Allah Bóg

Allah - Bóg Absolut, Bóg Jedyny i Najwyższy

Allah, Allach, Ałłach, Allāh (z arab. ﷲ, IPA: [ʔaɫɫɑːh]) – w języku arabskim słowo oznaczające abrahamicznego Boga. Początkowo słowo Allah było wykorzystywane przez pogańskich Arabów do określania powiązań lokalnych bóstw z Absolutem, czasem na określenie bóstwa Księżyca - Sina, wywodzącego się od sumeryjskiego bóstwa księżyca Nanny, bóstwa Jutrzenki lub Syriusza, jak i później przez chrześcijańskich Arabów do określania Boga Biblijnego. Judaizm w plemionach semickich Bliskiego Wschodu często używał imienia Allah jako tożsamego z Elohim, a przecież Bóg w języku aramejskim którym mówił Jezus to także Allah, Allaha, Alaha. Pomimo że Allah jest współcześnie kojarzone głównie z islamem, słowo Allah nie jest specyficzne dla tej religii, a już wśród przedislamskich i chrześcijańskich Arabów słowami Allah/Alihah oznaczającymi to samo co u żydów Eloh/Elohim określano Boga w rozumieniu monoteistycznym. Słowo Allah występuje między innymi na inskrypcji z Umm al-Dżimal. Od czasów Świetego Proroka Muhammada  zaczęło ono oznaczać dla muzułmanów w języku arabskim wyłącznie abrahamicznego Boga i dlatego chociaż ma ono lingwistycznie liczbę mnogą i rodzaj żeński, to te formy gramatyczne nie są obecnie stosowane, przynajmniej wśród muzułmanów. 

Arabskie słowo Allāh (alif-lam-ha [ALH]) oznacza: "Bóg Jedyny". Składa się z dwóch słów:

al – będące rodzajnikiem określonym, 

ilāh – które znaczy bóg czy bóstwo, 

A całe słowo Allāh – oznacza Boga w rozumieniu monoteistycznym. Słowo ilâh oznacza jakiegokolwiek boga, bóstwo, cokolwiek co jest czczone. Odpowiednikiem arabskiego ilâh jest hebrajskie słowo eloh (alef-lamed-he, w liczbie mnogiej Elohim). Napisane w pierwotnej formie paleohebrajskiej bądź aramejskiej czy w piśmie nabatejskim wymówić można na kilka różnych sposobów. W podstawowej formie słowo to (wymawiane alah), jest czasownikiem o znaczeniu "przysięgać" lub "składać przysięgę", jak również czasownikiem "ubóstwiać" lub "czcić." Rdzeń tego słowa pochodzi od jeszcze starszego słowa – el, które znaczy bóg, bóstwo, moc, siła. Słowo to ma takie samo znaczenie jak arabskie słowo ilāh, aramejskie īl. czyli takie jak w języku polskim bóg, bóstwo. Alternatywną, także prawidłową pisownią w języku polskim, jest Allach. „Allah” jest jedynym arabskim słowem, w którym wymawiane jest /ɫ/ (stąd u Sienkiewicza pisownia „Ałłah”). 

Według muzułmanów Allāh jest jedynym bytem samoistnym, tytułowanym w Koranie jako Pan Światów. Cały świat podlega ciągłym przemianom, ponieważ jest w każdej chwili tworzony przez niego na nowo. Wszystkie prawa świata wywodzą się z jego woli i mądrości. 

'Nie ma boga prócz Allaha, a Muhammad jest jego Prorokiem!' - To wyznanie wiary w jedynego Boga – Allaha jest jednym z pięciu filarów islamu. Każdy muzułmanin musi oddawać Allah Bogu bezwarunkową cześć i bezwzględnie poddać się jego woli i wyrokom. Bóg jest jeden i jedyny, a jego wszechmoc i panowanie niepodzielne:

- Ziemia i niebo, niezmierzone przestrzenie, cały świat, są Jego królestwem.

- Zarówno są Jemu wiadome czyny, które na jaw wydajesz, jak i te, które ukrywasz w tajemnicy; wie to co mówisz głośno i to co cicho.

- Nie masz Boga nad Niego. Najpiękniejsze imiona należą do Niego [Koran 20:5-7]. 

Dla muzułmanów najcięższym grzechem, którego według islamu Bóg nigdy nie przebacza, jest szirk - oddawanie czci innym bogom oprócz niego:

- Pan nie przebaczy bałwochwalcom. On odpuszcza podług swej woli wszystkie inne występki, lecz bałwochwalstwo jest jedną z największych zbrodni [Koran, 4:48]. 

Islam krytykuje chrześcijańskie poglądy o Jezusie jako Synu Bożym, czy dogmat o Trójcy Świętej. Istotę Boga–Allah określa w Koranie 99 przymiotników, nazywanych atrybutami (wasifami) lub imionami (nie w dosłownym tego słowa znaczeniu) Allaha; kolejność tych imion jest taka, w jakiej pojawiają się w Koranie, pierwszym z nich jest ar-Rahman ("miłościwy"). Zasadniczo muzułmanie uważają, że "imion" tych Allah posiada 100, jednak ostatnie z nich zna tylko on sam lub że jest tajemnicą ukrytą w Koranie dla wtajemniczonych. Właśnie owym 99 atrybutom odpowiada 99 paciorków muzułmańskiego różańca tasbih/subha. Pomiędzy światem ludzi a Allah Bogiem muzułmańska kosmologia umieszcza świat bytów nadprzyrodzonych: aniołów – sług bożych i dżinnów, do których zalicza się też Szatan (Szejtan). Wbrew obiegowym opiniom wyraz "Allah" nie oznacza Boga tylko u muzułmanów czy Arabów, bo nie jest tylko imieniem własnym bóstwa, ale pojęciem uświadamiającym Absolut, Wszechbyt, Całość. To arabskie słowo oznaczające Boga jest używane także przez arabskojęzycznych chrześcijan na określenie chrześcijańskiego Boga w Trójcy Jedynego. Arabskie słowa Allah i Alihah stanowią odpowiedniki hebrajskich słów Eloh i Elohim, o czym zawsze należy pamiętać. Słowo Allah, Alla odkryto w Babilonie na tabliczkach kamiennych Atra-Hasis wygrawerowane i jest datowane na okres około 1700 lat p.e.ch., zatem już prawie 4 tysiące lat temu było używane na określenie Boga Absolutu, Boga ponad wszelkimi innymi stworzeniami, ponad aniołami, ludźmi czy dżinami (demonami), także jako Istotę ponad wszelkimi innymi lokalnymi bóstwami mającymi w porównaniu do Allah (Elohim) wymiar lokalnych aniołków opiekuńczych. 

