Kabała - podstawowe pojęcia i zasady

KABAŁA - definicje, pojęcia, zasady, symbole. Kabała, gnoza i sufizm. 

Kabała, Kabbalah leży w zainteresowaniu osób zgłębiających nauki i praktyki sufickie, chociażby dlatego, że z dawnej kabały wyłoniła się gnoza, a z kabały i gnozy razem wyłonił się sufizm. Kabała -> Gnoza -> Sufizm - to taki ciąg przyczynowo-skutkowy, dzięki któremu od 1400 lat wszyscy zainteresowani duchowością, mistyką, ezoteryką i misteriami mogą cieszyć się przywilejem praktykowania w licznych szkołach sufickich pod kierunkiem mistrzów i przewodników duchowych niosących boskie światło duchowego orędzia zawartego w dawnej kabale i gnozie oraz osiągnąć poziom oświeconego wglądu gnostycznego (Marefa, Gnosis). Kabała to Babcia (Dziadek), Gnoza to Matka (Ojciec), a Sufi Tariqa to Córka (Syn) w globalnej tradycji duchowości, mistyki i ezoteryzmu czy hermetyzmu. 

Menorah - świecznik kabalistyczny

Kabała oznacza dokładnie z hebrajskiego i greckiego „qabbala” lub "qabbalah", czyli „tradycja” lub hebrajskie „otrzymywanie”. Są to duchowe, mistyczne i ezoteryczne nurty tradycji judaistycznej próbujące wyjaśnić jak można osiągnąć najwyższy poziom świadomości. Nauka kabały pochodzi jeszcze z czasów Drugiej Świątyni w Jerozolimie. Głównymi dziełami kabały są: Tora, Sefira, Sepher Jezirah („Księga Stworzenia”), Talmud dziesięciu sefirot, Ec Haim, Bahir, dzieła Ari, Sefer chasidim oraz Zohar. Nurt ten jest szczególnie popularny wśród wyznawców żydowskich, ale także wśród praktyków gnozy oraz sufizmu. Wiedza o Stwórcy, wyższym świecie, czyli Kabała była przekazywana przez kabalistów ustnie i pisemnie. Pierwsza księga Kabały "Tajny anioł", "Anioł Tajemnicy" lub "Księga Anioła Raziela" - "Raziel ha-Malach" została napisana jeszcze przez Proroka Adama. Kabała rozwijana była przez Proroków: Seta, Henocha, Noego, aż do czasów Abrahama - najważniejszego Mistrza Kabalistów. W okresie między Pierwszą i Drugą Świątynią rozpoczęło się studiowanie Kabały w zorganizowanych grupach kabalistów. 

Kabała, Kabbalah, opiera się na objawieniach, których doświadczyli święci prorocy w dalekiej przeszłości. Kabaliści uważają, że tylko dzięki znajomości tajemnej wiedzy można odszyfrować te prastare zapiski. Tym sposobem można poznać ukrytą naturę Stwórcy i przewidzieć jego przyszłe czyny. W interpretacji świętych tekstów ważną pomocą ma być poszukiwanie przyczyn oraz zrozumienie przykazań Boga oraz wewnętrznego sensu wydarzeń opisanych w Torze. Rdzeniem Kabały jest system filozoficzny zakładający stworzenie wszechświata przy pomocy Sefir oddzielających go od boskiego ideału. Nauka ta opisuje zasady dokonywania aktu stworzenia i stanowi podstawę do dedukcji roli człowieka w zbawianiu świata. Jak wskazuje sam hebrajski termin „kabbalah” (קבלה) studiowanie w Kabale jest niczym innym jak otrzymywaniem od Boga Stwórcy Jego Światłości w tzw. „indywidualnym sterowaniu” we wnętrzu człowieka pragnącego doznawać nadprzyrodzonego kontaktu ze swoim Stwórcą, Eloah JHWH. Przekazywanie doświadczeń na kabalistycznej drodze poznawania Boga (Eloah, El, Elohim) prowadzone jest według metodyki Świętych Mędrców Izraela, przystosowanej do właściwości każdego pokolenia: za pomocą ksiąg, w grupie studiujących, pod kierunkiem nauczyciela, Nauka kabały prowadzi do głębszego zrozumienia praw życia i świata, co pozwala człowiekowi, narodom i ludzkości poprawnie orientować się w życiu, a przede wszystkim jest relacją z Elohim (Bogiem) i El Shaddaj (Wszech-Stwórcą), Bogiem Abrahama dającego w przymierzu z nim miejsce na istnienie w JEGO świecie wszystkim ludziom bez względu na kolor skóry i narodowość. 

