Sufizm Kabała Enneagram

Mistycy wskazują mistyczną ścieżkę do poznania Boga. Tajemna Wiedza dostępna tylko dla wybranych przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów starożytnych. Gnoza to Tajemna Wiedza przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów starożytnych. Hermetyzm to tajemna wiedza mistyczna. Chasydzi wskazują mistyczną ścieżkę do poznania Boga, podobnie jak gnostycy i kabaliści. 

"O tak! przez wspominanie Boga uspokajają się ich serca!" (Quran 13:28 )

"Jedynie ten, który przyjdzie do Boga z czystym sercem" (Quran 26:89)

"Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą". (Mateusz 5:8) 

Derwisze - Tańczący Sufi

Co to jest Sufizm 

Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف) to określenie rozmaitych nurtów mistycznych w islamie. Sufizm jest próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach (qawwali), studiowaniu świętych pism islamu, a przede wszystkim na wyparciu się własnego ego. Jednymi z najznaczniejszych sufi byli Rabia Al-Basri, Dżunajd, Al-Halladż, Al-Ghazali, Ibn ʾArabi i Rumi. Pierwsi sufi pojawili się w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii kontaktu z Bogiem i poznania go. Z czasem w obrębie sufizmu wykształciło się wiele różnych tradycji (tarika) inicjacji i drogi mistycznej. Do XV wieku najpopularniejsza była rifa'iyya, której twórca, Ibn ar-Rif (1106–1182) mieszkał na błotach w południowej Mezopotamii. W okresie późniejszym jej miejsce w Mezopotamii zajęła droga zwana kadirijja. W muzułmańskich Indiach szczególne znaczenie zdobyła suhrawardijja, która oddziaływała również na hinduskich joginów. Wśród plemion berberyjskich w Afryce Północnej rozwinęła się sadilijja, natomiast w Imperium Osmańskim – bektaszijja.

Doktryna suficka 

Sufizm, będąc mistyczno-ascetyczną ścieżką do poznania Boga, nie posiada żadnej sprecyzowanej doktryny. Nie znaczy to, że sufi lekceważą teologię, jednak to nie teologia jest przedmiotem ich studiów. Dlatego sufizm rozwinął się w jednakowym stopniu wśród sunnitów i szyitów, czerpiąc wiele inspiracji z monastycyzmu chrześcijańskiego i buddyjskiego. Częścią światopoglądu sufickiego jest też wiara w wahdat al-wudżud (jedność rzeczywistości), utożsamiana nieraz z panteizmem.

Sufickie rodzaje dróg prowadzących do Boga:

1. mądrość (al-ma’riafat)

2. miłość (al-muhabbat)

3. bojaźń (al-khawf)

Oto kilka sposobów na jakie sufi objaśniali istotę sufizmu:

Sufi jest to ten, kogo nie nuży żadne poszukiwanie i kogo nie męczy żadna sprawa. Były wśród sufich pewne wskazania, następnie pojawiły się pewne ruchy, następnie nie pozostało nic poza zmartwieniami. Nauki sufich są na początku zdobywane, a na końcu intuicyjne. Sufizm polega na tym, iż nic ciebie nie posiada. Sufizm to uchwycenie rzeczywistości i zwątpienie w to, co w rękach ludzkich. 

Pochodzenie słowa „sufi” z arabskiego określenia wełny (suf) oraz czystości "safa". Odwołuje się do nierafinowanych ubrań z wełny, długo noszonych przez starożytnych ascetów zachodnioazjatyckich i wskazuje na powszechną jakość przypisywaną sufi - surowości, aramejskiemu milczeniu i ascezie. Powszechnie muzułmanie postrzegali tę surowość jako wynik szczerej pobożności religijnej, która zmusiła sufiego do bliskiej, osobistej relacji z Bogiem, wzorowanej na aspektach życia Świętego Proroka Muhammada. Często wiązało się to z bardziej wewnętrznym, kontemplacyjnym skupieniem niż z wieloma innymi formami praktyki islamskiej. 

W niektórych przypadkach Sufi rzucali wyzwanie współczesnym normom, aby zaszokować muzułmańskich sąsiadów w życiu bardziej religijnym. Na przykład ośmiowieczna suficka święta, znana popularnie jako Rabia al-Adawiyya, przeszła przez swoje rodzinne miasto Basra we współczesnym Iraku, tylko z zapaloną pochodnią w jednej ręce i wiadrem wody w drugiej ręce. Zapytana, dlaczego, odpowiedziała, że ​​ma nadzieję spalić niebo i zgasić ogień piekielny, aby ludzie - bez troski o nagrodę lub karę - kochali Boga. Inni używali poezji, aby wyrazić swoje oddanie Bogu. Na przykład słynny perski poeta z XIII wieku i przywódca sufich Jalāl ad-Dīn Muhammad Rūmi polegali na tematach miłości i pragnienia (iszq), by przekazać tęsknotę za szczerym związkiem z Bogiem. Jeszcze inni, tacy jak Data Ganj Bakhsh, sufi z XI wieku, napisali zwarte traktaty filozoficzne, które wykorzystywały skomplikowane argumenty teologiczne, aby wyjaśnić koncepcje sufickie uczonym islamskim swoich czasów. 

Wielu sufich jest szkolonych w „tariqas” (bractwach, drogach), w których nauczyciele starannie kształtują uczniów (muridin). Mistrz Rumi, na przykład, założył słynne bractwo „Mevlevi”, znane jako „wirujące derwisze”, znane z ich charakterystycznego wykonania wirowego tańca jedności z Bogiem. Jest to rytuał, w którym praktykujący pogłębiają swoją relację z Bogiem poprzez wirowy taniec, który ma wywołać doświadczenie religijnej ekstazy na wzór wirowania gwiazd na niebie wokół bieguna. 

Niektórzy sufi - mężczyźni i czasami kobiety - przybywają, aby zyskać taką reputację ze względu na swój wgląd i cuda, że ​​byli postrzegani jako przewodnicy i uzdrowiciele dla swojej społeczności. Cuda z nimi związane mogły być dokonane w życiu lub po śmierci. Kiedy niektórzy z tych sufich zmarli, zwykli ludzie przychodzili, aby zobaczyć ich grobowce jako miejsca emanujące „baraka”, a to jet termin oznaczający „błogosławieństwo”, „moc” i „obecność”. Cudowna energia, która może zostać pochłonięta przez bliskość świątyni, żywej świątyni jaką jest dusza sufiego. Dla wielbicieli groby zmienione w świątynie czy sanktuaria są miejscami, w których Bóg poświęca szczególną uwagę modlitwom wstawienniczym. Jednak niektórzy wielbiciele posuwają się tak daleko, że modlą się o osobiste wstawiennictwo zmarłego Sufi. Jednka, generalnie, islam preferuje modlitwy jako skierowane do Boga, za duszę Sufiego. Modląc się jednak za duszę Sufiego, prosto do Allah Boga, można otrzymać wiele łask i wstawiennictw, czasem mimowolnie, niejako przy okazji. Popularne są modlitwy dziękczynne, podziękowania za łaski jakimi Bóg obdarza Sufiego i Jego Uczniów (Muridin). 