Wielu nie-muzułmanów uważa że słowo Allah jest nazwą arabskiego bóstwa, boga muzułmanów, chociaż jest to aramejskie i hebrajskie dobrze znane słowo oznaczające Absolut, po aramejsku czytane jako Allaha, a po hebrajsku czytane Elohim. Prawdą jest że Allah jest imieniem własnym Jedynego Boga, którego czcili wszyscy Prorocy i Wysłannicy Boży.  Arabskie słowo Allah (czytaj `allôh)  (alif-lam-lam-hah [A L L H]) znaczy Bóg, który jako Jedyny zasługuje na cześć. Allah jest Jedynym Stworzycielem wszechświata, Jedynym Panem Dnia Sądu Ostatecznego, jest On tym który zaopatruje, planuje, utrzymuje wszechświat, i daje bezpieczeństwo. On jako jedyny jest Wszechwiedzący, Wszech-słyszący. W odróżnieniu do polskiego słowa Bóg, bądź angielskiego God, słowo Allah nie występuje w innych odmianach gramatycznych. Polskie odmiany takie jak boski, bogini, bogowie, matka boża, syn boży, czy angielskie god-father, goddess, nie istnieją w odniesieniu do słowa Allah. Allah jest zatem imieniem którym nic, prócz Boga Jedynego, nazwać nie można. Natomiast słowem bóg określić można wszelkie obiekty które ludzie czczą, lub czcili w przeszłości. Odpowiednikiem słowa bóg w języku arabskim jest słowo ilah, czyli bóstwo, coś co jest czczone. Przykładem niech będzie pierwsza część muzułmańskiego wyznania wiary. Brzmi ono: "la ilaha ill Allaah" dosłownie: [nie ma bóstwa prócz Boga], co znaczy [nic nie jest warte czci, jak tylko Bóg Jedyny]. Dlatego też słowo Allah, jest słowem którym określić można tylko i wyłącznie Boga Jedynego, Stwórcę i Władcę wszechświata. Nie powinno zatem nikogo zdziwić, że imię to objawione zostało także w innych semickich językach. Sensacji nie powinno też wywołać, że inni Prorocy i Wysłannicy, używali tego samego słowa w odniesieniu do Boga Jedynego. 

Hebrajskie słowo 'Eloh (alef-lamed-heh [A, L, H]), pojawia się jako Imię Boga w Biblii. Gdy napisane w pierwotnej formie paleohebrajskiej,  aramejskiej, lub w piśmie nabetańskim, w których nie istniały znaki diakrytyczne, wymówić je można na kilka różnych sposobów. W podstawowej formie słowo to (wymawiane alah), jest czasownikiem o znaczeniu "przysięgać" lub "składać przysięgę," jak również czasownikiem "ubóstwiać" lub "czcić." Rdzeń tego słowa pochodzi od jeszcze starszego słowa, El [A, L], które znaczy Bóg, bóstwo, moc, siła. W Biblii odnajdziemy słowo 'El  między innymi w Księdze Liczb (23:8), w Księdze Psalmów (6:1), i w Księdze Izajasza (40:18). Słowo to ma takie samo znaczenie jak arabskie słowo ilah, aramejskie iil lub babilońskie ilu; czyli to co w języku polskim określamy jako bóg, lub bóstwo. Inną bardziej powszechną formą tego słowa w Biblii jest 'Eloh (Ks. Hioba, 12:6 / Ks. Habakuka, 1:12), często też występujące w innej formie gramatycznej jako 'Elohim. Językiem Jezusa (pokój i błogosławieństwo jemu) oraz jego Apostołów (niech Bóg będzie dla nich miłosierny) był blisko spokrewniony z hebrajskim język aramejski. Trudno zauważyć jakąkolwiek różnicę pomiędzy wymową tego słowa w ich języku, a językiem arabskim. Jedynego Boga godnego czci określano w języku aramejskim słowem 'Alah   (alap-lamadh-heh [A, L, H]). Słowo to znajduje się między innymi w Księdze Daniela, (3:15, 4:5, 6:7), 1 Liście do Koryntian (8:4) i w Liście do Efezjan (2:12). Podając inny przykład, pozdrowienie "Bóg z wami" brzmi w języku aramejskim: Alaha minukhuun. Jeśli Jezus mówił po aramejsku, często używał słowa Allah czyli ܐܠܗܐ (ʼĔlāhā) lub ܐܲܠܵܗܵܐ (ʼAlâhâ) w swoich kazaniach i rozmowach - zawsze gdy mówił o Bogu, mówił Allah, Allaha... 

Słowo Allah oznacza "Bóg", w sensie Absolutu. Słowa tego nie odmienia się, ani nie używa w liczbie mnogiej. Czyta się je - ALLAA, gdzie drugie "A", jest głoską wydłużoną. Słowo to pochodzi z semickiej grupy językowej i było używane w języku wczesno-aramejskim, którym mówił Jezus, Mojżesz czy Abraham. Litera "H" pisana na końcu słowa (błędnie przez polonizatorów jako "ch" - słownikowe Allach) jest głoską, która istnieje w pisowni, natomiast nie jest wymawiana w praktyce recytacji, czy intonowania tego słowa. W brzmieniu wczesno-aramejskim słowo to wygląda tak: "ALLAHA" i wymawia się je podobnie - ALLAA' A, gdzie apostrof oznacza pauzę lub ledwie wymawiane słabe "h". Słowo Allah (czytaj koniecznie ALLAA..., z akcentem na AL) pochodzi od semickiego Al- Illah, co oznacza boską moc, boskość, bóstwo, bożka Ilah / Illah lub boginię. Semicki i aramejski rdzeń przekształcił się z czasem w słowo Allah, które nie ma liczby mnogiej i wskazuje na Jedyną w swoim rodzaju i wyłączną postać Boga - Absolutu, różnego od bóstw i boginek.

