Zakon Szadhili - Egipski Zakon Sufich

Zakon Szadhili - Egipski Zakon Sufich z Aleksandrii

Zakon Szadhili (po arabsku: الطريقة الشاذلية) jest tariqah lub zakonem sufickim. Zakon Szadhili został założony przez Abu al-Hasana al-Shadhili w XIII wieku i współcześnie ma miliony wyznawców na całym świecie. Zakon Shadhili ma wielu przyjaciół i praktyków (po arabsku i persku murid, „poszukiwacze”, "uczniowie"), a pojedynczy z nich jest znany jako Shadhili. Ścieżka Tasawwuf jest powszechnie rozumiana jako wewnętrzny, mistyczny wymiar islamu. Jest to złożony byt, który został rozdrobniony na przyswajalne kawałki, dzięki czemu możesz zbierać nagrody za przestrzeganie Szariatu i Sunnah Proroka (Niech pokój będzie z Nim). Shadhili Tariqah jest jedną z wielu gałęzi sufizmu, założoną przez Abu-l-Hassana ash-Shadhili. Główny nacisk tariqa Szadhili można scharakteryzować jako przywiązanie serca do Najwyższego Boga Allaaha. 

Sanktuarium Świętego Grobu Szajcha Shadhili w Humaithara w Egipcie

Sufizm jest dogłębną, duchową nauką, która wiąże się z bezpośrednią wiedzą o Allaah Bogu. Ta nauka może poprowadzić cię od oczyszczenia i uwznioślenia twojego egoistycznego ja (lub nafs, ego) do nieograniczonych Sekretów Prawdy (al-Haqq), które istnieją w tobie i w Bogu – prowadząc do Prawdy tego, kim jesteś. Shadhili Sufi Way (Droga Suficka Szadhili) wspiera cię w życiu boską Prawdą jako ścieżką jako częścią świata, z twoją rodziną, w twojej pracy, poprzez akty życzliwości i troski oraz poprzez pomoc każdemu, kto potrzebuje pomocy, aby zobaczyć Prawdę (al-Haqq) wewnątrz wszystkiego. Jak powiedział Allaah, Bóg Najwyższy: „jeśli mnie kochasz i chcesz czynić dobrze wobec mnie, to kochaj swoich braci i siostry i czyń dobrze wobec nich”. W ten sposób wszystko staje się modlitwą, czy to wynoszenie śmieci, gra w piłkę nożną z synem, całowanie małżonka, zawieranie transakcji biznesowej, jedzenie kolacji czy spokojne siedzenie w kontemplacji. Celem jest całkowite podporządkowanie się szariatowi (prawu) i sunnie (duchowości), aby osiągnąć oczyszczenie serca i duszy oraz rozwinąć prawdziwą, głęboką i trwałą więź z Allah, z Najwyższym Bogiem.

Szejch Tasawwuf, Szajch Suficki, spędza lata na szkoleniu, na naukach i praktykach, aby rozwinąć swój charakter, maniery, codzienny harmonogram, zewnętrzną istotę, akty czci i wiedzę pod przewodnictwem mistrza duchowego. Szajchowie Mistyki uczą się istoty czci i praktycznych implikacji porzucenia przyziemnego życia tego świata od tych, którzy są obrazami i wzorcami Świadomości Boga, Absolutu. Ponadto często spędzają lata na opanowywaniu islamskich nauk hadisów, Koranu, tafsiru, fiqhru itp. Każdy aspekt ich szkolenia łączy ich dalej poprzez łańcuchy uczonych z Prorokiem (Pokój Niech Będzie z Nim), który oczywiście został posłany, aby połączyć stworzenie z ich Panem i Królem. Kiedy wchodzisz w towarzystwo i bliskość takiego Szejcha czy Szajcha, jego wiedza i szerokie doświadczenie pozwalają ocenić twój stan duchowy, a zatem doradzić ci najlepsze „lekarstwa” na wyleczenie chorób twojego serca i duszy. Tak jak lekarz jest szkolony w leczeniu dolegliwości fizycznych, tak uczeni tasawwuf leczą choroby chorego serca i duszy, aby naprawić więź i przywrócić połączenie serca z duszy, a duszy z Bogiem.

Szejch al-Shadhili (593–656 po Hidżra) (1196–1258 e.ch.) jest wpływowym marokańskim uczonym muzułmańskim i sufim z uniwersalistycznymi poglądami mistycznymi, założycielem zakonu sufickiego Szadhili zaliczanej do Szkół z Aleksandrii w Egipcie. Ash-Shadhili urodził się w pobliżu Ceuty w 1196 roku. Jest szarifem, który był patrylinearnym potomkiem arabskiego plemienia Haszim poprzez Idrysydów, a matrylinearnie urodzonym w rodzinie królewskiej berberyjskiego plemienia Ghomara. Jest Malikim w jurysprudencji i wędrował daleko w poszukiwaniu wiedzy, duchowej wiedzy. Niezwykle wykształcony, nawet jako młody człowiek, słynął ze swojej zdolności do angażowania się w argumentację prawną z uczonymi religijnymi swoich czasów. Jako młody człowiek, Abulhasan wahał się między życiem ascety na odludziu, aby całkowicie oddać się czci i inwokacji Boga, a powrotem do miast i osad, aby przebywać w towarzystwie uczonych i ludzi prawych. Studiował w Fezie i przeniósł się do Aleksandrii w 1244 roku. W Iraku spotkał mistrza sufickiego al-Wasiti, który poradził mu, aby znalazł swojego Mistrza Duchowego (Szejka) w kraju, z którego Abulhasan przybył, tam później spotkał Abd as-Salama ibn Maszisza, wielkiego marokańskiego mistrza duchowego sufich. Pod jego przewodnictwem Abulhasan osiągnął duchowe oświecenie i zaczął rozprzestrzeniać swoją wiedzę w całym Maghrebie, szczególnie w Tunezji i Egipcie, gdzie został ostatecznie pochowany. Założył swoją pierwszą zawiję (szkołę suficką) w Tunisie w 1227 roku. Zmarł w 1258 roku w Humaithrze w Egipcie w drodze na pielgrzymkę do Mekki.

Atum Thomas O'Kane - Ostatnie Pożegnanie Murszida

Atum Thomas O'Kane - Ostatnie Pożegnanie Sufickiego Murszida

Żegnamy Ukochanego Przyjaciela i Nauczyciela Atuma Thomasa O’Kane! Nasz ukochany przyjaciel i nauczyciel Thomas Atum O”Kane odszedł spokojnie ku wielkiej boskiej tajemnicy. Atum Thomas O'Kane urodził się 30 marca 1945 roku, odszedł w chwale do Wiecznej Światłości, do Niebiańskiego Empireum, 16 października 2024 roku - w Pełnię Księżyca... 

Murshid Atum Thomas O'Kane (1945-2024)

Droga społeczności Abode ~ Nasz ukochany nauczyciel i przyjaciel Atum O’Kane odszedł.

Drodzy przyjaciele dusz i ukochana społeczności,

🙏 Piszemy ten list, aby poinformować, że Atum Thomas O'Kane w ostatnich dniach/godzinach opieki hospicyjnej był otoczony przez swoją rodzinę i podtrzymany w miłości. Regularnie mówił z ogromną wdzięcznością o swojej podróży życiowej i sposobie, w jaki się rozwinęła jego duchowa praca. Czuje się ogromnie błogosławiony i wdzięczny za ścieżkę, którą podzielił się ze wszystkimi z was. Miłość Atuma O'Kane do nauczania sufizmu i bycia ze społecznością Duchowego  Przewodnictwa była centralnym elementem mandali jego życia. Wiemy, że mądrość jego nauk będzie nas nadal prowadzić, a jego obecność pozostanie bardzo żywa i wyrazista w naszych sercach. Atum O'Kane często mówił o tym, jak prawdziwym darem jego nauczania była radość przyjaźni i głęboka wspólnota, która została stworzona, podzielona, ​​pielęgnowana i przeżywana. Jest głęboko zadowolony, że macie dar siebie nawzajem i zachęca was do dalszego gromadzenia się jako wspólnota i kontynuowania jego duchowej pracy. Wiemy, że ta wiadomość będzie szokiem dla wielu z was, ale stan zdrowia Atuma Thomasa O'Kane drastycznie się pogorszył w ciągu ostatnich kilku dni. 