Twierdzimy, że istnieją dwa powody dla których ortodoksi islamscy zwalczają sanktuaria grobów Sufich: po pierwsze, niektórzy sufi - jak ilustruje Rabia, sufi z Basry - celowo lekceważą islamskie konwencje swoich mniej uduchowionych rówieśników, co powoduje, że wielu w ich społecznościach potępia ich niekonwencjonalne poglądy i praktyki. Po drugie, wielu muzułmanów, nie tylko bojowników sekt salafickich, uważa pobożność sanktuarium grobów za zabobonną i bałwochwalczą. Popularność wśród muzułmanów i nie-muzułmanów czci grobu alarmuje i stresuje wielu konserwatywnych muzułmanów, którzy nie chcą być blisko świętości i łaski Bożej w postaci duszy Sufiego. Kiedy grobowiec sufi zyskuje boską reputację ze względu na swoje cudowne moce, coraz więcej ludzi zaczyna go odwiedzać, aby szukać błogosławieństw, łask i wstawiennictwa Boga Żywego. Groby często stają się miejscem spotkań hindusów, chrześcijan, sikhów i ludzi z innych wyznań religijnych. W Azji Południowej śpiewane są specjalne pieśni pochwalne - „qawwali” - w tych sanktuariach, które wyrażają wartości islamskie, używając wyobrażeń miłości i oddania. W innych regionach pojawiły się inne tradycje oddania, podczas gdy zikr („litania recytacja”) jest bardzo popularny jako praktyka duchowego rozwoju. Jednak pomimo rozbieżnych ideologii i celów, które odróżniają je od siebie, nietolerancyjne grupy islamistyczne, takie jak salafici i wahabici, talibowie i tak zwane państwo islamskie, odrzucają kult świątynny, a także tańczenie i śpiewanie qawwali jako nieislamskie (stąd zabójstwo dokonane przez pakistańskich talibów na światowej sławy piosenkarzu qawwali Amjad Sabrim). Ich zdaniem modlitwy do sufich są bałwochwalcze, chociaż często są to modlitwy do Allah Boga o wstawiennictwo dla świętego i rodzinę jego uczniów. Chorobliwej ortodoksji chodzi jednak o podatki dla ich kapłanów (ulemów, imamów). Jak nie wiadomo o co chodzi, to zawsze w religii chodzi o pieniądze. 

Boski Atrybut Imienia al-Haleem

WAZIFA: Boski atrybut i właściwość Imienia Al-Haleem

Imię al-Halīm (pisane także jako al-Haleem lub al-Haliim) jest jednym z Najświętszych Imion Boga w Świętym Piśmie islamu, Koranie, gdzie występuje przynajmniej 11 razy w różnych wersetach i surach, a w odmianach gramatycznych nawet 26 razy.

Al-Haleem, al-haliim (arab. الحليم) jest jednym z atrybutów, właściwości czy imion Allah Boga, Absolutu. Jest to część tradycyjnych 99 Imion Boga, atrybutów boskości i uduchowienia w mistyce i gnozie, przez które wielkie sufickie nurty duchowości wschodniej postrzegają Boga, Absolut, i które tradycyjnie są utrzymywane, jak opisano w Świętym Koranie i Sunnie, a także w wielu aramejskich, arabskich, perskich czy urdyjskich pismach duchowych i mistycznych.

Wyrozumiały, cierpliwy, przebaczający, delikatny, łagodny, samoopanowany, pobłażliwy, nieskory do gniewu

Haleem pochodzi z rdzenia tematycznego „hilm”, który ma następujące klasyczne arabskie konotacje: być wyrozumiałym, rozumnym, łagodnym, czułym, delikatnym, cierpliwym; być przebaczającym, subtelnym, rozmyślnym, pobłażliwym; być opanowanym, nie pochopnym; być spokojnym, pogodnym; być zdolnym zarządzać swoim temperamentem; być zdolnym okazywać umiar; być wolnym od gniewu, złości i nienawiści. Posiadanie właściwości „hilm” może być rozumiane jako mądrość i przewidywanie, które pozwala osobie kontrolować swój gniew, złość, agresję. Hilm to inteligencja, która, zdaniem mistyków i proroków, pozwala osobie kontrolować swój gniew i złości, nawet jeśli ich gniew czy złość a uzasadniony sytuacją. Atrybut Absolutu al-Haleem pozwala kiedy jesteś słusznie zły, kontrolować to i nie manifestować agresji ani ataków furii czy zdenerwowania.

Osoba posiadająca atrybut boskiej właściwości Al-Haleem jest Taką, która ma następujące cechy: Wiedza (wiedzieć, co się stało); Mądrość (aby kontrolować to, co sprawia, że jesteś zły czy zdenerwowany); przekonanie, że musisz być sprawiedliwie zły (tylko głupiec gniewa się bez powodu); i wreszcie przekonanie, że osoba, która jest wściekła słusznie, może zemścić się na tobie, ale nie musi.

W swojej książce „Al-Maqsad Al-Asna fi Sharah Asma „Allahu al-Husna” (znany także jako najlepszy sposób na wyjaśnienie pięknych imion Allaha), Wielki Sufi i Imam Al Ghazali tłumaczy Al Haleem jako „Nieprzepuszczalny i cierpiący”. Stwierdza, że Al Haleem jest „Tym, który świadczy o nieposłuszeństwie nieposłusznego, który widzi naruszenie nakazu („ amr”). Ale gniew nie budzi go, a wściekłość go nie chwyta. On nie jest tym, który jest pod wpływem pośpiechu i lekkomyślności podjęcia szybkiej zemsty, mimo że ma nieograniczoną moc, by to zrobić. ” Następnie cytuje werset 35:45 z Koranu: „A gdyby Allah ukarał ludzi za to, co robią, nie zostawiłby tego na plecach (powierzchni ziemi) żadnego stworzenia ...”

Ścieżka Otwarcia dla duchowego urzeczywistnienia

Ścieżka Otwarcia to praktyczne przybliżenie duchowego urzeczywistnienia oferowanego wszystkim poszukującym przez Drogę Sufi (ang. The Sufi Way, The Sufi Path) - sukcesyjną linię uniwersalnego sufizmu powstałego za sprawą syryjsko-perskiego  mistyka Hazrat Abu Iszaq Szami Cziszti* (Mistrz Syryjczyk; Urs od 941 roku) w czasach końca I tysiąclecia e.ch., w ówczesnym perskim Chorasanie. Hazrat Abu Ishaq Shami Chishti, był uczniem znakomitego charyzmatycznego mistrza Hazrat Mumshad Ilw Dinawari, pochodził ówczesnej Syrii (Asz-Szami), przez większość długiego życie, ponad 60 lat mieszkał w Chisht w Chorasanie, a na koniec życia powrócił do Syrii, gdzie dokonał mistycznego żywota w Akkah pobliżu pogranicza mistycznej wówczas Syrii i Damaszku. 