Słowo to jest przez sufich często śpiewane podczas wspólnych spotkań. Używane jest jako inwokacja Boga. Allah, Allah! I znaczy po prostu: Boże, Boże! Słowo to jako określenie Boga przejął Islam i weszło ono do języka arabskiego, i jest używane dla wezwania Boga, podobnie jak Polacy wzywają Bóg (Boże), Anglicy "the God", a Grecy "Theos". W języku łacińskim było to "Deus". Zgłębiając jednak znaczenie dźwięków w słowie Allah, można zauważyć, że "AL" ze swoim krótkim "A" na początku, oznacza to, co aktywne, twórcze i potencjalne. AL oznacza siłę rodzenia, to co wewnętrzne. "LA" (z długim, podwójnej długości "A", czyli "LAA") jest tym, co pasywne, anihilujące, wyczerpujące (spełniające). "LA" oznacza siłę umierania, także to co zewnętrzne i przejawione. Łatwo zauważyć, że AL i LAA są dla siebie odwrotnościami, chociaż różnią się długością głosek "A". Sedno tkwi w tym, że nie tylko kierunek zapisu tworzy odwrotność sylab, lecz także rodzaj głosek "A" i "A" o niej stanowi. AL - LAA to pojednanie pary przeciwieństw. Jeśli AL jest wdechem, to LAA jest wydechem. Jeśli AL jest aktywnością, działaniem, to LAA jest spoczynkiem i bezczynem. Krótkie A na początku oznacza przejawienie, wyłanianie, stwarzanie. Długie AA pod koniec słowa oznacza wchłanianie, zanikanie, rozpuszczanie. Niema, niewymawiana lub prawie niewymawiana głoska H na końcu - o znaczeniu pauzy, hamzy, wskazuje na to, co jest poza rzeczywistością tego świata; to, co jest poza i ponad wszystkim, szczególnie ponad przeciwieństwami. 

Wspaniałym przykładem objaśnienia jest jest następujący werset Koranu:

»hu allahu lladhi la ilaha illa hua«

»On jest Bogiem! Nie ma bóstwa, jak tylko On!« 

»hu [On] allahu [Bóg] lladhi [istnieje]! la [nie ma] ilaha [boga, bóstwa] illa [jak tyko] hua [On]« 

(Surah al-Haszr, Q.59:22) 

Salam alejkum (arab. السلام عليكم) - popularne  powitanie w krajach muzułmańskich, znaczące dosłownie "Pokój z Wami", to dokładnie to samo, co biblijne hebrajskie Shalom aleikhem (שָׁלוֹם עֲלֵיכֶם‎). 

"Wśród Jego znaków są: noc i dzień, słońce i księżyc. Nie wybijajcie pokłonów ani słońcu, ani księżycowi! Wybijajcie pokłony przed Bogiem (Allah), który je stworzył – jeśli Jego czcicie!" --- Koran 41:37 

W staroarabskim panteonie przedmuzułmańskim najwyższe miejsce zajmował Allah Bóg, który stworzył i podtrzymywał świat przy życiu. Allah był jednak tak transcendentny, że nie był przedmiotem kultu podobnie jak ma to miejsce współcześnie wśród niektórych grup religijnych jak jazydzi. Znany badacz bliskowschodni H. Gibb wykazuje, że przyczyną dla której Prorok Muhammad nie potrzebował wyjaśniać w Koranie kim był Allah, była powszechna znajomość jego słuchaczy, kim On był na długo zanim Muhammad się narodził. Znanych jest wiele dawnych świątyń, w których Allah był jako Bóg Absolut wspomniany, jednak w Arabii powszechnie czczono inne bóstwa lokalne,a pomijano kult Najwyższego, Allah. Większość postaci proroków z Koranu ma swój pierwowzór w Biblii: Adam, Nuh to Noe, Dżusup to Józef egipski - poświęcona jest mu cała 12 sura, Ibrahim to Abraham, Ajub to Hiob, Musa to Mojżesz, Harun to Aaron, Sulejman - Salomon, Dawid, o Matce Jezusa mówi sura 19 nazwana jej imieniem Mariam, Jesus to Isa, który przyjdzie powtórnie na koniec czasu w dniu Sądu Ostatecznego. Dwie postacie w Koranie są najczęściej wymieniane - Abraham (Ibrahim), którego Muhammad słusznie uważał za monoteistę i przede wszystkim Mojżesz (Mosa). Prorok Muhammad jest uważany za "drugiego" Mojżesza. Pierwszy przyniósł wiarę w jedynego Boga i Boże przykazania Izraelitom, drugi zrobił to samo dla Arabów. Imię Allah pojawia się w archeologicznych znaleziskach i piśmiennictwie przed islamskiej Arabii od około 5 tysięcy lat. 

Termin "Absolut" wprowadził do zachodniej filozofii Plotyn na oznaczenie rzeczywistości, z której wszystko inne pochodzi. Nie był on jednak twórcą pierwszej filozoficznej koncepcji. Jej genezę upatruje się u jońskich filozofów przyrody. Problem "Absolutu" związany jest z typem poznania filozoficznego, które pod adresem świata stawia pytania o pierwsze zasady (αρχη [arché], principium), przyczyny, elementy prapierwotne, struktury podstawowe, z których powstają wszystkie rzeczy. Bóg lub bóstwo, po hebrajsku Elohim, po aramejsku i arabsku Allah, w językach Indii Brahman, po japońsku Kami – istota nadprzyrodzona, stwórcza oraz kierownicza, której istnienie postuluje większość religii i systemów filozoficznych. Zajmuje się nim teologia i filozofia, gdzie jest ono uważane za zagadnienie metafizyczno-egzystencjalne. Ze względu na duże zróżnicowanie rozumienia tego pojęcia, trudno jest o jego jednoznaczną definicję co dodatkowo utrudniają założenia teologiczne związane z tym zagadnieniem, pochodzące z poszczególnych religii. Jako najbardziej różniące się od siebie, należy wyodrębnić definicje używane przez religie politeistyczne i monoteistyczne, deizm, panteizm oraz panenteizm. 

