Warsztat Nauk i Praktyk Sufi w Boże Ciało

Sufickie Intensywne Odosobnienie z Naukami i Praktyką - Boże Ciało 

Każdego roku, najwczesniej 21 maja, a najpóźniej 24 czerwca mamy Święto Bożego Ciała, a także długi weekend od czwartku do niedzieli podczas którego Braterstwo Sufickie spotyka się na intensywne warsztaty pracy nad rozwojem duchowym i pogłębianiem praktyk sufickich oraz zrozumienia istotnych nauk sufickiej drogi czy ścieżki. Istotną pracą sufickich warsztatów oraz odosobnień czy rekolekcji (retreats) jest przeistaczanie ciała ludzkiego w ciało doskonałe duchowo, co zwiemy potocznie rozwojem duchowym, a to z pomocą jednoczenia się w sercu świadomości ludzkiej ze swiadomością Boskiego Ducha oraz z Praświatłem, z Przedwiecznym Światłem Posłańców i Proroków oraz Mesjaszy i Awatarów posłanych dla oczyszczenia i uduchowienia ludzkości. Bogactwo tematów i pracy z zakresu duchowości, mistyki, ezoteryzmu i gnozy wschodniej. Warsztaty to przekaz Orędzia Sufi tradycyjnych szkół, bractw i zakonów Sufich oraz Derwiszów, ze szczególnym uwzględnieniem sufickiej tradycji (silsilah) Chishty (Ćiśti) oraz Mistrza Syryjczyka oraz linii praktykowania Khwaja Moinuddin Chishty z Ajmer w Indii. Murid, Uczniowie tradycji Sufi Chisty zawsze praktykują na gruncie interreligijnym, ponadwyznaniowym, bardziej duchowym i mistycznym prowadząc na kolejne poziomy doświadczenia mistycznego i gnozy (mare'fa). Religia jest podstawą duchowości, a mistyka (tasawwuf) zaczyna się tam, gdzie kończy się religia, a zaczyna Bóg. 

W programie warsztatów sufickich między innymi: 

Otwieranie i Rozwijanie Kwiatu Serca (El-Basit). 

Suficka Ścieżka Prawdy, Miłości, Piękna i Harmonii. 

Jedność z Życiem, Prawdą, Naturą i całym Stworzeniem. 

Kontemplacje Serca i Trzeciego Oka! Lataify - Ośrodki Subtelne!

Oddychanie, Oczyszczanie Serca, Zikry, Wasify, Metafizyka, Wiara i Etyka. 

Jak pogodzić duchową praktykę z życiem zawodowym i jak osiągnąć sukces. 

Sufizm a Gnoza, Joga i Mistyka; Posty, Modlitwy, Duchowe Oddanie. 

Uzdrawianie Serca i Duszy oraz Praktyka z Aniołem Pokoju. 

Nauka i Droga Sufich! Mistyka i Ezoteryka Henocha i El-Morya Khan. 

Wiara i Etyka Ścieżki Edenu. Bliskowschodnia Droga Błogości i Ducha. 

Symbolika, Intuicja i Wgląd (Kaszf), Sny i Śnienia, Omeny. 

Subudh - Ścieżka Diamentowej Dobroci i Oddania Nafs. Khizr.

Odnajdowanie radości i sensu życia ziemskiego oraz duchowego. 

Sufizm, Biała Droga, Tariqat; Mistyka Chrześcijańska i Orientalna. 

Ścieżka Ziraat i Szafayat. Powszechne Nabożeństwo El Moryah Khan. 

Jedność Celu Wszystkich Objawień i Religii - Jedność Religii - Din-e-Illahi. 

Tańce i Śpiewy Sufich Orientu, Stary Taniec Derwiszów, Tańce Pokoju. 

Rozwój duchowy, gnoza, kabała, mistyka: tajemna wiedza Zakonu Sufi Ćiśti.

Nauki Inayati Chishty! Odnajdywanie Woli Bożej i Prawdy w Codziennym Życiu.

Szczegółowo może pojawić się dużo więcej zagadnień jakie potrzebne są praktykującym!

¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤

Atum Thomas O'Kane - Ostatnie Pożegnanie Murszida

Atum Thomas O'Kane - Ostatnie Pożegnanie Sufickiego Murszida

Żegnamy Ukochanego Przyjaciela i Nauczyciela Atuma Thomasa O’Kane! Nasz ukochany przyjaciel i nauczyciel Thomas Atum O”Kane odszedł spokojnie ku wielkiej boskiej tajemnicy. Atum Thomas O'Kane urodził się 30 marca 1945 roku, odszedł w chwale do Wiecznej Światłości, do Niebiańskiego Empireum, 16 października 2024 roku - w Pełnię Księżyca... 

Murshid Atum Thomas O'Kane (1945-2024)

Droga społeczności Abode ~ Nasz ukochany nauczyciel i przyjaciel Atum O’Kane odszedł.

Drodzy przyjaciele dusz i ukochana społeczności,

🙏 Piszemy ten list, aby poinformować, że Atum Thomas O'Kane w ostatnich dniach/godzinach opieki hospicyjnej był otoczony przez swoją rodzinę i podtrzymany w miłości. Regularnie mówił z ogromną wdzięcznością o swojej podróży życiowej i sposobie, w jaki się rozwinęła jego duchowa praca. Czuje się ogromnie błogosławiony i wdzięczny za ścieżkę, którą podzielił się ze wszystkimi z was. Miłość Atuma O'Kane do nauczania sufizmu i bycia ze społecznością Duchowego  Przewodnictwa była centralnym elementem mandali jego życia. Wiemy, że mądrość jego nauk będzie nas nadal prowadzić, a jego obecność pozostanie bardzo żywa i wyrazista w naszych sercach. Atum O'Kane często mówił o tym, jak prawdziwym darem jego nauczania była radość przyjaźni i głęboka wspólnota, która została stworzona, podzielona, ​​pielęgnowana i przeżywana. Jest głęboko zadowolony, że macie dar siebie nawzajem i zachęca was do dalszego gromadzenia się jako wspólnota i kontynuowania jego duchowej pracy. Wiemy, że ta wiadomość będzie szokiem dla wielu z was, ale stan zdrowia Atuma Thomasa O'Kane drastycznie się pogorszył w ciągu ostatnich kilku dni. 

Czym jest Sufizm jako Tasawwuf

Czym jest Sufizm znany jako Tasawwuf? 

Sufizm, tasawwuf, jest tęsknotą za mistycyzmem, za mistycznym doświadczeniem Boga – pragnieniem doświadczenia czegoś, co wychodzi poza materialny świat, poznaniem i powrotem do duchowej Esencji (Zat, Dhat, Sain) lub Prawdy (Haqq, Emet, Satyam). To cechy istotne, które są wrodzone każdemu człowiekowi, niezależnie od religii jaką osoba wyznaje. Ludzie przepojeni są tą tęsknotą ku wyższemu, ku niebiosm i Bogu, w różnym stopniu, w skali zaczynającej się od zera (dna). Niektórzy są obdarzeni tęsknieniem za Najwyższą Istotą nieco bardziej, inni nieco mniej. Jedni mają szansę rozwinąć tęsknotę za Bogiem, Absolutem, i przełożyć na życie codzienne, inni zaś nie. Niemniej jednak ta tęsknota, Iszq, istnieje w każdym z nas, w każdym z ludzi, chociaż u niektórych jest zgaszona, stłumiona. Sufizm (tasawwuf) to nic innego jak naturalna odpowiedź na te odwieczne ludzkie tęskne pragnienie, Iszq. 

Mistrz Sufi Nizamuddin Awaliya

Jeśli zdefiniujemy sufizm, tasawwuf, jako mistycyzm lub drogę mistyka, wówczas jego przekaz jest skierowany do wszystkich ludzi, nie zaś wyłącznie do zwolenników jakiejś jednej religii. Każda wiara religijna ma swój sufizm, swoją mistykę. W każdym narodzie i społeczności byli sufi, choć mogli oni przyjąć inne nazwy i praktyki, co ogólnie nazywamy mistyką, duchowością lub mistycyzmem. Człowiek składa się nie tylko z ciała fizycznego, obejmuje również inne aspekty, w tym powszechnie zwany „Ja” lub „Jaźnią” (opisaną w sufizmie jako nafs, ego, dusza zwierzęca). Doświadczenie mistyczne aktywuje tę Jaźń, istnienie wewnętrzne. Podobnie jak strumień elektryczności przepływa ono przez człowieka, wydobywając z niego niewyczerpany potencjał. Człowiek zaczyna czuć, że jego lub jej „Ja” zaczyna odzwierciedlać inne „Ja” –„Ja” Najwyższej Istoty, Wyższe Ja, Wyższą Jaźń. Człowiek staje się świadom Boga działającego poprzez stworzenie, ale oczywiście najpierw zwierzęca natura musi się przeistoczyć, i stać w pełni ludzką, co oznacza oczyszczenie z wielu zwierzęcych atawizmów, zachowań (behawiorów) i cech odzwierzęcych. Często osioł w szkołach sufi symbolizuje nieco upartą i związaną ze światem zwierząt niższą naturę w człowieku, a podobieństwa w naukach sufich są czasem nawet przytłaczające. 

Wielu ludzi osiąga ten poziom świadomości za życia, który jest nie tylko całkowicie ludzki, ale też sięga wyżej, ponad ludzką istotę, ku niebiosom, ku Bogu, ku Najwyższej Istocie. Jakieś spotkanie, wydarzenie czy zdanie sobie z czegoś sprawy może otworzyć człowieka na rzeczywistość większą niż oni sami, na rzeczywistość duchową. Dla większości ludzi taki poziom przebudzenia jest wystarczający, ale inni potrzebują czegoś więcej: kontaktu z Bogiem, pragną ujrzeć Boskość, doświadczyć Prawdy. Bycie częścią czegoś już im nie starcza: pragną połączyć się (unicestwić) w Całości, w Wieczności, czasem pragną Nieśmiertelności lub chcą być reprezentantami Boga na Ziemi. Chcą, aby ich wiara wypływała spontanicznie i stale jak woda tryskająca z fontanny. Tęsknią do osobistej realizacji, do urzeczywistnienia, chcą aby Bóg, Absolut, był tak blisko nich jak ich tętnica szyjna.

Jak można tę tęsknotę za Bogiem spełnić? Bóg, Absolut, Bóg Najwyższy, jest Istotą Wzniosłą, ludzkość zaś jest świadomością generalnie niską i bliską świata zwierzęcego (zainteresowanie tylko jedzeniem, piciem, spaniem, kopulowaniem i odpoczywaniem. Człowiek może korzystać ze zmysłów: słuchu, dotyku, wzroku, smaku i zapachu, wszystkich rzeczy materialnych, ale Najwyższa Istota nie może być w ten sposób poznawalna, gdyż jest pozazmysłowa. Jak może cząstka światła dotykać słońca z którego pochodzi? Jak część czegoś może stać się całością? Istota ludzka od początku swojego istnienia Próbowała rozwiązać ten dylemat, stąd powstały wzniosłe filzofie wieczyste oraz religie misteryjne, duchowość i mistyka, w tym tradycja hermetyczna wywodzona od proroków Seta i Henocha zwanego także Hermesem Trismegistosem. 

