Archaniołowie

Anioły i Archanioły 

Anioł, po grecku angelos, w języku hebrajskim מלאך, mal’ach, po staropersku angaros, po arabsku malak – to byt duchowy, boski posłaniec, zwiastun, w wielu religiach istota nadprzyrodzona, która służy i na różne sposoby wypełnia zamysły Boga (Elohim, Allah, Brahman). Słowo angelos pochodzi od staroperskiego angaros, a to od sanskryckiego angiras oznaczającego ducha Bożego, posłańca. 

Archanioł Gabriel i Święty Prorok Muhammad

Archanioł – w niektórych religiach i tradycjach duchowości oraz mistyki: to każdy byt duchowy, stojący w hierarchii niebiańskiej wyżej niż pozostali aniołowie, naczelnik aniołów. Określenie to dotyczy także jednego z dziewięciu chórów anielskich. Zazwyczaj archaniołowie są utożsamiani z najwyższymi książętami nieba. Jednak według Pseudo-Dionizego stanowią oni ósmy (z dziewięciu) licząc od góry chór anielski. Stoją na czele hufców anielskich, dowodzą zwykłymi aniołami. Według różnych tradycji różna jest liczba archaniołów, przy czym zazwyczaj wymienia się siedmiu. Archaniołowie są najważniejszymi Aniołami ludzkości. Archaniołowie mają ogromny zakres działania, który dotyczy miedzy innymi postępu i ewolucji ludzkich istot na duchowej ścieżce rozwoju. Żyją w przenikającym je boskim Świetle (an-Nur) i przekazują boskie Światło do otwartych ludzkich serc. Chronią ludzkość przed siłami mroku, chaosu i diskordii, stawiając im opór, rozpraszając mroki ciemności i demonizmu. Ponadto archanioły prowadzą ludzi wybranych przez Boga, kierują nimi doradzając i ochraniając, przesyłając im impulsy Światła do wielkich ogólnoświatowych zmian. 

O ile niektóre Anioły jako Anioły Stróże opiekują się jednostkami ludzkimi, Archaniołowie przewodzą całej ludzkości, ochraniają ludzkość przed zgubą ze strony demonicznych sił ciemności, mrocznego chaosu i diskordii. Archanioły są także wodzami zastępów anielskich i siłą wykonawczą boskości. Najczęściej źródła podają imiona Siedmiu Archaniołów, jednakże w zależności od autora nawet w obrębie owych siedmiu anielskich dowódców poszczególne imiona różnią się od siebie. Jest to całkowicie zrozumiałe, kiedy uświadomimy sobie, że wszystkie anielskie imiona są bardziej symboliczne i mają za zadanie ułatwić nam zrozumienie aniołów, ich mocy, potęgi oraz zadań. Archaniołowie działają w obrębie wyższego umysłu i duszy (wyższej jaźni), dlatego umownie należą do niebiańskiej sfery Merkurego (Hermesa) i hermetyzmu. Wniosek stąd, że wszystkie 72 Anioły Merkurego są Archaniołami. Jeśli przyjmiemy, że bycie Archaniołem przypomina pewną kierownicza funkcję, to nie dziwi nas, ze Archaniołami wyższej rangi są także Serafiny, Cherubiny, Trony wedle anielskiej Hierarchii Duchowej... 

Aniołowie oraz archaniołowie są istotami ze swej natury różnymi od ludzi, istotami stworzonymi z czystego, boskiego światła. Należą do stworzeń niebiańskich, boskich, są nam bliscy. Kościół chrześcijański, katolicki obchodzi ich święto, a niektóre nurty chrzescijaństwa obchodzą święta poszczególnych aniołów głównodowodzących, archaniołów. Do ostatniej reformy kalendarza kościelnego (z 14 lutego 1969 roku) istniały trzy odrębne święta: św. Michała czczono 29 września, św. Gabriela - 24 marca, a św. Rafała - 24 października. Obecnie wszyscy trzej archaniołowie są czczeni wspólnie, jednak katolickie traditio stanowczo obchodzi trzy anielskie święta. W tradycji chrześcijańskiej Michał, Michael, to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn 10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), główny archanioł, obdarzony przez Boga (hebr. Elohim, JHWH, arab. Allah) szczególnym zaufaniem. Hebrajskie imię Mika'el (Michael) znaczy "Któż jak Bóg". Według tradycji, kiedy stary i podstępny demon Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu namówił część aniołów Nieba, Archanioł Michał miał wystąpić i z okrzykiem "Któż jak Bóg" wypowiedzieć wojnę aniołom zdeprawowanym, demonom i szatanom, wypędzając ich z kręgów nieba. 