Tora jest świętą księgą i tekstem religii judaistycznej. Nazywana jest Pięcioksięgiem Mojżeszowym i w jego skład wchodzą: Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri, Deuteronomium. Tora opowiada o losach narodu izraelskiego poszukującego przez czterdzieści lat wędrówki  upragnionej Ziemi Obiecanej, a liczba 40 lat oznacza okres poszukiwań duchowych i mistycznej praktyki dla oświecenia i zjednoczenia z Bogiem (hebr. Eloah, El, Elohim). Główną postacią, wokół której obraca się oś wydarzeń jest Święty Prorok Mojżesz. Kabała czerpie inspiracje z Tory, interpretując ją w sposób mistyczny i metafizyczny. Kabała - wedle tradycyjnych żydowskich rabinów - jest to tradycja ustna, przekazywana od wieków i tysiącleci, a niezbędna do właściwego zrozumienia Tory. Kabała to najsłynniejszy i najbardziej ezoteryczny czy misteryjny nurt żydowskiej mistyki. Przez wieki Kabała była otaczana wielkim szacunkiem w judaizmie i z pasją badana przez chrześcijańskich mistyków i ezoteryków. 

Dobre pojęcie o Kabale z okresu II wieku p.e.ch., daje mistyczna Księga Jubileuszów spisana za czasów arcykapłana Hyrkanusa (między 135 a 105 roku p.e.ch.). Księga, będąca najprawdopodobniej próbą umocnienia kultury żydowskiej w obliczu narastających wpływów kultury greckiej, uświęca język hebrajski jako pierwotny język wszelkiego stworzenia i – po Potopie – wiedzy tajemnej, takiej jak pismo, astrologia i kosmogonia oparta na 22 literach alfabetu hebrajskiego. W I wieku naszej ery rozwinęła się mistyka Merkawy, w sferze zainteresowań której pozostawały ekstatyczne kontemplacje boskiego tronu. Mistycy tego nurtu bazowali na biblijnych wizjach Tronu Bożego czy też Rydwanu Boga przekazanych przez Proroka Ezechiela. Obraz Tronu Boga przenoszony jest przez mistyków kabalistycznych do wnętrza Serca i kontemplowany jako wewnętrzna rzeczywistość w której mistyk zaprasza Boga do Serca na Tron. 

Mędrcy kabały określają, że w odróżnieniu od innych kierunków duchowych i religijnych kabała jest nauką praktyczną. Człowiek studiujący kabałę powinien realnie poznać, nie umysłowo i teoretycznie, a w praktyce, za pomocą swoich zmysłów, wszelkie światy duchowe oraz prawa w nich obowiązujące. Kabała otwiera ukryte przesłanie Tory, którą rozpatruje jako wskazówki w jaki sposób osiągnąć Końcowe naprawienie. Z punktu widzenia kabały przyczyną wszystkich problemów ludzkości ogólnie i każdego indywiduum z osobna jest niezgodność z prawami wszechświata. Dzięki nauce kabały człowiek poznaje, w jaki sposób został stworzony świat, jakie prawa nim rządzą, kim jest człowiek i w jaki sposób powinien odmienić swoją naturę, aby stać się podobnym do Stwórcy (według powiedzianego „Stworzył człowieka na swoje podobieństwo”) i osiągnąć połączenie z Nim. Stan ten w kabale nazywa się Końcowe naprawienie „Gmar Tikun” (heb. גמר תיקון), a jego osiągnięcie jest celem studiów. 

