Księga Henocha - Mistyczny Apokryf

KSIĘGA HENOCHA - Mistyczne Pismo Święte Biblii Koptyjskiej

Księga Henocha - księga mistyczna i apokryficzna rzymskiego Starego Testamentu. Znajduje się jednak w koptyjskim kanonie Pisma Świętego jako natchniona i kanoniczna. Zwierzchnicy wczesnoetiopskiego kościoła chrześcijańskiego włączyli kronikę Świętego Proroka Henocha do swego kanonu Biblii. Istnieją trzy księgi apokryficzne przypisywane Świętemu Prorokowi Henochowi (Enoch, Henoch). Są to Księga Henocha etiopska, Księga Henocha słowiańska oraz Księga Henocha hebrajska. Księga Henocha etiopska jest najpopularniejsza i najczęściej cytowana. Opisuje ona kontakt proroka Henocha z istotami "z innego świata", które uznał za anioły Boga lub jakieś inne wyższe istoty, oraz jego podróż z nimi po wszechświecie i w czasie.

Święty Prorok Henoch

Prorok Henoch - Ojciec Mistrzów i Świętych

Enoch lub Henoch (arabskie Idris) — to imię męskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia Hanokh (Hanoch), oznaczającego "pełen poświęcenia", "wyświęcony". W Starym Testamencie występowały postaci o tym imieniu: 

* syn Jereda i ojciec Metuzelacha, ten od Księgi

* syn Kaina i ojciec Irada.

* syn Abrahama i Ketury

Najbardziej znany Enoch czy Henoch to Siódmy Patriarcha, bohater apokryficznej Księgi Henocha, w której było mu dane zobaczyć aniołów i niebiański tron Metatrona. Enoch imieniny obchodzi 3 stycznia. Po hebrajsku Henoch to także Wtajemniczony, Wyświęcony. Po wypełnieniu swej ziemskiej posługi Święty Prorok Henoch wstąpił do nieba na 'ognistym rydwanie'. W religiach abrahamowych prorokiem jest osoba będąca w kontakcie z Bogiem (hebr. Elohim, arab. Allah), będąca Jego "ustami" na ziemi, nierzadko założyciel jakiejś religii lub mistycznej tradycji (Noe, Zaratusztra, Abraham, Izmael, Mojżesz, Eliasz, Jezus, Muhammad). Henoch jest jednym z biblijnych bohaterów. Bóg zabrał Świętego Henocha na koniec jego życia, które trwało 365 lat, zabrał go razem z ciałem i możemy się domyślać tylko, że Henoch został przeniesiony do rajskiego ogrodu Eden. 

Prorok o imieniu Henoch, ojciec Matuzalema, najdłużej żyjącego człowieka z potomków Seta (hebr. Szet), czyli setytów żył w latach 622-987 czyli 365 lat, zaś Matuzalem żył w latach 687-1656 od stworzenia Adama (Człowieka). Henoch, po zrodzeniu Matuzalema, jak napisano w Biblii, chodził w przyjaźni z Bogiem przez 300 lat. Rok 987 po stworzeniu Adama wedle kalendarza żydowskiego, to rok zabrania Proroka Henocha do raju, rok pierwszego wniebowzięcia ludzkiej istoty razem z ciałem. W Księdze Henocha doszukiwano się recepty na długie życie i sposobów Zbawienia, a także podstaw dla żydowskiej Kabały, chrześcijańskiej Mistyki i Gnozy oraz dla Sufizmu. 