Boski Atrybut Imienia al-Haleem

WAZIFA: Boski atrybut i właściwość Imienia Al-Haleem

Imię al-Halīm (pisane także jako al-Haleem lub al-Haliim) jest jednym z Najświętszych Imion Boga w Świętym Piśmie islamu, Koranie, gdzie występuje przynajmniej 11 razy w różnych wersetach i surach, a w odmianach gramatycznych nawet 26 razy.

Al-Haleem, al-haliim (arab. الحليم) jest jednym z atrybutów, właściwości czy imion Allah Boga, Absolutu. Jest to część tradycyjnych 99 Imion Boga, atrybutów boskości i uduchowienia w mistyce i gnozie, przez które wielkie sufickie nurty duchowości wschodniej postrzegają Boga, Absolut, i które tradycyjnie są utrzymywane, jak opisano w Świętym Koranie i Sunnie, a także w wielu aramejskich, arabskich, perskich czy urdyjskich pismach duchowych i mistycznych.

Wyrozumiały, cierpliwy, przebaczający, delikatny, łagodny, samoopanowany, pobłażliwy, nieskory do gniewu

Haleem pochodzi z rdzenia tematycznego „hilm”, który ma następujące klasyczne arabskie konotacje: być wyrozumiałym, rozumnym, łagodnym, czułym, delikatnym, cierpliwym; być przebaczającym, subtelnym, rozmyślnym, pobłażliwym; być opanowanym, nie pochopnym; być spokojnym, pogodnym; być zdolnym zarządzać swoim temperamentem; być zdolnym okazywać umiar; być wolnym od gniewu, złości i nienawiści. Posiadanie właściwości „hilm” może być rozumiane jako mądrość i przewidywanie, które pozwala osobie kontrolować swój gniew, złość, agresję. Hilm to inteligencja, która, zdaniem mistyków i proroków, pozwala osobie kontrolować swój gniew i złości, nawet jeśli ich gniew czy złość a uzasadniony sytuacją. Atrybut Absolutu al-Haleem pozwala kiedy jesteś słusznie zły, kontrolować to i nie manifestować agresji ani ataków furii czy zdenerwowania.

Osoba posiadająca atrybut boskiej właściwości Al-Haleem jest Taką, która ma następujące cechy: Wiedza (wiedzieć, co się stało); Mądrość (aby kontrolować to, co sprawia, że jesteś zły czy zdenerwowany); przekonanie, że musisz być sprawiedliwie zły (tylko głupiec gniewa się bez powodu); i wreszcie przekonanie, że osoba, która jest wściekła słusznie, może zemścić się na tobie, ale nie musi.

W swojej książce „Al-Maqsad Al-Asna fi Sharah Asma „Allahu al-Husna” (znany także jako najlepszy sposób na wyjaśnienie pięknych imion Allaha), Wielki Sufi i Imam Al Ghazali tłumaczy Al Haleem jako „Nieprzepuszczalny i cierpiący”. Stwierdza, że Al Haleem jest „Tym, który świadczy o nieposłuszeństwie nieposłusznego, który widzi naruszenie nakazu („ amr”). Ale gniew nie budzi go, a wściekłość go nie chwyta. On nie jest tym, który jest pod wpływem pośpiechu i lekkomyślności podjęcia szybkiej zemsty, mimo że ma nieograniczoną moc, by to zrobić. ” Następnie cytuje werset 35:45 z Koranu: „A gdyby Allah ukarał ludzi za to, co robią, nie zostawiłby tego na plecach (powierzchni ziemi) żadnego stworzenia ...”

Munir Voß odszedł do wieczności

Jak podała na portalu "The Sufi Remembrance Project" Saki Lee, w dniu 15 marca 2018 odszedł do wieczności jeden z największych i najbardziej znanych europejskich sufickich derwiszów, przewodników odosobnień i wspaniałych sufickich nauczycieli (murszidów) - MUNIR VOß (Munir Voss). 

Murshid Munir Voß - 1951-2018

Smutna to wiadomość dla sufickiego Zakonu Inayati czyli dawnego Międzynarodowego Zakonu Sufi na Zachodzie, szczególnie dla tych, którzy poważniej traktowali suficką ścieżkę duchowego wzrostu podejmując okresowe intensywne praktyki odosobnieniowe, rekolekcyjne (retreat) w milczeniu i poście. Wiele osób pamięta sześcio-, dziesięcio-, 21 i 40-dniowe odosobnienia medytacyjne z Munirem Voß. Od około 40 lat Munir Voß bywał corocznie na letnim obozie sufickim w Alpach Szwajcarskich, gdzie prowadził zarówno grupowe jak i indywidualne odosobnienia sufickie w stylu wschodnich sufich i derwiszów. Munir Voß prowadził także odosobnienia (rekolekcje) wielkanocne, podróżował nauczać sufickiej tradycji do Indii czy Olivone w Hiszpanii i wielu innych krajów, w tym wielokrotnie prowadził warszataty sufickie i odosobnienia w Polsce, skąd wielu adeptów i adeptek sufickich pamięta Munira Voß jeszcze nawet z końca lat 80-tych XX wieku, gdyż pierwsze odosobnienie sufickie prowadził w Polsce w 1989 roku, później przez wiele lat corocznie przyjeżdżając do naszego kraju i szkoląc także liderów odosobnień. 

Muraqaba - medytacja suficka

MURAQABA - Medytacja suficka, jej stadia i metody  

Muraqaba, murakaba, muraaqaba, murakebe - po arabsku: مراقبة - to sufickie słowo oznaczające medytacje i kontemplacje. Dosłownie jest to arabski termin oznaczają "doglądanie", "czuwanie", "zatroszczenie się", "dopilnowanie", „czekanie”, „ochranianie” lub "mieć oko na coś/kogoś". Metaforycznie, pokazuje to, że wraz z medytacją, osoba czuwa nad czymś, dogląda czegoś czy troszczy się o coś, co wedle sufich jest pracą duchową doglądania i zatroszczenia się o duchowe serce czy samą boską duszę w sercu, co oczywiście wymaga sporej wiedzy o sercu i duszy, o otoczeniu oraz środowisku serca i duszy, a także o Stwórcy serca i boskiej duszy. Generalnym celem muraqaba jest tak głębokie skupienie się na Bogu, aby realnie doświadczyć Obecności Boga. 

Medytacja Suficka - Ajmer, Indie

Aby praktykować muraqaba radzi się zorganizować zaciszne miejsce, spokojną komnatę czy chociaż mały pokoik, oświetlony niezbyt mocno ani niezbyt ciemny, w którym łatwo się skupić, odprężyć i zaabsorbować sprawami metafizycznymi. Miejsce do praktykowania musi dawać poczucie bezpieczeństwa, bez osób które przeszkadzają, hałasują, indagują. Potrzeba dobrych warunków dla pełnego skupienia umysłu i uwagi na przedmiocie medytacji. Praktyki ćwiczeń koncentracji i medytacji wykonuje się w przeznaczonych do tego pozycjach ciała, w tym szczególnie w siadzie skrzyżnym (tureckim) oraz w siadzie klęcznym, z wyprostowanym tułowiem i rozluźnionym ciałem. 

I. Etapy i stany Muraqaba

Istnieje kilkanaście etapów czy pięter albo stanów medytacji zwanych maqamat (po arabsku: مقامات stadia, etapy, piętra, fazy, stacje) w których sufi i derwisze szeroko ujmują oraz kategoryzują swoją drogę wzniesienia na duchowe wyżyny ku niebiosom. Kategoryzacja etapów medytacji jest nieco arbitralna czy schematyczna, a każdy stopień czy etap miewa wiele podpoziomów czy odmian, zatem nie zawsze łatwo komuś bez głębszego doświadczenia rozeznać się w owych głębiach duchowej podróży ku boskiej świadomości. Podczas procesu przebudzenia i oświecenia, niektóre etapy mogą się połączyć i zlewać lub wzajemnie na siebie zachodzić, szczególnie jeśli chodzi o etapy sąsiadujące ze sobą. 

