Bahaizm i sufizm

Bahaizm w świetle nauczania i praktyki sufickich tradycji 

Wiara bahá’í (bahaizm, bahai), najmłodsza niezależna monoteistyczna religia świata, została założona przez Bahá’u’lláha (1817-1892) w Iranie w XIX wieku. Wiara bahá’i uczy, że prawda religijna jest postępowa a nie ostateczna. Bóg nazywany przez ludzi różnymi imionami – prowadzi ludzkość za pośrednictwem szeregu Uniwersalnych Nauczycieli, którzy kolejno objawiali swoją misję zgodnie z potrzebami czasu i miejsc, w których nauczali. Posłańcy (Rasul) ci przynosili nowe nauki, które z biegiem czasu dały podwaliny nowych cywilizacji. Wśród nich można wymienić wielkich założycieli religii świata jak Kriszna, Mojżesz, Zaratustra, Budda, Chrystus czy Muhammad. Bahaici uznają także dwóch nowych Nauczycieli – Bába i Bahá’u'lláha. Ich nauki dane są ludzkości na dzień dzisiejszy. Boscy Posłańcy zawsze głosili te same duchowe i moralne prawdy. Społeczne prawa i zasady, jakie zalecali, były jednak dostosowane do warunków epoki i kultury, w której żyli ich wyznawcy. 

Enneagram - Symbol Bahai - Gwiazda Dziewięcioramienna

Obecnie najwięcej polskich przedstawicieli wiary baha’i zamieszkuje Kraków i Warszawę. Tu też współpracują ze środowiskiem uniwersyteckim oraz innymi wspólnotami wyznaniowymi.” Pierwsze wzmianki o bahaizmie pojawiły się w Polsce już pod koniec XIX wieku, a dziś wspólnotę bahaicką w naszym kraju stanowi około 300 osób. W Iranie – skąd pochodzi bahaizm- to nie społeczność, ale przede wszystkim władza nie akceptuje wyznawców nowej religii. Swój udział w rozwoju bahaizmu w Polsce ma również rodzina Zamenhof. Lidia – córka twórcy esperanto – została jedną z pierwszych nadwiślańskich bahaitek i żarliwie tłumaczyła religijne księgi na język ojczysty. Wielu bahaitów chętnie posługuje się językiem esperanto w komunikacji międzynarodowej. 

Wiara baha'i jest w wielu ideałach bardzo podobna do istotnych nauk sufi, w tym do religijnej tradycji sufickiej znanej jako Din-i-Illai, także takich za których sufi przez wieki byli mniej lub bardziej prześladowani przez bardziej ograniczonych umysłowo muzułmańskich ortodoksów. Sufizm rozwijał się jako mistyczna szkoła duchowego rozwoju na bazie wielu ezoterycznych doktryn szyickich, zatem podobnie jak bahaizm wywodzi się z mistycznych korzeni bardziej światłych myślicieli, filozofów i mistyków praktyków tradycji perskiej i arabskiej. Na pewno takim punktem wspólnym są medytacje, muraqaba, do których zachęca wyraziście 'Abdu'l-Baha w swoich wypowiedziach, chociażby w Rozmowach paryskich: "Medytacja jest kluczem, który otwiera drzwi do tajemnic twojego umysłu."

Nauki mistyczne bahaitów 

Mimo, że nauki bahaickie kładą duży nacisk na sprawy społeczne i etyczne, istnieje wiele tekstów i pism, które zostały określone jako mistyczne, co jest punktem zbieżnym z sufizmem będącym mistyką w samej swej istocie. Źródłem wiary bahaitów są święte księgi, czyli zbiór około stu pozycji zawierających spisane nauki Baha'u'llah'a (najważniejsza to "Kitab-i-Aqdas", z pers. كتاب اقدس, czyli "Najświętsza Księga"). 'Siedem Dolin' uważane jest za największe mistyczne dzieło Bahá'u'lláha. Zostało ono napisane do wyznawcy Sufizmu, w stylu poety `Attar i jego Siedmiu Wiosek. To dzieło zostało po raz pierwszy przetłumaczone na język angielski w 1906 roku, stając się pierwszym dziełem Bahá'u'lláha dostępnym dla mieszkańców zachodniej półkuli. Słowa Ukryte to inna książka napisana przez Bahá'u'lláha w tym samym okresie. Zawiera ona 153 krótkie fragmenty, w których, jak twierdzi Bahá'u'lláh, zawarta jest esencja pewnych duchowych prawd uchwyconych w krótką formę. Wiele ideałów mistycznych bahaizmu można spotkać w nauczaniu mistrza sufickiego Hazrat Inayat Khan, który niewątpliwie dobrze znał nauki pierwszych głosicieli bahaizmu. 

Symbolika Wiary Bahai

Nauki bahaickie mówią w dwóch rodzajach przymierza: "większym" oraz "mniejszym", co w naukach sufickich jest rozróżnieniem pomiędzy aktywnością Rasul (wielki Prorok) i Nabi (posłaniec, mniejszy Prorok). Większe Przymierze widziane jest jako bardziej trwałe uzgodnienie pomiędzy Bogiem a ludźmi, wedle którego, objawiciel od Boga jest oczekiwany mniej więcej co tysiąc lat, w czasach niepokoju na ziemi. Człowiek, z kolei, jest wzywany do uznania nowego Objawiciela i podporządkowania się jego prawom. "Mniejsze Przymierze", które widziane jest jako unikalne dla danego objawienia religijnego, stanowi umowę pomiędzy Posłańcem Boga a jego wyznawcami. Na to "mniejsze" przymierze składają się praktyki społeczne specyficzne dla danego objawienia oraz kwestia kontynuowania przywództwa religii, w obrębie trwania danego Objawienia. W obecnym czasie, czyli od 1863 roku, bahaici uważają objawienie Baha'u'llaha za mniejsze przymierze, które jest obowiązujące dla jego wyznawców. W pismach bahaickich trwanie w przymierzu widziane jest jako cnota, do której należy dążyć. Sufi wspominają, że mniejsi posłańcy Boga przychodzą raz na trzysta lub raz na piećset lat, zatem łatwo wskazać innych, pomniejszych Nabi, posłańców Boga, przychodzących do danego narodu i języka lub do grup czy wspólnot religijnych jako ich ożywiciele i reformatorzy. Pir Moinnuddin Chishty z Ajmer w Indii czy Ibn Arabi, Rumi, Dżelaluddin Akbar, a także Hazrat Inayat Khan nieśli orędzie jako mniejsi prorocy, Posłańcy Boga. 

Historyczny kontekst powstania religii Bába i Bahá`u`lláha

Stwierdzenie, że dana religia jest niezależna od innych wyznań, nie znaczy, że rozpoczęła się w religijnej próżni czy powstała z nikąd. Buddyzm powstał z tradycji hinduizmu i tylko po tym, jak przekroczył Himalaje, rozwinął się w odrębną religię, która miała stać się główną siłą kulturalną w Chinach, Japonii oraz w krajach Azji południowo-wschodniej. Podobnie Prorok Jezus Chrystus i jego wcześni wyznawcy rozpoczęli swoją misję w kontekście judaizmu i przez ponad dwa wieki ruch był postrzegany dla ludzi żyjących w ościennych krajach jako zreformowana gałąź religii, z której wywodziło się chrześcijaństwo. Chrześcijaństwo nie pojawiło się jako oddzielna religia ze swoimi pismami, zasadami oraz rytuałami aż do momentu, kiedy zaczęło przyciągać wielkie liczby wyznawców wywodzących się z nie-semickich ras w świecie śródziemnomorskim.

Religią, na której gruncie zrodziła się wiara bahá`i, jest islam. Tak jak chrześcijaństwo narodziło się z mesjanistycznych oczekiwań judaizmu, religia, która miała stać się wiarą bahá`i, wyrosła z eschatologicznych napięć w łonie islamu. Jednakże w ten sam sposób wiara bahá`i jest całkowicie niezależna od ortodoksyjnego islamu, a ideowo bliska pokojowemu i mistycznemu sufizmowi którego wiele ideałów reprezentuje. Nowa wiara po raz pierwszy pojawiła się w Persji, w większości państwie muzułmańskim. Rozpowszechniła się najpierw na sąsiednie kraje muzułmańskie w Imperium Osmańskim i Rosyjskim oraz przeniknęła do Indii. Chociaż niektórzy pierwsi wyznawcy byli żydami, chrześcijanami oraz zoroastrianami wcześniej, znaczna większość wyznawała islam, głównie szyicki islam. Ich religijne koncepty wywodziły się ze Świętego Koranu i byli oni głównie zainteresowani tymi aspektami nowego systemu, które wypełniały muzułmańskie przepowiednie oraz były interpretacjami nauk islamu. Podobnie islamskie duchowieństwo z początku postrzegało tych, którzy wyznawali nową religię jako muzułmańskich heretyków.

Ponieważ wiara bahá`i zrodziła się na gruncie islamu, szyickiego mistycyzmu, ważnym jest przyjrzenie się tej islamskiej matrycy. Takie badanie potrzebne jest z innego powodu: islam wpisuje się w koncept zarówno historii religijnej oraz związku pomiędzy religiami, który to koncept jest centralnym w naukach bahaickich. Wiara bahá`i jest prawdopodobnie unikalna w tym sensie, że w pełni akceptuje ważność innych wielkich religii. Bahaici wierzą, że prorocy Abraham, Noe, Mojżesz, Zarathustra, Buddha, Kriszna, Jezus i Muhammad są równie autentycznymi posłańcami jednego Boga (Allah, Elohim). Nauki tych boskich objawicieli postrzegane są jako ścieżki do zbawienia, co przyczynia się do „postępu stale rozwijającej się cywilizacji”. Ale bahaici wierzą, że ta seria interwencji Boskich w historii ludzkości jest progresywna, każde z objawień uzupełnia to, które je poprzedza i każde przygotowuje drogę do następnego. Z tego punktu widzenia islam, jako jedna z ostatnich wcześniejszych religii, jest bezpośrednim historycznym przygotowaniem dla powstania wiary bahá`i. Nie jest zaskoczeniem fakt, że w pismach bahaickich możemy znaleźć wiele koranicznych terminów i konceptów. Każda reformacja religijna, każde nowe objawienie opiera się na poprzednich świętych prorokach. 

