Inicjacja - Przyjmowanie Murid w Drodze Sufi

Inicjacja w Odwiecznej Drodze Sufi 

Droga Sufi, Ścieżka Sufi, jest inicjacyjnym mistycznym zakonem poświęconym przebudzeniu duchowemu i służbie, i tak jak jej linia nauczania i praktyki trwa wieki. Oznacza to, że dla tych, którzy czują z głębi serca i duszy połączenie z wielkim dziełem Drogi Sufi, Otwartej Ścieżki, i chcieliby pogłębić jej ducha oraz metody praktyki w swoim życiu, Inicjacja do zakonu mistyków jest możliwa.

Inicjacja sama w sobie jest zwykle prostą ceremonią powitania i błogosławieństwa dla nowicjuszy szukających Ścieżki do Boga, Wielkiej Ścieżki Niebios. Kandydat musi poprosić o Inicjację i zostać uznany za gotowego do jej otrzymania czyli musi zostać zaakceptowany przez Nauczycieli Duchowych. Inicjacja jest oznaką zaangażowania danej osoby na ścieżce przebudzenia i służby duchowej w życiu. Otrzymując inicjację na Drodze Sufi, na mistycznej Ścieżce Duchowej, osoba oddaje się do dyspozycji, jak mówi ceremonia, „przewodnictwu, jakie oferuje Droga Sufi, inkluzywnemu przekazowi nauk, który ona reprezentuje, oraz ponadczasowemu strumieniowi błogosławieństw, który jest jej esencją."

Derwisze w Konya w Turcji - Taniec Wirowy Sufich

Jeśli chcą, inicjacyjnie wtajemniczeni Drogi Sufi mogą nawiązać trwającą całe życie więź z przewodnikiem duchowym lub kilkoma różnymi przewodnikami duchowymi jacy żyją na ziemi. Naturę tego połączenia najlepiej opisać można jako duchową przyjaźń, która umożliwia indywidualne przewodnictwo i doradztwo na ścieżce wtajemniczonego Inicjanta. Nie jest wymagany żaden finansowy warunek pieniężny, a jedynie silna i powtarzająca się chęć uczestnictwa w programach dla zainteresowanych praktyką suficką.

Ponieważ starożytna Droga Sufi jest przede wszystkim mistycznym poligonem doświadczeń duchowych i wspólnotą służby, stara się unikać stania się klubem grupowym lub duchowym, pozostając otwartym dla wszystkich, którzy podzielają jej cele i ideały. Ze strony wtajemniczonego poprzez wysoko mistyczną ceremonię Inicjacji nie ma szczególnie wielkich obowiązków, z wyjątkiem szczerości, chęci studiowania nauk, i praktykowania pod kierunkiem Nauczyciela Hierofanta czyli Przewodnika Duchowego. Wtajemniczeni z pomocą inicjacji mogą zaprzestać nauk i praktyk oraz służby duchowej w zakonie sufickim lub ponownie do niego dołączyć, według własnego uznania, chociaż zakon suficki zastrzega sobie, że nie wszystkich przyjmuje ponownie.

Ponadto Droga Sufi, odwieczny zakon mistyków, dąży do inkluzywności poglądów i praktyki, kieruje doświadczeniem, a nie akceptacją określonej doktryny i, jeśli to możliwe, unika używania języka obcego lub żargonu w codzienności, starając się dokładnie tłumaczyć i wykładać duchowe oraz ezoteryczne nauki oraz praktyki. W ten sposób zakon suficki jako ciało duchowe zjednoczone energetycznie, myślowo i czuciowo, z głębi serca, jest chroniony przed staniem się instytucją dogmatyczną zamkniętą przed światem i interakcjami ze społeczeństwem, a wtajemniczony ezoterycznie przed staniem się ofiarą spaczonych poglądów ludzi egotycznych, którzy często naginają wzniosłe nauki pod doraźne potrzeby czy zachcianki.

Jednakże, na najgłębszym poziomie inicjacja jako przekaz duchowy, udzielenie praktyk i błogosławieństw, odnosi się do samego doświadczenia przebudzenia, najpierw do przebudzenia serca, potem do przebudzenia boskiej duszy, a w końcu do przebudzenia w Bogu. Jako taki, ceremonialny akt zawierzenia się i podjęcia praktyki nie może być tylko ceremonialny, gdyż rytuał inicjacyjny jest tylko przyłączeniem się do grona praktykujących duchowość, mistykę i gnozę, ezoterykę i hermetyzm, przyłączenie poprzez podjęcie stałej wytrwałej praktyki duchowej na podstawowym poziomie. Krótka ceremonia inicjacji czy pasowania na ucznia duchowego, jest w tym sensie symbolem doświadczenia przebudzenia, które może najpierw nastąpić dzięki przewodnictwu lub wskazówkom nauczyciela, albo w inny sposób w życiu, gdyż jedyną gwarancją jest łaska czyli karamat pochodząca z góry, od Boga, a najbardziej gotowość ucznia do przebudzenia duchowego. Zwykle, „przebudzenie” jest najpierw doświadczane jako pewien okres wyraźnej i głębokiej iluminacji – zaskakujący, znajomy i nie do opisania, trwający od kilku miesięcy do kilku lat. Raz dostrzeżone w ten sposób, ujawniają się z większą łatwością w całym zakresie doświadczeń życiowych i formalnego szkolenia.

Wspieranie takiego wydarzenia w postaci przebudzenia, co istotne przebudzenia duchowego, a przynajmniej przebudzenia serca, Qalb, jest głównym celem Drogi Sufi, Otwartej Drogi, Otwartej ku Bogu czy może na początek ku Wyższej Jaźni, ku Górze, ku Niebiosom, ma to znamiona gnosis, doświadczenia bezpośredniego spotkania z Bogiem, Światłem, Duchem Świętym czy Wyższą Jaźnią. Wszystkie inne jej działania – mistyczne nauki, oduczanie nawyków umysłowych, osobiste doradztwo i przewodnictwo, formy wyrażania pobożności i wspólnotowego świętowania, medytacje muzyczne, studiowanie traktatów mistycznych i ezoterycznych, kręgi uzdrawiające, ułatwianie rytuałów przejścia, służba i troska o innych – znajdują swoją autentyczność i inspirację w inicjacyjnym doświadczeniu iluminacji.

Droga Sufi jest mistycznym porządkiem duchowym, zakonem przebudzonych dusz, i wspólnotą służby otwartych serc. Jako zakon mistyczny, duchowy i ezoteryczny, czyli wewnętrzna szkoła, tradycja hermetyczna wywodzona od najdawniejszych proroków i posłańców Bożych, jego funkcją jest zapewnianie wskazówek i porad oraz błogosławionego przewodnictwa tym, którzy pragną urzeczywistnić jednolitą obecność boskiej rzeczywistości – jedność bytu – i wspieranie tych, którzy zostali obdarzeni tą świadomością, gdy uczą się pogłębiać i podtrzymywać to w ich życiu. Uznając ograniczenia języka i pojęć w tym opisie, praca wewnętrznej szkoły Drogi Sufi, Otwartej Ścieżki, odnajduje swoją rzeczywistość poza językiem w inicjacyjnym przekazywaniu tej realizacji.

Jako wspólnota braterskiej duchowej służby, Droga Sufi czy Zakon Sufi, ma być dostępna i służyć potrzebom społeczności Drogi Sufi, społeczności ludzkiej i wspólnoty życia na Ziemi w każdy sposób, który jest najbardziej odpowiedni i możliwy w danym momencie. Służbę tę osiąga się nie tylko poprzez przestrzeganie scenariusza moralnego czy religijnego, ale poprzez spontaniczną, współczującą reakcję na każdą osobę i każdą sytuację, która się pojawia, a także poprzez reakcję stosowną do stanu aury i umysłu poszukujących, którzy próbują wejść na suficką ścieżkę rozwoju duchowego.

Inicjacja na Drodze Sufi, na Ścieżce Mistyków, najczęściej odnosi się do krótkiej ceremonii powitania, przyjęcia i błogosławieństwa, która jest wykonywana w celu uroczystego przyłączenia ludzkiej duszy, kiedy dana osoba zostaje inicjowana jako murid (mureed) zakonu. Kandydat musi osobiście poprosić o inicjację i zostać uznany za osobę gotową do jej otrzymania, a bywa, że kandydaci oczekują na inicjację, od kilku miesięcy do nawet dwudziestu lat. Inicjacja jest oznaką zaangażowania danej osoby na ścieżce przebudzenia i służby Ścieżki Sufi (mureed oznacza „zaangażowany”, "praktykujący"). Otrzymując inicjację duchową na Drodze Sufi, osoba staje się dostępna, jak mówi ceremonia: „przewodnictwu, które oferuje, inkluzywnemu przekazowi nauk, który reprezentuje, i ponadczasowemu strumieniowi błogosławieństw, który jest jego istotą”.

