Mir Sayyid Ali Hamadani - Wielki Sufi Kaszmiru (1312-1385)

Mir Sayyid Ali Hamadani - Wielki Sufi Qubrawi z Kaszmiru (1312-1385)

Mir Sayyid Ali Hamadani - po persku: میر سید علی همدانی; żył w latach 1312–1385 e.ch., a (12 Radżab 712-786 AH), był muzułmańskim świętym sufickim z zakonu Qubrawiyya czyli Qubrawi, który odegrał ważną rolę w rozpowszechnianiu świętego islamu w Dolinie Kaszmiru w północnych Indiach. Urodził się w Hamadanie w Iranie i głosił ewangelię duchowego islamu w Azji Środkowej i Południowej. Zmarł w miejscowości Swat w drodze ze świętego miasta Śrinagar do Mekki i został pochowany w Khatlan w Tadżykistanie w 1385 roku e.ch., będąc w wieku około 71–72 lat. Przez całe życie Szajch Hamadani był również honorowo nazywany Shāh-e-Hamadān („Król Hamadan”), Amīr-i Kabīr („Wielki Dowódca”) i 'Ali Sani („Drugi 'Ali”). Suficki Mistrz Duchowy Mir Sayyid Ali Hamadani pięknie wpisał się w duchowe przebudzenie i rozwój szkół mistyki w XIV wieku stając się dla znacznej części Azji kimś na miarę Świętego Jana od Krzyża czy Świętego Franciszka z Asyżu w chrześcijaństwie, a piękne sufickie praktyki duchowe jakich uczył są przedmiotem studiów zarówno wśród mistyków jak i wśród uczonych na uniwersytetach. 

Mir Sayyed Ali Hamadani

Jego tytuł Sayyid (Szahzade) wskazuje, że jest potomkiem świętego Proroka Muhammada, prawdopodobnie z obu stron jego rodziny. Książę Hamadani spędził wczesne lata pod opieką Ala ad-Daula Simnani, słynnego świętego tradycji duchowej Qubrawiyya z Semnan w Iranie. Świętemu Mistrzowi Ali Hamadani, w pełnym imieniu Hazrat Amir-e-Kabir Sayyed Mir Ali Hamadani przypisuje się wprowadzenie filozofii Wielkiego Szajcha Ibn Arabi do Azji Południowej. Hazrat Amir-e-Kabir Sayyed Mir Ali Hamadani jest na szczycie listy tych uczonych religijnych, mistycznych i przewodników duchowych, którzy spędzili całe swoje życie na rozpowszechnianiu duchowego Orędzia Allaha (swt) w zielonych dolinach Kaszmiru. Był wielkim apostołem i ewangelistą, człowiekiem wielkiej cudownej pobożności, czystości, odwagi i determinacji. Zrobił wiele, aby promować edukację w Świętej Dolinie i dążył do sprowadzenia lokalnych Kaszmirczyków z powrotem na prawą ścieżkę duchową i mistyczną. Doprowadził do wyraźnej rewolucji w świecie kultury, cywilizacji, społeczeństwa i religii Kaszmiru. Dzięki jego niestrudzonym wysiłkom duchowy islam przeniknął głęboko do serc Kaszmirczyków i zyskał solidny grunt, a sufizm rozkwitł jak nigdy dotąd.

Według różnych źródeł odnotowano, że urodził się w miejscowości Hamadan w 1312/1313 roku e.ch., a jego linia wywodzi się od Hazrat Imam Zainula Abideena. Jego ojcem a Syeyd Shahabuddin. Niektóre źródła podają, że był przywódcą Hamadanu i dlatego miał bliskie stosunki ze szlachtą i elitą społeczeństwa. Matka Szaha Hamadani, Seyyida Fatima, była bardzo cnotliwą i dobroczynną kobietą. Sayyed Ali Hamadani nie tylko należał do rodziny szlacheckiej, był również bardzo inteligentny i mądry. Od najmłodszych lat wykazywał oznaki prawdy i przewodnictwa. Rozpoczął edukację pod nadzorem swojego wuja, Hazrata Alauddauli Samnani, i pobierał od niego pierwsze lekcje, także sufizmu. To pod jego przewodnictwem zapamiętał cały Święty Koran, w oryginale, a także uczył się innych nauk świętego islamu oraz mistyki czyli tasawwuf. Otrzymał również głębsze duchowe i mistyczne szkolenie, w tym odosobnieniowe z zikrami i całym wasifatem - listą świętych Imion Boga.

