Sufizm w Afganistanie

Sufizm w Afganistanie - Dawny i Współczesny Tasawwuf 

Sufizm jest uważany za istotną część mistyki i duchowości islamu w Afganistanie. Sufizm został stłumiony przez rządy radzieckiego ZSRR (1979-1989) oraz nastałe po nich władze talibów (1996-2001), a potem ponownie odzyskiwał swoje należne miejsce i znaczenie, jakie posiadał przed okupacją i rządami ruchu talibów zorientowanego na ustanowienie emiratu czyli odtworzenie królestwa afgańskiego. Sufi mieli i mają znaczny wpływ zarówno na miejskie, jak i wiejskie społeczeństwo Afganistanu. Sufizm jako uniwersalizm i mistycyzm islamski jest częścią Afganistanu już ponad 1300 lat, i jest uznawany za „dom świętych sufickich” - kontynuatorów świętości chrześcijańskiej i judaistycznej. Wielu ludzi w Afganistanie to wyznawcy tradycyjnego sufizmu, a okresowo w historii działały tam wielkie ruchy derwiszów i sufich, także takich jak Chishti Tariqah zapoczątkowana przez Abu Ishaq Shami właśnie w tym kraju w pobliżu miejscowości Herat. 

Sama w ruinach domu rodzinnego Dżelaluddin Rumi w Balkh w Afganistanie

"Sufizm kształtował afgańskie społeczeństwo i politykę przez większą część historii tego górskiego kraju na pograniczu Hindukuszu. Współcześnie, w XXI wieku, niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego mistycznego dziedzictwa. Czy sufi mogą teraz wnieść ważny wkład w stabilność kraju?" — rozmyśla w swoich rozważaniach badacz sufizmu Marian Brehmer. Sufizm jako nurt mistyczny czy duchowa strona islamu jest ściśle związany z historią Afganistanu oraz jego niepodległości, ponieważ mówi się, że afgańscy królowie czyli emirowie byli tradycyjnie koronowani w obecności jakiegoś wielkiego sufickiego mistrza (maszajch, pir-buzurg etc.). Sufi byli również zaangażowani w bunty przeciwko wielu władcom politycznym, którzy źle rządzili państwem. W 1919 roku, pod władzą króla Amanullaha, sufi poczuli, że ich pozycja w społeczeństwie jest bardzo poważnie  zagrożona. Wielu nie-sufickich muzułmanów i sufich zjednoczyło się, aby obalić złowrogiego króla Amanullaha i odsunąć go od władzy w Afganistanie. 

Qawwali to pobożna suficka muzyka śpiewana w całym kraju zwana czasem muzyką duchową chociaż także jest częścią zwyczajnej kultury ludowej z wątkami mistycznymi. Inne typowe praktyki sufickie obejmują zikry (głośne recytacje i ciche wspominania), budowanie różnych Khanqah (ośrodków) w celu szerzenia islamu, czy ścislej sufi islamu. Bractwo czy zakon suficki Naqshbandi jest jednym z najbardziej dominujących zakonów sufickich w Afganistanie, a samo "tariqah" oznacza ścieżkę, drogę, metodę. Mówi się, że gałąź Mujaddidiya (Mudżaddidija) Naqshbandi Tariqah jest wpływowa do dnia dzisiejszego, a Pir Saifur Rahman jest jednym z wybitnych sufich tego zakonu czy bractwa duchowego. Innymi afiliantami czyli aktywnymi członkami Zakonu Sufich Naqshbandi są Ansari, Dahbidi, Parsai, Juybari (Dżujbari). Innymi porządkami czy zakonami sufickim w Afganistanie są: Zakon Qadriyya i Zakon Chishti, posiadające odmienne reguły i metody praktyki duchowej. Milad-un-Nabi obchodzone jest przez sufich w Afganistanie. Różne relikwie Świętego Proroka Muhammada, takie jak Moo-e Mubarak (Włosy Muhammada), Khirka Sharif (Płaszcz Świętego Proroka), są świętymi relikwiami dla sufich w Afganistanie, oni zbudowali świątynie wokół takich relikwii w Afganistanie. 

Ludzie w Afganistanie generalnie uważają świątynie sufickie za miejsca, w których można odciążyć się, dzieląc swoje problemy u stóp świętych sufickich, wierzą, że święty może być wstawiennictwem w ich imieniu u Allah Boga. Jest to silne przekonanie poparte doświadczeniem wielu pokoleń praktyków, że modlitwa sufickiego świętego może zlikwidować ubóstwo, wyleczyć różne choroby, spowodować urodzenie dziecka uwalniając od bezpłodności, poprawić relacje z bliskimi i uwolnić człowieka od różnych bolączek życiowych. Kiedy ludzie stają się bezradni po wykorzystaniu wszystkich możliwości w swoich rękach, odnoszą się do świętych sufickich, którzy jednak często byli także uzdrowicielami i lekarzami, znali zielarstwo i ziołolecznictwo medycyny Unani. Święci sufi są uważani za przedstawicieli Allah Boga, którzy mogą budować swoją relację z Allah Bogiem, a wszystkie ich pragnienia – poprzez świętego – mogą być bezpośrednio wysłuchane i spełnione przez Allah Boga. Organizacje religijno-polityczne, takie jak Al-Kaida, Państwo Islamskie (ISIL-Daesh) oraz deobandyjski ruch talibów nie są zbyt przychylne dla sufizmu, o ile dany nurt suficki wprowadza zbyt widoczne nietolerowane przez te ruchy konserwatywne innowacje lub zaniedbuje w jakiś sposób muzułmańską sunnę. Tradycyjni sufi zwykle solidnie podążali za typową muzułmańską sunną i byli aktywnymi liderami lokalnej muzułmańskiej Ummy (Wspólnoty), i nigdy nie oddzielali sufizmu od islamu, nawet jak pokazywali uniwersalną stronę nauk i praktyk sufickich. 

