Sufizm - Otwarta Ścieżka

Sufizm - Otwarta Ścieżka 

Rzecz o Otwartej Ścieżce. Programy rozwoju duchowego Drogi Sufi znane są jako Otwarta Ścieżka - ścieżka duchowa otwarta dla wszystkich, niezależnie od przekonań religijnych, ścieżka otwartości, bezpośredniości i świeżości, nieograniczona pojęciami. W tym sensie jest to odwieczna ścieżka mistrzów, świętych i proroków, a także po prostu żywa skłonność do troskliwej obecności w czystym świetle wyższego bytu. W swojej istocie Otwarta Ścieżka jest poświęcona bezpośredniemu doświadczaniu naszego naturalnego stanu - stanu znanego jako Czysta Świadomość, Bezinteresowność, Niedwoistość, Jedność, Pierwotny Duch, Jasny Umysł i pod wieloma innymi nazwami. Jest to proces naturalnego oświecenia, iluminacji, który należy do każdego. 

Otwarta Ścieżka - Sufi Tariqah

Otwarta Ścieżka z zasady nie wymaga od początkujących przestrzegania systemu wierzeń ani określonego zestawu ezoterycznych praktyk lub form rytualnych. Wymagane jest, abyśmy odprężyli się i zrelaksowali w przebudzonej otwartości naszej pierwotnej natury, prawdziwej jaźni, wolni od założeń na temat tego, kim jesteśmy lub wniosków na temat tego, co jest prawdziwe. Wymagane jest, abyśmy odpoczęli od kompulsywnego robienia i komentowania w myślach i rozpoznali immanencję taką, jaka jest naturalnie. Dzięki temu pozbawionemu ozdób rozpoznaniu doświadczamy uwolnienia od naszej niepewności, zwątpienia w siebie oraz Boga, i błędnych osądów innych. W rezultacie jesteśmy w stanie spontanicznie reagować na wszystko, co nas spotyka, ze spokojem, kreatywnością i dobrym sercem. 

Od czasu do czasu oferowane są określone szkolenia, warsztaty praktyki Otwartej Ścieżki, Otwartej Drogi Sufich, zawsze osobiście, gdyż praktyka i rozwój duchowy "online" jest z zasady niemożliwy, chociaż zawsze jakiś wykładów dla inspiracji do realnej praktyki można sobie posłuchać. Realny rozwój duchowy możliwy jest wtedy tylko, gdy poszukujący duchowej ścieżki słucha słów z ust mistrza lub dobrego nauczyciela w bezpośedniej obecności, niejako w polu energetycznym mistrza przewodnika duchowego, zatem zawsze konieczna jest osobista obecność, inaczej nie ma możliwości na zaistnienie procesu jasnej przemiany wewnętrznej. Szkolenia czy warsztaty praktyczne Sufickiej Drogi dla zainteresowanych zwykle trwają od sześciu do dwunastu miesięcy i dogłębnie zgłębiają nauki podstawowego kręgu duchowych nauk i praktyk, aczkolwiek czasem mogą trwać dłużej. Istnieją również często grupy studiujące Uniwersalne Nauki Sufich czyli Otwartą Ścieżkę, prowadzone przez starszych nauczycieli Drogi Sufich w Polsce. 

Sufizm w Afganistanie

Sufizm w Afganistanie - Dawny i Współczesny Tasawwuf 

Sufizm jest uważany za istotną część mistyki i duchowości islamu w Afganistanie. Sufizm został stłumiony przez rządy radzieckiego ZSRR (1979-1989) oraz nastałe po nich władze talibów (1996-2001), a potem ponownie odzyskiwał swoje należne miejsce i znaczenie, jakie posiadał przed okupacją i rządami ruchu talibów zorientowanego na ustanowienie emiratu czyli odtworzenie królestwa afgańskiego. Sufi mieli i mają znaczny wpływ zarówno na miejskie, jak i wiejskie społeczeństwo Afganistanu. Sufizm jako uniwersalizm i mistycyzm islamski jest częścią Afganistanu już ponad 1300 lat, i jest uznawany za „dom świętych sufickich” - kontynuatorów świętości chrześcijańskiej i judaistycznej. Wielu ludzi w Afganistanie to wyznawcy tradycyjnego sufizmu, a okresowo w historii działały tam wielkie ruchy derwiszów i sufich, także takich jak Chishti Tariqah zapoczątkowana przez Abu Ishaq Shami właśnie w tym kraju w pobliżu miejscowości Herat. 

