Inicjacja - Przyjmowanie Murid w Drodze Sufi

Inicjacja w Odwiecznej Drodze Sufi 

Droga Sufi, Ścieżka Sufi, jest inicjacyjnym mistycznym zakonem poświęconym przebudzeniu duchowemu i służbie, i tak jak jej linia nauczania i praktyki trwa wieki. Oznacza to, że dla tych, którzy czują z głębi serca i duszy połączenie z wielkim dziełem Drogi Sufi, Otwartej Ścieżki, i chcieliby pogłębić jej ducha oraz metody praktyki w swoim życiu, Inicjacja do zakonu mistyków jest możliwa.

Inicjacja sama w sobie jest zwykle prostą ceremonią powitania i błogosławieństwa dla nowicjuszy szukających Ścieżki do Boga, Wielkiej Ścieżki Niebios. Kandydat musi poprosić o Inicjację i zostać uznany za gotowego do jej otrzymania czyli musi zostać zaakceptowany przez Nauczycieli Duchowych. Inicjacja jest oznaką zaangażowania danej osoby na ścieżce przebudzenia i służby duchowej w życiu. Otrzymując inicjację na Drodze Sufi, na mistycznej Ścieżce Duchowej, osoba oddaje się do dyspozycji, jak mówi ceremonia, „przewodnictwu, jakie oferuje Droga Sufi, inkluzywnemu przekazowi nauk, który ona reprezentuje, oraz ponadczasowemu strumieniowi błogosławieństw, który jest jej esencją."

Derwisze w Konya w Turcji - Taniec Wirowy Sufich

Jeśli chcą, inicjacyjnie wtajemniczeni Drogi Sufi mogą nawiązać trwającą całe życie więź z przewodnikiem duchowym lub kilkoma różnymi przewodnikami duchowymi jacy żyją na ziemi. Naturę tego połączenia najlepiej opisać można jako duchową przyjaźń, która umożliwia indywidualne przewodnictwo i doradztwo na ścieżce wtajemniczonego Inicjanta. Nie jest wymagany żaden finansowy warunek pieniężny, a jedynie silna i powtarzająca się chęć uczestnictwa w programach dla zainteresowanych praktyką suficką.

Ponieważ starożytna Droga Sufi jest przede wszystkim mistycznym poligonem doświadczeń duchowych i wspólnotą służby, stara się unikać stania się klubem grupowym lub duchowym, pozostając otwartym dla wszystkich, którzy podzielają jej cele i ideały. Ze strony wtajemniczonego poprzez wysoko mistyczną ceremonię Inicjacji nie ma szczególnie wielkich obowiązków, z wyjątkiem szczerości, chęci studiowania nauk, i praktykowania pod kierunkiem Nauczyciela Hierofanta czyli Przewodnika Duchowego. Wtajemniczeni z pomocą inicjacji mogą zaprzestać nauk i praktyk oraz służby duchowej w zakonie sufickim lub ponownie do niego dołączyć, według własnego uznania, chociaż zakon suficki zastrzega sobie, że nie wszystkich przyjmuje ponownie.

Ponadto Droga Sufi, odwieczny zakon mistyków, dąży do inkluzywności poglądów i praktyki, kieruje doświadczeniem, a nie akceptacją określonej doktryny i, jeśli to możliwe, unika używania języka obcego lub żargonu w codzienności, starając się dokładnie tłumaczyć i wykładać duchowe oraz ezoteryczne nauki oraz praktyki. W ten sposób zakon suficki jako ciało duchowe zjednoczone energetycznie, myślowo i czuciowo, z głębi serca, jest chroniony przed staniem się instytucją dogmatyczną zamkniętą przed światem i interakcjami ze społeczeństwem, a wtajemniczony ezoterycznie przed staniem się ofiarą spaczonych poglądów ludzi egotycznych, którzy często naginają wzniosłe nauki pod doraźne potrzeby czy zachcianki.

Jednakże, na najgłębszym poziomie inicjacja jako przekaz duchowy, udzielenie praktyk i błogosławieństw, odnosi się do samego doświadczenia przebudzenia, najpierw do przebudzenia serca, potem do przebudzenia boskiej duszy, a w końcu do przebudzenia w Bogu. Jako taki, ceremonialny akt zawierzenia się i podjęcia praktyki nie może być tylko ceremonialny, gdyż rytuał inicjacyjny jest tylko przyłączeniem się do grona praktykujących duchowość, mistykę i gnozę, ezoterykę i hermetyzm, przyłączenie poprzez podjęcie stałej wytrwałej praktyki duchowej na podstawowym poziomie. Krótka ceremonia inicjacji czy pasowania na ucznia duchowego, jest w tym sensie symbolem doświadczenia przebudzenia, które może najpierw nastąpić dzięki przewodnictwu lub wskazówkom nauczyciela, albo w inny sposób w życiu, gdyż jedyną gwarancją jest łaska czyli karamat pochodząca z góry, od Boga, a najbardziej gotowość ucznia do przebudzenia duchowego. Zwykle, „przebudzenie” jest najpierw doświadczane jako pewien okres wyraźnej i głębokiej iluminacji – zaskakujący, znajomy i nie do opisania, trwający od kilku miesięcy do kilku lat. Raz dostrzeżone w ten sposób, ujawniają się z większą łatwością w całym zakresie doświadczeń życiowych i formalnego szkolenia.

