Iran - tolerancja i wolność

Tolerancja i wolność w szyickim Iranie 

Iran, Aryan, Kraj Ariów, w dawnych czasach, jako Persja był jednym z najbardziej tolerancyjnych państw świata, a szyizm jednym z najbardziej tolerancyjnych nurtów islamu. Żydowskim dzieciom pozwala świętować szabas, a chrześcijanom – spożywać zakazane w muzułmańskim świecie alkohol i wieprzowinę. Teheran, jedna ze stolic fundamentalizmu islamskiego, mniejszości religijne traktuje z zaskakującym szacunkiem. Gdy reprezentacja Iranu szykowała się do występu w mistrzostwach świata w piłce nożnej w roku 2014, Andranik Tejmurijan ustawił się wraz z kolegami w kolejce do pocałowania Koranu, co miało być częścią ceremonii pożegnalnej. Choć nie jest muzułmaninem, ten irański Ormianin nie zamierzał zaburzać porządku rytuału, tradycyjnie praktykowanego przez podróżnych w jego ojczyźnie. Podając mu świętą księgę, duchowny z trudnością ukrywał swoje rozbawienie. 

Moda - stroje kobiet w Iranie

Ten 32-letni pomocnik, zwany Ando – albo Samuraj, ze względu na uczesanie – nie ma oporów z demonstrowaniem swego przywiązania do chrześcijaństwa, a na boisku często robi znak krzyża. W kwietniu Tejmurijan, gracz Boltonu Wanderers i Fulham, został pierwszym chrześcijańskim kapitanem irańskiej drużyny narodowej. – Cieszę się, że będąc chrześcijaninem gram w muzułmańskiej ekipie – powiedział Ando w niedawno udzielonym wywiadzie. – Mam ormiańskie korzenie oraz irański paszport i jestem z tego dumny. Liczę, że przyczynię się do dobrej sławy Ormian w Iranie. Etniczni Ormianie stanowią większość wspólnoty 300 tysięcy irańskich chrześcijan. Są w pełni zintegrowani z resztą społeczeństwa: Ormianinem jest muzyk Loris Tjeknavorian, a także Sombat Hacoupian, założyciel jednej z najsłynniejszych marek męskiej odzieży. 

Chociaż islam jest irańskim wyznaniem narodowym, to Teheran uznaje tradycyjne mniejszości religijne chrześcijan, żydów i zaratusztrian. Grupom tym zezwala się na posiadanie własnych świątyń i odprawianie obrzędów, a ich reprezentanci zasiadają od początku w irańskim parlamencie. W kraju, gdzie muzułmanom zakazane jest spożycie wieprzowiny i alkoholu, chrześcijanie mogą bez przeszkód destylować trunki i tuczyć swoje świnie na mięso. W Iranie stoi co najmniej 600 kościołów chrześcijańskich, w tym szesnastowieczna świątynia św. Marii w Tabriz, o której wspominał Marco Polo. W sąsiedniej prowincji Azerbejdżanu Zachodniego mieści się prastary klasztor św. Tadeusza, zakwalifikowany do światowego dziedzictwa przez UNESCO. Nie wolno mylić irańskich szyitów z fanatycznymi sunnickimi wahabitami znanymi jako talibowie z Afganistanu, Pakistanu, Arabii Saudyjskiej czy tak zwanego ISIL - rzekomo państwa islamskiego... 

Wahhabici mordują imamów w Rosji

Fanatycy przewracają Rosję mordując duchownych imamów

Ro­syj­scy mu­zuł­mań­scy du­chow­ni pa­da­ją zamordowani jeden po dru­gim. Są ofia­ra­mi za­bój­ców wy­na­ję­tych przez is­lam­skich ra­dy­ka­łów sterowanych z Arabii Saudyjskiej i Kataru. W początkowych kilkunastu latach XXI wieku zamordowanych zostało 57 muzułmańskich imamów i teologów za to, że nie chcieli się nawrócić na wahhabizm, "jedynie słuszną", wykutą na pustyniach Arabii Saudyjskiej polityczną wersję islamu. W wywiadzie dla dziennika "Komsomolskaja Prawda", znawca zagadnień islamu, naukowiec Roman Siłantiew mówi, że spośród czterech dużych tradycyjnych związków muzułmańskich skupiających wyznawców islamu na terenie Rosji "trzy zostały praktycznie rozgromione" przez wahabbitów. 

Wnętrze umysłu wahabity - islam tego nie uczy!

Przetrzebiono szeregi władz religijnych w dwóch czołowych ośrodkach islamu: w Tatarstanie i na Kaukazie. W Kazaniu najpierw mufti został ciężko ranny, teraz tamtejsi salafici (w sumie odpowiednicy ortodoksyjnych wahhabitów, czyli zwolenników rzekomo "najczystszego" islamu) chcą go obalić. Na północnym Kaukazie zabito lidera wspólnoty "tradycyjnej" Saida Czirkejskiego. Siłantiew sugeruje dziennikarzowi Aleksandrowi Kocowi, że rozszyfrował schemat działania przeciwników tradycyjnych duchownych muzułmańskich, którzy postępują zachowawczo, odżegnując się od "ekscesów" rozmaitych ekstremistów i fanatyków. Jest w tym klarowna logika – wyrokuje. "Na początku przeciwnicy próbują się pozbyć kluczowych osób. Jeśli za pierwszym razem nie wychodzi, to ataki się powtarzają. Potem dobierają się do tych, którzy ich mogą zastąpić", ale na tym nie koniec. Gdy już czołówka nie istnieje, radykałowie "zaczynają unieszkodliwiać imamów niższego szczebla". 

