Medytacje sufickie

Sufizm i medytacja czyli medytacje sufickie 

Medytacja suficka - Haqq - Prawda

Tradycja medytacji sufickich sięga okresu VI-VIII wieku do szkół kontemplacyjnej duchowości na Bliskim Wschodzie, w Arabii, Persji oraz Indiach. Esencją praktykowania sufickiej medytacji jest niewątpliwie osobista, regularna praktyka dla rozwoju duchowego. Dwa najwazniejsze aspekty sufickich praktyk duchowych to Zikr (Dhikr, Pamiętanie, Recytacja) oraz Medytacje Serca. Spotkania grupowe uczniów i uczennic sufickich dostarczają wiedzy na temat kontekstu wykonywanych praktyk oraz potrzebnego wsparcia merytorycznego. 

Medytacja suficka ma wielowiekową historię i tradycję. Już sam Prorok Muhammad (saws) znany był ze swej kontemplacyjnej natury, oraz z tego, iż wiele czasu spędzał na kontemplacji czy medytacji w grocie Hira. Właśnie w tej grocie na Wzgórzu Światła Jabal an-Nur dokonało się pierwsze koraniczne objawienie (ma'rifa). Medytacja, którą od wieków praktykują adepci związani z sufizmem nazywa się murakaba. Dosłownie oznacza "pilne czuwanie, pilnowanie, obserwowanie." W trakcie medytacji, murid (praktykant) kieruje się ku i czuwa nad swoim duchowym sercem (qalb), które jest duchowym łącznikiem między człowiekiem, duszą, a Bogiem. Tylko w sercu Bóg może udostępnić człowiekowi boską wiedzę (ma'arifa).

Codziennie wszyscy w mniej lub bardziej subtelny sposób doświadczamy cierpienia, czy to doznając dosłownego fizycznego lub psychicznego bólu, czy też odczuwając brak życiowej skuteczności w jakiejś dziedzinie, brak spełnienia czy niepełną harmonię w relacjach z innymi. Naturalną konsekwencją odczuwanego cierpienia jest poszukiwanie drogi jego usunięcia. Takie poszukiwania realizowali już od tysięcy lat jogini i mistycy w różnych tradycjach, wszyscy dochodząc do zgodnego wniosku, że rozwiązaniem jest praktyka medytacyjna. 

Medytacja suficka pozwala dostrzec swoje automatyzmy, uwarunkowania, które dostaliśmy niejako w spadku od rodziców, społeczeństwa etc., oraz pozbyć się ich, zyskując przez to poczucie autonomii, wolności i co za tym idzie – sprawnej twórczości w swoim życiu. Jedną z takich ścieżek medytacyjnych jest sufizm uniwersalny, który został przedstawiony na Zachodzie w latach 1910-1927 przez jednego z najwybitniejszych współczesnych mistyków Indii – Hazrat Inayat Khan, ucznia linii Chishty Hazrat Nizamuudin Auliya, acz bardziej pierwotną i głębszą jest cała suficka tradycja Chishtiyya, Sufi Chiszti (Ćiśti) z której obaj wielcy mistrzowie się wywodzili. 

Murakaba, medytacja i kontemplacja, jest sztuką wyłączenia się od zewnętrznych stymulacji (świata zewnętrznego) i skierowania swej uwagi w kierunku Boga za pomocą transmisji i specjalnych intencji (nijat) otrzymanych od mistrza czy nauczyciela sufickiego. Robi się to tylko dla Boga i z miłości do Niego. W ten sposób transmisje są wspomagane w trakcie medytacji. Murakaba oznacza siedzenie i kierowanie się z uwagą ku Bogu i oczekiwaniu na Jego błogosławieństwo i szczodrość. Tak jak podczas studiów należy się poświęcić, aby osiągnąć wiedzę uniwersytecką w zwykłej edukacji, na Ścieżce Sufickiej uczeń musi spędzić dużo czasu aby oczyścić wewnętrzne subtelne ośrodki świadomości. Tym sposobem i za sprawą łaski Boga uczeń z czasem osiągnie wiedzę duchową i bliskość Boga, rozwinie z głębi duszy boskie przymioty i atrybuty. 