Niektóre założenia są szczególnie ważne dla jasnego zrozumienia wiary bahá`i. Tak jak muzułmanie bahaici wierzą, że Bóg jest jeden i całkowicie nieosiągalny w swojej istocie. Objawia swoją wolę ludzkości poprzez serię wysłanników, proroków, których bahaici nazywają „Objawicielami Bożymi”. Celem Objawienia jest zapewnienie idealnego przewodnictwa, nie tylko dla duchowego postępu pojedynczego wyznawcy, ale także, aby ukształtować społeczeństwo jako takie. Ważną różnicą pomiędzy tymi dwoma religiami jest to, że podczas gdy wśród istniejących religii Koran uznaje tylko judaizm, chrześcijaństwo oraz islam jako bosko zainspirowane, bahaici wierzą, że wszystkie religie są integralnymi częściami składającymi się na jeden boski plan. Jednakże nie może być żadnych wątpliwości, że ludzie na świecie, obojętnie jakiej rasy czy religii by nie byli, czerpią swoją inspirację z jednego boskiego Źródła i są wyznawcami jednego Boga (Allah, Elohim, Ahura Mazda, Brahman). Różnica pomiędzy przykazaniami, które wypełniają, ma swoje korzenie w różnych wymaganiach i potrzebach wieku, w których zostały objawione. Wszystkie, oprócz kilku, które są wynikiem ludzkiej perwersji, zostały zarządzone przez Boga i mają swoje odzwierciedlenie w Jego Woli i Celu.

Jedność Religii - Ideał Bahaizmu i Sufizmu

Istnieje jeszcze inny aspekt islamu, który miał wpływ na rozwój nowej religii w połowie XIX wieku i który podyktował reakcję ortodoksyjnych muzułmanów na nią. Jak przedtem chrześcijaństwo, islam podzielił się na wiele odłamów, sekt. Jednym z nich jest odłam szyicki, który wierzy, że intencją Proroka Muhammada było, żeby jego potomkowie odziedziczyli duchowe i doczesne przywództwo nad wiernymi. Ci wybrani – zwani imamami  lub ‘liderami’ – mieli posiadać niekwestionowaną nieomylność w wykonywaniu swoich obowiązków. Jednakże znaczna większość muzułmanów odrzuciła takie twierdzenia uważając, że ‘sunna’ – sposób zachowania przypisany przez tradycję Prorokowi Muhammadowi – jest wystarczającym przewodnikiem. Ci, którzy identyfikowali się z tym ostatnim przekonaniem, stali się znani jako sunnici. Chociaż sunnici obecnie znacznie przewyższają liczbą szyitów i są traktowani przez Zachodnich badaczy jako ‘ortodoksyjni’ w przeciwieństwie do ‘innowierców’ - szyitów, islam szyicki ma długą i szanowaną tradycję duchową i mistyczną, tradycję, która niedawno stała się obiektem poważnych studiów wśród rosnącej grupy nie-muzułmańskich badaczy. 

Do roku 661 n.e., tylko 29 lat po śmierci Muhammada, władza w świecie muzułmańskim trafiła w ręce pierwszej serii władców dynastycznych, teoretycznie wybranych przez wiernych, ale w rzeczywistości reprezentujących dominację różnych wpływowych rodzin. Pierwsze dwie takie sunnickie dynastie – Umajadowie i Abbasydzi – postrzegali imamów jako wrogów swojej władzy. W konsekwencji według szacunków szyitów imamowie jeden po drugim tracili życie, poczynając od Hasana i Husayna – wnuków Proroka Muhammada. Ci imamowie (czy potomkowie Proroka) nadeszli na czas, aby być postrzeganymi przez islam szyicki jako święci i męczennicy.

Chociaż islam szyicki zaczął się wśród Arabów, osiągnął swoje największe wpływy w Persji, która w dość krótkim czasie nawróciła się z zaratusztrianizmu na islam. Od początku perscy konwertyci zmieniający religię z odłamów zaratusztrianizmu i dawniejszego mazdaizmu na islam zostali przyciągnięci ideą imama jako przywódcy wyznaczonego przez Boga (Allah, Ahura Mazda, Ormuzd). W przeciwieństwie do Arabów, Persowie posiadali długą tradycję rządzenia przez monarchę namaszczonego przez Boga, a kult rozwinięty przez wieki wokół tej osoby skupił się teraz na osobie potomków Proroków i wyznaczonych następców. Po wiekach opresji przez kalifów sunnickich tradycja immanatu ostatecznie zatriumfowała w Persji poprzez powstanie silnej dynastii szyickiej – Safawidów – w XIX wieku.

Jednak do tego czasu linia imamów zakończyła się. Jedną z cech irańskiej tradycji szyickiej jest to, że w roku 873 dwunasty oraz po raz ostatni wyznaczony imam – będący wtedy dzieckiem – wycofał się w ukrycie, aby uciec przed losem, jaki spotkał jego poprzedników. Uważa się, że objawi się on ‘w czasie końca’, aby pomóc w zapanowaniu sprawiedliwości na świecie. Ta tradycja eschatologiczna (doktryna ‘rzeczy ostatecznych’) ma dużo wspólnego z chrześcijańskim oczekiwaniem na powrót Chrystusa oraz obietnicy buddyzmu Mahayana w nadejście Buddy Maitreya – ‘Buddy powszechnej sprawiedliwości’. Wśród wielu tytułów, jakie muzułmanie nadali temu obiecanemu objawicielowi – „Ukrytemu Imamowi”, jest tytuł „Mahdi” – „Ten prowadzony” - oraz „Qa`im” – „Ten, który Powstanie”, tzn. będzie pochodził z rodziny Proroka.

Przez okres 89 lat po swoim zniknięciu dwunasty lub Ukryty Imam miał się komunikować ze swoimi wyznawcami poprzez serię wysłanników. Ci wysłannicy przyjęli tytuł Báb (co znaczy ‘brama’), ponieważ byli jedyną drogą do Ukrytego Imama. Do roku 941 było czterech Bábów, kiedy to czwarty zmarł nie wyznaczając następcy. Odmowa czy to imama czy ostatniego z Bábów, aby wyznaczyć następcę, sugerowała, że sprawa miała być pozostawiona całkowicie w rękach Boga. Za jakiś czas objawiciel lub objawiciele pojawią się, a jednym z nich będzie Imam Mahdi lub Qa`im, który znów zapewni bezpośredni kanał dla Boskiej Woli pozwalający jej dotrzeć do spraw ludzkich. To właśnie z tej tradycji wiara bahá`i oraz wiara, która ją zapowiadała, czyli religia Bába, wyłoniła się w połowie XIX wieku, a zatem po tysiącu lat w ukryciu. 

Zielona Gwiazda - Enneagram Bahai

Jeżeli jest tylko jeden Bóg dlaczego powstało tak wiele religii zastanawiają się bahaici? Wynika to z faktu, że nauki założycieli większych religii skierowane były do innych odbiorców - powstały w innym czasie i w różnych miejscach na ziemi, a w przeszłości każda z religii miała ograniczony obszar oddziaływania. Bahaici wierzą, że Bóg (Allah, Ahura Mazda, Brahman, Elohim) zawsze objawiał i będzie objawiał duchową prawdę po to aby przypomnieć ludziom o swoim istnieniu. Nauki każdej z religii składają się z dwóch części - każda z nich zawiera prawdy duchowe i moralne, które są wspólne dla wszystkich religii oraz nauki społeczne. Te ostatnie zmieniają się w zależności od tego do jakiej społeczności były skierowane i w jakich czasach żył dany Prorok Boży, Rasullah. Ludzkość zmienia się i rozwija a wraz z nią zmieniają się Duchowi Nauczyciele, Prorocy.

Ponieważ dzisiejszy świat stoi przed innymi wyzwaniami niż parę tysięcy lat temu Bahaici wierzą, że duchowym Nauczycielem ludzkości, którego nauki pozwolą rozwiązać współczesne społeczne problemy jest Baha’u'llah. Bahaici akceptują i wierzą we wszystkich Objawicieli Bożych (założycieli większych religii), w tym w posłannictwo Proroka Muhammada (Mahometa). Ich posłannictwo zostało przekazane przez Boga w odpowiednim czasie, ponieważ człowiek rozwija się i w ten sposób może przyjmować coraz więcej Boskiej prawdy i światła. Baha’u'llah naucza, że Założyciele światowych religii wywodzą się z tego samego źródła:  „Jest to jasne i oczywiste, że wszyscy Prorocy są Świątyniami Sprawy Bożej, którzy pojawili się odziani w różne szaty. Jeżeli spojrzysz na nich wnikliwym wzrokiem, ujrzysz Ich wszystkich posłanych temu samemu pismu, wznoszących się ku temu samemu niebu, siedzących na tym samym tronie, mówiących te same słowa i proklamujących tę samą wiarę”... 

Właśnie symbol Wiary Baha’i to dziewięciokątna gwiazda, symbol – jedności religii, symbol dziewięciu wielkich posłańców Bożych i ich religii!    

Prorocy Bahaizmu 

Bab i jego następca

I. Báb (Brama)

Historia bahaicka sięga XIX wieku do kraju, który niemal w całości przesiąknięty był korupcją, fanatyzmem i prześladowaniami – Persji. To tam w 22 maja 1844 roku w mieście Shíráz, młody człowiek został rozpoznany i ogłoszony posłańcem, prorokiem nowej religii, dwunastym Imamem, obiecanym islamu, Qa’imem. Nazywał się on Mírzá ‘Alí Muhammad (1819 – 1850), znany historii jako Báb (z arab. „Brama”). Był potomkiem Świętego Proroka Muhammada. Jego duchowa pobożność oraz mistyczna głębia zostały wcześnie zauważone przez Jego nauczycieli oraz członków rodziny. Báb ustanowił odrębną religię - wiarę bábitów - która miała swe własne prawa, zasady oraz mistyczne dzieła i doktryny. Na przekór powszechnemu upadkowi moralnemu, wołał o duchową i moralną przemianę perskiego społeczeństwa. Nalegał by podnieść status kobiet oraz poprawić los biednych. Pochwalał oświatę oraz naukę. Jest on  zwiastunem wiary bahá’í, która potwierdziła zasady religii Bába i rozwinęła je. Na przykład jedną z zasad nauki duchowej Baba było to, aby kobiety nie nosiły zasłony na twarzy, mogły rozmawiać z mężczyznami oraz kształciły się na równi z nimi.

Jednak, głównym przesłaniem Bába i Jego nauk było rychłe nadejście innego Posłańca Bożego. Drugi Posłaniec miał być dużo potężniejszy niż sam Báb i miał przynieść wiek pokoju oraz sprawiedliwości obiecany w judaizmie, chrześcijaństwie, islamie oraz innych wielkich religiach świata. Báb określał tę Osobę jako „Tego, Którego Bóg Objawi”. Báb w ten sposób zapowiedział Bahá’u'lláha. Objawienie całkowicie nowej religii pomogło Jego wyznawcom wyrwać się z tradycyjnego sposobu myślenia i przygotować się na przyjście „Obiecanego wszystkich wieków”.