Sufizm i Bractwa Sufickie w Polsce

Sufizm jako Szkoła Duchowości, Mistyki i Gnozy w Polsce

Sufizm, inaczej tasawwuf (stawanie się sufim), powszechnie utożsamiany z duchowością, mistyką lub gnozą muzułmańską, stanowi jeden z nurtów uniwersalnej duchowości muzułmańskiej i przy okazji bliskowschodniej. Przyjmuje się często, że powstał czy ukształtował się na terenie Iraku na przełomie VII-VIII wieku, lecz proces asymilacji idei mistycznych przez ortodoksyjny islam trwał aż do XI wieku. Według doktryny ortodoksyjnej podstawę życia religijnego muzułmanina stanowią: akceptacja objawienia koranicznego i tradycji muzułmańskiej (sunna) oraz posłuszeństwo prawu muzułmańskiemu (šari‘a). Tymczasem sufizm głosił, że celem człowieka jest pogłębienie wiary przez intuicyjne poznanie Allah Boga i osiągnięcie relacji osobistych z Bogiem dzięki miłości duchowej i poddaniu woli Bożej. W historii relacji między islamską ortodoksją a sufizmem – momentem istotnym była męczeńska śmierć posądzonego o herezję Al-Hallağa (zm. 922), a następnie refleksja teologiczna Al-Gazali’ego (zm. 1111), który ostatecznie doprowadził do doktrynalnego pojednania sufizmu i ortodoksji. Od XII wieku sufizm funkcjonuje w strukturach bractw mistycznych, bractw drogi, sufi tariqah. 

Sufizm - Harmonia Mistyki i Gnozy w Indiach

Sufizm (as-sufiyya), stanowi powszechnie nurt duchowości o charakterze mistycznym, gnostycznym i kabalistycznym, utożsamiany z dobrą mistyką muzułmańską i bliskowschodnią o aramejskim pochodzeniu, który ukonstytuował się u początków islamu (VII-VIII wiek) w obszarze pogranicza wpływów arabskich i perskich. Jego zasadniczym celem było pogłębienie wiary religijnej do wymiarów misterium i odkrycie głębszego sensu praktyk religijnych, a tym samym osiągnięcie intuicyjnego poznania Allah, Boga, i zjednoczenia z Nim (Hu, Huwa) poprzez ekstazę i miłość oraz oddanie. W ten sposób sufizm wzbogaca doktrynę dogmatyczno-jurydyczną islamu o elementy intuicji, miłości i ekstazy oraz poznania Allah Boga. Jednak proces asymilacji i rozpowszechniania idei sufizmu przez doktrynę ortodoksyjną trwał kilka stuleci (do XI wieku). Początkowo bowiem wielu zwolenników i znawców prawa uznawało owe idee za obce myśli dla duchowości muzułmańskiej Ludzi z Groty, towarzyszy Świętego Proroka Muhamamda. Dotyczyło to szczególnie określenia religijnych relacji między Allah Bogiem a człowiekiem. Według ortodoksji podstawą życia religijnego jest akceptacja objawienia koranicznego i tradycji (sunna) oraz posłuszeństwo wobec prawa (šarī‘at, szari'at), ale to oczywiście jest zaledwie podstawa islamu. Wierność zasadom religijnym odnowionej religii Abrahama (Millat Ibrahim) jest zarówno konieczną, jak i wystarczającą podstawą dla całego życia duchowego człowieka i jego odniesienia do Allah Boga. Tym bardziej, że doktrynalna idea absolutnej transcendencji Boga w islamie uniemożliwia człowiekowi zbyt daleko idące zbliżenie się do Niego. Tymczasem celem sufizmu, tasawwuf, było i jest pogłębienie wiary przez intuicyjne oraz wglądowe poznanie Boga i nawiązanie z Nim osobistych relacji polegających na miłości duchowej, oczyszczeniu ego (nafs) i oddaniu. Idea miłości Boga i duchowego oddania Bogu od początku stała się centralną ideą sufizmu, który podkreślał, że w dążeniu do nawiązania osobistych więzi z Allah Bogiem człowiek może porzucić utarte ścieżki i odejść od dosłowności zasad religijnych. 

Interpretacje doświadczenia mistycznego dokonywane przez wielkich mistyków, szczególnie w odniesieniu do stanu zjednoczenia z Bogiem (unio mystica), budziły czasami reakcję i sprzeciw ortodoksyjnego islamu. Ponadto, droga suficka (Sufi Tariqah) wymaga obecności uczniów, ich inicjacji i długiej nauki u , szajcha lub murszida. To rodziło wyjątkową relację między mistrzem a uczniami, która dość szybko przerodziła się w szczególny szacunek, lojalność, a nawet cześć wobec mistrza przewodnika duchowej drogi niebios i doprowadziła do powstania łagodnego kultu świętych, wobec którego ortodoksyjna doktryna islamu wyrażała i ciągle czasem wyraża swoją dezaprobatę, wedle sufich zwykle błędną i śmieszną. Rodziło to napięcia między niekumatą w dziedzinach mistycznych ortodoksją, a mistyką muzułmańską wywodzoną od Świętego Proroka i Jego towarzyszy, Ludzi z Groty. Pomimo częściowego braku akceptacji ze strony ortodoksji muzułmańskiej idee sufickie dynamicznie rozwijały się i zyskiwały coraz większą popularność wśród wiernych, szczególnie w okresach wzrostu zainteresowania mistyczną i misteryją głębią religii we wszystkich religiach, jakie ludzkość nawiedzają falami, okresowo, w całej historii, co Sufi określają mianem nawiedzenia duchowego przez Allah Boga. Przyczyn tej popularności należy upatrywać w specyfice doświadczenia mistycznego i gnostycznego, które uzupełniało dość surowy system teologiczny islamu o elementy bliskie człowiekowi i możliwościom jego rozwoju. W miejsce abstrakcyjnego i bezosobowego nauczania ortodoksyjnego doświadczenie to proponowało bardziej osobistą i emocjonalną postawę religijną oraz bezpośredni kontakt z Allah Bogiem, w tym w formie podróży mistycznej przez kolejne sfery niebios, któryto kontakt  w klasycznym islamie wydaje się bardzo oddalony od świata przez swoją transcendencję. Popularność sufizmu czy tasawwuf stawała się na tyle powszechna, że stwarzała groźbę nieprzewidywalnych niepokojów społecznych, co niepokoiło władców. Sprzyjała temu rosnąca wśród muzułmanów niechęć wobec politycznej władzy doczesnej, awersja do złych polityków. 

Sufizm w Afganistanie

Sufizm w Afganistanie - Dawny i Współczesny Tasawwuf 

Sufizm jest uważany za istotną część mistyki i duchowości islamu w Afganistanie. Sufizm został stłumiony przez rządy radzieckiego ZSRR (1979-1989) oraz nastałe po nich władze talibów (1996-2001), a potem ponownie odzyskiwał swoje należne miejsce i znaczenie, jakie posiadał przed okupacją i rządami ruchu talibów zorientowanego na ustanowienie emiratu czyli odtworzenie królestwa afgańskiego. Sufi mieli i mają znaczny wpływ zarówno na miejskie, jak i wiejskie społeczeństwo Afganistanu. Sufizm jako uniwersalizm i mistycyzm islamski jest częścią Afganistanu już ponad 1300 lat, i jest uznawany za „dom świętych sufickich” - kontynuatorów świętości chrześcijańskiej i judaistycznej. Wielu ludzi w Afganistanie to wyznawcy tradycyjnego sufizmu, a okresowo w historii działały tam wielkie ruchy derwiszów i sufich, także takich jak Chishti Tariqah zapoczątkowana przez Abu Ishaq Shami właśnie w tym kraju w pobliżu miejscowości Herat. 

Sama w ruinach domu rodzinnego Dżelaluddin Rumi w Balkh w Afganistanie

"Sufizm kształtował afgańskie społeczeństwo i politykę przez większą część historii tego górskiego kraju na pograniczu Hindukuszu. Współcześnie, w XXI wieku, niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego mistycznego dziedzictwa. Czy sufi mogą teraz wnieść ważny wkład w stabilność kraju?" — rozmyśla w swoich rozważaniach badacz sufizmu Marian Brehmer. Sufizm jako nurt mistyczny czy duchowa strona islamu jest ściśle związany z historią Afganistanu oraz jego niepodległości, ponieważ mówi się, że afgańscy królowie czyli emirowie byli tradycyjnie koronowani w obecności jakiegoś wielkiego sufickiego mistrza (maszajch, pir-buzurg etc.). Sufi byli również zaangażowani w bunty przeciwko wielu władcom politycznym, którzy źle rządzili państwem. W 1919 roku, pod władzą króla Amanullaha, sufi poczuli, że ich pozycja w społeczeństwie jest bardzo poważnie  zagrożona. Wielu nie-sufickich muzułmanów i sufich zjednoczyło się, aby obalić złowrogiego króla Amanullaha i odsunąć go od władzy w Afganistanie. 

Qawwali to pobożna suficka muzyka śpiewana w całym kraju zwana czasem muzyką duchową chociaż także jest częścią zwyczajnej kultury ludowej z wątkami mistycznymi. Inne typowe praktyki sufickie obejmują zikry (głośne recytacje i ciche wspominania), budowanie różnych Khanqah (ośrodków) w celu szerzenia islamu, czy ścislej sufi islamu. Bractwo czy zakon suficki Naqshbandi jest jednym z najbardziej dominujących zakonów sufickich w Afganistanie, a samo "tariqah" oznacza ścieżkę, drogę, metodę. Mówi się, że gałąź Mujaddidiya (Mudżaddidija) Naqshbandi Tariqah jest wpływowa do dnia dzisiejszego, a Pir Saifur Rahman jest jednym z wybitnych sufich tego zakonu czy bractwa duchowego. Innymi afiliantami czyli aktywnymi członkami Zakonu Sufich Naqshbandi są Ansari, Dahbidi, Parsai, Juybari (Dżujbari). Innymi porządkami czy zakonami sufickim w Afganistanie są: Zakon Qadriyya i Zakon Chishti, posiadające odmienne reguły i metody praktyki duchowej. Milad-un-Nabi obchodzone jest przez sufich w Afganistanie. Różne relikwie Świętego Proroka Muhammada, takie jak Moo-e Mubarak (Włosy Muhammada), Khirka Sharif (Płaszcz Świętego Proroka), są świętymi relikwiami dla sufich w Afganistanie, oni zbudowali świątynie wokół takich relikwii w Afganistanie. 