Nie dziwimy się inicjacyjnym przyjęciom ani pasowaniom, pamiętamy, że przyjęcie na wyższe studia zwykle ma uroczystą inaugurację, a także specyficzne ryty przyjęcia zależnie od rodzaju uczelni. Rytuały inicjacyjne na uniwersytetach i w szkołach oficerskich nawiązują do starożytnych ceremonii pasowania na rycerza lub wojownika, takich jak chociażby w indyjsko-perskim bractwie mitrowym, gdzie także mamy siedem uczniowskich inicjacji otrzymywanych na coraz wyższych stopniach wtajemniczenia przypominających stopnie wojskowe. Zatem każdy wyższy ryt inicjacyjny to większe zaangażowanie, większa praktyka i większa odpowiedzialność.

Wtajemniczeni Drogi Sufi mogą na całe życie nawiązać kontakt z przewodnikiem duchowym (Szajchem, Murszidem lub Murszidą) lub wieloma przewodnikami duchowymi, mistrzami nauczycielami. Naturę tego połączenia najlepiej opisać można jako duchową przyjaźń, która umożliwia indywidualne przewodnictwo duchowe i doradztwo na ścieżce przebudzenia duchowego mistyka i służby wtajemniczonego. Zaangażowanie w studiowanie nauk i znajomość nauk duchowych oraz ich praktyczne doświadczanie w życiu oraz w praktykę duchową i służbę jest konieczne, inaczej nie ma powodu do przyłączania kogolwiek do sufickiej szkoły ezoterycznej.

„Warsztat szkoleniowy” lub "Poligon Ćwiczeń" to nazwa, której używamy niejako do kontynuowania pracy wewnętrznej na otwartej ścieżce z wtajemniczonymi poprzez inicjację. Nie jest to skodyfikowany na sposób akademicki czy wojskowy system praktyk i studiów, ale jest oceniany dla każdej osoby zgodnie z jej prośbami i gotowością. W tym celu wykorzystujemy zarówno rozmowy osobiste, jak i kontakt telepatyczny z Pirami (Starszymi Mistrzami) lub innymi żyjącymi przewodnikami, udzielanie indywidualnych praktyk duchowych, medytacji i porad, a także dawanie tak zwanych chilli czy cillah.

Chilla, w spolszczeniu czillah lub cillah to „święte zadania” — dosłownie okres 40 dni i nocy, okres około sześciu tygodni, których wykonanie może zająć od kilku dni na początek do wielu lat, gdyż są także długie życiowe procesy. Istnieje szeroka gama rodzajów czilli, które są podawane w zależności od sytuacji wtajemniczonego w danym momencie. Na przykład możesz otrzymać cillę, aby porozmawiać z trzema bezdomnymi na ulicy i podczas tych spotkań zapytać ich o marzenia, jakie mieli w swoim życiu, gdy byli młodzi. Możesz też otrzymać chillę, abyś mógł samotnie udać się do świętego miejsca gdzieś na świecie i poczekać tam, aż wydarzy się dla ciebie coś ważnego. Możesz też otrzymać czillę, aby zorganizować dla siebie samotne odosobnienie na miesiąc i otrzymać w tym czasie serię praktyk i nauki do przerobienia. Możesz też otrzymać czillę, aby odwiedzić konkretną osobę i poprosić ją o coś lub zaoferować jej coś.

Wtajemniczeni poprzez Bayat, Inicjację, mogą poprosić Pira (Starszy Mistrz) lub innego przewodnika o czillę, albo mogą im to zasugerować. Chociaż żadna dana czilla nie jest obowiązkowa, wtajemniczony proszony jest o poważne rozważenie jej i jeśli ją odrzuci, wyjaśnienie dlaczego. Nie ma żadnych opłat dla wtajemniczonych związanych z jakąkolwiek działalnością Poligonu Szkoleniowego i nie ma obowiązku ani oczekiwań, że inicjatorzy zaangażują się w którąkolwiek z tych aktywności na Poligonie   –   są one po prostu dostępne dla studentów, jeśli chcą.

Ogólnie, rozwój duchowy człowieka dla przebudzenia duchowego serca i duszy, wymaga aby przejść rozwój przez oczyszczenie czterech coraz głębszych warstw sfery mentalnej, oczyszczenie czterech poziomów umysłu, co oznacza, że ścieżka zwykłego człowieka ku uduchowieniu odbywa się generalnie na czterech kolejnych poziomach, a każdy z nich po oczyszczeniu i wysublimowaniu oraz rozwinięciu można rozpoznać poprzez cztery serie rozmaitych oznak postępu w rozwoju wewnętrznym. Najpopularniejszym poziomem oczyszczania jest uwalnianie się od nałogów, brzydkich behawiorów, złych obyczajów, zbędnych nawyków, błędnych przekonań, oszukańczych myśli, iluzji i złudzeń, omamień, fobii, obsesji etc. To jest jednak tylko absolutnie pierwszy i podstawowy poziom, oczyszczanie pierwszej warstwy sfery mentalnej. Pozostają jeszcze trzy kolejne, w których są między innymi korzenie wszelkich uwarunkowań i przyzwyczajeń, a także zalążki przyszłych wydarzeń zwane także nasionami karmicznymi. Ludzie utkwieni w nałogach narkotycznych, w alkoholizmie, nikotynizmie, wszelkich psychodelikach, pokazują, że nie oczyścili jeszcze pierwszej sfery, nie zrobili podstawowego kroku ku przebudzeniu duchowemu. Początek drogi rozwoju duchowego to zwykle solidne rozstanie z nałogami, uwolnienie z iluzorycznych sideł narkomańskich i pijackich. Ten pierwszy poziom jest miejscem gromadzenia zgrubnych iluzji, złudzeń i fałszywej osobowości, fałszywego ego, zatem jest to praktykowane jako pokonanie nafs, pokonanie splamień umysłu, pokonanie ego czy lepiej może powiedzieć pokonanie fałszywego ego.

Styl Drogi Sufi, Ścieżki Sufich, można opisać jako poetycki w tym sensie, że język, którego używamy, podawane instrukcje i sugerowane praktyki są zwykle niedokreślone, właśnie dlatego, że faktyczne wydarzenie mistycznego rozpoznania jest niewyrażalne czy nie do końca wyrażalne. Suficki styl nie jest sztuką wyciągania prostych wniosków, ale nieustannie próbuje badać i poszerzać urzeczowiające tendencje umysłu i języka, jednocześnie ujawniając, że w tyglu uświadomień nic tak naprawdę nie powstaje, co mogłoby mieć jednoznacznie stały i twardy charakter. Jednakże, doradztwo sufickie i prowadzenie po ścieżce zawiera pewne wskazówki moralne bez których nie ma duchowości ani mistyki oraz tradycyjne solidnie zweryfikowane przez stulecia formy praktyk codziennych.

Jeśli chodzi o zasady postępowania, zasady etyczne i nakazy moralne, Droga Sufi jest raczej pokorna niż asertywna i ceni dobroć, subtelność oraz życzliwość, która naturalnie wynika z doświadczenia inicjacyjnego i rozwoju serca –  doświadczenia niepodzielności – w stosunku do wszelkich prób stanowienia sztywnego prawa o dobrym i złym zachowaniu. Ten „styl życzliwości” to wrażliwość moralna, wolna od osądów bez zrozumienia, które w tych sprawach oddalają nas od siebie niż zbliżają. Sufi znają także doświadczenie minionych wieków i prób różnych aspirantów sufickiej drogi, które jasno pokazują, że brak dobrze i zdrowo ukształtowanej moralności nie sprzyja rozwojowi duchowemu człowieka, hamuje i powstrzymuje rozkwit serca, hamuje i powstrzymuje przebudzenie duchowe, a bywa, że całkowicie uniemożliwia rozwój zarówno duchowy jak i rozwój człowieczeństwa. Z tolerancją jest jak z solą i z przyprawami, zarówno nadmiar jak i niedobór bywa szkodliwy, czasem nawet bardzo szkodliwy.

Najbardziej powszechna definicja słowa „inicjacja” wywodzi się od jego łacińskiego rdzenia: initiare, „zaczynać”. Jednakże w kontekście duchowości słowo „inicjacja” rozszerza to poczucie początku na dwa nakładające się pola znaczeniowe: jedno to inicjacja jako zaangażowanie w związek, a drugie to inicjacja jako otwarcie na duchową realizację. Pierwsze – „zobowiązanie” – to znaczenie słowa inicjacja, które obejmuje głęboki moment zaangażowania się w życie duchowe, a być może nawet dalej w zaangażowaną relację z duchowym przewodnikiem lub zbiorem nauk. Drugi   — „otwarcie  —  to bardziej empiryczne znaczenie tego słowa. Inicjacja, która wskazuje na moment inicjacyjny jako żywe, święte wydarzenie, które może nastąpić w dowolnym momencie i choć samo w sobie jest ponadczasowe, może trwać przez cały czas. Współczesnemu pokoleniu pewnie najłatwiej wyjaśnić słowo inicjacja jako "włączenie", dokładniej, jako proces startowy komputera. Jeśli nie włączysz komputera, to na pewno nic nie zrobisz z tego, co można na nim zrobić.

