Sufizm - Otwarta Ścieżka

Sufizm - Otwarta Ścieżka 

Rzecz o Otwartej Ścieżce. Programy rozwoju duchowego Drogi Sufi znane są jako Otwarta Ścieżka - ścieżka duchowa otwarta dla wszystkich, niezależnie od przekonań religijnych, ścieżka otwartości, bezpośredniości i świeżości, nieograniczona pojęciami. W tym sensie jest to odwieczna ścieżka mistrzów, świętych i proroków, a także po prostu żywa skłonność do troskliwej obecności w czystym świetle wyższego bytu. W swojej istocie Otwarta Ścieżka jest poświęcona bezpośredniemu doświadczaniu naszego naturalnego stanu - stanu znanego jako Czysta Świadomość, Bezinteresowność, Niedwoistość, Jedność, Pierwotny Duch, Jasny Umysł i pod wieloma innymi nazwami. Jest to proces naturalnego oświecenia, iluminacji, który należy do każdego. 

Otwarta Ścieżka - Sufi Tariqah

Otwarta Ścieżka z zasady nie wymaga od początkujących przestrzegania systemu wierzeń ani określonego zestawu ezoterycznych praktyk lub form rytualnych. Wymagane jest, abyśmy odprężyli się i zrelaksowali w przebudzonej otwartości naszej pierwotnej natury, prawdziwej jaźni, wolni od założeń na temat tego, kim jesteśmy lub wniosków na temat tego, co jest prawdziwe. Wymagane jest, abyśmy odpoczęli od kompulsywnego robienia i komentowania w myślach i rozpoznali immanencję taką, jaka jest naturalnie. Dzięki temu pozbawionemu ozdób rozpoznaniu doświadczamy uwolnienia od naszej niepewności, zwątpienia w siebie oraz Boga, i błędnych osądów innych. W rezultacie jesteśmy w stanie spontanicznie reagować na wszystko, co nas spotyka, ze spokojem, kreatywnością i dobrym sercem. 

Od czasu do czasu oferowane są określone szkolenia, warsztaty praktyki Otwartej Ścieżki, Otwartej Drogi Sufich, zawsze osobiście, gdyż praktyka i rozwój duchowy "online" jest z zasady niemożliwy, chociaż zawsze jakiś wykładów dla inspiracji do realnej praktyki można sobie posłuchać. Realny rozwój duchowy możliwy jest wtedy tylko, gdy poszukujący duchowej ścieżki słucha słów z ust mistrza lub dobrego nauczyciela w bezpośedniej obecności, niejako w polu energetycznym mistrza przewodnika duchowego, zatem zawsze konieczna jest osobista obecność, inaczej nie ma możliwości na zaistnienie procesu jasnej przemiany wewnętrznej. Szkolenia czy warsztaty praktyczne Sufickiej Drogi dla zainteresowanych zwykle trwają od sześciu do dwunastu miesięcy i dogłębnie zgłębiają nauki podstawowego kręgu duchowych nauk i praktyk, aczkolwiek czasem mogą trwać dłużej. Istnieją również często grupy studiujące Uniwersalne Nauki Sufich czyli Otwartą Ścieżkę, prowadzone przez starszych nauczycieli Drogi Sufich w Polsce. 

Muraqaba - medytacja suficka

MURAQABA - Medytacja suficka, jej stadia i metody  

Muraqaba, murakaba, muraaqaba, murakebe - po arabsku: مراقبة - to sufickie słowo oznaczające medytacje i kontemplacje. Dosłownie jest to arabski termin oznaczają "doglądanie", "czuwanie", "zatroszczenie się", "dopilnowanie", „czekanie”, „ochranianie” lub "mieć oko na coś/kogoś". Metaforycznie, pokazuje to, że wraz z medytacją, osoba czuwa nad czymś, dogląda czegoś czy troszczy się o coś, co wedle sufich jest pracą duchową doglądania i zatroszczenia się o duchowe serce czy samą boską duszę w sercu, co oczywiście wymaga sporej wiedzy o sercu i duszy, o otoczeniu oraz środowisku serca i duszy, a także o Stwórcy serca i boskiej duszy. Generalnym celem muraqaba jest tak głębokie skupienie się na Bogu, aby realnie doświadczyć Obecności Boga. 

