Sufizm - Perły Mądrości

Perły Mądrości - Wybór sentencji do kontemplacji 

Z Nauk Sufickich Pir-O-Murszid Hazrat Inayat Khan

Aby nam pomagały... 

Aby nam zachęcały... 

Aby nas inspirowały... 

13 września 1910 r. 

Pir-o-Murszid Hazrat Inayat Khan

1. Wyobraźcie sobie następny dzień po tym, jak opuściłem mój kraj! Czy były jakieś pieniądze? Czy były jakieś środki? Czy była jakaś organizacja? Nie miałem grosza przy duszy. Tym co posiadałem była wiara i ufność w Przyczynę i w Boga, Bóg był moim skarbem i był to Jego Zamiar, Jego Sprawa, a Jego Sprawa może być niezależna od ziemskich skarbów. Ponieważ jest to Sprawą Boga, będzie wypełnione. 

2. Nie ma wątpliwości jeśli chodzi o sukces Orędzia. Nie jest to zaplanowane przez człowieka ani też jego przedsięwzięcie. Jest to Orędzie (Przekaz, Posłanie) Boga. Orędzie, które uszy serca mogą usłyszeć lepiej niż zewnętrzne uszy. Dusza sama w sobie jest w tym stanie zrozumieć słowa Orędzia, ponieważ Dusza jest tym, co może rozeznać Głos oraz to, skąd przychodzi. 

3. Tak więc murid, którzy myślą, współczują i słyszą To Wołanie, muszą być również gotowi, aby czynić wszystko cokolwiek leży w ich mocy, dla uczynienia Ścieżki Orędzia łatwą, gdyż w rzeczywistości jest ona od początku do końca ścieżką Chrystusa. 

4. Orędzie służy wprowadzaniu głębszego zrozumienia pomiędzy Narodami i Rasami, jednocząc w ten sposób Rodzaj Ludzki. Orędzie służy przełamaniu nastroju zgorzknienia, który istnieje wszędzie pomiędzy ludźmi. 

5. Przeznaczeniem Orędzia jest przebudzić ludzkość ku nowej Duchowej Świadomości. 

6. Całe to przejawienie (świat przejawiony) jest Jedną Całością, w której każda dusza ma swoje miejsce. W całym wszechświecie nie ma ani jednej duszy, która byłaby duszą obcą. 

7. Tym, co jest teraz konieczne to to, żeby braterstwa nauczano nie tylko jako zasady moralnej, ale jako Duchowego Prawa. Jest to tym braterstwem, które musi być urzeczywistnione. 

Islam w Polsce przejmuje sekta salafi

Islam w Polsce jest przejmowany przez salafickie sekty! 

Pierwsze kontakty Polski ze światem islamu i muzułmanami sięgają XIII wieku, gdy od południowego wschodu pojawiły się oddziały najeźdźców – Mongołów. Na terenie samej Polski muzułmanie obecni są od ponad 600 lat. Są to Tatarzy polsko-litewscy, których przodkowie pojawili się w XIV w. jako uchodźcy ze Złotej Ordy, znad Wołgi i ze stepów. Władcy litewscy – w tym książę Witold – osiedlali ich w dorzeczu Niemna i nadawali im ziemie w zamian za służbę wojskową, m.in. w walce przeciw Krzyżakom. Osady Tatarów muzułmanów na Litwie i przyległych ziemiach, grodzieńskiej i nowogródzkiej, przetrwały do XVIII w. lub dłużej. Na Podlasiu (od 1569 r. w obrębie Korony Polskiej) król Jan III Sobieski nadał kilku oddziałom Tatarów dobra, z których dwie wsie – Bohoniki i Kruszyniany – z meczetami i cmentarzami, stanowią do dziś enklawy muzułmańskie na terytorium Polski. Z Tatarów tworzono odrębne oddziały lekkiej jazdy, od XVIII w. z muzułmańskimi kapelanami, ale dopiero Konstytucja 3 Maja dała muzułmanom pełne prawa polityczne. 

