Zakon Sufi "Chishti"

Chishtiyya - Mistyczna Szkoła Sufich z Indii 

ZAKON SUFI CHISHTY - Zakon Chistiya, Sufi Chishty, Chishti, Čištī - założony został przez: Hazrat Khwaaja Abuu Ishaaq Shami Chishty. Przeniesiony do Ajmer w Indii około 1190 roku i tam rozwinięty oraz umocniony przez: Hazrat Khwaaja Moinuddin Hasan Chishty (R.A). Najstarszą i najpopularniejszą czy raczej najszerzej znaną szkołą suficką była i jest linia Ćiśti (Chishty, Cziszti) z siedzibą w Ajmer w Indii. Khwaja Moinuddin Chishti był założycielem Zakonu Chishti, który jest bardzo znany w Indiach i Pakistanie, oraz rozpowszechnił się (w różnych formach) na zachodzie. Królewska Rodzina Sufi Chishty (Cziszti) z Ajmer w Indii już prawie 800 lat kieruje Bractwem Sufickim i jego licznymi odnogami oraz bocznymi gałęziami na całym świecie! Główna Siedziba Duchowa znajduje się w Ajmer przy Sanktuarium – Dargah Rodziny Sufi Chishty (Cziszti)! 

Pir Salim Chishti

W Polsce od początku lat 80-tych XX wieku najliczniejsze są grupy sufich tradycji Chishty (Ćiśti’, Cziszti, Chishti). Zakon Sufi Chishty w Polsce posiada także najliczniejszą kadrę nauczycieli i mistrzów wykształconych przez ośrodek Khwaja Moinuddin w Ajmer. Szkoła Sufi Chishty istnieje w Polsce co najmniej od początku 1982 roku i jest pierwszą szkołą indyjskiego sufizmu tradycyjnego jaka powstała na ziemiach polskich. Jednym z głównych prekursorów i nieustannie aktywnym nauczycielem oraz mistrzem duchowym tradycji Chishtiyya w Polsce jest Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty, Starszy Mistrz i Przewodnik Duchowy. Za czas formalnego powstania Bractwa Sufickiego w Polsce przyjmuje się jesień roku 1982, kiedy to zostali inicjowani i wyświęceni pierwsi znani polscy murid – uczniowie i uczennice Mistycznego Bractwa Sufi, Chishtiyya oraz Akbariyya. 

Sufizm, nauki sufich to starożytna w swym pochodzeniu mistyczna szkoła duchowego rozwoju, wywodząca się z chrześcijańskiego hezychazmu i żydowskiej kabały (kaballah). Na Wschodzie powiada się, że cała chrześcijańska mistyka i gnoza oraz żydowska kabała osiągają swoją pełnię w sufizmie. Zapraszamy do studiowania artykułów nawiązujących do sufizmu, tak starożytnego, biblijnego jak i do nowożytnego, działającego na pograniczu styku trzech kultur: muzułmańskiej, chrześcijańskiej i judaistycznej. Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف ), jako doktryna mistyczna pojawił się w połowie ósmego wieku i jest związany z imieniem Proroka Muhammada. Samo słowo sufi tradycyjne religigioznawsto akademickie wywodzi od „suf” - wełna. Pierwsi asceci - mistycy, mieli nosić ubiory z wełny. Niewykluczone jednak, że sufizm, ma pewien związek z greckim sophos — mądry, bo sami sufi wywodzą je od „safa” - „czysty”, „święty”. „Sufi” to nie jest zwykły muzułmanin czy jakiś islamista. Sufi to człowiek, ktory ma ogromną wiedzę, także naukową, nie tylko mistyczną. Sufimi zostawali najwięksi teologowie islamu. Wszyscy najwięksi uczeni praktykowali tasawwuf jako jedną z nauk islamu – nie jako odzielny ruch religijny, nawet jak mieli poglądy daleko wykraczające ponad własną religię. 

Hazrat Sayyid Abdul Bari Shah - 1859-1900

Hazrat Sayyid Abdul Bari Shah - 1859-1900

Hazrat Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) był wielkim świętym i prawdziwą uniwersalną istotą, człowiekiem doskonałym (insan-i-kamil). Z biegiem czasu, jego znaczenie i wkład w myśl i działanie sufi zyskały coraz większe uznanie na całym świecie, chociaż najbardziej znane są w kręgu językowym Urdu w Indii i Pakistanie. Życie świętego sufiego przypomina jako żywo inne znane ówczesne życiorysy ludzi ducha, zarówno jogina Swami Vivekananda jak i sufiego Hazrat Inayat Khan. 