Trzeba pamiętać, że istotna różnica w pojmowaniu Allah w czasach przedislamskich polega na tym, że wcześniej wiele tradycji przypisywało Bogu Absolutowi potomstwo w postaci córek (Al-Lat, al-Uzza, Manat) czy synów jak Jezus Syn Boży czy Bnai-Elohim - Synowie Boży w Starym Testamencie. Prorok Muhammad wyraźnie rozgraniczył Stwarzanie od Płodzenia wykazując, że Allah Bóg nie ma dzieci, ani córek ani synów, gdyż nie w chodzi w związki płciowe i nie płodzi potomstwa. Jedynie stworzył Wszechświat i istnienia w postaci dusz, ale bez udziału rozmnażania płciowego charakterystycznego dla ludzi, zwierząt i dżinów. Stwórca - Allah, Elohim, jest ponad sferą niższych istnień zależnych od kopulowania i płodzenia na sposób ludzi czy zwierząt. W ten sposób wszelkie trójce święte, boginie, bóstwa i anioły odpadają jako wytwory znacznie niższych sfer istnienia niż Bóg Absolut, Allah, Elohim, któremu jedynie oddawana jest cześć kultowa. Na tym polega monoteizm jako pojmowanie bóstwa i filozofia życiowa... 

Elohim - Bóg w judaizmie jest jednoosobowy i niepodzielny. Tworzenie wizerunków Boga zostało zakazane we wczesnym judaizmie. Elohim posiada wiele imion, którym czasami przypisywano magiczną moc. W Biblii określa się go czteroliterowym skrótem JHWH, który oznacza po hebrajsku “Ten, który jest” (lub “Ten, który staje się”), a odczytuje jako Jahwah, Jahweh lub w skrócie Jah. Wymawianie tego skrótu jest jednak zabronione aby uniemożliwić przyzywania imienia Boga w zaklęciach czarnoksięskich i dlatego w modlitwach, pieśniach itp. wyznawcy judaizmu stosują określenia zastępcze takie jak Adonai – znaczące po hebrajsku “Mój wielki Pan” lub Ha-Szem – dosł. “Imię”. Inny powód utajnienia JHWH wskazuje, że jest to imię prywatne, dostępne tylko dla zdeklarowanych wyznawców, oczyszczonych od grzechów, a używanie imienia JHWH przez nieczystych i niewtajemniczonych jest profanacją i zbrodnią gorszą od morderstwa. W judaizmie występują jednak też “emanacje Boga” takie jak “Duch Święty” czyli “Rucha” i “Szechina” – czyli Boża Obecność i Pierwiastek Żeński. Historycznie rozwijająca się koncepcja Boga widoczna jest w Pięcioksięgu (Tora) i w nauce proroków (Prorocy). 

Allah, Allaah - Bóg w islamie jest ściśle jeden, niepodzielny i nieposiadający żadnych “osób” czy emanacji. Nie posiada też żadnego imienia ani wizerunku, chociaż posiada 99 czy dokładniej 101 przymiotów (Allah + 99 Imion + Imię tajemne). Arabskie słowo Allah znaczy po prostu “Bóg”. Nie ma jednak zakazu wypowiadania tego słowa, podobnie jak nie ma w hebrajskim zakazu wypowiadania imienia Elohim opartego na tej samej pisowni. Teologiczne korzenie islamu, w tym koncepcja Boga, tkwią w judaizmie: uznawany jest autorytet proroków Izraela, w szczególności Abrahama (Ibrahim), a nauka Jezusa (Isa) z Nazaretu jest traktowana jako nauka jednego z proroków, spośród których największym prorokiem jest Święty Muhammad. Wiara w Muhammada jako wysłannika bożego, który przyszedł odnowić monoteizm religii jest uważana za cechę wyróżniającą islam wśród innych religii podobnie jak wiara w Jezusa wyróżnia w pewien sposób chrześcijaństwo. 

Jako ciekawostkę można dodać, że Bóg w Biblii jest definiowany jako Duch, Ogień, Światło, Prawda oraz Miłość, podobnie zresztą jak w islamskim Koranie czy w indyjskich pismach Wedy. W Koranie an-Nur (Światło), al-Haqq (Prawda), al-Waddud (Miłość) należą do najważniejszych atrybutów opisujących istotę Boga, Allah. Przymioty te w odniesieniu do Boga czy bóstw (bogów) wydają się być uniwersalne we wszystkich praktycznie religiach i systemach wierzeń w Boga jako specjalną duchową siłę lub moc czy świadomość wyższą, stwórczą lub sprawczą. Jak dotąd, nie udało się naukowo udowodnić istnienia bądź nieistnienia Boga (Allah, Elohim). Można zatem jedynie wierzyć lub nie wierzyć w Boga czy bogów (bóstwa). Zresztą udowodnienie lub obalenie istnienia czegoś co wedle teologii stworzyło cały wszechświat i wszystkie byty, leży jak na razie poza zasięgiem technicznym ludzkich możliwości. 

Słowo "Allaah" jest używane przez arabskich chrześcijan jako całkowicie naturalne, arabskie, przedmuzułmańskie i językowo uniwersalne (niezwiązane z zasady z żadną religią) słowo, oznaczające po prostu Boga (ang. God, franc. Dieu), nie będące w żadnym aspekcie "imieniem własnym Boga w islamie" jak błędnie uważa się czasami na Zachodzie. Arabscy chrześcijanie uważają ponadto, że ostatnie, 100-ne imię Allaha to ath-Thaluth al-Muqaddas - Trójca Święta, będące zasadniczą istotą Boga jako Miłości. 

Allah i sentencje arabskie 

Allaahu Akbar = "Bóg jest największy"

Allaahu Mahabbah = "Bóg jest miłością"

Allaahu al-ahad = "Bóg jest jeden"

Bismillaah = "W imię Boga"

Insza'allaah = "Jak Bóg da"

Maszallaah = "Bóg tak chciał"

Szahada - Wyznanie wiary w Allah Boga 

Szahada (arab. شهادة, šahāda) – muzułmańskie wyznanie wiary, będące jednym z pięciu obowiązków (w islamie sunnickim) każdego muzułmanina. Szyici także wiążą szahadę ze swoimi filarami wiary. 