Prowadzący seminaria medytacji sufickich – Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty – przekazuje głębię tradycyjnych ścieżek medytacyjnych sufizmu w sposób zrozumiały i użyteczny dla współczesnego człowieka. Pomaga uwalniać się od napięcia, wykorzystywać pełnię swoich możliwości, uczy uważności i spokoju, uczy budzenia siedmiu wewnętrznych mistycznych świateł. Jest mistrzem i nauczycielem, a także hierofantem (szejk/khalif) w szkole ezoterycznej najstarszej sufickiej linii przekazu Chishtiyya, posiadającym pełną samodzielność nauczania i możliwość udzielania inicjacji, w tym także inicjowania liderów grup medytacyjnych. Można w związku z tym powiedzieć, że zna mistycyzm indyjski i perski „od środka”. Mistrza sufickiego pasjonuje także nauczanie konkretnych zastosowań tradycyjnych koncepcji i narzędzi w naszym życiu codziennym.  Jest autorem oraz tłumaczem licznych książek o sufizmie – które od 1982 roku dostępne są w Polsce dla adeptów praktykujących na ścieżce sufi. Bogaty zestaw kilkudziesięciu książek o sufizmie dostępny jest wyłącznie w czasie seminariów, warsztatów i odosobnień medytacyjnych dla uczestników zajęć.

Medytacje Sufi

Medytacja suficka, muraqaba, w odróżnieniu od powszechnie już znanych ćwiczeń relaksacyjnych, ma na celu nie tylko deprawacje sensoryczną i wywołanie zwiększonej ilości fal stanu alfa, czyli wyciszenie, ale powinna sięgać głębszych warstw naszej duszy, powinna sięgać do budzenia przymiotów boskiej duszy i wcielania ich w życie jako naszego duchowego charakteru. Medytacja suficka przypomina medytacje i kontemplacje innych tradycji jak joga czy zen, a zwłaszcza metod kontemplacyjnych mistyki chrześcijańskiej. W sufizmie, medytacja (murakaba), podobnie jak wszystkie duchowe praktyki, jest nauczana indywidualnie przez nauczyciela (szejcha, murszida, pira), lub osobę, zwykle starszego ucznia, którą nauczyciel do tego upoważnił. W mistycznej szkole sufich szczerze zainteresowani mogą uczyć się technik medytacyjnych pięciu tradycji sufich w tym głównie Chishtiyyah (Sabri, Nizami), ale także Nakszibandi, Qadaria (Qadiri), Alawi czy Suhrawardi. Medytacja suficka polega na koncentracji na ośrodki percepcji, zwane lataif (w jęz. arabski "subtelne"), z których serce (qalb) w piersi jest najważniejsze. Po wyciszeniu i zrobieniu odpowiedniej intencji, medytujący skupia się na określonym ośrodku i powoli wchodzi w stan głębokiej medytacji. Sufi uważają, iż kiedy medytujący kieruje swe serce ku Bogu, wtedy Bóg też kieruje swoją łaskę i błogosławieństwo ku sercu. Medytacja jest niczym innym jak "polerowaniem rdzy serca" o którym zawsze mówią mistrzowie suficcy. 

Istnieją formy sufickich medytacji, które są potężnymi narzędziami do centrowania swojej energii w Nafs - obszarze tuż poniżej pępka. Medytacja taka w dynamicznej formie może być oparta na sufickiej technice ruchów zsynchronizowanych z frazami dhikrów (recytacji) na wyostrzenie świadomości i integrację ciała. Jest to wtedy potężna technika skupienia swojej energii w Nafs – centrum ciała, znajdującym się tuż poniżej pępka. Ponieważ jest to medytacja suficka, to jest swobodna i nie-sztywna. W rzeczywistości jest tak nie-sztywna, że można  się uśmiechnąć, kiedy ją się wykonuje. Taka godzinna częściowo dynamiczna medytacja suficka składa się z trzech etapów. Pierwszy etap to tańczenie specjalnej sekwencji ruchów przez pół godziny wraz z rytmicznym recytowaniem dhikrów (sufickich mantramów). Druga faza to wirowanie derwiszów przez kilka/naście minut wraz ze śpiewaniem dhikrów. Medytację suficką kończy kilkunastominutowy odpoczynek w leżeniu lub na siedząco – cichy i spokojny, z zamkniętymi oczami.W pierwszych dwóch etapach oczy są otwarte, ale nie koncentrują się na niczym. W trzecim etapie oczy pozostają zamknięte, co wzmaga relaksowy stan alfa. Muzyka na potrzeby tej medytacji, zaczyna się zwykle powoli i stopniowo staje się coraz szybsza, jak wznosząca siła. Warto pamiętać, że sufi murid zwykle w tańczeniu śpiewają specjalne dhikry bez których cała praktyka wykonywana czasem przez amatorów jest bezwartościowa i wygląda na oszołomstwo, chociaż prowadzący swoje braki w umiejętnościach tłumaczą tym, że rzekomo frazy recytacji można pominąć. 