Sefira to inaczej emanacja boskiego światła, stopień Światła Bożego, stopień wprowadzenia w Świadomość Boga. Jest dziesięć rodzajów Sefirotów i budują one kabalistyczne Drzewo Życia. Drzewem Życia nazywano te, które rodziły owoce dające uduchowienie, oświecenie i nieśmiertelność (życie wieczne). Rodzaje czy poprawniej stopnie sefir, sefirotyczne stopnie wtajemniczenia kabalistycznego to: 

1. Keter (Korona) - 10-ty poziom wtajemniczenia, IV-te wielkie wtajemniczenie; 

2. Chochma (Mądrość) - 9-ty poziom wtajemniczenia, III-cie wielkie wtajemniczenie; 

3. Bina (Zrozumienie) - 8-ty poziom wtajemniczenia, II-gie wielkie wtajemniczenie; 

4. Chesed (Łaska) - 7-ty poziom wtajemniczenia, I-sze wielkie wtajemniczenie; 

5. Gewura (Srogość) - 6-ty poziom wtajemniczenia; 

6. Tiferet (Piękno) - 5-ty poziom wtajemniczenia; 

7. Necach (Zwycięstwo) - 4-ty poziom wtajemniczenia; 

8. Hod (Chwała) - - 3-ci poziom wtajemniczenia; 

9. Jesod (Fundament) - 2-gi poziom wtajemniczenia; 

10. Malchut (Królestwo) - 1-szy poziom wtajemniczenia (inicjacji); 

Dodatkową, jedenastą sefirą jest niekiedy Wiedza (Daat), sefira rzadko spotykana, gdyż jest to jedenasty stopień wtajemniczenia (V-te wielkie wtajemniczenie) symbolizujący tych, którzy przychodzą jako Prorocy z Orędziem Boga na Ziemię. 

Sefiroty - Drzewo Życia Wiecznego

Sepher Jezirah (Sefir Jezira) zwana Księgą Stworzenia opowiada o stworzeniu świata w sposób mistyczny. Powstała około II/III wieku e.ch., przypuszczalnie w Aleksandrii. W sześciu rozdziałach opisuje dzień po dniu, jak Bóg stwarzał świat i jak przyniósł na świat zarówno dobro, jak i zło. 

Kabała korzysta także z Talmudu. Jest to tekst o charakterze uzupełnienia, komentarza do Tory. Z hebrajskiego słowo to oznacza „pouczenie”. Talmud dzieli się na dwie podstawowe części – Misznę i jej rozwinięcie – Gemarę. W Misznie znajduje się zbiór norm – zakazów i nakazów dla każdego Żyda chcącego żyć w zgodzie z Bogiem. Gemara jest natomiast komentarzem do tychże reguł. Księga została poddana drobiazgowymi interpretacjom, przez co jej przesłanie zostało nieco zniekształcone, nie tak jak w przypadku wykorzystywania jej przez kabałę. 

Kabałę charakteryzuje podział świata na sferę duchową i sferę materialną. W sferze materialnej znajduje się człowiek, którego dusza żyje wiecznie i wciela się w nowe materialne postacie (na przykład człowiek, kwiat, drzewo, kot). Jest to wiara w reinkarnację. Według kabały Stwórca ukształtował świat specjalnie dla człowieka. Nie można jednoznacznie stwierdzić, kiedy powstał ten nurt, chociaż z samej Biblii wiadomo, że Imienia Boga zaczęto wzywać już za czasów Seta, trzeciego syna Adama, u samego zarania rasy semickiej. Wiadomo, że za czasów średniowiecza nadawano mu charakter mistyczny i wysoce ezoteryczny, a nawet magiczny. Niektóre źródła podają, że kabała była na pewno dobrze rozwinięta już w II wieku p.e.ch., i była próbą rozluźnienia sztywnych i rygorystycznych reguł religii judaistycznej. 