Duchowe treningi i odosobnienia Ścieżki Otwarcia prowadzone są w kilku krajach europejskich, w tym szczególnie w Polsce, która już w latach 80-tych XX wieku stała się za sprawą Pir-ul-Mulk A. Ofiel Chishty europejskim centrum sufizmu. Programy Ścieżki Otwarcia poświęcone są głębszemu bezpośredniemu doświadczeniu naturalnego pierwotnego stanu czystej świadomości, czystego umysłu, czystych intencji, bezegoistyczności, niedualności, jedności i zjednoczenia, a także jako stan duchowego przebudzenia i oświecenia. Ścieżka Otwarcia to proces naturalonego oświecenia, jasności duszy, który możliwy jest do zrealizowania nieomal dla każdej ludzkiej istoty. 

Ścieżka Otwarcia bazuje na naukach i praktykach sufickiej tradycji rozwoju duchowego i gnozy kultywowanej od 1500 lat - tradycji, która opiera się na swoich starszych siostrach, żydowskiej kabale, helleńskiej gnozie i chrześcijańskiej mistyce (hezychazm) - jednakże sama nie ogranicza się do żadnej doktryny teologicznej jako wyłącznej, swobodnie czerpie ze wszystkich doktryn to, co potrzebne jest duszy dla jej indywidualnego i społecznego rozwoju. Ścieżka Otwarcia jest ze swojej natury bardzo otwarta, ukazując sposoby i metody praktycznego osiągnięcia oświecającego doświadczenia duchowego. Styl prowadzenia medytacji, modlitw, adoracji, praktyk wazif i dhikrów, ćwiczeń oddechowych, styl grupowych jak i indywidualnych warsztatów odosobnieniowych (ang. retreat workshops) uwzględnia metody często stosowane zarówno na Bliskim Wschodzie, w Persji i Środkowej Azji oraz w Indii czy Pakistanie (dawna kraina Sindhu). 

Dodatkowo, Ścieżka Otwarcia oferuje na bazie Drogi Sufi szeroką gamę różnych programów praktyki, odosobnień (ang. retreat) czy rekolekcji, a także indywidualnego kierownictwa duchowego ze strony najbardziej doświadczonych europejskich oraz indyjskich nauczycieli, przewodników i mistrzów duchowej drogi rozwoju i wzniesienia świadomości. Każda osoba uczestnicząca w programach Ścieżki Otwarcia (ang. The Open Path, the Opening Path) może zostać Punktem Światła, Zalążkiem, Ziarnem, wokół którego zgromadzi się przyszła grupa praktykujących Drogę Sufi. 

Kabała - podstawowe pojęcia i zasady

KABAŁA - definicje, pojęcia, zasady, symbole. Kabała, gnoza i sufizm. 

Kabała, Kabbalah leży w zainteresowaniu osób zgłębiających nauki i praktyki sufickie, chociażby dlatego, że z dawnej kabały wyłoniła się gnoza, a z kabały i gnozy razem wyłonił się sufizm. Kabała -> Gnoza -> Sufizm - to taki ciąg przyczynowo-skutkowy, dzięki któremu od 1400 lat wszyscy zainteresowani duchowością, mistyką, ezoteryką i misteriami mogą cieszyć się przywilejem praktykowania w licznych szkołach sufickich pod kierunkiem mistrzów i przewodników duchowych niosących boskie światło duchowego orędzia zawartego w dawnej kabale i gnozie oraz osiągnąć poziom oświeconego wglądu gnostycznego (Marefa, Gnosis). Kabała to Babcia (Dziadek), Gnoza to Matka (Ojciec), a Sufi Tariqa to Córka (Syn) w globalnej tradycji duchowości, mistyki i ezoteryzmu czy hermetyzmu. 

Menorah - świecznik kabalistyczny

Kabała oznacza dokładnie z hebrajskiego i greckiego „qabbala” lub "qabbalah", czyli „tradycja” lub hebrajskie „otrzymywanie”. Są to duchowe, mistyczne i ezoteryczne nurty tradycji judaistycznej próbujące wyjaśnić jak można osiągnąć najwyższy poziom świadomości. Nauka kabały pochodzi jeszcze z czasów Drugiej Świątyni w Jerozolimie. Głównymi dziełami kabały są: Tora, Sefira, Sepher Jezirah („Księga Stworzenia”), Talmud dziesięciu sefirot, Ec Haim, Bahir, dzieła Ari, Sefer chasidim oraz Zohar. Nurt ten jest szczególnie popularny wśród wyznawców żydowskich, ale także wśród praktyków gnozy oraz sufizmu. Wiedza o Stwórcy, wyższym świecie, czyli Kabała była przekazywana przez kabalistów ustnie i pisemnie. Pierwsza księga Kabały "Tajny anioł", "Anioł Tajemnicy" lub "Księga Anioła Raziela" - "Raziel ha-Malach" została napisana jeszcze przez Proroka Adama. Kabała rozwijana była przez Proroków: Seta, Henocha, Noego, aż do czasów Abrahama - najważniejszego Mistrza Kabalistów. W okresie między Pierwszą i Drugą Świątynią rozpoczęło się studiowanie Kabały w zorganizowanych grupach kabalistów. 

Kabała, Kabbalah, opiera się na objawieniach, których doświadczyli święci prorocy w dalekiej przeszłości. Kabaliści uważają, że tylko dzięki znajomości tajemnej wiedzy można odszyfrować te prastare zapiski. Tym sposobem można poznać ukrytą naturę Stwórcy i przewidzieć jego przyszłe czyny. W interpretacji świętych tekstów ważną pomocą ma być poszukiwanie przyczyn oraz zrozumienie przykazań Boga oraz wewnętrznego sensu wydarzeń opisanych w Torze. Rdzeniem Kabały jest system filozoficzny zakładający stworzenie wszechświata przy pomocy Sefir oddzielających go od boskiego ideału. Nauka ta opisuje zasady dokonywania aktu stworzenia i stanowi podstawę do dedukcji roli człowieka w zbawianiu świata. Jak wskazuje sam hebrajski termin „kabbalah” (קבלה) studiowanie w Kabale jest niczym innym jak otrzymywaniem od Boga Stwórcy Jego Światłości w tzw. „indywidualnym sterowaniu” we wnętrzu człowieka pragnącego doznawać nadprzyrodzonego kontaktu ze swoim Stwórcą, Eloah JHWH. Przekazywanie doświadczeń na kabalistycznej drodze poznawania Boga (Eloah, El, Elohim) prowadzone jest według metodyki Świętych Mędrców Izraela, przystosowanej do właściwości każdego pokolenia: za pomocą ksiąg, w grupie studiujących, pod kierunkiem nauczyciela, Nauka kabały prowadzi do głębszego zrozumienia praw życia i świata, co pozwala człowiekowi, narodom i ludzkości poprawnie orientować się w życiu, a przede wszystkim jest relacją z Elohim (Bogiem) i El Shaddaj (Wszech-Stwórcą), Bogiem Abrahama dającego w przymierzu z nim miejsce na istnienie w JEGO świecie wszystkim ludziom bez względu na kolor skóry i narodowość. 