Poznawanie Jaźni (Gnoza Ego) 

1. Ghanood (Senność, ospałość, półsen)

Ghanood (ghanud to początkowy etap praktyki medytacyjnej (muraqaby). Kiedy człowiek rozpoczyna praktykowanie medytacji, zwykle wchodzi w senny czy półsenny stan medytacyjny, a czasem wręcz notorycznie zasypia, nawet siedząc w pozycji lotosowej. Z upływem czasu i postępu w praktyce osoba medytująca przechodzi w stan pośredni pomiędzy śnieniem a czuwaniem, na pogranicze zaśnięcia i jawy, snu i czuwania. Osoba zwykle pamięta, że coś się w takim stanie działo czy widziało, jednakże nie jest zwykle w stanie wyszczególnić dokładnie co się wydarzyło. Na tym etapie, każda próba medytowania bywa lekiem nasennym, gdyż powoduje zasypianie, a już szczególnie medytowanie wieczorem przed snem kończy się zwykle zaśnięciem. Niestety, bardzo wielu praktykujących rozmaite medytacje, nawet przez wiele lat, pozostaje na tym początkowym etapie, nie opuszcza tego pierwszego piętra praktykowania (siedzenie medytacyjnego). Sztuką jest tutaj nauczyć się trwać w świadomości pomiędzy jawą, a snem, ale jednak nie zasypiać, jak to się zdarza większości praktykujących ze słabszą motywacją i słabą wolą. 

Pir Zia Inayat Khan - Mistrz Zakonu Inayati

Suficki Mistrz Zakonu Inayati - Zia Inayat Khan 

Pir Zia Inayat Khan (urodzony 1 stycznia 1971 roku, w Novato, w Kalifornii) jest nauczycielem i wykładowcą w linii swojego dziadka, Hazrat Inayat Khan. Zia Inayat Khan jest prezydentem Międzynarodowego Zakonu Sufi oraz założycielem Akademii Suluk, szkoły kontemplacyjnych studiów z filiami w USA oraz Europie, a także międzyduchowego instytutu znanego jako Dom Siedmiu Filarów Mądrości. Aktualnie, od stycznia 2016 roku, Pir Zia Inayat Khan jako prezydent Zakonu Inayati, kontynuuje pracę swojego dziadka katalizującą autentyczny duchowy rozwój. 

Pir Zia Inayat Khan, doktor filozofii, urodził się w Novato w stanie Kalifornia w USA, w 1971 roku, jako pierwszy syn sufickich nauczycieli: Pir Vilayat Khan'a oraz Taj Begum Inayat. Pir Vilayat uświadomił Zia Khana w latach wczesnej młodości, że pragnie aby podjął się kierowania suficką linią przekazu odziedziczoną po Hazrat Inayat Khan oraz nauczał go w zakresie medytacji i duchowych odosobnień. Pir Zia został zatwierdzony jako duchowy sukcesor przez Pir Vilayat Khana w roku 2000 i służył jako zwierzchnik Międzynarodowego Zakonu Sufi, kierując sufickimi społecznościami w Północnej i Południowej Ameryce, Europie, na Bliskim Wschodzie, w Azji oraz na Południowym Pacyfiku. 

Kiedy Zia Inayat Khan miał lat trzynaście, w roku 1984, Pir Vilayat wysłał go do Dharamsala w Indii, aby studiował duchowość pod kierunkiem jego dobrego przyjaciela, Jego Świętobliwości Dalai Lamy Tybetu. Pir Zia Inayat Khan otrzymał dyplom BA z literatury perskiej w prestiżowej szkole: the London School of Oriental and African Studies, a także dyplom MA oraz PhD z zakresu studiów religioznawstwa na Duke University. 

Pir-o-Murshid Hazrat Inayat Khan

Hazrat Inayat Khan - Pir-o-Murshid Zakonu Sufi na Zachodzie

Życiorys HIK w wielkim skrócie 

Pir-o-Murshid Hazrat Inayat Khan

Hazrat Inayat Khan — wybitny muzyk, poeta, pisarz, praktyk ścieżki sufi (ṣūfī) nauczyciel i mistrz suficki. Jako pierwszy dokonał pełnego przeniesienia nauczania sufich na Zachód, do Ameryki i Europy. Założyciel Zakonu Sufi na Zachodzie (The Sufi Order in the West), którego współczesna nazwa to Międzynarodowy Zakon Suficki (Sufi Order International). 

Urodził się około północy dnia 5 lipca 1882 roku w Barodzie, w Indiach, w muzułmańskiej rodzinie słynnych muzyków, którzy mieli prawo użytkowania nadawanego od czasów mogolskich tytułu Khan, w spolszczeniu pisanego jako Chan (Wódz, Lider, Król). Khan to imię tytularne pochodzenia mongolskiego i turkijskiego, a najsłynniejszą osobą nazywaną per Khan jest Czyngis Chan (Genghis Khan) czy chociażby Timur Chan. Sufi Khan oznacza lidera czy dosłownie Króla Sufich. 

Dom rodzinny Hazrat Inayat Khana był salonem artystycznym, w którym spotykali się przedstawiciele świata sztuki — literaci, malarze, filozofowie, a także mistycy różnych wyznań religijnych. Od dzieciństwa uczył się gry na winie, tradycyjnym indyjskim instrumencie strunowym, zdobywał nagrody i wyróżnienia. Jako osiemnastolatek odbył pierwsze tournée po Indiach. Jego talent zyskał wówczas powszechne uznanie. W roku 1903 roku opublikował w Hindustanie zbiór 75 klasycznych pieśni indyjskich.

Jego pierwszym nauczycielem duchowym był pochodzący z Medyny Mohamed Abu Hasan, mistrz sufickiej szkoły Czisti (Chishty, Ćiśti). Pod jego kierunkiem Hazrat Inayat Khan zgłębiał także nauki kilku innych szkół sufickich, między innymi: Nakszbandi, Suhrawardi i Qadiri. Podczas trwających kilka lat studiów mieszkał w Kalkucie. Wkrótce po ukończeniu nauki, w 1910 roku, zainspirowany przez murszida (przewodnika duchowego, mistrza prawości i sprawiedliwości), wyruszył do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, aby szerzyć posłanie sufich w kulturze Dzikiego Zachodu. Przez dziesięć lat podróżował po USA i Europie. Dawał koncerty i wykłady, akompaniował słynnym tancerkom: Macie Hari i Ruth Saint Denis.

Pierwszy krąg uczniów czyli sufickich murid stworzył w San Francisco w USA. W roku 1920 osiadł na stałe w Suresnes pod Paryżem. Założył tam europejską szkołę suficką, gdzie prowadził wykłady i warsztaty. Był niestrudzonym nauczycielem, pisarzem i muzykiem.

W 1926 roku dla poratowania zdrowia wyjechał do rodzinnego kraju. Podłamany był postawą ludzi z Zachodu, którzy często porzucali inicjacyjną ścieżkę duchowego rozwoju, co jest zupełnie nie do przyjęcia na Wschodzie. Zmarł w Delhi 5 lutego 1927 roku, pozostawiając jako jedynego legalnego sukcesora swojego nieletniego syna, Pir Vilayat Inayat Khana. 

Zainicjowany przez Hazrat Inayat Khana Sufizm Zachodu, nie jest religią, a raczej ucieleśniającą ideały humanizmu ścieżką życia, której obce są wszelkie bariery rasowe, czy wyznaniowe. Naczelną zasadą jego nauk było poszukiwanie esencji łączącej wszystkie religie świata — w trakcie wykładów często mawiał: — Sufi widzi prawdę we wszystkich religiach. Podobnie w tematyce sufizmu i zakonów oraz bractw sufickich Hazrat Inayat Khan mawiał: - Wszystkie zakony sufickie są jednym zakonem. Sufizm jest jeden. 

Muhammad Ali mistrz boksu islamu

Muhammad Ali - Cassius Marcellus Clay - Bokser, islam i sufizm

Śmierć mistrza Muhammada Ali zjednoczyła bokserski świat, który okrył się żałobą. - To nasz największy bohater - podkreślają amerykańscy muzułmanie. - Ameryka powinna dziękować Bogu za niego. Był amerykańskim bohaterem - powiedział Talib Shareef, prezes Meczetu Proroka na zgromadzeniu przywódców muzułmańskich w Waszyngtonie, na którym uhonorowano zmarłą legendę światowego i amerykańskiego bosku. 

Muhammad Ali z wizytą w domu Szajcha Kabbani - Naqszibandi

Muhammad Ali - żył lat 74; ur. jako Cassius Marcellus Clay, Jr. 17 stycznia 1942 w Louisville, zm. 3 czerwca 2016 w Phoenix – amerykański bokser, gorliwy muzułmanin, wyznawca islamu. Jego najbardziej znane pseudonimy to: The Greatest (Największy, Akbar), The Champ, The Louisville Lip. Wzrost: 191 cm; masa ciała: 86 do 107 kg; styl walki: praworęczny; kategoria wagowa: ciężka. 