Wspieranie takiego wydarzenia w postaci przebudzenia, co istotne przebudzenia duchowego, a przynajmniej przebudzenia serca, Qalb, jest głównym celem Drogi Sufi, Otwartej Drogi, Otwartej ku Bogu czy może na początek ku Wyższej Jaźni, ku Górze, ku Niebiosom, ma to znamiona gnosis, doświadczenia bezpośredniego spotkania z Bogiem, Światłem, Duchem Świętym czy Wyższą Jaźnią. Wszystkie inne jej działania – mistyczne nauki, oduczanie nawyków umysłowych, osobiste doradztwo i przewodnictwo, formy wyrażania pobożności i wspólnotowego świętowania, medytacje muzyczne, studiowanie traktatów mistycznych i ezoterycznych, kręgi uzdrawiające, ułatwianie rytuałów przejścia, służba i troska o innych – znajdują swoją autentyczność i inspirację w inicjacyjnym doświadczeniu iluminacji.

Ścieżka Otwarcia dla duchowego urzeczywistnienia

Ścieżka Otwarcia to praktyczne przybliżenie duchowego urzeczywistnienia oferowanego wszystkim poszukującym przez Drogę Sufi (ang. The Sufi Way, The Sufi Path) - sukcesyjną linię uniwersalnego sufizmu powstałego za sprawą syryjsko-perskiego  mistyka Hazrat Abu Iszaq Szami Cziszti* (Mistrz Syryjczyk; Urs od 941 roku) w czasach końca I tysiąclecia e.ch., w ówczesnym perskim Chorasanie. Hazrat Abu Ishaq Shami Chishti, był uczniem znakomitego charyzmatycznego mistrza Hazrat Mumshad Ilw Dinawari, pochodził ówczesnej Syrii (Asz-Szami), przez większość długiego życie, ponad 60 lat mieszkał w Chisht w Chorasanie, a na koniec życia powrócił do Syrii, gdzie dokonał mistycznego żywota w Akkah pobliżu pogranicza mistycznej wówczas Syrii i Damaszku. 

Duchowe treningi i odosobnienia Ścieżki Otwarcia prowadzone są w kilku krajach europejskich, w tym szczególnie w Polsce, która już w latach 80-tych XX wieku stała się za sprawą Pir-ul-Mulk A. Ofiel Chishty europejskim centrum sufizmu. Programy Ścieżki Otwarcia poświęcone są głębszemu bezpośredniemu doświadczeniu naturalnego pierwotnego stanu czystej świadomości, czystego umysłu, czystych intencji, bezegoistyczności, niedualności, jedności i zjednoczenia, a także jako stan duchowego przebudzenia i oświecenia. Ścieżka Otwarcia to proces naturalonego oświecenia, jasności duszy, który możliwy jest do zrealizowania nieomal dla każdej ludzkiej istoty. 

Ścieżka Otwarcia bazuje na naukach i praktykach sufickiej tradycji rozwoju duchowego i gnozy kultywowanej od 1500 lat - tradycji, która opiera się na swoich starszych siostrach, żydowskiej kabale, helleńskiej gnozie i chrześcijańskiej mistyce (hezychazm) - jednakże sama nie ogranicza się do żadnej doktryny teologicznej jako wyłącznej, swobodnie czerpie ze wszystkich doktryn to, co potrzebne jest duszy dla jej indywidualnego i społecznego rozwoju. Ścieżka Otwarcia jest ze swojej natury bardzo otwarta, ukazując sposoby i metody praktycznego osiągnięcia oświecającego doświadczenia duchowego. Styl prowadzenia medytacji, modlitw, adoracji, praktyk wazif i dhikrów, ćwiczeń oddechowych, styl grupowych jak i indywidualnych warsztatów odosobnieniowych (ang. retreat workshops) uwzględnia metody często stosowane zarówno na Bliskim Wschodzie, w Persji i Środkowej Azji oraz w Indii czy Pakistanie (dawna kraina Sindhu). 

Dodatkowo, Ścieżka Otwarcia oferuje na bazie Drogi Sufi szeroką gamę różnych programów praktyki, odosobnień (ang. retreat) czy rekolekcji, a także indywidualnego kierownictwa duchowego ze strony najbardziej doświadczonych europejskich oraz indyjskich nauczycieli, przewodników i mistrzów duchowej drogi rozwoju i wzniesienia świadomości. Każda osoba uczestnicząca w programach Ścieżki Otwarcia (ang. The Open Path, the Opening Path) może zostać Punktem Światła, Zalążkiem, Ziarnem, wokół którego zgromadzi się przyszła grupa praktykujących Drogę Sufi. 