Islam wolny od ekstremistycznych sekt sunnickich

Tatarzy litewsko-polscy mieli wolność wyznania, meczety (m.in. w Wilnie, Trokach, Nowogródku, Mińsku – około 1690 roku było ich ok. 50) oraz obieralnych duchownych (zw. mołłami). Muzułmanie polscy są sunnitami kierunku hanafickiego. Swe teksty religijne pisali alfabetem arabskim, ale nie tylko w języku arabskim, lecz także białoruskim i polskim – były to tzw. kitaby, bogate zbiory modlitw, pobożnych opowiadań i przepisów. Imamowie udzielali ślubów, nadawali imiona dzieciom i uczyli zasad islamu, kierowali modlitwami, a także sądzili i pomagali zbierać podatki. W Królestwie Polskim od 1831 roku stacjonowały wojska rosyjskie, w których służyło wielu muzułmanów. Zmarli muzułmanie rosyjscy grzebani byli na odrębnych cmentarzach, na przykład w Warszawie (tzw. kaukaski od 1831 roku, tatarski od 1867 r.) czy Sochaczewie (1842–1880). Z meczetów garnizonowych korzystali wszyscy wyznawcy. 

W latach 1919–1939 najliczniejsze były gminy na Wileńszczyźnie; w 1922 roku powstał Związek Muzułmański m.st. Warszawy planujący budowę meczetu. W 1925 roku utworzono Muzułmański Związek Religijny w RP, którego zwierzchnikiem religijnym, czyli Muftim, został Jakub Szynkiewicz, a władzę sprawowało Najwyższe Kolegium Muzułmańskie. Na podstawie ustawy z 1936 roku państwo subsydiowało Związek i nauczanie islamu w dziewiętnastu istniejących gminach muzułmańskich. Wydawano „Życie Tatarskie”, „Przegląd Islamski” oraz „Rocznik Tatarski”. Liczba wiernych do 1936 roku wynosiła około 6 tysięcy. W tym czasie Tatarzy byli obywatelami polskimi wyznania muzułmańskiego, posługującymi się językiem polskim. 

Islamofobia - psychiczna choroba

Islamofobia to ciężka inkwizycyjna choroba psychiczna 

Islamofobia – antyspołeczne uprzedzenie i dyskryminacja w stosunku do islamu i muzułmanów. Pojęcie odnosi się do wszelkich przejawów dyskryminacji i rozpowszechniania nienawiści. Określenie "islamofobia" pochodzi od słów: nazwy islam i greckiego słowa phóbos (gr.φόβος) – strach. Termin ten używany był już w latach 80. XX wieku. W 1997 roku brytyjski think tank Runnymede Trust określił islamofobię jako "strach i nienawiść wobec islamu i wynikające z nich strach i wrogość wobec muzułmanów", zaznaczając, że przejawem islamofobii jest także dyskryminacja ekonomiczna, społeczna i socjalna wobec wyznawców religii islamu. Islamofobią wedle definicji powstałej w 1996 roku powinniśmy nazywać nieuzasadnioną wrogość wobec islamu, która stanowi podstawę do strachu oraz niechęci wobec wszystkich lub większości muzułmanów. Owa nieuzasadniona wrogość wiąże się często z postrzeganiem muzułmanów jako religijnych fanatyków ze skłonnościami do stosowania przemocy wobec niemuzułmanów (innowierców) oraz odrzucających takie wartości jak tolerancja, równość i demokracja. 

