Warsztat Nauk i Praktyk Sufi w Boże Ciało

Sufickie Intensywne Odosobnienie z Naukami i Praktyką - Boże Ciało 

Każdego roku, najwczesniej 21 maja, a najpóźniej 24 czerwca mamy Święto Bożego Ciała, a także długi weekend od czwartku do niedzieli podczas którego Braterstwo Sufickie spotyka się na intensywne warsztaty pracy nad rozwojem duchowym i pogłębianiem praktyk sufickich oraz zrozumienia istotnych nauk sufickiej drogi czy ścieżki. Istotną pracą sufickich warsztatów oraz odosobnień czy rekolekcji (retreats) jest przeistaczanie ciała ludzkiego w ciało doskonałe duchowo, co zwiemy potocznie rozwojem duchowym, a to z pomocą jednoczenia się w sercu świadomości ludzkiej ze swiadomością Boskiego Ducha oraz z Praświatłem, z Przedwiecznym Światłem Posłańców i Proroków oraz Mesjaszy i Awatarów posłanych dla oczyszczenia i uduchowienia ludzkości. Bogactwo tematów i pracy z zakresu duchowości, mistyki, ezoteryzmu i gnozy wschodniej. Warsztaty to przekaz Orędzia Sufi tradycyjnych szkół, bractw i zakonów Sufich oraz Derwiszów, ze szczególnym uwzględnieniem sufickiej tradycji (silsilah) Chishty (Ćiśti) oraz Mistrza Syryjczyka oraz linii praktykowania Khwaja Moinuddin Chishty z Ajmer w Indii. Murid, Uczniowie tradycji Sufi Chisty zawsze praktykują na gruncie interreligijnym, ponadwyznaniowym, bardziej duchowym i mistycznym prowadząc na kolejne poziomy doświadczenia mistycznego i gnozy (mare'fa). Religia jest podstawą duchowości, a mistyka (tasawwuf) zaczyna się tam, gdzie kończy się religia, a zaczyna Bóg. 

W programie warsztatów sufickich między innymi: 

Otwieranie i Rozwijanie Kwiatu Serca (El-Basit). 

Suficka Ścieżka Prawdy, Miłości, Piękna i Harmonii. 

Jedność z Życiem, Prawdą, Naturą i całym Stworzeniem. 

Kontemplacje Serca i Trzeciego Oka! Lataify - Ośrodki Subtelne!

Oddychanie, Oczyszczanie Serca, Zikry, Wasify, Metafizyka, Wiara i Etyka. 

Jak pogodzić duchową praktykę z życiem zawodowym i jak osiągnąć sukces. 

Sufizm a Gnoza, Joga i Mistyka; Posty, Modlitwy, Duchowe Oddanie. 

Uzdrawianie Serca i Duszy oraz Praktyka z Aniołem Pokoju. 

Nauka i Droga Sufich! Mistyka i Ezoteryka Henocha i El-Morya Khan. 

Wiara i Etyka Ścieżki Edenu. Bliskowschodnia Droga Błogości i Ducha. 

Symbolika, Intuicja i Wgląd (Kaszf), Sny i Śnienia, Omeny. 

Subudh - Ścieżka Diamentowej Dobroci i Oddania Nafs. Khizr.

Odnajdowanie radości i sensu życia ziemskiego oraz duchowego. 

Sufizm, Biała Droga, Tariqat; Mistyka Chrześcijańska i Orientalna. 

Ścieżka Ziraat i Szafayat. Powszechne Nabożeństwo El Moryah Khan. 

Jedność Celu Wszystkich Objawień i Religii - Jedność Religii - Din-e-Illahi. 

Tańce i Śpiewy Sufich Orientu, Stary Taniec Derwiszów, Tańce Pokoju. 

Rozwój duchowy, gnoza, kabała, mistyka: tajemna wiedza Zakonu Sufi Ćiśti.

Nauki Inayati Chishty! Odnajdywanie Woli Bożej i Prawdy w Codziennym Życiu.

Szczegółowo może pojawić się dużo więcej zagadnień jakie potrzebne są praktykującym!

¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤

Sufi al-Ghazali - Mistyka Światła

Sufi al-Ghazali - odnowiciel duchowej filozofii i mistyki 

Al-Ghazali, Algazel, właściwie Abu Hamid Muhammad ibn Muhammad at-Tusi-asz-Szafi (ur. około 1056, 448 AH w Tus, zm. 1111 w Tus) – arabski uczony, mędrzec, prawnik, filozof mistyczny, teolog perski i mistyk suficki. Al-Ghazali urodził się około roku 1058, w Tus, w Persji. Jego rodzice umarli wcześnie. Al-Ghazali studiował w Tus, Gurganie i Niszapurze. Otrzymał nauki u wybitnego filozofa Al-Dżuwajniego. Napisał uznane traktaty, na tematy związane z filozofią i prawem. W 1085 roku (po śmierci Al-Dżuwajniego) wezyr Nizam al-Mulk zaprosił go do Bagdadu. Tu kształcił się we własnym zakresie. Napisał również dwa słynne dzieła: Cele filozofów, Sprzeczności filozofów i Eliksir rozkoszy. Za najważniejsze jego dzieło uważa się jednak 40-tomowy traktat "Ożywienie nauk religijnych" (Ihja ulum ad-din). 

Sufi Abu Hamid al-Ghazali

W 1091 roku Nizam al-Mulk mianował go profesorem i kierownikiem naukowym akademii religijno-prawnej Nizamijja w Bagdadzie. Działalność Sufi al-Ghazali w tej szkole była bardzo ceniona. W 1095 roku Sufi Al-Ghazali porzucił swe stanowisko oraz majątek i został wędrownym sufim, uczniem sufickim, derwiszem. Przez dziesięć lat samotnie odbywał pielgrzymki i medytował pod okiem wielu znamienitych mistrzów sufickich. Później został przekonany przez syna wezyra Nizama al-Mulka do powrotu do Bagdadu, by zwalczać wykładami tamtejszych arystotelików, opuścił ją jednak wkrótce by zostać sufickim pustelnikiem w rodzinnej miejscowości Tus. Spędził tam koniec swojego życia, zakładając klasztor, w którym nauczano sufizmu. Sufi al-Ghazali umarł w roku 1111 zostawiając po sobie przynajmniej siedemdziesiąt bardziej traktatów naukowych, filozoficznych, prawniczych i mistycznych. Łącznie ocenia się, że Sufi al-Ghazali pozostawił po sobie ponad 400 traktatów, z których niektóre znane są tylko jako teksty ezoteryczne sufickich murid. 

Sufi al-Ghazali znany jest z tego, że przedstawiał sufizm językiem zrozumiałym dla współczesnych sobie teologów bliskowschodnich, głównie muzułmańskich, czyniąc przez to sufizm akceptowalnym w kręgach ortodoksyjnego islamu, który po dziś dzień wiedzie spory czy Abu Hamid al-Ghazali bardziej był sufickim mistykiem czy bardziej filozofem i teologiem muzułmańskim. Al-Ghazali otrzymał wiele wzniosłych duchowych tytułów jak Sharaf-ul-Aʾimma (شرف الأئمة), Zayn-ud-dīn (زين الدين), Ḥujjat-ul-Islām (حجة الإسلام). Sufi al-Ghazali był Aszarytą, a Aszaryci (arab. الأشاعرة) - to najważniejszy z odłamów filozoficznych sunnickiego kalamu. Nazwa kierunku pochodzi od nazwiska teologa Al-Aszariego (ok. 874 - 936). Był to swego rodzaju kompromis między naukami mutazylitów a poglądami ortodoksyjnego islamu, do zderzenia których doszło na początku IX wieku. Najważniejsi przedstawiciele aszaryzmu to: Abu Bakr al-Bakillani (zm. 1013), Al-Dżuwajni (zm. 1085) i Al-Ghazali (zm. 1111). 