Sufizm Kabała Enneagram

Mistycy wskazują mistyczną ścieżkę do poznania Boga. Tajemna Wiedza dostępna tylko dla wybranych przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów starożytnych. Gnoza to Tajemna Wiedza przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów starożytnych. Hermetyzm to tajemna wiedza mistyczna. Chasydzi wskazują mistyczną ścieżkę do poznania Boga, podobnie jak gnostycy i kabaliści. 

"O tak! przez wspominanie Boga uspokajają się ich serca!" (Quran 13:28 )

"Jedynie ten, który przyjdzie do Boga z czystym sercem" (Quran 26:89)

"Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą". (Mateusz 5:8) 

Derwisze - Tańczący Sufi

Co to jest Sufizm 

Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف) to określenie rozmaitych nurtów mistycznych w islamie. Sufizm jest próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach (qawwali), studiowaniu świętych pism islamu, a przede wszystkim na wyparciu się własnego ego. Jednymi z najznaczniejszych sufi byli Rabia Al-Basri, Dżunajd, Al-Halladż, Al-Ghazali, Ibn ʾArabi i Rumi. Pierwsi sufi pojawili się w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii kontaktu z Bogiem i poznania go. Z czasem w obrębie sufizmu wykształciło się wiele różnych tradycji (tarika) inicjacji i drogi mistycznej. Do XV wieku najpopularniejsza była rifa'iyya, której twórca, Ibn ar-Rif (1106–1182) mieszkał na błotach w południowej Mezopotamii. W okresie późniejszym jej miejsce w Mezopotamii zajęła droga zwana kadirijja. W muzułmańskich Indiach szczególne znaczenie zdobyła suhrawardijja, która oddziaływała również na hinduskich joginów. Wśród plemion berberyjskich w Afryce Północnej rozwinęła się sadilijja, natomiast w Imperium Osmańskim – bektaszijja.

Doktryna suficka 

Sufizm, będąc mistyczno-ascetyczną ścieżką do poznania Boga, nie posiada żadnej sprecyzowanej doktryny. Nie znaczy to, że sufi lekceważą teologię, jednak to nie teologia jest przedmiotem ich studiów. Dlatego sufizm rozwinął się w jednakowym stopniu wśród sunnitów i szyitów, czerpiąc wiele inspiracji z monastycyzmu chrześcijańskiego i buddyjskiego. Częścią światopoglądu sufickiego jest też wiara w wahdat al-wudżud (jedność rzeczywistości), utożsamiana nieraz z panteizmem.

Sufickie rodzaje dróg prowadzących do Boga:

1. mądrość (al-ma’riafat)

2. miłość (al-muhabbat)

3. bojaźń (al-khawf)

Oto kilka sposobów na jakie sufi objaśniali istotę sufizmu:

Sufi jest to ten, kogo nie nuży żadne poszukiwanie i kogo nie męczy żadna sprawa. Były wśród sufich pewne wskazania, następnie pojawiły się pewne ruchy, następnie nie pozostało nic poza zmartwieniami. Nauki sufich są na początku zdobywane, a na końcu intuicyjne. Sufizm polega na tym, iż nic ciebie nie posiada. Sufizm to uchwycenie rzeczywistości i zwątpienie w to, co w rękach ludzkich. 

Pochodzenie słowa „sufi” z arabskiego określenia wełny (suf) oraz czystości "safa". Odwołuje się do nierafinowanych ubrań z wełny, długo noszonych przez starożytnych ascetów zachodnioazjatyckich i wskazuje na powszechną jakość przypisywaną sufi - surowości, aramejskiemu milczeniu i ascezie. Powszechnie muzułmanie postrzegali tę surowość jako wynik szczerej pobożności religijnej, która zmusiła sufiego do bliskiej, osobistej relacji z Bogiem, wzorowanej na aspektach życia Świętego Proroka Muhammada. Często wiązało się to z bardziej wewnętrznym, kontemplacyjnym skupieniem niż z wieloma innymi formami praktyki islamskiej. 

W niektórych przypadkach Sufi rzucali wyzwanie współczesnym normom, aby zaszokować muzułmańskich sąsiadów w życiu bardziej religijnym. Na przykład ośmiowieczna suficka święta, znana popularnie jako Rabia al-Adawiyya, przeszła przez swoje rodzinne miasto Basra we współczesnym Iraku, tylko z zapaloną pochodnią w jednej ręce i wiadrem wody w drugiej ręce. Zapytana, dlaczego, odpowiedziała, że ​​ma nadzieję spalić niebo i zgasić ogień piekielny, aby ludzie - bez troski o nagrodę lub karę - kochali Boga. Inni używali poezji, aby wyrazić swoje oddanie Bogu. Na przykład słynny perski poeta z XIII wieku i przywódca sufich Jalāl ad-Dīn Muhammad Rūmi polegali na tematach miłości i pragnienia (iszq), by przekazać tęsknotę za szczerym związkiem z Bogiem. Jeszcze inni, tacy jak Data Ganj Bakhsh, sufi z XI wieku, napisali zwarte traktaty filozoficzne, które wykorzystywały skomplikowane argumenty teologiczne, aby wyjaśnić koncepcje sufickie uczonym islamskim swoich czasów. 