Stop islamofobii

Domniemana przemoc w islamie niczym nie różni się od aktów przemocy popełnianych od zarania dziejów przez inne grupy religijne, w tym chrześcijaństwo, chociaż nigdy nie przybrała takich rozmiarów jak katolicka inkwizycja. Nieraz przemoc taka była wspomniana w ich świętych pismach, jak na przykład w przypadku żydów i chrześcijan. Za każdym razem, kiedy ktoś zarzuca „Koranowi” i muzułmanom czy też historycznie potwierdzonym słowom i czynom Świętego Proroka Muhammada i jego towarzyszom przemoc i nietolerancję, może pojawić się kontrargument: a co z historycznymi zbrodniami hebrajczyków odnotowanymi w ich świętych pismach (Starym Testamencie), co z cyklem brutalnych zbrodni, które chrześcijanie popełnili w imię swojej wiary wobec innych chrześcijan i nie tylko, od początku, już wobec Ananiasz i Safiry w Dziejach Apostolskich? Historia potwierdza, że krucjaty chrześcijańskie na Ziemię Świętą, na Jerozolimę, były krwawe i okrutne, służyły masowemu rzeźniczemu mordowaniu zarówno muzułmanów jak i żydów (judaistów). Po przekroczeniu murów Jerozolimy w 1099, krzyżowcy chrześcijańscy, katolicy, na oślep wymordowali niemalże wszystkich mieszkańców Świętego Miasta. Według średniowiecznej kroniki Gesta Danorum ‘pogrom był tak wielki, iż nasi brodzili w krwi aż do kostek.’ Co więcej, w 1204 roku podczas grabieży Konstantynopola krzyżowcy zabijali innych chrześcijan, swoich prawosławnych braci w wierze. 

Sam islam wewnątrz siebie nie jest jednorodny, sunnici generalnie nie lubią szyitów z wzajemnością, podobnie jak katolicy protestantów i wypisują sobie treści podobne jak adwentyści katolikom, a katolicy prawosławiu czy innym tak zwanym braciom odłączonym, kacerzom, odstępcom, sekciarzom. Ahmadiyya nie ma lekko w państwach muzułmańskich, chociaż jest z gruntu muzułmańską doktryną religijną i duchową. Szyita nie ma życia wśród sunnitów ani sunnita wśród szyitów. Stronnictw w islamie jest całkiem dużo, podobnie jak rozmaitych nurtów w chrześcijaństwie. Można rywalizację pomiędzy szyitami a sunnitami porównać do przepychanek i wojen chrześcijańskich pomiędzy prawosławiem i katolicyzmem lub protestantyzmem a katolicyzmem. Sunnici, można tak powiedzieć, są islamofobami wobec szyitów, alawitów czy sufich, szyici wobec islamu ahmadija i innych stronnictw szyickich, zatem nie dziwi, że pomiędzy sektami chrześcijańskimi, a muzułmańskimi także dochodzi do awersji i wzajemnych fobii. Wedle sufich natura zwykłych, przeciętnych ludzi jest w dużym stopniu fobiczna, oparta na lękach, które z natury są irracjonalne, ślepe i trudne do kontrolowania. 

Medytacje sufickie

Sufizm i medytacja czyli medytacje sufickie 

Medytacja suficka - Haqq - Prawda

Tradycja medytacji sufickich sięga okresu VI-VIII wieku do szkół kontemplacyjnej duchowości na Bliskim Wschodzie, w Arabii, Persji oraz Indiach. Esencją praktykowania sufickiej medytacji jest niewątpliwie osobista, regularna praktyka dla rozwoju duchowego. Dwa najwazniejsze aspekty sufickich praktyk duchowych to Zikr (Dhikr, Pamiętanie, Recytacja) oraz Medytacje Serca. Spotkania grupowe uczniów i uczennic sufickich dostarczają wiedzy na temat kontekstu wykonywanych praktyk oraz potrzebnego wsparcia merytorycznego. 

Medytacja suficka ma wielowiekową historię i tradycję. Już sam Prorok Muhammad (saws) znany był ze swej kontemplacyjnej natury, oraz z tego, iż wiele czasu spędzał na kontemplacji czy medytacji w grocie Hira. Właśnie w tej grocie na Wzgórzu Światła Jabal an-Nur dokonało się pierwsze koraniczne objawienie (ma'rifa). Medytacja, którą od wieków praktykują adepci związani z sufizmem nazywa się murakaba. Dosłownie oznacza "pilne czuwanie, pilnowanie, obserwowanie." W trakcie medytacji, murid (praktykant) kieruje się ku i czuwa nad swoim duchowym sercem (qalb), które jest duchowym łącznikiem między człowiekiem, duszą, a Bogiem. Tylko w sercu Bóg może udostępnić człowiekowi boską wiedzę (ma'arifa).