Rosyjski indeks ksiąg zakazanych represjami cerkiewnymi

Rosyjski indeks ksiąg zakazanych

Rosja cenzuruje literaturę w oparciu o dyrektywy prawosławnej cerkwi, wraca zatem prawosławna inkwizycja chrześcijańska znana ze swego ekstremizmu i ordynarnego barbarzyństwa, nie tylko zresztą w dawnej Aleksandrii. Wygląda na to, że rosyjska czy raczej prawosławna, cerkiewna wersja cenzury ideologicznej polega na tym, że oprócz zakazania kilku może rzeczywiście ekstremistycznych dzieł, zakazuje się kilkaset takich, których jedyną winą jest to, że propagują poglądy religijne czy społeczne alternatywne do zepsutej moralnie, obłudnej ideologii prawosławnego, chrześcijańskiego, inkwizycyjnego i zawsze zbrodniczego kościelnictwa. 

Cerkiew morduje Koran w Rosji

Choć Geert Wil­ders - pra­wi­co­wy po­li­tyk ho­len­der­ski, znany ze swo­ich an­ty­imi­granc­kich i an­ty­islam­skich po­glą­dów - i po­dob­ni mu pro­wo­ka­to­rzy lubią ape­lo­wać o za­ka­za­nie Ko­ra­nu jako tek­stu eks­tre­mi­stycz­ne­go, mało kto bie­rze ten po­mysł na po­waż­nie. Być może za wy­jąt­kiem Rosji, gdzie 20 wrze­śnia 2013 roku sąd w No­wo­sy­bir­sku zde­le­ga­li­zo­wał tłu­ma­cze­nie tej świę­tej księ­gi czczo­nej przez 1,2 mi­liar­da miesz­kań­ców Ziemi. Po praw­dzie cho­dzi o jedno z kilku tłu­ma­czeń do­stęp­nych w kraju, a dla samych muzułmanów Koran to oryginał po arabsku, a tłumaczenie Koranem nie jest. Tę kon­kret­ną wer­sję, au­tor­stwa azer­skie­go teo­lo­ga, Emira Ku­li­je­wa, uzna­no za nie­le­gal­ną w związ­ku z pro­mo­wa­niem eks­tre­mi­zmu po­przez ”wy­gła­sza­nie twier­dzeń o wyż­szo­ści mu­zuł­ma­nów nad oso­ba­mi in­nych wy­znań”, ”ne­ga­tyw­ne oceny osób nie ma­ją­cych nic wspól­ne­go z re­li­gią is­la­mu”, ”po­zy­tyw­ne oceny agre­syw­nych dzia­łań mu­zuł­ma­nów prze­ciw­ko nie-mu­zuł­ma­nom”, oraz pod­bu­rza­nie do prze­mo­cy. 

Nie po­win­no ni­ko­go za­sko­czyć, że takie orze­cze­nie - które au­to­ma­tycz­nie umiesz­cza Koran Ku­li­je­wa na kra­jo­wej czar­nej li­ście lek­tur – obu­rzy­ło wielu ro­syj­skich mu­zuł­ma­nów. Wpły­wo­wa Rada Mu­ftich po­tę­pi­ła de­cy­zję, a Ku­li­jew ma mie­siąc na zło­że­nie od­wo­ła­nia. Zakaz ten za­ska­ku­je o tyle, że wła­dze ro­syj­skie nie­wie­le sko­rzy­sta­ją na zra­że­niu do sobie 15 procent po­pu­la­cji, w tym znacz­nej więk­szo­ści miesz­kań­ców re­pu­blik ta­kich jak Ta­tar­stan i Basz­kor­to­stan, o krnąbr­nych re­pu­bli­kach kau­ka­skich nie wspo­mi­na­jąc. Czy to moż­li­we, że nie­kom­pe­tent­ny sąd wy­rwał się przed sze­reg czy też Rosja zaczyna ostrzejszą walkę zislamizmem w wersji radykalnej. Być może, ale z dru­giej stro­ny inna ważna or­ga­ni­za­cja is­lam­ska orze­cze­nie po­par­ła, gdyż uważa, że w Koranie dla religii istotne są wersety pokojowe i metafizyczno-duchowe. Ge­ral­di­ne Fagan, spe­cja­list­ka od za­gad­nień re­li­gii w Rosji do­no­si, że przed­sta­wi­cie­le Wszech­ro­syj­skie­go Mu­ftia­tu – kon­ku­ren­cyj­ne­go w sto­sun­ku do Rady Mu­ftich – po­par­li de­cy­zję sądu za­ka­zu­ją­cą radykalnego, ekstremistycznego, tłu­ma­cze­nia Ku­li­je­wa. Jak prze­ko­ny­wa­li du­chow­ni, jego radykalna i mniejszościowa wer­sja ”wpi­su­je się w po­glą­dy szko­ły sa­la­fic­kiej, w tym ekstremizmu wahabickiego, a nie is­la­mu tra­dy­cyj­ne­go dla mu­zuł­ma­nów w Rosji”. 