Pir-o-Murshid Hazrat Inayat Khan

Hazrat Inayat Khan - Pir-o-Murshid Zakonu Sufi na Zachodzie

Życiorys HIK w wielkim skrócie 

Pir-o-Murshid Hazrat Inayat Khan

Hazrat Inayat Khan — wybitny muzyk, poeta, pisarz, praktyk ścieżki sufi (ṣūfī) nauczyciel i mistrz suficki. Jako pierwszy dokonał pełnego przeniesienia nauczania sufich na Zachód, do Ameryki i Europy. Założyciel Zakonu Sufi na Zachodzie (The Sufi Order in the West), którego współczesna nazwa to Międzynarodowy Zakon Suficki (Sufi Order International). 

Urodził się około północy dnia 5 lipca 1882 roku w Barodzie, w Indiach, w muzułmańskiej rodzinie słynnych muzyków, którzy mieli prawo użytkowania nadawanego od czasów mogolskich tytułu Khan, w spolszczeniu pisanego jako Chan (Wódz, Lider, Król). Khan to imię tytularne pochodzenia mongolskiego i turkijskiego, a najsłynniejszą osobą nazywaną per Khan jest Czyngis Chan (Genghis Khan) czy chociażby Timur Chan. Sufi Khan oznacza lidera czy dosłownie Króla Sufich. 

Dom rodzinny Hazrat Inayat Khana był salonem artystycznym, w którym spotykali się przedstawiciele świata sztuki — literaci, malarze, filozofowie, a także mistycy różnych wyznań religijnych. Od dzieciństwa uczył się gry na winie, tradycyjnym indyjskim instrumencie strunowym, zdobywał nagrody i wyróżnienia. Jako osiemnastolatek odbył pierwsze tournée po Indiach. Jego talent zyskał wówczas powszechne uznanie. W roku 1903 roku opublikował w Hindustanie zbiór 75 klasycznych pieśni indyjskich.

Jego pierwszym nauczycielem duchowym był pochodzący z Medyny Mohamed Abu Hasan, mistrz sufickiej szkoły Czisti (Chishty, Ćiśti). Pod jego kierunkiem Hazrat Inayat Khan zgłębiał także nauki kilku innych szkół sufickich, między innymi: Nakszbandi, Suhrawardi i Qadiri. Podczas trwających kilka lat studiów mieszkał w Kalkucie. Wkrótce po ukończeniu nauki, w 1910 roku, zainspirowany przez murszida (przewodnika duchowego, mistrza prawości i sprawiedliwości), wyruszył do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, aby szerzyć posłanie sufich w kulturze Dzikiego Zachodu. Przez dziesięć lat podróżował po USA i Europie. Dawał koncerty i wykłady, akompaniował słynnym tancerkom: Macie Hari i Ruth Saint Denis.

Pierwszy krąg uczniów czyli sufickich murid stworzył w San Francisco w USA. W roku 1920 osiadł na stałe w Suresnes pod Paryżem. Założył tam europejską szkołę suficką, gdzie prowadził wykłady i warsztaty. Był niestrudzonym nauczycielem, pisarzem i muzykiem.

W 1926 roku dla poratowania zdrowia wyjechał do rodzinnego kraju. Podłamany był postawą ludzi z Zachodu, którzy często porzucali inicjacyjną ścieżkę duchowego rozwoju, co jest zupełnie nie do przyjęcia na Wschodzie. Zmarł w Delhi 5 lutego 1927 roku, pozostawiając jako jedynego legalnego sukcesora swojego nieletniego syna, Pir Vilayat Inayat Khana. 

Zainicjowany przez Hazrat Inayat Khana Sufizm Zachodu, nie jest religią, a raczej ucieleśniającą ideały humanizmu ścieżką życia, której obce są wszelkie bariery rasowe, czy wyznaniowe. Naczelną zasadą jego nauk było poszukiwanie esencji łączącej wszystkie religie świata — w trakcie wykładów często mawiał: — Sufi widzi prawdę we wszystkich religiach. Podobnie w tematyce sufizmu i zakonów oraz bractw sufickich Hazrat Inayat Khan mawiał: - Wszystkie zakony sufickie są jednym zakonem. Sufizm jest jeden. 

