Sufizm - Droga w stronę Serca

Sufizm - Droga w stronę Serca, Duszy i Boga   

Celem spotkań dla zainteresowanych i praktykujących w Duchowej Szkole Sufich jest poznanie podstawowych koncepcji duchowych i mistycznych tradycji sufizmu. W części praktycznej jest możliwość doświadczenia praktyki medytacyjnej, modlitw i ekstatycznych śpiewów. W trakcie kilkudniowego pobytu uczestniczymy w wieczornych i porannych medytacjach oraz rozmawiamy na tematy związane z duchową ścieżką praktykowaną w tradycji sufickiej. 

Sufizm - Oświecona Mądrość Sufich

Spotkania zwane warsztatami lub pracą suficką mogą być dla wielu okazją do zapoznania się i doświadczenia medytacji sufickich (muraqaba) oraz do spotkania z Murszidami (Nauczycielami) oraz Pirem z Indii, z którymi będziemy zasiadać do wspólnych medytacji. Pir-ul-Mulk Ofiel Chishty jest zwykle również dostępny dla indywidualnych spotkań i rozmów, także dla porad z dziedziny uzdrawiania. W ramach spotkań omawiane są między innymi podstawowe koncepcje kosmologii i psychologii sufizmu, oraz rozmaite praktyki sufich. Szczególną uwagę poświęcamy koncepcji jaźni serca i duszy, oraz centrów świadomości latifa. 

Spotkania to również okazja aby poznać i rozmawiać z wieloletnimi uczniami sufizmu z Polski i innych krajów Europy. W ośrodkach sufickich można zwykle nabyć książki pisane przez sufickiego mistrza Pir-ul-Mulk Ofiel Chishty z gatunku duchowych nauk o sercu i rozwoju duchowym. Przebudzenie i oświecenie na ścieżce sufich bardzo zbliżone jest do nauk dawnego hermetyzmu (idrisiyya), kabały, gnozy (ma'rifa) i mistyki chrześcijańskiej znanej jako hezychazm (modlitwa serca). Szkoły sufickie od VIII wieku w praktyce przejęły spuściznę dawnych tradycji duchowych, mistycznych i ezoterycznych Bliskiego Wschodu, Persji i po części Indii (Kaszmir). 

W duchowości i mistyce bliskowschodniej, perskiej i indyjskiej doświadczanie Boskiej Opatrzności zaczyna się w nas samych: ten, kto pozna siebie prawdziwie, ten również pozna Boga i anioły nad nim czuwające. Droga tych, którzy poszukują Boga, wiedzie przez murakabę - medytację serca, szlifowanie serca. Tylko tak mogą Go ujrzeć. 

Suficki mistrz Sajjid Abdul Bari Szach powiedział kiedyś: «Przy­wrócenie życia osobie umarłej nie jest wielkim cudem». Jego uczeń spytał zdumiony: «Jeśli nie uznamy za cud przywrócenia życia zmarłemu, czym w takim razie jest cud?». Sajjid Abdul Bari Szach odpowiedział: «Większym zadaniem jest obudzenie martwego serca. Obudzenie martwego serca leży poza możliwościami każdego człowieka, jeśli Łaska Boga (ar-Rahman) nie wesprze jego wysiłków». Serce w wielu tradycjach religijnych i kulturowych uważane jest za centrum witalnych sił człowieka, siedlisko emocji, intuicji oraz ludzkiej duszy, a sufickie tradycje nauki, praktyki i służby duchowej wielką wagę przykładają do prawidłowego rozwoju Serca. Szejch, Murszid oraz Pir jest powszechnie uznawany za uzdrowiciela, a często jest cudotwórcą (charyzmatykiem). Jeśli sam będzie wzbraniał się od tego, to zajmować się tym będzie jego otoczenie (uczniowie oraz derwisze). Nie zawsze muszą tu być stosowane jakieś konkretne metody lecznicze z tradycyjnej medycyny Unani. Już sam fakt przebywania w pobliżu człowieka otaczanego nimbem świętości daje ludziom wytchnienie w ich cierpieniu. 