W lipcu 2012 roku w zamachu terrorystycznym w Dagestanie, zginął najbardziej wpływowy imam Rosji Said Effendi Czirkejskij. W tym samym miesiącu w Dagestanie wyleciały w powietrze dwa szyickie meczety. Miesiąc później w zamachu bombowym rany odniósł naczelny mufti Tatarstanu Ildus Faizof, a jego zastępca Waliul Jakupow został zastrzelony. Rosyjska opinia publiczna była szczególnie wstrząśnięta zamachami w Kazaniu, ponieważ w odróżnieniu od Północnego Kaukazu, islamska wspólnota Tatarów uchodziła za ostoję religijnego umiaru, a Tatarstan, podobnie jak sąsiedni Baszkotorstan, za oazę wyznaniowego pokoju. Mufti Rosji Rawil Gajnutdin nazwał wydarzenia, uderzeniem islamu wahhabickiego w wyznawany od wieków islam suficki. Teologicznie wahhabizm, nazywany salafizmem, oznaczać ma powrót do fundamentalnych źródeł wiary, tyle, że jakoś nie widać w nim Bożego Miłosierdzia i Litości, a jedynie sataniczne barbarzyństwo. Barbarzyński wahhabizm i salafizm odrzuca kult przy grobach świętych sufickich oraz imamów szyickich oraz przewodzenie wspólnotom religijnym przez muftich, co z kolei stanowi tradycję sufizmu. Rosyjscy neofici wahhabici mają też za złe sufickim tradycjom szyickim, oddawanie palmy wyznaniowego pierwszeństwa Patriarchatowi Prawosławnemu jako religii liczebnie największej w Rosji. Fundamentalizm wahhabitów każe również negować przynależność narodową i państwową, zastępując je tożsamością wyznaniową. A takie postawienie kwestii religii salafitów i wahhabitów, uderza w porządek konstytucyjny i integralność terytorialną każdego państwa, w tym Rosji. 

Bahaizm i sufizm

Bahaizm w świetle nauczania i praktyki sufickich tradycji 

Wiara bahá’í (bahaizm, bahai), najmłodsza niezależna monoteistyczna religia świata, została założona przez Bahá’u’lláha (1817-1892) w Iranie w XIX wieku. Wiara bahá’i uczy, że prawda religijna jest postępowa a nie ostateczna. Bóg nazywany przez ludzi różnymi imionami – prowadzi ludzkość za pośrednictwem szeregu Uniwersalnych Nauczycieli, którzy kolejno objawiali swoją misję zgodnie z potrzebami czasu i miejsc, w których nauczali. Posłańcy (Rasul) ci przynosili nowe nauki, które z biegiem czasu dały podwaliny nowych cywilizacji. Wśród nich można wymienić wielkich założycieli religii świata jak Kriszna, Mojżesz, Zaratustra, Budda, Chrystus czy Muhammad. Bahaici uznają także dwóch nowych Nauczycieli – Bába i Bahá’u'lláha. Ich nauki dane są ludzkości na dzień dzisiejszy. Boscy Posłańcy zawsze głosili te same duchowe i moralne prawdy. Społeczne prawa i zasady, jakie zalecali, były jednak dostosowane do warunków epoki i kultury, w której żyli ich wyznawcy. 

Enneagram - Symbol Bahai - Gwiazda Dziewięcioramienna

Obecnie najwięcej polskich przedstawicieli wiary baha’i zamieszkuje Kraków i Warszawę. Tu też współpracują ze środowiskiem uniwersyteckim oraz innymi wspólnotami wyznaniowymi.” Pierwsze wzmianki o bahaizmie pojawiły się w Polsce już pod koniec XIX wieku, a dziś wspólnotę bahaicką w naszym kraju stanowi około 300 osób. W Iranie – skąd pochodzi bahaizm- to nie społeczność, ale przede wszystkim władza nie akceptuje wyznawców nowej religii. Swój udział w rozwoju bahaizmu w Polsce ma również rodzina Zamenhof. Lidia – córka twórcy esperanto – została jedną z pierwszych nadwiślańskich bahaitek i żarliwie tłumaczyła religijne księgi na język ojczysty. Wielu bahaitów chętnie posługuje się językiem esperanto w komunikacji międzynarodowej. 

Wiara baha'i jest w wielu ideałach bardzo podobna do istotnych nauk sufi, w tym do religijnej tradycji sufickiej znanej jako Din-i-Illai, także takich za których sufi przez wieki byli mniej lub bardziej prześladowani przez bardziej ograniczonych umysłowo muzułmańskich ortodoksów. Sufizm rozwijał się jako mistyczna szkoła duchowego rozwoju na bazie wielu ezoterycznych doktryn szyickich, zatem podobnie jak bahaizm wywodzi się z mistycznych korzeni bardziej światłych myślicieli, filozofów i mistyków praktyków tradycji perskiej i arabskiej. Na pewno takim punktem wspólnym są medytacje, muraqaba, do których zachęca wyraziście 'Abdu'l-Baha w swoich wypowiedziach, chociażby w Rozmowach paryskich: "Medytacja jest kluczem, który otwiera drzwi do tajemnic twojego umysłu."