Islamofobia - psychiczna choroba

Islamofobia to ciężka inkwizycyjna choroba psychiczna 

Islamofobia – antyspołeczne uprzedzenie i dyskryminacja w stosunku do islamu i muzułmanów. Pojęcie odnosi się do wszelkich przejawów dyskryminacji i rozpowszechniania nienawiści. Określenie "islamofobia" pochodzi od słów: nazwy islam i greckiego słowa phóbos (gr.φόβος) – strach. Termin ten używany był już w latach 80. XX wieku. W 1997 roku brytyjski think tank Runnymede Trust określił islamofobię jako "strach i nienawiść wobec islamu i wynikające z nich strach i wrogość wobec muzułmanów", zaznaczając, że przejawem islamofobii jest także dyskryminacja ekonomiczna, społeczna i socjalna wobec wyznawców religii islamu. Islamofobią wedle definicji powstałej w 1996 roku powinniśmy nazywać nieuzasadnioną wrogość wobec islamu, która stanowi podstawę do strachu oraz niechęci wobec wszystkich lub większości muzułmanów. Owa nieuzasadniona wrogość wiąże się często z postrzeganiem muzułmanów jako religijnych fanatyków ze skłonnościami do stosowania przemocy wobec niemuzułmanów (innowierców) oraz odrzucających takie wartości jak tolerancja, równość i demokracja. 

Stop islamofobii

Domniemana przemoc w islamie niczym nie różni się od aktów przemocy popełnianych od zarania dziejów przez inne grupy religijne, w tym chrześcijaństwo, chociaż nigdy nie przybrała takich rozmiarów jak katolicka inkwizycja. Nieraz przemoc taka była wspomniana w ich świętych pismach, jak na przykład w przypadku żydów i chrześcijan. Za każdym razem, kiedy ktoś zarzuca „Koranowi” i muzułmanom czy też historycznie potwierdzonym słowom i czynom Świętego Proroka Muhammada i jego towarzyszom przemoc i nietolerancję, może pojawić się kontrargument: a co z historycznymi zbrodniami hebrajczyków odnotowanymi w ich świętych pismach (Starym Testamencie), co z cyklem brutalnych zbrodni, które chrześcijanie popełnili w imię swojej wiary wobec innych chrześcijan i nie tylko, od początku, już wobec Ananiasz i Safiry w Dziejach Apostolskich? Historia potwierdza, że krucjaty chrześcijańskie na Ziemię Świętą, na Jerozolimę, były krwawe i okrutne, służyły masowemu rzeźniczemu mordowaniu zarówno muzułmanów jak i żydów (judaistów). Po przekroczeniu murów Jerozolimy w 1099, krzyżowcy chrześcijańscy, katolicy, na oślep wymordowali niemalże wszystkich mieszkańców Świętego Miasta. Według średniowiecznej kroniki Gesta Danorum ‘pogrom był tak wielki, iż nasi brodzili w krwi aż do kostek.’ Co więcej, w 1204 roku podczas grabieży Konstantynopola krzyżowcy zabijali innych chrześcijan, swoich prawosławnych braci w wierze. 