Wielu sufich jest szkolonych w „tariqas” (bractwach, drogach), w których nauczyciele starannie kształtują uczniów (muridin). Mistrz Rumi, na przykład, założył słynne bractwo „Mevlevi”, znane jako „wirujące derwisze”, znane z ich charakterystycznego wykonania wirowego tańca jedności z Bogiem. Jest to rytuał, w którym praktykujący pogłębiają swoją relację z Bogiem poprzez wirowy taniec, który ma wywołać doświadczenie religijnej ekstazy na wzór wirowania gwiazd na niebie wokół bieguna. 

Niektórzy sufi - mężczyźni i czasami kobiety - przybywają, aby zyskać taką reputację ze względu na swój wgląd i cuda, że ​​byli postrzegani jako przewodnicy i uzdrowiciele dla swojej społeczności. Cuda z nimi związane mogły być dokonane w życiu lub po śmierci. Kiedy niektórzy z tych sufich zmarli, zwykli ludzie przychodzili, aby zobaczyć ich grobowce jako miejsca emanujące „baraka”, a to jet termin oznaczający „błogosławieństwo”, „moc” i „obecność”. Cudowna energia, która może zostać pochłonięta przez bliskość świątyni, żywej świątyni jaką jest dusza sufiego. Dla wielbicieli groby zmienione w świątynie czy sanktuaria są miejscami, w których Bóg poświęca szczególną uwagę modlitwom wstawienniczym. Jednak niektórzy wielbiciele posuwają się tak daleko, że modlą się o osobiste wstawiennictwo zmarłego Sufi. Jednka, generalnie, islam preferuje modlitwy jako skierowane do Boga, za duszę Sufiego. Modląc się jednak za duszę Sufiego, prosto do Allah Boga, można otrzymać wiele łask i wstawiennictw, czasem mimowolnie, niejako przy okazji. Popularne są modlitwy dziękczynne, podziękowania za łaski jakimi Bóg obdarza Sufiego i Jego Uczniów (Muridin). 

Twierdzimy, że istnieją dwa powody dla których ortodoksi islamscy zwalczają sanktuaria grobów Sufich: po pierwsze, niektórzy sufi - jak ilustruje Rabia, sufi z Basry - celowo lekceważą islamskie konwencje swoich mniej uduchowionych rówieśników, co powoduje, że wielu w ich społecznościach potępia ich niekonwencjonalne poglądy i praktyki. Po drugie, wielu muzułmanów, nie tylko bojowników sekt salafickich, uważa pobożność sanktuarium grobów za zabobonną i bałwochwalczą. Popularność wśród muzułmanów i nie-muzułmanów czci grobu alarmuje i stresuje wielu konserwatywnych muzułmanów, którzy nie chcą być blisko świętości i łaski Bożej w postaci duszy Sufiego. Kiedy grobowiec sufi zyskuje boską reputację ze względu na swoje cudowne moce, coraz więcej ludzi zaczyna go odwiedzać, aby szukać błogosławieństw, łask i wstawiennictwa Boga Żywego. Groby często stają się miejscem spotkań hindusów, chrześcijan, sikhów i ludzi z innych wyznań religijnych. W Azji Południowej śpiewane są specjalne pieśni pochwalne - „qawwali” - w tych sanktuariach, które wyrażają wartości islamskie, używając wyobrażeń miłości i oddania. W innych regionach pojawiły się inne tradycje oddania, podczas gdy zikr („litania recytacja”) jest bardzo popularny jako praktyka duchowego rozwoju. Jednak pomimo rozbieżnych ideologii i celów, które odróżniają je od siebie, nietolerancyjne grupy islamistyczne, takie jak salafici i wahabici, talibowie i tak zwane państwo islamskie, odrzucają kult świątynny, a także tańczenie i śpiewanie qawwali jako nieislamskie (stąd zabójstwo dokonane przez pakistańskich talibów na światowej sławy piosenkarzu qawwali Amjad Sabrim). Ich zdaniem modlitwy do sufich są bałwochwalcze, chociaż często są to modlitwy do Allah Boga o wstawiennictwo dla świętego i rodzinę jego uczniów. Chorobliwej ortodoksji chodzi jednak o podatki dla ich kapłanów (ulemów, imamów). Jak nie wiadomo o co chodzi, to zawsze w religii chodzi o pieniądze. 

Elif Mihri Khatun i Zeynep Khatun - Suficka Poezja Kobiet

Elif - Mihri Khatun i Zeynep Khatun - Sufizm - Poezja - Amasiya

Po turecku Elif, a po arabsku Alif, to pierwsza litera arabskiego alfabetu. Według symboliki mistyki muzułmańskiej każda z mistyczno-magicznych 28 liter ma ukryte znaczenie, od nich zaczynają się też kolejne sury Koranu. Litera Alif jest dla alfabetu niczym Adam, a z zaznaczonym na górze znakiem diakrytycznym (hamzą) oznacza Ewę. Literze Alif przypisana jest wartość liczbowa jeden. O kobiecie mówi się w Turcji nieco sarkastycznie „piękna jak Elif” czyli jak pierwsza litera alfabetu, bardzo smukła i dostojna, a także dumna. Dumna litera Elif nie pokłoniła się przed obliczem Boga, podobnie jak Iblis, muzułmański szatan, nie ukorzył się przed Nim. Tak brzmi szyicka interpretacja symboliki Alifu, a tradycyjna kabała żydowska dodaje, że Alef z tego powodu nie została pierwszą literą świętej Tory. Elif interpretuje się symbolicznie jako „drzwi prowadzące do tego, co nieznane”, ale i nie zawsze dobre. Kiedy ktoś zrobi coś nowego czy dotąd niespotykanego, wtedy nazywany jest Pierwszym, w przenośni czy metaforze Elif (Alif, Alef), i tak pierwsza poetka w dawnym Imperium Osmańskim znana jest jako Elif, a chodzi najczęściej o znakomitą Mihri Khatun z XV/XVI wieku, wybitną poetkę i także pisarkę, związaną pracą z rodziną Osmanów, a duchowo z rodziną suficką. 