Kabała ma swoje źródło w mistycznym sposobie interpretacji tekstu Tory, stąd jest bardzo podobna w podejściu do gnozy oraz do sufizmu. Są różne rodzaje czy szkoły kabały. Najpopularniejszą z nich jest kabała luriańska (tak zwana praktyczna). Związana jest ona silnie ze stawianiem tarota, wróżeniem i przepowiadaniem przyszłości na podstawie świętych objawień. Słowo Tarot jest czytanym wspak słowem Torat (Tora), a 22 karty to znaki hebrajskiego alfabetu. Kabały rozwinęła pojęcie natchnienia, emanacji i sublimacji, które przeszło później do greckiej filozofii. Kabaliści widzą świat duchowy jak rząd stopni, „warstw”, poprzez które przechodzi „światło” (duchowość) od Najwyższego Boga Stwórcy. Im niżej znajduje się stopień, tym mniej natchnienia od duchowego „światła” otrzymuje dusza, ponieważ „światło” trudniej przechodzić przez kolejne warstwy. W ten sposób osoby na wyższych stopniach wtajemniczenia są tymi, które otrzymują w głębi duszy jaśniejsze i czystsze Światło Boże, a i jego natężenie czy intensywność jest większa, co czasem widać w aurach świętych osób i mistrzów duchowych, gdyż potężnie jaśnieją subtelnym boskim blaskiem jakiego normalnie nie widać ani u ludzi ani u astralnych duchów. 

Studiowanie kabały opiera się na czterech zasadach: 1. Rozumienie, 2. Aluzja, 3. Interpretacja, 4. Tajemnica. Znajdziemy tu wpływy takich postaci jak Platon, Pitagoras, Baruch Spinoza czy Isaac Newton. Kabała wypowiada się na tematy nie tylko religijne i filozoficzne, ale i dotyczące geografii, historii, astrologii. W niektórych kręgach uważa się ją za formę okultyzmu (przez powiązania ze stawianiem tarota i czytaniem horoskopów). Niewątpliwie jest to jedna z kolejnych ludzkich dróg do próby odgadnięcia, czym jest życie, cierpienie i jak osiągnąć pełną świadomość samego siebie. 

Na początku istniało dziesięć pierwotnych idei (tzw. sefiry). Liczba 10 oddaje najwyższą i najniższą formę Boga. Bóg tworząc i wprawiając w ruch wszechświat nadał mu czterobiegunowość (JHWH - Jod-He-Vau-He), która przedstawiana jest jako kwadrat. W człowieku (jako istocie stworzonej przez Boga) również zawarte są 4 pierwiastki takie jak: 

Jod – odnosi się do ognia (element dynamiczny, aktywny)

He – odnosi się do powietrza (intelekt)

Vau – odnosi się do wody (czucie)

Wszystkie te 3 pierwiastki tworzą czwarty, drugie He, związany z ziemią (świadomość, materia). 

Kabała w ortodoksyjnym judaizmie 

Zgodnie z Talmudem, w Torze istnieją cztery poziomy zrozumienia, nazywane: „PaRDeS” (w przekładzie – Sad), ale w rzeczywistości to skróty od: 

1. „Pszat” – rozumienie proste, bezpośrednie, litera pisma; 

2. „Remez” – aluzja, alegoria, metafora; 

3. „Drasz” – interpretacja, mistyczne objaśnienia; 

4. „Sod” – tajemnica, boskie sekrety; 

Judaizm rozpatruje Kabałę jako czwarty, najgłębszy poziom rozumienia Tory. Według tego studiować Kabałę może tylko ten, kto pojął wszystkie poprzednie poziomy: poznał Torę Pisaną i Ustną (Talmud). Dla tego, kto jeszcze nie osiągnął tego poziomu, przeznaczone jest stopniowe zaznajomienie z podstawami Kabały, pod warunkiem, że ono towarzyszy przestrzeganiu innych dziedzin żydowskiego Prawa (Tory). Studiowanie Kabały prawidłowo odbywa się w religijnych i mistycznych centrach: jesziwach i bejt midraszach. Solidne zapoznanie z naukami Pięcioksiągu Mojżesza (Tora) oraz Wielkich Proroków (Izajasz, Ezechiel) jest na dobry początek bardzo wskazane, jeśli ktoś chce zająć się na poważnie praktykowaniem Kabały. 