Sufizm Uniwersalny

DUCHOWOŚĆ SUFIZMU UNIWERSALNEGO

Przesłanie sufizmu przyniesionego z Indii do krajów Zachodu jest bardzo bogate we wszelką duchową wiedzę oraz mistyczną praktykę. Najstarsza i najbardziej metafizyczna tradycja suficka z Indii znana jest jako Ćiśti, a na Zachodzie pod nazwami takimi jak Sufizm Uniwersalny, Zakon Sufi, Droga Sufich, Ruch Suficki, Akbariyyah, Chishtiyyah. 

Tradycja sufizmu uniwersalnego – jak większość tradycji Indii i Bliskiego Wschodu – opiera się na inicjacyjnej metodzie przekazu praktyk i błogosławieństw w relacji Nauczyciel-Uczeń czyli Murszid – Murid. Aby subtelny przekaz, jakim jest nauczanie medytacji i praktyk jej towarzyszących, był skuteczny, musi opierać się na zaufaniu ucznia do nauczyciela i nauczyciela do ucznia. W związku z tym tradycyjnie uczeń poszukuje nauczyciela czy mistrza, który go inspiruje i budzi jego zaufanie, i co za tym idzie, także ścieżkę duchowości i mistyki, która budzi jego inspirację i wdzięczność. 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty

Nauczyciel suficki udziela uczniowi wskazówek, a uczeń podążając ścieżką medytacyjną i wprowadzając wskazówki w życie niejako sprawdza, eksperymentuje czy i w jaki sposób dokonuje się przez to transformacja. Każdy uczeń jest inny, wymaga innego podejścia i dlatego kontakt z nauczycielem jest tak ważny. To nauczyciel jest tu elementem porządkującym kontekst praktyki. Gdy uczeń jest gotowy, nauczyciel po wielu latach praktyki może wyznaczyć go również na nauczyciela. W ten sposób tradycja jest przekazywana przez setki lat. Oczywiście każdy kolejny nauczyciel naucza w trochę inny sposób, jednakże esencja przekazu jest zachowana.

Historia sufizmu i zakonu sufi w Polsce

Sufizm i szkoły sufich w Europie i USA

Historia sufizmu na Zachodzie, w Europie i w USA zaczęła się z początkiem XX wieku, a tutaj wspominamy także o tych tradycjach, które dotarły także do Polski. Jednym z pierwszych odnotowanych przypadków osoby inicjowanej do jakiegokolwiek Zakonu Sufi jest Rosjanka Isabelle Eberhardt. W 1900 roku Isabelle Eberhardt, niezwykła Rosjanka, lepiej znana jako pionierska badaczka, została inicjowana do Zakonu Qadiri w Tunezji w wieku 23 lat, jednakże była to wyjątkowa inicjacja, nie związana z żadną suficką społecznością i musimy uznać ją za wyjątek, uczyniony przez Szejka Qadiri, który był pod wrażeniem Pani Isabelle Eberhardt i chciał jej okazać swoją życzliwość. W każdym razie, nic dalszego nie wynikło z jej inicjacji, gdyż zmarła cztery lata później tonąc w błyskawicznej powodzi. Sufi czasem udzielają nawet wyższych wtajemniczeń osobom, co do których przeczuwają ich bliską śmierć lub ciężkie życiowe przejścia. 