Ludzie w Afganistanie generalnie uważają świątynie sufickie za miejsca, w których można odciążyć się, dzieląc swoje problemy u stóp świętych sufickich, wierzą, że święty może być wstawiennictwem w ich imieniu u Allah Boga. Jest to silne przekonanie poparte doświadczeniem wielu pokoleń praktyków, że modlitwa sufickiego świętego może zlikwidować ubóstwo, wyleczyć różne choroby, spowodować urodzenie dziecka uwalniając od bezpłodności, poprawić relacje z bliskimi i uwolnić człowieka od różnych bolączek życiowych. Kiedy ludzie stają się bezradni po wykorzystaniu wszystkich możliwości w swoich rękach, odnoszą się do świętych sufickich, którzy jednak często byli także uzdrowicielami i lekarzami, znali zielarstwo i ziołolecznictwo medycyny Unani. Święci sufi są uważani za przedstawicieli Allah Boga, którzy mogą budować swoją relację z Allah Bogiem, a wszystkie ich pragnienia – poprzez świętego – mogą być bezpośrednio wysłuchane i spełnione przez Allah Boga. Organizacje religijno-polityczne, takie jak Al-Kaida, Państwo Islamskie (ISIL-Daesh) oraz deobandyjski ruch talibów nie są zbyt przychylne dla sufizmu, o ile dany nurt suficki wprowadza zbyt widoczne nietolerowane przez te ruchy konserwatywne innowacje lub zaniedbuje w jakiś sposób muzułmańską sunnę. Tradycyjni sufi zwykle solidnie podążali za typową muzułmańską sunną i byli aktywnymi liderami lokalnej muzułmańskiej Ummy (Wspólnoty), i nigdy nie oddzielali sufizmu od islamu, nawet jak pokazywali uniwersalną stronę nauk i praktyk sufickich. 

Sufizm Kabała Enneagram

Mistycy wskazują mistyczną ścieżkę do poznania Boga. Tajemna Wiedza dostępna tylko dla wybranych przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów starożytnych. Gnoza to Tajemna Wiedza przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów starożytnych. Hermetyzm to tajemna wiedza mistyczna. Chasydzi wskazują mistyczną ścieżkę do poznania Boga, podobnie jak gnostycy i kabaliści. 

"O tak! przez wspominanie Boga uspokajają się ich serca!" (Quran 13:28 )

"Jedynie ten, który przyjdzie do Boga z czystym sercem" (Quran 26:89)

"Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą". (Mateusz 5:8) 

Derwisze - Tańczący Sufi

Co to jest Sufizm 

Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف) to określenie rozmaitych nurtów mistycznych w islamie. Sufizm jest próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach (qawwali), studiowaniu świętych pism islamu, a przede wszystkim na wyparciu się własnego ego. Jednymi z najznaczniejszych sufi byli Rabia Al-Basri, Dżunajd, Al-Halladż, Al-Ghazali, Ibn ʾArabi i Rumi. Pierwsi sufi pojawili się w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii kontaktu z Bogiem i poznania go. Z czasem w obrębie sufizmu wykształciło się wiele różnych tradycji (tarika) inicjacji i drogi mistycznej. Do XV wieku najpopularniejsza była rifa'iyya, której twórca, Ibn ar-Rif (1106–1182) mieszkał na błotach w południowej Mezopotamii. W okresie późniejszym jej miejsce w Mezopotamii zajęła droga zwana kadirijja. W muzułmańskich Indiach szczególne znaczenie zdobyła suhrawardijja, która oddziaływała również na hinduskich joginów. Wśród plemion berberyjskich w Afryce Północnej rozwinęła się sadilijja, natomiast w Imperium Osmańskim – bektaszijja.

Doktryna suficka 

Sufizm, będąc mistyczno-ascetyczną ścieżką do poznania Boga, nie posiada żadnej sprecyzowanej doktryny. Nie znaczy to, że sufi lekceważą teologię, jednak to nie teologia jest przedmiotem ich studiów. Dlatego sufizm rozwinął się w jednakowym stopniu wśród sunnitów i szyitów, czerpiąc wiele inspiracji z monastycyzmu chrześcijańskiego i buddyjskiego. Częścią światopoglądu sufickiego jest też wiara w wahdat al-wudżud (jedność rzeczywistości), utożsamiana nieraz z panteizmem.

Sufickie rodzaje dróg prowadzących do Boga:

1. mądrość (al-ma’riafat)

2. miłość (al-muhabbat)

3. bojaźń (al-khawf)

Oto kilka sposobów na jakie sufi objaśniali istotę sufizmu:

Sufi jest to ten, kogo nie nuży żadne poszukiwanie i kogo nie męczy żadna sprawa. Były wśród sufich pewne wskazania, następnie pojawiły się pewne ruchy, następnie nie pozostało nic poza zmartwieniami. Nauki sufich są na początku zdobywane, a na końcu intuicyjne. Sufizm polega na tym, iż nic ciebie nie posiada. Sufizm to uchwycenie rzeczywistości i zwątpienie w to, co w rękach ludzkich. 

Pochodzenie słowa „sufi” z arabskiego określenia wełny (suf) oraz czystości "safa". Odwołuje się do nierafinowanych ubrań z wełny, długo noszonych przez starożytnych ascetów zachodnioazjatyckich i wskazuje na powszechną jakość przypisywaną sufi - surowości, aramejskiemu milczeniu i ascezie. Powszechnie muzułmanie postrzegali tę surowość jako wynik szczerej pobożności religijnej, która zmusiła sufiego do bliskiej, osobistej relacji z Bogiem, wzorowanej na aspektach życia Świętego Proroka Muhammada. Często wiązało się to z bardziej wewnętrznym, kontemplacyjnym skupieniem niż z wieloma innymi formami praktyki islamskiej. 

W niektórych przypadkach Sufi rzucali wyzwanie współczesnym normom, aby zaszokować muzułmańskich sąsiadów w życiu bardziej religijnym. Na przykład ośmiowieczna suficka święta, znana popularnie jako Rabia al-Adawiyya, przeszła przez swoje rodzinne miasto Basra we współczesnym Iraku, tylko z zapaloną pochodnią w jednej ręce i wiadrem wody w drugiej ręce. Zapytana, dlaczego, odpowiedziała, że ​​ma nadzieję spalić niebo i zgasić ogień piekielny, aby ludzie - bez troski o nagrodę lub karę - kochali Boga. Inni używali poezji, aby wyrazić swoje oddanie Bogu. Na przykład słynny perski poeta z XIII wieku i przywódca sufich Jalāl ad-Dīn Muhammad Rūmi polegali na tematach miłości i pragnienia (iszq), by przekazać tęsknotę za szczerym związkiem z Bogiem. Jeszcze inni, tacy jak Data Ganj Bakhsh, sufi z XI wieku, napisali zwarte traktaty filozoficzne, które wykorzystywały skomplikowane argumenty teologiczne, aby wyjaśnić koncepcje sufickie uczonym islamskim swoich czasów. 

Wielu sufich jest szkolonych w „tariqas” (bractwach, drogach), w których nauczyciele starannie kształtują uczniów (muridin). Mistrz Rumi, na przykład, założył słynne bractwo „Mevlevi”, znane jako „wirujące derwisze”, znane z ich charakterystycznego wykonania wirowego tańca jedności z Bogiem. Jest to rytuał, w którym praktykujący pogłębiają swoją relację z Bogiem poprzez wirowy taniec, który ma wywołać doświadczenie religijnej ekstazy na wzór wirowania gwiazd na niebie wokół bieguna. 

Niektórzy sufi - mężczyźni i czasami kobiety - przybywają, aby zyskać taką reputację ze względu na swój wgląd i cuda, że ​​byli postrzegani jako przewodnicy i uzdrowiciele dla swojej społeczności. Cuda z nimi związane mogły być dokonane w życiu lub po śmierci. Kiedy niektórzy z tych sufich zmarli, zwykli ludzie przychodzili, aby zobaczyć ich grobowce jako miejsca emanujące „baraka”, a to jet termin oznaczający „błogosławieństwo”, „moc” i „obecność”. Cudowna energia, która może zostać pochłonięta przez bliskość świątyni, żywej świątyni jaką jest dusza sufiego. Dla wielbicieli groby zmienione w świątynie czy sanktuaria są miejscami, w których Bóg poświęca szczególną uwagę modlitwom wstawienniczym. Jednak niektórzy wielbiciele posuwają się tak daleko, że modlą się o osobiste wstawiennictwo zmarłego Sufi. Jednka, generalnie, islam preferuje modlitwy jako skierowane do Boga, za duszę Sufiego. Modląc się jednak za duszę Sufiego, prosto do Allah Boga, można otrzymać wiele łask i wstawiennictw, czasem mimowolnie, niejako przy okazji. Popularne są modlitwy dziękczynne, podziękowania za łaski jakimi Bóg obdarza Sufiego i Jego Uczniów (Muridin). 

Twierdzimy, że istnieją dwa powody dla których ortodoksi islamscy zwalczają sanktuaria grobów Sufich: po pierwsze, niektórzy sufi - jak ilustruje Rabia, sufi z Basry - celowo lekceważą islamskie konwencje swoich mniej uduchowionych rówieśników, co powoduje, że wielu w ich społecznościach potępia ich niekonwencjonalne poglądy i praktyki. Po drugie, wielu muzułmanów, nie tylko bojowników sekt salafickich, uważa pobożność sanktuarium grobów za zabobonną i bałwochwalczą. Popularność wśród muzułmanów i nie-muzułmanów czci grobu alarmuje i stresuje wielu konserwatywnych muzułmanów, którzy nie chcą być blisko świętości i łaski Bożej w postaci duszy Sufiego. Kiedy grobowiec sufi zyskuje boską reputację ze względu na swoje cudowne moce, coraz więcej ludzi zaczyna go odwiedzać, aby szukać błogosławieństw, łask i wstawiennictwa Boga Żywego. Groby często stają się miejscem spotkań hindusów, chrześcijan, sikhów i ludzi z innych wyznań religijnych. W Azji Południowej śpiewane są specjalne pieśni pochwalne - „qawwali” - w tych sanktuariach, które wyrażają wartości islamskie, używając wyobrażeń miłości i oddania. W innych regionach pojawiły się inne tradycje oddania, podczas gdy zikr („litania recytacja”) jest bardzo popularny jako praktyka duchowego rozwoju. Jednak pomimo rozbieżnych ideologii i celów, które odróżniają je od siebie, nietolerancyjne grupy islamistyczne, takie jak salafici i wahabici, talibowie i tak zwane państwo islamskie, odrzucają kult świątynny, a także tańczenie i śpiewanie qawwali jako nieislamskie (stąd zabójstwo dokonane przez pakistańskich talibów na światowej sławy piosenkarzu qawwali Amjad Sabrim). Ich zdaniem modlitwy do sufich są bałwochwalcze, chociaż często są to modlitwy do Allah Boga o wstawiennictwo dla świętego i rodzinę jego uczniów. Chorobliwej ortodoksji chodzi jednak o podatki dla ich kapłanów (ulemów, imamów). Jak nie wiadomo o co chodzi, to zawsze w religii chodzi o pieniądze. 