Sufi uważają, że Serce jest najważniejszym spośród wszystkich ludzkich narządów, ponieważ jest miejscem, gdzie Transcendentna Rzeczywistość wchodzi w kontakt z człowiekiem. To narząd intuicji, współczucia, tkliwości i Boskiego Objawienia. Serce jest miejscem spotkania między ludzką a niebiańską rzeczywistością, w którym przebywa Duch Boga. Prorok islamu Święty Muhammad powiedział kiedyś, że jest ono Tronem Wszechmiłosiernego Boga, Tronem, który obejmuje sobą cały wszechświat. Poprzez Proroka Bóg przekazał znamienne słowa: „Ziemia ani niebiosa pomieścić Mnie nie potrafią, ale potrafi serce Mojego wiernego służebnika.

Święte Tańce Sufi

To dokładnie do Serca – jako sfery ludzkiego wnętrza – Jezus Chrystus odniósł się w słowach: „Albowiem oto królestwo Boże wewnątrz was jest” (Łk 17, 21). Święte pisma wielu religii nakazują człowiekowi utrzymywać Serce w stanie czystości, jako warunek zbawienia: „Błogosławieni czystego Serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5, 8). Doktryna o centralnej roli Serca, Ośrodka Serca, w intuicyjnym pojmowaniu mądrości i jedności jest uniwersalna. Zarówno Weda, Awesta jak Biblia i Koran mówią o wiedzy serca. W chrześcijaństwie już wiele wieków temu Ojcowie Pustyni nauczali o duchowym, mistycznym i symbolicznym znaczeniu rzeczywistości Serca oraz o duchowym Sercu. Ich nauki zapoczątkowały nurt mistyczny znany jako hezychazm, który ma długą historię w tradycji chrześcijańskiego kościoła wschodniego i jest głównym centrum wszelkiej duchowości, mistyki i charyzmatyki chrześcijańskiej. 

Doktrynę tego nurtu w najpełniejszy sposób rozwinął święty Grzegorz z Palamas. W hezychazmie modlitwa serca związana była z jego mistycznym i teologicznym znaczeniem. W nauczaniu kościołów chrześcijańskich zamiast o sercu wiernego zaczęto mówić o Sercu Chrystusa, o Gorejącym Sercu Jezusowym, a na bazie oddania się Świętemu Sercu Jezusa rozwinęła się duchowość i mistyka oraz gnoza chrześcijańska. 

Bractwo czy zakon sufi o rodzaj mistyczno-magicznej szkoły wyższej dla wtajemniczonych. Mistrz przekazuje w niej adeptom arkana mistycznej i metafizycznej wiedzy. Dla bractwa sufich to zasadniczo poznanie kilkudziesięciu zikrów. Dzięki nim człowiek wspina się na religijne wyżyny – staje się „tym, który naprawdę wierzy” – przy czym jest to wiara prawdziwa, refleksyjna i intelektualna. Wszystko wtedy dla niego staje się jasne, nie ma już przed nim żadnych tajemnic, tak w świecie sacrum, jak i profanum. Wiedza ta daje człowiekowi nadnaturalne zdolności, uruchamia w nim szósty zmysł w sposób bezpieczny i pożyteczny dla wspólnoty. Fundamentalne jest jednak to, aby uczeń - murid wykorzystywał ją wyłącznie do czynienia dobra, w tym dla dobra wspólnoty sufickiej. Proces rekrutacji czy przyjmowania kandydatów do szkoły sufickiej nie jest sformalizowany. Szejch (Szach), Murszid lub Pir sam ocenia kandydata, patrząc tylko w jego oczy, wie, czy dana osoba jest gotowa zostać uczniem, czy też musi jeszcze poczekać. Uczeń praktykuje w domu i we wspólnocie, bierze udział w odosobnieniach medytacyjno-modlitewnych, opanowuje sztukę wielbienia Boga poprzez rytuał przywoływania jego Świętych Imion – tzw. zikr (dhikr, zekr). Wreszcie poznaje metody leczenia ludzi oraz przewidywania przyszłości – wykorzystywania mistyczno-magicznych właściwości Koranu i zikru. Nieliczni wybrani mogą zakończyć naukę otrzymując tzw. idżazę – pełnomocnictwo na prowadzenie własnej brackiej loży sufickiej. Wstępują wtedy do grona świątobliwych mężów, szajchów sufickich. 