Zakony i Bractwa Sufich - Tariqat

Tarika - Droga Sufich - Zakony i Bractwa Sufickie 

Tarika, Tariqa - arab. طريقه, dosłownie: droga, ścieżka, perskie: Raah – nazwa używana w islamie pierwotnie (w IX-X wieku) na określenie sposobu postępowania jednostki, mającej skłonności mistyczne, następnie zaś w stosunku do reguły bractwa sufickiego lub samego bractwa. W odniesieniu do tego ostatniego używa się także nazwy "tarikat". Sufi zwani inaczej Ahl-e Haqq, Ludzie Prawdy, pojawili się na samym początku istnienia islamu, a ściślej istnieli wcześniej, nawet w czasach Proroka Zaratusztry czy Proroka Mani, jednak z okazji nowego potężnego Objawienia pojawili się w większej liczbie, w tym w XIV wieku jako szczególny rozkwit misteryjnego Ahl-e Haqq.  

Kaszmir i Dżammu - Terytorium Sufich - Ziemia Sufich

Pierwsi Sufi pojawili się już w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii objawionej kontaktu z Bogiem, z Absolutem, i poznania go, choć czasami usiłuje się też wytłumaczyć powstanie sufizmu względami czysto socjologicznymi - reakcją na przepych i dekadencję dworu kalifów z dynastii Umajjadów. W następnych stuleciach głównym ośrodkiem sufizmu stał się Bagdad. Sufi przejęli całą bogatą tradycję duchowości, mistyki i gnozy Bliskiego Wschodu oraz Persji czyli dzisiejszego Iranu, w tym kulturę duchową ludów semickich i perskich, a także takich nurtów jak dawny ezoteryzm zaratusztriańskich magów, semickiej kabały, gnozy manichejskiej czy chrześcijańskiego hezychasmu - modlitwy serca. 

Początki ruchu mistycznego w świecie kultury semickiej i perskiej, w świecie islamu związane są z samotnymi jednostkami, poszukującymi Boga na własną rękę, jednak stosunkowo szybko zaczęły one współpracować ze sobą i gromadzić się w celu dzielenia się swoimi doświadczeniami i wspólnego dążenia do celu. Prawdziwy rozwój i rozkwit ruchu sufickiego na wielką skalę nastąpił jednak dopiero w wieku X-XI, wtedy też nazwa tarika (droga, ścieżka), która dotychczas była odnoszona do sposobu postępowania, praktykowanego lub zalecanego przez pojedynczych sufi i ich niewielkie grupki uczniów (murid), zaczęła oznaczać duchową regułę bractwa sufickiego lub samo duchowe braterstwo sufich. 

W historii sufizmu czy ruchu sufickiego można wyróżnić trzy etapy jego ewolucji. Pierwszy trwa od VIII do XI wieku i jest to okres mistyków indywidualnych oraz konspiracji sufizmu czy ezoteryzmu, okres Batini, Batinijja, w tym okresie pojawiają się pierwsze praktyki metafizyczne – sama i dhikr (zikr, zekr). Drugi to okres tworzenia się bractw czy ruchów sufickich który obejmuje okres od XI do XVI wieku. Ostatni etap to znacząca asymilacja sufizmu do głównego nurtu kultury islamskiej od czasu do czasu jednak przerywana agresją skierowaną ku mistykom ze strony radykalnych ortodoksyjnych nurtów bojówkarskich współcześnie kojarzonych z terroryzmem (salafizm, wahabizm, charydżyzm). W pierwszych wiekach swojego istnienia sufizm był często obiektem ataków ze strony ortodoksyjnego islamu nurtu bojówkarskich charydżytów (zbójców). Ofiarami bandyckich prześladowań byli m.in. Sufi Al-Halladż czy Sufi As-Suhrawardi, obaj zostali skazani na śmierć i zamordowani przez ówczesnych terrorystów - charydżytów. Do pogodzenia sufizmu z muzułmańskim kalamem czyli teologią spekulatywną, znacząco doprowadził Abu Hamid al-Ghazali. 

Istotnym elementem sufizmu jest tworzenie się ruchów sufickich w postaci bractw mistycznych czy braterskich zakonów o świeckim charakterze. Jest to zjawisko wyjątkowe, gdyż w ramach ortodoksyjnego islamu nie wytworzyła się grupa, którą można by określić jako „zakonnicy”, chociaż wytworzyła się kasta ortodoksji religijnej niezdolnej do pojmowania prawd mistycznych i rozwoju duchowego, niezdolna do przybliżania się ku Allah Bogu. Ważnym aspektem życia w ruchu czy bractwie sufickim jest relacja pomiędzy mistrzem a uczniem. Ta bezpośredni i bliska więź jaka się wytwarzała między nimi, zaowocował powstaniem swego rodzaju kultu świętych. Wielcy mistrzowie stawali się obiektem kultu a ich groby celem pielgrzymek. 