Dżelaluddin Rumi

Sufi przedstawiają drogę rozwoju derwisza w bractwie tekke – od beztroskiego chłopca do dojrzałego mędrca podążającego drogą Prawdy (Haqq) ku zjednoczeniu z Najwyższym ('Aliy). „Czterdzieści zasad ścieżki miłości” jest refleksją nad rozwijającym się uczuciem i sposobami jego doskonalenia. „Czterdzieści zasad ścieżki miłości” (tur. „Aşk”, czyli po prostu „miłość”) zajmuje się muzułmańskim mistycyzmem, opowiada o relacji między XIII-wiecznym perskim poetą i mistykiem Dżelaleddinem Rumim zwanym Mevlaną (pers. Moulana, Mistrz), założycielem bractwa mewlewitów w Konyi, oraz jego duchowym mistrzem, Szamsem z Tabrizu (Szams al-Din Mohammad z Tabrizu - 1185–1248). Współcześnie krążące wersje "Czterdziestu zasad ścieżki miłości" są refleksjami i przeróbkami liderów New Age z USA i UK, nie oddają tego czego uczył Szams z Tabrizu i wprowadzają w błąd poszukiwaczy prawdy oraz sufickich mureedin (inicjowanych). Asza to po persku Prawda, a Aszik to poszukiwacz Prawdy, wielbiciel Prawdy, zatem sufickie Aszik (od Eszq, Iszq) oprócz potocznego znaczenia wskazuje na miłość do Prawdy, umiłowanie Prawdy, a sama potrzeba miłości, tęsknota za miłością wynika z pragnienia i ukochania Prawdy przez wcieloną Duszę. Szams z Tabrizu znany jest przede wszystkim jako nauczyciel duchowy Dżelaluddina Rumi, najsłynniejszego poety mistycznego z Turcji, który to poświęcił mu wiele miejsca w swojej poezji, a w szczególności dzieło Diwan Szamsa z Tabrizu.  Urodził się w irańskim Tabrizie i tam też odebrał swoją edukację duchową (jego nauczycielem był Baba Kamal-ud-Din Dżumdi). Przez wiele lat podróżował po Bliskim Wschodzie, utrzymując się z rzemiosła i sprzedaży, aż około 1244 roku trafia do Konji w Turcji, gdzie spotyka swojego wielkiego ucznia (niektórzy mówią, że jedynego) – Dżelaluddina Balkhi, którego znamy najlepiej jako Rumi. 

Szams z Tabrizu

Ludowy nurt tureckiego sufizmu naucza, że droga do miłości ku Najwyższemu, Bogu, ku Allah, prowadzi przez miłość do człowieka. Głęboki humanizm starej ­doktryny i jej jasna duchowość stały się u ­mistyków sufickich  przeciwwagą dla współczesnego islamu, dla mrocznej duchowości ortodoksyjnego sunnizmu i ciemnego oblicza fundamentalizmu. Suficki poradnik miłosny przypisywany Szamsowi z Tabrizu został w Turcji i w wielu innych krajach bardzo ciepło przyjęty. Nauka o duchowej i ziemskiej miłości leczy tureckie społeczeństwo z przywiązania do doczesności i materializmu, oferując w zamian duchowe wtajemniczenie. Przypomina pierwotne znaczenie hüzün, melancholii wywoływanej przez mistyczne doświadczenie, którego sednem jest bolesna świadomość, że Boga nie można kochać wystarczająco mocno i nigdy nie osiągniemy z nim pełnej jedności.Dobra poezja miłosna i mistyczna sufickich tradycji zawsze może być zarówno misłosnym wyznaniem do ukochanej czy ukochanego jak i modlitwą do Allah Boga - tak jest napisana. 

Zasady Czytania Wazaif

ZASADY CZYTANIA I RECYTOWANIA WAZAIF (WAZIF, WAZIFÓW) 

