano że, kalifat jako najwyższy urząd w islamie nie może być przedmiotem targu, zaś rzekomo Hazrat Ali popełnił śmiertelny grzech, nie broniąc uświęconej władzy.

Czarni bojówkarze sekty charydżytów wahabitów

Ich bojowe hasło brzmiało La hukma illa Lillahi - Tylko Bóg może decydować, ale zapomnieli, że Bóg jest Miłosiernym (Rahman), a Prorok Litościwym (Rahim). Zaatakowani przez Hazrat Ali w Nahrawan w roku 658 odstępcy, jedni wybrali śmierć w boju, inni tchórzliwą ucieczkę. Wyznawcy tej sekty zwani są "ludźmi postu i modlitwy", chociaż ich główna aktywność to podrzynanie gardeł. Celem ich było przywrócenie islamowi rzekomej pierwotnej czystości, opartej na równości i braterstwie wszystkich wyznawców Proroka, a rzekomo skażonej przez świeckie rządy Omajjadów. Prowadziło to w praktyce do agresywnej walki z wszelką władzą państwową metodami buntu, rewolty i terroryzmu. Powodowani skrajnym fanatyzmem, potępiali wszelkie przyjemności, muzykę, sztukę, luksus w ubiorze i jedzeniu. Doktryna ta znalazła sprzyjający grunt także wśród nie-Arabów. Ruch ten rozwinął się po śmierci omajjadzkiego kalifa Jazida I. 

Najokrutniejszy odłam charadżytów to azrakici - których wodzem był poeta wojownik Katari ibn al-Fudża, terroryzując południowy Irak i prowincję w Persji. Inny odłam - nadżdyci - pod wodzą Nadżda ibn Amira niepokoił szerokie połacie Arabii i tylko skrupuły religijne powstrzymały przed krwawym zagarnięciem Mekki i Medyny, a dobrze uzbrojone oddziały górskie pod wodzą Szajbaniego trzymały Mosul i całą północną Mezopotamię pod swoją władzą przez dwa lata. Dynastia Abbasydów stłumiła ciągłe powstania zbrodniczych charadżytów. Współczesnym odłamem sekty charadżytów są - ibadyci. Żyją w Algierii, Libii, Omanie i Zanzibarze, a wszędzie okresowo wszczynają zadymy.