Medytacja Suficka - Ajmer, Indie

Aby praktykować muraqaba radzi się zorganizować zaciszne miejsce, spokojną komnatę czy chociaż mały pokoik, oświetlony niezbyt mocno ani niezbyt ciemny, w którym łatwo się skupić, odprężyć i zaabsorbować sprawami metafizycznymi. Miejsce do praktykowania musi dawać poczucie bezpieczeństwa, bez osób które przeszkadzają, hałasują, indagują. Potrzeba dobrych warunków dla pełnego skupienia umysłu i uwagi na przedmiocie medytacji. Praktyki ćwiczeń koncentracji i medytacji wykonuje się w przeznaczonych do tego pozycjach ciała, w tym szczególnie w siadzie skrzyżnym (tureckim) oraz w siadzie klęcznym, z wyprostowanym tułowiem i rozluźnionym ciałem. 

I. Etapy i stany Muraqaba

Istnieje kilkanaście etapów czy pięter albo stanów medytacji zwanych maqamat (po arabsku: مقامات stadia, etapy, piętra, fazy, stacje) w których sufi i derwisze szeroko ujmują oraz kategoryzują swoją drogę wzniesienia na duchowe wyżyny ku niebiosom. Kategoryzacja etapów medytacji jest nieco arbitralna czy schematyczna, a każdy stopień czy etap miewa wiele podpoziomów czy odmian, zatem nie zawsze łatwo komuś bez głębszego doświadczenia rozeznać się w owych głębiach duchowej podróży ku boskiej świadomości. Podczas procesu przebudzenia i oświecenia, niektóre etapy mogą się połączyć i zlewać lub wzajemnie na siebie zachodzić, szczególnie jeśli chodzi o etapy sąsiadujące ze sobą. 

Poznawanie Jaźni (Gnoza Ego) 

1. Ghanood (Senność, ospałość, półsen)

Ghanood (ghanud to początkowy etap praktyki medytacyjnej (muraqaby). Kiedy człowiek rozpoczyna praktykowanie medytacji, zwykle wchodzi w senny czy półsenny stan medytacyjny, a czasem wręcz notorycznie zasypia, nawet siedząc w pozycji lotosowej. Z upływem czasu i postępu w praktyce osoba medytująca przechodzi w stan pośredni pomiędzy śnieniem a czuwaniem, na pogranicze zaśnięcia i jawy, snu i czuwania. Osoba zwykle pamięta, że coś się w takim stanie działo czy widziało, jednakże nie jest zwykle w stanie wyszczególnić dokładnie co się wydarzyło. Na tym etapie, każda próba medytowania bywa lekiem nasennym, gdyż powoduje zasypianie, a już szczególnie medytowanie wieczorem przed snem kończy się zwykle zaśnięciem. Niestety, bardzo wielu praktykujących rozmaite medytacje, nawet przez wiele lat, pozostaje na tym początkowym etapie, nie opuszcza tego pierwszego piętra praktykowania (siedzenie medytacyjnego). Sztuką jest tutaj nauczyć się trwać w świadomości pomiędzy jawą, a snem, ale jednak nie zasypiać, jak to się zdarza większości praktykujących ze słabszą motywacją i słabą wolą. 