Medytacje sufickie to także praca z oddechem, z wizualizacjami, z wasifami i dhikrami (recytacjami). Frazy do koncentracji w sufizmie to odzwierciedlenie aspektów i przymiotów Boga,  boskie cechy i właściwości, których jest 99. Jest to m.in. światło (nur, noor), czystość (quddus), tęsknota (ishq), subtelność (latif), miłość, harmonia, współczucie (rahim), piękno, cierpliwość (sabur), twórczość, majestat, pokój (salam), miłosierdzie (rahman) itd. Powtarzając i koncentrując się na takich ideałach przez pewien czas zaczynamy odczuwać w sobie te aspekty, budzić ich subtelne jakości z głębi boskiej duszy. Istnieje możliwość aby dostać od mistrza czy nauczyciela osobiste wasify (frazy, mantry), a więc te które są tylko dla nas, te które są nam na dany okres życia potrzebne. Metodyka nauczania sufickiej medytacji prowadzi od technik prostych i bardziej zewnętrznych do technik głębszych i bardziej wewnętrznych zależnie od indywidualnych zdolności i postępów adeptów praktykujących sufizm. 

Każdy wierzący, bez względu na wyznawaną religię, rasę, lub płeć, czy niewierzący może podjąć praktykę medytacji sufickich, pod warunkiem, iż jest dojrzały fizycznie i psychicznie. Osoby niezrównoważone psychicznie, czy przechodzące leczenie psychiatryczne, nie powinny zbytnio medytować, zwłaszcza jeśli robią to w oczekiwaniu rozwiązania ich problemów. Osoby zaburzone psychicznie, niedojrzałe emocjonalnie powinny najpierw przejść szereg treningów z metodami równoważenia rozchwianej psychiki, z metodami integrowania psychiki czy dojrzewania osobowości i rozwijania społecznych umiejętności jak odpowiedzialność czy harmonizowanie się z otoczeniem. Największą korzyści z praktyk sufickich medytacji czerpią ci, którzy posiadają prawdziwie szczere intencje podążania ścieżką, nie mają nadmiernych oczekiwań "metafizycznych doświadczeń" i nie poszukują wyrafinowanych "orientalnych i starożytnych" metod szybkich wtajemniczeń.  

Czasem ktoś z uczestników zajęć sufickich oczekuje cudów i ezoterycznych przygód, ale może wtedy nie być zadowolony z udziału w sufickim warsztacie medytacyjnym, który skupia on na wyjaśnieniu kontekstu i solidnym wprowadzeniu do podstawowych praktyk, bez zbędnych wodotrysków. Jeśli komuś nie podoba się praktyka zikrów i wasif w urdu, arabskim czy perskim (podobnie jak mantr w sanskrycie) lub jeśli nie pasuje komuś sufickie uniwersalistyczne spojrzenie na kwestie religijności („jedność zasadniczych ideałów religijnych”) i poglądów w ogóle to nie będzie miał jak brać udziału seminarium, a zasadniczym warunkiem uczestnictwa jest pełny udział w praktykowaniu. Osoby próbujące czasem robić jakieś 'zadymy' czy 'kłótnie', że one coś tam nie będą praktykować, albo próbujące wciskać ideologiczne kity jakiegoś fundamentalizmu czy radykalizmu o sekciarskim charakterze zostają zawsze wyproszone z zajęć, bez zwracania kosztów seminarium. Choroby fundamentalistyczne i fobie przeciwko praktykom w danej szkole duchowej czy mistycznej trzeba zostawić poza sobą, a bywa, że trzeba się z nich poważnie leczyć na głowę. Na seminarium sufickie przychodzimy praktykować wszystko to, co potrzebne jest do podążania suficką ścieżką duchowości i mistyki. 