Menorah - Siedem Świateł - Siedem Darów Ducha Świętego

Menora - kabalistyczny świecznik siedmiu świateł 

Menora, menorah - po hebrajsku: מנורה, jid. menojre – w judaizmie i tradycji kabalistycznej nazwa świętego, złotego, siedmioramiennego świecznika, ustawionego w Pierwszym Przybytku, a także używanego później w Świątyni Jerozolimskiej (1 Krl 7,49. Formą odstępstwa jest używanie tej nazwy także dla chanukiji, czyli świecznika chanukowego. Menora jest jednym z najstarszych i najbardziej rozpowszechnionych symboli używanych w żydowskiej sztuce kultowej. Jest także traktowana jako symbol judaizmu, a jej wizerunek został wykorzystany w herbie państwa Izrael. „The Jewish encyclopedia”, powołując się na Talmud i traktaty Miszny, opisuje usytuowanie menory i obsługę świecznika przez kapłanów świątynnych. Menora jest ustawiona w taki sposób, że jej ramiona są skierowane na wschód i zachód (Menachot XI, 7). 

Traktat Miszny „Szabbat” (22b) wskazuje, że środkowa lampa, nazywana Ner ha-Ma'arabi (= „Lampa Zachodnia”) lub Ner Elohim („Lampa Elohim”) pali się przez cały dzień, a oliwa jest w niej uzupełniana wieczorem. Zbiornik lampy mieści oliwę w ilości równej objętości trzech jajek, która musi zapewnić ciągłość palenia się płomienia podczas najdłuższej nocy zimowej (Menachot 89a). Traktat porządku Kodaszim „Tamid” III, 9, oraz traktat porządku Moed „Joma” 33a wyjaśniają, że środkowa lampa służy do zapalania od niej pozostałych lamp, które (oprócz dwóch skrajnych po wschodniej stronie) były czyszczone i napełniane oliwą wcześnie rano. Dwie pominięte lampy czyści się i napełnia w Świątyni dopiero po porannym nabożeństwie. Menora to świecznik olejowy dla nieustannego podtrzymywania ognia w Świątyni. Według niektórych interpretacji, kształt menory stanowi symboliczne nawiązanie do rajskiego Drzewa Życia, którego owoce zapewniają nieśmiertelność, życie wieczne, a także biblijnych siedmiu dni stworzenia świata (sześć dni i Szabat) czyli siedmiu dni tygodnia, siedmiu planet w astrologii. Siedmioramienna menora została tak wyrazistym symbolem judaizmu i misteriów kabalistycznych, jak krzyż dla chrześcijan.

Podstawowe pojęcia w Kabale 

Ein Sof – pojęcie wprowadzone przez hiszpańskich kabalistów, określające, że Stwórca (Absolutna Istota) jest niepoznawalny (nieskończony).

Adam Kadmon (hebr. praczłowiek) – pierwotna emanacja Boga (Eloah, Allah). Był pośrednikiem pomiędzy Bogiem a pustą przestrzenią.

Aniołowie (hebr. malach - posłańcy) - to pośrednicy duchowi pomiędzy ludźmi a Bogiem. Najczęściej wspominani to Gabriel (arab. Dżibril) oraz Michael (Mikhail, Michał). Istnieje spora literatura kabalistyczna o aniołach, w tym takich jak Rafael (arab. Israfil), Azrael (arab. Azrail) czy Uriel. 

Gematria – zakłada, że słowa są ze sobą powiązane liczbowo i mają na siebie określony wpływ. Tworzą między sobą określone znaczenia. Stąd gematryczna czyli numerologiczna interpretacja mistycznych tekstów Tory. 

Dusza – źródłem duszy jest Bóg Stwórca. Dusza jest nieśmiertelna i podlega wcieleniom w ciele, aż do momentu, gdy nie osiągnie duchowego oświecenia. 