Wazifa! Zanim zaczniesz czytać i recytować wazifę (recytacja to zikr/dhikr), przeczytaj poniższe zasady i naucz się ich tak aby je pamiętać, aby weszły Ci do głębi serca i stały się duchowym nawykiem. Zanim zaczniesz jakąkolwiek wazifę, pamiętaj, że wszystkie otrzymane przez nas wazify zostały zatwierdzone i pobłogosławione osobiście przez mistrzów objawicieli sufickiej tradycji duchowej, w tym tak znanych jak Sayyed Suachani al-Hadźidź czy Sayyedina Maulana Dżalal-ud-Din Rumi (Rahmatullah Alaih), a wcześniej przez Hazrat Nizamuddin Auliya, Hazrat Moinuddin Chishti z Ajmer oraz przez Hazrat Khwadźa Ishaq Shami Chishty, przez Pak Subuh Pir Tahir oraz Hazrat Aliy Murtaza. Nasz mistrz łaskawie zatwierdził i pobłogosławił wszystkie wazify z całą mocą swoich poprzedników w silsila (łańcuchu przekazu). Musisz najpierw przedstawić nam, szajchom i murszidom, wszystkie praktyki wazifa jakie kiedykolwiek chcesz robić. Musisz także złożyć jakąś ofiarę w formię dobroczynności dla biednych i ubogich, najlepiej nakarmić głodnych. Dopiero wtedy wazify będą działać jak są pobłogosławione i zaakceptowane przez szajcha lub murszida. Rozpoczynając solidną praktykę czytania i recytacji wazif należy także przywołać imiona całej naszej linii sukcesji aż od jej początku, każde ogniwo łańcucha silsila po imieniu. Wazifa w tradycji sufich oznacza zarówno recytację Świętych Imion Boga jak i recytację wersetów z Koranu na różne polecane okazje i problemy jako antidotum metafizyczne. 

Dwadzieścia dwie reguły praktyki wazif i zikrów

1. Powód, dla którego robisz wazifę, jest poprawny i zgodny z zasadami szariatu - prawa Bożego (intencja dla praktyki nie może być sprzeczna z moralnością ani zasadami prawa Bożego). 

2. Musisz przeczytać sformułowanie z poprawną wymową (odczytanie wazify musi być bardzo poprawne).

3. Pięc razy odmówiona salah (salat/namaz; arab. aṣ-ṣalāa - per. namâz) jest obowiązkowa, aby każda wazifa działała. Nie oczekujcie, że Allah, Bóg Najwyższy, spełni wasze życzenie, podczas gdy będziecie rażąco łamać jego zalecenia i nakazy. 

4. Twój dochód musi być zgodny z zasadami halal (uczciwości, godziwości). Nawet jeśli jest jeden funt, dolar, lir czy złotówka dochodu haramu (niegodziwego, zakazanego), wszelkie dua, wazifa ani ibadat mogą nie działać. 

5. Czas i miejsce muszą być codziennie takie same. Jeśli jest nagły wypadek i musisz udać się w inne miejsce, zabierz ze sobą musalla - matę modlitewną - sajjade, na której czytasz swoją wazifę.

6. Musisz być w wudu (stan czystości po ablucji) podczas czytania wazify. Twoje ubranie i ciało muszą być czyste. Nie dłubiemy w nosie, nie drapiemy się ani nie pierdzimy w czasie praktyki wazifatu (zikrów/dhikrów). 

7. Mężczyźni i kobiety muszą ubierać się stosownie wedle reguł dla osób wierzących na muzułmański sposób podczas wazify (ciało odpowiednio okryte, trochę koloru zielonego w odzieży). Mam na myśli przynajmniej w czasie trwania wazify. 

8. Podczas czytania wazify musisz być sam/a w pokoju, jeśli to możliwe. W przypadku niektórych wazifów jest to obowiązkowe. 

9. Podczas czytania i recytowania wazify nie możesz rozmawiać z nikim nawet za pomocą gestów i nikt nie powinien Ci przeszkadzać ani odwracać Twojej uwagi. Oznacza to także wyłączenie telefonów komórkowych, radia i tv.

10. W przypadku mężczyzn proszę nie golić się w czasie trwania wazify czyli nie wolno praktykować przy goleniu ani podczas innych czynności higienicznych. Golenie się w czasie modlitw i recytacji łamie sunnę Proroka i jest uważane za grzech. 

11. Podczas czytania wazify używaj ittar lub perfum bezalkoholowych. Nie wolno śmierdzieć alkoholem ani być pod wpływem alkoholu. 

Odszedł Sułtan Nur Ali Tabandeh Qutub Derwiszów

Popularny irański mistrz duchowy sufich i derwiszów zmarł w Teheranie

Sultan Nurali Tabandeh (ur. 13 października 1927), lider, mistrz duchowy i Qutub (Qutb) jednego z największych irańskich Zakonów Sufi, zmarł 24 grudnia 2019 roku w wieku 92 lat, podała półoficjalna agencja informacyjna ISNA. Sultan Qutb Tabandeh zmarł w szpitalu Mehr w Teheranie, gdzie został przyjęty 31 października 2019, powiedział ISNA. Pogrzeb Tabandeha odbył się 25 grudnia w jego rodzinnym mieście Bidokht w północno-wschodnim Iranie, podała agencja informacyjna. Nur Ali Tabandeh uczył się sufizmu od wczesnego dzieciństwa pod okiem swojego ojca Hassan Bechareh Beydokhti (Saleh Ali Shah), a od roku 1952, po ukończeniu studiów przeszedł ekskluzywny trening duchowy derwiszów Nematullahi. 

Noor Ali Tabandeh (1927-2019) - Nimatullahiyyah Qutub

Nur Ali Tabandeh był od 16 stycznia 1997 roku przywódcą zakonu derwiszów Nematollahi Gonabadi (Nimatullahiyyah z Gonabad w Iranie), który ma swoją siedzibę w północno-wschodniej prowincji Khorasan, ale ma zwolenników i inicjowanych uczniów sufickich w całym Iranie. Mistrz Tabandeh, który uzyskał w 1957 roku doktorat z prawa na Uniwersytecie Paryskim, przez krótki czas pełnił funkcję wiceministra kultury po rewolucji islamskiej w Iranie w 1979 roku. Tabandeh był wielokrotnie aresztowany na przestrzeni wielu lat, a zwolennicy i sympatycy Zakonu Sufi i Derwiszów, znani również jako Derwisze Gonabadi, wielokrotnie starali się z siłami bezpieczeństwa i milicją pro-establishmentową Iranu. 