Składa się ono ze słów w języku arabskim: 

لَا إِلٰهَ إِلَّا الله مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهه (lā ʾilāha ʾillā-llāh, muḥammadur rasūlu-llāh) tzn. "Nie ma boga prócz Boga, a Muhammad jest jego Prorokiem" lub "Nie ma bóstwa ponad Boga, a Muhammad jest Jego Prorokiem". 

W islamie szyickim, wyznanie wiary jest czasem uzupełniane o odniesienie do imama Hazrat 'Ali:

وعليٌ وليُّ الله (wa ʿalīyyun walīyyu-llāh) tzn. "a Ali jest Przyjacielem Boga."

lā ʾilāha ʾillā-llāh, muḥammadun rasūlu-llāh 

wa ʿalīyyun walīyyu-llāh 

Trzykrotne jego publiczne wypowiedzenie czyli danie "świadectwa" wiary decyduje o przyjęciu islamu przez daną osobę. Po wypowiedzeniu szahady, wszystkie grzechy "poprzedniego życia" znikają, człowiek rodzi się na nowo. Słowa wyznania wiary znajdują się w każdej modlitwie muzułmańskiej i stanowią podstawowy dogmat wiary. Szkoły sufickie zwykle pięknie recytują i śpiewają, a nawet tańczą radośnie szahadę. 

Warunki wyznania wiary w Allah Boga 

Warunki konieczne dla uznania wyznania wiary za ważne to:

- wiedza i mądrość (al-ilm) o tym, co to wyznanie potwierdza, a co neguje,

- pewność, ufność (al-jakin),

- szczerość (al-ichlas),

- prawdomówność (as-sidq),

- miłość (al-muhabba) – umiłowanie Boga Jedynego ponad wszystko,

- poddanie się (al-inkiyad) woli Bożej. 

Uthmaan (radi allahu anhu) przekazał od Wysłannika (sal allahu alejhi ła sallam):

"Osoba która umiera wiedząc, że nie ma bóstwa wartego czci poza Allahem, wejdzie do Dżannah (Raju)". --- (Sahih Muslim, Kitab ul-Iman) 

Wysłannik powiedział: 

"Nie ma osoby która prawdziwie z serca zaświadczy, że nie ma bóstwa wartego czci prócz Allaha, a Muhammad jest jego Wysłannikiem, żeby Allah nie ocalił jej od Piekła". --- (Sahih Buchari, Kitab ul `Ilm) 

Święte Imiona - 99 atrybutów Allah Boga - Wazifat

Atrybuty Allah Boga (po arabsku أسماء الله الحسنى‎ Asma'ullah al-ḥusnā, dosłownie "piękne imiona Allaha") to w islamie epitety odnoszące się do Allaha. Według hadisów, prorok Muhammad modląc się nazywał Boga 99 "najpiękniejszymi imionami", Ismi Azam - to Wielkie Imiona. Następne pokolenia muzułmanów oraz mistyków sufickich zebrały przymioty Boga użyte w Koranie, tworząc ich listę. Istnieje kilka wersji listy 99 atrybutów Allaha, poniższa jest jedną z popularniejszych: 

L.p. - Forma arabska ---  Tłumaczenie polskie - Q Werset Koranu 

Transliteracja uproszczona: literke w = czytamy jak polskie ł, kh = ch, y = j, gh = dźwięk płukania gardła podobny do r lub charczenia g/h, dh = zwykle jak z lub dz, q = mocne k, lgłoski długie ā, ī, ū = długie a, i, u; uproszczono transliterację pisząc zamiast angielskiego "j" polskie "dż" zgodnie z wymową. Na końcu podano wersety w Koranie w jakich dana wazifa (Piękne Imię) występuje (Q). Pytajnik ? po wersecie koranicznym podano, gdy Imię występuje jako zwykła cecha, przymiotnik lub jako pojęcie w innej postaci gramatycznej niż samo Imię/Atrybut, lub gdy wspomniane jest jedynie w Hadisach z odniesieniem do tekstu.

1 - Ar-Raḥmān (الرحمن) --- Miłosierny, Łaskawy, Współczujący; Q.1.1; 

2 - Ar-Raḥīm (الرحيم) --- Litościwy, Dobroczynny; Q.1.1; 

3 - Al-Malīk (الملك) --- Król, Władca, Suweren; Q.1.4, 20.114, 23.116, 59.23, 61.2, 114.2; 

4 - Al-Quddūs (القدوس) --- Najświętszy, Najczystszy, Czysty, Czyściciel; Q.2.255, 35.41, 59.23, 62.1; 

5 - As-Salām (السلام) --- Pokój, Spokój, Błogosławieństwo; Q.16.96-97, 25.75, 5-.31-35, 59.23; 

6 - Al-Mu'min (المؤمن) --- Dający Bezpieczeństwo, Zabezpieczyciel; Q.59.23; 

7 - Al-Muhaymin (المهيمن) --- Obrońca, Kontroler; Q.59.23; 

8 - Al-ʿAzīz (العزيز) --- Wszechmocny, Potężny; Q.3.6; 

9 - Al-Dżabbār (الجبار) --- Niepokonany; Q.59.23; 

10 - Al-Mutakabbir (المتكبر) --- Przewyższający, Majestatyczny, Najwyższy; Q.59.23; 

11 - Al-Khāliq (الخالق) --- Stwórca, Twórca, Stworzyciel; Q.6.102; 

12 - Al-Bāri' (البارئ) --- Twórca, Czyniciel; Q.59.24; 

13 - Al-Musawwir (المصور) --- Kształtujący wszystko; Q.59.24; 

14 - Al-Ghaffār (الغفار) --- Wybaczający, Przebaczający; Q.20.82; 

15 - Al-Qahhār (القهار) --- Podporządkowujący sobie wszystko; Q.12.39; 

16 - Al-Wahhāb (الوهاب) --- Obdarowujący, Dawca, Darzyciel, Darczyńca; Q.38.9; 

17 - Ar-Razzāq (الرزاق) --- Zaopatrujący, Dostarczyciel; Q.51.58;  

18 - Al-Fattāh (الفتاح) --- Otwierający, Dawca Zwycięstwa, Wola; Q.34.26; 

19 - Al-`Alīm (العليم) --- Wszechwiedzący, Wszechmądry, Mądry; Q.2.158; 

20 - Al-Qābid (القابض) --- Ograniczający, Zwężający; Q.2.245; ?