Inicjacja to rozpoczęcie wszystkich inicjalizujących rozruch i działanie komputera procesów, tyle, że w duchowej inicjacji sufickiej jest to rozpoczęcie procesów startowych w kierunku połączenia umysłu i serca z boską duszą, a duszy z Bogiem, najpierw proces przebudzenia duszy w sercu, a potem proces przebudzenia duszy w Bogu. Jeśli ktoś nie podjął ścieżki inicjacyjnej, na pewno nie rozpoczął procesów zmierzających do przebudzenia duchowego. Komputer serca i duszy jest chroniony przez siły wyższe i uruchamia odpowiednie procesy startowe tylko wtedy, kiedy ktoś upoważniony dotknie serca i duszy, dotnie włącznik i zezwoli na ich uruchomienie czyli inicjalizację rozruchową. Powiedzmy, że to bardzo dobrze zabezpieczony komputer i potrzeba kogoś, kogo odcisk palca czy tchnienia ma moc uwierzytelniającą dla startu procesów rozwojowych czy przebudzeniowych, a już dawni gnostycy uczyli, że taka moc spoczywa na Bogu oraz jego wybrańcach, których w sufickiej tradycji zwiemy Przyjaciółmi Boga, Auliya czy Awaliya. Samemu można zrobić wszystko, ale nie można zrobić nic z tego, co jest zarezerwowane dla ścieżki inicjacyjnej, dla ścieżki wtajemniczeń.

Kiedy patrzymy na liczne tradycje religijnego i mistycznego nauczania i praktykowania na całym świecie, możemy zobaczyć, że najczęściej ma miejsce ceremonia oznaczająca wejście jednostki do tej szczególnej wspólnoty duchowej. Chrześcijanie przestrzegają chrztu i bierzmowania, żydzi rytuału bar micwa, muzułmanie szahada; buddyści przyjmują  schronienia w Trzech Klejnotach, a Inicjacje i umocnienia są u buddystów tybetańskich itp. Ceremonie te mogą służyć jako wejście jednostki w tradycję nauk i praktyk, uznanie więzi pomiędzy wtajemniczonym a nauczycielem lub jako sposób przekazania wtajemniczonemu mądrości i błogosławieństwa linii przekazu czy tradycji. Mają dodatkowo działanie ochraniające przed siłami ciemności, przed mrocznymi istotami ze światów pośrednich, takich jak świat astralny o którym wiele jest w naukach ezoterycznych, okultystycznych i całej gnozie.

Inicjacja zawsze pełniła w tradycji sufickiej głęboko duchową i mistyczną funkcję, a sama w sobie należy do mistyki i gnozy oraz hermetyzmu. Osoba pragnąca otrzymać nauki i przewodnictwo w jednym z wielu zakonów lub ścieżek sufi, zostaje przyjęta do tego zakonu poprzez zwykle krótką ceremonię zwaną „braniem za rękę” lub "wzięciem dłoni" lub "zawierzeniem dłoni". Wzięcie za rękę odnosi się do momentu podczas ceremonii inicjacji, kiedy uczeń bierze za rękę czy ściślej za ramię swojego hierofanta i symbolicznie otrzymuje błogosławieństwo linii oraz powitanie w jej strumieniu. Częstą formą ceremonii jest podanie dłoni nauczycielowi hierofantowi, który złożone dłonie ucznia przyjmuje w swoje ochraniające dłonie. Oczywiście gestów i symboli w ceremonii jest więcej, w tym nakładanie dłoni na głowę i specyficzne błogosławienie nowicjusza na ścieżce duchowej. Zwyczajem ścieżki inicjacyjnej jest przyjmowanie błogosławieństw przez uczniów na zakończenie spotkania, warsztatów czy rozwów indywidualnych z poradnictwem dla rozwoju duchowego. Oczywiście, to zwykle uczeń prosi nauczyciela, hierofanta, o błogosławieństwo, chociaż czasem zapowiada się czas, w którym uczniowie mogą podchodzić do nauczycieli aby otrzymać błogosławieństwo.

Ścieżka Sufich, Droga Sufi czy Zakon Sufi, to szczególny porządek zarówno wschodniego jak i zachodniego sufizmu - czasami określany jako „sufizm uniwersalny” – zapoczątkowany na Zachodzie na przełomie XIX i XX wieku przez indyjskich mistyków świętych Sufich. Chociaż sufizm jest w dużej mierze znany jako mistyczna szkoła religii islamu, mistycy suficcy wyraźnie określili uniwersalny sufizm jako nie będący wyłącznie islamskim, gdyż posiada pewną syntezę mistyki arabskiej, perskiej i indyjskiej. Wyznawcy wszystkich religii, a także osoby bez przynależności religijnej, mogą odnaleźć się w kilku otwartych duchowo gałęziach uniwersalnego sufizmu, które wyłoniły się od czasów Świętego Proroka Islamu i Sufizmu. Rzeczywiście, jak zauważyli wielcy Sufi, Hazrat Ali, Mistrz Syryjczyk, Moinuddin Ćiśti, Kabir, Akbar Moinuddin, Shirdi Sainatha, Inayat Khan i wielu innych, inkluzywny strumień nauczania i przewodnictwa reprezentowany przez nazwę „sufizm” można uznać za istniejący przed religią islamu, a także równolegle do niej.

Cztery sfery rozwoju umysłu zwane inaczej czterema głębiami umysłu, pokazują jasno, że hierarchia Inicjowanych jest oczywista, a większość istotnych aktywności na sufickiej ścieżce powinna odbywać się w grupach wtajemniczonych, z wyraźnym rozgraniczeniem przynajmniej na cztery poziomy: ogół inicjowanych praktykujących oczyszczanie (I), starsi i bardziej ugruntowani czy zaawansowani w naukach i praktykach (II), wybrańcy czy inaczej wyższy krąg (III) oraz nauczyciele i mistrzowie, przewodnicy duchowi (IV), co przypomina cztery pierwsze poziomy szkolenia, formowania i przemiany uczniów duchowych chociażby w misteriach orficko-pitagorejskich. Inny podział przyjmuje siedem lub jedenaście kolejnych, coraz wyższych klas rozwoju świadomości na ścieżce przebudzenia duchowego, w tym związane z podziałem sfer niebiańskich na trzy hierarchie i siedem lub ściślej dziewięć chórów anielskich, a także dwie wyższe sfery doświadczania Boga, Absolutu.

Ahmad Gazali - Wspólna Praktyka i Przekaz Instrukcji Praktyk w Ogrodzie

Inicjacja – Bay’at

Kiedy ktoś, kto szuka gnozy czy oglądu Boskości poprzez oczyszczenie serca jako mieszkania boskiej Duszy, i pragnie rozpocząć swoją duchową edukację, naukę i praktykę, konieczne jest wtajemniczenie czy Inicjacja w Tariqah, w Drogę czy Ścieżkę Sufi. Odbywa się to poprzez zobowiązanie się do poszanowania przymierza (bay’ah), które łączy go z mistrzem (Szajch, Murszid). Źródłem tego przymierza są liczne przykłady towarzyszy Proroka Muhammada (niech spoczywa w pokoju), którzy przysięgali mu wierność, składając i powierzając swoje ręce w jego dłonie (musafaha), na przykład w historii u stóp drzewa Hudaybiya. Święty Koran jako Ostatni Testament wspomina to wydarzenie: „Allah upodobał sobie wierzących, gdy przysięgali ci wierność pod drzewem”. Mamy zatem wskazany zarówno rodzaj Inicjacji poprzez Przyjęcie Dłoni Uczniów, jak i miejsce inicjowania, pod bardzo wielkim i starym drzewem pamiętającym wiele wieków.

Mistrz (Szajch, Murszid) jest gnostykiem (Arif), którego misją jest duchowa edukacja poszukiwaczy, którzy szukają duchowości i prawdy, szukają Boga. Doskonała służba duchowa (kedmat) i pokora to tylko niektóre z podstawowych cech Arifa. Aby objąć funkcję wychowawcy duchowego i przewodnika Drogi Sufi, Szajch posiada pozwolenie (idhn) własnego mistrza poprzez nieprzerwany inicjacyjny łańcuch duchowy (silsilah), który łączy wszystkich poprzednich mistrzów z Prorokiem Muhammadem (niech spoczywa w pokoju). To pozwolenie jest boskie, ponieważ „przekazujący” Szajch nie udziela go z własnej inicjatywy albowiem: „To On inwestuje [przejmuje kontrolę] nad świętymi [as-saliheen]” (Koran, Al-Araf, w. 196).