W 2018 roku Human Rights Watch poinformował, że irańskie sądy reżimowe skazały co najmniej 208 członków społeczności derwiszów w okresie od maja do sierpnia 2018 roku. Organizacja praw człowieka określiła to jako jedno z największych prześladowań mniejszości religijnej i duchowej w Iranie od dekady. Skazania obejmowały zbrodnicze kary pozbawienia wolności za przekonania i poglądy religijne od 4 miesięcy do 26 lat, chłostę, wygnanie wewnętrzne (przesiedlenie), zakaz podróżowania oraz zakaz przynależności do grup społecznych i politycznych. 

Władze zatrzymywały również ponad 300 derwiszów sufickich w następstwie protestów w styczniu i lutym 2018 roku, które obejmowały brutalne starcia między derwiszami a irańskimi siłami bezpieczeństwa w Teheranie. Sufizm, mistyczna gałąź islamu, nie jest nielegalna w Iranie, ale organizacje praw człowieka oskarżają reżimowy irański rząd o nękanie i dyskryminację jego zwolenników i praktykantów. Jest to typowe polityczne zastraszanie silnej grupy społecznej, która ma dość sympatyków i przyjaciół, aby w wyborach przejąć władzę w kraju, a tego zbrodnicze reżimy nie znoszą i nie raczą liczyć się z opozycją społeczną na zasadzie szacunku. 

Ramadan - miesiąc postu saum

RAMADAN - Miesiąc postu sufich, fakirów, derwiszów i muzułmanów   

Ramadan - arab. رمضان, ramaḍān; urdu, paszto, czecz. ramzān; per. i tur. ramazān – to tradycyjny dziewiąty miesiąc kalendarza muzułmańskiego. Dla muzułmanów wszelkich nurtów jest święty, gdyż w tym miesiącu rozpoczęło się objawianie Świętego Koranu – archanioł Gabriel (arab. Dżibril) ukazał się Świętemu Prorokowi Muhammadowi, przekazując kilka wersów przyszłej świętej księgi islamu. Ramadan jest tradycyjnym miesiącem wielbienie Boga, mistycznej ascezy, miesiącem modlitwy oraz studiowania Świętego Koranu. Nie śpij zbyt dużo, praktykuj duchowe oddanie, praktykuj dużo salat (modlitwy), praktykuj dużo wudu (wudhu) - przeganiania sił zła, przeganiania demonów i szejtanów (szatanów), praktykuj duchowo (latihan kedżiwan). Szczególnie ostatnie dziesięć dni miesiąca ramadan, oprócz poszczenia w dzień praktykuj dużo wielbienia i oddania Bogu (Subhanahu wa ta'ala). Dzienny czas postu wyznacza lokalny wschód i zachód słońca, co do minuty! 

Nazwa Ramadan pochodzi od słowa Ramd,  co oznacza ,,żar słońca''. Powiada się Ramada al-Saai'mu, czyli wnętrze człowieka stało się gorące z pragnienia wywołanego postem. Nazwa ramadan ma pochodzenie islamskie, wcześniej miesiąc ten był nazywany Naatiq. Miesiąc ten nazywa się ramadan, ponieważ: 

1. Poszczenie w tym miesiącu wywołuje gorąco i palenie wywołane pragnieniem;

2. Oddawanie czci Jedynemu Bogu w tym miesiącu wypala ślady grzechu w człowieku;

3. Pobożność człowieka w tym miesiącu wywołuje w jego sercu to potrzebne ciepło miłości do jego Stwórcy i innych ludzi.

Podczas trwania ramadanu od świtu do zmierzchu (około 15 minut po zachodzie słońca) porządnemu muzułmaninowi (wierzącemu w Boga) powyżej 10 roku życia nie wolno spożywać żadnych pokarmów, pić żadnych napojów, palić tytoniu, używać kosmetyków, uprawiać seksu (saum). W nocy seks jest dozwolony, oprócz dziesięciu ostatnich dni ramadanu. W tym czasie nie wolno kłamać powołując się na Allah Boga, Świętego Proroka i jego zastępców czy następców. Zabronione jest także zwilżanie gardła rozpyloną cieczą, zanurzanie całej głowy w wodzie, robienie lewatywy czy wywoływanie wymiotów. Można jedynie, gdy jest wysoka temperatura i bardzo sucho, przepłukać gardło wodą. Wszystkie te zakazy noszą nazwę mufirat (czynności przerywające post). Post przerywają także przypadłości związane z utratą świadomości: pijaństwo czy atak szaleństwa (nawet apopleksja) oraz miesiączka. Dużo czasu należy poświęcać modłom, studiowaniu Pisma Świętego (al-Quran), rozważaniom i refleksjom. Ostatni posiłek przed kolejnym dniem postu muzułmanie jedzą przed świtem. Od momentu, kiedy usłyszą wołanie do porannej modlitwy fadżr, powstrzymują się od dalszego jedzenia i picia. W ramadanie muzułmanie pracujący zwykle spożywają dwa posiłki – iftar po zachodzie słońca oraz suhur przed świtem. Sufi jednakże często polecają dla mistycznej ascezy jeden posiłek na dobę po zachodzie słońca, a tylko czasem przed świtem, jeśli uwarunkowane to jest ciężką pracą. W czasie dnia jednakże zachowywany jest całkowity post, powstrzymanie się do posiłków oraz napojów kalorycznych i wody (pełna jednodzienna głodówka oczyszczająca). 