Odszedł Sułtan Nur Ali Tabandeh Qutub Derwiszów

Popularny irański mistrz duchowy sufich i derwiszów zmarł w Teheranie

Sultan Nurali Tabandeh (ur. 13 października 1927), lider, mistrz duchowy i Qutub (Qutb) jednego z największych irańskich Zakonów Sufi, zmarł 24 grudnia 2019 roku w wieku 92 lat, podała półoficjalna agencja informacyjna ISNA. Sultan Qutb Tabandeh zmarł w szpitalu Mehr w Teheranie, gdzie został przyjęty 31 października 2019, powiedział ISNA. Pogrzeb Tabandeha odbył się 25 grudnia w jego rodzinnym mieście Bidokht w północno-wschodnim Iranie, podała agencja informacyjna. Nur Ali Tabandeh uczył się sufizmu od wczesnego dzieciństwa pod okiem swojego ojca Hassan Bechareh Beydokhti (Saleh Ali Shah), a od roku 1952, po ukończeniu studiów przeszedł ekskluzywny trening duchowy derwiszów Nematullahi. 

Noor Ali Tabandeh (1927-2019) - Nimatullahiyyah Qutub

Nur Ali Tabandeh był od 16 stycznia 1997 roku przywódcą zakonu derwiszów Nematollahi Gonabadi (Nimatullahiyyah z Gonabad w Iranie), który ma swoją siedzibę w północno-wschodniej prowincji Khorasan, ale ma zwolenników i inicjowanych uczniów sufickich w całym Iranie. Mistrz Tabandeh, który uzyskał w 1957 roku doktorat z prawa na Uniwersytecie Paryskim, przez krótki czas pełnił funkcję wiceministra kultury po rewolucji islamskiej w Iranie w 1979 roku. Tabandeh był wielokrotnie aresztowany na przestrzeni wielu lat, a zwolennicy i sympatycy Zakonu Sufi i Derwiszów, znani również jako Derwisze Gonabadi, wielokrotnie starali się z siłami bezpieczeństwa i milicją pro-establishmentową Iranu. 

W 2018 roku Human Rights Watch poinformował, że irańskie sądy reżimowe skazały co najmniej 208 członków społeczności derwiszów w okresie od maja do sierpnia 2018 roku. Organizacja praw człowieka określiła to jako jedno z największych prześladowań mniejszości religijnej i duchowej w Iranie od dekady. Skazania obejmowały zbrodnicze kary pozbawienia wolności za przekonania i poglądy religijne od 4 miesięcy do 26 lat, chłostę, wygnanie wewnętrzne (przesiedlenie), zakaz podróżowania oraz zakaz przynależności do grup społecznych i politycznych. 

Władze zatrzymywały również ponad 300 derwiszów sufickich w następstwie protestów w styczniu i lutym 2018 roku, które obejmowały brutalne starcia między derwiszami a irańskimi siłami bezpieczeństwa w Teheranie. Sufizm, mistyczna gałąź islamu, nie jest nielegalna w Iranie, ale organizacje praw człowieka oskarżają reżimowy irański rząd o nękanie i dyskryminację jego zwolenników i praktykantów. Jest to typowe polityczne zastraszanie silnej grupy społecznej, która ma dość sympatyków i przyjaciół, aby w wyborach przejąć władzę w kraju, a tego zbrodnicze reżimy nie znoszą i nie raczą liczyć się z opozycją społeczną na zasadzie szacunku. 