21 - Al-Bāsit (الباسط) --- Rozwijający, Rozciągający, Rozszerzający; Q.2.245; ?

22 - Al-Khāfid (الخافض) --- Poniżający, Degradujący; Q.56.3; ?

23 - Ar-Rāfi' (الرافع) --- Wywyższający, Uzupełniający; Q.56.3; ?

24 - Al-Mu'izz (المعز) --- Zaszczycający, Dawca honoru i zaszczytu; Q.3.26; ?

25 - Al-Mudhill (المذل) --- Upokarzający, Dawca upokorzenia i poniżenia; Q.3.26; ?

26 - As-Samī' (السميع) --- Wszystko słyszący, Jasnosłyszący; Q.2.127; 

27 - Al-Basīr (البصير) --- Wszystko widzący, Jasnowidzący; Q.4.58; 

28 - Al-Hakam (الحكم) --- Sędzia, Arbiter; Q.22.69; ?

29 - Al-`Adl (العدل) --- Sprawiedliwy, Słuszny, Prawidłowy, Słuszny Osąd; Q.6.115; ? 

30 - Al-Latīf (اللطيف) --- Delikatny, Subtelny, Miły, Życzliwy; Q.22.63; 

31 - Al-Khabīr (الخبير) --- Wszystkiego świadomy, Wszechświadomość; Q.6.18; 

32 - Al-Halīm (الحليم) --- Pobłażliwy, Wyrozumiały, Wspaniałomyślny; Q.2.235; 

33 - Al-'Azīm (العظيم) --- Nieskończony, Wspaniały, Imponujący, Mistrzowski, Prześwietny, Bajkowy; Q.2.255; 

34 - Al-Ghafūr (الغفور) --- Przebaczający wszystko, Przebaczyciel; Q.2.173; 

35 - Asz-Szakūr (الشكور) --- Wdzięczny, Dziękczynny, Łaskawy; Q.35.30; 

36 - Al-'Alīy (العلى) --- Najwyższy, Idealny, Podniosły; Q.4.34; 

37 - Al-Kabīr (الكبير) --- Wielki, Ogromny; Q.13.9; 

38 - Al-Hafīz (الحفيظ) --- Ochraniający, Protektor; Q.11.57; 

39 - Al-Muqīt (المقيت) --- Żywiciel; Q.4.85; 

40 - Al-Hasīb (الحسيب) --- Oceniający, Dawca Osądu, Sądzący, Wydający wyroki; Q.4.6; 

41 - Al-Dżalīl (الجليل) --- Majestatyczny, Wspaniały, Dostojny; Q.7.143, 55.27; ?

42 - Al-Karīm (الكريم) --- Hojny, Szczodry, Obfity; Q.27.40; 

43 - Ar-Raqīb (الرقيب) --- Czujny, Doglądający, Czuwający; Q.4.1; 

44 - Al-Mudżīb (المجيب) --- Odpowiadający, Wrażliwy, Reponsywny; Q.11.61; 

45 - Al-Wāsi' (الواسع) --- Szeroki, Przestrzenny, Wszystkoobejmujący, Wszechobecny, Bezgraniczny, Wszechogarniający; Q.2.268; 

46 - Al-Hakīm (الحكيم) --- Mądry, Wszechmądry, Wszechwiedzący; Q.31.27; 

47 - Al-Wadūd (الودود) --- Kochający, Miłujący; Q.11.90; 

48 - Al-Madżīd (المجيد) --- Chwalebny, Pan wszelkiej chwały, Majestatyczny; Q.11.73; 

49 - Al-Bā'ith (الباعث) --- Wskrzeszający, Wskrzesiciel; Q.22.7; ?

50 - Asz-Szahīd (الشهيد) --- Świadek; Q.4.166; 

51 - Al-Haqq (الحق) --- Prawdziwy, Prawda, Rzeczywistość; Q.22.6; 

52 - Al-Wakīl (الوكيل) --- Niezawodny, Zaufany, Ochraniający, Opiekun; Q.3.173; 

53 - Al-Qawīy (القوى) --- Mocny, Silny; Q.22.40; 

54 - Al-Matīn (المتين) --- Opoka, Stałość; Q.51.58; 

55 - Al-Walīy (الولى) --- Przyjaciel, Obrońca, Pomocnik; Q.4.45; 

56 - Al-Hamīd (الحميد) --- Godny wszelkiej chwały, Wart czci i chwały, Uwielbiany; Q.14.8; 

57 - Al-Muhsī (المحصى) --- Ten, który wszystko policzył, Rachmistrz; Q.72.28, 78.29; ?

58 - Al-Mubdi' (المبدئ) --- Inicjator, Stworzyciel, Wytwórca, Producent; Q.10.34, Q.27.64, Q.29.19, Q.85.13; ?

59 - Al-Mu'īd (المعيد) --- Przywracający, Odnowiciel, Odrodziciel; Q.10.34, 27.64, 29.19, Q.85.13; ?

60 - Al-Muhyī (المحيى) --- Dawca życia, Życiodawca, Ożywiciel; Q.30.50; ?

61 - Al-Mumīt (المميت) --- Sprowadzający Śmierć, Dawca śmierci; Q.3.156, 7.158, 15.23, 57.2; ?

62 - Al-Hayy (الحي) --- Wiecznie żywy, Życie; Q.2.255; 

63 - Al-Qayyūm (القيوم) --- Samoistny, Istnienie, Niezależność, Niezawisłość; Q.2.255; 

64 - Al-Wādżid (الواجد) --- Wszystko posiadający, Znalazca, Odkrywca, Niezawodny; Q.38.44; ?