Sufizm - Droga w stronę Serca

Sufizm - Droga w stronę Serca, Duszy i Boga   

Celem spotkań dla zainteresowanych i praktykujących w Duchowej Szkole Sufich jest poznanie podstawowych koncepcji duchowych i mistycznych tradycji sufizmu. W części praktycznej jest możliwość doświadczenia praktyki medytacyjnej, modlitw i ekstatycznych śpiewów. W trakcie kilkudniowego pobytu uczestniczymy w wieczornych i porannych medytacjach oraz rozmawiamy na tematy związane z duchową ścieżką praktykowaną w tradycji sufickiej. 

Sufizm - Oświecona Mądrość Sufich

Spotkania zwane warsztatami lub pracą suficką mogą być dla wielu okazją do zapoznania się i doświadczenia medytacji sufickich (muraqaba) oraz do spotkania z Murszidami (Nauczycielami) oraz Pirem z Indii, z którymi będziemy zasiadać do wspólnych medytacji. Pir-ul-Mulk Ofiel Chishty jest zwykle również dostępny dla indywidualnych spotkań i rozmów, także dla porad z dziedziny uzdrawiania. W ramach spotkań omawiane są między innymi podstawowe koncepcje kosmologii i psychologii sufizmu, oraz rozmaite praktyki sufich. Szczególną uwagę poświęcamy koncepcji jaźni serca i duszy, oraz centrów świadomości latifa. 

Spotkania to również okazja aby poznać i rozmawiać z wieloletnimi uczniami sufizmu z Polski i innych krajów Europy. W ośrodkach sufickich można zwykle nabyć książki pisane przez sufickiego mistrza Pir-ul-Mulk Ofiel Chishty z gatunku duchowych nauk o sercu i rozwoju duchowym. Przebudzenie i oświecenie na ścieżce sufich bardzo zbliżone jest do nauk dawnego hermetyzmu (idrisiyya), kabały, gnozy (ma'rifa) i mistyki chrześcijańskiej znanej jako hezychazm (modlitwa serca). Szkoły sufickie od VIII wieku w praktyce przejęły spuściznę dawnych tradycji duchowych, mistycznych i ezoterycznych Bliskiego Wschodu, Persji i po części Indii (Kaszmir). 

W duchowości i mistyce bliskowschodniej, perskiej i indyjskiej doświadczanie Boskiej Opatrzności zaczyna się w nas samych: ten, kto pozna siebie prawdziwie, ten również pozna Boga i anioły nad nim czuwające. Droga tych, którzy poszukują Boga, wiedzie przez murakabę - medytację serca, szlifowanie serca. Tylko tak mogą Go ujrzeć. 

Suficki mistrz Sajjid Abdul Bari Szach powiedział kiedyś: «Przy­wrócenie życia osobie umarłej nie jest wielkim cudem». Jego uczeń spytał zdumiony: «Jeśli nie uznamy za cud przywrócenia życia zmarłemu, czym w takim razie jest cud?». Sajjid Abdul Bari Szach odpowiedział: «Większym zadaniem jest obudzenie martwego serca. Obudzenie martwego serca leży poza możliwościami każdego człowieka, jeśli Łaska Boga (ar-Rahman) nie wesprze jego wysiłków». Serce w wielu tradycjach religijnych i kulturowych uważane jest za centrum witalnych sił człowieka, siedlisko emocji, intuicji oraz ludzkiej duszy, a sufickie tradycje nauki, praktyki i służby duchowej wielką wagę przykładają do prawidłowego rozwoju Serca. Szejch, Murszid oraz Pir jest powszechnie uznawany za uzdrowiciela, a często jest cudotwórcą (charyzmatykiem). Jeśli sam będzie wzbraniał się od tego, to zajmować się tym będzie jego otoczenie (uczniowie oraz derwisze). Nie zawsze muszą tu być stosowane jakieś konkretne metody lecznicze z tradycyjnej medycyny Unani. Już sam fakt przebywania w pobliżu człowieka otaczanego nimbem świętości daje ludziom wytchnienie w ich cierpieniu. 

Księga Henocha - Mistyczny Apokryf

KSIĘGA HENOCHA - Mistyczne Pismo Święte Biblii Koptyjskiej

Księga Henocha - księga mistyczna i apokryficzna rzymskiego Starego Testamentu. Znajduje się jednak w koptyjskim kanonie Pisma Świętego jako natchniona i kanoniczna. Zwierzchnicy wczesnoetiopskiego kościoła chrześcijańskiego włączyli kronikę Świętego Proroka Henocha do swego kanonu Biblii. Istnieją trzy księgi apokryficzne przypisywane Świętemu Prorokowi Henochowi (Enoch, Henoch). Są to Księga Henocha etiopska, Księga Henocha słowiańska oraz Księga Henocha hebrajska. Księga Henocha etiopska jest najpopularniejsza i najczęściej cytowana. Opisuje ona kontakt proroka Henocha z istotami "z innego świata", które uznał za anioły Boga lub jakieś inne wyższe istoty, oraz jego podróż z nimi po wszechświecie i w czasie.

Święty Prorok Henoch

Prorok Henoch - Ojciec Mistrzów i Świętych

Enoch lub Henoch (arabskie Idris) — to imię męskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia Hanokh (Hanoch), oznaczającego "pełen poświęcenia", "wyświęcony". W Starym Testamencie występowały postaci o tym imieniu: 

* syn Jereda i ojciec Metuzelacha, ten od Księgi

* syn Kaina i ojciec Irada.

* syn Abrahama i Ketury

Najbardziej znany Enoch czy Henoch to Siódmy Patriarcha, bohater apokryficznej Księgi Henocha, w której było mu dane zobaczyć aniołów i niebiański tron Metatrona. Enoch imieniny obchodzi 3 stycznia. Po hebrajsku Henoch to także Wtajemniczony, Wyświęcony. Po wypełnieniu swej ziemskiej posługi Święty Prorok Henoch wstąpił do nieba na 'ognistym rydwanie'. W religiach abrahamowych prorokiem jest osoba będąca w kontakcie z Bogiem (hebr. Elohim, arab. Allah), będąca Jego "ustami" na ziemi, nierzadko założyciel jakiejś religii lub mistycznej tradycji (Noe, Zaratusztra, Abraham, Izmael, Mojżesz, Eliasz, Jezus, Muhammad). Henoch jest jednym z biblijnych bohaterów. Bóg zabrał Świętego Henocha na koniec jego życia, które trwało 365 lat, zabrał go razem z ciałem i możemy się domyślać tylko, że Henoch został przeniesiony do rajskiego ogrodu Eden. 

Prorok o imieniu Henoch, ojciec Matuzalema, najdłużej żyjącego człowieka z potomków Seta (hebr. Szet), czyli setytów żył w latach 622-987 czyli 365 lat, zaś Matuzalem żył w latach 687-1656 od stworzenia Adama (Człowieka). Henoch, po zrodzeniu Matuzalema, jak napisano w Biblii, chodził w przyjaźni z Bogiem przez 300 lat. Rok 987 po stworzeniu Adama wedle kalendarza żydowskiego, to rok zabrania Proroka Henocha do raju, rok pierwszego wniebowzięcia ludzkiej istoty razem z ciałem. W Księdze Henocha doszukiwano się recepty na długie życie i sposobów Zbawienia, a także podstaw dla żydowskiej Kabały, chrześcijańskiej Mistyki i Gnozy oraz dla Sufizmu. 