Dżihad - zmaganie i walka z ego

Dżihad - z języka arabskiego جهاد , ğihād – zmaganie, walka – w kulturze islamu pojęcie pierwotnie oznaczające dokładanie starań i podejmowanie trudów w celu wzmocnienia wiary i islamu. W tradycji europejskiej termin ten często, choć nie do końca precyzyjnie, tłumaczy się jako „święta wojna”. W Świętym Koranie i muzułmańskiej tradycji dżihad oznacza wszelkie starania podejmowane w imię szerzenia i umacniania islamu: zarówno poprzez walkę zbrojną, nawracanie niewiernych, pokojowe propagowanie islamu, jak i wewnętrzne zmagania wyznawcy.  

Dżihad to niezwykle złożone zjawisko, ponieważ sami muzułmanie często rozumieją dżihad różnorako, co zależy od wielu czynników: od kraju zamieszkania i jego polityki zagranicznej i wewnętrznej, od poglądów politycznych poszczególnych grup i jednostek, od zaangażowania duchowego we własną religię, itp. Zwykli muzułmanie pojmują przez dżihad codzienne zmaganie się ze swoim losem. Mówią, że jeśli kobieta rodzi dziecko, to jest w dżihadzie. Jeśli studenci zarywają noce, żeby dobrze zdać egzamin, to są w dżihadzie. Takie pojmowanie wynika bezpośrednio z samego znaczenia słowa ,,dżihad'', które brzmi ,,wysiłek''.  

Wielki i mały dżihad. Niekiedy dokonuje się rozróżnienia dżihadu na dwa rodzaje: większy i mniejszy. Rozróżnienie to oparte jest na dwóch hadisach wątpliwej autentyczności, zachowanych w źródłach z przełomu X i IX wieku. Hadisy te zwykle uznawane są za słabe (da'if) a ich autentyczność za nieco wątpliwą, w związku z czym i sam podział dżihadu na wielki i mały budzi wątpliwości. W myśl tego rozróżnienia dżihad większy (al-dżihad al-akbar) ma być ważniejszy i polegać ma na nieustannych wysiłkach podejmowanych przez każdego muzułmanina w celu wykorzenienia wszystkiego, co w jego życiu jest grzeszne lub przeciwne takiemu sposobowi życia, jakiego Bóg chce dla ludzi. Ma to być zatem walka z Szatanem i jego pokusami lub wszelkie działania na rzecz własnej gminy. Narzędziami tego dżihadu są serce w pierwszym przypadku, a ręce i język w drugim. Dżihad mniejszy (dżihad bis-sajf, al-dżihad al-asghar) utożsamiany jest w tym przypadku z walką zbrojną. 

Bardzo często, kiedy mowa o islamie, słyszy się słowo dżihad w znaczeniu „święta wojna”. Dżihad ma jednak w języku arabskim dosłowne znaczenie: „dokładanie starań, podejmowanie wysiłków” (ten sam rdzeń dż-h-d jest w słowie idżtihad – „wysiłek, tworzenie prawa” czy mudżahid – szyicki uczony prawnik). Terminem tym określa się w islamie wysiłki i starania na „ścieżce Boga” w celu ustanowienia w świecie panowania dobra i sprawiedliwości, a wykorzenienia zła i ucisku, a zatem także wszelkie działania podejmowane na rzecz szerzenia islamu. W islamie nie było nigdy pojęcia „świętej” czy religijnej wojny, całe życie muzułmanów jest bowiem podporządkowane Bogu. Jak formułuje to prof. J. Danecki, „kopanie piłki czy jedzenie szparagów jest dla muzułmanina tak samo religijne jak odmawianie modlitwy”. 

Kurdystan - Jazydzi i jazydyzm

Jazydzi i jazydyzm - ezoteryczne tradycje sufich w Kurdystanie

Jazydyzm, jezydyzm, (kurd. Êzidîtî lub Êzidî, od pers. yazdan bóg, Yazidis, Yezidi, Êzidî, Yazdani) – religia i duchowość uważana na Zachodzie za synkretyczną i utworzoną w XII wieku przez szejcha Adi (szejk Adī ibn Musāfir al-Umawīymi, założyciel jezydyzmu) wyznawana głównie przez Kurdów, mieszkających na pograniczu Iraku (okolice Mosulu są ich największym skupiskiem), Iranu, Turcji, Syrii, Armenii, Gruzji oraz na emigracji (gł. Niemcy). Według części religioznawców na Zachodzie religia ta wywodzi się z nałożenia się szyizmu na zaratusztrianizm. Jazydyzm rzekomo łączy elementy islamu, chrześcijaństwa nestoriańskiego, mitraizmu, manicheizmu, gnozy, pierwotnych wierzeń indoirańskich, kurdyjskich oraz judaistycznych. Jazydzi sami siebie nazywają Ezdi, Ezidi lub Dâsini, co prawdopodobnie wywodzi się od perskiego "yazata", czyli "anioł" i uważają się za rdzenną, rodzimą religię kurdyjską wywodzącą się wprost z cywilizacji Sumeru, Asyrii i Mezopotamii, ale posiadającą późniejsze domieszki innych wiar i tradycji z jakimi się zetknęła, w tym zaratusztrianizmu, judaizmu, chrześcijaństwa i islamu. 