65 - Al-Mādżid (الماجد) --- Wspaniały, Cudowny, Chwalebny, Magnificencja; Q.11.73; 

66 - Al-Wāhid (الواحد) --- Niepodzielny, Jedyny, Unikalny, Jednia; Q.13.16; 

67 - Al-'Aḥād (الاحد) --- Jedyny, Niepodzielny, Jeden; Q.112.1; 

68 - As-Samad (الصمد) --- Samowystarczalny, Wieczny, Absolutny; Q.112.2

69 - Al-Qādir (القادر) --- Potężny, Mocny, Wszechmocny, Zdolny, Możliwy; Q.6.65; 

70 - Al-Muqtadir (المقتدر) --- Decydujący o wszystkim, Dominujący, Determinujący; Q.18.45; 

71 - Al-Muqaddim (المقدم) --- Przyspieszający, Poruszający naprzód; Q.16.61; ?

72 - Al-Mu'akhkhir (المؤخر) --- Opóźniający, Zwalniający; Q.71.4; ? 

73 - Al-Awwal (الأول) --- Pierwszy, Bezpoczątkowy; Q.57.3; 

74 - Al-Ākhir (الأخر) --- Ostatni, Bez końca; Q.57.3; 

75 - Az-Zāhir (الظاهر) --- Jawny, Przejawiony, Zewnętrzny, Egzoteryczny; Q.57.3; 

76 - Al-Bātin (الباطن) --- Ukryty, Tajemny, Schowany, Sekretny, Ezoteryczny; Q.57.3; 

77 - Al-Wālī (الوالي) --- Patron, Mistrz, Opiekun, Przyjacielski Władca; Q.13.11; 

78 - Al-Muta'āli (المتعالي) --- Wywyższony, Najwyższy; Q.13.9; 

79 - Al-Barr (البر) --- Praworządny, Dobry; Q.52.28; 

80 - At-Tawwāb (التواب) --- Opanowany, Wszystkooddający, Zwracający; Q.4.64; 

81 - Al-Muntaqim (المنتقم) --- Mściciel, Pomsta Boża; Q.32.22; 

82 - Al-'Afūw (العفو) --- Wymazujący grzechy, Wybaczający, Przebaczacz; Q.4.43; 

83 - Ar-Ra'ūf (الرؤوف) --- Miły, Litościwy, Współczujący; Q.9.117; 

84 - Mālik-al-Mulk (مالك الملك) --- Król królów, Król Ziemi; Właściciel wszystkiego; Q.3.26; 

85 - Dhū-al-Dżalāli wa-al-'Ikrām (ذو الجلال و الإكرام) --- Chwalebnie Hojny, Władca Chwalebny i Dostojny; Q.55.27; 

86 - Al-Muqsit (المقسط) --- Wynagradzający, Sprawiedliwy, Odpłacający, Sprawiedliwie Odpłaca; Q.3.18; ? 

87 - Al-Dżāmi' (الجامع) --- Jednoczący, Zbierający, Zgromadzający; Q.3.9; 

88 - Al-Ghanī (الغنى) --- Samowystarczalny, Bogaty, Niezależny; Q.57.24; 

89 - Al-Mughnī (المغنى) --- Wzbogacający, Emancypujący; Q.9.28; ?

90 - Al-Māni' (المانع) --- Powstrzymujący, Obrońca; Q.67.21; ?

91 - Ad-Darr (الضار) --- Doświadczający, Niszczycielski, Krzywdzący, Twórca Zła, Dręczyciel; Q.6.27; ?

92 - An-Nāfi' (النافع) --- Dobrotliwy, Dobry, Źródło Dobra; Q.30.37; ?

93 - An-Nūr (النور) --- Światło; Boskie Światło, Światłość Boża; Q.24.35; 

94 - Al-Hādī (الهادي) --- Przewodnik, Droga, prowadzenie; Q.22.54;  

95 - Al-Badī' (البديع) --- Niezrównany, Nieporównywalny; Piękny, Nieosiągalny; Q.2.117;  

96 - Al-Bāqī (الباقي) --- Niezmienny, Wiecznotrwały, Wieczny, Wieczysty; Q.55.27; ?

97 - Al-Wārith (الوارث) --- Spadkobierca; Dziedzic, Sukcesor; Q.15.23, 57.10; 

98 - Ar-Raszīd (الرشيد) --- Nieomylny, Prowadzący właściwą drogą; Prawy; Q.2.256, 11.87, 72.10; ?

99 - As-Sabūr (الصبور) --- Cierpliwy, Wytrwały, Ponadczasowy; Q.2.153, 3.200, 8.46, 103.3; ? 

Inne, również popularne listy atrybutów Boga jako pierwsze imię podają Allah; przy takim zestawieniu, dla zachowania liczby 99 nie uwzględnia się Al-'Aḥad ("Jedyny"), niekiedy także z powyższej listy wypada Al-Wādżid ("Wszystkoposiadający"), a w jego miejsce pojawia się Ar-Rabb ( الرب) - "Pan", "Władca". Tradycja muzułmańska oraz mistyka suficka mówią, że Bóg Stwórca ma 100 imion, ale setne znane jest tylko Jemu, jedna Sufi czasem wspominają o 101 świętych i pięknych imionach Allah Boga. Przyjmuje się, że powyższa lista wyczerpuje wszystkie koraniczne podane ludziom do wiadomości atrybuty Allah Boga, co jest nie do końca ścisłe. W Koranie bowiem kilkakrotnie (2.105, 3.74, 8.29, 57.21, 57.29, 62.4) pojawia się też określenie Dhu'l Fazl al 'Azīm (ذو الفضل العظيم) "Pan nieskończonej chwały"; jednak aby zachować liczbę 99 imion, wyżej podany epitet nie jest uznawany przez egzegetów muzułmańskich za jedno z imion Boga, ale chętnie kultywowany przez Sufich. Natomiast według części arabskojęzycznych chrześcijan, którzy żyjąc wśród islamskiej większości przyjęli niektóre z elementów tej religii, w tym uznanie, że podane epitety Boga odnoszą się także do Boga w ujęciu chrześcijańskim, ostatnie, setne imię Boga to ath-Thaluth al-Muqaddas - "Trójca Święta". Arabscy chrześcijanie często używają zwrotu Allāh al-Ab (الله الأب, 'Bóg Ojciec') aby odróżnić się w znaczeniu słowa Allah od muzułmanów. Ezoteryzm i mistycyzm muzułmański, szczególnie szkoły sufickie do listy imion Boga często dodają słowo "Hu" oznaczające w Koranie "On". 