Boski sekret (Sirr), którego Duchowy Mistrz, Szajch czy Murszid, jest powiernikiem, działa w inwokacjach (dhikr, zikr), które uczeń wytrwale praktykuje. To wyjaśnia postępujący efekt duchowej „przemiany” ucznia, jasnej przemiany. Rytuał inicjacyjny, który wita nowego ucznia, murid (mureed), ma jasno ustalone pochodzenie. Jest to symboliczne odwzorowanie przymierza zawartego przez towarzyszy Świętego Proroka, gdy włożyli swoje ręce w Jego dłonie, w dłonie  Wysłannika Boga, Rasul Allah. Dlatego też uścisk dłoni (musafaha), charakterystyczny dla rytuału duchowej inicjacji w Boutchichi Tariqa, potwierdza wewnętrzny pakt (pakt serca) zawarty z Szajchem. Decydując się na wstąpienie do sufickiej Tariqi i w momencie zawarcia przymierza inicjacyjnego, nowy uczeń, murid, nowicjusz, czyni w swoim sercu intencję pokuty i zadośćuczynienia przed Bogiem, uznania misji swojego Szajcha i naśladowania go jako jedynego duchowego wychowawcy i przewodnika. Zaprezentowanie całej kroniki i Drogi czy Ścieżki [Tariqah], z jej bogatym dziedzictwem słynnych Nauczycieli i Mistrzów Duchowych [Sufi Szujuh] oraz niezaprzeczalnymi objawieniami uczniów [Fuqary] i mistrzów byłoby obszernym zadaniem.

Naprawa ludzkich dusz poprzez odbudowę ich połączenia z Bogiem, to starożytny proces odnowy, który wywodzi się z bardziej subtelnej orientacji duchowej, starszej nawet niż tradycyjny sufizm, znany ze swoich rygorystycznych praktyk i dyscyplin ascetycznych. Uosobieniem tego jest przejście praktykujących uczniów Drogi Sufi od aspektu majestatycznego i ascetycznego (Dżalal) do aspektu pięknego (Dżamal), od srogiej ascezy do aspektu duchowej orientacji i praktyki poprzez sztukę (poezja, opowieści, piękno). Rezultatem jest powszechny rozwój Sufi Tariqah, przekraczający setki tysięcy uczniów w wielu różnych krajach, nie tylko w Indii, Pakistanie czy Bangladeszu. Chociaż jego błogosławiony łańcuch sufickiego przekazu duchowego jest oficjalnie udokumentowany, począwszy od proroka Muhammada, co oznacza tradycję Dżalal, wielu uczniów, Mureed oraz Adeptów, Sufi, uzyskuje duchowe dziedzictwo nie dzięki pokrewieństwu i więzom krwi, ale dzięki własnej determinacji i ciągłemu zaangażowaniu na ścieżce Allaah, na Świętej Drodze Bożej, co oznacza aspekt Dżamal, jeśli o procesy naprawcze Dusz chodzi.

Inwokacja czy recytacja (dhikr, zikr) to inwokacja kultywowana językiem, a także przypominanie w sercu Boskości poprzez powtarzanie określonych litanii modlitw i świętych fraz, które muszą zawierać imiona Allaah, Boga, rozdziały Koranu lub modlitwy błogosławiące Proroka Muhammada, niech spoczywa w pokoju. Uczniowie samodzielnie praktykują regularne poranne i wieczorne inwokacje i recytacje (dhikr), znane jako Wird. Format tego Wird jest zalecany przez mistrza duchowego Drogi Sufi, Otwartej Ścieżki, i jest środkiem, za pomocą którego nauczyciel kształci ucznia. Sufi Tariqah, Droga Sufi, opiera się zatem na prawidłowych instrukcjach, w których żywy Szajch lub Murszid kształci i wznosi swoich uczniów na wysokie stopnie mistyki i gnozy i odpowiednie poziomy mistycyzmu czy ezoteryzmu, promuje ich w Miłości Bożej i Miłości Proroka Muhamamda, oraz pomaga im przezwyciężyć siły i impulsy ich ego (nafs) poprzez inwokacjyjne recytacje (dhikr), kultywowanie duchowej miłości (mahabba) i hojność (karam). Odbywają się regularne spotkania uczniów (fuqara), aby odprawiać grupowe recytacje i inwokacje (dhikr), śpiewać mistyczną poezję (qasaid), dzielić się posiłkiem i zacieśniać więzy braterskiej miłości (mahabba), które tworzą wspólnotę centralną rolę w duchowej edukacji (tarbiyya) uczniów Drogi Sufich.

Ograniczenia idei inicjacyjnego wtajemniczenia

Pomimo odświeżającej rzeczywistości reprezentowanej przez ideę duchowej inicjacji, może ona również skrystalizować się czasami w coś gęstego i nieprzydatnego, szczególnie jak uczniowie nie praktykują Duchowej Ścieżki we właściwy sposób. Być może jest to tendencja wszystkich rzeczywistości duchowych, ponieważ z konieczności wyrażają się one jako koncepcje i przekładają się na strukturę organizacji społecznych, wymaganych we wszystkich krajach i epokach – od całych religii po mistyczne szkoły wewnętrzne, i nie zawsze jest łatwo utrzymać czystość i świeżość linii przekazu. W przypadku Inicjacji możemy zaobserwować, że zniekształcenie to zachodzi na kilka sposobów:

• Tworzenie własnych grup i organizacji. Inicjacja do grupy jest jednym ze sposobów zapewnienia, że grupa zachowa swoją tożsamość w czasie. Ma to oczywiście korzystny wpływ na spójność grupy – na przykład katolicki czy luterański kościół straciłby wiele ze swojej spójności, gdyby nie było katechizmu i ceremonii oznaczających wejście jednostki do jego owczarni. A jednak samo to pragnienie spójności może spowodować polaryzację i separację – „oni” i „nas” –  w rzeczywistości pierwotne znaczenie słowa katolicki jest „wszechobejmujący”, "powszechny", "uniwersalny". W warunkach mniejszych grup i wspólnot, takich jak środowiska ezoteryczne czy grupy rozwoju duchowego, często ma miejsce zamknięcie się wokół jakiegoś autora czy autorki treści około duchowych niższej jakości, a także spotykane jest zerwanie więzi ze ścieżką inicjacyjną, brak mentoringu nad liderami grupy ze strony starszych i bardziej doświadczonych nauczycieli, etc. Podziały na odłamy tworzą się zwykle z powodu słabości duchowej i silnego egotyzmu jakiejś osoby, stąd różni słabi liderzy tworzą swoje kursy autorskie ignorując tradycję z jakiej podkradli nauki i praktyki, zwykle bardziej podstawowe bez takich, co są wyraźnie zaawansowane i służą głębokiej duchowej realizacji, przebudzeniu Duszy w Bogu. W wedyjskiej sanatana dharmie, w tym w buddyzmie i hinduizmie, takich złodziejaszków zakładających własne kursy i autorskie programy z tego co podglądnęli i poczytali, nazywa się wprost demonami złodziejami dharmy i uważa za straszliwych szkodników. 

To samo można powiedzieć o niektórych zakonach sufich – w końcu sufi to po prostu istota ludzka, a nie „sufi”. Właściwie nie ma czegoś takiego jak „sufi” w sposób absolutny i istota nauk sufickich to uznaje. Tak naprawdę nie ma czegoś takiego jak „sufizm”, formalnie to istnieje w islamie tasawwuf czyli mistycyzm. Pomimo tego, co możesz przeczytać w niektórych relacjach, z sufizmem nie wiążą się żadne dogmaty, doktryny ani podstawowe przekonania, w  ogóle nie ma żadnego „izmu”. Sufizm to akademickie ujmowanie ruchu sufickiego w kategoriach filozoficznych, a samo sufi, to po prostu otwartość serca, otwartość na potrzeby ludzkie oraz otwartość dla aniołów, mistrzów i Boga. Jeśli zbyt duży nacisk zostanie położony na samą ceremonię inicjacji jako wejście do specjalnego członkostwa, może to skutkować zamknięciem otwartości serca w obrębie tożsamości grupowej, która staje się egotyczna czy lepszejsza. Może to prowadzić do snu w grupowym ego czy dokładniej do snu w egregorze (to jest grupowe astralne ego), identyfikacji nas z egregorem, mimo że w istocie celem inicjacji jest uwolnienie nas od tego rozróżnienia. Celem Inicjacji jest otwarcie się na nauczanie, praktykowanie, doświadczanie i błogosławieństwa, o czym często się zapomina, a uczniowie powinni regularnie przychodzić do nauczycieli na nauki, na konsultacje praktyki i doświadczeń wewnętrznych oraz po błogosławieństwa, które jako spływ boskiej duchowej Mocy (Hudrah), same w sobie mają moc korygowania ucznia.