Abdżad - suficka numerologia arabska

ABDŻAD - Numerologia i Gematria Arabska Sufickich Mistyków 

Arabski system numerologii jest znany jako Abjad (أبجد), czytamy "abdżad" lub hisab al-jumal (hisab-al-dżumal), a najczęściej wiedzą liczbowania, wiedzą cyfr czyli `ilm al-jafr lub `ilm al-huroof. W tym systemie każda litera arabskiego alfabetu ma wartość liczbową. Niektóre teorie alchemiczne były ściśle związane z numerologią. Alchemicy, tacy jak na przykład irański alchemik Jabir ibn Hayyan, szyfrowali opisy swoich eksperymentów, wykorzystując numerologiczne klucze i oznaczenia. Astrologowie uważają, że każdy numer od 0 do 9, jest rządzony przez ciało niebieskie w Układzie Słonecznym.

Numerologia - Liczbowania w mistycznych szkołach sufickich

Naukowe odkrycie triad atomowych uznano za formę numerologii, jeszcze widoczniejszą, gdy weźmiemy pod uwagę budowę układu okresowego pierwiastków. Po dziś dzień wielu wybitnych i szanowanych fizyków i matematyków przyznaje się do fascynacji niektórymi liczbami i ich wpływem na wszechświat lub zachowania ludzkie. Magiczna ilość sześciu kwarków w teorii budowy cząstek elementarnych także jest fascynującym aspektem wiążącym filozofię mistyczną z naukami ścisłymi. Niektóre zjawiska związane z liczbami i ich relacjami fascynują naukowców także dzisiaj, a do takich zjawisk należy pozornie podobieństwo niektórych wielkich liczb, jak na przykład stosunek wieku wszechświata do jednostki atomowej czasu. Zjawiska takie obrazują hermetyczną zasadę "jak w górze tak na dole", czyli jak w makrokosmosie tak w mikrokosmosie. 

Istnieje wiele systemów, które przypisują wartość liczbową literom alfabetu. Przykłady takich systemów odnajdujemy w tradycji arabskiej, hebrajskiej, armeńskiej i greckiej. W tradycji żydowskiej, mistyczne znaczenie przypisywane jest słowom na podstawie ich wartości liczbowych. Dobrze ustalony w danej kulturze alfabet nadaje literom porządek, kolejność wedle której zorganizowane zostają relacje pomiędzy ideałami, a w końcu pojawia się możliwość obrazowania cech z pomocą interpretowania numerycznych wibracji liczbowych. Jako pierwowzór liczbowania alfabetu arabskiego uważany jest kabalistyczny alfabet fenicki, aramejski i hebrajski, jednakże mają one tylko 22 znaki literowe, a alfabet arabski rozwinięty jest do 28 liter zamienianych na cyfry w czym bardziej przypomina grecki system pitagorejski. współcześnie używana numerologia arabska i koraniczna swój okres świetności i gruntownego opracowania doczekała się około trzeciego wieku Hijra czyli w czasie 200-300 po spisaniu Koranu, a są to także lata wspaniałego rozkwitu sufizmu, mistyki, filozofii blisko-wschodnich oraz asymilacji mądrości kultury arabskiej z czasów przedmuzułmańskich.

Podstawy starożytnej wiedzy o wcieleniach duszy

Podstawy starożytnej wiedzy o wcieleniach duszy 

Nauka o reinkarnacji, cyklu ponownych odrodzin duszy (psyche) w ludzkim ciele była doskonale znana w filozofii greckiej i hebrajskiej, chociaż mniej popularną jest wśród praktyków sufizmu. Pojęcie koła ponownych narodzin, w oryginale greckim „kyklos geneseos“ nauczali w Grecji buddyjscy misjonarze znani jako uzdrowiciele, therapeutos, którzy opanowali całą Azję i część Europy (Tracja) w przeciągu ponad 400 lat od odejścia Śri Gautama Buddha około roku 553 p.e.ch. Podobnie idea szerzona była na ziemiach palestyńskich, hebrajskich i egipskich, a powszechny w użyciu hebrajski termin „Gilgul Neszamot“, wędrówka duszy doskonale świadczy o tym, że wiara naukowa, doświadczalna, w reinkarnacji była powszechna wśród osób wychowanych w obszarze wpływu mistyki żydowskiej, egipskiej a później chrześcijańskiej i także muzułmańskiej. Pisma proroka Henocha (Hermes, El Morya) pochodzące sprzed potopu także poświadczają wielką prawdę o wędrówce dusz (gr. psyche, hebr. nefesz), jaką jest prawda o cyklicznym odrodzeniu, o ponownym wcieleniu duszy w ludzkie a czasem i zwierzęce ciało! Istnieje 360 ksiąg napisanych przez Proroka Henocha (El Morya, Hermesa), ale jedynie fragmenty kilku z nich są upublicznione, aby poszukującym dać przedsmak ezoteryki, gnozy, kabały, mistyki, czyli okultyzmu religijnego. Wielki grecki Mistrz Mądrości, filozof, numerolog i asceta, Pitagoras, nauczał o cyklicznych wcieleniach, o reinkarnacji, a nawet znane są niektóre jego poprzednie wcielenia jako Etalides przed wojną trojańską, jako Euforbus w czasie wojny trojańskiej, potem jako Hermotimus z Samos, a i jeszcze jako Pyrros z Delos. Piąte w kolejności tej listy to wcielenie znane jako Pitagoras z Samos, które dopełnia cykl rozwojowy wtajemniczonego Pielgrzyma Drogi symbolizowany Pięcioramienną Gwiazdą (Tara) lub Pięciopłatkowym Kwiatem Lotosu. 

(2) Rozpowszechnienie i popularność doktryny duchowej o reinkarnacyjnym cyklu wędrówki dusz przez buddystów w okresie 400-500 lat rozkwitu buddyjskiej tradycji przed urodzeniem Jezusa (Jeszuah, Issa) to nie jest jedyny powód popularności nauk, podobnie jak i pisma henochiańskie. Kultura Arya(n), do której należą narody Europy i Azji w większości (Słowianie, Germanie, Grecy, Hindusi), od zawsze opierała się na naukowo opracowanej wiedzy o reinkarnacji pochodzącej z bardzo starożytnych czasów. Gautama Buddha jedynie odnowił wiele aspektów starożytnej Ścieżki Arya(n), Szlachetnych Dusz, Ścieżki Wojowników Szambala (Śambhalah), pradawnych Rycerzy Światła, Prawdy, Miłości i Sprawiedliwości. Kara śmierci tak często wymierzana w starożytności przez boskich Sędziów-Mędrców posiadających Wgląd była stosowana na podbudowie nauki o reinkarnacji, gdzie mowa o wyrzuceniu złej duszy z jej ciała poprzez uśmiercenie w ramach kary za niegodziwość. Nikt nie przejmował się uśmierceniem bezbożnie niegodziwej osoby, jako że w świetle nauk o ponownych wcieleniach była to kara przede wszystkim dla złej niegodziwej duszy, a nie dla ciała, a dusza jak wiadomo w przyszłości wciela się ponownie. Kara taka z jednej strony skutecznie oczyszczała społeczeństwa ze wszelkiego niegodziwego zła i deprawacji, ale z drugiej strony zaludniała sferę przebywania dusz skażonych oczekujących na ponowne wcielenie, czyli zaśmiecała Hades (hebr. Szeol), który stawał się cienistym, mrocznym lochem deprawacji i bezbożnej niegodziwości. 