Początki sufizmu linii Akbariyya na Zachodzie miały miejsce w Północnej Afryce, a krótko potem w Egipcie dzięki Ivan Agueli, szwedzkiemu malarzowi mieszkającego w Paryżu. Ivan Agueli był zainteresowany duchowością i ezoteryką – był on członkiem Paris Theosophical Society – a szczególnie tą formą, która utrzymuje, że wszystkie religie są aspektami jednej prawdy. Spotkał się z sufizmem i został inicjowany jako Uczeń Duchowy – Murid w czasie swej pierwszej podróży do Egiptu, w 1897, o czym zaświadcza Nutrizio. 

W 1907, podczas jego drugiej podróży do Egiptu, został inicjowany jako nauczyciel duchowy przez sufickiego szejka: ‘Abd al-Rahman ‘Illyash al-Kabir, który był nie tylko głową mniej znanej linii Zakonu Shadhili, lub bardziej Arabiyya-Shadhiliyya, ale co ważniejsze, był zainteresowany czymś, co można by nazwać islamskim uniwersalizmem. Wywodził on te nauki od osoby Sufi Ibn ‘Arabiego (XII w.) oraz był on również członkiem Wewnętrznego Zakonu Sufi zwanego Akbariyya (nazwanego tak raz po Ibn ‘Arabim, do którego często odnoszono się imieniem ‘Akbar‘, Największy, a dwa po Cesarzu Akbarze, mogolskim Imperatorze Indii, wielkim religijnym uniwersaliście). Aktualnie ezoteryczne filie Akbariyya (Alawiyya, Shadhiliyya, Hamidiyya) żyją własnym życiem także w Paryżu jak i w Szwajcarii, Danii, Szwecji czy Hiszpanii, a i oczywiście w Polsce. Działają jednak jako ezoteryczne, małe ukryte grupki Uczniów o niewielkiej aktywności i praktycznie niejawnie!

Pir-o-Murshid Hazrat Syed Abu Hashim Madani – Chishtiyyah

Powszechnie uważa się, że Zachodni Zakon Sufi szkoły Nizammunidiyya założony przez Hazrat Inayat Khan (ucznia Hazrat Hashim Madani) na Zachodzie w 1910 roku był pierwszą organizacją suficką, jednak nie jest to do końca prawdziwe, gdyż od 1907 roku działał w Europie Suficki Zakon Shadhili z Północnej Afryki, który jednak był bardziej sekretny i tajemniczy oraz tradycyjnie przyjmował tylko mężczyzn, co nie sprzyjało popularności i nagłośnieniu jakie uzyskał bardziej liberalny Zakon Nizammunidiyya przyjmujący także kobiety. 

Pir-ul-Mulkh Sufi Ofiel Chishty

Mistrz, nauczyciel i przewodnik duchowy Ścieżki - Pir-ul-Mulkh Sufi Ofiel Chishty - przez licznych uczniów duchowych znany serdecznie jako Ofiel Sufi lub Ofiel Ćiśti (Chishti, Chishty) prowadzi nieprzerwanie autentyczne nauczanie sufickie, w tym jako jedyny prowadzi autentyczne ceremonie sufickich inicjacji dla nowicjuszy, dla muridin w Polsce i Europie Środkowej od 1982 roku.  

Pir Ofiel Sufi to wszechstronny, świetnie wykształcony w metodach terapii, mistyki i duchowości Mistrz Życia. Uważany jest za jednego z najlepszych znawców sufizmu w Europie, wykładowców, praktyków medytacji, uzdrawiania oraz nauczycieli metod mistyki sufickiej w Polsce i Europie Środkowej. Pierwsze eksperymenty z sufizmem i sufickim uzdrawianiem rozpoczął już jako dziecko w szkole podstawowej, na przełomie lat 60-tych i 70-tych XX wieku. Wiedzę z zakresu zielarstwa odziedziczył po matce i babciach, które były tradycyjnymi zielarkami. 