Medytacje sufickie

Sufizm i medytacja czyli medytacje sufickie 

Medytacja suficka - Haqq - Prawda

Tradycja medytacji sufickich sięga okresu VI-VIII wieku do szkół kontemplacyjnej duchowości na Bliskim Wschodzie, w Arabii, Persji oraz Indiach. Esencją praktykowania sufickiej medytacji jest niewątpliwie osobista, regularna praktyka dla rozwoju duchowego. Dwa najwazniejsze aspekty sufickich praktyk duchowych to Zikr (Dhikr, Pamiętanie, Recytacja) oraz Medytacje Serca. Spotkania grupowe uczniów i uczennic sufickich dostarczają wiedzy na temat kontekstu wykonywanych praktyk oraz potrzebnego wsparcia merytorycznego. 

Medytacja suficka ma wielowiekową historię i tradycję. Już sam Prorok Muhammad (saws) znany był ze swej kontemplacyjnej natury, oraz z tego, iż wiele czasu spędzał na kontemplacji czy medytacji w grocie Hira. Właśnie w tej grocie na Wzgórzu Światła Jabal an-Nur dokonało się pierwsze koraniczne objawienie (ma'rifa). Medytacja, którą od wieków praktykują adepci związani z sufizmem nazywa się murakaba. Dosłownie oznacza "pilne czuwanie, pilnowanie, obserwowanie." W trakcie medytacji, murid (praktykant) kieruje się ku i czuwa nad swoim duchowym sercem (qalb), które jest duchowym łącznikiem między człowiekiem, duszą, a Bogiem. Tylko w sercu Bóg może udostępnić człowiekowi boską wiedzę (ma'arifa).

Codziennie wszyscy w mniej lub bardziej subtelny sposób doświadczamy cierpienia, czy to doznając dosłownego fizycznego lub psychicznego bólu, czy też odczuwając brak życiowej skuteczności w jakiejś dziedzinie, brak spełnienia czy niepełną harmonię w relacjach z innymi. Naturalną konsekwencją odczuwanego cierpienia jest poszukiwanie drogi jego usunięcia. Takie poszukiwania realizowali już od tysięcy lat jogini i mistycy w różnych tradycjach, wszyscy dochodząc do zgodnego wniosku, że rozwiązaniem jest praktyka medytacyjna. 

Medytacja suficka pozwala dostrzec swoje automatyzmy, uwarunkowania, które dostaliśmy niejako w spadku od rodziców, społeczeństwa etc., oraz pozbyć się ich, zyskując przez to poczucie autonomii, wolności i co za tym idzie – sprawnej twórczości w swoim życiu. Jedną z takich ścieżek medytacyjnych jest sufizm uniwersalny, który został przedstawiony na Zachodzie w latach 1910-1927 przez jednego z najwybitniejszych współczesnych mistyków Indii – Hazrat Inayat Khan, ucznia linii Chishty Hazrat Nizamuudin Auliya, acz bardziej pierwotną i głębszą jest cała suficka tradycja Chishtiyya, Sufi Chiszti (Ćiśti) z której obaj wielcy mistrzowie się wywodzili. 

Murakaba, medytacja i kontemplacja, jest sztuką wyłączenia się od zewnętrznych stymulacji (świata zewnętrznego) i skierowania swej uwagi w kierunku Boga za pomocą transmisji i specjalnych intencji (nijat) otrzymanych od mistrza czy nauczyciela sufickiego. Robi się to tylko dla Boga i z miłości do Niego. W ten sposób transmisje są wspomagane w trakcie medytacji. Murakaba oznacza siedzenie i kierowanie się z uwagą ku Bogu i oczekiwaniu na Jego błogosławieństwo i szczodrość. Tak jak podczas studiów należy się poświęcić, aby osiągnąć wiedzę uniwersytecką w zwykłej edukacji, na Ścieżce Sufickiej uczeń musi spędzić dużo czasu aby oczyścić wewnętrzne subtelne ośrodki świadomości. Tym sposobem i za sprawą łaski Boga uczeń z czasem osiągnie wiedzę duchową i bliskość Boga, rozwinie z głębi duszy boskie przymioty i atrybuty.