Drzewo - wielki symbol ezoteryki

Drzewo - Wielki symbol ezoteryki, gnozy, kabały i mistyki 

Mistrzowie duchowi i prorocy, nabijowie i rasulowie nazywają Drzewo przyjacielem człowieka, uosobieniem życia, zakazują ścinania drzew a nakazują sadzenie drzew wszędzie gdzie mieszkają ludzie. Drzewo posadzone i pielęgnowane jest symbolem ekologicznej i uduchowionej świadomości, a liderzy duchowego rozwoju, mistyki, boskiej magii czy ezoteryki wielce polecają medytacje z drzewami. Pośród Indian drzewa były wielce szanowane jako źródło ożywczej i leczniczej energii, a także jako żywe świadomości, inni ludzie! Drzewo Życia, to symbol systemu nerwowego, a także systemu duchowego, który na podobieństwo drzewa, acz odwróconego znajduje się w każdym ludzkim organizmie. Pradawna indyjska joga zaleca odwrócone pozycje jak “stanie na głowie” lub “świeca” do medytacji, gdyż wtedy system oddechowy i nerwowy są podobne do drzew, z korzeniem wyrastającym z ziemi, gałęziami do góry, co wzmacnia kontakt z mocą Przyrody i Matki Ziemi. Mędrcy i Mistycy wszystkich kultur i narodów troszczą się o ochronę całej Przyrody, zdecydowanie przeciwstawiając się jej niszczeniu, bezsensownej eksploatacji i dewastacji. Mędrcy i szamani różnych narodów starają się chronić drzewa, ze wzmożoną siłą, zapobiegając ich wycinaniu, karczowaniu czy nawet oszpeceniu przez przycinanie. Nie jest uduchowioną osoba, która nie dba o ochronę przyrody, a szczególnie drzew, bo duch zawsze dba i ochrania to, co służy jako źródło sił życiowych, źródło energii życia i zdrowia. Produkcja tlenu przez drzewa jest wystarczającym, naukowym argumentem dla ochrony drzewostanu, nawet dla ateistów i najzimniejszych racjonalistów, tym bardziej dla mistyków! 

Drzewo Życia - Wielki symbol mistyki sufickiej

(2) Prawa Boskie przekazywane ludzkości przez proroków-awatarów, założycieli religii i szkół mistycznych zabraniają wycinania drzew w pobliżu ludzkich siedzib, zabraniają wycinania drzew dostarczających jakichś owoców, pokarmu dla ludzkości całkowicie. Nawet zakazuje się wycinania drzew owocowych w czasie działań wojennych, jeśli do takowych dochodzi, tak Boski Duch i Istoty Niebiańskie, Aniołowie dbają o życie i zdrowie całej planety! Mistyk, szaman, murszid – zawsze dostrzega pokrewieństwo pomiędzy drzewem, koroną świata roślinnego, a człowiekiem, koroną świata zwierzęcego. Jak cień drzewa chroni przed nadmiarem żaru słonecznego, tak człowiek święty, sufi, guru czy szaman chroni wszystkich wiernych uczniów i wielbicieli przed atakami sił zła! Pokrewieństwo drzewa i człowieka wyraża się w pionowej postawie i powołaniu, jako że tak drzewo jak i człowiek, oboje “stoją” i “wydają owoce”, służąc w pewien sposób ochroną potrzebującym. Nacisk w duchowości na medytacje i praktyki wewnętrzne w pozycji wyprostowanej, pionowej, jest oznaką autentycznej duchowości wszędzie pod słońcem, we wszystkich szkołach i tradycjach! Āsana Vrkshasana, pozycja “Drzewo”, cieszy się wielkim uznaniem joginów, sādhu i siddhów (charyzmatyków), służąc harmonii pomiędzy światem ludzi i drzew! Zadaniem dla człowieka jest wydawanie drobnych owoców prawości i miłości, na których opiera się duchowy rozwój świadomości w kierunku niebiańskim. Mistyk opiekuje się drzewami biorąc na siebie odpowiedzialność za życie drzew, za zalesienie swojej okolicy, a opieka nad drzewami jako istotami archetypowo bliskimi i podobnymi ze świata roślin jest obowiązkiem ludzi uduchowionych! Niejednokrotnie w historii duchowości, Jogini i Sufi przypominają, że najbardziej zaawansowane świadomości drzew stają się w kolejnych inkarnacjach ludźmi o stylu życia przypominającym drzewo, niejako przez zasiedzenie ciągle w tym samym miejscu, wrośnięcie w krajobraz, niechęć do podróży i zmiany miejsca pobytu, rodzaj domatorstwa! 

Lilith, Adam, Ewa i stworzenie Lilim

Lilith, Adam, Ewa i stworzenie Lilim 

Imię Lilith (Lilii, Lilit) pochodzi od Lili (Lilitu), żeńskiego demona czy raczej dżinnowej demonicy znanej z babilońsko-asyryjskiej mitologii. W kabale Lilit jest demonem piątku (szóstego dnia tygodnia) i przedstawiana jest jako naga kobieta, której ciało przechodzi u dołu w wężowe sploty podobne mackom olbrzymiej kałamarnicy. W tradycji żydowskiej Lilit jest demonicą, szedą, krzywdzącą noworodki i płody, a wiec siłą inspirującą do dzieciobójstwa. Martwe porody i poronienia to sprawka demonicy Lilit. Także porzucanie małych dzieci (niemowląt) na łaskę losu to też sprawka Lilit. Demonica Lilit jest oblubienicą Złego, z własnej woli partnerką Satana lub Asmodeusza. Żydowski folklor przedstawia ją jako złą i zdeprawowaną strzygę, jako upiór nocny i koszmar. Lilit to główna kusicielka o wielkiej złośliwości. Jak powiada Zohar oraz tradycja talmudyczna, Lilit i dwa inne żeńskie duchy zła będą żyły i szkodziły człowiekowi aż do czasów mesjańskich, kiedy to Bóg ostatecznie wypleni zło i nieczystość z powierzchni Ziemi. Lilit to niewątpliwie nierządna demonicą z Objawienia Jana Umiłowanego. 

Lilith (Lilit) - Zepsuta demoniczna kobieta, nierządna małżonka Szatana

Skąd toto upadło...