Pir-ul-Mulkh Szajch-ul-Maszajch S. A. O. Chishty

Nauczyciel i przewodnik suficki udziela uczniowi wskazówek, a uczeń podążając ścieżką modlitewną i medytacyjną i wprowadzając wskazówki w życie niejako sprawdza, eksperymentuje czy i w jaki sposób dokonuje się przez to transformacja. Każdy uczeń jest inny, wymaga innego podejścia i dlatego kontakt z nauczycielem jest tak ważny. To nauczyciel jest tu elementem porządkującym kontekst praktyki. Gdy uczeń jest gotowy, nauczyciel po wielu latach praktyki może wyznaczyć go również na nauczyciela. W ten sposób tradycja jest przekazywana przez setki lat. Oczywiście każdy kolejny nauczyciel naucza w trochę inny sposób, jednakże esencja przekazu jest zachowana.

Pir-ul-Mulkh Szajch-ul-Maszajch A. O. Chishty - Murshid Ofiel Sufi - Pir A.O.C. - jest sukcesorem i dzierżawcą kilku tradycyjnych linii sufickiego nauczania i praktykowania, w tym tradycji ezoterycznych Batini (al-Batiniyya) i Ahl Haqq, duchowego oddania z regionu Indii, Persji i Pakistanu (as-Subudhiyya), tradycji uniwersalizmu duchowego Akbari (al-Akbariyya), a także śpiewających i tańczących sufich oraz derwiszów Ćiśti z angielska zapisywanych Chishty lub Chishti (al-Chishtiyya).

Z sufickimi praktykami Din-e-Illahi Pir Akbara zetknął się już w młodości w latach 70-tych XX wieku. Nieco później z perskim sufizmem tradycji al-Akbariyya - Szajcha Akbara i Pir Akbar Dżelaluddin al-Morya Khan Ćhishty. Większość formalnych inicjacji i wtajemniczeń w sufickich szkołach oraz uprawnienia i nominacje do reprezentowania tradycji sufickiej otrzymał w początku lat 80-tych XX wieku jako ukoronowanie wielu duchowych poszukiwań, praktyk, modlitw i medytacji nakierowanych na duchowość, mistykę i gnozę (marefat).

W 1983 roku został Szajchem (Mistrzem; pisane także shaikh, sheikh, szejch, szejk, šayh) tradycyjnej starej szkoły as-Subudhiyya as-Sufiyya, której korzenie sięgają przełomu IX i X wieku e.ch. W 1987 roku otrzymał najwznioślejsze duchowe nominacje i tytuły z rąk wielkiego mistrza i przewodnika duchowego zakonów sufi al-Akbariya i al-Chishtiyya, Pir Suachani al-Hajiji, zostając w szczególności uhonorowany tytułami Szajch-ul-Maszajch (Mistrz Mistrzów) oraz Pir-ul-Mulkh (Mistrz Ziemi, Mistrz Planety).

Pir-ul-Mulkh Szajch-ul-Maszajch Sufi A.O. Chishty

W 1988 roku otrzymał także inicjację do Zakonu Sufi w linii sukcesji Hazrat Inayat Khan z rąk Murszida Atuma Thomasa O'Kane i Murszidy Qahiry Qalbi - stając się szybko, jako doświadczony już mistrz i nauczyciel suficki Szajchem (Przedstawicielem w 1988) i Murszidem (Przewodnikiem Duchowym w 1989) w Międzynarodowym Zakonie Sufi z rąk Pir Vilayat Inayat Khana - także adepta sufickiej tradycji Nizami Chishty (an-Nizamuddiniyya al-Chishtiyya).

Mistrz Ofiel Sufi jako jeden z pierwszych nauczał między innymi metod uzdrawiania z pomocą boskiego światła Ilahinoor. Jest to bardzo starożytna metoda przekazywana sekretnie przez sufickie szkoły, bractwa i zakony, w tym szczególnie przez Zakon Sufi al-Akbariyya. Boskie Światło, Illahinoor otacza istotę Boga jako mistyczny Boski Płaszcz Ochronny. Nic ciemnego ani mrocznego nie wchodzi do boskiego świata, nie dotyka ani Boga ani mieszkańców Niebios. Dotknięcie Istoty Światła jest jednym z ważnych początkowych sekretów mistycznej Drogi Sufi (The Sufi Way).