Hazrat Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) urodził się w 1859 (1276 A.H.) roku w Balgadhi (wioska w stanie Bengal w Indiach). Jego ojciec był ekspertem w dziedzinie teologii, teozofii i nauk duchowych, a on był mistrzem alchemii, umiejętności przekształcania materiałów z jednej substancji w drugą. Kiedy Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) miał zaledwie sześć lat, jego ojciec zmarł, a jego matka musiała sama urodzić kolejne dziecko. Zgodnie z wolą męża przeniosła się z Balgadhi do Hoogli, niedaleko Kalkuty. Pracowała jako tkaczka, aby zarobić na życie. Jego życie zaś było wzorem cierpliwości i wdzięczności. Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) był tak miły, że chociaż był bardzo młody, próbował wnosić wkład do rodziny, wykonując drobne prace, aby pomóc swojej ukochanej matce. Po pewnym czasie na zaproszenie krewnego rodzina przeniosła się z Hoogli do Naldangi. 

Mauzoleum Grobu Hazrat Sayyid Abdul Bari Shah

Pewnego razu, gdy Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) był dzieckiem, niektórzy chłopcy poprosili go, aby towarzyszył im przy kradzieży kokosów. Początkowo odmówił, ale kiedy nalegali, zgodził się im towarzyszyć. Kiedy dotarli do palm kokosowych, inni chłopcy zaczęli zbierać orzechy kokosowe. Poprosili Sayyida Abdula Bari Shaha (r.a.), aby stał na straży, na czatach, i ostrzegał ich, jeśli ktoś się zbliży. Drzewa kokosowe znajdowały się obok cmentarza. Nagle Sayyid Abdul Bari Shah (a.a.) zobaczył zmarłego zwracającego się do niego. Ta osoba powiedziała: „dobry chłopcze, nie urodziłeś się do tego”. Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) opuścił szybko swoich towarzyszy i wrócił do domu (tak bardzo duch z cmentarza wpłynął pozytywnie na chłopca). 

Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) nie miał formalnego wykształcenia akademickiego. Wstąpił do szkoły, ale nie lubił tego typu edukacji; więc zrezygnował i zajął się różnymi rodzajami zawodów. Wreszcie dostał dobre wynagrodzenie za pracę na kolei. Mógłby wtedy mieć lepsze życie, a także przebywać w towarzystwie przyjaciół.

Pewnej nocy Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) śnił o swoim ojcu. Powiedział mu, że nie akceptuje swojej pracy na kolei z powodu korupcji w miejscu pracy. W głębi serca Abdul Bari Shah (r.a.) rzucił pracę, a kiedy obudził się rano, zdecydował się zrezygnować. Jego nauczyciel języka arabskiego i kilku przyjaciół próbowali powstrzymać go przed rzuceniem pracy palacza na kolei, ostrzegając go, że trudno będzie ponownie dostać taką dobrze płatną pracę. Nie posłuchał rady i opuścił kolej. 

Niedługo potem zachorował na czerwonkę (dyzenterię) tak ciężką, że myśleli, że nie przeżyje. Znowu śnił o swoim ojcu. Jego ojciec karmił go i jadł, dopóki nie był zadowolony. Kiedy się obudził, poczuł się lepiej i po kilku dniach był całkowicie wyleczony. W tym czasie Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) był już osobą przemienioną i większość czasu poświęcił poszukiwaniom duchowym. Szukał też szejka (szajcha), który mógłby wskazać mu drogę. 

Po raz pierwszy został inicjowany przez Hazrat Karim Bakhsh (r.a.), wielkiego szejka Chishti, ojca Hazrat Hamid Hasan Alawi (r.a), który przypadkiem przechodził przez Balgadhi. Kiedy Sayyid Abdul Bari Shah (r.a.) zaczął praktykować pasi-an-fas (świadomość oddechu) zgodnie z instrukcjami swojego szejka, jego serce zostało otwarte. To doświadczenie bardzo go ucieszyło, jego zainteresowanie wzrosło i z entuzjazmem poświęcił się tym poszukiwaniom. Jednak żałował, że nie mógł już widzieć swojego szajcha. 

Hazrat Azad Rasool - 1920-2006

Hazrat Azad Rasool (r.a.) - 1920-2006 

Hazrat Azad Rasool (r.a.) urodził się w mieście Kankroli w Udaipur w Indiach w 1920 roku. Od dzieciństwa wykazywał wielkie zainteresowanie poszukiwaniami duchowymi. Jego rozwijający się umysł był zaabsorbowany ezoterycznymi pytaniami w młodym wieku: „Czy istnieje jakaś moc poza fizyczną i psychiczną płaszczyzną ludzkiego życia? Bóg istnieje? Jeśli Bóg jest wyjątkowy, dlaczego religie się różnią?” Kiedy obserwował modlących się ludzi, zadał sobie pytanie: „Czy modlitwy są rzeczywiście wysłuchane? A może mają one tylko efekt psychologiczny?” Te pytania absorbowały Hazrata od dzieciństwa.