Misja Bába trwała krótko - jedynie sześć lat, lecz w tym czasie pociągnął On za Sobą tysiące wyznawców. Większość babitów nigdy nie spotkała się z Nim twarzą w twarz, lecz poznała Jego religię czytając Jego pisma, które był szeroko rozpowszechnione. Jego wyznawcy byli surowo prześladowani przez irańskie władze, które z niepokojem przyglądały się nawróceniom na nową wiarę. Duchowni ortodoksyjnie szyiccy, którzy czuli się zagrożeni Jego wezwaniem do duchowej odnowy, przekonali władze świeckie, że wołanie Bába o społeczną reformę mogłoby doprowadzić do rozruchów. Tysiące babitów, wykazując wielkie bohaterstwo, zginęło w torturach za swoje przekonania, niczym pierwsi chrześcijanie w czasie prześladowań w Imperium Rzymskim.

Po trzech latach więzienia Báb został publicznie stracony przez oddział egzekucyjny w mieście Tábriz 9 lipca 1850 roku, w najbardziej niezwykłych okolicznościach na oczach ponad 10 000 świadków, o czym szeroko donosiły ówczesne media na Zachodzie. Kiedy po raz pierwszy zabierano go z Jego celi, Báb rozmawiał ze swoim sekretarzem. Ostrzegł strażników, że „żadna ziemska siła” nie będzie w stanie uciszyć Go, dopóki nie skończy tego, co miał do powiedzenia. Regiment 750 armeńskich żołnierzy wykonywał egzekucję, lecz kiedy dym opadł z ich strzelb, Báb zniknął im z oczu. Znaleziono Go znowu w Jego celi, gdzie dawał ostatnie instrukcje Swojemu sekretarzowi. Kiedy przyszli strażnicy, spokojnie oświadczył: „Teraz możecie wykonać swój zamiar”. Pierwszy regiment żołnierzy odmówił wykonania rozkazu, gdyż nie chcieli oni mieć nic wspólnego z tą egzekucją. Sformowano jednak drugi pluton egzekucyjny i tym razem kule pozostawiły swój morderczy ślad. Można powiedzieć, że Bab został zamordowany w Iranie przez bezmyślnych armeńskich najemników. 

Doczesne szczątki Bába były ukrywane przez Jego wyznawców przez wiele lat i ostatecznie zostały sprowadzone do Ziemi Świętej w Izraelu, gdzie o dziwo są całkiem bezpieczne. Bahá’u'lláh nakazał, by zostały złożone na Górze Karmel i wskazał dokładnie miejsce, gdzie powinien znajdować się grobowiec. W 1909 roku zwłoki Baba zostały złożone w prostym mauzoleum, które upiększono później. Nadbudowa ze złotą kopułą, znana jako Mauzoleum Bába, została ukończona w 1953 roku. Jest to jedno z najświętszych miejsc na ziemi dla wyznawców wiary bahá’í. 

Religia Bahai, która głosi powszechne cele dla dobra ludzkości, często dziś wymienione w zacytowanych zdaniach, wzięła swój początek w Per­sji w XIX stuleciu. Bahá’u’lláh, (czytaj Bahaulla) założyciel Wiary Baha’i pochodził z wielkiego perskiego rodu i przyszedł na świat w dobrobycie i zbytku, a przecież większa część życia minęła Mu w więzieniu i na wygna­niu. Przeszedł tortury i wtrącenie do lochu, zakosztował zniewag i głodu, nędzy i zdrady. Historia Jego życia oraz religii jest prawdziwie dramatycz­na, ale na Zacho­dzie do niedawna niemalże nieznana. Mniej więcej w pierwszej połowie dziewiętnastego wieku pomiędzy wieloma chrześcijanami ożyła nadzieja na powrót Chrystusa, Mesjasza. Wyczekiwanie na Niego, które jest uzasadnione naukami Nowego Testamentu, uzewnętrzni­ło się najsilniej u Milerytów, ale wcale nie ograniczało się do prostych chrześcijan, ani do Ameryki. Europa też była przejęta nadzieją. Grupa niemieckich Templariuszy opuściła swą ojczyznę i osiadła na stałe u podnóża góry Karmel w oczekiwaniu na swego Pana. 

Większość ludzi zachodu nie zdawała sobie zupełnie sprawy z tego, że w tymże samym czasie fala oczekiwa­nia przeszła również przez islam. Mógłby to po­­jąć Emer­son, lecz w tamtych czasach tylko nieliczni Ame­ryka­nie byli zdolni odnieść się z najmniejszym choćby zro­zu­mieniem do innych wyznań. A przecież faktem jest, że niektórzy naukowcy i teologowie uważali, że pro­roc­twa w islamie wskazują na zakończenie okresu praw ko­ranicznych i początek nowej ery duchowej. Po­w­stała myśl, jak to ujęto w islamie, o ukazaniu się „Pana Wieków”. Nagle w 1844 roku młody kupiec z Shirazu imieniem Siy­yid (czytaj sejjed) Ali Muhamad  zaczął głosić w Persji nową reli­gię, niczym kiedyś prorocy tacy jak Zaratustra, Mani czy Muhammad. Przyjął tytuł „Báb” (czytaj Bab), co dosłownie znaczy „bra­ma”. Niezwykła siła charakteru i wypowiedzi Bába za­działała jak materiał wybuchowy w tym zacofanym kra­ju, opa­no­­­wanym przez wpływy duchowieństwa szyickiego. Teraz skoń­czy­­ły się miłe akademickie dyskusje na temat zna­czenia tradycji w islamie i szyizmie. Kraj ogarnął płomień zaintere­sowa­nia Bábem i uznanie dla Jego osoby. Zdumieni du­chow­ni szyiccy zareagowali z bezprzykładną furią, histerią i amokiem inkwizycyjnym. Zatrzymali i uwię­zili Proroka Bába, a następnie zaś rozpętali systematyczną masakrę jego wyznawców. 

Prorok Báb głosił nadejście nowej ery duchowej. Ostro, niczym biblijny Prorok Izajasz niczym bibl kry­tykował hipokryzję i intelektualne zakłamanie muzuł­mańskiego kleru swoich czasów. Usilnie wzywał do [osiągania] wyso­kie­go standardu moralnego. Zapewnił, że w ciągu dzie­więtnastu lat nadejdzie Ten „Którego Bóg objawi” i za­cz­nie nauczać, a także przyniesie ludziom podstawowe prawa i zasady nowej ery. Zdegenerowne duchowieńs­two, od dawien zepsute swą silną pozycją, jaką religia zajmowała w Persji, przelękło się i znienawidziło ruch zapoczątkowany przez proroczego posłańca Boga, Bába. To, co się teraz stało, przy­wodziło na myśl silny, czysty powiew wiatru przylatują­cy nagle na stęchłe powietrze pomieszczenia zamk­nię­tego przez długi czas. Masakry babitów przypominają krwawe świętowanie w starożytnym Rzymie i katolicką inkwizycję z jej najbardziej zbójeckich okresów. Obłuda i tyrania mieczem usiłowały zgładzić tę wiarę dawaną przez kolejnego poslańca Bożego, Rasullah. Wnet też Báb został uwięziony w odległej górskiej wsi. Dziewią­tego lipca 1850 roku nienawiść osiągnęła swój najwyż­szy szczyt: Báb został zgładzony podczas publicznej egzekucji w mieście Tabíz, na placu przed barakami. W Per­sji robiono wszystko, aby unicestwić nową wia­rę. W całym kraju mnożyły się krwawe sceny, a ocaleli wierni zaczęli się ukrywać i emigrować niczym wyznawcy Ahura Mazda podczas sunnickiej arabskiej konkwisty Persji kilka wieków wcześniej…

Subh-i-Azal Mirza Yahya Nuri

I.A - Mirza Yahya 

Subh-i-Azal, a właściwie Mírzá Yaḥyá Núrí; 1831 - 29 kwietnia 1912 - przywódca babizmu i sukcesor naznaczony przez Bab'a w latach 1850 - 1863 (1868), a po jego rozpadzie przywódca wspólnoty azalitów. Jego przydomek Ṣubḥ-i-Azal oznacza po persku Poranek Wieczności. Mirza Yahya był synem Kuchak Khanum i Mírza Buzurga oraz młodszym bratem przyrodnim Bahá'u'lláha (przez ojca). Pochodził z wyższej arystokracji perskiej. Jego matka zmarła przy porodzie, a ojciec w 1834 roku. Opiekę nad chłopcem przejęła wówczas jego macocha Khadíjih Khánum (matka Bahá'u'lláha). Jeszcze przed śmiercią Bába objął przywództwo nad ruchem babizmu czyli pierwotnego bahaizmu - początkowo miało być to tymczasowe, ale w związku z kolejnymi objawieniami Bába sytuacja zaczęła się komplikować. Mianowicie Báb uznawał się początkowo tylko za poprzednika posłańca Bożego (to on miał przejąć kierownictwo wspólnoty od Yahyi), później prawdopodobnie Báb sam ogłosił się tym posłańcem i ucieleśnieniem oczekiwań wszystkich religii.

Báb stwierdził również, że Mirza Yahya Nuri może ukończyć niekompletny jeszcze Perski Bayan (świętą księgę babistów). Tytuł Subh-i-Azal miał mu nadać Báb prawdopodobnie na przełomie 1849 i 1850 jako objawione przez Boga duchowe imię i tytuł mistyczny. Po śmierci Bába w 1850 Yahaya Nuri objął całkowite kierownictwo nad grupą zgodnie z Wolą i testamentem Bába oraz listem wysłanym do niego. Przez cały czas przebywał w areszcie domowym w Bagdadzie. W 1863 Bahá'u'lláh ogłosi się następcą Bába po objawieniach jakie miał otrzymywać od 1853 - nastąpiło to jednak w wąskim gronie znajomych i rodziny. W tym samym roku obaj bracia zostali zesłani do Adrianopola. Do 1866 sytuacja w babizmie była niejasna, tym bardziej, że pretendentów do następstwa było prawie 30 sztuk. Jakoś tak wielu jest chętnych aby być prorokiem Bożym, tyle, że sam Bóg posyła zawsze tylko jednego Proroka w jednym czasie do jednego narodu i języka. Wówczas to Bahá'u'lláh oficjalnie oderwał się (ogłosił swe objawienia publicznie) od babizmu tworząc bahaizm, co wielu znawców historii uważa za działalność rozłamową. W 1866 Yahya Nuri został zesłany na Cypr, skąd kierował azalityzmem-babizmem aż do swej śmierci w Famaguście w 1912 roku. Został pochowany zgodnie z muzułmańskimi tradycjami. Bahaiści twierdzą iż był inicjatorem kilku zabójstw i prób zabójstw bahaitów w tym próby otrucia Bahá'u'lláha, zaś azalici twierdzą iż próbował on się otruć sam, aby dodać sobie nimbu świętości. Sprawa sukcesji w babizmie azalityzmie po Subh-i-Azalu nie została do końca wyjaśniona i nie jest pewna.