Aby rozpocząć praktykę medytacji sufickich, należy skontaktować się z ośrodkiem sufickim, szejchem, murszidem lub pirem, czasem także osobą którą mistrz nauczyciel wyznaczył do udzielania nauk i prowadzenia wstępnych praktyk. Na początku udzielamy kilku lub kilkunastu wstępnych praktyk medytacji sufickich, przez czas nieokreślony. Jeśli zainteresowany wykaże pragnienie zgłębiania ścieżki sufickiej, taka osoba powinna osobiście skontaktować się z samym pirem i przedstawić mu swoje intencje. Medytacje sufickie rozpoczynamy zwykle od półgodzinnej codziennej praktyki, stopniowo zwiększając do jednej godziny. Zaleca się, aby początkujący uczestniczyli w cotygodniowych lub comiesięcznych medytacjach w grupie sufickiej wraz z innymi, bardziej zaawansowanymi studentami. Regularna praktyka suficka i wytrwałość są czynnikami zapewniającymi efektywność praktyk, podobnie jak to ma miejsce we wszystkich innych dyscyplinach. Medytujący może zawsze skonsultować się z szejchem, murszidem lub pirem, albo prowadzącym grupę medytacyjną i przedyskutować swoje doświadczenia, czy wewnętrzne doznania (sny, przeczucia, wizje, etc.). Przed rozpoczęciem praktyk medytacji sufickich, sugerujemy, aby osoba jak najwięcej starała się dowiedzieć na temat sufizmu, ale przede wszystkim dobrze zrozumiała swoje intencje i motywy. 

Jeśli interesuje Cię jak medytacja suficka może wspomagać uwalnianie się z cierpienia czy automatyzmu życia codziennego, jeśli interesuje Cię wyjaśnienie kontekstu całej praktyki sufich, ale i znaczenia poszczególnych narzędzi (wasifa, oddychanie, , koncentracja, medytacje itp.), jeśli chcesz dowiedzieć się dlaczego życie codzienne musi również być elementem praktyki duchowej (i jak tego dokonać), jeśli chcesz rozpocząć praktykę medytacji sufickiej lub nadać jej więcej życia, jeśli masz pytania o medytację suficką i oczekujesz na nie rzeczowej, nienawiedzonej i użytecznej odpowiedzi – to właśnie dla Ciebie jest takie seminarium z Mistrzem Sufich. 

Choć celem medytacji sufickich jest osiągnięcia bliskości z Bogiem, istnieją pewne pozytywne efekty uboczne takich medytacji, jak na przykład osiągnięcie wyciszenia, dystansu do świata, odwagi dla życia, oraz zmniejszenie napięć wewnętrznych i niepokojów. Osoba medytująca posiada również więcej energii, z jednoczesnym zmniejszeniem zapotrzebowania na sen. Staje się też bardziej percepcyjna i zwiększa się też jej intuicja. Rozwija więcej empatii dla innych i staje się mniej egoistyczna. Wszystkie powyższe działania uboczne zostały w mniejszym lub większym stopniu zarejestrowane u medytujących. Należy jednocześnie pamiętać, że pozytywne efekty medytacji nigdy nie powinny stanowić głównego celu medytacji, czy jedynie próby rozwiązywania swoich życiowych problemów, nawet jeśli medytacja może w jakiś istotny sposób przyczynić do ich rozwiązania. Sufi medytując robi to dla Boga i nikogo innego, sufi murid praktykuje dla pogłębienia związku z Bogiem, nawet jak wysubtelnienie czy oczyszczenie z niektórych wad i szkodliwości jest początkowo długie lub nawet nieco uciążliwe. 

Serce (qalb) w tradycji sufich jest centrum ludzkiego bytu, w sercu człowiek może spotkać i poznać działanie Boga i Stwórcy. Suficka Medytacja Serca - Jest to umowna nazwa sugerującą, iż obiektem medytacji jest serce. Właściwą nazwą jest murakaba, oznaczająca czujne oczekiwanie. W tradycji Sufich, a w szczególności ścieżce rodem z Indii i Pakistanu medytacja polega na koncentracji i aktywacji pewnych ośrodków percepcji zwanych latifami, (od arabskiego latif - subtelny, subtelna). Jest ich w sumie zwykle 4-13, a cały proces aktywacji jest uważnie kierowany i nadzorowany przez mistrza, lub osobę przez niego upoważnioną. Poszczególne tariqaty (bractwa czy zakony) sufickie różnią się w szczegółowych poglądach na temat lataif - subtelnych ośrodków koncentracji, gdyż w jednych są to miejsca związane z organami witalnymi człowieka (serce, wątroba, nerki), a w innych metafizyczne obszary skupienia subtelnych energii (jak ćakry w jodze). W jeszcze innych tariqatach sufickich, lataify - ośrodki subtelne - odnoszą się do stacji rozwoju jakie dusza przechodzi od stanów prymitywnych aż do niebiańskich, kulminując w całkowitym połączeniu z Bogiem. Istnieją też projekcje dziesięciu aspektów ośrodka splotu słonecznego wyprojektowanych na większy obszar ciała, jak to ma miejsce w Naqszibandhi czy projekcje siedmiu lub dwunastu aspektów ośrodków serca wyprojektowanych, rzutowanych na ciało w Akbariyya. 