Sufi Ibn Arabi twierdził, że 99 koranicznych Imion Boga opisuje wewnętrzne tajemnice Wszechświata ukryte przed ludzkimi oczyma. W Koranie jest jeszcze dodatkowych 201 imion, które są przymiotami osobowości Doskonałego Proroka, Muhammada. Bywają używane przez tradycje mistyczne i duchowe takie jak szkoły sufickie dla praktyk i ćwiczeń z udoskonalaniem osobowości i uszlachetnianiem charakteru. Razem jest zatem 300 duchowych przymiotów, z których 99 przynależy do Allah Boga, a 201 do Posłańców, Proroków i Wysłanników Bożych. Koran wspomina 24 świętych proroków posłanych przez Boga do ludzkości, zwykle są to imiona znane doskonale z Biblii, jak Adam, Henoch (Idris), Noe, Abraham, Mojżesz (Mose), Eliasz czy Jezus (Isa). Mistykom perskim koraniczne 99 najpiękniejszych Imion Boga przypomina listę 101 atrybutów, imion jedynego i najwyższego Ahura Mazda (Ormuzda) czyli listę opiewanych 101 atrybutów Boga Absolutu tradycji mazdaickich. Niektóre z przymiotów brzmią podobnie lub mają podobne znaczenia, co zdaniem egzegetów religioznawstwa pokazuje wspólne kulturowe źródła pochodzenia tych tradycji. 

W wymowie Imion Allah Boga istotnie ważne jest poprawne akcentowanie długich i krótkich samogłosek, które w transliteracjach internetowych nie zawsze są dobrze oznaczone (ā, ī, ū). Często powtarzanie oraz kontemplowanie Imion Bożych przez Sufich poprzedza dodanie na początku głównego Imienia Allah co daje postać przykładowo: Allāh al-ʿAzīz (Bóg Potężny, Boże Potężny), gdzie suficcy Murid - Uczniowie, Adepci zagłębiają się w odczuwanie znaczenia i wibracji Imienia Boga. Bardziej szczegółowo wielu takich kontemplacji oraz recytacji, w tym śpiewów uczniowie szkół, zakonów i bractw sufickich uczą się na spotkaniach dla adeptów danej sufickiej linii przekazu pod kierunkiem mistrza przewodnika: Szejcha, Murszida, Pira czy Buzurga (pir-ul-mulk). W szkołach sufickich uczniowie często poznają Najpiękniejsze Imiona Allah i praktyki z nimi w kolejności w jakiej odnajdujemy je w Koranie, niejako podczas studiów nad treścią kolejnych rozdziałów i wersetów Koranu. 

Święte Frazy Koranu, Hadis i Sufich 

Ar-Rabb ( الرب) - Pan, Władca, Lord; synonim Allāh oraz ar-Rahmān; 

Al-Akbar - Wielki, Ogromny, Największy; 

Al-'Allām - Skrywający światy;
Al-Fāṭir (الفاطر‎) - Twórca, Stwórca;
Al-Ghālib (الغالب) - Przemożny, Dominujący;
Al-Mawlā (المولى‎) - Patron, Władca;
An-Nāṣir (الناصر‎) - Pomocnik, Asystent, Pomagier;
Al-Qarīb (القریب‎) - Bliski, Serdeczny;
Rabb al-'Ālamīn - Władca Światów, Pan Światów, Allah; 

Dhū'l Fazl al-'Azīm (ذو الفضل العظيم) --- "Pan nieskończonej chwały"; 

Dhikr (Zikr) to frazy modlitewne recytowane wielokrotnie lub śpiewane w formie modlitwy różańcowej. Poszczególne frazy dhikru, modlitwy różańcowej dla pamiętania i wielbienia Boga, Allah, często mają swoje specyficzne nazwy. 

Tasbīḥa --- Subḥana ’llāh (Subhan Allāh); Chwała Bogu, Oddanie Bogu, Czystość Boża; 

Takbīra --- Allāhu akbar; Wielkość Boga, Bóg Ogromny, Bóg Większy; 

Taḥmīda --- Al-ḥamdu lillāh; hebrajskie: Halleluyah, Alleluja; Chwała Bogu, Wielbienie Bogu, Cześć Bogu; 

Tahlīla --- Lā ilāha illā 'llah; Nie ma bóstwa jak tylko Bóg; 

La hawla wa la quwwata illa billah - لا حول ولاقوة إلا بالله

Nie ma mocy potężniejszej niż Allah! 

Inna lillāh - إِنا لله

Bismi-llāh - بسم الله

In šāʾ Allāh - إن شاء الله

Mā šāʾ Allāh - ما شاء الله

Astaghfirullāh - أستغفر الله

Jazakallāh - جزاك الله

’A‘ūdhu billāh - أعوذ بالله

Fī sabīl Allāh - في سبيل الله

Yarḥamuk-Allāh - يرحمك الله

Basmallah 

Bismi-llāhi r-raḥmāni r-raḥīm - بسم الله الرحمن الرحيم

W Imię Boga Miłosiernego i Łaskawego! 

Imiona Boga a imiona własne w świecie arabskojęzycznym 

Wśród muzułmanów oraz także wśród praktyków sufizmu jest przyjęte, że nikt nie może nosić imienia o takim samym brzmieniu, jak jeden z epitetów określających istotę Boga, dlatego też choć wiele z powyższych przymiotników funkcjonuje jako imiona własne, to jednak w nieco zmienionej formie. W konsekwencji w świecie islamu dość popularnymi imionami męskimi są np. Malik, Dżamil czy Karim, jednak niedopuszczalne jest noszenie imienia typu Al-Malik, Al-Dżamil, czy Al-Karim. Przy tworzeniu imion własnych imiona Boga mogą natomiast być łączone w swej pełnej formie z przedrostkiem Abd-, oznaczającym sługę, stąd popularność imion typu Abd ar-Rahman (częściej w formie Abdurrahman) czy Abd al-Aziz (obecnie w formie Abdul Aziz). 

Linki: 

Angielska lista Imion Boga na Wikipedii: 

http://en.wikipedia.org/wiki/Names_of_God_in_Islam