Azalityzm - nazwa własna: Bayani - ruch religijny w łonie babizmu (zwany również babizmem, bądź azalityzmem-babizmem) powstały na gruncie sporu o sukcesję po założycielu, skupiony wokół naznaczonego następcy Mirzy Yahya Nuri (Subh-i-Azal, co po persku znaczy Poranek Wieczności) (1831 - 1912). Do rozłamu doszło po trzynastu latach kierowania grupą przez Mirza Yahyę Nuri, kiedy to ponad połowa wiernych opowiedziała się za Bahaullahem (1863) i stworzyła konkurencyjny bahaizm (1866), zaczęła przejmować i przypisywać sobie teksty nauk. Tuż po podziale wielu czołowych azalitów zostało skrytobójczo zabitych, o co do dnia dzisiejszego posądzają bahaitów; znane są również przypadki zabójstw bahaitów przez azalitów - bahaici do dziś oskarżają Subh-i-Azala o próbę zabójstwa Bahaullaha. Azalici znani są z częstego stosowania takijji czyli ukrywania wiary w obliczu prześladowań. Wielu azalitów takich jak: Mirza Aga Khan Kirmani, szejk Ahmad Ruhi Kirmani, Mirza Dżahangir Chan Szirazi, było irańskimi politykami, którzy przyczyniali się do reformowania państwa. Liczą obecnie poniżej 10 000 wyznawców, w większości w Iranie oraz wśród Turków mieszkających w Północnym Cyprze. Azalityzm jest obecnie znacznie mniej rozpowszechniony niż bahaizm, jednak z powodu zwyczaju takijja może się okazać, że azalitów babitów jest w rzeczywistości dużo więcej niż tych, którzy się jawnie pokazują ze swoim wyznaniem.

Bahaullah - Mírzá Husajn `Alí Núrí

II. Bahá’u'lláh (Chwała Boża)

Bahaici na całym świecie uważają Bahá’u'lláha za „Tego, Którego Bóg objawi”, za „Obiecanego”, którego przyjście zapowiedział wcześniej Báb. Bahá’u'lláh, co z arabskiego oznacza „Chwała Boża”, jest tytułem, jaki przyjął Założyciel wiary bahá’i, Mírzá Husajn `Alí Núrí (1817-1892). Urodzony w szlacheckiej rodzinie w dziewiętnastowiecznym Iranie, Bahá’u'lláh odmówił politycznego stanowiska, jakie Mu oferowano, kiedy był młody i zdecydował za to wydać Swe bogactwo troszcząc się o biednych i chorych. O Jego dzieciństwie wiemy, że: „Błogosławiona Doskonałość - Bahá’u'lláh - należał do jednego ze szlacheckich rodów Persji. Od najwcześniejszego dzieciństwa wyróżniał się spośród Swoich krewnych i przyjaciół, którzy mówili: «To dziecko posiada wyjątkową moc.» W Swojej mądrości, inteligencji i jako źródło nowej wiedzy był rozwinięty ponad Swój wiek i przewyższał Swoje otoczenie. Wszyscy, którzy Go znali, byli zdumieni zdolnościami ujawnionymi w tak młodym wieku. Zwykle mówili, «Takie dziecko nie będzie długo żyło», ponieważ powszechnie wierzono, że dzieci rozwinięte ponad wiek nie doczekują okresu dojrzałości.” 

W miarę upływu czasu, oznaki wielkości Bahá’u'lláha czyli Mírzá Husajn `Alí Núrí stawały się coraz bardziej wyraźne. Kiedy osiągnął wiek młodzieńczy, był już powszechnie znany ze Swojej bystrej inteligencji, wspaniałego charakteru, hojności i współczucia, a Jego dom stał się schronieniem dla wszystkich. Kiedy Báb ogłosił Swoją misję w Szirazie w 1844 roku, Bahá’u'lláh miał dwadzieścia siedem lat. Zaledwie trzy miesiące po tym historycznym wydarzeniu, Bahá’u'lláh zaświadczył o prawdziwości Objawienia Bába. Powstał, aby głosić Jego Nauki. Báb ponadto zapowiadał rychłe nadejście innego Posłańca Bożego, który miał wypełnić proroctwa judaizmu, chrześcijaństwa, islamu oraz innych głównych religii świata, wprowadzając erę pokoju oraz sprawiedliwości dla wszystkich narodów. Kiedy Báb został stracony przez władze, wielu członków Jego ruchu - zwanych babitami - zwróciło się do Bahá’u'lláha o przewodnictwo.

Jeszcze zanim tajemnica jego objawienia stała się jasna, Bahá’u'lláh został zaatakowany przez te same siły niewiedzy co Báb. W 1852 roku Bahá’u'lláh - Mírzá Husajn `Alí Núrí - wraz z grupą babitów zostali uwięzieni w Síyáh-Chál (Czarnej Otchłani), więzieniu, które w pierwotnym zamierzeniu służyło miastu Teheran jako zbiornik wodny. W 1852 roku, podczas gdy był uwięziony w Teheranie za swoją działalność jako babita, Bahá’u'lláh otrzymał przesłanie od Boga. Po uwolnieniu z więzienia, Bahá’u'lláh został wygnany do Bagdadu, gdzie w 1863 roku ogłosił wyznawcom, że był owym długo oczekiwanym Posłańcem Bożym. W dniach 21 kwietnia - 2 maja 1863 miało miejsce objawienie i na jego pamiątkę bahaici obchodzą Święto Ridvan (Objawienie Bahá’u’lláha). Ogromna większość babitów przyjęła to obwieszczenie i narodziła się wspólnota bahaicka. W Bagdadzie rosnący szacunek oraz miłość okazywane przez ludność miasta Bahá’u'lláhowi nie uszła uwadze wrogom Wiary, i po prawie dziesięciu latach pobytu w Bagdadzie, Bahá’u'lláh został wygnany do Konstantynopola. Wygnany przez władze Persji i Imperium Osmańskiego, spędził 40 lat banicji przemieszczany z Bagdadu do Konstantynopola (dziś Istambuł), następnie Adrianopola (dziś Edirne w Turcji na granicy z Bułgarią) i w końcu w 1868 roku do osmańskiej kolonii karnej w Akce, na terenie Palestyny (dzisiejszy Izrael). 

Podczas tych lat Bahá’u'lláh objawił ponad 100 tomów natchnionych, mistycznych pism, nauk etycznych i społecznych, praw i zasad. W Akce oraz Adrianopolu, Bahá’u'lláh zwrócił się do królów i władców świata. Radził On, aby Napoleon III, car Rosji (Mikołaj) Aleksander II, Wiktoria królowa Anglii, król Prus - Wilhelm I, papież Pius IX oraz wielu innych zjednoczyli się, aby zbudować powszechny pokój. Wzywał ich, by rządzili swoim poddanymi ze sprawiedliwością i współczuciem, i ostrzegał, że w przeciwnym razie władza wymknie im się z rąk.

Główne przesłania Bahá’u'lláha mogą być streszczone jako globalna jedność i sprawiedliwość. Nauczał, że jest tylko jeden Bóg, który objawiał Swoją wolę przez serię boskich Nauczycieli takich jak Abraham, Mojżesz, Jezus Chrystus, Mahomet, Krishna, Budda czy Zaratustra. Podczas, gdy nauki społeczne wielkich religii, które założyli, różnią się zgodnie z wymogami czasu i miejsca, w których były głoszone, duchowa istota wszystkich wiar jest taka sama:, że celem wszystkich ludzi jest poznać i czcić swojego Stwórcę. W tym wieku ludzkość jest w stanie uznać jedność Boga, religii i ogólnoludzkiej rodziny. Bahá’u'lláh nauczał także, że mężczyźni i kobiety są równe, że przesłania nauki i religii są zgodne, że skrajności bogactwa i ubóstwa muszą zostać usunięte, że edukacja musi być powszechna i obowiązkowa oraz że należy obrać uniwersalny język pomocniczy by ułatwić międzynarodową komunikację i porozumienie. 

To właśnie w Akce Bahá’u'lláh spędził ostatnie dwadzieścia cztery lata swego życia. W tym właśnie okresie, podczas wizyty na Górze Karmel w Hajfie (Izrael) Bahá’u'lláh wskazał swojemu synowi ‘Abdu’l-Bahowi miejsce, gdzie później miała zostać zbudowana Świątynia Bába. Jego własne miejsce spoczynku w okolicy Akki miało stać się dla bahaitów najświętszym miejscem na ziemi. Akka była również miejscem, w którym zakończyło się czterdzieści lat Objawienia Bahá’u'lláha. Zanim zmarł w 1892 roku, Bahá’u'lláh zadbał o sukcesję przywództwa we wspólnocie bahaickiej, zapewniając jej jedność i chroniąc ją od schizm. Jego najstarszy syn, Abbas Effendi, (który przyjął tytuł Abdu’l-Bahá, co oznacza „sługa Chwały”), został wyznaczony na przywódcę Wiary Bahá’i i jedynego interpretatora pism Bahá’u'lláha. Dzięki temu wspólnota bahaicka przeżyła pierwsze stulecie swojego istnienia w nienaruszonej jedności, w obliczu zarówno zewnętrznych jak i wewnętrznych wyzwań. 

Bahá'u'lláh nauczał, że ludzkość stanowi jedną rasę, a także, że nadszedł czas na jej zjednoczenie w społeczeństwo ogólnoświatowe. Twierdzenie o boskim pochodzeniu jego objawienia doprowadziło do prześladowań, a także do uwięzienia przez władze perskie i osmańskie oraz 24-letnie więzienie w mieście-więzieniu w Akce w Palestynie (obecny Izrael). Tam też Bahá'u'lláh zmarł. W ciągu swojego życia był autorem wielu dzieł religijnych, z których najbardziej znane to Kitáb-i-Aqdas (Księga Praw) oraz Kitáb-i-Íqán (Księga Pewności) a także Słowa Ukryte.