Codziennie wszyscy w mniej lub bardziej subtelny sposób doświadczamy cierpienia, czy to doznając dosłownego fizycznego lub psychicznego bólu, czy też odczuwając brak życiowej skuteczności w jakiejś dziedzinie, brak spełnienia czy niepełną harmonię w relacjach z innymi. Naturalną konsekwencją odczuwanego cierpienia jest poszukiwanie drogi jego usunięcia. Takie poszukiwania realizowali już od tysięcy lat jogini i mistycy w różnych tradycjach, wszyscy dochodząc do zgodnego wniosku, że rozwiązaniem jest praktyka medytacyjna. 

Medytacja suficka pozwala dostrzec swoje automatyzmy, uwarunkowania, które dostaliśmy niejako w spadku od rodziców, społeczeństwa etc., oraz pozbyć się ich, zyskując przez to poczucie autonomii, wolności i co za tym idzie – sprawnej twórczości w swoim życiu. Jedną z takich ścieżek medytacyjnych jest sufizm uniwersalny, który został przedstawiony na Zachodzie w latach 1910-1927 przez jednego z najwybitniejszych współczesnych mistyków Indii – Hazrat Inayat Khan, ucznia linii Chishty Hazrat Nizamuudin Auliya, acz bardziej pierwotną i głębszą jest cała suficka tradycja Chishtiyya, Sufi Chiszti (Ćiśti) z której obaj wielcy mistrzowie się wywodzili. 

Murakaba, medytacja i kontemplacja, jest sztuką wyłączenia się od zewnętrznych stymulacji (świata zewnętrznego) i skierowania swej uwagi w kierunku Boga za pomocą transmisji i specjalnych intencji (nijat) otrzymanych od mistrza czy nauczyciela sufickiego. Robi się to tylko dla Boga i z miłości do Niego. W ten sposób transmisje są wspomagane w trakcie medytacji. Murakaba oznacza siedzenie i kierowanie się z uwagą ku Bogu i oczekiwaniu na Jego błogosławieństwo i szczodrość. Tak jak podczas studiów należy się poświęcić, aby osiągnąć wiedzę uniwersytecką w zwykłej edukacji, na Ścieżce Sufickiej uczeń musi spędzić dużo czasu aby oczyścić wewnętrzne subtelne ośrodki świadomości. Tym sposobem i za sprawą łaski Boga uczeń z czasem osiągnie wiedzę duchową i bliskość Boga, rozwinie z głębi duszy boskie przymioty i atrybuty. 

Qahira Qalbi Jalelah Fraley

Jalelah Engle Fraley - Qahira Qalbi (1933-2011) 

Dnia 29 października 2011 roku odeszła jedna z największych nauczycielek sufickich, a dla tysięcy murid w Polsce, mistrzyni i przewodniczka duchowa, Qahira Qalbi (Qahira Qulbi), znana także jako Jalelah Fraley. Odeszła w pokoju, w domu swojej córki, Tana Fraley Johnson, pod dobrą opieką i z duchowym wsparciem, gdyż córka Qahiry Qalbi jest także Czeragą sufickiego Powszechnego Nabożeństwa (Universal Worship). Murszida Qahira Qalbi po raz pierwszy przyjechała do Polski na przełomie września i października 1988 roku, razem z Murszidem Atumem O'Kane'em, na zaproszenie polskiego wielkiego mistrza sufickiego, Pir-ul-Mulkh Hazrat Ofiel Chishty. 