Zakon Sufi "Chishti"

Chishtiyya - Mistyczna Szkoła Sufich z Indii 

ZAKON SUFI CHISHTY - Zakon Chistiya, Sufi Chishty, Chishti, Čištī - założony został przez: Hazrat Khwaaja Abuu Ishaaq Shami Chishty. Przeniesiony do Ajmer w Indii około 1190 roku i tam rozwinięty oraz umocniony przez: Hazrat Khwaaja Moinuddin Hasan Chishty (R.A). Najstarszą i najpopularniejszą czy raczej najszerzej znaną szkołą suficką była i jest linia Ćiśti (Chishty, Cziszti) z siedzibą w Ajmer w Indii. Khwaja Moinuddin Chishti był założycielem Zakonu Chishti, który jest bardzo znany w Indiach i Pakistanie, oraz rozpowszechnił się (w różnych formach) na zachodzie. Królewska Rodzina Sufi Chishty (Cziszti) z Ajmer w Indii już prawie 800 lat kieruje Bractwem Sufickim i jego licznymi odnogami oraz bocznymi gałęziami na całym świecie! Główna Siedziba Duchowa znajduje się w Ajmer przy Sanktuarium – Dargah Rodziny Sufi Chishty (Cziszti)! 

Pir Salim Chishti

W Polsce od początku lat 80-tych XX wieku najliczniejsze są grupy sufich tradycji Chishty (Ćiśti’, Cziszti, Chishti). Zakon Sufi Chishty w Polsce posiada także najliczniejszą kadrę nauczycieli i mistrzów wykształconych przez ośrodek Khwaja Moinuddin w Ajmer. Szkoła Sufi Chishty istnieje w Polsce co najmniej od początku 1982 roku i jest pierwszą szkołą indyjskiego sufizmu tradycyjnego jaka powstała na ziemiach polskich. Jednym z głównych prekursorów i nieustannie aktywnym nauczycielem oraz mistrzem duchowym tradycji Chishtiyya w Polsce jest Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty, Starszy Mistrz i Przewodnik Duchowy. Za czas formalnego powstania Bractwa Sufickiego w Polsce przyjmuje się jesień roku 1982, kiedy to zostali inicjowani i wyświęceni pierwsi znani polscy murid – uczniowie i uczennice Mistycznego Bractwa Sufi, Chishtiyya oraz Akbariyya. 

Sufizm, nauki sufich to starożytna w swym pochodzeniu mistyczna szkoła duchowego rozwoju, wywodząca się z chrześcijańskiego hezychazmu i żydowskiej kabały (kaballah). Na Wschodzie powiada się, że cała chrześcijańska mistyka i gnoza oraz żydowska kabała osiągają swoją pełnię w sufizmie. Zapraszamy do studiowania artykułów nawiązujących do sufizmu, tak starożytnego, biblijnego jak i do nowożytnego, działającego na pograniczu styku trzech kultur: muzułmańskiej, chrześcijańskiej i judaistycznej. Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف ), jako doktryna mistyczna pojawił się w połowie ósmego wieku i jest związany z imieniem Proroka Muhammada. Samo słowo sufi tradycyjne religigioznawsto akademickie wywodzi od „suf” - wełna. Pierwsi asceci - mistycy, mieli nosić ubiory z wełny. Niewykluczone jednak, że sufizm, ma pewien związek z greckim sophos — mądry, bo sami sufi wywodzą je od „safa” - „czysty”, „święty”. „Sufi” to nie jest zwykły muzułmanin czy jakiś islamista. Sufi to człowiek, ktory ma ogromną wiedzę, także naukową, nie tylko mistyczną. Sufimi zostawali najwięksi teologowie islamu. Wszyscy najwięksi uczeni praktykowali tasawwuf jako jedną z nauk islamu – nie jako odzielny ruch religijny, nawet jak mieli poglądy daleko wykraczające ponad własną religię. 

Sufizm - Kontemplacje sufickie

Kontemplacje sufickie 

Sufi z natury praktykują kontemplacje, głębokie rozmyślania i duchową, metafizyczną zadumę. Droga Sufi nie jest kolejną religią, lecz pogłębioną medytacją Boga Absolutu, kontemplacją boskiego pierwiastka wspólnego wszystkim mistykom. Praktycy Sufi to zwolennicy kierunku życia propagującego kontemplację jako środek do osiągnięcia całkowitego zjednoczenia się z Bogiem, Absolutem, Wszechduchem. Sufi opracowali zaawansowany system ćwiczeń cielesnych i duchowych mających doprowadzić człowieka do doskonałości. Znaną praktyką sufizmu jest kontemplacyjne, związane z kontrolą oddechu powtarzanie 99 Imion Boga, a także ekstatyczny taniec i mistyczna poezja. Chociaż odległość ludzi od Boga jest według nauk sufizmu nieskończenie wielka, może ją pokonać żarliwe oddanie, współczucie i miłosierdzie. Koncentracja i kontemplacja są wielkimi rzeczami. Żadna jednak kontemplacja nie jest większa niż życie jakie mamy wokół siebie każdego dnia. Kontemplacja - to typ medytacji związany z rozwijaniem wglądu zwanego kaszf (olśnienie) za pomocą analitycznego poznawania w to jak przejawiają się zjawiska, a nie jak się jedynie wydają przejawiać, tj. dany obiekt bądź obiekty kontemplacji. 