Muhammad Ali miał siostrę i czworo braci. Jego babcia ze strony ojca pochodziła z Madagaskaru, a wszyscy przodkowie byli ciemnoskórymi niewolnikami okrutnie przywleczonymi do USA w ramach panującego tam skrajnie bestialskiego niewolnictwa. Jego ojciec był metodystą, ale razem z młodszym bratem zostali przez ojca oddani do szkoły baptystycznej. Młodszy brat Muhamamda Ali Rudolph także później przeszedł na islam i przyjął imię Rahman. 

W 1955 roku młody przyszły bokser przeżył wielki wstrząs psychiczny widząc jak z powodu rasistowskiego i nazistowskiego apartheidu panujące wówczas w USA zamordowano jego przyjaciela, którym był Emmett Till. 

Treningi bosku rozpoczął w wieku lat 12-cie, w 1954 roku za namową policjanta, który spisywał sprawę z ukradzionego mu przez jakiegoś złodzieja roweru. Aby nie dać się bandziorom, musisz chłopcze zacząć trenować boks - powiedział policjant. 

Zdobył złoty medal podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie, później zyskał wielką sławę jako bokser zawodowy. Jako jedyny pięściarz w historii trzykrotnie zdobył tytuł mistrza świata wszechwag i skutecznie bronił go dziewiętnaście razy. Stoczył 61 walk, wygrał 56 pojedynków, z czego 37 przez nokaut. Poniósł tylko 5 porażek. 

Na początku lat 60-tych XX wieku przeszedł na islam i znany był ze swych poglądów antywojennych, które wielokrotnie demonstrował w kontekście amerykańskiej interwencji w Wietnamie. Dokładnie po walce o tytuł mistrza świata w 1964 roku przystąpił oficjalnie do Nation of Islam czyli do Narodu Islamu, radykalnej organizacji czarnoskórych Amerykanów, wyznających islam, prowadzonych przez Malcolma X oraz Ellijaha Muhammada. Zrezygnował z nazwiska Cassius Clay – początkowo nazwał się Cassius X. Po tym, jak Ellijah Muhammad przezwał go "Ali", przyjął muzułmańskie nazwisko Muhammad Ali (najbardziej godny czci, wzniosły, wysoki). 

Pierwszy raz o organizacji Naród Islamu (Nation of Islam) zrzeszającej głównie ciemnoskórych muzułmanów w USA usłyszał w 1959 roku, a dołączył do tej wielkiej i pięknej w owych czasach wspólnoty w 1961 roku. Na początku w całkowitej tajemnicy uczęszczał na spotaknia ruchu Naród Islamu. W 1962 roku spotkał lokalnego lidera ruchu zwanego Malcolm X, który szybko stał się jego mentorem i przewodnikiem duchowym. Muhammad Ali zaczął podkreślać swą muzułmańską tożsamość od 1964 roku, gdy zmienił nazwisko porzucając dawne Cassius Marcellus Clay. W 1964 roku przeprowadził się do południowego Chicago aby żyć w pobliżu centrali ruchu Naród Islamu oraz blisko domu głównego lidera NI, znanego jako ELijah Muhammad. 

W 1975 roku Muhamamd Ali przeszedł na islam w wersji sunnickiej, podobnie jak w 1964 roku jego przyjaciel Malcolm X. Ku sunnizmowi skierował cały ruch Narodu Islamu jego nowy Imam Warith Deen Mohammed, który przejął organizację po śmierci Elijah Muhammada, swego ojca. W ostatnich latach życia najbliższy był mu sufizm łączący różne nurty mistyczne w islamie – podaje agencja Reutera. Niestety w polskich mediach publicznych jakoś niewiele się wspomina o tym, że Muhammad Ali był przez ponad 50 lat jednym z najbardziej rozpoznawalnych muzułmańskich aktywistów pokojowych w USA, a braterstwa narodów o różnych kolorach skóry nauczył się w muzułmańskiej radykalnie pokojowej organizacji Naród Islamu oraz w czasie pielgdzymki do Mekki. 

Czynienie Pokoju - to prawdziwe i zarazem dosłowne znaczenie słowa islam, o czym wszystkie radia, telewizje i internet powinny "szczekać" przez całą dobę na okrągło, żeby odszczekać swoje kłamliwe milczenie na temat pokojowej działalności wielkich muzułmanów takich jak Muhammad Ali. Islam wszak to trzecia potęga religijna w USA, po protestantyzmie i katolicyzmie, aczkolwiek muzułmanami w USA są głównie kolorowi obywatele tego kraju. 

Muhammad Ali był zdeklarowanym przeciwnikiem ludobójczej, amerykańskiej nazistowskiej wojny w Wietnamie prowadzonej przeciwko narodowi wietnamskiemu. Zawsze był silną osobowością, posiadał w sobie coś charyzmatycznego. Gdy powrócił ze złotym medalem olimpijskim do Louisville w USA, odmówiono mu posiłku w barze. Usłyszał: "kolorowych nie obsługujemy..." Wzburzony tymi przejawami nazistowskiego białego rasizmu amerykańskiego poszedł na most i wrzucił medal do rzeki Ohio. 

Muhammad Ali od 1984 roku zmagał się z uciążliwością chorobą Parkinsona znanej w Polsce jako papieska choroba Jana Pawła II. 

Nie brakowało mu wrogów, nazywali go "krzykaczem", na co sam nieco zapracował. Nazywali go  "tancerzem", bo hołdował specyficznemu stylowi walki, zgodnie z wersem piosenki "tańczył jak motyl, żądlił jak pszczoła". Ponadto był zdeklarowanym przeciwnikiem wojny w Wietnamie. - Kiedy patrzymy na historię społeczności afroamerykańskiej, ważnym czynnikiem w popularyzacji islamu w Ameryce jest właśnie Muhammad Ali - powiedział Warith Deen Muhammad II, syn bokserskiej legendy w oświadczeniu. - Ali był darem od Boga. Nie tylko dla muzułmanów, ale dla całego świata - dodał Nihad Awad, dyrektor wykonawczy CAIR, islamistycznej Rady Stosunków Amerykańsko-Islamskich. 

Murshid Samuel Lewis - Sufi SAM

Murshid Samuel Lewis - Sufi Ahmed Murad Chishti 

Samuel L. Lewis znany także jako Sufi SAM, Murshid SAM oraz Sufi Ahmed Murad Chisti (1896-1971) urodził się 18 października 1896 roku w amerykańskiej rodzinie żydowskiego pochodzenia. Matką Samuela Lewisa była Harriett Rosenthal - córka znanego i szanowanego bankiera Lenore'a Rothschilda. Ojcem był Jacob Lewis - wiceprezydent holdingu przedsiębiorstw Levi Strauss. Dzięki rodzicom i osobom najbliższym od wczesnego dzieciństwa młody Samuel bardzo interesował się mistycyzmem i duchowością. W 1919 roku młody Samuel Lewis wstąpił do wspólnoty sufickiej w Fairfax w Kalifornii prowadzonej przez Murshidę Rabię Martin, uczennicę duchową wielkiego sufiego i muzyka znanego jako Hazrat Inayat Khan (Nizami Chishti). W 1920 roku młody Samuel Lewis zetknął się także z mistrzem Zen Nyogen Senzaki ze szkoły Rinzai. Najbardziej znaną na świecie aktywnością zainicjowaną i rozpowszechnioną przez Samuela Lewisa są Tańce Światowego Pokoju (TŚP) znane pod angielską nazwą Dances of Universal Peace (DUP). Murshida Rabia Martin była w swoich czasach wybitną ekspertką od Żydowskiej Kabały (Kabalah) oraz Egipskiej i Tybetańskiej Księgi Śmierci. 