Zasadniczo, zarówno idea lataif - subtelnych ośrodków skupienia jak i sama murakaba - medytacja suficka, służą wznoszeniu, służą sufickiej ścieżce ascencji, wznoszenia się, od świadomości materialnej na dole, aż do świadomości jedności z Bogiem na samym szczycie u góry. Maqamat to sufickie obrazy kolejnych stadiów rozwoju duchowego człowieka, obrazy wznoszenia się w procesie stacji przebudzenia świadomości i mocy duszy. Stacja ghanood - etap czy stan uśpienia czy odurzenia, półsnu, uważany jest za początkowy czy wyjściowy, gdzie człowiek żyje po omacku realizując przypadkowe cele ziemskiej egzystencji. W czasie medytacji adepci łatwo i często zapadają w sen, a w końcu funkcjonują na pograniczy jawy i śnienia. Ludzie na pierwszym etapie rozwoju często tworzą własne koncepcje rozwoju duchowego, uważają, że mistrz ani nauczyciel nie jest im potrzebny, a jak należą do barbarzyńskiej formy tego etapu, zwalczają nawet mistrzów i nauczycieli duchowych, co widać w barbarzyńskich okresach islamu, kiedy prymityw niszczył sufizm i mordował sufich. 

Drugi etap - adraak to stan kognicji, wglądu, przeczucia intuicyjnego które prowadzi człowieka do dobrych nauczycieli i mistrzów sufickich, gdzie się doświadcza i przenika wszystko co się dzieje, a senność w czasie medytacji zanika, ustępując czujnej i przytomnej świadomości. Kiedy senność od medytacji zanika, człowiek jest zdolny czerpać informacje i wiedzę z podświadomych sfer umysłu, eksplorować symbole i informacje podświadomości, niższej jaźni. Drugi etap zasadza się na pogłębionej przytomności, uważności, czujności, tak, że nawet w snach jest się bardziej przytomnym i sprawnym umysłowo. Trzeci etap warood (warud), dosłownie początek lub przyjście, to stan pogłębionej kognicji, stan głębokiego wglądu, gdzie samo skupienie powoduje aktywację duchowego oka, a senność i wszelkie deluzje czy iluzje są już bardzo rzadkie. Ludzie na trzecim etapie bardzo dużo i efektywnie pracują, potrafiąc jednocześnie spać bardzo mało. Na trzecim etapie przebudzenia świadomości, duszy, adept przestaje być obserwatorem, a raczej jest zintegrowaną częścią wszystkich dziejących się sytuacji i procesów, częścią przyrody i wszechświata, częścią zdarzeń i wydarzeń w których w pełni, całą duszą uczestniczy. Inaczej mówiąc trzeci etap to totalne zaangażowanie, gdzie nie ma miejsca na stanie  zboku w charakterze widza czy obserwatora czegokolwiek. 

Czwarty etap to kashaf' lub ilhaam, odsłanianie, wiedza arkanów (sekretów), w którym adepci otrzymują wiedzę prawdziwą i subtelną o jakiej zwykłym ludziom się nie śniło, i nie jest to kompilacyjny bełkot ideologiczny znany z płytkich metod newage'owych. Na czwartym etapie pojawia się wiedza sekretna, wiedza prawdziwa, weryfikowalna jeśli dotyczy osób czy przedmiotów materialnych, wiedza która z początku przychodzi spontanicznie, a do przyjścia której potrzebne jest silne naenergetyzowanie i szczególne nastawienie umysłu oraz serca. Piąta stacja to shahood, oczywistość, w której adept o każdej osobie czy obiekcie uzyskuje wiedzę szczegółową dokładnie taką jaką chce, mniej więcej w chwili skupienia się na nim. Stopniowo wiedza ta pojawia się z pomocą każdego zmysłu, poprzez czucie jakby dotyk, poprzez słyszenie, widzenie, smakowanie, wąchanie.  Szósta stacja to fatah czyli otwarcie, zwycięstwo, czyli stan, gdzie zasłona przestrzeni i czasu zostaje zdjęta, a adept przenika wszechświat tak jak potrzebuje, zawsze kiedy chce. 