Murshida Qahira Qalbi - Jalelah Engle Fraley

Qahira Qalbi urodziła się wcześnie rano, o poranku w dniu 10 lipca 1933 roku, w Staten Island, w Nowym Jorku, nosiła kilka imion, w tym Jalelah, Patricia, Darlene, Landa, Engle, oraz Fraley. Odeszła także o poranku, o godzinie 5 minut 16, a jej prochy po dokonanej tydzień później kremacji zostały z samolotu rozsypane do Oceanu. Tana, córka Qahiry Qalbi, bardzo serdecznie dziękuje wszystkim osobom, które wspierały jej mamę do ostatnich chwil, zarówno energetycznie i duchowo, jak i materialnymi datkami na jej utrzymanie i leczenie. Uroczyste Powszechne Nabożeństwo Pogrzebowe odbyło się 19 listopada 2011 roku w Camarillo w Kalifornii, w USA, w dużej sali udostępnionej przez Zjednoczony Kościół Metodystyczny. 

Qahira Qalbi przez wiele lat była zwierzchniczką Sufickiego Zakonu Uzdrawiania. W czasie jej licznych pobytów w Polsce wspólnie z sufickim mistrzem Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty inicjowała kilka tysięcy osób do Sufickiego Zakonu Uzdrawiania. Przewodniczyła także przez wiele lat sufickiej wspólnocie Abode w USA, pełniła także funkcję Starszego Nauczyciela Duchowego i Przewodniczki Odosobnień jako Murszida Zakonu Sufi w USA. Rodzice Qahiry Qalbi, Fatha and Bakhti Engle byli bezpośrednimi uczniami i bliskimi współpracownikami Hazrat Inayat Khana, który po raz pierwszy rozpowszechnił nauki sufickie tradycji Nizammunidijja Czisztijja w Ameryce i Europie. Qahira Qalbi wielce zasłużyła się polskiemu ruchowi sufickiemu, zakonowi sufi w Polsce, gdy od 1988 roku przyjeżdżając do naszego kraju nieomal co roku rozprzestrzeniała sufizm. 

Atum Thomas O'Kane - 25 lat pracy w Polsce

Murszid Atum Thomas O'Kane - obchodzi 25 lat pracy duchowej w Polsce 

Murszid Atum Thomas O'Kane (Seattle, WA, USA) 

Atum Thomas J. O'Kane (Urodzony w 1945 roku) jest sufickim Murszidem - starszym nauczycielem i przewodnikiem duchowym Zakonu Sufi w USA, praktykującym ścieżkę suficką od końca lat 60-tych XX wieku. O Atumie O'Kane można powiedzieć, że w Polsce stał się wielkim przyjacielem ścieżki serca, czyli Sufizmu, który w Polsce za sprawą Pir Ofiel Sufi zagościł już z początkiem lat 80-tych XX wieku. W kwietniu 1988 roku na zaproszenie klubu Athanor oraz Pir Ofiel Chishty przyjechał do Polski wraz z innymi duchowymi nauczycielami z całego świata by w Krakowie poprowadzić tygodniowe seminarium, którego głównym tematem była mistyczna ścieżka sufich. 

Atum Thomas O'Kane w trakcie zajęć sufickich, na prośbę Ofiela Sufi udzielił pierwszych inicjacji do zakonu sufickiego Inayati w tym czasie również powstała idea rozpowszechnienia tej ścieżki duchowego rozwoju i transformacji w Polsce. Atum O'Kane raz w roku, zwykle na początku sierpnia prowadzi tygodniowy program na obozie sufickim w Alpach w Szwajcarii, w okolicach Olivone w kantonie Ticino. 

Atum Thomas O'Kane jest przewodnikiem duchowym i psychologiem. W swojej pracy korzysta między innymi z dokonań Carla Junga oraz praktyk Mistycyzmu Chrześcijańskiego, a także z nauk Teilharda de Chardin, jest certyfikowanym członkiem Gildii Duchowego Przewodnictwa skupionej na głębi psychologicznej Karola Junga. Atum O'Kane posiada doktorat z psychologii transpersonalnej oraz posiada tytuł magistra doradztwa psychologicznego, jest nauczycielem Międzynarodowego Zakonu Sufi, przez 12 lat był także jego sekretarzem generalnym oraz Zwierzchnikiem Szkoły Ezoterycznej Zakonu Sufi w USA. Od wielu lat prowadzi seminaria i odosobnienia sufickie w Ameryce, Europie i Ziemi Świętej. Jest założycielem Mandorla, dwuletniego programu przewodnictwa duchowego w Niemczech. Na wielu uniwersytetach w USA i Europie pracował i pracuje jako uczelniany profesor kontraktowy, ceniony wykładowca z zakresu psychologii transpersonalnej. 