Maqbara Dargah Hazrat Pir Samuel Lewis (1896-1971)

Matka w okresie ciąży miała częste sny i wizje biblijnego proroka Samuela, z których jeden był szczególnie realistyczny, i z tego powodu czując, że to jej dziecko będzie jakieś niezwykłe u Boga, dała młodemu chłopcu na imię Samuel - po biblijnym proroku o tym imieniu, który przychodził do niej w snach. Ojciec jednakże ignorował metafizyczne i duchowe zainteresowania swojego najstarszego syna, który zgodnie z żydowskimi oczekiwaniami winien się zajmować interesami, doglądać rodzinnego przedsiębiorstwa i materialnych zdobyczy w świecie. Już jako dziecko, w wieku lat trzynaście Samuel interesował się wielce zjawiskami paranormalnymi, badaniami psychicznymi i mistycyzmem. W wielu lat 18-cie czyli w roku 1915-tym trafił w Pałacu Nauki w San Francisco (taki tamtejszy Pałac Kultury i Nauki) na wykłady z teozofii w których usłyszał, że wszystkie religie pochodzą od tego samego Boga i ezoterycznie są w zasadzie jedną i tą samą religią daną przez tego samego Boga. 

W 1923 roku po czterech latach intensywnego studiowania nauk sufickich i praktykowania wasif oraz dhikrów sufickich u Murszidy Rabii Martin, młody Samuel Lewis otrzymał inicjację z rąk samego mistrza sufickiego Hazrat Inayat Khan. W 1925 roku w czasie sufickiego odosobnienia w ośrodku Kaaba Allah w Fairfax w Kalifornii prowadzonym przez Murszidę Rabię Martin miał wizje kilku dawnych proroków, w tym Khizra, Eliasza oraz Muhammada, a następnie rozpoczął działalność pisania poezji i traktatów mistycznych. Aż do swojej śmierci Murshid Samuel Lewis trzymał się wskazówek i doświadczeń mistycznych uzyskanych w czasie tego sufickiego odosobnienia ze świętymi prorokami, które były widać bardzo silne i głębokie. W 1926 roku Hazrat Inayat Khan potwierdził Samuelowi autentyczność jego mistycznych doświadczeń oraz ich głębi i zlecił wiele zadań do wykonania, w tym uczynił Samuela Lewisa Protektorem Orędzia Sufi czyli Strażnikiem Ścieżki Sufich w USA (Protector of the Message), co tradycyjnie odpowiada pozycji, roli i odpowiedzialności Szajcha w szkołach, zakonach, lożach i bractwach sufickich na Wschodzie. 

Pierwsza Lekcja Sufizmu

Gatheka - Pierwsza lekcja sufizmu

Słowo Sufi pochodzi od aramejskiego i arabskiego słowa Safa lub Saf, dosłownie znaczy Czysty, Święty, Mądry - nieskalany sporami, konfliktami, egotycznymi występami i promowaniem własnego ja, wolny od małego ego. W języku greckim słowo Safa przyjmuje postać Sophia, w spolszczeniu Sofia, i oznacza Mądrość, podobnie jak Sufi - Czysta Mądrość Boża. Mówi się, że zalążek Sufizmu istnieje od początku ludzkości, gdyż Mądrość jest duchowym dziedzictwem człowieka, dziedzictwem dusz oczyszczonych. Dlatego żadna szczególna osoba nie może być podawana jako założyciel sufizmu, gdyż mistycyzm czy sufizm był wyraźnie objawiany i szeroko rozpowszechniany w czasach, gdy świat ludzi się intensywniej duchowo rozwijał. O sufizmie mówi się, że jest on tasawwuf - duchową stroną, istotą wszystkich objawionych religii, duchowością, mistyką i gnozą wielkich tradycji objawionych przez proroków. Sufizm historycznie wywierał wpływ na wszystkie tradycje religijne jakie pojawiały się w obrębie jego występowania. Na wschodzie mawia się, że suficka umysłowość zrodziła się wśród semickich ludów Arabii i Bliskiego Wschodu, duch oddania i uwielbienia Boga oraz pewien ezoteryzm czy hermetyzm wywodzi się z Persji, a duchowe dopełnienie sufizmu pochodzi z Indii. 

Hazrat Pir Tahir Pak Subuh

Naturą Sufich jest Czystość, Świętość, Czysta Mądrość, a słowo Safa wskazuje na czystość myśli, uczuć, intencji, na czystość umysłu i duszy. Sufi jest istotą duchową oczyszczoną ze wszelkich naleciałości światowego emocjonalizmu i prymitywizmu. Sufi nie jest pomieszany sprzecznymi wpływami i dążeniami otoczenia, jest wolny od wpływów otaczającego świata. Sufi z natury oczyszcza się aż do rdzenia swej istoty, aż do głębi duszy, utrzymuje Boga na najwyższym piedestale, nie pozwala ziemskim ograniczeniom i rozróżnieniom odzwierciedlić się w swoim sercu, które odzwierciedla jedynie Boga i trwa w łączności mistycznej z Bogiem. Z czystą naturą Sufich nie mogą się zmieszać ani wpływy złego czy dobrego towarzystwa, ani dogmaty poszczególnych wiar czy wierzeń, ani obcowanie z ludźmi niskich czy wysokich klas społecznych. Wpływy świata zewnętrznego nie mylą, nie wywołują pomieszania, nie zmieniają czystego stanu wnętrza duszy Sufich. W swojej adaptatywności Sufi pokazuje żywy ideał Powszechnego Braterstwa Duchowego. 

Współcześni pisarze często czynią błędy pisząc o sufizmie jako o perskiej filozofii czy ezoterycznej stronie islamu, a niektórzy trwają w błędnym przekonaniu, iż są to wpływy wedanty czy buddyzmu na islam lub mistyka muzułmańska. Niektórzy patriotyczni pisarze orientalni określają sufizm jako pochodną islamu ażeby zabezpieczyć wiarygodność ich własnej religii czy jej stronnictwa, podczas gdy pewni pisarze zachodni usiłują wygrać sufizm dla chrześcijaństwa. W rzeczywistości, zgodnie z uświęconą historią jaką Sufi dziedziczyli z pokolenia na pokolenie, jasno wynika, iż sufizm nigdy nie stanowił własności żadnej rasy, narodu, kultury, religii, ponieważ różnice i cechy własne są właśnie iluzjami, błędami postrzegania, zaciemnieniami, brudami, z których uczniowie suficcy się oczyszczają. Sufi poprzez oczyszczenie się od ziemskich iluzji, rojeń ideologicznych, omamień i przywidzeń ożywia głęboko duchowe, wpisane w istotę każdej ludzkiej duszy boskie nauki moralne ujmowane pojęciami takimi jak Światło, Prawda, Harmonia, Piękno i Miłość, a przez to uzyskuje stan wyrzeczenia się egotycznych brudów, cieni i skalań ze swojej powierzchni i osiąga wyzwolenie ze wszystkich ograniczonych ziemskich punktów widzenia, także w dziedzinie nauk moralnych. Duchowość i mistyka posiada wiele dobrych wznoszących aspektów, jednak Sufi zmierza ku Ścieżce Prawdy i Objawienia, swemu ostatecznemu celowi, ku totalnemu pojednaniu z Bogiem, z Istotą Absolutną, Najwyższą i Ostateczną. 

Sufizm - Perły Mądrości

Perły Mądrości - Wybór sentencji do kontemplacji 

Z Nauk Sufickich Pir-O-Murszid Hazrat Inayat Khan

Aby nam pomagały... 

Aby nam zachęcały... 

Aby nas inspirowały... 

13 września 1910 r. 

Pir-o-Murszid Hazrat Inayat Khan

1. Wyobraźcie sobie następny dzień po tym, jak opuściłem mój kraj! Czy były jakieś pieniądze? Czy były jakieś środki? Czy była jakaś organizacja? Nie miałem grosza przy duszy. Tym co posiadałem była wiara i ufność w Przyczynę i w Boga, Bóg był moim skarbem i był to Jego Zamiar, Jego Sprawa, a Jego Sprawa może być niezależna od ziemskich skarbów. Ponieważ jest to Sprawą Boga, będzie wypełnione. 

2. Nie ma wątpliwości jeśli chodzi o sukces Orędzia. Nie jest to zaplanowane przez człowieka ani też jego przedsięwzięcie. Jest to Orędzie (Przekaz, Posłanie) Boga. Orędzie, które uszy serca mogą usłyszeć lepiej niż zewnętrzne uszy. Dusza sama w sobie jest w tym stanie zrozumieć słowa Orędzia, ponieważ Dusza jest tym, co może rozeznać Głos oraz to, skąd przychodzi. 

3. Tak więc murid, którzy myślą, współczują i słyszą To Wołanie, muszą być również gotowi, aby czynić wszystko cokolwiek leży w ich mocy, dla uczynienia Ścieżki Orędzia łatwą, gdyż w rzeczywistości jest ona od początku do końca ścieżką Chrystusa. 