Hindusi od dawna uważali miasto Kankroli w którym Hazrat spędził swoje dzieciństwo za święte. Ogromna świątynia hinduistyczna przyciągała pielgrzymów z całych Indii, co pozwoliło młodemu Azadowi Rasoolowi spotkać wielu wykształconych i pobożnych ludzi. Nawet po wyjściu na studia, Hazrat wrócił do Kankroli na letnie wakacje. Jako młody człowiek omawiał swoje problemy z duchowymi nauczycielami. Hazrat wstąpił do szkoły Jamia Millia na poziomie podstawowym i pozostał tam aż do studiów uniwersyteckich. Łącząc pracę akademicką i skłonności duchowe, ukończył studia z tytułem Bachelor of Arts. Następnie dołączył do Allahabad University, gdzie ukończył edukację wyższą. 

Hazrat Azad Rasool (1920-2006)

Dwóch nauczycieli z Jamia Millia odegrało ważną rolę w życiu Hazrat. Profesor M. Mujeeb, jego profesor historii, studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim i napisał wiele książek, w tym o indyjskich muzułmanach. Hazrat opisał profesora Mujeeba jako „czarującą osobowość”, człowieka, który, chociaż formalnie nie był sufim, posiadał naturę i charakter sufiego. Profesor Mujeeb niezliczoną ilość razy powtarzał Hazratowi: „Każdy próbuje coś zabrać (wziąć). Powinnaś stać się osobą, która może coś dać”. Te słowa wywarły na młodym człowieku głębokie wrażenie, co naznaczyło jego wybór kariery. 

Drugim nauczycielem, który wywarł wpływ na Hazrata, był dr E. J. Kallat, miły i wykształcony chrześcijanin. Oprócz nauczania języka angielskiego dr Kallat prowadził program sportowy uniwersytetu i był trenerem drużyny hokejowej (tak misjonują chrześcijanie w Indii). Hazrat, który był kapitanem drużyny, bardzo zbliżył się do dr Kallata. „Udzielił nam ważnej lekcji” - wspominał Hazrat. Powiedział: „Zostań mężczyzną. Najpierw na to zasługuj, a potem tego życz”. Innymi słowy, musisz się zakwalifikować, zanim będziesz mógł cokolwiek otrzymać. Chociaż nie był muzułmaninem, dr Kallat zachęcał swoich uczniów, aby „starali się być dobrymi, odnowionymi muzułmanami”. Często zapraszał Hazrata do swojego domu, gdzie czytali i omawiali fragmenty biblijne, a także poznawali mistycyzm chrześcijański i inne tematy.

Szacunek dr Kallata dla innych wyznań religijnych pogłębił zainteresowanie jego uczniów wszystkimi religiami. Jak wyjaśnił Hazrat: „Urodziłem się jako muzułmanin, ale nie zawsze byłem zadowolony z religii, którą odziedziczyłem. W chwili, gdy stałem się wystarczająco zdolny do odcięcia się od tego, wyruszyłem na ścieżkę dochodzenia z otwartym umysłem i sercem. Uwolniłem się z więzów tradycyjnych autorytetów i wystawiłem swój umysł na wszelkie wpływy”. 

Hazrat zbadał ważność wielu systemów religijnych. Odpowiedzi na swoje pytania szukał w świętych tekstach różnych wyznań religijnych, prowadził dyskusje z religijnymi uczonymi i ateistami, zapoznał się z nowoczesną filozofią i metodami naukowymi. Tak bardzo kochał Bhagawadgitę, że czytał ją wiele razy, aż do zapamiętania fragmentów. 

Hadhrat (Hazrat) również studiował i eksperymentował z praktykami duchowymi w nadziei ustalenia, czy za tym zjawiskiem zwanym „życiem” kryje się trwalsza rzeczywistość. Badał jogę i Wedantę, kąpał się w świętych wodach Gangesu, żył życiem brahamachari (zdyscyplinowanego i żyjącego w celibacie ucznia jogi) i zaangażował się w kilka innych praktyk jogi (opartych na monoteizmie brahmicznym). Zajmował się także akademickimi studiami nad hinduizmem (waidika). Jego studia podyplomowe z filozofii na Aligarh Muslim University obejmowały specjalizację z myśli hinduskiej i islamskiej.