(2) Lilit i Satan wyemanowali spod Tronu Bożej Chwały, który zachwiał się nieco wskutek ich wspólnych wysiłków. Satan jak wiadomo był niegdyś anielskim cherubinem, naczyniem pełnym Bożej Mądrości. Był wtedy Satanaelem, Panem przeciwności i sprzeciwień. Popadłszy w zazdrość nad stworzonym Niebiańskim Adamem, człowiekiem cherubinowym, razem z Lilit doprowadził do jego upadku i sam stał się uosobieniem sprzeciwu i przeciwieństwem Boga. Lilit zawsze mu wierna, stała się jego cokolwiek agresywną orędowniczką. Arabscy pisarze wspominają Lilit jako demonicę o naturze złośliwego dżinna, pierwszą żonę Proroka Adama, dżinnową demonicę, rodzaj złego ducha zepsutej kobiecości, mającej demoniczne i złoczynne potomstwo w liczbie 784 dżinnów (to liczba jej imienia w arabskiej numerologii). Inskrypcje asyryjskie wspominają Li-Lit jako "ciemność", "czerń" i złego ducha ciemności. Lilit nie chce być żoną Człowieka (Adama), należy do rasy demonicznych olbrzymek (gigantek), ma potrzebę być wielką i potężną, a także magiczną. Nie poczuwa się do bycia istotą ludzką, czuje się inna, jedynie czasowo przyjmuje ludzką formę, dla czynienia wszelkiego rodzaju zła w ciele kobiecym. Domagała się równości z Adamem (Człowiekiem), jednak nie udało się jej zdobyć równości, gdyż przegrała magiczne pojedynki, co ją rozbestwiło i rozdiabliło tak, że uciekła od Adama jako męża w wielkiej złości. Kiedy Lilit uciekła z Ogrodu Eden opuszczając Adama, udała się na wybrzeże Morza Czerwonego, które stało się jej domem. 

Belial czyli pozbadnięcie wszelkiej wartości... 

(3) Właściwe imię Satana to Beliar (Belial), co dosłownie oznacza brak wartości duchowych, bezwartościowość. Satanael, gdy dobry Bóg stwarzał Raj, został stworzony jako szósty, oczywiście razem z Lilith. Sam jednak lubił określać się mianem pierwszego po Stwórcy. Satan czy lepiej Belial jest prymasem piekła, gdzie jest kwintesencją wszelkiego zła i wszelkiej niegodziwości. Kiedy nachodzi nas brak poczucia wartości, doznanie bycia nic niewartym, poczucie nicości i rozpadu wartości duchowych i wzniosłych ideałów, to znaczy, że Lilith jako siła czy energia Satana inspiruje nas z głębi sfery piekielnej. Dlatego w prawdziwej religii należy unikać zwątpienia i zniszczenia ideału duchowego. Lilit jest energią czy siłą Satana. Bezosobowe poczucie mocy czy energii stojącej za satanistycznymi rytuałami przychodzi od Lilit. Satan jest złem ucieleśnionym. Satan to samo Zło, a Lilith to Ciemność. Warto wiedzieć, że nie ciemność taka jak noc (brak światła) czy cień rzucany przez przedmiot, ale Ciemność w takim sensie, że jest to materia anihilująca Światłość i spowijająca duszę w chaos, rozkład i bezład. Ciemność Lilith to jakby antymateria dla światła... 

Duchowe orędzie archanioła Gabriela

Duchowe orędzie archanioła Gabriela - w Objawieniu Świętego Jana 

Przesłanie duchowe przychodzące z Niebios za pośrednictwem Anioła jest niewątpliwie prawdziwym Orędziem tajemnej wiedzy przybyłej z sekretnej Świątyni Mądrości. Anioł to inaczej Posłaniec przynoszący duchową wiedzę czy proroctwo. Starożytne znaczenie terminu ‘proroctwo’ odnosiło się do wszelkiej wiedzy, która zarezerwowana jest dla duchowych, boskich bytów. Jest to tajemnica dla tych, którzy nie są w stanie pojmować subtelnych boskich prawd. Grecki termin Angelos oznaczający Anioła, oznacza istotę na podobieństwo natchnionych ludzi, których określamy mianem Rasul czy Riszi. Wieszcz, Zwiastun, Posłaniec to właśnie jest Rasul. Różnica jednak polega na sposobie przychodzenia na ziemię, gdyż anielska istota pojawia się, a wypełniwszy zadanie znika, zaś Prorok w ludzkim ciele rodzi się zwyczajnie, a kiedy kończy swoją misję, po prostu umiera. Jeśli do człowieka Bóg kieruje swoje Orędzie za pośrednictwem zjawiającego się Anioła, jest to nadzwyczajne, cudowne i niepowtarzalne w swym rodzaju zjawisko. Istoty przychodzące z Krainy Światłości nie są duchami zmarłych przodków z Krainy Hadesu, mają więc zwykle tylko czasowo człekopodobny kształt, a ich obecność jest znakiem otwarcia Wrót Czasu i Przestrzeni, gdyż Anioł to byt wyższych wymiarów istnienia. Anioł nie jest bytem pochodzącym ze świata astromentalnego (kamamanasu) zamieszkanego przez dżinny, czyli asury i rakszasy zwane też demonami (antybogami) tylko istotą z Niebios. To anioły właśnie w potocznym żargonie nazywane są bogami, choć słowo Bóg, rezerwujemy zwykle ekskluzywnie dla istoty najwyższej spośród nich. Boski świat aniołów (dewów, malaków) właśnie jest najwyższym ze światów stworzonych przez Kreację. 

Archanioł Gabriel - Dżibra'il - przybywa z posłaniem do Proroka Muhammada

2. Celowo termin Anioł oddajemy dużą literą, gdyż anioły przynoszące Orędzie Boga, stanowią specjalną, wysoką w niebiańskiej hierarchii grupę składającą się z Siedmiu Duchów stojących przed Tronem. Tych właśnie siedem anielskich postaci spełniających rolę przychodzących z Niebios Zwiastunów zasługuje na miano Anioła pisanego z dużej litery lub Archanioła. Taką postacią przynoszącą niektórym wysoce uduchowionym uczniom wieści jest właśnie istota o duchowym imieniu Gabriel lub Dżibra’il (Dżibril), jak bywa to imię wymawiane w języku hebrajskim, arabskim i perskim. Anioł Gabriel, jeden z dwóch najważniejszych aniołów Bożych wspominanych w Biblii, jest właśnie Niebiańskim Prorokiem, Wieszczem. Zwiastowanie to przynoszenie boskiej wiedzy, światła zrozumienia odsłaniającego rozmaite tajemnice oraz odsłanianie głębokiego znaczenia nadchodzącym wydarzeniom. Gabriel towarzyszył starożytnym Prorokom semickiej rasy wspomagając ich duchową pracę, niosąc zachętę i napomnienie. Nazywamy tego Anioła dawcą lub nosicielem Objawienia, Marefa czy Gnosis. Udzielanie oświeconego wglądu jest zaiste specjalnością Dżibra’il'a. Możemy użyć silnego i głębokiego, całym sercem i umysłem spełnionego skupienia, aby poczuć choć trochę energię czy ducha tej wielkiej, niebiańskiej osobistości. Imię jest centrum skupienia myśli i uczuć, centrum koncentracji, całej psychicznej, myślowo-uczuciowej energii. Możemy użyć różańca (Wardia, Mala) i półgłosem, powoli, spokojnie, acz z wielką siłą woli, mocą i determinacją szeptać imię Anioła, tak jakby go wołając. Przywoływanie po imieniu jest najpewniejszym bodaj sposobem służącym doświadczeniu duchowej obecności Niebiańskiego Bytu. Niesamowite, świetlne zjawiska towarzyszą pojawianiu się Anioła na ziemskiej scenie bytu. Duchowe ciało utkane z najsubtelniejszego rodzaju materii wyższego manasu przyobleka się bowiem z pomocą żywiołów w cienką powłokę ludzkiej postaci, która choć człowiecza z podobieństwa jest jakby kosmicznym skafandrem dla niewidzialnej zwyczajnie duchowej istoty. 