4. Orędzie służy wprowadzaniu głębszego zrozumienia pomiędzy Narodami i Rasami, jednocząc w ten sposób Rodzaj Ludzki. Orędzie służy przełamaniu nastroju zgorzknienia, który istnieje wszędzie pomiędzy ludźmi. 

5. Przeznaczeniem Orędzia jest przebudzić ludzkość ku nowej Duchowej Świadomości. 

6. Całe to przejawienie (świat przejawiony) jest Jedną Całością, w której każda dusza ma swoje miejsce. W całym wszechświecie nie ma ani jednej duszy, która byłaby duszą obcą. 

7. Tym, co jest teraz konieczne to to, żeby braterstwa nauczano nie tylko jako zasady moralnej, ale jako Duchowego Prawa. Jest to tym braterstwem, które musi być urzeczywistnione. 

Obóz suficki - Szwajcaria Campra

Sufickie podróże na obóz medytacyjny w Szwajcarii

Chciałbym podzielić się wrażeniami z podróży którą latem 2014 roku odbyłem z bratem w drodze sufickiej Salikiem do Szwajcarii. Naszym celem było zwiedzanie szwajcarskich Alp oraz przede wszystkim obóz suficki organizowany od lat w rejonie Tichino przez Międzynarodowy Zakon Sufi. Zachodni, Miedzynarodowy Zakon Sufi podobnie jak Ruch Suficki założył w Europie Mistrz Suficki Hazrat Inayat Khan a obecnie przewodzi zakonem jego wnuk Pir Zia Inayat Khan, syn Pir Vilayat Inayat Khan. 

Przylecieliśmy samolotem do Zurychu. Loty do Szwajcarii są niedrogie. Można kupić bilet w dwie strony za około 400 zł. Z lotniska dostaliśmy się do miejscowości która leży już w wysokich górach o nazwie Aldorf. Dotarliśmy tam późnym wieczorem co wiązało się z problemem noclegu. Udało się załatwić, po utargowaniu nieco ceny, nocleg w jednym z lokalnych hoteli. Warto wiedzieć, że Szwajcaria jest drogim krajem i namiot oraz własne jedzenie jest bardzo pomocne jeśli ktoś nie posiada dużego budżetu. 

Miejscowość Aldorf otaczają zewsząd góry. Alpy robią wrażenie ze względu na swoje rozmiary i piękno przyrody. Góry wznoszą się wysoko, dominują krajobraz na dużym obszarze. Następnego dnia po zaopatrzeniu się w niezbędny ekwipunek, czyli butle z gazem do gotowania posiłków, wyruszyliśmy na szlak. Szybko się okazało, że podróżowanie z ciężkimi plecakami po Alpach będzie wymagające fizycznie ale o podreperowanie kondycji również nam chodziło. Dzień był pochmurny i nieco deszczowy. Pierwsze widoki gór i alpejskiej architektury cieszyły oko. 

Zakon Sufi "Chishti"

Chishtiyya - Mistyczna Szkoła Sufich z Indii 

ZAKON SUFI CHISHTY - Zakon Chistiya, Sufi Chishty, Chishti, Čištī - założony został przez: Hazrat Khwaaja Abuu Ishaaq Shami Chishty. Przeniesiony do Ajmer w Indii około 1190 roku i tam rozwinięty oraz umocniony przez: Hazrat Khwaaja Moinuddin Hasan Chishty (R.A). Najstarszą i najpopularniejszą czy raczej najszerzej znaną szkołą suficką była i jest linia Ćiśti (Chishty, Cziszti) z siedzibą w Ajmer w Indii. Khwaja Moinuddin Chishti był założycielem Zakonu Chishti, który jest bardzo znany w Indiach i Pakistanie, oraz rozpowszechnił się (w różnych formach) na zachodzie. Królewska Rodzina Sufi Chishty (Cziszti) z Ajmer w Indii już prawie 800 lat kieruje Bractwem Sufickim i jego licznymi odnogami oraz bocznymi gałęziami na całym świecie! Główna Siedziba Duchowa znajduje się w Ajmer przy Sanktuarium – Dargah Rodziny Sufi Chishty (Cziszti)! 

Pir Salim Chishti

W Polsce od początku lat 80-tych XX wieku najliczniejsze są grupy sufich tradycji Chishty (Ćiśti’, Cziszti, Chishti). Zakon Sufi Chishty w Polsce posiada także najliczniejszą kadrę nauczycieli i mistrzów wykształconych przez ośrodek Khwaja Moinuddin w Ajmer. Szkoła Sufi Chishty istnieje w Polsce co najmniej od początku 1982 roku i jest pierwszą szkołą indyjskiego sufizmu tradycyjnego jaka powstała na ziemiach polskich. Jednym z głównych prekursorów i nieustannie aktywnym nauczycielem oraz mistrzem duchowym tradycji Chishtiyya w Polsce jest Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty, Starszy Mistrz i Przewodnik Duchowy. Za czas formalnego powstania Bractwa Sufickiego w Polsce przyjmuje się jesień roku 1982, kiedy to zostali inicjowani i wyświęceni pierwsi znani polscy murid – uczniowie i uczennice Mistycznego Bractwa Sufi, Chishtiyya oraz Akbariyya. 

Sufizm, nauki sufich to starożytna w swym pochodzeniu mistyczna szkoła duchowego rozwoju, wywodząca się z chrześcijańskiego hezychazmu i żydowskiej kabały (kaballah). Na Wschodzie powiada się, że cała chrześcijańska mistyka i gnoza oraz żydowska kabała osiągają swoją pełnię w sufizmie. Zapraszamy do studiowania artykułów nawiązujących do sufizmu, tak starożytnego, biblijnego jak i do nowożytnego, działającego na pograniczu styku trzech kultur: muzułmańskiej, chrześcijańskiej i judaistycznej. Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف ), jako doktryna mistyczna pojawił się w połowie ósmego wieku i jest związany z imieniem Proroka Muhammada. Samo słowo sufi tradycyjne religigioznawsto akademickie wywodzi od „suf” - wełna. Pierwsi asceci - mistycy, mieli nosić ubiory z wełny. Niewykluczone jednak, że sufizm, ma pewien związek z greckim sophos — mądry, bo sami sufi wywodzą je od „safa” - „czysty”, „święty”. „Sufi” to nie jest zwykły muzułmanin czy jakiś islamista. Sufi to człowiek, ktory ma ogromną wiedzę, także naukową, nie tylko mistyczną. Sufimi zostawali najwięksi teologowie islamu. Wszyscy najwięksi uczeni praktykowali tasawwuf jako jedną z nauk islamu – nie jako odzielny ruch religijny, nawet jak mieli poglądy daleko wykraczające ponad własną religię. 

Sufizm - Mistyczna droga zjednoczenia

Sufizm - Droga Zjednoczenia Duszy i Boga 

"W śmierci naszego "Ja" leży źródło życia serca." --- Imam Ja'Far al-Sadiq 

"Jest to tak, iż Prawda sprawia, że umierasz od siebie samego i to ona ożywia cię na nowo." --- Al-Gunayd 

"Bóg ustanowił dla was, jeśli chodzi o religię, to, co już polecił Noemu (...) i to, co poleciliśmy Abrahamowi, Mojżeszowi i Jezusowi: przestrzegajcie należycie religii i nie rozdzielajcie się w niej". --- Dżibrail, Quran 

Hazrat Khwaja Pir Tahir Pak Subuh

Mistycyzm, mistyka, hermetyzm, gnoza, to taki typ religijności, w którym akcent położony jest na bezpośrednim doznaniu łączności z Bogiem. Doświadczenie mistyczne jest to konkretne doświadczenie uczestnictwa własnego „ja" w rzeczywistości metafizycznej lub Bogu. Istotnym rysem doświadczenia mistycznego jest niemożność weryfikacji werbalnej owego przeżycia ze względu na brak możliwości uzewnętrznienia, jaki temu towarzyszy, chociaż sufi polecają uzewnętrznienia w formie chociażby pracy społecznej dla dobra innych, opieki nad biednymi czy chorymi. Doświadczenia mistycznego nie można przełożyć na znane materialistycznie kategorie, można je wyrazić jedynie poprzez paradoksy oraz paralele, przez podobieństwa oraz symbole. W religioznawstwie owo doświadczenie znane jest pod wyrażeniem unio mystica, czyli mistyczne zjednoczenie z Bogiem. Można zastanawiać się nad powodem, dla którego mistyczne przeżycia są tak atrakcyjnym zjawiskiem religijnym. Wydaje się, iż powodem tym może być perspektywa zjednoczenia z Bogiem lub uczestnictwa w jakiejś innej rzeczywistości metafizycznej, już tu na Ziemi. 