Sam islam wewnątrz siebie nie jest jednorodny, sunnici generalnie nie lubią szyitów z wzajemnością, podobnie jak katolicy protestantów i wypisują sobie treści podobne jak adwentyści katolikom, a katolicy prawosławiu czy innym tak zwanym braciom odłączonym, kacerzom, odstępcom, sekciarzom. Ahmadiyya nie ma lekko w państwach muzułmańskich, chociaż jest z gruntu muzułmańską doktryną religijną i duchową. Szyita nie ma życia wśród sunnitów ani sunnita wśród szyitów. Stronnictw w islamie jest całkiem dużo, podobnie jak rozmaitych nurtów w chrześcijaństwie. Można rywalizację pomiędzy szyitami a sunnitami porównać do przepychanek i wojen chrześcijańskich pomiędzy prawosławiem i katolicyzmem lub protestantyzmem a katolicyzmem. Sunnici, można tak powiedzieć, są islamofobami wobec szyitów, alawitów czy sufich, szyici wobec islamu ahmadija i innych stronnictw szyickich, zatem nie dziwi, że pomiędzy sektami chrześcijańskimi, a muzułmańskimi także dochodzi do awersji i wzajemnych fobii. Wedle sufich natura zwykłych, przeciętnych ludzi jest w dużym stopniu fobiczna, oparta na lękach, które z natury są irracjonalne, ślepe i trudne do kontrolowania. 

Sufizm - Kontemplacje sufickie

Kontemplacje sufickie 

Sufi z natury praktykują kontemplacje, głębokie rozmyślania i duchową, metafizyczną zadumę. Droga Sufi nie jest kolejną religią, lecz pogłębioną medytacją Boga Absolutu, kontemplacją boskiego pierwiastka wspólnego wszystkim mistykom. Praktycy Sufi to zwolennicy kierunku życia propagującego kontemplację jako środek do osiągnięcia całkowitego zjednoczenia się z Bogiem, Absolutem, Wszechduchem. Sufi opracowali zaawansowany system ćwiczeń cielesnych i duchowych mających doprowadzić człowieka do doskonałości. Znaną praktyką sufizmu jest kontemplacyjne, związane z kontrolą oddechu powtarzanie 99 Imion Boga, a także ekstatyczny taniec i mistyczna poezja. Chociaż odległość ludzi od Boga jest według nauk sufizmu nieskończenie wielka, może ją pokonać żarliwe oddanie, współczucie i miłosierdzie. Koncentracja i kontemplacja są wielkimi rzeczami. Żadna jednak kontemplacja nie jest większa niż życie jakie mamy wokół siebie każdego dnia. Kontemplacja - to typ medytacji związany z rozwijaniem wglądu zwanego kaszf (olśnienie) za pomocą analitycznego poznawania w to jak przejawiają się zjawiska, a nie jak się jedynie wydają przejawiać, tj. dany obiekt bądź obiekty kontemplacji. 

Jhuleylal - Pir Tahir 

Kontemplacja - (łac.) contemplatio, w filozoficznych doktrynach mistycznych sposób lub rodzaj najwyższego poznania, polegający na oglądzie intuicyjnym, sposób poznania prawdy poprzez oświecenie przez Boga w czasie mistycznej kontemplacji pozwalającej na osiągnięcie jej pełni i pewności. Czasem kontemplację utożsamia się z medytacją suficką, z medytacją mistyków, różokrzyżowców i gnostyków. Autentyczna kontemplacja prowadzi do zrzucenia wszelkich masek i poznania prawdy o sobie w Świetle Boga (An-Nur). Osoba zostaje przez kontemplację oczyszczona i przekształcona, by całe swe życie oddać Umiłowanemu Bogu! Kontemplacja jest poddaniem się wewnętrznym tchnieniu Ducha Świętego - Ruh-al-Quddus. Kontemplacja jest  w dużym stopniu słuchaniem i przyjęciem słowa Bożego objawianego w natchnieniu przez mistyków, przez mistrzów Ścieżki Sufi. Kontemplacja w rozumieniu mistyków nie jest techniką, lecz darem Boga, darem rozmiłowania w kontemplowaniu nauk objawionych i natchnionych. Kontemplacja polega na duchowym zjednoczeniu Boga i człowieka. Kontemplacja jest widzeniem boskości z pomocą nasion natchnionych myśli duchowych. Kontemplacja kieruje wzrok na tajemnice życia duchowego, na tajemnice duszy, prawdziwej jaźni.