Elif Mihri Khatun i Zeynep Khatun - Suficka Poezja Kobiet

Elif - Mihri Khatun i Zeynep Khatun - Sufizm - Poezja - Amasiya

Po turecku Elif, a po arabsku Alif, to pierwsza litera arabskiego alfabetu. Według symboliki mistyki muzułmańskiej każda z mistyczno-magicznych 28 liter ma ukryte znaczenie, od nich zaczynają się też kolejne sury Koranu. Litera Alif jest dla alfabetu niczym Adam, a z zaznaczonym na górze znakiem diakrytycznym (hamzą) oznacza Ewę. Literze Alif przypisana jest wartość liczbowa jeden. O kobiecie mówi się w Turcji nieco sarkastycznie „piękna jak Elif” czyli jak pierwsza litera alfabetu, bardzo smukła i dostojna, a także dumna. Dumna litera Elif nie pokłoniła się przed obliczem Boga, podobnie jak Iblis, muzułmański szatan, nie ukorzył się przed Nim. Tak brzmi szyicka interpretacja symboliki Alifu, a tradycyjna kabała żydowska dodaje, że Alef z tego powodu nie została pierwszą literą świętej Tory. Elif interpretuje się symbolicznie jako „drzwi prowadzące do tego, co nieznane”, ale i nie zawsze dobre. Kiedy ktoś zrobi coś nowego czy dotąd niespotykanego, wtedy nazywany jest Pierwszym, w przenośni czy metaforze Elif (Alif, Alef), i tak pierwsza poetka w dawnym Imperium Osmańskim znana jest jako Elif, a chodzi najczęściej o znakomitą Mihri Khatun z XV/XVI wieku, wybitną poetkę i także pisarkę, związaną pracą z rodziną Osmanów, a duchowo z rodziną suficką. 

Dżelaluddin Rumi

Sufi przedstawiają drogę rozwoju derwisza w bractwie tekke – od beztroskiego chłopca do dojrzałego mędrca podążającego drogą Prawdy (Haqq) ku zjednoczeniu z Najwyższym ('Aliy). „Czterdzieści zasad ścieżki miłości” jest refleksją nad rozwijającym się uczuciem i sposobami jego doskonalenia. „Czterdzieści zasad ścieżki miłości” (tur. „Aşk”, czyli po prostu „miłość”) zajmuje się muzułmańskim mistycyzmem, opowiada o relacji między XIII-wiecznym perskim poetą i mistykiem Dżelaleddinem Rumim zwanym Mevlaną (pers. Moulana, Mistrz), założycielem bractwa mewlewitów w Konyi, oraz jego duchowym mistrzem, Szamsem z Tabrizu (Szams al-Din Mohammad z Tabrizu - 1185–1248). Współcześnie krążące wersje "Czterdziestu zasad ścieżki miłości" są refleksjami i przeróbkami liderów New Age z USA i UK, nie oddają tego czego uczył Szams z Tabrizu i wprowadzają w błąd poszukiwaczy prawdy oraz sufickich mureedin (inicjowanych). Asza to po persku Prawda, a Aszik to poszukiwacz Prawdy, wielbiciel Prawdy, zatem sufickie Aszik (od Eszq, Iszq) oprócz potocznego znaczenia wskazuje na miłość do Prawdy, umiłowanie Prawdy, a sama potrzeba miłości, tęsknota za miłością wynika z pragnienia i ukochania Prawdy przez wcieloną Duszę. Szams z Tabrizu znany jest przede wszystkim jako nauczyciel duchowy Dżelaluddina Rumi, najsłynniejszego poety mistycznego z Turcji, który to poświęcił mu wiele miejsca w swojej poezji, a w szczególności dzieło Diwan Szamsa z Tabrizu.  Urodził się w irańskim Tabrizie i tam też odebrał swoją edukację duchową (jego nauczycielem był Baba Kamal-ud-Din Dżumdi). Przez wiele lat podróżował po Bliskim Wschodzie, utrzymując się z rzemiosła i sprzedaży, aż około 1244 roku trafia do Konji w Turcji, gdzie spotyka swojego wielkiego ucznia (niektórzy mówią, że jedynego) – Dżelaluddina Balkhi, którego znamy najlepiej jako Rumi. 

Szams z Tabrizu

Ludowy nurt tureckiego sufizmu naucza, że droga do miłości ku Najwyższemu, Bogu, ku Allah, prowadzi przez miłość do człowieka. Głęboki humanizm starej ­doktryny i jej jasna duchowość stały się u ­mistyków sufickich  przeciwwagą dla współczesnego islamu, dla mrocznej duchowości ortodoksyjnego sunnizmu i ciemnego oblicza fundamentalizmu. Suficki poradnik miłosny przypisywany Szamsowi z Tabrizu został w Turcji i w wielu innych krajach bardzo ciepło przyjęty. Nauka o duchowej i ziemskiej miłości leczy tureckie społeczeństwo z przywiązania do doczesności i materializmu, oferując w zamian duchowe wtajemniczenie. Przypomina pierwotne znaczenie hüzün, melancholii wywoływanej przez mistyczne doświadczenie, którego sednem jest bolesna świadomość, że Boga nie można kochać wystarczająco mocno i nigdy nie osiągniemy z nim pełnej jedności.Dobra poezja miłosna i mistyczna sufickich tradycji zawsze może być zarówno misłosnym wyznaniem do ukochanej czy ukochanego jak i modlitwą do Allah Boga - tak jest napisana. 

Boski Atrybut Imienia al-Haleem

WAZIFA: Boski atrybut i właściwość Imienia Al-Haleem

Imię al-Halīm (pisane także jako al-Haleem lub al-Haliim) jest jednym z Najświętszych Imion Boga w Świętym Piśmie islamu, Koranie, gdzie występuje przynajmniej 11 razy w różnych wersetach i surach, a w odmianach gramatycznych nawet 26 razy.

Al-Haleem, al-haliim (arab. الحليم) jest jednym z atrybutów, właściwości czy imion Allah Boga, Absolutu. Jest to część tradycyjnych 99 Imion Boga, atrybutów boskości i uduchowienia w mistyce i gnozie, przez które wielkie sufickie nurty duchowości wschodniej postrzegają Boga, Absolut, i które tradycyjnie są utrzymywane, jak opisano w Świętym Koranie i Sunnie, a także w wielu aramejskich, arabskich, perskich czy urdyjskich pismach duchowych i mistycznych.

Wyrozumiały, cierpliwy, przebaczający, delikatny, łagodny, samoopanowany, pobłażliwy, nieskory do gniewu

Haleem pochodzi z rdzenia tematycznego „hilm”, który ma następujące klasyczne arabskie konotacje: być wyrozumiałym, rozumnym, łagodnym, czułym, delikatnym, cierpliwym; być przebaczającym, subtelnym, rozmyślnym, pobłażliwym; być opanowanym, nie pochopnym; być spokojnym, pogodnym; być zdolnym zarządzać swoim temperamentem; być zdolnym okazywać umiar; być wolnym od gniewu, złości i nienawiści. Posiadanie właściwości „hilm” może być rozumiane jako mądrość i przewidywanie, które pozwala osobie kontrolować swój gniew, złość, agresję. Hilm to inteligencja, która, zdaniem mistyków i proroków, pozwala osobie kontrolować swój gniew i złości, nawet jeśli ich gniew czy złość a uzasadniony sytuacją. Atrybut Absolutu al-Haleem pozwala kiedy jesteś słusznie zły, kontrolować to i nie manifestować agresji ani ataków furii czy zdenerwowania.

Osoba posiadająca atrybut boskiej właściwości Al-Haleem jest Taką, która ma następujące cechy: Wiedza (wiedzieć, co się stało); Mądrość (aby kontrolować to, co sprawia, że jesteś zły czy zdenerwowany); przekonanie, że musisz być sprawiedliwie zły (tylko głupiec gniewa się bez powodu); i wreszcie przekonanie, że osoba, która jest wściekła słusznie, może zemścić się na tobie, ale nie musi.

W swojej książce „Al-Maqsad Al-Asna fi Sharah Asma „Allahu al-Husna” (znany także jako najlepszy sposób na wyjaśnienie pięknych imion Allaha), Wielki Sufi i Imam Al Ghazali tłumaczy Al Haleem jako „Nieprzepuszczalny i cierpiący”. Stwierdza, że Al Haleem jest „Tym, który świadczy o nieposłuszeństwie nieposłusznego, który widzi naruszenie nakazu („ amr”). Ale gniew nie budzi go, a wściekłość go nie chwyta. On nie jest tym, który jest pod wpływem pośpiechu i lekkomyślności podjęcia szybkiej zemsty, mimo że ma nieograniczoną moc, by to zrobić. ” Następnie cytuje werset 35:45 z Koranu: „A gdyby Allah ukarał ludzi za to, co robią, nie zostawiłby tego na plecach (powierzchni ziemi) żadnego stworzenia ...”

Nafs - Ego Jaźń Dusza Sufizm

NAFS - EGO, NIŻSZA JAŹŃ, DUSZA 

TRENING EGO I ROZWÓJ OSOBOWOŚCI NA ŚCIEŻCE SUFICH 

Nafs to w naukach duchowych sufich niższe ja, zwierzęce ego, działające odruchowo ja, które musi zostać oczyszczone i uwznioślone, a także wyedukowane i nauczone ludzkiej oraz z czasem duchowej moralności. Użyte w tym znaczeniu słowo nafs odnosi się na samym początku do an-Nafs al-Ammara, do „kompulsywnego ja”, czy też „rozkazującego ja” lub inaczej do "barbarzyńskiego ja" lub do "zwierzęcego ja" zwanego podświadomością pierwotną. W poważnych szkołach myśli sufickiej istnieje drabina różnych ja, czy też bardziej subtelnych poziomów świadomości, takich jak „natchnione ja”, czy „zaspokojone ja”, aż do poziomu ja doskonałego, czystego jak zwierciadło (czysty umysł, czyste ego). Jednym z celów praktyki sufich jest oczyszczenie ego (nafs) i uzyskanie dostępu do tych bardziej subtelnych stanów świadomości. 

Trzyliterowy rdzeń słowa NAFS, literalnie nūn fā sīn (ن ف س) występuje w Świętym Koranie 298 razy w czterech postaciach gramatycznych.  

1. Raz jako forma V czasownika tanaffasa (تَنَفَّسَ); 

2. Raz jako forma VI czasownika yatanāfasi (يَتَنَافَسِ); 

3. Aż 295 razy jako rzeczownik nafs (نَفْس); 

4. Raz jako forma VI imiesłowu czynnego mutanāfisūn (مُتَنَٰفِسُون); 

Nafs (literki: nūn fā sīn) jest wymiarem człowieka, pomiędzy wolnym duchem ruh, który jest światłem, a materialnym ciałem al-Jism (Dżism), które jest ciemnością. Duchowa walka mudżahada prowadzona jest przeciwko ciągnącym w dół tendencjom Nafs, które uwodzą serce Qalb i próbują odwieść je od Boga. Nafs jest również domeną imaginacji, złudzeń, rojeń i omamów. Bóg jest wewnątrz naszych jaźni (nafs), ale my ludzie Go nie widzimy. Cała praca Tasawwuf (Duchowości, Mistyki) zmierza w kierunku transformacji niższej czy zwierzęcej jaźni an-Nafs al-Ammara w oczyszczoną i udoskonaloną Jaźń an-Nafs al-Kamila, oraz postrzegania Boga we wszystkim i wszędzie. Istnieje siedem etapów rozwoju jaźni (ego), siedem pozycji w rytualnej modlitwie, siedem wierszy w pierwszym rozdziale Koranu al-Fatiha (Fateha) i siedem poziomów wiedzy. Wszystko to jest ze sobą ostatecznie powiązane. 