Sufickie tańce pokoju z Mistrzem Ofielem

TAŃCE SUFICKIE DLA POKOJU Z MISTRZEM OFIELEM 

Mistrz Suficki Ofiel Chishty naucza tańca derwiszów od 1982 roku, a od wiosny 1988 roku sprowadził do Polski wszystkie znane formy tańców sufickich (Sufi Dance), włącznie z tańcami światowego pokoju oraz tańcami derwiszów perskich. Sufizm stanowi oddzielną charyzmatyczną szkołę mistyczną wiodącą do gnozy, która często posługuje się muzyką, śpiewem i tańcem jako intensywną metodą duchowego rozwoju. Praktyki duchowe tańczących sufich są w Polsce coraz bardziej popularne, a wszystko za sprawą Mistrza Ofiela Chishty (Ćiśti)! Współcześnie tańce derwiszów, tańce sufich kojarzy się z sanktuarium Mevlana w Konya w Turcji oraz z sufickim Zakonem Mevlevi Chishty, jednak wiele sufickich szkół, bractw i zakonów praktykuje duchowe tańczenie. 

Mistrz Sufi – Ofiel Chishty

Sufizm wskazuje nam drogę do odnalezienia naszego wyższego, czystego jaźni, wyższej duszy (malakuti), stanowiącej jakość różną od niższego ludzkiego ego (nafs), czy od niższej, zwierzęcej duszy (bashar). Sufi to poszukujący wędrowiec (salik), który kroczy drogą transformacji ku przebudzeniu poprzez odrzucenie zewnętrznych wydarzeń, scenariuszy, automatyzmów i nałogów. Osiągnięcie celu otwiera drogę do przejścia inicjacji, a potem oświecenia, iluminacji, a następnie krystalizacji ciała, energii, duszy i świadomości w zintegrowaną całość.

Taniec Sufich to intensywna praktyka, dynamiczna medytacja, przeplatająca się z relaksacją. Tańce sufickie znane też w formie tańca wirujących derwiszów stanowią psychofizyczną praktykę, której nadrzędnym celem jest odkrycie swego prawdziwego przeznaczenia i prawdziwej tożsamości. Taniec sufi reprezentuje dynamiczną formę medytacji polegającą na odpowiednim zestawie ruchów.

Sufi qawwali ghazal i poezja urdu

Poezja urdu, ghazal i qawwali - w praktykach sufickich 

Qawwali, ghazal i ogólnie suficka poezja mistyczna perska oraz w urdu to poszukiwane przez wielu praktykujących sufizm tematy. Tysiące ludzi w Polsce jest zainteresowanych śpiewami, poezją, muzyką i tańcami sufickimi z obszaru Indii i Pakistanu, w tym Kaszmiru. Niewiele jest o tym jak dotąd w języku polskim. Poezja urdu - to poezja pisana w języku urdu, którym mówi się głównie w Indiach i Pakistanie. Qawwali to rodzaj muzyki kultywowanej początkowo tylko w zamkniętych kręgach sufickich, z czasem przybierającej na popularności w Indii i Pakistanie. Ghazal (spolszczone: gazele) to rodzaj poezji wywodzącej się z Arabii, która swój rozkwit zawdzięcza Iranowi, dawnej Persji. Język urdu liczy jedynie około 400 lat, chociaż poczatki sięgają nawet 700-800 lat, stąd w twórczości poetyckiej w urdu rozróżnia się tylko dwa okresy:

* dawny

* współczesny, który obejmuje zaledwie XX wiek i czasy obecne. 

Poezja urdu reprezentuje tradycyjną strukturę gazel (ghazal). 