Sama w ruinach domu rodzinnego Dżelaluddin Rumi w Balkh w Afganistanie

"Sufizm kształtował afgańskie społeczeństwo i politykę przez większą część historii tego górskiego kraju na pograniczu Hindukuszu. Współcześnie, w XXI wieku, niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego mistycznego dziedzictwa. Czy sufi mogą teraz wnieść ważny wkład w stabilność kraju?" — rozmyśla w swoich rozważaniach badacz sufizmu Marian Brehmer. Sufizm jako nurt mistyczny czy duchowa strona islamu jest ściśle związany z historią Afganistanu oraz jego niepodległości, ponieważ mówi się, że afgańscy królowie czyli emirowie byli tradycyjnie koronowani w obecności jakiegoś wielkiego sufickiego mistrza (maszajch, pir-buzurg etc.). Sufi byli również zaangażowani w bunty przeciwko wielu władcom politycznym, którzy źle rządzili państwem. W 1919 roku, pod władzą króla Amanullaha, sufi poczuli, że ich pozycja w społeczeństwie jest bardzo poważnie  zagrożona. Wielu nie-sufickich muzułmanów i sufich zjednoczyło się, aby obalić złowrogiego króla Amanullaha i odsunąć go od władzy w Afganistanie. 

Qawwali to pobożna suficka muzyka śpiewana w całym kraju zwana czasem muzyką duchową chociaż także jest częścią zwyczajnej kultury ludowej z wątkami mistycznymi. Inne typowe praktyki sufickie obejmują zikry (głośne recytacje i ciche wspominania), budowanie różnych Khanqah (ośrodków) w celu szerzenia islamu, czy ścislej sufi islamu. Bractwo czy zakon suficki Naqshbandi jest jednym z najbardziej dominujących zakonów sufickich w Afganistanie, a samo "tariqah" oznacza ścieżkę, drogę, metodę. Mówi się, że gałąź Mujaddidiya (Mudżaddidija) Naqshbandi Tariqah jest wpływowa do dnia dzisiejszego, a Pir Saifur Rahman jest jednym z wybitnych sufich tego zakonu czy bractwa duchowego. Innymi afiliantami czyli aktywnymi członkami Zakonu Sufich Naqshbandi są Ansari, Dahbidi, Parsai, Juybari (Dżujbari). Innymi porządkami czy zakonami sufickim w Afganistanie są: Zakon Qadriyya i Zakon Chishti, posiadające odmienne reguły i metody praktyki duchowej. Milad-un-Nabi obchodzone jest przez sufich w Afganistanie. Różne relikwie Świętego Proroka Muhammada, takie jak Moo-e Mubarak (Włosy Muhammada), Khirka Sharif (Płaszcz Świętego Proroka), są świętymi relikwiami dla sufich w Afganistanie, oni zbudowali świątynie wokół takich relikwii w Afganistanie. 

Ludzie w Afganistanie generalnie uważają świątynie sufickie za miejsca, w których można odciążyć się, dzieląc swoje problemy u stóp świętych sufickich, wierzą, że święty może być wstawiennictwem w ich imieniu u Allah Boga. Jest to silne przekonanie poparte doświadczeniem wielu pokoleń praktyków, że modlitwa sufickiego świętego może zlikwidować ubóstwo, wyleczyć różne choroby, spowodować urodzenie dziecka uwalniając od bezpłodności, poprawić relacje z bliskimi i uwolnić człowieka od różnych bolączek życiowych. Kiedy ludzie stają się bezradni po wykorzystaniu wszystkich możliwości w swoich rękach, odnoszą się do świętych sufickich, którzy jednak często byli także uzdrowicielami i lekarzami, znali zielarstwo i ziołolecznictwo medycyny Unani. Święci sufi są uważani za przedstawicieli Allah Boga, którzy mogą budować swoją relację z Allah Bogiem, a wszystkie ich pragnienia – poprzez świętego – mogą być bezpośrednio wysłuchane i spełnione przez Allah Boga. Organizacje religijno-polityczne, takie jak Al-Kaida, Państwo Islamskie (ISIL-Daesh) oraz deobandyjski ruch talibów nie są zbyt przychylne dla sufizmu, o ile dany nurt suficki wprowadza zbyt widoczne nietolerowane przez te ruchy konserwatywne innowacje lub zaniedbuje w jakiś sposób muzułmańską sunnę. Tradycyjni sufi zwykle solidnie podążali za typową muzułmańską sunną i byli aktywnymi liderami lokalnej muzułmańskiej Ummy (Wspólnoty), i nigdy nie oddzielali sufizmu od islamu, nawet jak pokazywali uniwersalną stronę nauk i praktyk sufickich. 