Ścieżka Otwarcia dla duchowego urzeczywistnienia

Ścieżka Otwarcia to praktyczne przybliżenie duchowego urzeczywistnienia oferowanego wszystkim poszukującym przez Drogę Sufi (ang. The Sufi Way, The Sufi Path) - sukcesyjną linię uniwersalnego sufizmu powstałego za sprawą syryjsko-perskiego  mistyka Hazrat Abu Iszaq Szami Cziszti* (Mistrz Syryjczyk; Urs od 941 roku) w czasach końca I tysiąclecia e.ch., w ówczesnym perskim Chorasanie. Hazrat Abu Ishaq Shami Chishti, był uczniem znakomitego charyzmatycznego mistrza Hazrat Mumshad Ilw Dinawari, pochodził ówczesnej Syrii (Asz-Szami), przez większość długiego życie, ponad 60 lat mieszkał w Chisht w Chorasanie, a na koniec życia powrócił do Syrii, gdzie dokonał mistycznego żywota w Akkah pobliżu pogranicza mistycznej wówczas Syrii i Damaszku. 

Duchowe treningi i odosobnienia Ścieżki Otwarcia prowadzone są w kilku krajach europejskich, w tym szczególnie w Polsce, która już w latach 80-tych XX wieku stała się za sprawą Pir-ul-Mulk A. Ofiel Chishty europejskim centrum sufizmu. Programy Ścieżki Otwarcia poświęcone są głębszemu bezpośredniemu doświadczeniu naturalnego pierwotnego stanu czystej świadomości, czystego umysłu, czystych intencji, bezegoistyczności, niedualności, jedności i zjednoczenia, a także jako stan duchowego przebudzenia i oświecenia. Ścieżka Otwarcia to proces naturalonego oświecenia, jasności duszy, który możliwy jest do zrealizowania nieomal dla każdej ludzkiej istoty. 

Ścieżka Otwarcia bazuje na naukach i praktykach sufickiej tradycji rozwoju duchowego i gnozy kultywowanej od 1500 lat - tradycji, która opiera się na swoich starszych siostrach, żydowskiej kabale, helleńskiej gnozie i chrześcijańskiej mistyce (hezychazm) - jednakże sama nie ogranicza się do żadnej doktryny teologicznej jako wyłącznej, swobodnie czerpie ze wszystkich doktryn to, co potrzebne jest duszy dla jej indywidualnego i społecznego rozwoju. Ścieżka Otwarcia jest ze swojej natury bardzo otwarta, ukazując sposoby i metody praktycznego osiągnięcia oświecającego doświadczenia duchowego. Styl prowadzenia medytacji, modlitw, adoracji, praktyk wazif i dhikrów, ćwiczeń oddechowych, styl grupowych jak i indywidualnych warsztatów odosobnieniowych (ang. retreat workshops) uwzględnia metody często stosowane zarówno na Bliskim Wschodzie, w Persji i Środkowej Azji oraz w Indii czy Pakistanie (dawna kraina Sindhu). 

Dodatkowo, Ścieżka Otwarcia oferuje na bazie Drogi Sufi szeroką gamę różnych programów praktyki, odosobnień (ang. retreat) czy rekolekcji, a także indywidualnego kierownictwa duchowego ze strony najbardziej doświadczonych europejskich oraz indyjskich nauczycieli, przewodników i mistrzów duchowej drogi rozwoju i wzniesienia świadomości. Każda osoba uczestnicząca w programach Ścieżki Otwarcia (ang. The Open Path, the Opening Path) może zostać Punktem Światła, Zalążkiem, Ziarnem, wokół którego zgromadzi się przyszła grupa praktykujących Drogę Sufi. 

Muraqaba - medytacja suficka

MURAQABA - Medytacja suficka, jej stadia i metody  

Muraqaba, murakaba, muraaqaba, murakebe - po arabsku: مراقبة - to sufickie słowo oznaczające medytacje i kontemplacje. Dosłownie jest to arabski termin oznaczają "doglądanie", "czuwanie", "zatroszczenie się", "dopilnowanie", „czekanie”, „ochranianie” lub "mieć oko na coś/kogoś". Metaforycznie, pokazuje to, że wraz z medytacją, osoba czuwa nad czymś, dogląda czegoś czy troszczy się o coś, co wedle sufich jest pracą duchową doglądania i zatroszczenia się o duchowe serce czy samą boską duszę w sercu, co oczywiście wymaga sporej wiedzy o sercu i duszy, o otoczeniu oraz środowisku serca i duszy, a także o Stwórcy serca i boskiej duszy. Generalnym celem muraqaba jest tak głębokie skupienie się na Bogu, aby realnie doświadczyć Obecności Boga. 

Medytacja Suficka - Ajmer, Indie

Aby praktykować muraqaba radzi się zorganizować zaciszne miejsce, spokojną komnatę czy chociaż mały pokoik, oświetlony niezbyt mocno ani niezbyt ciemny, w którym łatwo się skupić, odprężyć i zaabsorbować sprawami metafizycznymi. Miejsce do praktykowania musi dawać poczucie bezpieczeństwa, bez osób które przeszkadzają, hałasują, indagują. Potrzeba dobrych warunków dla pełnego skupienia umysłu i uwagi na przedmiocie medytacji. Praktyki ćwiczeń koncentracji i medytacji wykonuje się w przeznaczonych do tego pozycjach ciała, w tym szczególnie w siadzie skrzyżnym (tureckim) oraz w siadzie klęcznym, z wyprostowanym tułowiem i rozluźnionym ciałem. 

I. Etapy i stany Muraqaba

Istnieje kilkanaście etapów czy pięter albo stanów medytacji zwanych maqamat (po arabsku: مقامات stadia, etapy, piętra, fazy, stacje) w których sufi i derwisze szeroko ujmują oraz kategoryzują swoją drogę wzniesienia na duchowe wyżyny ku niebiosom. Kategoryzacja etapów medytacji jest nieco arbitralna czy schematyczna, a każdy stopień czy etap miewa wiele podpoziomów czy odmian, zatem nie zawsze łatwo komuś bez głębszego doświadczenia rozeznać się w owych głębiach duchowej podróży ku boskiej świadomości. Podczas procesu przebudzenia i oświecenia, niektóre etapy mogą się połączyć i zlewać lub wzajemnie na siebie zachodzić, szczególnie jeśli chodzi o etapy sąsiadujące ze sobą. 

Poznawanie Jaźni (Gnoza Ego) 

1. Ghanood (Senność, ospałość, półsen)

Ghanood (ghanud to początkowy etap praktyki medytacyjnej (muraqaby). Kiedy człowiek rozpoczyna praktykowanie medytacji, zwykle wchodzi w senny czy półsenny stan medytacyjny, a czasem wręcz notorycznie zasypia, nawet siedząc w pozycji lotosowej. Z upływem czasu i postępu w praktyce osoba medytująca przechodzi w stan pośredni pomiędzy śnieniem a czuwaniem, na pogranicze zaśnięcia i jawy, snu i czuwania. Osoba zwykle pamięta, że coś się w takim stanie działo czy widziało, jednakże nie jest zwykle w stanie wyszczególnić dokładnie co się wydarzyło. Na tym etapie, każda próba medytowania bywa lekiem nasennym, gdyż powoduje zasypianie, a już szczególnie medytowanie wieczorem przed snem kończy się zwykle zaśnięciem. Niestety, bardzo wielu praktykujących rozmaite medytacje, nawet przez wiele lat, pozostaje na tym początkowym etapie, nie opuszcza tego pierwszego piętra praktykowania (siedzenie medytacyjnego). Sztuką jest tutaj nauczyć się trwać w świadomości pomiędzy jawą, a snem, ale jednak nie zasypiać, jak to się zdarza większości praktykujących ze słabszą motywacją i słabą wolą. 

Sufizm - Droga w stronę Serca

Sufizm - Droga w stronę Serca, Duszy i Boga   

Celem spotkań dla zainteresowanych i praktykujących w Duchowej Szkole Sufich jest poznanie podstawowych koncepcji duchowych i mistycznych tradycji sufizmu. W części praktycznej jest możliwość doświadczenia praktyki medytacyjnej, modlitw i ekstatycznych śpiewów. W trakcie kilkudniowego pobytu uczestniczymy w wieczornych i porannych medytacjach oraz rozmawiamy na tematy związane z duchową ścieżką praktykowaną w tradycji sufickiej. 

Sufizm - Oświecona Mądrość Sufich

Spotkania zwane warsztatami lub pracą suficką mogą być dla wielu okazją do zapoznania się i doświadczenia medytacji sufickich (muraqaba) oraz do spotkania z Murszidami (Nauczycielami) oraz Pirem z Indii, z którymi będziemy zasiadać do wspólnych medytacji. Pir-ul-Mulk Ofiel Chishty jest zwykle również dostępny dla indywidualnych spotkań i rozmów, także dla porad z dziedziny uzdrawiania. W ramach spotkań omawiane są między innymi podstawowe koncepcje kosmologii i psychologii sufizmu, oraz rozmaite praktyki sufich. Szczególną uwagę poświęcamy koncepcji jaźni serca i duszy, oraz centrów świadomości latifa. 

Spotkania to również okazja aby poznać i rozmawiać z wieloletnimi uczniami sufizmu z Polski i innych krajów Europy. W ośrodkach sufickich można zwykle nabyć książki pisane przez sufickiego mistrza Pir-ul-Mulk Ofiel Chishty z gatunku duchowych nauk o sercu i rozwoju duchowym. Przebudzenie i oświecenie na ścieżce sufich bardzo zbliżone jest do nauk dawnego hermetyzmu (idrisiyya), kabały, gnozy (ma'rifa) i mistyki chrześcijańskiej znanej jako hezychazm (modlitwa serca). Szkoły sufickie od VIII wieku w praktyce przejęły spuściznę dawnych tradycji duchowych, mistycznych i ezoterycznych Bliskiego Wschodu, Persji i po części Indii (Kaszmir). 

W duchowości i mistyce bliskowschodniej, perskiej i indyjskiej doświadczanie Boskiej Opatrzności zaczyna się w nas samych: ten, kto pozna siebie prawdziwie, ten również pozna Boga i anioły nad nim czuwające. Droga tych, którzy poszukują Boga, wiedzie przez murakabę - medytację serca, szlifowanie serca. Tylko tak mogą Go ujrzeć. 

Suficki mistrz Sajjid Abdul Bari Szach powiedział kiedyś: «Przy­wrócenie życia osobie umarłej nie jest wielkim cudem». Jego uczeń spytał zdumiony: «Jeśli nie uznamy za cud przywrócenia życia zmarłemu, czym w takim razie jest cud?». Sajjid Abdul Bari Szach odpowiedział: «Większym zadaniem jest obudzenie martwego serca. Obudzenie martwego serca leży poza możliwościami każdego człowieka, jeśli Łaska Boga (ar-Rahman) nie wesprze jego wysiłków». Serce w wielu tradycjach religijnych i kulturowych uważane jest za centrum witalnych sił człowieka, siedlisko emocji, intuicji oraz ludzkiej duszy, a sufickie tradycje nauki, praktyki i służby duchowej wielką wagę przykładają do prawidłowego rozwoju Serca. Szejch, Murszid oraz Pir jest powszechnie uznawany za uzdrowiciela, a często jest cudotwórcą (charyzmatykiem). Jeśli sam będzie wzbraniał się od tego, to zajmować się tym będzie jego otoczenie (uczniowie oraz derwisze). Nie zawsze muszą tu być stosowane jakieś konkretne metody lecznicze z tradycyjnej medycyny Unani. Już sam fakt przebywania w pobliżu człowieka otaczanego nimbem świętości daje ludziom wytchnienie w ich cierpieniu. 