Pir Zia Inayat Khan - Mistrz Zakonu Inayati

Suficki Mistrz Zakonu Inayati - Zia Inayat Khan 

Pir Zia Inayat Khan (urodzony 1 stycznia 1971 roku, w Novato, w Kalifornii) jest nauczycielem i wykładowcą w linii swojego dziadka, Hazrat Inayat Khan. Zia Inayat Khan jest prezydentem Międzynarodowego Zakonu Sufi oraz założycielem Akademii Suluk, szkoły kontemplacyjnych studiów z filiami w USA oraz Europie, a także międzyduchowego instytutu znanego jako Dom Siedmiu Filarów Mądrości. Aktualnie, od stycznia 2016 roku, Pir Zia Inayat Khan jako prezydent Zakonu Inayati, kontynuuje pracę swojego dziadka katalizującą autentyczny duchowy rozwój. 

Pir Zia Inayat Khan, doktor filozofii, urodził się w Novato w stanie Kalifornia w USA, w 1971 roku, jako pierwszy syn sufickich nauczycieli: Pir Vilayat Khan'a oraz Taj Begum Inayat. Pir Vilayat uświadomił Zia Khana w latach wczesnej młodości, że pragnie aby podjął się kierowania suficką linią przekazu odziedziczoną po Hazrat Inayat Khan oraz nauczał go w zakresie medytacji i duchowych odosobnień. Pir Zia został zatwierdzony jako duchowy sukcesor przez Pir Vilayat Khana w roku 2000 i służył jako zwierzchnik Międzynarodowego Zakonu Sufi, kierując sufickimi społecznościami w Północnej i Południowej Ameryce, Europie, na Bliskim Wschodzie, w Azji oraz na Południowym Pacyfiku. 

Kiedy Zia Inayat Khan miał lat trzynaście, w roku 1984, Pir Vilayat wysłał go do Dharamsala w Indii, aby studiował duchowość pod kierunkiem jego dobrego przyjaciela, Jego Świętobliwości Dalai Lamy Tybetu. Pir Zia Inayat Khan otrzymał dyplom BA z literatury perskiej w prestiżowej szkole: the London School of Oriental and African Studies, a także dyplom MA oraz PhD z zakresu studiów religioznawstwa na Duke University. 

Pir-o-Murshid Hazrat Inayat Khan

Hazrat Inayat Khan - Pir-o-Murshid Zakonu Sufi na Zachodzie

Życiorys HIK w wielkim skrócie 

Pir-o-Murshid Hazrat Inayat Khan

Hazrat Inayat Khan — wybitny muzyk, poeta, pisarz, praktyk ścieżki sufi (ṣūfī) nauczyciel i mistrz suficki. Jako pierwszy dokonał pełnego przeniesienia nauczania sufich na Zachód, do Ameryki i Europy. Założyciel Zakonu Sufi na Zachodzie (The Sufi Order in the West), którego współczesna nazwa to Międzynarodowy Zakon Suficki (Sufi Order International). 

Urodził się około północy dnia 5 lipca 1882 roku w Barodzie, w Indiach, w muzułmańskiej rodzinie słynnych muzyków, którzy mieli prawo użytkowania nadawanego od czasów mogolskich tytułu Khan, w spolszczeniu pisanego jako Chan (Wódz, Lider, Król). Khan to imię tytularne pochodzenia mongolskiego i turkijskiego, a najsłynniejszą osobą nazywaną per Khan jest Czyngis Chan (Genghis Khan) czy chociażby Timur Chan. Sufi Khan oznacza lidera czy dosłownie Króla Sufich. 

Dom rodzinny Hazrat Inayat Khana był salonem artystycznym, w którym spotykali się przedstawiciele świata sztuki — literaci, malarze, filozofowie, a także mistycy różnych wyznań religijnych. Od dzieciństwa uczył się gry na winie, tradycyjnym indyjskim instrumencie strunowym, zdobywał nagrody i wyróżnienia. Jako osiemnastolatek odbył pierwsze tournée po Indiach. Jego talent zyskał wówczas powszechne uznanie. W roku 1903 roku opublikował w Hindustanie zbiór 75 klasycznych pieśni indyjskich.