Abdulbaha Abbas Effendi - Paryż

III. Abdu’l-Bahá

Abbas Effendi, znany jako „’Abdu’l-Bahá” (z arab. „Sługa Chwały”) urodził się 23 maja 1844 - tej samej nocy, w której Báb po raz pierwszy ogłosił Swoje przesłanie. Był najstarszym synem Bahá’u'lláha i miał jedynie osiem lat, kiedy jego Ojciec został uwięziony po raz pierwszy. Towarzyszył Bahá’u'lláhowi przez 40 lat banicji i więzienia, a gdy dorastał stał się nie tylko najbliższym towarzyszem swojego Ojca, ale także i Jego pełnomocnikiem, Jego tarczą oraz Jego głównym przedstawicielem u ówczesnych władz politycznych i przywódców religijnych. Przywództwo Abdu’l-Bahy, wiedza oraz służba przyniosła duży prestiż wspólnocie bahaickiej na wygnaniu.

Po odejściu Bahá’u'lláha 29 maja 1892 roku, 'Abdu’l-Bahá stał się przewodnikiem wspólnoty bahaickiej, na którego wcześniej wyznaczył go Ojciec. W ten sposób rozwiązano kwestię religijnej sukcesji, które stanowiła problem w innych religiach. Wola i Testament Bahá’u'llaha zabezpieczyła religię bahá’i przed schizmą i ustanowiła solidny fundament na rzecz dalszego rozwoju i postępów Jego wiary przez zabezpieczenie integralnej jedności Jego nauk. Bahá’u'lláh nazwał 'Abdu’l-Bahę „Centrum Przymierza”, do którego wszyscy bahaici mieli zwrócić się o przewodnictwo. Był jedynym autoryzowanym interpretatorem nauk Swojego Ojca, które wyjaśniał. Jako duchowy przewodnik i architekt szybko rosnącej wspólnoty, wzmocnił doktryny oraz przedstawił główne zarysy administracyjnych instytucji Wiary. Jego życie i postępowanie stanowiło przykład tego, jak należy ucieleśniać nauki bahaickie. 

W 1911 roku, po ponad 40 latach więzienia i cierpienia, Abdu’l-Bahá mógł udać się na Zachód. Odwiedził Europę i Amerykę Północną, gdzie przemawiał do różnych zgromadzeń na temat rozwiązań, jakie Baha’u'llah dał dla moralnej i duchowej odnowy społeczeństwa. Nazwał siebie „heroldem pokoju i zgody” oraz „głosicielem jedności ludzkości”. Pomimo tego, że był wysoko oceniany przez media i przywódców społecznych, jasno oświadczał, że jego największą chwałą jest być „’Abdu’l-Bahá” - sługą Bahá’u'lláha - i że to nauki jego Ojca były źródłem wszystkiego, co mówił i czynił.

`Abdu’l-Bahá zmarł 28 listopada 1921 roku, w Hajfie. Jego pogrzeb zgromadził ponad 10 000 ludzi - Żydów, chrześcijan, muzułmanów i bahaitów. Określano go jako „żyjący przykład bezinteresownego poświęcenia”, „filar pokoju” oraz tego, który prowadził ludzkość na „Drogę Prawdy”. 

Podobnie jak Bahá’u'lláh, Abdu’l-Bahá spisał Wolę i Testament. W swoim Testamencie wyznaczył swojego najstarszego wnuka, Shoghi  Effendi’ego, na swego następcę i „Strażnika Wiary Bahá’i”. Dzięki temu, jedność wspólnoty bahaickiej znów została zachowana i jej rozwój zapewniony. `Abdu’l-Bahá napisał ponad 27 tysięcy tablic, z których tylko niewielka część została przetłumaczona na język angielski, a jeszcze mniej na język polski. Inne prace to  między innymi “Odpowiedzi” czy “Mowy paryskie”.

Abdul Baha Abbas Effendi (1844-1921)

I`Abdu’l-Bahá - pomoc innym:

Wiele czasu poświęcał na odwiedzanie chorych i ubogich. Pielgrzym, który odwiedził Akkę w owym czasie, napisał:

“Jest zwyczajem `Abdu`l-Bahy rozdawać co tydzień, w piątek rano, podarunki pomiędzy ubogich. Z własnego swego szczupłego zasobu dawał po trosze każdemu z potrzebujących, którzy przychodzili z prośbą o pomoc. Tego ranka niemal setka ludzi ustawiła się w kolejce, to siedząc na ziemi, to przycupnięci na ulicy pod gołym niebem w sąsiedztwie podwórza, gdzie znajdował się dom `Abdu’l-Bahy. Było to nie dające się opisać zbiorowisko ludzi. Najrozmaitsi mężczyźni, kobiety i dzieci, biedacy ubrani w łachmany, wśród niech wiele kalek i niewidomych, biedni ponad wszelką miarę - wyczekiwali z utęsknieniem, aż `Abdu’l-Bahá pojawi się w drzwiach… Kroczył szybko od jednego do drugiego zatrzymując się często, aby rzec słowo współczucia i zachęty, wciskając trochę pieniędzy w każdą nadstawioną dłoń, głaszcząc twarze dzieci, ujmując rękę kobiety, która uchwyciła brzeg jego szaty, gdy przechodził obok niej, mówiąc słowa światła starcowi o ociemniałych oczach, pytając o tych, co byli zbyt słabi lub zbyt znękani, by przyjść po swoją zapomogę i śląc im ich część ze słowami miłości i otuchy.”

`Abdu’l-Bahá - skromność

Potrzeby osobiste `Abdu’l-Baha były  niewielkie. Pracował od wczesnego rana do późnej nocy. Dwa proste posiłki dziennie wystarczały mu. Jego garderoba składała się z bardzo niewielu ubrań z taniego materiału. Nie chciał luksusów wokół siebie, gdy inni byli w potrzebie.

`Abdu’l-Bahá - natura

Kochał dzieci, kwiaty i piękno natury. Każdego rana, około szóstej lub siódmej, rodzina zbierała się na wspólne śniadanie, a podczas gdy `Abdu’l-Bahá pił herbatę, dzieci domu śpiewały modlitwy. Thornton Chase pisze o tych dzieciach:

“Nigdy nie widziałem podobnych dzieci, tak uprzejmych, niesamolubnych, pełnych względów dla innych, inteligentnych i ze słodyczą odmawiających sobie drobnych przyjemności, tak lubianych przez dzieci.”

`Abdu’l-Bahá lubił ofiarowywać swym licznym gościom piękne kwiaty z ogrodu. Rozpoczął tworzenie pięknych ogrodów wokół miejsca spoczynku Baha`u`lláha w Bahji. Bardzo często osobiście pracował, nosił wiadra z ziemią i wodą potrzebną do stworzenia pięknych alejek i klombów. Dziś możemy jego dzieło podziwiać tam spacerując. Miejsce to zostało niedawno dołączone przez UNESCO do listy miejsc światowego dziedzictwa.

Dla `Abdu’l-Baha nawet najskromniejszy podarunek był ważny. Oto historia z wielu:

Stół zastawiony był wspaniałym jedzeniem i wszyscy zasiedli z ogromnym apetytem do stołu. `Abdu`l-Bahá był tam również, podając wszystkim talerze. W pewnej chwili jeden z przyjaciół dał `Abdu`l-Bahowi prezent. Został on przysłany przez bardzo biednego człowieka, mieszkającego w odległych stronach, który dał jedyną rzecz, jaką mógł dać - swój obiad. Jedzenie było owinięte w czystą bawełnianą chusteczkę. Wewnątrz pakunku znajdowało się pomarszczone jabłko i kawałek suchego, razowego chleba. `Abdu`l-Bahá spojrzał na prezent i był bardzo szczęśliwy. Odsunął swój talerz pełen jedzenia i zjadł stare jabłko i twardy chleb. Podzielił się pokruszonym kawałkami z przyjaciółmi.

IV. Shoghi Effendi Rabbani 

Shoghi Effendi Rabbani - ur. 1 marca 1897 w Akce, zm. 4 listopada 1957 w Londynie - to ostatni naznaczony strażnik wiary baha'i. Shoghi Effendi był najstarszym wnukiem Abdula Baha poprzez jego córkę, a swoją matke Ḍíyá'íyyih Khánum oraz krewnym Bab'a poprzez ojca Mírzá Hádí Shírází. Zgodnie ze wskazówkami Bahá’u’lláha, ‘Abdu’l-Bahá wyznaczył w swoim testamencie Shoghi Effendi Rabbani (prawnuka Bahá’u'lláha) na strażnika wiary bahá’í i upoważnionego interpretatora Pism Świętych. Od 1921 roku do chwili śmierci w 1957 roku w Londynie, Strażnik prowadził Wspólnotę Bahaicką i w tym czasie rozwinął bahaicki system administracyjny na całym świecie. W 1937 roku poślubił kanadyjkę Mary Maxwell, znaną jako Rúhíyyih Khanum. Przez całe życie podróżował na irańskim paszporcie, jako obywatel Iranu, jednak nigdy nie odważył się odwiedzić swojej Ojczyzny, Iranu, z obawy o prześladowanie i uwięzienie za wyznawanie bahaizmu. 

Shoghi Effendi  przeprowadził wiele centralizacyjnych zmian w łonie religii bahai zmieniając jej charakter z luźnej grupy wyznawców mających duchowego przewodnika w zorganizowaną wspólnotę religijną. Nie pozostawił następcy, co wywołało krótkotrwały kryzys w kierowaniu światową grupą bahaistów. Po jego śmierci władzę w religii objęła grupa 32 wybranych przez Effendi członków ruchu zwana Rękami Sprawy Boga nieformalnie kierowana przez jego zonę Rúhíyyih Khanum. Następcami w roli duchowych liderów wspólnoty bahai mieli być męscy potomkowie wywodzący się od Bahaullah'a, jednakże zabrakło takowych, którzy mogliby dzierżyć ster organizacji. Część praktykujących wiarę bahai uznało, że brak duchowego sukcesora oznacza wygaśnięcie linii nauczania i odeszło do wspólnot sufickich. Niewątpliwą jednak zasługą Shoghi Effendi Rabbani jest rozprzestrzenienie za swojej działalności religii bahaistycznej z dotychczasowych 35 krajów do 250 - licząc także rozmaite autonomie, wyspy i odrębne grupy narodowościowe w federacjach oraz czterokrotny wzrost liczebności z dotychczasowych około 100 tysięcy do 400 tysięcy członków. 