Muhammad Ali mistrz boksu islamu

Muhammad Ali - Cassius Marcellus Clay - Bokser, islam i sufizm

Śmierć mistrza Muhammada Ali zjednoczyła bokserski świat, który okrył się żałobą. - To nasz największy bohater - podkreślają amerykańscy muzułmanie. - Ameryka powinna dziękować Bogu za niego. Był amerykańskim bohaterem - powiedział Talib Shareef, prezes Meczetu Proroka na zgromadzeniu przywódców muzułmańskich w Waszyngtonie, na którym uhonorowano zmarłą legendę światowego i amerykańskiego bosku. 

Muhammad Ali z wizytą w domu Szajcha Kabbani - Naqszibandi

Muhammad Ali - żył lat 74; ur. jako Cassius Marcellus Clay, Jr. 17 stycznia 1942 w Louisville, zm. 3 czerwca 2016 w Phoenix – amerykański bokser, gorliwy muzułmanin, wyznawca islamu. Jego najbardziej znane pseudonimy to: The Greatest (Największy, Akbar), The Champ, The Louisville Lip. Wzrost: 191 cm; masa ciała: 86 do 107 kg; styl walki: praworęczny; kategoria wagowa: ciężka. 

Muhammad Ali miał siostrę i czworo braci. Jego babcia ze strony ojca pochodziła z Madagaskaru, a wszyscy przodkowie byli ciemnoskórymi niewolnikami okrutnie przywleczonymi do USA w ramach panującego tam skrajnie bestialskiego niewolnictwa. Jego ojciec był metodystą, ale razem z młodszym bratem zostali przez ojca oddani do szkoły baptystycznej. Młodszy brat Muhamamda Ali Rudolph także później przeszedł na islam i przyjął imię Rahman. 

W 1955 roku młody przyszły bokser przeżył wielki wstrząs psychiczny widząc jak z powodu rasistowskiego i nazistowskiego apartheidu panujące wówczas w USA zamordowano jego przyjaciela, którym był Emmett Till. 

Treningi bosku rozpoczął w wieku lat 12-cie, w 1954 roku za namową policjanta, który spisywał sprawę z ukradzionego mu przez jakiegoś złodzieja roweru. Aby nie dać się bandziorom, musisz chłopcze zacząć trenować boks - powiedział policjant. 

Zdobył złoty medal podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie, później zyskał wielką sławę jako bokser zawodowy. Jako jedyny pięściarz w historii trzykrotnie zdobył tytuł mistrza świata wszechwag i skutecznie bronił go dziewiętnaście razy. Stoczył 61 walk, wygrał 56 pojedynków, z czego 37 przez nokaut. Poniósł tylko 5 porażek. 

Na początku lat 60-tych XX wieku przeszedł na islam i znany był ze swych poglądów antywojennych, które wielokrotnie demonstrował w kontekście amerykańskiej interwencji w Wietnamie. Dokładnie po walce o tytuł mistrza świata w 1964 roku przystąpił oficjalnie do Nation of Islam czyli do Narodu Islamu, radykalnej organizacji czarnoskórych Amerykanów, wyznających islam, prowadzonych przez Malcolma X oraz Ellijaha Muhammada. Zrezygnował z nazwiska Cassius Clay – początkowo nazwał się Cassius X. Po tym, jak Ellijah Muhammad przezwał go "Ali", przyjął muzułmańskie nazwisko Muhammad Ali (najbardziej godny czci, wzniosły, wysoki). 

Pierwszy raz o organizacji Naród Islamu (Nation of Islam) zrzeszającej głównie ciemnoskórych muzułmanów w USA usłyszał w 1959 roku, a dołączył do tej wielkiej i pięknej w owych czasach wspólnoty w 1961 roku. Na początku w całkowitej tajemnicy uczęszczał na spotaknia ruchu Naród Islamu. W 1962 roku spotkał lokalnego lidera ruchu zwanego Malcolm X, który szybko stał się jego mentorem i przewodnikiem duchowym. Muhammad Ali zaczął podkreślać swą muzułmańską tożsamość od 1964 roku, gdy zmienił nazwisko porzucając dawne Cassius Marcellus Clay. W 1964 roku przeprowadził się do południowego Chicago aby żyć w pobliżu centrali ruchu Naród Islamu oraz blisko domu głównego lidera NI, znanego jako ELijah Muhammad. 

W 1975 roku Muhamamd Ali przeszedł na islam w wersji sunnickiej, podobnie jak w 1964 roku jego przyjaciel Malcolm X. Ku sunnizmowi skierował cały ruch Narodu Islamu jego nowy Imam Warith Deen Mohammed, który przejął organizację po śmierci Elijah Muhammada, swego ojca. W ostatnich latach życia najbliższy był mu sufizm łączący różne nurty mistyczne w islamie – podaje agencja Reutera. Niestety w polskich mediach publicznych jakoś niewiele się wspomina o tym, że Muhammad Ali był przez ponad 50 lat jednym z najbardziej rozpoznawalnych muzułmańskich aktywistów pokojowych w USA, a braterstwa narodów o różnych kolorach skóry nauczył się w muzułmańskiej radykalnie pokojowej organizacji Naród Islamu oraz w czasie pielgdzymki do Mekki. 

Czynienie Pokoju - to prawdziwe i zarazem dosłowne znaczenie słowa islam, o czym wszystkie radia, telewizje i internet powinny "szczekać" przez całą dobę na okrągło, żeby odszczekać swoje kłamliwe milczenie na temat pokojowej działalności wielkich muzułmanów takich jak Muhammad Ali. Islam wszak to trzecia potęga religijna w USA, po protestantyzmie i katolicyzmie, aczkolwiek muzułmanami w USA są głównie kolorowi obywatele tego kraju. 

Muhammad Ali był zdeklarowanym przeciwnikiem ludobójczej, amerykańskiej nazistowskiej wojny w Wietnamie prowadzonej przeciwko narodowi wietnamskiemu. Zawsze był silną osobowością, posiadał w sobie coś charyzmatycznego. Gdy powrócił ze złotym medalem olimpijskim do Louisville w USA, odmówiono mu posiłku w barze. Usłyszał: "kolorowych nie obsługujemy..." Wzburzony tymi przejawami nazistowskiego białego rasizmu amerykańskiego poszedł na most i wrzucił medal do rzeki Ohio. 

Muhammad Ali od 1984 roku zmagał się z uciążliwością chorobą Parkinsona znanej w Polsce jako papieska choroba Jana Pawła II. 

Nie brakowało mu wrogów, nazywali go "krzykaczem", na co sam nieco zapracował. Nazywali go  "tancerzem", bo hołdował specyficznemu stylowi walki, zgodnie z wersem piosenki "tańczył jak motyl, żądlił jak pszczoła". Ponadto był zdeklarowanym przeciwnikiem wojny w Wietnamie. - Kiedy patrzymy na historię społeczności afroamerykańskiej, ważnym czynnikiem w popularyzacji islamu w Ameryce jest właśnie Muhammad Ali - powiedział Warith Deen Muhammad II, syn bokserskiej legendy w oświadczeniu. - Ali był darem od Boga. Nie tylko dla muzułmanów, ale dla całego świata - dodał Nihad Awad, dyrektor wykonawczy CAIR, islamistycznej Rady Stosunków Amerykańsko-Islamskich. 

Zakony i Bractwa Sufich - Tariqat

Tarika - Droga Sufich - Zakony i Bractwa Sufickie 

Tarika, Tariqa - arab. طريقه, dosłownie: droga, ścieżka, perskie: Raah – nazwa używana w islamie pierwotnie (w IX-X wieku) na określenie sposobu postępowania jednostki, mającej skłonności mistyczne, następnie zaś w stosunku do reguły bractwa sufickiego lub samego bractwa. W odniesieniu do tego ostatniego używa się także nazwy "tarikat". Sufi zwani inaczej Ahl-e Haqq, Ludzie Prawdy, pojawili się na samym początku istnienia islamu, a ściślej istnieli wcześniej, nawet w czasach Proroka Zaratusztry czy Proroka Mani, jednak z okazji nowego potężnego Objawienia pojawili się w większej liczbie, w tym w XIV wieku jako szczególny rozkwit misteryjnego Ahl-e Haqq.  

Kaszmir i Dżammu - Terytorium Sufich - Ziemia Sufich

Pierwsi Sufi pojawili się już w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii objawionej kontaktu z Bogiem, z Absolutem, i poznania go, choć czasami usiłuje się też wytłumaczyć powstanie sufizmu względami czysto socjologicznymi - reakcją na przepych i dekadencję dworu kalifów z dynastii Umajjadów. W następnych stuleciach głównym ośrodkiem sufizmu stał się Bagdad. Sufi przejęli całą bogatą tradycję duchowości, mistyki i gnozy Bliskiego Wschodu oraz Persji czyli dzisiejszego Iranu, w tym kulturę duchową ludów semickich i perskich, a także takich nurtów jak dawny ezoteryzm zaratusztriańskich magów, semickiej kabały, gnozy manichejskiej czy chrześcijańskiego hezychasmu - modlitwy serca. 

Początki ruchu mistycznego w świecie kultury semickiej i perskiej, w świecie islamu związane są z samotnymi jednostkami, poszukującymi Boga na własną rękę, jednak stosunkowo szybko zaczęły one współpracować ze sobą i gromadzić się w celu dzielenia się swoimi doświadczeniami i wspólnego dążenia do celu. Prawdziwy rozwój i rozkwit ruchu sufickiego na wielką skalę nastąpił jednak dopiero w wieku X-XI, wtedy też nazwa tarika (droga, ścieżka), która dotychczas była odnoszona do sposobu postępowania, praktykowanego lub zalecanego przez pojedynczych sufi i ich niewielkie grupki uczniów (murid), zaczęła oznaczać duchową regułę bractwa sufickiego lub samo duchowe braterstwo sufich. 

W historii sufizmu czy ruchu sufickiego można wyróżnić trzy etapy jego ewolucji. Pierwszy trwa od VIII do XI wieku i jest to okres mistyków indywidualnych oraz konspiracji sufizmu czy ezoteryzmu, okres Batini, Batinijja, w tym okresie pojawiają się pierwsze praktyki metafizyczne – sama i dhikr (zikr, zekr). Drugi to okres tworzenia się bractw czy ruchów sufickich który obejmuje okres od XI do XVI wieku. Ostatni etap to znacząca asymilacja sufizmu do głównego nurtu kultury islamskiej od czasu do czasu jednak przerywana agresją skierowaną ku mistykom ze strony radykalnych ortodoksyjnych nurtów bojówkarskich współcześnie kojarzonych z terroryzmem (salafizm, wahabizm, charydżyzm). W pierwszych wiekach swojego istnienia sufizm był często obiektem ataków ze strony ortodoksyjnego islamu nurtu bojówkarskich charydżytów (zbójców). Ofiarami bandyckich prześladowań byli m.in. Sufi Al-Halladż czy Sufi As-Suhrawardi, obaj zostali skazani na śmierć i zamordowani przez ówczesnych terrorystów - charydżytów. Do pogodzenia sufizmu z muzułmańskim kalamem czyli teologią spekulatywną, znacząco doprowadził Abu Hamid al-Ghazali. 