Pierwsza Lekcja Sufizmu

Gatheka - Pierwsza lekcja sufizmu

Słowo Sufi pochodzi od aramejskiego i arabskiego słowa Safa lub Saf, dosłownie znaczy Czysty, Święty, Mądry - nieskalany sporami, konfliktami, egotycznymi występami i promowaniem własnego ja, wolny od małego ego. W języku greckim słowo Safa przyjmuje postać Sophia, w spolszczeniu Sofia, i oznacza Mądrość, podobnie jak Sufi - Czysta Mądrość Boża. Mówi się, że zalążek Sufizmu istnieje od początku ludzkości, gdyż Mądrość jest duchowym dziedzictwem człowieka, dziedzictwem dusz oczyszczonych. Dlatego żadna szczególna osoba nie może być podawana jako założyciel sufizmu, gdyż mistycyzm czy sufizm był wyraźnie objawiany i szeroko rozpowszechniany w czasach, gdy świat ludzi się intensywniej duchowo rozwijał. O sufizmie mówi się, że jest on tasawwuf - duchową stroną, istotą wszystkich objawionych religii, duchowością, mistyką i gnozą wielkich tradycji objawionych przez proroków. Sufizm historycznie wywierał wpływ na wszystkie tradycje religijne jakie pojawiały się w obrębie jego występowania. Na wschodzie mawia się, że suficka umysłowość zrodziła się wśród semickich ludów Arabii i Bliskiego Wschodu, duch oddania i uwielbienia Boga oraz pewien ezoteryzm czy hermetyzm wywodzi się z Persji, a duchowe dopełnienie sufizmu pochodzi z Indii. 

Hazrat Pir Tahir Pak Subuh

Naturą Sufich jest Czystość, Świętość, Czysta Mądrość, a słowo Safa wskazuje na czystość myśli, uczuć, intencji, na czystość umysłu i duszy. Sufi jest istotą duchową oczyszczoną ze wszelkich naleciałości światowego emocjonalizmu i prymitywizmu. Sufi nie jest pomieszany sprzecznymi wpływami i dążeniami otoczenia, jest wolny od wpływów otaczającego świata. Sufi z natury oczyszcza się aż do rdzenia swej istoty, aż do głębi duszy, utrzymuje Boga na najwyższym piedestale, nie pozwala ziemskim ograniczeniom i rozróżnieniom odzwierciedlić się w swoim sercu, które odzwierciedla jedynie Boga i trwa w łączności mistycznej z Bogiem. Z czystą naturą Sufich nie mogą się zmieszać ani wpływy złego czy dobrego towarzystwa, ani dogmaty poszczególnych wiar czy wierzeń, ani obcowanie z ludźmi niskich czy wysokich klas społecznych. Wpływy świata zewnętrznego nie mylą, nie wywołują pomieszania, nie zmieniają czystego stanu wnętrza duszy Sufich. W swojej adaptatywności Sufi pokazuje żywy ideał Powszechnego Braterstwa Duchowego. 

Współcześni pisarze często czynią błędy pisząc o sufizmie jako o perskiej filozofii czy ezoterycznej stronie islamu, a niektórzy trwają w błędnym przekonaniu, iż są to wpływy wedanty czy buddyzmu na islam lub mistyka muzułmańska. Niektórzy patriotyczni pisarze orientalni określają sufizm jako pochodną islamu ażeby zabezpieczyć wiarygodność ich własnej religii czy jej stronnictwa, podczas gdy pewni pisarze zachodni usiłują wygrać sufizm dla chrześcijaństwa. W rzeczywistości, zgodnie z uświęconą historią jaką Sufi dziedziczyli z pokolenia na pokolenie, jasno wynika, iż sufizm nigdy nie stanowił własności żadnej rasy, narodu, kultury, religii, ponieważ różnice i cechy własne są właśnie iluzjami, błędami postrzegania, zaciemnieniami, brudami, z których uczniowie suficcy się oczyszczają. Sufi poprzez oczyszczenie się od ziemskich iluzji, rojeń ideologicznych, omamień i przywidzeń ożywia głęboko duchowe, wpisane w istotę każdej ludzkiej duszy boskie nauki moralne ujmowane pojęciami takimi jak Światło, Prawda, Harmonia, Piękno i Miłość, a przez to uzyskuje stan wyrzeczenia się egotycznych brudów, cieni i skalań ze swojej powierzchni i osiąga wyzwolenie ze wszystkich ograniczonych ziemskich punktów widzenia, także w dziedzinie nauk moralnych. Duchowość i mistyka posiada wiele dobrych wznoszących aspektów, jednak Sufi zmierza ku Ścieżce Prawdy i Objawienia, swemu ostatecznemu celowi, ku totalnemu pojednaniu z Bogiem, z Istotą Absolutną, Najwyższą i Ostateczną.