Shoghi Effendi Rabbani zmarł w Londynie nagle na grypę azjatycką, która wówczas szalała zabijając dwa miliony ludzi. Nie zdążył wyznaczyć następcy, zmarł bowiem przedwcześnie, nagle w wieku lat zaledwie 60-ciu. Ostatecznie administarcja Powszechnego Domu Sprawiedliwości ukonstytuowała się bez wyznaczania kolejnego Strażnika Bahai w 1963 roku, chociaż zasadniczo prorocka tradycja duchowa zawsze jest przekazywana przez sukcesję z mistrza przewodnika na ucznia, który zostaje kolejnym w sukcesji mistrzem przewodnikiem i strażnikiem ścieżki. Po śmierci ostatniego Strażnika Baha'i władzę w religii bahaistów objęła grupa 32 wybranych poprzez Effendiego członków ruchu zwana Rękami Sprawy Boga nieformalnie kierowana poprzez jego żonę Rúhíyyih Khanum. 

Instytucja Strażnika: Shoghi Effendi 

Zgodnie ze wskazówkami Bahá’u’lláha, ‘Abdu’l-Bahá wyznaczył w swoim testamencie Shoghi Effendi Rabbani (prawnuka Bahá’u'lláha) na strażnika wiary bahá’í i upoważnionego interpretatora Pism Świętych. Od 1921 roku do chwili śmierci w 1957 roku w Londynie, Strażnik prowadził Wspólnotę Bahaicką i w tym czasie rozwinął bahaicki system administracyjny na całym świecie. Shoghi Effendi  przeprowadził wiele centralizacyjnych zmian w łonie religii bahai zmieniając jej charakter z luźnej grupy wyznawców w zorganizowaną wspólnotę religijną. Nie pozostawił następców, co wywołało krótkotrwały kryzys w kierowaniu światową grupą bahaistów. Po jego śmierci władzę w religii objęła grupa 32 wybranych przez Effendi członków ruchu zwana Rękami Sprawy Boga nieformalnie kierowana przez jego zonę Rúhíyyih Khanum. 

Powszechny Dom Sprawiedliwości

Ta najwyższa instytucja wiary bahá’í, wyznaczona przez Bahá’u'lláha w Kitáb-í-’Àqdas, prowadzi Wspólnotę Bahá’í od 1963 roku. Składa się ona z dziewięciu członków wybieranych przez wszystkie Narodowe Zgromadzenia Duchowe i ma swoją siedzibę na Górze Karmel w izraelskiej Hajfie.

Narodowe Zgromadzenie Duchowe

Narodowe Zgromadzenie Duchowe, określone przez ‘Abdu’l-Bahę w Jego Woli i Testamencie jako „Pomocniczy Dom Sprawiedliwości”, jest najwyższym organem administracyjnym w każdym kraju. To Zgromadzenie konsultuje się oraz decyduje odnośnie spraw wiary bahá’í w danym kraju. Dziewięciu członków Narodowego Zgromadzenia Duchowego w każdym kraju jest wybieranych przez delegatów narodowej wspólnoty bahaickiej. Każdy członek tej wspólnoty, który ukończył 21 lat może zostać wybrany na delegata lub członka Zgromadzenia.

Lokalne Zgromadzenie Duchowe

W każdym dużym, czy małym mieście, w każdej wiosce, dziewięciu członków Lokalnego Zgromadzenia Duchowego jest wybieranych każdego roku przez wszystkich dorosłych (czyli powyżej 21 roku życia) bahaitów danej społeczności. Wybrane Zgromadzenie konsultuje się oraz decyduje odnośnie spraw Wiary w tej wspólnocie. 

Bahaizm - Cytaty 

Nauki wiary baha'i często nadają się do praktyki sufickich kontemplacji, gdyż wiele z ideałów bahaizmu zaczerpniętych jest z bogatej tradycji mistycznej i duchowej znanej dobrze jako sufizm, droga sufich. Nauczanie duchowe bahaistów jest bardzo podobne do nauk rozpowszechnionych na Zachodzie przez sufickiego mistrza duchowego Hazrat Inayat Khan. 

Słowa Ukryte (1858): 

Chadzaj drogami praw Moich z miłości twojej dla Mnie i odmawiaj sobie tego, czego pożądasz, jeśli Mojego zadowolenia pragniesz.

Oto pierwsza moja rada: Miej serce czyste, łagodne i promienne, ażeby twoim zostało królestwo, pradawne, niezniszczalne i wiekuiste.

Rajem twoim jest Moja miłość, a złączenie ze Mną twoim niebiańskim domem. Wnijdź i nie zwlekaj. Oto co przeznaczone dla ciebie zostało w królestwie Naszym na wysokościach i w przewysokim Naszym raju. 

Rękami potęgi uczyniłem ciebie i palcami mocy stworzyłem ciebie, a w tobie umieściłem istotę Mego światła. Tym się zadowolnij i nie szukaj niczego więcej, gdyż dzieło Moje jest doskonałe, a rozkaz Mój wiążący. Nie przecz temu ani o tym nie powątpiewaj. 

O ISTOTO NAMIĘTNOŚCI! Oddal od siebie wszelką chciwość i szukaj zadowolenia, albowiem chciwy był w niedostatku we wszystkich czasach, a kto zadowolony, ten zawsze był kochany i chwalony. Baha`u`llah, Słowa Ukryte 

O Dzieci Opieszałości! Nie oddawajcie serc waszych doczesnemu władztwu i nie radujcie się nim. Jesteście jako niebaczny ptak, co na gałęzi z pełnym spokojem szczebioce, gdy nagle śmierć-łowczyni obala go na ziemię i ślad nie pozostaje z melodii jego, kształtu ani barwy. Dajcie baczenie przeto, o niewolnicy namiętności. --- (Słowa ukryte, z perskiego, cytat № 75)

Bahá'u'lláh (1817–1892) – irański reformator religijny, założyciel bahaizmu: 

Jedna godzina zastanowienia lepsza jest od siedemdziesięciu lat pobożnego nabożeństwa. 

Kimkolwiek jesteś przyjdź, a powitamy cię z otwartymi ramionami. 

Matki to pierwsze nauczycielki, pierwsze wychowawczynie i to właśnie od matek zależy szczęście, przyszła szlachetność, uprzejmość, wiedza, podejmowanie decyzji, zrozumienie oraz wiara ich malutkich dzieci. 

My wszyscy ludzie Wschodu i Zachodu musimy pragnąć bez ustanku, dniem i nocą, sercem i duszą, osiągnąć ten wzniosły cel – porozumienie między wszystkimi ludźmi na ziemi. 

Postrzegajcie człowieka jako złoże bogate w kamienie szlachetne nieocenionej wartości. Jedynie dobre wychowanie może sprawić, że odsłoni ono swoje skarby, a ludzkość zyska możność czerpania z niego pożytku. 

Zwróćcie oblicza w stronę jedności i pozwólcie, aby na was padł jej blask. Zbierzcie się razem i w imię Boga postanówcie wyplenić wszystko, co jest źródłem tarć między wami. 

Cytat z Pism Bahá’u’lláha na temat godności: 

“O Synu Ducha! Stworzyłem cię bogatym; czemu doprowadzasz się do nędzy? Szlachetnym cię uczyniłem; czemu się poniżasz? Z istoty wiedzy dałem ci byt; czemu szukasz oświecenia u kogokolwiek prócz Mnie? Z gliny miłości ulepiłem ciebie; czemuż to zajmujesz się innym? Zwróć wzrok swój ku sobie samemu, ażebyś ujrzał Mnie w samym sobie, potężnego, władnego i samoistnego.” 

"Ktokolwiek Mnie uznał, powstanie i służył Mi będzie z taką determinacją, iż moce ziemi i nieba nie będą w stanie udaremnić jego zamiaru." ---  Bahá'u'lláh 

"Największą potrzebą ludzkości jest współpraca i wzajemność." 

„O mieszkańcy Ziemi! Religia boska jest dla miłości i jedności, nie czyńcie z niej przyczyny nienawiści i sporów.” 

"Największym darem Boga dla człowieka jest rozum." 

"Dusza człowieka jest słońcem, które oświeca jego ciało i utrzymuje je przy życiu." 

„Przybytek jedności został wzniesiony; nie patrzcie na siebie jak na obcych. Jesteście owocami jednego drzewa i liśćmi jednej gałęzi.”

"Najlepsi z ludzi są tacy, którzy pracą zdobywają mienie i wydają je na siebie i na bliźnich swoich, dla miłości Boga, Pana wszystkich światów." 

"Oczyść twe serce ze złości i pośpiesz, wolny od wszelkiej zawiści, ku niebiańskiemu dworowi świętości." 

“Wartość człowieka leży w służbie i cnocie, a nie w paradzie majątku i bogactw.” 

"O ludu! Ciemność chciwości i zazdrości zamracza światło duszy, jak chmura powstrzymuje przenikanie promieni słonecznych." 

"Zamknijcie oczy na wyobcowanie i skupcie wzrok na jedności." 

„Jesteście owocami jednego drzewa i liśćmi jednej gałęzi. Traktujcie siebie nawzajem z najwyższą miłością i harmonią, z życzliwością i poczuciem wspólnoty. To światło jedności jest tak potężne, że oświetlić może całą ziemię.”

„Miej serce czyste, łagodne i promienne, by twoim zostało królestwo pradawne, niezniszczalne i wiekuiste.” Bahá'u'lláh

„Nie zajmujcie się własnymi troskami, niech wasze myśli skupią się na tym, co odbuduje losy ludzkości i uświęci ludzkie serca i dusze.” Bahá'u'lláh 

"Okazujcie sobie wzajem wyrozumiałość, serdeczność i miłość. Gdyby którykolwiek z was nie był w stanie po jąć jakiejś prawdy lub starał się usilnie ją zrozumieć, w rozmowie z nim niech emanuje z was duch wielkiej przychylności i dobrej woli. Pomagajcie mu dostrzec tę prawdę, a w najdrobniejszym stopniu nie poczytujcie sobie tego za oznakę swojej nad nim przewagi czy po sia dania większych zdolności." 

"O SYNU PYŁU! Zaprawdę powiadam ci: ze wszystkich ludzi najopieszalszym jest ten, kto próżno wadzi się słowami, albo też wynieść się stara nad brata swego. Mów: O bracia, niech czyny - nie słowa - będą ozdobą waszą." --- Bahá`u`lláh

„Człowiek nie powinien patrzeć na świat oczami innych, słuchać uszami innych lub pojmować umysłem innych. Każda istota ludzka ma indywidualnych charakter, siłę i odpowiedzialność w twórczym planie Boga. Dlatego polegajcie na własnym osądzie opinii i trzymajcie się własnego, wyrobionego zdania, w przeciwnym przypadku zanurzycie się w morzu ignorancji i zostaniecie pozbawieni wszelkich darów Boga.” 

„Celem religii, jak zostało objawione z nieba Boskiej, świętej Woli jest ustanowić jedność i zgodę pomiędzy narodami świata.”

„Każde Boskie Objawienie zostało zesłane w sposób przystający do okoliczności wieku, w którym ono się ukazało.”