Jego pierwszym nauczycielem duchowym był pochodzący z Medyny Mohamed Abu Hasan, mistrz sufickiej szkoły Czisti (Chishty, Ćiśti). Pod jego kierunkiem Hazrat Inayat Khan zgłębiał także nauki kilku innych szkół sufickich, między innymi: Nakszbandi, Suhrawardi i Qadiri. Podczas trwających kilka lat studiów mieszkał w Kalkucie. Wkrótce po ukończeniu nauki, w 1910 roku, zainspirowany przez murszida (przewodnika duchowego, mistrza prawości i sprawiedliwości), wyruszył do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, aby szerzyć posłanie sufich w kulturze Dzikiego Zachodu. Przez dziesięć lat podróżował po USA i Europie. Dawał koncerty i wykłady, akompaniował słynnym tancerkom: Macie Hari i Ruth Saint Denis.

Pierwszy krąg uczniów czyli sufickich murid stworzył w San Francisco w USA. W roku 1920 osiadł na stałe w Suresnes pod Paryżem. Założył tam europejską szkołę suficką, gdzie prowadził wykłady i warsztaty. Był niestrudzonym nauczycielem, pisarzem i muzykiem.

W 1926 roku dla poratowania zdrowia wyjechał do rodzinnego kraju. Podłamany był postawą ludzi z Zachodu, którzy często porzucali inicjacyjną ścieżkę duchowego rozwoju, co jest zupełnie nie do przyjęcia na Wschodzie. Zmarł w Delhi 5 lutego 1927 roku, pozostawiając jako jedynego legalnego sukcesora swojego nieletniego syna, Pir Vilayat Inayat Khana. 

Zainicjowany przez Hazrat Inayat Khana Sufizm Zachodu, nie jest religią, a raczej ucieleśniającą ideały humanizmu ścieżką życia, której obce są wszelkie bariery rasowe, czy wyznaniowe. Naczelną zasadą jego nauk było poszukiwanie esencji łączącej wszystkie religie świata — w trakcie wykładów często mawiał: — Sufi widzi prawdę we wszystkich religiach. Podobnie w tematyce sufizmu i zakonów oraz bractw sufickich Hazrat Inayat Khan mawiał: - Wszystkie zakony sufickie są jednym zakonem. Sufizm jest jeden. 

Bahaizm i sufizm

Bahaizm w świetle nauczania i praktyki sufickich tradycji 

Wiara bahá’í (bahaizm, bahai), najmłodsza niezależna monoteistyczna religia świata, została założona przez Bahá’u’lláha (1817-1892) w Iranie w XIX wieku. Wiara bahá’i uczy, że prawda religijna jest postępowa a nie ostateczna. Bóg nazywany przez ludzi różnymi imionami – prowadzi ludzkość za pośrednictwem szeregu Uniwersalnych Nauczycieli, którzy kolejno objawiali swoją misję zgodnie z potrzebami czasu i miejsc, w których nauczali. Posłańcy (Rasul) ci przynosili nowe nauki, które z biegiem czasu dały podwaliny nowych cywilizacji. Wśród nich można wymienić wielkich założycieli religii świata jak Kriszna, Mojżesz, Zaratustra, Budda, Chrystus czy Muhammad. Bahaici uznają także dwóch nowych Nauczycieli – Bába i Bahá’u'lláha. Ich nauki dane są ludzkości na dzień dzisiejszy. Boscy Posłańcy zawsze głosili te same duchowe i moralne prawdy. Społeczne prawa i zasady, jakie zalecali, były jednak dostosowane do warunków epoki i kultury, w której żyli ich wyznawcy. 

Enneagram - Symbol Bahai - Gwiazda Dziewięcioramienna

Obecnie najwięcej polskich przedstawicieli wiary baha’i zamieszkuje Kraków i Warszawę. Tu też współpracują ze środowiskiem uniwersyteckim oraz innymi wspólnotami wyznaniowymi.” Pierwsze wzmianki o bahaizmie pojawiły się w Polsce już pod koniec XIX wieku, a dziś wspólnotę bahaicką w naszym kraju stanowi około 300 osób. W Iranie – skąd pochodzi bahaizm- to nie społeczność, ale przede wszystkim władza nie akceptuje wyznawców nowej religii. Swój udział w rozwoju bahaizmu w Polsce ma również rodzina Zamenhof. Lidia – córka twórcy esperanto – została jedną z pierwszych nadwiślańskich bahaitek i żarliwie tłumaczyła religijne księgi na język ojczysty. Wielu bahaitów chętnie posługuje się językiem esperanto w komunikacji międzynarodowej. 