Tora – stanowi najważniejsze źródło judaizmu. Jej treść opowiada o przymierzu pomiędzy Izraelem a Bogiem. Składa się z 5 ksiąg: Księgi Rodzaju, Wyjścia, Kapłańskiej, Liczb i Powtórzonego Prawa. Tora zawiera wszystkie informacje i prawdy o wszechświecie, a studiowanie jej pozwala na zbadanie wszystkich prawd i tajemnic.

Zohar – prawdopodobnie napisana przez Szymona Bar Yochai (Raszbi) w II bądź III w. naszej ery. Przebył on ścieżkę duchowego wtajemniczenia, którą nazwał Zohar (z języka hebrajskiego oznacza „Blask”). Stanowi ona zbiór komentarzy Tory. Dzięki ich studiowaniu człowiek może rozwijać swoją duchowość. Dla niewtajemniczonych jest ona źródłem legend i alegorii.

Talmud dziesięciu sefirot - zbiór zapisów religijno – prawnych judaizmu, zawierający zasady i doktrynę tradycji. 

Sefer Jecira, Bahir - znana w dwóch wersjach. Jest to starożytny żydowski traktat opisujący stworzenie świata. Składa się z sześciu rozdziałów, odpowiadających prawdopodobnie sześciu dniom stworzenia lub cyfrze sześć. Treść możemy podzielić na dwie zasadnicze części. 

Liczba siedem - jest to istotna liczba w kulturze hebrajskiej, określa ona 7 wysp, 7 niebios, 7 gór, 7 ołtarzy i 7 par z Arki Noego. W chrześcijaństwie odnosi się do 7 sakramentów i 7 darów Ducha Świętego. Posiada też znaczenie symboliczne, metafizyczne, astrologiczne, na początku brano pod uwagę tylko 7 planet, do dzisiaj mamy 7 dni w tygodniu. 

Numerologia kabalistyczna - gematria 

To wiedza w której opierając się na kabale, w oparciu o datę urodzenia osoby- sporządzamy obliczenia, aby uzyskać informacje na temat danej osoby. Możemy w ten sposób uzyskać informacje na temat jej sytuacji rodzinnej, stanie zdrowia, finansów, ale przede wszystkim o przeznaczeniu i karmie jakiej podlega dana osoba. Można opracować analizę osobistą oraz porównawczą (na podstawie dat urodzenia dwóch osób). Służy ona określaniu mocnych i słabych stron związku, jego zgodności, pozwala określić jego trwałość i perspektywy na przyszłość. Skorzystanie z numerologii kabalistycznej umożliwi Ci łatwiejsze podejmowanie decyzji, świadome dobranie ważnych dat, wgląd we własny charakter i przyjrzenie się pozytywnym i negatywnym cechom. 

Drzewo życia 

Innym ważnym w kabale symbolem jest Drzewo Życia Wiecznego, którego nie wolno pomylić z biblijnym Drzewem Poznania Dobrego i Złego. W myśl tej koncepcji kabalistyczne drzewo życia oznacza pierwiastek, który drzemie w każdym z nas i wymaga pielęgnacji, by odrodzić się ponownie tak, jak kiedyś odrodzi się Raj Utracony. W kabale drzewo życia wyrażone jest za pośrednictwem 10 emanacji w 3 kolumnach lub filarach, które oznaczają jakość energii życiowych – męskich, żeńskich i neutralnych. 

Czerwona nitka 

W kabale istotna jest symbolika. Swoiste znaki mają dla wtajemniczonych szczególne znaczenie magiczne, ochronne lub pełnią rolę talizmanów. Jednym z popularnych ostatnio przykładów symbolu kabalistów jest czerwona nitka, a właściwie czerwony sznur Racheli. Nosi się ją przewiązaną na nadgarstku – a chroni przed złymi mocami i urokami. Aż do dzisiaj w wielu kulturach czerwona tasiemka, nitka lub kokardka ma znaczenie ochronne – zawiązuje się je noworodkom lub młodym zwierzętom, aby odpędzać od nich chorobę, złe uroki i przykrości. 