„Bądź pewien, ze w każdym Dniu światło boskiego Objawienia zostało doręczone ludziom w bezpośredniej proporcji do ich duchowej możliwości.”

„Wiedz zaprawdę, ze esencja wszystkich Proroków Bożych jest jedna i ta sama. Ich jedność jest absolutna. Bóg, Stwórca, mówi: Nie ma jakiejkolwiek różnicy wśród Nosicieli Mojego Przesłania.”

„Każde słowo, które wypływa z ust Boga, ma w sobie taką moc, że może tchnąć nowe życie w każdą ludzką cielesną powłokę.” Bahá`u`lláh 

MODLITWA O CECHY DUCHOWE 

"O Boże! (Ya Allah!) Orzeźwij i uraduj ducha mego. Oczyść serce moje. Oświeć mój umysł. W Twoje serce składam wszystkie moje sprawy. Tyś jest moim Przewodnikiem i moją Ucieczką. Nie będę się już więcej martwił ani smucił; - będę szczęśliwą i radosną istotą. O Boże! Nie będę już więcej poddawał się niepokojom, ani nie dopuszczę, by nękały mnie zmartwienia. Nie będę rozmyślał nad przykrymi stronami życia. 

O Boże! Jesteś mi lepszym przyjacielem niż ja sam dla siebie. Ofiarowuję się Tobie, o Panie." --- `Abdu`l-Bahá 

MODLITWA O UZDROWIENIE 

"Twoje imię jest moim uzdrowieniem, o mój Boże (Ya Allah!), a pamięć o Tobie jest moim lekarstwem. Bliskość Twoja jest moją nadzieją, a miłość do ciebie moim towarzyszem. Miłosierdzie Twoje jest moim uzdrowieniem i pomocą, zarówno w tym, jak i w przyszłym świecie. Zaprawdę, Tyś jest Najhojniejszym, Wszechwiedzącym, Wszechmądrym." --- Báha`u`lláh

Wspólnota babistów azalitów - Teheran 1910

Bahaizm i Sufizm 

Bahá'u'lláh w swoich rozmowach z sufickim mistrzem duchowym Shaykh Muhiyi'd-Din nie tylko wskazuje na wiele wspólnych punktów obu nurtów myśli religijnej, mistycznej i duchowej, ale także zachęca bahaitów do studiowania sufizmu, chociaż nie wiele z tych refleksji i nauk Baha'ullah'a przetłumaczono na język angielski czy polski. Bahá'u'lláh swoje odpowiedzi na pytania murszida Shaykh Muhiyi'd-Din udzielił w formie czy stylu poetyckim mistrza sufickiego, Faridu'd-Din-i-'Attar'a oraz Jeleluddin Rumi, co pokazuje na dobrą znajomość tradycji sufickiej u Bahá'u'lláh'a. Można powiedzieć, że w swym prorockim nauczaniu Bahá'u'lláh zna doskonale duchową podróż Siedmiu Wiosek o której nauczał Fariduddin Attar, a co za tym idzie był zdolnym prowadzić uczniów sufickich przez siedem stopni rozwoju serca, chociaż był bardziej skupiony na swojej prorockiej misji zreformowania religii, o której wspomina się w naukach sufi chishty (chishtiyya) w Indii, Pakistanie oraz Chorasanie. Warto pamiętać, że wielu sufich odnosiło się do tego co wspólne we wszystkich tradycjach religijnych na obszarze swojego działania, a także wiele wspólnot sufickich celebrowało jakiś rodzaj nabożeństwa czy ceremonii jedności wszystkich objawionych religii. Wielu sufich i uczniów sufickich oddało swoje życie za postępowe i rewolucyjne ideały, jak swobody i prawa równości dla obu płci czy nawet za metafizyczne prawo do prywatnych objawień religijnych prosto od Boga i Jego posłańca Archanioła Gabriela (Jibrail, Dżibrail). 

Od początku istnienia babizmu i bahaizmu członkowie wielu zakonów sufickich są także członkami ruchu bahaistów, gdyż zarówno Bab jak i Bahá'u'lláh wzbudził ogromne zainteresowanie oraz nadzieję na reformę skostniałego szyizmu politycznego wśród praktyków sufickich doktryn mistycznych, duchowych i ezoterycznych. Niestety w latach 20-tych i ‘30-tych XX wieku Shoghi Effendi, bahaistyczny Strażnik Wiary podjął działania zapobiegające podwójnej przynależności religijno-duchowej do wspólnoty bahaistycznej, co spowodowało usunięcie z ruchu bahaitów wielu wysoko rozwiniętych duchowo, oświeconych członków wspólnoty oraz znaczną zapaść myśli duchowej i utratę wielu wspierających sił duchowych. Sufi wiedzą od wieków, że istnieją reguły rozszerzania i zawężania, powodujące, że przy regułach rozszerzania wspólnota bardziej się rozwija, rozkwita i rozszerza na cały świat, a przy regułach zawężania, wspólnota maleje, robione są czystki ideologiczne, podupada duchowo, traci wiele karamatów (charyzmatów), a czyszcząc się z tego co może do niej nie pasować, usuwa też wiele punktów światła, a zatem popada w ideologiczny mrok czy okresowe ściemnienie, do czasu aż przyjdzie ktoś, kto zastosuje regułę rozszerzania czyli jakiś światły reformator. 

Istnieją także w naukach sufich reguły upadku systemu religijnego, kiedy staje się on fanatyczny i zaczyna uciskać swoich wyznawców aby nie mieszali się z wyznawcami innych religii czy ścieżek mistycznych, dróg duchowych. Kiedy wyznawcy danej religii zaczynają uciskać swoich sąsiadów i nękać, aby się nawrócili, aby byli tej samej wiary i jej przestrzegali, z czasem ta brutalna siła perswazji, nacisku i przymusu policyjnego staje się z woli Boga siłą unicestwiającą daną religię powodując jej zanik lub nawet całkowity rozpad, a przynajmniej marginalizację. Cała sztuka misjonowania wedle nauk sufich, to tak nawracać, żeby inni mieli wrażenie, że się sami nawracają na coś dobrego i lepszego, a nie mieli odczucia nacisku ani siłowej perswazji ani poczucia przymusu. Podobnie trzeba postępować w wychowywaniu dzieci i osądzaniu odstępców, heretyków, inaczej destrukcyjna siła przymusu wyznawania religii zacznie być zarzewiem jej przyszłego upadku, chociażby miało się to stać po kilku wiekach. 

Wiara baha'i bardzo mocno opiera się na takich prorokach jak Abraham, Moses, Kryszna, Zoroaster (Zarathustra), Buddha, Jesus, Mohammad, oraz Baha’u’llah, jednak jak wiadomo wielkich proroczych dusz (rasul) na Wschodzie było więcej, w tym Rama jako znacznie potężniejsza awatara, prorocza dusza posłana przez Boga niźli Kryszna, jak Noe (Noah), bardzo ważny dla hinduizmu Śankara, a także z pogranicza zoroastryzmu, judaizmu i chrześcijaństwa przedmuzułmańskiego prorok Mani, który podobnie jak Bahaullah działał w Persji. trudni pominąć sufickich mistrzów, którzy wcześniej niż Bab i Bahaullah dostąpili stanu świadomości Rasullah jak chociażby Pir Tahir Pak Subun, Ibn Arabi (Akbar) czy Pir Muinuddin. Można także wymienić wszystkich proroków, prorocze dusze jakie występują w Koranie jako najważniejsi posłańcy dla ludzkości, a jest ich 24 sztuki niczym dalekowschodnia boska Rada Mistrzów Mędrców Bożych. Ciekawym jest, że bahaizm zwykle nie wymienia proroka Noego (Noah), a jednak większość podstawowych zasad swobodnej religijności bahaickiej przypomina sposób życia i praktykowania religii noahitów, dzieci Noego, która w XIX wieku była bardzo popularna zarówno wśród irańskich, perskich Żydów, w środowiskach sufickich jak i wśród wolnych poszukiwaczy duchowych innych tradycji religijnych ówczesnej Persji, Iranu. 

Nie ma wątpliwości, że bahaizm wyrósł, wyewoluował z mistycznych tradycji sufizmu których praktykowaniu w tajemnych zakonach sufickich oddawał się sam Bab, ale nie da się określić jednej tariki (ścieżki sufickiej) na której głównie oparłby się Bab czy Bahaullah. Na pewno są wszystkie ważniejsze podstawowe ideały społeczne i religijne jakie występują w tradycyjnych zakonach i bractwach sufickich ówczesnej Persji, dzisiejszego Pakistanu czy Indii, a szczególnie Chorasanu. Bahaullah w czasie swego życia i działalności spotykał się z wieloma sufimi swoich czasów, a spotkanie z sufimi, z mistrzami sufickimi oznacza zawsze także praktykę duchową pod kierunkiem takiego szajcha, murszida czy pira. Wśród sufich i mistrzów sufickich z którymi ściślej zadawał się Bahaullah są derwisze i urafowie, jak Darvish Sidq-`Ali, działający na rzecz bahaizmu sufi Ahmad Yazdi, czy sufi zakonu Nimatullahi - Mishkin-Qalam. Sufi związani z rozpowszechnianiem wiary baha'i spotykają się każdego roku w dniu 22 maja na świąteczne praktyki dla uczczenia deklaracji prorockiej Bab'a. Przez całe popołudnie, wieczór i często całą noc, sufi praktykują dhikry oraz wasify dla wspomożenia rozpowszechnienia wiary baha'i w krajach islamskich oraz po całym świecie. 

Z ciekawostek metafizycznych warto wspomnieć, że dzień 22 maja w którym w połowie XIX wieku prorok Bab wygłosił swoje orędzie i deklarację, jest dniem tuż po koniunkcji Słońca z Plejadami, bardzo ważnej wedle perskiej astrologii i co za tym idzie bardzo dobrze wybranym wedle mistycznych reguł. Księżyc przechodzi do szóstej stacji w kierunku Pełni, w której robione są raz w miesiącu intensywnie sufickie praktyki duchowe. Na niebie mamy oprócz Plejad i Syriusza, także Wenus Marsa, Jowisza i Merkurego, w godzinach porannych Saturna, co razem dobrze zapowiada się dla rozprzestrzenienia duchowej misji, ale sugeruje także intensywne wysiłki misyjne oraz konieczną zdecydowaną walkę ze starym porządkiem i starymi ideałami. Przy wschodzie Słońca, owego dnia Saturn góruje co pokazuje, że Dzień Deklaracji był dziejową koniecznością, przeznaczeniem, a Antares zachodził, co pokazuje, że objawienie prorocze Bab'a miało być narzędziem walki ze starym porządkiem religijno-politycznym i społecznym. W czasie zachodu Słońca w owym dniu wschodzi Antares co zapowiada ostre prześladowania, a także konieczność intensywnej walki duchowej i militarnej ze starym porządkiem w imię zwycięstwa nowych ideałów. 