Melek Tawus - Anioł Paw

Kurdowie – to starożytny lud pochodzenia indoeuropejskiego, zamieszkujący przede wszystkim krainę zwaną Kurdystanem podzieloną pomiędzy Turcję, Irak, Iran i Syrię. Odosobnione enklawy Kurdów żyją także w tureckiej Anatolii, wschodnim Iranie (tzw. enklawa chorezmijska), w korytarzu oddzielającym Armenię od okręgu Górskiego Karabachu (tzw. Czerwony Kurdystan) oraz Afganistanie. Spora diaspora kurdyjska rozsiana jest po świecie, większe skupiska znajdują się w Niemczech, Francji, Szwecji i Izraelu. Błędnie uważani są za największy naród bez własnej państwowości, gdyż są inne większe narody bez własnych państw, jak choćby Tamilowie w Indiach i na Sri Lance, Szkoci w Wielkiej Brytanii czy Katalończycy w Hiszpanii. Kurdowie są jednak największym tak aktywnie działającym na rzecz niepodległości narodem. Kurdów określano jako "Turków Górskich", zamieszkiwany przez nich region nazywano "Turcją Wschodnią". Kurdowie stanowią znaczącą mniejszość narodową w Turcji (około 15 mln), w Iranie (do ok. 8 mln) i Iraku (ok 5 mln). Od wieków starają się o utworzenie samodzielnego państwa (Kurdystanu), jednak wszystkie kraje, w których zamieszkują, mimo obietnic poczynionych na początku XX wieku, złośliwie sprzeciwiają się temu. Posługują się językiem kurdyjskim należącym do rodziny języków indoeuropejskich z licznymi dialektami. W większości wyznają islam sunnicki oraz immamizm, dosyć często spotyka się wśród nich także jazydów używających języka kurmandżi, a także alewityzm czy Ahl-e Haqq. Prawdopodobnie wywodzą się od Medów. W epoce perskiego imperium Sasanidów znani jako Kardochowie. W dniu 10 października 1921 Kurdowie bardzo uroczyście proklamowali powstanie Królestwa Kurdystanu jednak w 1924 wojska brytyjskie zlikwidowały Królestwo Kurdystanu z powodu odkrycia na jego terenach ogromnych złóż ropy naftowej. 

Jazydzi wierzą, że Allah Bóg stworzył świat, ale jego dalsze losy powierzył siedmiu aniołom. Anioł Melek Taus („Anioł–Paw”, po kurdyjsku Tawûsê Melek) zbuntował się przeciw Woli Boga i za swe czyny został strącony do piekła, ale żałował za swoje grzechy i swymi łzami ugasił ogień piekielny, w wyniku czego piekło przestało istnieć. Bóg wybaczył mu winy i powierzył władzę nad światem, w związku z czym wyznawcy jazydyzmu modlą się do niego, a nie do Boga. Uważają, że Bóg nie interesuje się światem ani nie zajmuje się nim osobiście, a jedynie poprzez swoje anioły. Szejk Adī ibn Musāfir al-Umawīymi, reformator jezydyzmu urodzony prawie tysiąc lat temu w dzisiejszym Libanie, spędził większość życia w Bagdadzie i został pochowany właśnie w Lalish w Iraku. Przez jezydów uważany jest za uosobienie anioła-pawia. 

Sufickie tańce pokoju z Mistrzem Ofielem

TAŃCE SUFICKIE DLA POKOJU Z MISTRZEM OFIELEM 

Mistrz Suficki Ofiel Chishty naucza tańca derwiszów od 1982 roku, a od wiosny 1988 roku sprowadził do Polski wszystkie znane formy tańców sufickich (Sufi Dance), włącznie z tańcami światowego pokoju oraz tańcami derwiszów perskich. Sufizm stanowi oddzielną charyzmatyczną szkołę mistyczną wiodącą do gnozy, która często posługuje się muzyką, śpiewem i tańcem jako intensywną metodą duchowego rozwoju. Praktyki duchowe tańczących sufich są w Polsce coraz bardziej popularne, a wszystko za sprawą Mistrza Ofiela Chishty (Ćiśti)! Współcześnie tańce derwiszów, tańce sufich kojarzy się z sanktuarium Mevlana w Konya w Turcji oraz z sufickim Zakonem Mevlevi Chishty, jednak wiele sufickich szkół, bractw i zakonów praktykuje duchowe tańczenie. 

Mistrz Sufi – Ofiel Chishty

Sufizm wskazuje nam drogę do odnalezienia naszego wyższego, czystego jaźni, wyższej duszy (malakuti), stanowiącej jakość różną od niższego ludzkiego ego (nafs), czy od niższej, zwierzęcej duszy (bashar). Sufi to poszukujący wędrowiec (salik), który kroczy drogą transformacji ku przebudzeniu poprzez odrzucenie zewnętrznych wydarzeń, scenariuszy, automatyzmów i nałogów. Osiągnięcie celu otwiera drogę do przejścia inicjacji, a potem oświecenia, iluminacji, a następnie krystalizacji ciała, energii, duszy i świadomości w zintegrowaną całość.

Taniec Sufich to intensywna praktyka, dynamiczna medytacja, przeplatająca się z relaksacją. Tańce sufickie znane też w formie tańca wirujących derwiszów stanowią psychofizyczną praktykę, której nadrzędnym celem jest odkrycie swego prawdziwego przeznaczenia i prawdziwej tożsamości. Taniec sufi reprezentuje dynamiczną formę medytacji polegającą na odpowiednim zestawie ruchów.