• Powiązanym skutkiem ubocznym inicjacji bywa czasem tak zwane przeniesienie. Oczywiście, istnieje tymczasowa użyteczność, że jednostka przenosi swój ideał duchowego autorytetu i pielęgnującą obecność na postać nauczyciela i poczucie czcigodnego rodu z jakiego wywodzi się mistrz duchowy wspólnoty. Dzięki tego rodzaju duchowemu przeniesieniu możemy otworzyć się na postrzeganie rzeczywistości znacznie większej, niż są w stanie wyobrazić sobie myśli oraz uczucia. Jednakże, przeniesienie w tej sferze również niesie ze sobą potencjał umożliwienia ograniczania realizacji duchowej zamiast jej otwierania. Widzimy czasem przykłady tego w kulcie księdza czy imama na parafii i uwielbianiu postaci niezbyt duchowych ale za to bardzo politycznych na przestrzeni dziejów. Osoba może stać się słaba, pasywna, zależna i służalcza w obecności takiego słabego w duchowości nauczyciela czy bardziej zadufanego księdza czy imama polityka, który coś tam o różańcu też czasem pogawędzi. Może zostać wciągnięty w dynamikę pragnienia zadowolenia i bycia akceptowanym, zarówno przez nauczyciela, jak i wspólnotę duchowo-religijną, a w grupach bardziej ezoterycznych zdarzają się przeniesienia wzorców z kólek parafialnych czy szkółek dla talibanu do środowiska adeptów Inicjacji ściśle duchowo-mistycznej. Wtajemniczony może zacząć „opierać się” na wyobrażonym bezpieczeństwie i tożsamości nauczyciela oraz pewności siebie społeczności, tworząc warunki dla duchowej nieautentyczności i sentymentalizmu, a także kultyzmu wobec postaci słabych duchowo ale mocnych politycznie. Stąd chociażby tradycja Sufi Chishty czyli Ćiśti od Mistrza Syryjczyka, Hazrat Abu Iszaq Szami generalnie zakazuje łączenia funkcji duchowych z politycznymi.

• Wreszcie, w organizacjach inicjacyjnych istnieje czasem ryzyko tak zwanego materializmu duchowego. W wielu tradycjach – taositycznej, buddyjskiej, chrześcijańskiej, hinduskiej, muzułmańskiej itd. – rozwinęły się uznane hierarchie duchowej dojrzałości i autorytetu, często określane przez „poziomy wtajemniczenia” lub nadawanie różnych tytułów honorowych. Z jednej strony, uznanie tych naturalnie występujących poziomów dojrzałości może ułatwić ludziom pomaganie sobie nawzajem na ścieżce, a wielu lamów, mistrzów zen czy imamów oraz guru wyraźnie pokazuje, że zna duchową i mistyczną stronę religii. Z drugiej strony, ludzie mogą przywiązać się do osiągania „wyższych” inicjacji i być zazdrośni o tych, którzy mają większy autorytet lub status w organizacji. Całe poczucie inicjacji jako zatarcia samego siebie i duchowej przyjaźni może zostać zniekształcone przez iluzję mocy przyziemnej pochodzącej z władzy nad ludźmi. Nie jest dobrze jeśli stanowiska i funkcje przechodzą na potomstwo jednak bez jego należytego wyszkolenia. Nie jest dobrze jak liderzy materialistyczni ni epokazują wielkiej wiary w Boga i nawet unikają słowa Bóg czy Allaah. Szanujemy rodzinę naszych nauczycieli i przewodników duchowych, hierofantów, ale dzieci dziedziczące tytuły honorowe i stanowiska po rodzicach mogą być zwyrodniałe i zupełnie nie dorastać do tego czym i kim byli ich uduchowieni i przebudzeni rodzice, tym bardziej jak dziedziczą, ale sami nie praktykują i nie sprawują służby duchowej, głoszą frazesy i ogólniki. Wtedy trzeba sobie jednak poszukać kogoś, kto jest bardziej dojrzały duchowo w obrębie danej wspólnoty lub w innej tradycji duchowo-mistycznej. Tylko w sztukach walki łatwiej jest zweryfikować rzeczywiste umiejętności i zdolności ewentualnego rodzinnego następcy.

W sztukach duchowych i mistycznych, w ezoteryzmie, można co najwyżej sztuki dywinacyjnej użyć dla określenia czy dana osoba jest dla nas odpowiednia czy trefna na poziomie zewnętrznej osobowości, nie mają jednak zwykle takie metody mocy wglądania w sfery głęboko duchowe, gdyż wróżki i wróże nie widzą nic w sferze Inicjacji oraz Ścieżki Inicjacyjnej, jeśli sami nie są adeptami o bardzo długim i głębokim związku z inicjacyjną tradycją duchową dobrego rodzaju. Sfera ścieżki inicjacyjnej, ścieżki wtajemniczenia, jest zamknięta przed wglądem osób, które nawet jak mocne w metodach dywinacji, wróżenia oraz wglądu w zwykłe ludzkie życie i jego problemy, nie mają nawet odrobiny wglądu w sprawy inicjacyjnego rozwoju duchowego oraz wtajemniczeń. Wynika to z inicjacyjnej mocy błogosławieństw, które ochraniają relację pomiędzy Nauczycielem Hierofantem, a uczniem czy adeptem, pomiędzy Murszidem, a muridin, uczniami, tak bardzo ochraniają, że wszelka próba podglądania czy identyfikacji procesów inicjacyjnych i pracy błogosławieństw jest hermetycznie chroniona przez Boga i nic istotnego wróżbicie, wieszcze karciane i runiczne oraz podobne osoby się nigdy nie dowiedzą. Błogosławieństwa pochodzą od samego Boga, Absolutu, a ten ochrania błogosławionych i jeszcze bardziej błogosławiących przez wpływami i ingerencjami sił ciemności, sił i  osób zewnętrznych w relacji do boskości. Podobnie jak tradycyjna Joga z systemem inicjacyjnych wtajemniczeń, tradycja zakonów sufickich jest chroniona Mocą Bożą przed materialistycznymi wypaczycielami, także tymi, co jedynie modlą się formalnie dla poklasku, robią długie posty ale trochę oszukują, lub polegają tylko na metodach ćwiczeń cielesnych czyli na mięśniologii jak w fitnesie, gdzie pod szyldem jogi uprawiane są jakieś nauki o działaniu mięśni oraz budowaniu masy, czego nie ma w Jodze. O jednoczeniu z Atmanem i Brahmanem (Bogiem) ani o wedyjskich dewach (aniołach) nie ma nic, czyli nie jest to Joga... 

• Istnieją kategorie ludzi jakich trudno jest wprowadzać na ścieżkę duchową inicjacyjnego typu, gdzie trzeba brać odpowiedzialność za swoje postępowanie, zachowanie i moralne prowadzenie, a pewne słabości umysłowe, w tym brak kontroli impulsów i chuci w sposób oczywisty wykluczają i nie ma co do tego wątpliwości. Osoby z silnymi zaburzeniami psychotycznymi, narcystyczni, wyraziści psychopaci i psychopatki, psychomanipulancji, notoryczni oszuści i złodzieje, ateiści negujący Boga, to na pewno kategorie, które raczej powinny najpierw przejść proces wyraźnej poprawy swojego złego czy zepsutego charakteru, popracować nad samokontrolą i zachowaniem. Zwykle bowiem nie zaprasza się do Towarzystwa takich, którzy co chwilę głośno i śmierdząco pierdzą albo chcą robić co innego niż robi grupa, bo nie są zainteresowani, nie chcą praktykować albo nie wiedzą na co przybyli, nie respektują ogólnych zasad życia społecznego. Dlatego mówimy, że Droga Sufi jest Drogą Otwartą dla wszystkich, którzy chcą uczyć się starożytnej mądrości sufickiej, którzy chcą wspólnie praktykować, którzy dążą ku Przebudzeniu. To nie oznacza, że absolutnie dla wszystkich, co akurat chcą się zesrać gdziekolwiek, bo dla takich to raczej jest publiczna toaleta albo lekarz od rozwolnienia lub zaburzeń psychotycznych.   

Grupka Uczniów Sufickich - Wspólny Posiłek - Agape

Rozpoznawanie Drogi Sufi Mistrza Syryjczyka 

Hazrat Abu Iszaq Szami, Mistrz Syryjczyk, w czasie formowania się najstarszych tradycji zakonów sufickich, w tym wypadku Drogi Sufi, Sufi Chishty, powiedział: Jeśli zobaczysz drogę sufi bez inicjacji, bez wyraźnej hierarchii uczniów, bez starszeństwa (stopni), bez ezoteryzmu (batiniyyah), a nawet bez nauczyciela (murszid), znaczy to, że trafiasz w ręce szkodliwych oszustów wiodących na ciemną ścieżkę prosto do czeluści, do otchłani, do piekła, na zatracenie duszy. Najczęściej, poziom nauczania, praktyki i służby mureed (mureedin), uczniów, dzielony jest na siedem mniejszych etapów, znanych jako mniejsze Inicjacje lub Inicjacje Klas, poziomy uczniów jak klasy w szkole. Nie ma takiej możliwości, żeby ucząc i ćwicząc praktykami uczniów oraz badając ich postępy, uczeń mógł być po kilku takich klasach na tym samym poziomie nauki i praktyki co całkiem początkująca osoba. Jeśli ktoś chce powiedzieć, że nie ma różnicy w wiedzy i praktyce ucznia pierwszej oraz siódmej klasy szkoły podstawowej i mogliby się uczyć razem w jednej klasie, to zaiste, trafiliśmy na osobę wyjątkowo bezrozumną i silną w ciemnocie oraz niewiedzy.