Sufi qawwali ghazal i poezja urdu

Poezja urdu, ghazal i qawwali - w praktykach sufickich 

Qawwali, ghazal i ogólnie suficka poezja mistyczna perska oraz w urdu to poszukiwane przez wielu praktykujących sufizm tematy. Tysiące ludzi w Polsce jest zainteresowanych śpiewami, poezją, muzyką i tańcami sufickimi z obszaru Indii i Pakistanu, w tym Kaszmiru. Niewiele jest o tym jak dotąd w języku polskim. Poezja urdu - to poezja pisana w języku urdu, którym mówi się głównie w Indiach i Pakistanie. Qawwali to rodzaj muzyki kultywowanej początkowo tylko w zamkniętych kręgach sufickich, z czasem przybierającej na popularności w Indii i Pakistanie. Ghazal (spolszczone: gazele) to rodzaj poezji wywodzącej się z Arabii, która swój rozkwit zawdzięcza Iranowi, dawnej Persji. Język urdu liczy jedynie około 400 lat, chociaż poczatki sięgają nawet 700-800 lat, stąd w twórczości poetyckiej w urdu rozróżnia się tylko dwa okresy:

* dawny

* współczesny, który obejmuje zaledwie XX wiek i czasy obecne. 

Poezja urdu reprezentuje tradycyjną strukturę gazel (ghazal). 

Qawwali - Warsztat dla sufickich artystów w Ajmer - Indie

Urdu - اردو urdū - to język indoeuropejski z grupy indoaryjskiej używany obecnie jako natywny przez ponad 70 milionów ludzi na subkontynencie indyjskim (głównie: Indie i Pakistan) i przez przynajmniej ponad milion osób zamieszkujących poza Azją. Urdu i hindi są językami niemal identycznymi pod względem struktury gramatycznej i podstawowego słownictwa (w tej warstwie, tj. języka potocznego, określane często jako hindustani), natomiast występują między nimi znaczne różnice leksykalne (urdu czerpie zapożyczenia z języka perskiego i arabskiego, natomiast hindi – z sanskrytu), oraz inny system pisma – hindi posługuje się indyjskim alfabetem dewanagari. Różnice te powodują, że na poziomie np. wykładu naukowego języki te stają się wzajemnie niezrozumiałe i wymagają tłumaczenia. W urdu napisana jest ogromna ilość literatury sufickiej i ogólnie mistycznej, misteryjnej. Większość klasycznych dzieł arabskich oraz perskich została przetłumaczona na język urdu. Język urdu jest czymś w rodzaju linga franca dla muzułmanów i sufizmu w Azji Południowej, chociaż wcześniej rolę tę pełnił język perski (dari). Także wielkie dzieła wschodniej astrologii napisane są w urdu, wszystko bowiem co odkryli astrolodzy i astronomowie dawnej Arabii oraz Persji przetłumaczone zostało na urdu, z dodatkiem wielu nowych dzieł własnych. 

Początki języka urdu datowane są na XII-XIII wiek, rozwinął się wśród Desi (islamskich neofitów) oraz wśród wojowników pojmanych przez muzułmanów podbijających pod wodzą Mahmuda z Ghazni Półwysep Indyjski. Słowo urdu jest skrótem perskiego określenia zaban-e-ordu, czyli "język wojskowy", od tureckiego słowa ordu "armia, obóz wojskowy" (notabene ten sam źródłosłów mają polskie słowa "horda" lub "ordyniec"). Słownictwo języka urdu zawiera wiele zapożyczeń z języka arabskiego, perskiego, tureckiego oraz paszto. Od końca XVI wieku język urdu stosuje zapis w zmodyfikowanym alfabecie arabskim, z dodatkowymi literami i znakami diakrytycznymi dla dźwięków niewystępujących w języku arabskim. W 1947 po uzyskaniu niepodległości przez Pakistan (nazwa też wywodzi się z tego języka: pakistan w urdu oznacza kraj czystości) urdu stał się tam językiem urzędowym. Urdu to także jeden z 27 języków urzędowych Indii (w stanie Talangana, Dżammu,  Kaszmir, Uttar Pradesz, Bihar, Dżharkand i w Zachodnim Bengalu, także na terytorium Delhi oraz lokalnie w Nepalu). 

Dawna poezja urdu zajmowała się głównie sprawami niespełnionej miłości do ukochanej lub mistycznej miłości do Boga. W XX wieku, dzięki kontaktom z zachodnią cywilizacją, sprawy ludzkiej egzystencji stawały się jednak coraz ważniejszymi zagadnieniami poruszanymi przez poetów urdu. Coraz częściej nowoczesne trendy zachodniej literatury odbijały się echem w poezji subkontynentu indyjskiego, w Indii, Pakistanie i Bangladeszu. Nowe tematy, takie jak humanizm, nacjonalizm, egzystencjalizm czy nawet mistycyzm, otwierały nieznane dotąd obszary dla poetów i poszerzały świat ich zainteresowań, a tym samym wzbogacały współczesną literaturę Indii i Pakistanu. Przejście z okresu nazywanego dawnym do współczesności spowodowane było rozwojem cywilizacyjnym oraz nowymi trendami w filozofii i psychologii. W tym samym czasie postępująca liberalizacja obyczajowa na subkontynencie indyjskim spowodowała trwałe zmiany w sposobie myślenia jego mieszkańców. Znaczącą rolę, a nawet urok, dla poetów piszących w języku urdu miała ideologia socjalistyczna.