Istotnym elementem sufizmu jest tworzenie się ruchów sufickich w postaci bractw mistycznych czy braterskich zakonów o świeckim charakterze. Jest to zjawisko wyjątkowe, gdyż w ramach ortodoksyjnego islamu nie wytworzyła się grupa, którą można by określić jako „zakonnicy”, chociaż wytworzyła się kasta ortodoksji religijnej niezdolnej do pojmowania prawd mistycznych i rozwoju duchowego, niezdolna do przybliżania się ku Allah Bogu. Ważnym aspektem życia w ruchu czy bractwie sufickim jest relacja pomiędzy mistrzem a uczniem. Ta bezpośredni i bliska więź jaka się wytwarzała między nimi, zaowocował powstaniem swego rodzaju kultu świętych. Wielcy mistrzowie stawali się obiektem kultu a ich groby celem pielgrzymek. 

Manicheizm gnoza i świat ciemności

Manicheizm, gnoza, mazdaizm, sufizm i świat ciemności 

Głębokie tradycje mistyczne, szkoły duchowe, dają głębszy wgląd w naturę zła, istnienie zła, w świat ciemności i mroku. Tradycja aramejska, Arāmāyā, mistyka i duchowość oraz gnoza oparta na kulturze dialektów języka aramejskiego ma przynajmniej 5 tysięcy lat i jest rdzenną częścią całej kultury semickiej włącznie z jej dawną fenicką, hebrajską i współczesną arabską odmianą. Pismo aramejskie jest wspólnym dla bardziej współczesnych systemów zapisu semickiego takich jak hebrajski i arabski. Ponad tysiąc lat przed erą chrześcijańską, język aramejski rozprzestrzenił się na całym Bliskim Wschodzie oraz w Persji i Azji Centralnej stając się tam językiem naukowym i uniwersalnym, lingua franca, którą to funkcję przejął później język arabski oraz perski (farsi). Dominację języka aramejskiego zakończyły podboje arabskie w drugiej połowie I tysiąclecia ery chrześcijańskiej, a nowi władcy upowszechnili bardzo szybko bardzo blisko pokrewny aramejskiemu język arabski, który przejął rolę bliskowschodniego lingua franca. 

Święty Prorok Mani

Święty Prorok Mani (Mānī Ḥayyā), syn księcia Patika i księżnej Miriam pochodzących z Medii, urodził się 14 kwietnia 216 roku w Seleucji (Seleukeja) nad Tygrysem, żył w latach 216-276 (lub 277) rozpowszechniając duchowość, mistykę i gnozę w postaci nauk doktryny Dostojnej Światłości z której oprócz manicheizmu jego zwolenników i naśladowców wyrosły podobne nurty gnostyckie jak paulinizm, bogomilizm czy kataryzm, a na końcu już w XVI wieku ruch różokrzyżowy. Objawienia, których Święty Prorok Mani doznał w wieku 12 i 24 lat, spowodowały, że zerwał z dotychczasową chrzcielną gminą mistyczno-religijną elkazaitów i przystąpił do organizowania nowej wspólnoty na wzór dawnych misteriów hermetycznych. Od samego początku wspólnota zainicjowana przez Proroka Mani ma wyraźne cechy misyjne. W latach 241-243 Święty Prorok Mani wyruszył statkiem na wschód do Indii, a swoich uczniów wysłał do cesarstwa rzymskiego. Po zmianie na tronie perskim wrócił do Babilonii, aby otrzymać audiencję u nowego władcy - Szapura I panującego w latach 243-273. Spotkanie to wypadło pomyślnie dla Świętego Proroka Mani, gdyż pozostał na królewskim dworze, a dwaj królewscy bracia stali się jego duchowymi uczniami. 

Szapur I był drugim królem z perskiej dynastii Sasanidów i, jak zauważyli liczni badacze historii, dla jej umocnienia potrzebował nowej, tolerancyjnej ideologii, mogącej zjednać mu różne środowiska w jego wielkim państwie. Rodzący się manicheizm w postaci odrodzenia dawnej irańskiej doktryny Dostojnej Światłości nadawał się do tego celu bardzo dobrze ze względu na swój synkretyzm i uniwersalizm. Uniwersalizm — ta cecha, która pojawiła się już u zarania manicheizmu — będzie zjednywać mu sympatyków i wyznawców na wielkich terenach Europy, Azji i północnej Afryki przez ponad 1000 lat jego dziejów, a później przejdzie zarówno do sufizmu jak i do różokrzyża. 

Elkezaici, elkazaici, elkezejczycy – to starożytna synkretyczna wspólnota mistyczna i gnostycka wywodząca się z ebionitów czyli nazirejczyków i czerpiąca z idei gnostyckich, istniejąca między II a V wiekiem e.ch. Założycielem grupy był żyjący za czasów Trajana (na przełomie I i II wieku) na pograniczu syryjsko-partyjskim Elkazai (w zależności od źródeł: Elchasaí, Elksaí, Elkesaïtaí, Al-Khazai, al-Hasiih). Pewnym jest, że postać taka istniała, jednak jej imię może mieć także charakter symboliczny i być wtórne do nazwy wspólnoty, którą założył, ponieważ termin Elkazaici nawiązywać mogł również bezpośrednio do odłamu esseńczyków nazywanych Synami tajemniczej siły (Ebion). 

Księga Henocha - Mistyczny Apokryf

KSIĘGA HENOCHA - Mistyczne Pismo Święte Biblii Koptyjskiej

Księga Henocha - księga mistyczna i apokryficzna rzymskiego Starego Testamentu. Znajduje się jednak w koptyjskim kanonie Pisma Świętego jako natchniona i kanoniczna. Zwierzchnicy wczesnoetiopskiego kościoła chrześcijańskiego włączyli kronikę Świętego Proroka Henocha do swego kanonu Biblii. Istnieją trzy księgi apokryficzne przypisywane Świętemu Prorokowi Henochowi (Enoch, Henoch). Są to Księga Henocha etiopska, Księga Henocha słowiańska oraz Księga Henocha hebrajska. Księga Henocha etiopska jest najpopularniejsza i najczęściej cytowana. Opisuje ona kontakt proroka Henocha z istotami "z innego świata", które uznał za anioły Boga lub jakieś inne wyższe istoty, oraz jego podróż z nimi po wszechświecie i w czasie.

Święty Prorok Henoch

Prorok Henoch - Ojciec Mistrzów i Świętych

Enoch lub Henoch (arabskie Idris) — to imię męskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia Hanokh (Hanoch), oznaczającego "pełen poświęcenia", "wyświęcony". W Starym Testamencie występowały postaci o tym imieniu: 

* syn Jereda i ojciec Metuzelacha, ten od Księgi

* syn Kaina i ojciec Irada.

* syn Abrahama i Ketury

Najbardziej znany Enoch czy Henoch to Siódmy Patriarcha, bohater apokryficznej Księgi Henocha, w której było mu dane zobaczyć aniołów i niebiański tron Metatrona. Enoch imieniny obchodzi 3 stycznia. Po hebrajsku Henoch to także Wtajemniczony, Wyświęcony. Po wypełnieniu swej ziemskiej posługi Święty Prorok Henoch wstąpił do nieba na 'ognistym rydwanie'. W religiach abrahamowych prorokiem jest osoba będąca w kontakcie z Bogiem (hebr. Elohim, arab. Allah), będąca Jego "ustami" na ziemi, nierzadko założyciel jakiejś religii lub mistycznej tradycji (Noe, Zaratusztra, Abraham, Izmael, Mojżesz, Eliasz, Jezus, Muhammad). Henoch jest jednym z biblijnych bohaterów. Bóg zabrał Świętego Henocha na koniec jego życia, które trwało 365 lat, zabrał go razem z ciałem i możemy się domyślać tylko, że Henoch został przeniesiony do rajskiego ogrodu Eden. 

Prorok o imieniu Henoch, ojciec Matuzalema, najdłużej żyjącego człowieka z potomków Seta (hebr. Szet), czyli setytów żył w latach 622-987 czyli 365 lat, zaś Matuzalem żył w latach 687-1656 od stworzenia Adama (Człowieka). Henoch, po zrodzeniu Matuzalema, jak napisano w Biblii, chodził w przyjaźni z Bogiem przez 300 lat. Rok 987 po stworzeniu Adama wedle kalendarza żydowskiego, to rok zabrania Proroka Henocha do raju, rok pierwszego wniebowzięcia ludzkiej istoty razem z ciałem. W Księdze Henocha doszukiwano się recepty na długie życie i sposobów Zbawienia, a także podstaw dla żydowskiej Kabały, chrześcijańskiej Mistyki i Gnozy oraz dla Sufizmu. 

Alawici i ezoteryczny sufizm szyicki

Alawijja - ezoteryczny suficki islam, jego nurty i tradycje w Syrii, Turcji i Iranie

Alawici, Alewici, Bektaszyci, Nizaryci, Ahl-e-Haqq - ezoteryzm szyicki, sufizm

Alawizm z języka arabskiego: علوية‘Alawīyyah, nusajryzm po arabsku: Nuṣayrī نصيريون − prąd religijny, duchowy i mistyczny w sercu prawdziwego islamu, wywodzący się od Muhammada Ibn Nusayra an-Namiri który zmarł około 873 roku, nazywanego Bramą (Bab) Prawdy (al-Haqq) - Bab-al-Haqq. Ich najwybitniejszym teologiem był żyjący w X wieku Husajn ibn Hamdan al-Chasibi. Czczą Hazrat Ali ibn Abi Taliba, pochodzą od isma'ilitów. Muhammad Ibn Nusayr an-Namiri lub Ibn Nusayr to wybitny uczeń jednego z dwunastu imamów, Hasana al-Askari, który ogłosił się jego i Muhammada al-Mahdi'm przedstawicielem i odrzucił autorytet Czterech Zastępców. Wyznawcy nauk duchowych Ibn Nusayra są zwani alawitami. Ojczyzną jest Dżabal an-Nusajrija lub Anasrija - góra Nusajrija w górach Libanu, a także w rejonie Alepo, Hama i przy granicy z Turcją. Pierwotna nazwa pochodzi od twórcy tej wiary Muhammada ibn Nusajra zmarłego w roku 873. Nazwa kojarzona jest również ze słowem nusrani - chrześcijanin. Alawici ewoluowali dzięki naukom Husayn ibn Hamdan al-Khasabi zmarłego około roku 970 A.D. 

Alawici - Syria, Turcja i Liban - występowanie zielony kolor

Alawici wedle potocznej wiedzy są zwolennikami ograniczonej reinkarnacji, pozostającymi pod rzekomym wpływem neoplatonizmu, a wiele ich wierzeń wykazuje silny wpływ chrześcijaństwa, zaratustrianizmu i rzekomo kultów astralnych. Celem wyznawcy czy zwolennika alawizmu jest przejście do sfery gwiazd poprzez siedem wcieleń. Alawici noszą często chrześcijańskie imiona i obchodzą święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Nie odbywają pielgrzymek do Mekki i nie uznają salaficko-wahabickiego szariatu. Alawickie kobiety nie noszą także zasłon na twarzach, gdyż są normalne. W przeszłości blisko współpracowali z francuskimi władzami kolonialnymi, a część z nich przyjęła nawet chrześcijaństwo. W 1922 roku i w latach 1925-1936 władali własnym państwem ze stolicą w Latakii. Od 1946 roku wcieleni do Syrii.