Ciemna aura - skutek złej pozycji w medytacji

Wśród początkowych praktyk medytacyjnych i kontemplacyjnych mamy cechy i właściwości przedstawione nieomal magicznymi Imionami Boga, których zwykle używa się 99, acz w niektórych sufickich tariqatach mamy nawet 300 Imion - Właściwości Boskich. Wśród praktyk początkowych jest Haatif-e-Ghabi czyli kontemplowanie wewnętrznego dźwięku wszechświata, dźwięku serca czy przestrzeni. Muraqaba Świateł to rozmaite medytacje z kolorami dla oczyszczenia i wysubtelnienia rozmaitych aspektów osobowości, a także dla oczyszczenia i rozwinięcia aury, biopola. Oprócz typowych kilku kolorów tęczowych jak czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski i fiolet mamy kilka specyficznych dla sufizmu jak turkusowy, szafirowy, diamentowy czy różowy.  Mocno rozwinięte są w sufizmie medytacje ze Światłem Niestworzonym, Niewidzialnym, Boskim, czyli z Nur (Noor) lub Ilahinur (ilahinoor), także w kontekście uzdrawiania duchowego z pomocą transmisji boskiego światła. Sufi jak mało która szkoła medytacji czy mistyki na Zachodzie bardzo dbają o realne przebudzenie Świateł Boskiej Duszy w głowie, a także o rozpoznanie które aspekty Boskiej Światłości uległy przebudzeniu. Wyróżnia się zwykle pięć lub siedem świateł głowy, które ulegają obudzeniu, ożywieniu dając konkretne oznaki rozpoznawalne przez mistrzów i nauczycieli sufickich. Medytacje ze światłami, w tym tęczowymi kolorami aury mają na celu wstępne oczyszczenie świadomości ludzkiej, która z powodu złych emocji, błędnych przekonań, obaw, lęku, złości, zazdrości, a także z powodu niewłaściwej, garbatej i pokrzywionej pozycji w medytacji miewa szare, ciemne, mroczne, brunatne lub czarne zabarwienie. 

Ihsan (Ehsan), dosłownie wspaniałość lub doskonałość - to podstawowa dla sufizmu praktyka medytacyjna nad rozbudzeniem i ożywieniem wewnętrznej ufności, wiary i polegania na Bogu poprzez doświadczenie. Wiara zewnętrzna przyjęta teoretycznie często prowadzi do wypaczeń religii i duchowości, a nawet do inkwizycji i barbarzyństwa. Wiara ożywiona w sercu prowadzi do podążania duchową, mistyczną ścieżką wewnętrznego rozwoju, wzmaga siłę woli, poleganie na swoich umiejętnościach (samozaufanie) oraz poleganie na Bogu, praktyczną ufność w Boga. Ihsan to wielbienie Boga którego znamy, wielbienie Boga, którego widzimy dlatego, że go czujemy i widzimy, a nie dlatego, że ktoś nam tak kazał robić lub dlatego, że taki jest zwyczaj po przodkach. 

Ihsan to piękne czyny zrobione dla Boga, który żyje w naszym doświadczeniu. Przy Ihasan przeważa miłosierdzie ponad prawem, a gdy brak Ihsan, brak jest miłosierdzia, a prawo wykonywane jest w ślepy i głupi, automatyczny sposób. Wedle sufich człowiek bez Ihsan, barbarzyńca, nie powinien sprawować sądów ani wykonywać wyroków prawa (szariatu). Prawdziwie wierzący (Ihsan) czyni dobro, jest tym, który wykonuje dobre i miłosierne uczynki. Qadem lub Adam to oczyszczanie sfer praegzystencji duszy, sięganie niejako do korzeni własnej świadomości i pochodzenia duszy. Fana to praktyki medytacyjne z rozpuszczaniem ego, roztapianiem niższej jaźni w Boskiej Obecności, anihilacja egocentryzmu kulminująca unicestwieniem korzenia egotyzmu co jest jednocześnie momentem duchowego odrodzenie, przebudzenia się jako boska dusza. gdy kończy się życie ego, zaczyna się życie duszy. 