Jhuleylal - Pir Tahir 

Kontemplacja - (łac.) contemplatio, w filozoficznych doktrynach mistycznych sposób lub rodzaj najwyższego poznania, polegający na oglądzie intuicyjnym, sposób poznania prawdy poprzez oświecenie przez Boga w czasie mistycznej kontemplacji pozwalającej na osiągnięcie jej pełni i pewności. Czasem kontemplację utożsamia się z medytacją suficką, z medytacją mistyków, różokrzyżowców i gnostyków. Autentyczna kontemplacja prowadzi do zrzucenia wszelkich masek i poznania prawdy o sobie w Świetle Boga (An-Nur). Osoba zostaje przez kontemplację oczyszczona i przekształcona, by całe swe życie oddać Umiłowanemu Bogu! Kontemplacja jest poddaniem się wewnętrznym tchnieniu Ducha Świętego - Ruh-al-Quddus. Kontemplacja jest  w dużym stopniu słuchaniem i przyjęciem słowa Bożego objawianego w natchnieniu przez mistyków, przez mistrzów Ścieżki Sufi. Kontemplacja w rozumieniu mistyków nie jest techniką, lecz darem Boga, darem rozmiłowania w kontemplowaniu nauk objawionych i natchnionych. Kontemplacja polega na duchowym zjednoczeniu Boga i człowieka. Kontemplacja jest widzeniem boskości z pomocą nasion natchnionych myśli duchowych. Kontemplacja kieruje wzrok na tajemnice życia duchowego, na tajemnice duszy, prawdziwej jaźni.

Sufizm Uniwersalny

DUCHOWOŚĆ SUFIZMU UNIWERSALNEGO

Przesłanie sufizmu przyniesionego z Indii do krajów Zachodu jest bardzo bogate we wszelką duchową wiedzę oraz mistyczną praktykę. Najstarsza i najbardziej metafizyczna tradycja suficka z Indii znana jest jako Ćiśti, a na Zachodzie pod nazwami takimi jak Sufizm Uniwersalny, Zakon Sufi, Droga Sufich, Ruch Suficki, Akbariyyah, Chishtiyyah. 

Tradycja sufizmu uniwersalnego – jak większość tradycji Indii i Bliskiego Wschodu – opiera się na inicjacyjnej metodzie przekazu praktyk i błogosławieństw w relacji Nauczyciel-Uczeń czyli Murszid – Murid. Aby subtelny przekaz, jakim jest nauczanie medytacji i praktyk jej towarzyszących, był skuteczny, musi opierać się na zaufaniu ucznia do nauczyciela i nauczyciela do ucznia. W związku z tym tradycyjnie uczeń poszukuje nauczyciela czy mistrza, który go inspiruje i budzi jego zaufanie, i co za tym idzie, także ścieżkę duchowości i mistyki, która budzi jego inspirację i wdzięczność. 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty

Nauczyciel suficki udziela uczniowi wskazówek, a uczeń podążając ścieżką medytacyjną i wprowadzając wskazówki w życie niejako sprawdza, eksperymentuje czy i w jaki sposób dokonuje się przez to transformacja. Każdy uczeń jest inny, wymaga innego podejścia i dlatego kontakt z nauczycielem jest tak ważny. To nauczyciel jest tu elementem porządkującym kontekst praktyki. Gdy uczeń jest gotowy, nauczyciel po wielu latach praktyki może wyznaczyć go również na nauczyciela. W ten sposób tradycja jest przekazywana przez setki lat. Oczywiście każdy kolejny nauczyciel naucza w trochę inny sposób, jednakże esencja przekazu jest zachowana.

Hadisy Qudusi - Sufickie Nauki Duchowe

Hadisy Qudsi - Święte Nauki Duchowe Sufickiej Tradycji 

Hazrat Khwaja Pir-ul-Mulk Sufi Ahmad Ofiel Chishty 

Bismillah-ar-Rahman-ir-Rahim 

Hadisy Qudsi lub Qudusi, Święte Hadisy, to jeden z szczególnych rodzajów hadisów, które choć relacjonowane są przez Świętego Proroka to ich łańcuch przekazu prowadzi do samego Allah Boga i z powodu tego łańcucha przekazu, stosowane są w odniesieniu do nich terminy: Qudsi, a także Hadis Ilahi, Rubbani - które wskazują na ich Boskie pochodzenie. Znaczenie świętego hadisu pochodzi od Allah Boga, użyte słownictwo pochodzi zaś od wysłannika Allah Boga czyli od Świętego Proroka (Rasul Allah). Są one tym, co Bóg (Allah, hebr. Eloah) przekazał swemu Prorokowi poprzez objawienie lub we śnie, a Wysłannik oddał to własnymi słowami. Hadisy Qudsi (Qudusi) są często używane przez szkoły sufickie, rozważane i medytowane przez uczniów sufickich (murid). W szczególności, ów zbiór Hadisów Qudsi polecany jest do codziennych rozważań i refleksyjnej medytacji na 40-dniowe odosobnienia sufickie, jako czterdzieści Medytacji Serca. Służą także jako codzinne rozważania medytacyjne w czasie postnego okresu Ramadan plus 10 dni (także okres 40 dni). 