Wiara baha'i jest w wielu ideałach bardzo podobna do istotnych nauk sufi, w tym do religijnej tradycji sufickiej znanej jako Din-i-Illai, także takich za których sufi przez wieki byli mniej lub bardziej prześladowani przez bardziej ograniczonych umysłowo muzułmańskich ortodoksów. Sufizm rozwijał się jako mistyczna szkoła duchowego rozwoju na bazie wielu ezoterycznych doktryn szyickich, zatem podobnie jak bahaizm wywodzi się z mistycznych korzeni bardziej światłych myślicieli, filozofów i mistyków praktyków tradycji perskiej i arabskiej. Na pewno takim punktem wspólnym są medytacje, muraqaba, do których zachęca wyraziście 'Abdu'l-Baha w swoich wypowiedziach, chociażby w Rozmowach paryskich: "Medytacja jest kluczem, który otwiera drzwi do tajemnic twojego umysłu."

Sufi al-Ghazali - Mistyka Światła

Sufi al-Ghazali - odnowiciel duchowej filozofii i mistyki 

Al-Ghazali, Algazel, właściwie Abu Hamid Muhammad ibn Muhammad at-Tusi-asz-Szafi (ur. około 1056, 448 AH w Tus, zm. 1111 w Tus) – arabski uczony, mędrzec, prawnik, filozof mistyczny, teolog perski i mistyk suficki. Al-Ghazali urodził się około roku 1058, w Tus, w Persji. Jego rodzice umarli wcześnie. Al-Ghazali studiował w Tus, Gurganie i Niszapurze. Otrzymał nauki u wybitnego filozofa Al-Dżuwajniego. Napisał uznane traktaty, na tematy związane z filozofią i prawem. W 1085 roku (po śmierci Al-Dżuwajniego) wezyr Nizam al-Mulk zaprosił go do Bagdadu. Tu kształcił się we własnym zakresie. Napisał również dwa słynne dzieła: Cele filozofów, Sprzeczności filozofów i Eliksir rozkoszy. Za najważniejsze jego dzieło uważa się jednak 40-tomowy traktat "Ożywienie nauk religijnych" (Ihja ulum ad-din). 

Sufi Abu Hamid al-Ghazali

W 1091 roku Nizam al-Mulk mianował go profesorem i kierownikiem naukowym akademii religijno-prawnej Nizamijja w Bagdadzie. Działalność Sufi al-Ghazali w tej szkole była bardzo ceniona. W 1095 roku Sufi Al-Ghazali porzucił swe stanowisko oraz majątek i został wędrownym sufim, uczniem sufickim, derwiszem. Przez dziesięć lat samotnie odbywał pielgrzymki i medytował pod okiem wielu znamienitych mistrzów sufickich. Później został przekonany przez syna wezyra Nizama al-Mulka do powrotu do Bagdadu, by zwalczać wykładami tamtejszych arystotelików, opuścił ją jednak wkrótce by zostać sufickim pustelnikiem w rodzinnej miejscowości Tus. Spędził tam koniec swojego życia, zakładając klasztor, w którym nauczano sufizmu. Sufi al-Ghazali umarł w roku 1111 zostawiając po sobie przynajmniej siedemdziesiąt bardziej traktatów naukowych, filozoficznych, prawniczych i mistycznych. Łącznie ocenia się, że Sufi al-Ghazali pozostawił po sobie ponad 400 traktatów, z których niektóre znane są tylko jako teksty ezoteryczne sufickich murid. 