Jhulelal - Pir Tahir Pak Subuh

W wielu obszarach Bliskiego Wschodu, Indii, Persji i Europy sufizm to pojęcie kluczowe. Sufizm nie umiera, wcześniej był mistyką hezychazmu, gnozą (ma'rifa), kabałą, hermetyzmem, i wciąż na wielu obszarach wiąże ze sobą szerokie rzesze sympatyków i głęboko zaangażowanych adeptów owej mistycznej drogi ku Bogu. W wielu miejscach nawet islam i sufizm to jedno, chociaż o tym się już w Europie nie trąbi w mediach tak nachalnie jak o zjawiskach z drugiego bieguna religijności, tej ekstremistycznej, walczącej z wiatrakami zamiast z własnym ego (nafs) jak zwykli to byli czynić Sufi. O przyczynach popularności sufizmu, mistycznej drogi rozwoju duchowego, napisano już całe biblioteki – najczęściej wskazywano na wpływy tradycji zewnętrznych, potrzebę przywództwa oraz duchowego pośrednictwa czy jałowość religii nominalnej, głównie islamu formalnego (szczególnie jałowość sunnizmu). Wszystkie wydają się zawierać element prawdy o tym dlaczego sufizm jest ciągle popularnym chociaż elitarnym nurtem mistyki na Bliskim Wschodzie i coraz bardziej na całym świecie. Więcej, wciąż pozostają aktualne, stanowiąc o popularności i uniwersalności tego fenomenu. Składa się na niego szereg organizacji – bractw, szkół i zakonów religijnych (tariqat), z których każde proponuje, w pewnym sensie, własną drogę poznania sacrum. Pewien moralny konserwatyzm kulturowy połączony został z elementami mistycznymi i ezoterycznymi, jak choćby kult „świętych” czy idea indywidualnego zespolenia z Bogiem, Absolutem. Sufizm to coś więcej niż nurt religijny czy filozoficzny. To swego rodzaju nieformalna denominacja w ramach religii bliskowschodnich i islamskiej z własną, hierarchiczną organizacją quasi-kościelną, pewną rytualną liturgią i doktryną teologiczną czy raczej teozoficzną, duchowo-mistyczną i może nieco magiczną. To zjawisko, które zdołało połączyć „małą” i „dużą” tradycję. Wreszcie posiada przebogatą literaturę i grono jej interpretatorów oraz oddanych praktyków. 

Całe życie nauczyciela i Mistrza Duchowego Pir-ul-Mulk Ofiel Chishty związane jest z sufizmem, mistyką, gnozą , hermetyzmem (idrisiyya) i wszelaką duchowością wschodnią jako, że jego rodzice dość wcześnie wdrożyli go w praktyki duchowe i mistyczne, w tym w głębokie modlitwy Serca i mistyczne obcowanie z Przyrodą. Jako Sufi i Nauczyciel Suficki oraz Przewodnik i Mistrz Duchowy Ludu Ścieżki, Pir-ul-Mulk Ofiel Chishty jest praktykiem i przewodnikiem w wielu szkołach, bractwach i zakonach sufickich (ṭarīqah), w tym Nizammiyya, Chishtiyya, Subudhiyya, Kubrawiyya, Akbariyya, Sharfuddiniyya, Qadiriyya, Naqshibandiyya, Suhrawardiyya, Roshaniyya, Safaviyya, Batinniyya, Rishiyya, Idrisiyya, Quddusiyya, Khwajagan (Chładźagan) i kilku innych. 

Siedem Powłok Serca - Siedem Komnat - Siedem Sfer Mistycznych