Hadisy Qudusi czy Qudsi to wypowiedzi Świętego Proroka Muhammada tak, jak zostały mu objawione przez Wszechmocnego Allaha. Hadisy Qudsi (lub Święte hadisy) są tak nazywane, ponieważ w odróżnieniu od większości hadisów, które są Hadisami proroczymi, ich autorytet (sanad) wywodzi się nie od Proroka, ale od Wszechmocnego. Wśród licznych definicji Świętych hadisów, opracowanych przez wczesnych uczonych, znajdujemy wypowiedz autorstwa as-Sajjid asz-Szarif al-Dżurdżani (zm. 816 r.h.) w jego słowniku „At-Tarifat”: „Święty hadis pochodzi, jeśli chodzi o znaczenie, od Allaha Wszechmocnego. Jeśli chodzi o sformułowanie – jest ono „autorstwa” Wysłannika Allaha . Są to rzeczy, które Allah Wszechmocny zakomunikował Swemu Prorokowi poprzez objawienia lub we śnie, a on, pokój niech będzie z nim, przekazał to własnymi słowami. Koran (Pismo Święte, al-Qur'an) plasuje się wyżej od hadisów Qudsi (Qudusowych), albowiem został on objawiony w określonej formie (znaczenie i forma pochodzą od Allaha)”. 

Hadis Qudsi 1

Abu Hurajrah przekazał, iż Wysłannik Allah Bóg owiedział: „[Gdy Allah zapoczątkował Stworzenie, zaprzysiągł Sam na Siebie zapisując w Swojej Księdze, która jest w Jego posiadaniu], iż: „Zaprawdę, Moje miłosierdzie góruje nad moim gniewem”. --- [Muslim, al-Buchari, an-Nasa’i i Ibn Madżah]

Hadis Qudsi 2 

Abu Hurajrah przekazał, iż Wysłannik Allah Boa powiedział: „Wywyższony ponad wszystko Allah rzekł: ‘Zarzucił mi kłamstwo potomek Adama i nie miał słuszności. Zniesławił Mnie i nie miał słuszności. Przypisując Mi kłamstwa powiedział: ‘On nie przywróci mnie do życia z martwych w taki sam sposób, w jaki Stworzył mnie na początek’- podczas gdy wskrzeszenie nie jest dla Mnie trudniejsze, niźli pierwotne stworzenie. I zniesławił mnie przypisując mi syna. Zaiste, Jestem Jedynym Wiecznym, nie zrodziłem, ani nie zostałem zrodzony i nikt nie jest Mi równy’.” --- [al-Buchari i an-Nasa’i]

Hadis Qudsi 3 

Zajd Bin Chalid Al-Dżuhani przekazał następujące słowa: Kiedy skończyła się poranna modlitwa prowadzona podeszczowej nocy w Al-Hudajbijah przez Wysłannika Allah zwrócił się On do ludzi i powiedział: „Czy wiecie, co powiedział wasz Pan (Rabb)?” Oni powiedzieli:” Zaiste, tylko Allah i Jego Wysłannik to wie”. On rzekł: Allah powiedział, iż: „Z nastaniem ranka jedni spośród Moich sług stali się wierzącymi we Mnie, a inni niewiernymi. Zatem ten, który głosi, iż deszcz spadł tylko z łaski Allaha i Jego miłosierdzia, ten jest wierzący we Mnie i nie wierzy w moc gwiazd i planet. Ten zaś, który głosił, iż deszcz spadł dzięki mocy takiej to a takiej gwiazdy lub planety, zaprawdę, ten nie wierzy we Mnie, lecz wierzy w gwiazdy i planety”. --- [al-Buchari, Malik, an-Nasa’i] 