Jest to zjawisko jeszcze bardziej wyraźne w szkołach ezoterycznych, gdzie w kolejnych klasach rozwijają się także moce okultystyczne czy charyzmaty, adepci przechodzą kolejne fazy jasnej przemiany, pojawia się coraz potężniejsza łączność z Bogiem czy Wyższą Jaźnią, a potęga modlitwy wstawienniczej oraz duchowego wglądu okazuje się być w rozkwicie! Problemem jest jeśli jakiś niedorozwój z początkowej klasy został uczyniony lub częściej obwołał się  przedwcześnie nauczycielem w grupie i w swoim chorym egotyzmie zaczyna sobie uzurpować prawo do bycia Pirem lub Murszidem, ale nie ma do tego żadnych kwalifikacji. Tacy myślą, że między nauczycielem czy mistrzem, a uczniami, nie ma większej różnicy, nie ma dystansu, że każdy ma prawo głosu we wspólnocie jak na wiecu w warunkach ogródkowej demokracji. Taki pseudo nauczyciel, fałszywy sufi, a w swej istocie oszust na polu duchowości i mistyki, pokazuje tylko, że nie ma wiedzy ani praktyki, ani służby duchowej większej niż nowicjusz z początkowej klasy szkoły ezoterycznej, a procesy wtajemniczające ku przebudzeniu zostały zablokowane, najpewniej z powodu zerwania więzi inicjacyjnej z nauczycielami u których praktykował lub częściej z powodu niemoralności czyli poełniania niewłaściwych i złych czynów, które nie pozwalają na dalszy rozwój duchowy i powodują odpadnięcie od Boga i Ścieżki do Przebudzenia w Bogu. Hazrat Abu Iszaq Szami, Założyciel Najstarszego Zakonu Sufi, bardzo dużo uczył o tym jak rozpoznać prawdziwych nauczycieli i przewodników duchowych od fałszywych i rozlicznych oszustów grasujących na obrzeżach ścieżki sufickiej, jako zwodniecze demony około ezoterycznych bezdroży i rozdroży.

Ideałem przywództwa na Drodze Sufi, na Otwartej Ścieżce Sufich, jest to, że może ono wyłonić się spontanicznie od każdego, jeśli jest to potrzebne, jako uzupełnienie ustalonego przywództwa Buzurga, Pir, nauczycieli i innych osób, które podjęły role służebne na Drodze Sufi. Jeśli chodzi o Inicjację, wszyscy Murszidzi i Murszidy w zakonie mają moc inicjowania oraz błogosławienia inicjowanych uczniów ścieżki. Buzurg lub Pir mianuje Murszidów i Murszidy, a także swojego następcę jako Pira, czasem, w większych zakonach jest wielu Pirów, a tradycji Chishty Sufi jest około 1800 aktywnych Pirów - Starszych Murszidów, Starszych Mistrzów Duchowych. Praca Otwartej Ścieżki Sufickiej jest wewnętrzną szkołą ezoteryczną Drogi Sufi i jako taka otworzyła nasz suficki namiot dla każdego, kto przychodzi uczyć się i praktykować w duchu szczerości. Aby wziąć udział w programach Otwartej Ścieżki Sufich, nie jest wymagana żadna formalna inicjacja, jednak trzeba pamiętać, że są to zajęcia dla całkowicie początkujących albo inaczej etap początkowy, przygotowanie do Inicjacji czyli tak zwana Ścieżka Przygotowawcza do duchowości i mistyki czy gnozy.

Kiedy ktoś pragnie otrzymać Inicjację, po prostu o nią prosi, ale powinien także być przygotowany. Prosząc o duchową Inicjację, przyznajemy sobie - i innym, ale przede wszystkim sobie - centralne miejsce realizacji duchowej w swoim życiu. Prośba o inicjację oznacza, że masz zamiar stanąć przed całym wszechświatem, niebiosami i Bogiem, jak i z całą szczerością powiedzieć: Powierzam swoje życie przebudzeniu, przebudzeniu duszy w sercu i przebudzeniu duszy w Bogu. To zaangażowanie ma kluczowe znaczenie dla krótkiej ceremonii Inicjacji, dla Bayat, w której zwykle biorą udział tylko stosownie wtajemniczeni i Murszid, Hierofant. Ceremonia Inicjacji symbolizuje także wejście wtajemniczonego w więź zaufania, otwartości i gotowości w stosunku do porządku, nauk i nauczycieli ścieżki, a także  wnurt strumienia duchowych błogosławieństw płynących od Boga dla jego Duchowego Ludu znanego z kabały sefirą Królestwo Boże, Malkuth. Więź ta wykracza poza osobisty wymiar życia wtajemniczonego, jest ponad osobista. Dzięki szczerości wtajemniczonego i zaufaniu ustanowionemu pomiędzy wtajemniczonym a przewodnikiem może nastąpić błogosławieństwo urzeczywistnienia.

Ostatecznie przeniesienie urzeczywistnienia, moment inicjacyjny, jest łaską, strumieniem łaski danej od Stwórcy, od Boga Absolutu, łaski, która przychodzi jako spływ z wysoka, kiedykolwiek przychodzi, z łaski, jako zdarzenie często niezaplanowane i zasadniczo darmowe, nie licząc kosztów tego, że gdzieś się zwykle w czymś uczestniczy, nawet jak to tylko koszta dojazdu koleją za bilety na drugi koniec Europy czy Azji. W pewnym sensie możemy rozumieć łaskę jako płodność inicjacji - błogosławieństwo jej otwartości oraz zaangażowania. Wtajemniczeni na Drodze Sufi są również mile widziani do angażowania się w działania i praktyki Warsztatu Szkoleniowego czy Poligonu Ćwiczeń. Obejmują one kontakt z Buzurgiem, Pirem i innymi przewodnikami czy nauczycielami poprzez osobiste rozmowy i pracę telepatyczną, a także udzielanie indywidualnych praktyk i czilli czyli odosobnień, najkrótszych zwykle przez dziesięć dni. Droga Sufi kładzie nacisk na jeden warunek wtajemniczenia, a jest nim mureed - uczeń zaangażowany, mureed od inicjowanego nowicjusza aż po ezoterycznego adepta czy adeptkę. Nigdy nie przestaje się być mureed i tak naprawdę nigdy nie „wychodzi się” poza to naturalne zaangażowanie i uczestnictwo. We wszystkich starych zakonach sufickich znajduje się szczegółowy opis ścieżki rozwoju uczniów poprzez system poziomów duchowych.

W tym miejscu często słyszy się pytanie: co ze stopniami duchowej dojrzałości i realizacji, które zachodzą w trakcie duchowego wzrostu człowieka? Dlaczego te stopniowania nie są uznawane w fałszywych ścieżkach u pseudo sufich? Odpowiedź nie jest złożona: oczywiście występują różne poziomy dojrzałości duchowej, jednak w prawie we wszystkich przypadkach uważa się, że zbytnie ich etykietowanie nie jest pomocne nowicjuszom na ścieżce duchowej, a ścieżka pierwszego poziomu jako klasa edukacji i praktyki sufickiej może u części osób pracować powoli, w rytmie cyklu Saturna, zatem nawet przez trzydzieści lat. Jak się czasem wspomina, etykietowanie stopni duchowej realizacji poszczególnych osób w grupie czy wspólnocie sufickiej może łatwo doprowadzić do inflacji, zazdrości lub innej dynamiki duchowego materializmu. Dojrzałość duchowa jest dowodem samym w sobie, a często w takim razie najlepiej pozostawić te rzeczy bez personalnego komentarza, a także podkreślić w opowieściach właściwości i zdolności bardziej wzniosłego poziomu, które nie są łatwe do osiągnięcia - i niech wszyscy pracują ku wyższym poziomom wtajemniczenia. Nie chodzi o to, żeby podkreślać hierarchię różnic, choć na poziomie funkcjonalnym jest ona oczywista. Chodzi o to, aby stale zapraszać jednostki do otwarcia się na naturalne prawo wynikające z urodzenia i stworzyć kontekst grupowy, w którym będzie to życzliwie i wyraźnie dostępne.