Niestety z walką bahaitów było różnie, zatem bardziej cierpieli oni za swoje przekonania i byli prześladowani niż realnie walczyli o nową religię i jej prawo do istnienia jak na to wskazuje jako na bezwzględną konieczność Dzień Deklaracji Bab'a. Opozycja Słońca do Antaresa o Zachodzie Słońca pokazuje, że zwolennicy Bab'a muszą podjąć znacznie większe wysiłki misjonarskie oraz zdecydowaną walkę o swoje prawo do istnienia wszędzie tam, gdzie są prześladowani, inaczej zostaną zwyczajnie zmarginalizowani i prześladowaniami wytępieni a misja Bab'a zostanie bez ich walki wytępiona. W tym względzie astrologia nigdy się nie myli, szczególnie perska, znana z udanych proroctw i przepowiedni, a przecież sufi przechowywali wiedzę astrologiczną Arabii i Persji i w historii byli najlepszymi naddwornymi astrologami rozmaitych władców. Największą walką bahaitów było oczyszczanie swoich szeregów z bardziej postępowych myślicieli za czasów Shoghi Effendi Rabbani w latach 20-tych i 30-tych XX wieku. 

Bardzo zlaicyzowana forma demokratycznego zarządzania religią bahaicką przez wybranych przedstawicieli wygląda na nowoczesną, ale automatycznie zostaje pozbawiona Światła Boskiego Przewodnictwa charakterystycznego dla tradycji prorockich, gdyż Światło Boże (Nur Allah), Światło Przewodnictwa Duchowego od Boga nie spływa na ludzi, którzy zostali wybrani w demokratycznych wyborach powszechnych na zasadach politycznych świeckich państw. Wszelkie karamaty (charyzmaty, łaski, dary Boże) spływają jedynie na osoby wybrane przez Boga, a także na tych, za którymi wstawi się żyjący na Ziemi Prorok czy Posłaniec Boży, zatem wyłącznie w linii następców poprzedniego Proroka czy Posłańca o odpowiedniej wiedzy i charakterze, jeśli jest odpowiednio czystą i godną duszą, wedle Łaski Bożej, może pojawić się kolejna prorocza dusza obdarzona Łaską Przewodnictwa Duchowego. Na tej zasadzie działa zarówno sukcesja Proroka Muhammada znana doskonale szyitom i sunnitom oraz organizacjom sufickim wywodzącym się poszczególnych mniejszych posłańców w historii mistyki Wschodu. Istnieje także całe mnóstwo ruchów i organizacji, w których linia przewodnictwa duchowego pochodzącego od Boga zwyczajnie wygasła z braku odpowiednich następców, dokładnie z braku dusz odpowiedniej jakości, z których Bóg mógłby wybrać prorockiego następcę. 

Wygląda na to, że bahaizm, chociaż ciągle pełen wspaniałych duchowych ideałów w formie nauk, z wygaśnięciem następstwa posłanników Bożych od Bab'a i Bahaullaha, czyli wraz ze śmiercią ostatniego Strażnika, utracił łaskę przewodnictwa duchowego opartą na karamacie (charyzmacie prorockim), a posiada jedynie jak pokolenia sunnitów, administracyjnie wybrane zarządy organizacji. Oznacza to możliwość rozwoju duchowego jedynie na pierwszym podstawowym poziomie bez możliwości duchowej podróży ścieżką wznoszenia ku Bogu charakterystyczną dla mistycznych, duchowych i ezoterycznych ruchów, zakonów i braterstw sufickich. Bahaici szukający duchowego przewodnictwa i głębszej ścieżki ku Bogu, podobnie jak muzułmanie szyiccy czy sunniccy muszą tak czy owak poszukać sufickiego mistrza przewodnika i jeszcze trzymać swoją mistyczną praktykę w tajemnicy przez ogółem wiernych i liderami wspólnoty religijnej, tak jak to ma miejsce w państwach islamu, gdzie za praktykowanie sufizmu ciągle grozi kara śmierci...

Bahaullah - Mahdi i Mesjasz

Podstawy tradycji bahaistów 

Wiara Baha’i pojawiła się w 1844 roku w Persji (Iran). 

„Niech nie chełpi się ten, kto kocha swój kraj, lecz ten, kto świat miłuje. Ziemia to jeden kraj i cała ludzkość to jego obywatele.”

Wiara Baha’i (czytaj Bahai) głosi Jedność Boga, religii i ludzkości (w całej jej różnorodności)! 

Wiara Baha’i jest najmłodszą światową religią. Ponad 5 milionów wyznawców na rok 2010 zamieszkuje praktycznie każde państwo świata. Co świadczy o jej globalności. 

Wiara Baha’i jest religią – ale nie w takim rozumieniu jak my jesteśmy przyzwyczajeni myśleć o religii. Przede wszystkim ona nie jest sprzeczna z rozumem. Jej zasady świadczą o jej współczesności, wielkim humanizmie i globalności.

W Wierze Baha’i nie ma duchowieństwa. A jednym z głównych zasad jest samodzielne poszukiwanie prawdy. Bahaici odrzucają wszelkie rytuały i obrzędy religijne. Nauczają że nie można ślepo przyjmować nowe religie albo ślepo naśladować wiarę przodków. 

Wiara Baha’i uznaje równość kobiet i mężczyzn, rekomenduje żeby każdy człowiek na planecie dostał wykształcenie, wyjaśnia że wszystkie religie pochodzą od jednego Boga – jest jedna prawda i ona postępuję w różnych etapach rozwoju ludzkości, widzi harmonię między nauką a wiarą, sercem i rozumem, dąży do zniszczenia skrajności bogactwa i biedy, zakazuje niewolnictwa, skrajnego ascetyzmu, fanatyzmu, celibatu, picia alkoholu i używania narkotyków, homoseksualizmu i innych zboczeń, uczy szanować rodziców i innych.

Wiara Baha’i nie angażuje się w sprawy polityczne ale proponuje inny system organizacji całej ludzkości oparty na duchowości. Dowolna praca wykonana z sumieniem i z czystą intencją jest rozumiana jako służba dla Boga i ludzkości. 

Wiara Baha’i rekomenduje wprowadzenie jednego uniwersalnego powszechnego języka i waluty na całej planecie. Najbardziej rekomendowanym jeżykiem jest esperanto. 

Wiara Baha’i nawołuje każdego człowieka do odrzucenia przesądów i uprzedzeń narodowych, rasowych, religijnych, płciowych, socjalnych i sympatyzowania z całym światem (ludzkością)!

„Uprzedzenia religijne, rasowe czy sekciarskie niszczą podstawy ludzkości. Wszystkie rozłamy na świecie, nienawiść, wojna i rozlew krwi, są spowodowane przez któreś z tych uprzedzeń. 

Cały świat musi być znany jak jeden kraj, wszystkie narody jak jeden naród, wszyscy ludzie jak należący do jednej rasy. Religie, rasy i narody to wszystko podziały, które zostały stworzone wyłącznie przez człowieka i są konieczne tylko w jego wyobraźni. Musimy być posłuszni Bogu i starać się Go naśladować, i wyzbywając się wszystkich uprzedzeń, zaprowadzić pokój na ziemi.”

„Niech nasza wizja ogarnia cały świat, nie ograniczając się do nas sa­mych.”

„Ten zaprawdę jest człowiekiem, kto oddaje się dziś służbie na rzecz ca­łego rodzaju ludzkiego”. 

O Synu Ducha! Ze wszech rzeczy najukochańszą jest przed oczyma Mymi Sprawiedliwość, nie odwracaj się od niej, jeżeli Mnie pragniesz i nie zaniedbuj jej, abym Ja w tobie uf­ność mógł położyć. Za jej pomocą widzieć będziesz wła­s­nymi oczyma, nie zaś oczyma innych i pojmować włas­nym rozumem, a nie rozumem bliźniego twego. Rozważ to w sercu twoim: jako ci być przystoi. Zaprawdę, spra­wied­liwość jest Moim darem dla ciebie i znakiem łaska­woś­ci Mojej. Ustanów ją zatem przed oczyma twymi. --- Bahaullah 

Wiara Baha’i uczy, że prawda religijna jest postępowa a nie ostateczna. Bóg nazywany przez ludzi różnymi imionami – prowadzi ludzkość za pośrednictwem szeregu Uniwersalnych Nauczycieli, którzy kolejno objawiali swoją misję zgodnie z potrzebami czasu i miejsc, w których nauczali.

Posłańcy ci – zwani także Prorokami – przynosili nowe nauki, które z biegiem czasu dały podwaliny nowych cywilizacji. Należą do Nich wielcy Założyciele religii świata tacy jak Kriszna, Mojżesz, Zaratustra, Budda, Chrystus czy Mahomet. Bahaici uznają także dwóch nowych Nauczycieli – Baba i Baha’u'llaha, którzy pojawili się w XIX wieku w Iranie.

Bahaici wierzą, że Baha’u'llah, założyciel Wiary Baha’i, jest najnowszym z tych nauczycieli, którzy się pojawili, i że jego celem jest przełamanie barier dzielących narody oraz ustanowienie wspólnoty ludzkości.

Celem religii jest wspieranie harmonii i jedności, i że jeśli staje się ona źródłem nienawiści i podziału, to lepiej, żeby w ogóle nie było żadnej religii. Boscy Posłańcy zawsze głosili te same duchowe i moralne prawdy. Społeczne prawa i zasady, jakie zalecali, były jednak dostosowane do warunków epoki i kultury, w której żyli ich wyznawcy.

…Nauki Jego dowodzą, że Bahá’u’lláh: „obala instytu­cję duchowieństwa, nie zezwala na: niewolnictwo, asce­tyzm, żebranie, życie klasztorne, spowiedź, przemawia­nie z ambony, całowanie rąk, zaleca jednożeństwo, oraz zabrania: okrucieństwa w stosunku do zwierząt, lenistwa i nieróbstwa, obmawiania i oczerniania, gani rozwody, zabrania: hazardu, używania opium, wina i innych odu­rza­jących napoi (…) podkreśla znaczenie małżeństwa i wy­mienia jego najważniejsze warunki, nakłada obo­wiązek podjęcia jakiegoś zawodu i zajęcia, wynosząc taką pracę do rangi oddawania czci [Bogu], oraz podkre­ś­la konieczność dostarczenia środków na kształcenie dzieci (…)