Słowo "sufizm" jest europejskim terminem na oznaczenie persko-muzułmańskiego prądu mistyczno-filozoficzno-religijnego, który powstał głównie w obszarze wpływów perskich w ciągu pierwszych trzech wieków istnienia islamu, rozwinął się szczególnie na terenie średniowiecznej Persji (XI-XV wiek) i w różnych formach istnieje do dziś na całym obszarze wpływów islamu oraz chrześcijaństwa. Sufizm, Sufiyya, Tasawwuf mistyczny nurt w islamie, w pierwszym okresie istnienia często oskarżony o herezję, chociaż zawsze był mistyczną i pokojową formą duchowości. Wielu sufich poniosło męczeńską śmierć z rąk ortodoksyjnych fundamentalistów żądnych władzy a pozbawionych Ducha Bożego. Dzięki działalności Hazrat al-Ghazali sufizm przestał być uważany za kierunek nieortodoksyjny.

Sufizm - Kontemplacje sufickie

Kontemplacje sufickie 

Sufi z natury praktykują kontemplacje, głębokie rozmyślania i duchową, metafizyczną zadumę. Droga Sufi nie jest kolejną religią, lecz pogłębioną medytacją Boga Absolutu, kontemplacją boskiego pierwiastka wspólnego wszystkim mistykom. Praktycy Sufi to zwolennicy kierunku życia propagującego kontemplację jako środek do osiągnięcia całkowitego zjednoczenia się z Bogiem, Absolutem, Wszechduchem. Sufi opracowali zaawansowany system ćwiczeń cielesnych i duchowych mających doprowadzić człowieka do doskonałości. Znaną praktyką sufizmu jest kontemplacyjne, związane z kontrolą oddechu powtarzanie 99 Imion Boga, a także ekstatyczny taniec i mistyczna poezja. Chociaż odległość ludzi od Boga jest według nauk sufizmu nieskończenie wielka, może ją pokonać żarliwe oddanie, współczucie i miłosierdzie. Koncentracja i kontemplacja są wielkimi rzeczami. Żadna jednak kontemplacja nie jest większa niż życie jakie mamy wokół siebie każdego dnia. Kontemplacja - to typ medytacji związany z rozwijaniem wglądu zwanego kaszf (olśnienie) za pomocą analitycznego poznawania w to jak przejawiają się zjawiska, a nie jak się jedynie wydają przejawiać, tj. dany obiekt bądź obiekty kontemplacji. 

Jhuleylal - Pir Tahir 

Kontemplacja - (łac.) contemplatio, w filozoficznych doktrynach mistycznych sposób lub rodzaj najwyższego poznania, polegający na oglądzie intuicyjnym, sposób poznania prawdy poprzez oświecenie przez Boga w czasie mistycznej kontemplacji pozwalającej na osiągnięcie jej pełni i pewności. Czasem kontemplację utożsamia się z medytacją suficką, z medytacją mistyków, różokrzyżowców i gnostyków. Autentyczna kontemplacja prowadzi do zrzucenia wszelkich masek i poznania prawdy o sobie w Świetle Boga (An-Nur). Osoba zostaje przez kontemplację oczyszczona i przekształcona, by całe swe życie oddać Umiłowanemu Bogu! Kontemplacja jest poddaniem się wewnętrznym tchnieniu Ducha Świętego - Ruh-al-Quddus. Kontemplacja jest  w dużym stopniu słuchaniem i przyjęciem słowa Bożego objawianego w natchnieniu przez mistyków, przez mistrzów Ścieżki Sufi. Kontemplacja w rozumieniu mistyków nie jest techniką, lecz darem Boga, darem rozmiłowania w kontemplowaniu nauk objawionych i natchnionych. Kontemplacja polega na duchowym zjednoczeniu Boga i człowieka. Kontemplacja jest widzeniem boskości z pomocą nasion natchnionych myśli duchowych. Kontemplacja kieruje wzrok na tajemnice życia duchowego, na tajemnice duszy, prawdziwej jaźni.

Pir Vilayat Inayat Khan - 1916-2004

Pir Vilayat Inayat Khan - Wielki Mistrz Zakonu Sufich SOI 

Pir Vilayat Inayat Khan (1916-2004)

Pir Vilayat Inayat Khan (PVIK) - w języku urdyjskim: ولايت عنایت خان‎ - urodził się 19 czerwca 1916, w Londynie, w Anglii - zmarł 17 czerwca 2004 we  Francji w Suresnes. Pir Vilayat Inayat Khan był nauczycielem medytacji, kontemplacji i rozwoju duchowego we wschodnich tradycjach sufickich zakonu Sufi Chishti mającego siedzibę w Indii. Większość swojego dzieciństwa i młodości PVIK spędził w Anglii oraz we Francji. 

Nauczanie prowadzone przez Pir Vilayat Inayat Khan opiera się na pracy jego ojca i mistrza Hazrat Inayat Khana (1887-1927), który nauczał czegoś w rodzaju Sufizmu Uniwersalnego odnosząc się do głównych linii sufickiego nauczanie ze Wschodu, w tym głównie do tradycji Sufi Chishti i Nizamudiniyya oraz Naqshibandhi, Suhrawardi, Qadaria oraz Rifai. Sufizm rodem z Indii często przypomina, że wszystkie religie są promieniami i światłem tego samego Słońca, co jest jego specyfiką, bardzo nielubianą przez islamskich fanatyków salafickich czy wahhabickich. 

Mistrz Hazrat Inayat Khan (HIK) na krótko przed swoją śmiercią, jeszcze w 1926 roku, inicjował swego syna, Vilayat Inayat Khan (19.06.1916 – 17.06.2004) jako swojego następcę, duchowego sukcesora i mistrza założonego Ruchu Sufickiego (The Sufi Movement), chociaż ten był zaledwie małym dziesięcioletnim chłopcem, którym zajmowała się matka - Ora Ray Baker. Współcześnie, ten suficki zakon HIK oraz jego odnogi (Ruch Suficki) uważany jest za skrajnie liberalny i nawet w niektórych aktywnościach odbiegający od oryginalnych nauk sufickich kultywowanych w Indii, zajmując się chociażby propagowaniem pewnych tradycji z mistyki chrześcijańskiej, co jest oczywiście aktywnością poboczną, służącą także przedstawieniu sufickich poglądów na to jak wyglądało pierwotne chrześcijaństwo. 

Qahira Qalbi Jalelah Fraley

Jalelah Engle Fraley - Qahira Qalbi (1933-2011) 

Dnia 29 października 2011 roku odeszła jedna z największych nauczycielek sufickich, a dla tysięcy murid w Polsce, mistrzyni i przewodniczka duchowa, Qahira Qalbi (Qahira Qulbi), znana także jako Jalelah Fraley. Odeszła w pokoju, w domu swojej córki, Tana Fraley Johnson, pod dobrą opieką i z duchowym wsparciem, gdyż córka Qahiry Qalbi jest także Czeragą sufickiego Powszechnego Nabożeństwa (Universal Worship). Murszida Qahira Qalbi po raz pierwszy przyjechała do Polski na przełomie września i października 1988 roku, razem z Murszidem Atumem O'Kane'em, na zaproszenie polskiego wielkiego mistrza sufickiego, Pir-ul-Mulkh Hazrat Ofiel Chishty. 

Murshida Qahira Qalbi - Jalelah Engle Fraley

Qahira Qalbi urodziła się wcześnie rano, o poranku w dniu 10 lipca 1933 roku, w Staten Island, w Nowym Jorku, nosiła kilka imion, w tym Jalelah, Patricia, Darlene, Landa, Engle, oraz Fraley. Odeszła także o poranku, o godzinie 5 minut 16, a jej prochy po dokonanej tydzień później kremacji zostały z samolotu rozsypane do Oceanu. Tana, córka Qahiry Qalbi, bardzo serdecznie dziękuje wszystkim osobom, które wspierały jej mamę do ostatnich chwil, zarówno energetycznie i duchowo, jak i materialnymi datkami na jej utrzymanie i leczenie. Uroczyste Powszechne Nabożeństwo Pogrzebowe odbyło się 19 listopada 2011 roku w Camarillo w Kalifornii, w USA, w dużej sali udostępnionej przez Zjednoczony Kościół Metodystyczny. 