Ceremonia Inicjacji w Otwartą Drogę Sufi

Ceremonia Inicjacji, Misterium Inicjacji, może być nieco innym rytuałem w każdym szczególnym zakonie sufickim, których w XX/XXI wieku istnieje w przynajmniej ze czterdzieści bardziej znanych, chociaż tych najstarszych jest siedem (Chishty, Qadiri, Naqszibandi, Suhrawardi, Akbari, Subudhi, Batini), a tradycja mówi o siedemdziesięciu lub siedemdziesięciu dwóch zakonach przed Bogiem. Może rozpocząć się od krótkiej przemowy Szajcha lub Murszida do jego przyszłego murida (mureed), w której wspomniane są pewne cechy, które powinien on naśladować, rozwijać czy wzmacniać. Następnie przybysz czy nowicjusz musi zwykle wyrecytować dwa cykle modlitwy znanej jako Salat lub Namaz, co pokazuje, że dokonał solidnego przygotowania aby przyłączyć do uczniów Drogi Sufi, Otwartej Ścieżki Mistyki i Rozwoju Duchowego.

Następnie musi usiąść przed szejkiem, trzymając prawą rękę na dłoni szejka, i recytuje kilka wersetów Koranu, np.:

– Sura Fatiha (Koran 1:1-7)

– Sura Jonas (Koran 10:1-109)

– Pierwsze 10 wersetów sury Zwycięstwo (Koran 48:1-10)

– 56-ty werset sury Konfederaci (Koran 33:56)

– Ostatnie 3 wersety sury Strażników (Koran 37:180-182).

Następnie Szajch czy Murszid recytuje istigfar, modlitwę o przebaczenie dla przyszłego murid i udziela rad i zaleceń, aby zawsze mieć na uwadze przewodnika duchowego, zarówno w tym świecie, jak i w zaświatach. Po dotarciu do tego momentu ceremonii Inicjacji Szajch/Murszid mówi: „Powinieneście wiedzieć, że Święty Prorok Muhammad (niech spoczywa w pokoju) jest naszym Prorokiem, a Szajch (podaje się tutaj nazwę założyciela zakonu, dla Ćiśti to Mistrz Syryjczyk, Hazrat Abu Iszaq Szami) jest naszym Prorokiem (Nabim) i Szajchem. Powinieneś zdać sobie sprawę, że przysięga lojalności oznacza wierność Bogu, Allaah. Ta ręka jest ręką Szajcha (podane jest imię założyciela zakonu)”.

Teraz cała lub częściowa silsila zakonu (linia przekazu czyli łańcuch mistrzów sufickich) może zostać podana, to znaczy, że Szajch wspomina łańcuch Inicjacji zaczynając od Świętego Proroka i po wymienieniu każdego imienia w tym łańcuchu prosi ich o pomoc. Kontynuuje tak: „Jestem przedstawicielem Szajcha (podane jest imię założyciela). Przyjąłem jego rękę i ta ręka jest jego, a teraz przyjmuję Ciebie tą ręką jako jego mureed”.

Uczeń odpowiada wtedy: „Ja też ciebie przyjmuję”. Szajch reaguje w ten sposób: „Teraz jesteś przyjęty do Zakonu Sufich ... (np. Chishty, Suhrawardi, Din-i-Illah, Akbari etc)”.

Nieco później Szajch czy Murszid wykonuje pewien dhikr (zikr, zekr), a jego mureed (uczeń) recytuje to samo trzy razy. Prosi swojego mureeda, aby wyrecytował pierwszą surę Koranu i wyrecytował kilka słów błogosławieństwa dla Świętego Proroka. Po ponownej modlitwie o przebaczenie grzechów za nowego mureda daje mu trochę wody do wypicia. W prywatnej rozmowie mureed otrzymuje instrukcje, jakie praktyki duchowe należy wykonywać. Szajch czy Murszid może nadać mureedowi nowe imię, gdy dla ucznia rozpoczęło się nowe życie lub długi okres życia duchowego. Oznacza to koniec Ceremonii Inicjacji w zakonie sufickim. Kilka słów dobrych życzeń i błogosławieństw zakańcza ceremonię.

Istotą Inicjacji jest przyłączenie do całej linii sukcesji mistrzów, przewodników duchowych i oświeconych nauczycieli poprzez których Orędzie Sufi rozprzestrzenia się i dociera jako przekaz od Boga i Proroków do kolejnego ucznia Świętej Drogi Bożej. Jeśli nie ma tego wyraźnego przyłączenia do łańcucha linii przekazu oraz Błogosławieństw, zwykle nie ma sufickiej inicjacji, chociaż pewne przeżycia mistyczne zawsze mogą towarzyszyć ludziom w kontakcie z nauczycielami czy nawet lektorami Drogi Sufich. Pierwsza Inicjacja jest podstawą praktyki i rozwoju, i jest praktykowana przez długi czas, dawana na bardzo długi czas, często na dwanaście albo trzydzieści lat, a bywa, że jako podstawa bazowa do praktyki na całe życie, tyle, że z czasem coś tam się dodaje w miarę rozwoju i indywidualnych potrzeb ucznia na danym etapie rozwoju.

Błędem zachodnich Inicjowanych Dusz, jest brak częstego kontaktu z Hierofantem, z Mistrzem Przewodnikiem, brak konsultacji i rozwoju sufickiej praktyki duchowej, brak odpowiednio częstego udziału w zajęciach i programach dla Inicjowanych w Zakonie Sufi, w Drodze Sufi, a także częsty jest brak dobrego i gruntownego zapoznania z podstawowymi praktykami tradycyjnymi Sufich, jak chociażby raqaty salat/namaz, Modlitwa Fatiha i jej głębokie znaczenie czy nauki duchowe i mistyczne Sufich na zasadnicze tematy (tych wyróżnia się siedem lub jedenaście działów mistyki). Jeśli chcesz sprawdzić czy ktoś praktykuje, czy jest na Drodze Sufi, na Otwartej Ścieżce, poproś o recytowanie Modlitwy Fatiha i komentarze oraz instrukcje do praktyki tych Siedmiu Wersetów Otwart8ej Drogi. Kto nie zna, nie praktykuje, na pewno z Drogą Sufi, z Otwartą Ścieżką, nie ma nic, ale to nic wspólnego.

Raz w miesiącu, w szóstym dniu po Nowiu wszyscy adepci i mistrzowie Sufi praktykują dużo recytacji Modlitwy Fatiha, taki Fateha Zikr, początkujący 41 razy, a bardziej wtajemniczeni 101 razy, a nawet 301 lub 1001 razy. Niektóre zakony sufickie praktykują w inny dzień miesiąca księżycowego, przykładowo w jedenasty dzień po nowiu Księżyca, a także w pierwszy dzień po nowiu. Droga Sufi, Otwarta Ścieżka, ma we wszystkich zakonach, bractwach i ruchach duchowych wiele wspólnych punktów, a znając kilka z nich, na pewno ominiemy wszelkiej maści oszustów i oszustki podszywające się na Zachodzie pod szyld Sufi dla wciskania własnych wymysłów jako sufizm, wymysłów, które z sufizmem, a już tym bardziej Sufimi nie mają nic wspólnego.

Aktywności i zajęcia warsztatowe

Podczas gdy treningi Otwartej Ścieżki Sufi i indywidualne przewodnictwo wtajemniczonych reprezentują pracę wewnętrznej szkoły Drogi Sufi czy Zakonu Sufi, w swojej funkcji jako „wspólnota służby” Droga Sufi sponsoruje rozszerzający się zakres działań obejmujący następujące obszary. Udział w którymkolwiek z tych działań jest otwarty dla każdego.

Rytuały i uroczystości. Działalność ta obejmuje przeprowadzanie obrzędów czy rytuałów przejścia (wesela, pogrzeby, nabożeństwa żałobne, błogosławieństwa domów, egzorcyzmy z wypędzaniem demonów czy dżinów itp.), nabożeństw i innych uroczystości wspólnotowych. Liderzy tych zgromadzeń przechodzą specjalne szkolenie i nazywani są celebrantami, a oryginalnie czeragami.

Medytacje muzyczne. Słuchanie muzyki (istimā‘). Jest to dobrze rozwinięta forma wspólnej medytacji muzycznej (sama), prowadzona przez wyszkolonego „przywódcę sama” i stanowi centralną i niezwykle cenioną tradycję linii Ciśti (ang. Chishty). Wtajemniczeni zainteresowani nauką prowadzenia tych muzycznych medytacji mogą wziąć udział w zajęciach lub lekcjach indywidualnych dla liderów prowadzących.

Qawwali. Muzyka i śpiewy Qawwali to „okazja” do celebrowania mistycznego, ucieleśnionego życia poprzez muzykę i teksty. Nasze podejście do Qawwali opiera się na uczestnictwie i obejmuje tworzenie także polskich tekstów, a także słuchanie tradycyjnych piosenek Qawwali oraz pokrewnych utworów typu Raga.

Uzdrawiające Kręgi. Są to kręgi uzdrawiające z pomocą modlitwy i medytacji oraz boskiej energii duchowej, niejako "na odległość", rozwijane w harmonii z niedualnym treningiem szkoły wewnętrznej i prowadzone przez wyszkolonego lidera Sufickiego Zakonu Uzdrowicieli.

Wyobraźnia i Sztuka. Są to programy i drogi ekspresji w sztukach twórczych: muzyce, poezji i sztukach wizualnych, z naciskiem na sam proces twórczy.