Sufizm - duchowość błogosławiona przez Mahatmę

Sufizm - duchowość błogosławiona przez Mahatmę z Himalajów 

Chyba wszyscy praktykujący sufizm na Zachodzie, w Ameryce i w Europie, znają opowieść o tym jak genialny muzyk i adept sufickiej szkoły nizamijja Hazrat Inayat Khan tytułowany jako Pir-o-Murshid spotkał w Himalajach wielkiego mistrza, Mahatmę, Mahatma Himalaya, od którego otrzymał ostateczne błogosławieństwa, aby nieść światu Duchowe Orędzie Oświecenia. Tak już jest, że pieczęć autentyczności duchowej szkoły potwierdzają żyjący w Odwiecznym Duchu mistrzowie z Himalajów, którzy osiągnęli oświecenie i wyzwolenie. Nie ma tu znaczenia czy szkoła duchowa jest wedyjska, dżinijska, sikhijska czy suficka. Wielki poeta i tańczący derwisz Dżelaluddin Rumi także w Himalajach, w Hindukuszu spędzał czas na modłach, medytacjach i poszukiwaniu oświecenia, a dopiero potem wyruszył do Turcji i osiadł w Konya. Jest wspólny mianownik duchowej Drogi Oświecenia, obszar w którym spotykają się ci wszyscy zbawiciele, którzy podejmują najwyższą wysiłek, którzy nauczają ludzkość na najwyższym możliwym poziomie. W tym kontekście nie dziwią wschodnie opowieści o podróżach Issa - Jezusa Chrystusa do Indii i Tybetu, o jego wtajemniczeniach duchowych u Brahmanów w Północnej Indii, Hindukuszu i Himalajach. Raczej brak takowych doświadczeń w życiu Issa - Jezusa Chrystusa dyskwalifikuje go w roli potencjalnego mistrza zbawiciela i nauczyciela ludzkości. 

Hazrat Inayat Khan - Sufi Murshid - Chishti Nizami

(2) Każdy kolejny mistrz ma mistrzów od których się uczył i uzyskał potwierdzenie swoich kwalifikacji, chociaż ludzie na Zachodzie, w Ameryce i Europie często ignorują to wielkie prawo duchowe. Ci, od których się uczymy zanim zostaniemy nauczycielami czy mistrzami duchowości, nie mogą być astralnymi duchami ani zjawami z transów medytacyjnych. To realni mistrzowie z krwi i kości, a wszystko to, co się pojawia w wizjach, jeśli jest zaakceptowane przez żyjących nauczycieli duchowych, może być jedynie skromnym uzupełnieniem, nigdy podstawą działalności. Czcimy i szanujemy swoich duchowych nauczycieli i mistrzów, wszystkich, którzy wskazali nam Światło Oświecenia i Wyzwolenia z kołowrotu samsary, z kręgu materialnych narodzin i śmierci. Dopiero, kiedy ludzie zapominają o swoich małych własnych ścieżkach i błądzeniu, pojawia się przed ludzkimi istotami Wielka Droga Nieba w dawnych Chinach nazywana Tao Nieba (Drogą Nieba). Do Wielkiej Drogi trzeba dojrzeć tak umysłowo i emocjonalnie jak duchowo. Wielka Droga nie wpuszcza ludzi nieprzygotowanych ani nieprzydatnych. Zapewne dlatego jest na Zachodzie tysiące liderów promujących jakieś własne ścieżki, które wszystkie prowadzą donikąd, a czasem w najciemniejszy mrok i wieczną zgubę. Wielka Droga nie potrzebuje martwych dusz ani pseudoduchowych dorobkiewiczów.

(3) Przygotowanie do Wielkiej Drogi Nieba, do Ścieżki Boskości (Daiva Margah, Sufi Tariqah) polega na ścieraniu ego (nafs), na rozpuszczaniu ego (nafs), na wyzbywaniu się egotyzmu. Ksobne nastawienie na „ja” i „moje” nie ma nic wspólnego z rozwojem duchowym, chociaż kształcenie ego w kierunku sprawnego funkcjonowaniu w świecie materialnym jest częścią treningu szlifowania egotycznej jaźni. Można sobie wyobrazić tę transformację ego na przykładzie rozpuszczania soli albo cukru w herbacie. Woda jest rozpuszczalnikiem, a sól czy cukier rozpuszczając się nie ginie tylko zmienia swoją postać, zmienia stan skupienia. Materiał ego zostaje upłynniony w taki sposób, że traci swój kształt i traci swoją trwałość przyjmując formę naczynia w którym jest nośnik ego. Charakter osoby nie ginie ale staje się płynny, emanuje z osoby, chociaż nie widać jego struktury. Egotyzm reakcji i schematów zanika w miarę rozpuszczania ego, zabrudzenia jaźni zostają wymyte, ale smak soli czy cukru pokazujący esencję ludzkiej natury pozostaje. Podstawą dla transformacji egotycznej natury jest rozpuszczanie w żywej obecności mistrza duchowego, a kto nie miał mistrza, ten na pewno nie przeszedł tego podstawowego procesu uduchowienia, zatem nie może być człowiekiem duchowym. Tysiące liderów szukających odrobiny zarobku na Zachodzie podaje się za światłych mistrzów ale nie przeszło procesu rozpuszczenia ego (nafs) w podstawowym stopniu, w Obecności Mistrza (Murszida, Guruh) co zupełnie dyskwalifikuje ich nauczanie i ścieżki oraz przydatność dla duchowego wzrostu ludzkości. Takich mistrzuniów należy się strzec niczym wilków w baranich skórach, a najwięcej ich pochodzi z USA, Kanady, Australii, Francji, Niemiec i Wielkiej Brytanii.