Sufi al-Ghazali znany jest z tego, że przedstawiał sufizm językiem zrozumiałym dla współczesnych sobie teologów bliskowschodnich, głównie muzułmańskich, czyniąc przez to sufizm akceptowalnym w kręgach ortodoksyjnego islamu, który po dziś dzień wiedzie spory czy Abu Hamid al-Ghazali bardziej był sufickim mistykiem czy bardziej filozofem i teologiem muzułmańskim. Al-Ghazali otrzymał wiele wzniosłych duchowych tytułów jak Sharaf-ul-Aʾimma (شرف الأئمة), Zayn-ud-dīn (زين الدين), Ḥujjat-ul-Islām (حجة الإسلام). Sufi al-Ghazali był Aszarytą, a Aszaryci (arab. الأشاعرة) - to najważniejszy z odłamów filozoficznych sunnickiego kalamu. Nazwa kierunku pochodzi od nazwiska teologa Al-Aszariego (ok. 874 - 936). Był to swego rodzaju kompromis między naukami mutazylitów a poglądami ortodoksyjnego islamu, do zderzenia których doszło na początku IX wieku. Najważniejsi przedstawiciele aszaryzmu to: Abu Bakr al-Bakillani (zm. 1013), Al-Dżuwajni (zm. 1085) i Al-Ghazali (zm. 1111). 

Pir Vilayat Inayat Khan - 1916-2004

Pir Vilayat Inayat Khan - Wielki Mistrz Zakonu Sufich SOI 

Pir Vilayat Inayat Khan (1916-2004)

Pir Vilayat Inayat Khan (PVIK) - w języku urdyjskim: ولايت عنایت خان‎ - urodził się 19 czerwca 1916, w Londynie, w Anglii - zmarł 17 czerwca 2004 we  Francji w Suresnes. Pir Vilayat Inayat Khan był nauczycielem medytacji, kontemplacji i rozwoju duchowego we wschodnich tradycjach sufickich zakonu Sufi Chishti mającego siedzibę w Indii. Większość swojego dzieciństwa i młodości PVIK spędził w Anglii oraz we Francji. 

Nauczanie prowadzone przez Pir Vilayat Inayat Khan opiera się na pracy jego ojca i mistrza Hazrat Inayat Khana (1887-1927), który nauczał czegoś w rodzaju Sufizmu Uniwersalnego odnosząc się do głównych linii sufickiego nauczanie ze Wschodu, w tym głównie do tradycji Sufi Chishti i Nizamudiniyya oraz Naqshibandhi, Suhrawardi, Qadaria oraz Rifai. Sufizm rodem z Indii często przypomina, że wszystkie religie są promieniami i światłem tego samego Słońca, co jest jego specyfiką, bardzo nielubianą przez islamskich fanatyków salafickich czy wahhabickich. 

Mistrz Hazrat Inayat Khan (HIK) na krótko przed swoją śmiercią, jeszcze w 1926 roku, inicjował swego syna, Vilayat Inayat Khan (19.06.1916 – 17.06.2004) jako swojego następcę, duchowego sukcesora i mistrza założonego Ruchu Sufickiego (The Sufi Movement), chociaż ten był zaledwie małym dziesięcioletnim chłopcem, którym zajmowała się matka - Ora Ray Baker. Współcześnie, ten suficki zakon HIK oraz jego odnogi (Ruch Suficki) uważany jest za skrajnie liberalny i nawet w niektórych aktywnościach odbiegający od oryginalnych nauk sufickich kultywowanych w Indii, zajmując się chociażby propagowaniem pewnych tradycji z mistyki chrześcijańskiej, co jest oczywiście aktywnością poboczną, służącą także przedstawieniu sufickich poglądów na to jak wyglądało pierwotne chrześcijaństwo. 

Atum Thomas O'Kane - 25 lat pracy w Polsce

Murszid Atum Thomas O'Kane - obchodzi 25 lat pracy duchowej w Polsce 

Murszid Atum Thomas O'Kane (Seattle, WA, USA) 

Atum Thomas J. O'Kane (Urodzony w 1945 roku) jest sufickim Murszidem - starszym nauczycielem i przewodnikiem duchowym Zakonu Sufi w USA, praktykującym ścieżkę suficką od końca lat 60-tych XX wieku. O Atumie O'Kane można powiedzieć, że w Polsce stał się wielkim przyjacielem ścieżki serca, czyli Sufizmu, który w Polsce za sprawą Pir Ofiel Sufi zagościł już z początkiem lat 80-tych XX wieku. W kwietniu 1988 roku na zaproszenie klubu Athanor oraz Pir Ofiel Chishty przyjechał do Polski wraz z innymi duchowymi nauczycielami z całego świata by w Krakowie poprowadzić tygodniowe seminarium, którego głównym tematem była mistyczna ścieżka sufich. 