3. Kilka imion Zwiastunów zachowało się w pozostałych po dziś dzień semickich i chrześcijańskich pism Ludu Księgi. Archanioł Michael (Mikha’il), Ariel (Uriel), Rafael, Joel (Jahuel) oraz właśnie najczęściej chyba wspominany Gabriel. Niosący Objawienie Boże spotkał Hagar na pustyni kiedy powiła proroka Izmaela (Ismail), prototyp rasy arabskiej, z której wywodzi się cały współczesny arabski Islam, a także przyniósł naukę Prorokowi Yahya (Jan), którą dzisiaj znamy jako Apokalipsę, czyli właśnie Objawienie. Jednym z ważniejszych dzieł misyjnych Gabriela było trwające przez ponad 20 ziemskich lat objawienie Świętej Księgi Prorokowi Muhammadowi, który był ostatnim w semickiej linii arabskich Proroków pochodzących od Abrahama. Tak właśnie powstał dzisiejszy Koran i z tego niebiańskiego ducha czerpie swoją moc i wpływ. Anioł Gabriel ukazał się też Maryam, matce Jezusa (Issy) zwiastując jej boskie zadanie urodzenia i wychowania Jezusa (Issa). Gabriel ukazał się Noemu, Abrahamowi, Ismaelowi, Mojżeszowi, Jezusowi, Maryam, Yahya, Muhammadowi, a także wielu pomniejszym reformatorom i mistykom semickim, arabskim i chrześcijańskim. Mądrze jest zapoznać Anioła Gabriela jako źródło pierwszego kontaktu, jeśli chodzi o spływ inspiracyjnej, objawionej wiedzy duchowej najwyższego autoramentu. Gabriel niesie bowiem zwiastowanie duszom, które gotowe są już, aby przyjąć oświecające światło Bożej Mądrości. 

Zasada ofiary w błogosławieniu Abrahama

Zasada ofiary w błogosławieniu Abrahama (Ibrahima) 

Wielu ludzi zastanawia się jak uruchomić twórcze, duchowe potencjały, jak zjednać sobie wsparcie Opiekuńczego Ducha, Aniołów, Istot Duchowych, a przecież odpowiedzi dla każdego leżą w prostych od starożytności przekazywanych historiach, z których korzysta każda inteligentna osoba. Jest bardzo pouczająca historia z życia Proroka i Mistrza Duchowego, Świętego Abrahama, który zawarł przymierze duchowej jedności z Bogiem, dobrze opisane i w żydowsko-chrześcijańskiej Biblii, i w muzułmańskim Koranie, a także w innych mistycznych Księgach Wschodu. Bóg powiedział do Świętego Proroka Abrahama, iż będzie zawsze Błogosławił tych, którzy Błogosławią Abrahama (arab. Ibrahim). Wystarczy zatem uświadomić sobie istnienie Proroka Abrahama i Błogosławić Święte Imię tego wielkiego Proroka, od którego pochodzi tak religia żydowska, jak i muzułmańska oraz chrześcijaństwo i wysyłać swoje Wsparcie, Błogosławieństwo, Energię Serca i Duszy jak wielu woli mówić współcześnie, aby spowodować reakcję Boga (hebr. Eloah, arab. Allah). A kto nie wierzy, musi spróbować, aby doświadczyć i poczuć, bo zjawisko działa już kilka tysięcy lat. Korzystają z tego zjawiska wszyscy ludzie inteligentni, uduchowieni od tysiącleci i zawsze każdemu to działa. 

Ofiara z Izaaka (Iszaqa) złożona przez Abrahama (Ibrahima) 

(2) Skupiamy swoje myśli na Imieniu Świętego Proroka i Patriarchy Przymierza Wiary, Abrahama (Ibrahima), unosimy dłonie przed siebie, przed Serce i dobre uczucia, miłość, wsparcie, tkliwość, światło, energię duszy posyłamy Świętemu Abrahamowi! Kilkanaście minut praktyki tej wystarczy zwykle, aby spowodować reakcję wyższych duchowych sił, o ile człowiek jest szczery i skupiony w swym działaniu, a Dobry Bóg dotrzymując swej Obietnicy na pewno zacznie oddziaływać na człowieka wspierając go w jego życiu i pomagając w jego przedsięwzięciach! Błogosławieństwo Boga często przychodzi nie tylko jako duchowe uniesienie czy energetyczne doświadczenie, ale jako wyraźna opieka i prowadzenie w życiu, spontaniczne kierowanie w różnych ważnych sprawach, aby znaleźć dobrą pracę czy dokonać innego właściwego wyboru! Jeśli człowiek całą siłą myśli chce wspierać Świętego Proroka, zgodnie z zasadą Obietnicy danej przez Boga, Moc Boskiego Ducha, Inteligencja i Światło zechcą wspierać tegoż człowieka. Kto Błogosławi Świętego Abrahama, tego Błogosławi Dobry Bóg!

(3) Istotą łączności, przymierza Abrahama z Bogiem była głęboka wiara, zaufanie Świętego Abrahama do Boga, a profity z tego otrzymuje każdy, kto wspiera ojca ludów i języków, jak starożytni określili Proroka Abrahama, każdy kto z Serca, szczerze będzie Błogosławił Abrahama. Interesująca jest w tym kontekście opowieść Jezusa o Proroku Abrahamie, który wspomina, że Abraham pełni w Królestwie Niebios rolę opiekuna i patriarchy wszystkich dusz ludzkich, które dzięki moralnemu i duchowemu rozwojowi zasłużyły sobie na Niebo i żyją w Szczęściu. Z tego można wysnuć oczywisty wniosek, że Błogosławienie Abrahama, to wspieranie jego roli w Niebiosach i wspieranie Niebios, a wsparcie Boga, które płynie z Niebios jest słusznym i naturalnym odzewem na dobry czyn wspierania Niebios! Możemy się tylko błogo zastanowić i każdy człowiek powinien to rozważyć, czy Obietnica Błogosławieństwa dana Abrahamowi jest duchowym prawem i zasadą Niebios, która przechodzi i na inne osoby bliskie, i wierne Bogu osoby pełne wiary na wzór Abrahama, czy też wyłącznie dotyczy tylko Imienia Abrahama!