Alawici stanowią około 7-17 procent ludności Syrii i praktycznie sprawują w tym kraju władzę od czasu objęcia rządów przez prezydenta Hafiza al-Assada 12 marca 1971 roku (kariera wojskowa była jedyną możliwością awansu społecznego dla alawitów, co ułatwiło im później przejęcie władzy w kraju i utrzymanie jej). Szyici uznają ich za muzułmanów, ale wśród sunnitów zdania są podzielone - wielu uważa ich za niewiernych, szczególnie sunnickie mordercze sekty salafitów i wahhabitów zwalczają okrutnie alawitów - dokonując ich eksterminacji. Podobnie jak jest to u Jazydów, Alawitą można się tylko urodzić a zostać pełnoprawnym członkiem wspólnoty dopiero w wieku 15 lat. Dzieci są wprowadzane w tajniki wiary etapami a proces inicjacji trwa dosyć długo. 

Liczebność alawitów:

Syria - 2 500 000

Liban - 100 000

Turcja - kilkadziesiąt tysięcy przy granicy syryjskiej

Wzgórza Golan - 2000, w Ghajar

Turcja - alewici to około 20 milionów wyznawców (ciągle terroryzowanych przez reżim sunnicki) 

Alawici uważają też, że niewierni (kafir) oraz ludzie, którzy negują wielkość Imama Ali, będą karani poprzez reinkarnację w zwierzęta (w tym w świnie i psy). W przypadku nagannego zachowania alawici mogą też odradzać się jako chrześcijanie, którzy jednak cały czas mają szansę na odrodzenie jako alawi. Reinkarnacji można podlegać wielokrotnie. Alawici wierzą, że gwiazdy na Mlecznej Drodze są urzeczywistnieniem dusz wiernych. Według nich, wszyscy ludzie pierwotnie przebywali na pierwszej gwieździe, jaka pojawiła się na świecie, jednak z powodu nieposłuszeństwa ludzi, spadła ona z firmamentu na ziemię. Prawdziwym celem Alawity, jest więc teraz przebycie 7 wcieleń, które pozwolą mu z powrotem dotrzeć do sfery gwiazd i w ten sposób połączyć się z Hazrat Ali Murtazą. 

Na przestrzeni wieków, alawici byli dziesiątkowani przez katolickich krzyżowców, Mameluków, Turków oraz samych współwyznawców, walczących między sobą z powodu znacznych niekiedy różnic przekonań czy rytuałów, wynikających z odmiennego kształtowania się poszczególnych odłamów w ciągu całych pokoleń. Historia alawitów pod pewnymi względami przypomina dzieje Kurdów, a szczególnie Jazydów, których wierzenia niekiedy są bardzo zbliżone do alawickich. Przywołując kilka historycznych faktów z ich burzliwej historii, można wspomnieć o roku 1097, kiedy to katoliccy krzyżowcy dokonali ludobójczej masakry alawitów, uznając ich za muzułmanów. Jednak później, już po fakcie, gdy dowiedzieli się, że tak naprawdę nimi nie są, zaczęli ich tolerować a niekiedy nawet pomagać im w wewnętrznych sporach i rozgrywkach. W XII wieku, muzułmański uczony sunnicki i założyciel sekty salafitów, a prekursor sekty wahhabizmu, Ibn Taymiyya, a ściślej, Abu al-Abbas Taqi al-Din Ahmad ibn Abd al-Salaam ibn Abdullah ibn Tayymiya al-Harrani, wydał złowieszczą fatwę, czyli salafickie orzeczenie prawne o charakterze zbrodniczej klątwy inkwizycyjnej, w którym upoważniał rzekomych muzułmanów (charydżytów, salafitów), tych rzekomo prawdziwych, fundamentalistycznych oprawców, do prowadzenia świętej wojny przeciwko alawitom, usprawiedliwiając ich zabijanie oraz przejmowanie ich własności, o ile nie wykażą skruchy i nie nawrócą się na salafizm czy póxniej na wahhabizm z którego wywodzi się dzisiejsza al-Kaida i tak zwane Państwo Islamskie - bandy zwyrodniałych terrorystów ludobójców. 

Ramadan - miesiąc postu saum

RAMADAN - Miesiąc postu sufich, fakirów, derwiszów i muzułmanów   

Ramadan - arab. رمضان, ramaḍān; urdu, paszto, czecz. ramzān; per. i tur. ramazān – to tradycyjny dziewiąty miesiąc kalendarza muzułmańskiego. Dla muzułmanów wszelkich nurtów jest święty, gdyż w tym miesiącu rozpoczęło się objawianie Świętego Koranu – archanioł Gabriel (arab. Dżibril) ukazał się Świętemu Prorokowi Muhammadowi, przekazując kilka wersów przyszłej świętej księgi islamu. Ramadan jest tradycyjnym miesiącem wielbienie Boga, mistycznej ascezy, miesiącem modlitwy oraz studiowania Świętego Koranu. Nie śpij zbyt dużo, praktykuj duchowe oddanie, praktykuj dużo salat (modlitwy), praktykuj dużo wudu (wudhu) - przeganiania sił zła, przeganiania demonów i szejtanów (szatanów), praktykuj duchowo (latihan kedżiwan). Szczególnie ostatnie dziesięć dni miesiąca ramadan, oprócz poszczenia w dzień praktykuj dużo wielbienia i oddania Bogu (Subhanahu wa ta'ala). Dzienny czas postu wyznacza lokalny wschód i zachód słońca, co do minuty! 

Nazwa Ramadan pochodzi od słowa Ramd,  co oznacza ,,żar słońca''. Powiada się Ramada al-Saai'mu, czyli wnętrze człowieka stało się gorące z pragnienia wywołanego postem. Nazwa ramadan ma pochodzenie islamskie, wcześniej miesiąc ten był nazywany Naatiq. Miesiąc ten nazywa się ramadan, ponieważ: 

1. Poszczenie w tym miesiącu wywołuje gorąco i palenie wywołane pragnieniem;

2. Oddawanie czci Jedynemu Bogu w tym miesiącu wypala ślady grzechu w człowieku;

3. Pobożność człowieka w tym miesiącu wywołuje w jego sercu to potrzebne ciepło miłości do jego Stwórcy i innych ludzi.

Podczas trwania ramadanu od świtu do zmierzchu (około 15 minut po zachodzie słońca) porządnemu muzułmaninowi (wierzącemu w Boga) powyżej 10 roku życia nie wolno spożywać żadnych pokarmów, pić żadnych napojów, palić tytoniu, używać kosmetyków, uprawiać seksu (saum). W nocy seks jest dozwolony, oprócz dziesięciu ostatnich dni ramadanu. W tym czasie nie wolno kłamać powołując się na Allah Boga, Świętego Proroka i jego zastępców czy następców. Zabronione jest także zwilżanie gardła rozpyloną cieczą, zanurzanie całej głowy w wodzie, robienie lewatywy czy wywoływanie wymiotów. Można jedynie, gdy jest wysoka temperatura i bardzo sucho, przepłukać gardło wodą. Wszystkie te zakazy noszą nazwę mufirat (czynności przerywające post). Post przerywają także przypadłości związane z utratą świadomości: pijaństwo czy atak szaleństwa (nawet apopleksja) oraz miesiączka. Dużo czasu należy poświęcać modłom, studiowaniu Pisma Świętego (al-Quran), rozważaniom i refleksjom. Ostatni posiłek przed kolejnym dniem postu muzułmanie jedzą przed świtem. Od momentu, kiedy usłyszą wołanie do porannej modlitwy fadżr, powstrzymują się od dalszego jedzenia i picia. W ramadanie muzułmanie pracujący zwykle spożywają dwa posiłki – iftar po zachodzie słońca oraz suhur przed świtem. Sufi jednakże często polecają dla mistycznej ascezy jeden posiłek na dobę po zachodzie słońca, a tylko czasem przed świtem, jeśli uwarunkowane to jest ciężką pracą. W czasie dnia jednakże zachowywany jest całkowity post, powstrzymanie się do posiłków oraz napojów kalorycznych i wody (pełna jednodzienna głodówka oczyszczająca). 

Australia walczy z dżihadem sekty wahabitów

Każdy kto walczy przeciwko Australii straci jej obywatelstwo i związane z tym przywileje – zapowiada australijski premier Tony Abbott. Australijskie władze przechodzą do ofensywy w walce z wahabitami i salafitami - islamskimi radykałami. W połowie lutego 2015 roku w wybrzeże Australii uderzyły dwa potężne cyklony, które wyrywały drzewa, zrywały dachy i podtapiały ulice, ale w światowych mediach nie cyklony, tylko zaostrzenie przepisów o obywatelstwie, które miałyby ochronić Australię przez terroryzmem wahabickim wywołało prawdziwą burzę. „Osoby, które walczą przeciwko Australii stracą obywatelstwo naszego kraju” – mówił premier Tony Abbott, stojąc w siedzibie głównej policji w Canberze. Dotyczy to również osób, które urodziły się w Australii. Mówiąc o przywilejach, premier miał na myśli możliwości swobodnego wyjazdu i powrotu do kraju, ograniczenie dostępu do świadczeń socjalnych czy usług konsularnych za granicą. 

Premier Abbott przypomniał, że australijscy żołnierze walczą w Afganistanie i w Iraku, a jesienią 2014 roku Australia wysłała do walki z wahabicką sektą zwąca się Państwem Islamskim 600-osobowy kontyngent żołnierzy i osiem samolotów wielozadaniowych. Ze słów premiera wynikało też, że australijscy żołnierze walczą z salafickimi i wahabickimi terrorystami nie po to, żeby w domu mieć ataki terrorystyczne. Czyli albo walczysz z nami, albo jesteś przeciw nam. Mocne słowa australijskiego premiera to konsekwencja nasilającego się strachu społeczeństwa przed bandyckimi atakami nawiedzonych ideologicznie salafitów z sekty wahabitów. Jesienią 2014 roku gruchnęła wiadomość o tym, że bojownicy z wahabickiej sekty Państwa Islamskiego (IS) planowali w Sydney publicznie zamordować przez ścięcie kilkadziesiąt przypadkowych osób. Australijski wywiad przechwycił apele zajmującego wysoką pozycję w strukturach wahabickiej sekty Państwa Islamskiego Australijczyka - według prokuratora generalnego Australii nawołująca osoba pochodziła z Afganistanu, ale mieszkająca w Australii i mająca australijskie obywatelstwo. Zabójstwa miały być pokazówką zbójeckich skłonności sekty wahabitów. Miały zasiać strach przed sektą wahabitów i chyba zasiały. Zatrzymano wówczas 15 osób podejrzewanych o przygotowywanie ludobójczej zbrodni. Na początku stycznia 2015 roku policja kryminalna Australii aresztowała kolejne dwie osoby podejrzane o wahabicki terroryzm, 24- i 25-latka, którzy przygotowywali atak w imieniu saudyjskiej sekty wahabitów zwących się Państwem Islamskim.