Atum Thomas O'Kane w trakcie zajęć sufickich, na prośbę Ofiela Sufi udzielił pierwszych inicjacji do zakonu sufickiego Inayati w tym czasie również powstała idea rozpowszechnienia tej ścieżki duchowego rozwoju i transformacji w Polsce. Atum O'Kane raz w roku, zwykle na początku sierpnia prowadzi tygodniowy program na obozie sufickim w Alpach w Szwajcarii, w okolicach Olivone w kantonie Ticino. 

Atum Thomas O'Kane jest przewodnikiem duchowym i psychologiem. W swojej pracy korzysta między innymi z dokonań Carla Junga oraz praktyk Mistycyzmu Chrześcijańskiego, a także z nauk Teilharda de Chardin, jest certyfikowanym członkiem Gildii Duchowego Przewodnictwa skupionej na głębi psychologicznej Karola Junga. Atum O'Kane posiada doktorat z psychologii transpersonalnej oraz posiada tytuł magistra doradztwa psychologicznego, jest nauczycielem Międzynarodowego Zakonu Sufi, przez 12 lat był także jego sekretarzem generalnym oraz Zwierzchnikiem Szkoły Ezoterycznej Zakonu Sufi w USA. Od wielu lat prowadzi seminaria i odosobnienia sufickie w Ameryce, Europie i Ziemi Świętej. Jest założycielem Mandorla, dwuletniego programu przewodnictwa duchowego w Niemczech. Na wielu uniwersytetach w USA i Europie pracował i pracuje jako uczelniany profesor kontraktowy, ceniony wykładowca z zakresu psychologii transpersonalnej. 

Sufickie tańce pokoju z Mistrzem Ofielem

TAŃCE SUFICKIE DLA POKOJU Z MISTRZEM OFIELEM 

Mistrz Suficki Ofiel Chishty naucza tańca derwiszów od 1982 roku, a od wiosny 1988 roku sprowadził do Polski wszystkie znane formy tańców sufickich (Sufi Dance), włącznie z tańcami światowego pokoju oraz tańcami derwiszów perskich. Sufizm stanowi oddzielną charyzmatyczną szkołę mistyczną wiodącą do gnozy, która często posługuje się muzyką, śpiewem i tańcem jako intensywną metodą duchowego rozwoju. Praktyki duchowe tańczących sufich są w Polsce coraz bardziej popularne, a wszystko za sprawą Mistrza Ofiela Chishty (Ćiśti)! Współcześnie tańce derwiszów, tańce sufich kojarzy się z sanktuarium Mevlana w Konya w Turcji oraz z sufickim Zakonem Mevlevi Chishty, jednak wiele sufickich szkół, bractw i zakonów praktykuje duchowe tańczenie. 

Mistrz Sufi – Ofiel Chishty

Sufizm wskazuje nam drogę do odnalezienia naszego wyższego, czystego jaźni, wyższej duszy (malakuti), stanowiącej jakość różną od niższego ludzkiego ego (nafs), czy od niższej, zwierzęcej duszy (bashar). Sufi to poszukujący wędrowiec (salik), który kroczy drogą transformacji ku przebudzeniu poprzez odrzucenie zewnętrznych wydarzeń, scenariuszy, automatyzmów i nałogów. Osiągnięcie celu otwiera drogę do przejścia inicjacji, a potem oświecenia, iluminacji, a następnie krystalizacji ciała, energii, duszy i świadomości w zintegrowaną całość.

Taniec Sufich to intensywna praktyka, dynamiczna medytacja, przeplatająca się z relaksacją. Tańce sufickie znane też w formie tańca wirujących derwiszów stanowią psychofizyczną praktykę, której nadrzędnym celem jest odkrycie swego prawdziwego przeznaczenia i prawdziwej tożsamości. Taniec sufi reprezentuje dynamiczną formę medytacji polegającą na odpowiednim zestawie ruchów.