Zikry (dhikry) oparte o słowo-imię Allah (czytaj: Allaa') to kulminacyjna z nauczanych od początku praktyk medytacyjnych, kulminacja wazaif (łazaif) czyli imion Boga. Zikry to jednocześnie podstawa dla bardziej zaawansowanych praktyk medytacji i kontemplacji w sufizmie. Wśród głębszych, bardziej zaawansowanych metod praktyki medytacyjnej sufizmu mamy Maot lub Aqibat czyli zapoznanie z bramą śmierci i życiem duszy po śmierci ciała. Qalb, Kalbi, to sięganie do głębi świadomości duchowego serca człowieka, sięganie do świadomości duszy jako mieszkańca serca ludzkiego. Wahdat to medytacje sufickie w których sięgamy do sfer znajdujących się poza zwyczajną percepcją ludzkiego umysłu, sfer Boskiej Woli i Boskiej Decyzji. Przejście przez siedem komnat Serca oraz Podróż przez Siedem Sfer Niebios to jeszcze bardziej zaawansowane metody sufickich kontemplacji i medytacji. 

Jedną z bardzo przekrojowych sekretnych praktyk medytacyjnych sufich jest oddech czterech żywiołów. Jest to praktyka oddechowa, oczyszczająca, harmonizująca. Najlepiej robi się ją na stojąco ale jeśli ktoś chce to może wykonywać także na siedząco. Praktyki oddechowe wykonujemy bardzo delikatnie i naturalnie, zachowując swobodę, tak aby skupienie nie powodowało zbędnych napięć w ciele. Sztuki pogłębiania oddychania oraz rozluźniania w się w tym czasie trzeba się zwykle nauczyć, gdyż wielu ludziom koncentracja i skupienie na czymś niesłusznie kojarzy się z napięciem. 

Ćwiczenie medytacji czterech żywiołów składa się z czterech cykli po pięć oddechów 

1. ZIEMIA: wdech i wydech przez nos. Z wdechem wciągamy ożywczą energię wchodzącą przez stopy aż po czubek głowy. Z wydechem oddajemy zużytą energię Ziemi, aby mogła ją oczyścić i przetransformować. Powtarzamy pięć razy. 

2. WODA: wdech nosem, wydech ustami. Z wdechem wizualizujemy energię spływającą na nas pod postacią delikatnego deszczu, w kolorze wody leśnego jeziora wydechem wypromieniowujemy energię na zewnątrz przez aurę (biopole). Powtarzamy pięć razy. 

3. OGIEŃ: wdech ustami, wydech nosem. Z wdechem wciągamy energię przez splot słoneczny, podnosimy energię i wydychamy przez ośrodek, latifę serca, trzecie oko i czubek głowy. Można dodać kolory: przez serce wydychamy energię w kolorze jasno złotym, przez trzecie oko w indygo, a przez czubek głowy w krystalicznym lub jako tęczę. Powtarzamy pięć razy. 

4. POWIETRZE: wdech i wydech przez usta. Uwagę koncentrujemy na odczuciu bezkresnej przestrzeni, wizualizujemy kolor błękitny. Przy oddychaniu możemy zaangażować splot słoneczny. Powtarzamy pięć razy. 

Do oddechów dochodzą jeszcze Wasify, ale to należy robić z osobą prowadzącą, przynajmniej na początku, przez pierwsze lata praktyki, zanim nabierzemy biegłości w ćwiczeniach. Prawidłowa nauka na wschodzie obejmuje ćwiczenie przynajmniej około 50-70 razy pod okiem nauczyciela czy mistrza, aż nauczymy się przedstawionej minimalnie w zarysie metody w sposób biegły, a dopiero potem rozwijamy metodę samodzielnie.  Liczba 50-70 powtórzeń schematu praktyki to minimalna ilość potrzebna do utrwalenia nawyków związanych z techniką i skorygowania ewentualnych błędów. 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty w czasie wielu lat swoich studiów nad mistyką wschodu uzyskał gruntowne doświadczenie w sufickich technikach medytacyjnych i odosobnieniach, oraz profesjonalne wykształcenie w dziedzinie psychoterapii, filozofii orientalnej i wiedzy ezoterycznej. Jest znanym i cenionym nauczycielem oraz mistrzem sufickiej medytacji. Prowadzi seminaria, obozy i odosobnienia sufickie dla adeptów w wielu krajach Europy.