Kabała i Pitagoras 

Kabbalah: "Mądrość ta wyraża przez siebie, ni mniej ni więcej, jak kolejność zejścia korzeni, uwarunkowanych połączeniem przyczyny i skutku, podporządkowanych stałym i absolutnym prawom, które połączone ze sobą i ukierunkowane na jeden wielki, lecz bardzo ukryty cel, który nazywany jest: „Otwarcie Boskości Stwórcy jego stworzeniom w tym świecie...". — Baal Sulam, Istota Kabały 

Hermippus ze Smyrny pisał, że Pitagoras oparł większość swoich teorii na żydowskiej mądrości. Dr Set Pankost pisał „Pitagoras – jedna z największych osobowości swego czasu; nie tylko był czołowym myślicielem w tamtych czasach, ale także był kabalistą z wysokiego poziomu”. Kabała wywarła bezpośredni lub pośredni wpływ na takich filozofów, jak Platon, Arystoteles, F. Schelling, F. Baader, W.S. Sołowiew, N.A. Berdajew, psychologa K.G. Junga, jak również Isaaca Newtona i innych myślicieli. Studiowanie Kabały stawało się jedną z tajemnic symbolicznej masonerii, członkami której byli liczni przedstawiciele arystokracji, szlachty i duchowieństwa, jednakże masoneria zwykle dość powierzchownie zajmuje się kabalistyczną wiedzą tajemną. 

Powrót duszy do narodu żydowskiego 

Ponieważ judaizm w pewnej mierze dopuszcza reinkarnację jako możliwość, niektórzy rabini uważają, że osoby bez pewności co do posiadania żydowskich przodków, które jednak odczuwają nieracjonalną więź z judaizmem, mogą mieć żydowską duszę, czyli mogły być w poprzednich wcieleniach Żydami. Stąd brać się u takich osób może chęć konwersji na judaizm i wielka chęć do studiowania kabały. Takie dusze najczęściej reinkarnują się u dalekich potomków osób, które porzuciły judaizm, lub u sąsiadów rodzin żydowskich czy szerzej semickich. Według kabalistów osoby te wcale nie stają się Żydami, lecz po prostu powracają do narodu żydowskiego do którego jako dusze należą. 

Kabalistyka chrześcijańska

W przeszłości kabałą z wielkim entuzjazmem parali się nie tylko żydzi - wyznawcy judaizmu, ale także chrześcijanie. Historię chrześcijańskiej kabalistyki w XV wieku oficjalnie rozpoczyna Włoch, Pico della Mirandola (zm. 1494). Dopatrywał się on w kabale potwierdzenia wszystkich najważniejszych prawd chrześcijańskich. Początkowo odrzucany przez kościół katolicki jako bliski herezji, został ostatecznie uznany przez papieża Aleksandra VI i rozpoczął projekt badania niektórych ksiąg starotestamentalnych za pomocą kabały tak, by szukać w nich potwierdzenia dogmatów chrześcijańskich. Wielkim chrześcijańskim kabalistą był też kardynał Idzi z Viterbo, który w kabale właśnie widział klucz do objawienia Bożego. Na prośbę papieża Klemensa VII napisał dzieło „Szekina”; napisał także mistyczną historię kościoła chrześcijańskiego inspirowaną kabalistyczną wykładnią symboliki liczb. Także w kolejnych wiekach nie brakowało w Europie chrześcijańskich kabalistów; od początku XVII do samego niemal końca XVIII wieku szli oni w dodatku mistyczna drogą, nie odnosząc się w ogóle do koncepcji Izaaka Lurii, który w kabale żydowskiej odegrał szalenie ważną rolę. W Europie do kabały lgnęli jednak nie zawsze ortodoksyjni chrześcijanie; bardzo często próbowali znaleźć w niej klucz do zrozumienia rzeczywistości mistycy, okultyści i alchemicy, a nauki różokrzyżowe w znacznym stopniu opierają się na starożytnej kabale.