Qawwali - Warsztat dla sufickich artystów w Ajmer - Indie

Urdu - اردو urdū - to język indoeuropejski z grupy indoaryjskiej używany obecnie jako natywny przez ponad 70 milionów ludzi na subkontynencie indyjskim (głównie: Indie i Pakistan) i przez przynajmniej ponad milion osób zamieszkujących poza Azją. Urdu i hindi są językami niemal identycznymi pod względem struktury gramatycznej i podstawowego słownictwa (w tej warstwie, tj. języka potocznego, określane często jako hindustani), natomiast występują między nimi znaczne różnice leksykalne (urdu czerpie zapożyczenia z języka perskiego i arabskiego, natomiast hindi – z sanskrytu), oraz inny system pisma – hindi posługuje się indyjskim alfabetem dewanagari. Różnice te powodują, że na poziomie np. wykładu naukowego języki te stają się wzajemnie niezrozumiałe i wymagają tłumaczenia. W urdu napisana jest ogromna ilość literatury sufickiej i ogólnie mistycznej, misteryjnej. Większość klasycznych dzieł arabskich oraz perskich została przetłumaczona na język urdu. Język urdu jest czymś w rodzaju linga franca dla muzułmanów i sufizmu w Azji Południowej, chociaż wcześniej rolę tę pełnił język perski (dari). Także wielkie dzieła wschodniej astrologii napisane są w urdu, wszystko bowiem co odkryli astrolodzy i astronomowie dawnej Arabii oraz Persji przetłumaczone zostało na urdu, z dodatkiem wielu nowych dzieł własnych. 

Początki języka urdu datowane są na XII-XIII wiek, rozwinął się wśród Desi (islamskich neofitów) oraz wśród wojowników pojmanych przez muzułmanów podbijających pod wodzą Mahmuda z Ghazni Półwysep Indyjski. Słowo urdu jest skrótem perskiego określenia zaban-e-ordu, czyli "język wojskowy", od tureckiego słowa ordu "armia, obóz wojskowy" (notabene ten sam źródłosłów mają polskie słowa "horda" lub "ordyniec"). Słownictwo języka urdu zawiera wiele zapożyczeń z języka arabskiego, perskiego, tureckiego oraz paszto. Od końca XVI wieku język urdu stosuje zapis w zmodyfikowanym alfabecie arabskim, z dodatkowymi literami i znakami diakrytycznymi dla dźwięków niewystępujących w języku arabskim. W 1947 po uzyskaniu niepodległości przez Pakistan (nazwa też wywodzi się z tego języka: pakistan w urdu oznacza kraj czystości) urdu stał się tam językiem urzędowym. Urdu to także jeden z 27 języków urzędowych Indii (w stanie Talangana, Dżammu,  Kaszmir, Uttar Pradesz, Bihar, Dżharkand i w Zachodnim Bengalu, także na terytorium Delhi oraz lokalnie w Nepalu). 

Dawna poezja urdu zajmowała się głównie sprawami niespełnionej miłości do ukochanej lub mistycznej miłości do Boga. W XX wieku, dzięki kontaktom z zachodnią cywilizacją, sprawy ludzkiej egzystencji stawały się jednak coraz ważniejszymi zagadnieniami poruszanymi przez poetów urdu. Coraz częściej nowoczesne trendy zachodniej literatury odbijały się echem w poezji subkontynentu indyjskiego, w Indii, Pakistanie i Bangladeszu. Nowe tematy, takie jak humanizm, nacjonalizm, egzystencjalizm czy nawet mistycyzm, otwierały nieznane dotąd obszary dla poetów i poszerzały świat ich zainteresowań, a tym samym wzbogacały współczesną literaturę Indii i Pakistanu. Przejście z okresu nazywanego dawnym do współczesności spowodowane było rozwojem cywilizacyjnym oraz nowymi trendami w filozofii i psychologii. W tym samym czasie postępująca liberalizacja obyczajowa na subkontynencie indyjskim spowodowała trwałe zmiany w sposobie myślenia jego mieszkańców. Znaczącą rolę, a nawet urok, dla poetów piszących w języku urdu miała ideologia socjalistyczna.