Qahira Qalbi przez wiele lat była zwierzchniczką Sufickiego Zakonu Uzdrawiania. W czasie jej licznych pobytów w Polsce wspólnie z sufickim mistrzem Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty inicjowała kilka tysięcy osób do Sufickiego Zakonu Uzdrawiania. Przewodniczyła także przez wiele lat sufickiej wspólnocie Abode w USA, pełniła także funkcję Starszego Nauczyciela Duchowego i Przewodniczki Odosobnień jako Murszida Zakonu Sufi w USA. Rodzice Qahiry Qalbi, Fatha and Bakhti Engle byli bezpośrednimi uczniami i bliskimi współpracownikami Hazrat Inayat Khana, który po raz pierwszy rozpowszechnił nauki sufickie tradycji Nizammunidijja Czisztijja w Ameryce i Europie. Qahira Qalbi wielce zasłużyła się polskiemu ruchowi sufickiemu, zakonowi sufi w Polsce, gdy od 1988 roku przyjeżdżając do naszego kraju nieomal co roku rozprzestrzeniała sufizm. 

Atum Thomas O'Kane - 25 lat pracy w Polsce

Murszid Atum Thomas O'Kane - obchodzi 25 lat pracy duchowej w Polsce 

Murszid Atum Thomas O'Kane (Seattle, WA, USA) 

Atum Thomas J. O'Kane (Urodzony w 1945 roku) jest sufickim Murszidem - starszym nauczycielem i przewodnikiem duchowym Zakonu Sufi w USA, praktykującym ścieżkę suficką od końca lat 60-tych XX wieku. O Atumie O'Kane można powiedzieć, że w Polsce stał się wielkim przyjacielem ścieżki serca, czyli Sufizmu, który w Polsce za sprawą Pir Ofiel Sufi zagościł już z początkiem lat 80-tych XX wieku. W kwietniu 1988 roku na zaproszenie klubu Athanor oraz Pir Ofiel Chishty przyjechał do Polski wraz z innymi duchowymi nauczycielami z całego świata by w Krakowie poprowadzić tygodniowe seminarium, którego głównym tematem była mistyczna ścieżka sufich. 

Atum Thomas O'Kane w trakcie zajęć sufickich, na prośbę Ofiela Sufi udzielił pierwszych inicjacji do zakonu sufickiego Inayati w tym czasie również powstała idea rozpowszechnienia tej ścieżki duchowego rozwoju i transformacji w Polsce. Atum O'Kane raz w roku, zwykle na początku sierpnia prowadzi tygodniowy program na obozie sufickim w Alpach w Szwajcarii, w okolicach Olivone w kantonie Ticino. 

Atum Thomas O'Kane jest przewodnikiem duchowym i psychologiem. W swojej pracy korzysta między innymi z dokonań Carla Junga oraz praktyk Mistycyzmu Chrześcijańskiego, a także z nauk Teilharda de Chardin, jest certyfikowanym członkiem Gildii Duchowego Przewodnictwa skupionej na głębi psychologicznej Karola Junga. Atum O'Kane posiada doktorat z psychologii transpersonalnej oraz posiada tytuł magistra doradztwa psychologicznego, jest nauczycielem Międzynarodowego Zakonu Sufi, przez 12 lat był także jego sekretarzem generalnym oraz Zwierzchnikiem Szkoły Ezoterycznej Zakonu Sufi w USA. Od wielu lat prowadzi seminaria i odosobnienia sufickie w Ameryce, Europie i Ziemi Świętej. Jest założycielem Mandorla, dwuletniego programu przewodnictwa duchowego w Niemczech. Na wielu uniwersytetach w USA i Europie pracował i pracuje jako uczelniany profesor kontraktowy, ceniony wykładowca z zakresu psychologii transpersonalnej. 

Uczniowie Nowicjusze – Sufi Murid 2013

Sufi Murid 2013 - Uczniowie Nowicjusze

Bayat to ceremonia inicjacyjna przyjęcia nowicjusza do ścieżki duchowej drogi mistyków wschodnich, inicjacja do zakonu sufi. Zwykle raz lub dwa razy w roku, często w rocznice URS wielkich znanych mistrzów sufickich przeszłości celebrowane są sufickie inicjacje dla nowicjuszy. Bajat, bayat to głęboka, pełna znaczenie duchowa inicjacja, błogosławieństwo przyjęcia ucznia sufickiego przez mistrza zakonu sufickiego. Sufi stosują bayat, rodzaj inicjacji, który jest opisany w Koranie 48:10 "Zaprawdę, ci, którzy składają tobie przysięgę wierności, przysięgają Bogu! Ręka Boga jest położona na ich rękach. A ten, kto złamie przysięgę, złamie ją przeciw sobie samemu. A ten, kto wypełnił zobowiązanie wobec Boga, ten otrzyma od Niego nagrodę ogromną". 

Taniec Derwiszy

Bajat to Przymierze z Bogiem i linią sukcesji Świętych Mistrzów Duchowych, pakt duchowy i ryt inicjacyjny na Ścieżce Sufi (Tarika). Ten pakt, przymierze, zawiera się w istocie pomiędzy Allah Bogiem, Absolutem, a Jego służebnikiem i wielbicielem, łączy i unifikuje ucznia (murid) z jego przewodnikiem (murszid) oraz Allah Bogiem. Podczas Bajat (Bayat) istnieje święty moment w którym duchowa energia (Baraka, Światło Boże) duchowego łańcucha (silsila) przechodzi od murszida do murida. Umożliwia to muridowi bezpieczną duchową podróż pod ochroną Boskiej Ochrony i Łaski i z Boską Pomocą przeciwko siłom zła, ciemności i mroku. 

Prorok i Sufi Muhammad stworzył tę ceremonię kiedy pozwalał swoim kompanom brać swoją rękę i przysięgać wierność i miłość wobec Allah Boga i jego Posłańca. Składanie przysięgi jest więc inicjacją w większości zakonów i bractw sufickich. Nowi derwisze otrzymują błogosławieństwa i obietnice duchowej ochrony na całej ścieżce życia. Bayat jest także akceptacją danego szejka czy murszida jako swojego przewodnika duchowego. Porzucenie mistrza przewodnika jest równoznaczne z duchowym i moralnym upadkiem, z porzuceniem Boga i Proroka. 

Sufizm Uniwersalny

DUCHOWOŚĆ SUFIZMU UNIWERSALNEGO

Przesłanie sufizmu przyniesionego z Indii do krajów Zachodu jest bardzo bogate we wszelką duchową wiedzę oraz mistyczną praktykę. Najstarsza i najbardziej metafizyczna tradycja suficka z Indii znana jest jako Ćiśti, a na Zachodzie pod nazwami takimi jak Sufizm Uniwersalny, Zakon Sufi, Droga Sufich, Ruch Suficki, Akbariyyah, Chishtiyyah. 

Tradycja sufizmu uniwersalnego – jak większość tradycji Indii i Bliskiego Wschodu – opiera się na inicjacyjnej metodzie przekazu praktyk i błogosławieństw w relacji Nauczyciel-Uczeń czyli Murszid – Murid. Aby subtelny przekaz, jakim jest nauczanie medytacji i praktyk jej towarzyszących, był skuteczny, musi opierać się na zaufaniu ucznia do nauczyciela i nauczyciela do ucznia. W związku z tym tradycyjnie uczeń poszukuje nauczyciela czy mistrza, który go inspiruje i budzi jego zaufanie, i co za tym idzie, także ścieżkę duchowości i mistyki, która budzi jego inspirację i wdzięczność. 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty

Nauczyciel suficki udziela uczniowi wskazówek, a uczeń podążając ścieżką medytacyjną i wprowadzając wskazówki w życie niejako sprawdza, eksperymentuje czy i w jaki sposób dokonuje się przez to transformacja. Każdy uczeń jest inny, wymaga innego podejścia i dlatego kontakt z nauczycielem jest tak ważny. To nauczyciel jest tu elementem porządkującym kontekst praktyki. Gdy uczeń jest gotowy, nauczyciel po wielu latach praktyki może wyznaczyć go również na nauczyciela. W ten sposób tradycja jest przekazywana przez setki lat. Oczywiście każdy kolejny nauczyciel naucza w trochę inny sposób, jednakże esencja przekazu jest zachowana.