Sieć Opieki i Wsparcia, Braterstwo Duchowe. Działania te obejmują poradnictwo osobiste, opiekę u schyłku życia, udzielanie wsparcia w potrzebie zarówno wtajemniczonym, jak i niewtajemniczonym, a także doradztwo i opiekę nad opiekunami.

Przekraczanie granic. Działania te angażują mistyczną Drogę Sufi w bardziej globalnym kontekście, jak mówią Sufi Tradycji Ćiśti i pokrewnych, „wznosząc nas ponad podziały i różnice, które dzielą ludzi” i często obejmują wycieczki eksponujące, pielgrzymki i inne formy podróży dających świadectwo oraz promocję porozumienia międzywyznaniowego.

Społeczność Przyjaciół Zakonu. Są to działania związane z utrzymywaniem przyjaznych stosunków z innymi zakonami sufickimi oraz ezoterycznymi oraz pomocą w utrzymaniu sanktuariów sufickich, głównie w Indii.

Oprócz tych zajęć uczniowie i nauczyciele Drogi Sufi prowadzą wiele lokalnych ośrodków i kręgów, w których można sponsorować warsztaty i pogadanki lub dzielić się medytacjami muzycznymi, kręgami uzdrawiania i praktykami. Te kręgi są  zwykle otwarte dla każdego, kto jest zainteresowany sufizmem, rozwojem duchowym, mistyką, gnozą czy ogólnie ezoteryzmem i hermetyzmem.

Sama' - Wspólnotowa Praktyka Zikr 

Szkoła Samaa' (samā‘) oferuje zarówno comiesięczne jak i cotygodniowe lokalne, zwykle otwarte dla wszystkich inicjowanych sesje Sama - zawsze w obecności kompetentnego nauczyciela lub przewodnika, a oprócz kilku godzin praktyki zikru pisanego także jako dhikr, także i indywidualne lekcje praktyki dla tych, którzy chcą poznać tradycję praktyki muzycznego zikru Drogi Sufich z tamburynem czy harmonium, pod okiem doświadczonych Sufich.

Miesięczna Sama

Takie najczęściej comiesięczne sesje w Obecności Nauczyciela, odbywające się w jeden wybrany czwartek każdego miesiąca, są wspólnymi medytacjami recytacyjnymi i muzycznymi, unikalnymi dla Drogi Sufi, szczególnie dla Ćiśti. Prowadzone przez nauczycieli duchowych, są to głębokie, harmonijne zikry śpiewane wspólną melorecytacją, każdy z własnym sugestywnym tematem, takim jak Zikr Wdzięczności, Zikr Stawania się i Bycia, Zikr Tęsknoty (Iszq Allah), Zikr Strumienia Miłości, czasem Hallelujah Zikr, Zikr Bliskości, Zikr Pokoju i wiele innych. Podobnie jak w przypadku innych sesji „w każdy czwartek”, Sama jest otwarta dla wszystkich inicjowanych. Warto pamiętać, że praktyki duchowe takie jak zikr zawsze odbywają się w Obecności Nauczyciela, niejako w Aurze Mistrza, zatem nie ma takiej możliwości aby prowadzić zikr przez jakieś portale internetowe, audycje strumieniowane czy telewizję. Nie ma wtedy spełnionego podstawowego warunku jakim jest praktyka w aurze nauczyciela duchowego, murszida, zatem coś takiego jest dla Sufich kiepskim wygłupem w wykonaniu osób, które nie mają pojęcia o praktykach sufickich, zwykle takich co to w swym pomyleniu umysłowym nie odróżniają prawdy od fałszu ani uduchowienia od choroby psychicznej. Ktoś kto nie czuje ani nie widzi aury, a zatem nie ma żadnego zaawansowania na ścieżce duchowej i mistycznej, tylko taki prymitywny łotr, może oferować coś, co na pewno nie będzie działać i jest praktycznie niewykonalne. Pliki mp3 i podobne formaty audio także wideo mp4, nie zawiera nawet pełnej skali dźwięków niezbędnych do słuchania zikrów jako rodzaju recytacji czy muzyki, gdyż są to formaty obcięte, skompresowane, a z oryginalnego dźwięku zostaje zaledwie około 16 procent tego, co rzeczywiście słyszy się w czasie słuchania i uczestnictwa na żywo, zatem tylko koncerty qawwali, tylko prawdziwe spotkania z prawdziwymi nauczycielami i mistrzami, a nie kiepskie i infantylne oszustwa typu pseudo zikry online w wykonaniu zwyrodniałych oszustów. Online przez interenet - nie ma także aury, gdyż aura się nie przenosi elektronicznie, aura jedynie otacza żyjącą istotę, zwykle na kilka metrów, czasem kilkanaście, i nic więcej. Oszuści zwykle o tym wiedzą, ale dalej brną w oszustwo, byle tam parę dolarów wyłudzić od naiwnych.

Instrukcja indywidualna do praktykowania

Szkoła Sama' oferuje indywidualnym praktykom możliwość nauki i ćwiczenia sztuki Sama, zwłaszcza muzycznego zikr, w stylu i tradycji Drogi Sufi. Jest to dogłębne szkolenie oparte na doświadczeniu, obejmujące naukę muzyki i rozwój techniczny gry przy zikrze Drogi Sufi na sposób Qawwali, na fisharmonii, która jest wiodącym instrumentem muzycznego zikr w tradycjach sufickich. Jeśli uczeń ma inny instrument, który chce rozwijać w stylu kontemplacyjnym do osobistej pracy duchowej, można dostosować sesje, aby uwzględnić taki instrument, o ile stosowany jest do tworzenia muzyki dla duchowego rozwoju, a nie wszystkie instrumenty się do tego nadawają. Pracujemy także z naszymi głosami, oddechem, postawą ciałą do praktyki i szerszymi aspektami Sama, takimi jak poezja i praktyki wazifatu, często oferowane w ramach Kręgu Sama, przed śpiewaniem czy recytowaniem zikrów.

Samo szkolenie na warsztatach jest prowadzone przez studentów i jest podróżą polegającą na samopoznaniu, wglądzie i studiach mistycznych. Może to zająć wiele lat lub trwać przez całe życie. To, co zrobimy na każdej lekcji, zależy od ucznia i jego powodów czy dążeń, jego nadziei i wewnętrznego pragnienia uczenia się Sama. Niektórzy uczniowie przyłączają się, aby zostać przewodnikiem prowadzącym zikr lub liderem ośrodka sufickiego w swojej społeczności. Dla większości pozostaje to formą osobistej praktyki duchowej zatem jest to kultywowanie zikru dla rozwoju duchowego i przebudzenia duszy. Naprawdę liczy się to, że uczeń uwielbia uczestniczyć w Sama' i lubi śpiewać zikr. Sama oznacza głębokie słuchanie, co oznacza nie tylko słuchanie słyszalnej melodii, śpiewanych słów czy dźwięków, ale słuchanie głębszego doświadczenia i ostatecznie ciszy, która wszystko trzyma w swoim uścisku. Ofiarowanie zikrów jest po prostu ofiarowaniem modlitwy w danej sprawie czy intencji, ale także jest ścieraniem ego, procesem fana.

Umiejętność czytania nut jest pomocna, ale nie jest niezbędna w nauce muzycznej strony Sama'. Podobnie posiadanie rozwiniętego głosu lub umiejętności gry na klawiaturze również nie jest wymagane. Przyda się głębokie powołanie do nauki i zaangażowanie w praktykę duchowego rozwoju. Trzeba się spotykać i umówić się na rozmowy na temat Twoich nadziei i zamiarów związanych z dołączeniem do szkoły praktyki Sama' i Qawwali. Na pierwszych spotkaniach możemy omówić niektóre szczegóły dotyczące szkoły ezoterycznej SUfich i naszych dalszych działań. W praktyce zazwyczaj odbywa się jedna lekcja w miesiącu, trwająca około trzech do pięciu godzin, za pośrednictwem wspólnego realnego spotkania, a przez platformy i komunikatory spoełecznościowy, przez Internet, to się można co najwyżej umówić lub informować o kolejnych spotkaniach grupy i warsztatach. To, co omówimy na lekcji, zależy w dużej mierze od ucznia i naszej wspólnej umowy. Zwykle uczeń otrzymuje jakieś zadanie domowe lub ćwiczenia związane z muzyką i w pewnym momencie zostanie poproszony o recytacje czy śpiewanie w jakiejś następnej wspólnej sesji.

Na naszych lekcjach skupiamy się przede wszystkim na nauce recytacji czy melorecytacji oraz rytmie zikrów, czasem także na obsłudze instrumentów w tym tamburyno czy bębenków. Aby tego dokonać, uczeń musi rozwinąć relację z zikrem jakby z aniołem. Co do instrumentów takich jak harmonium, to każda fisharmonia jest inna, a uczeń musi nauczyć się słuchać i czuć, jak fisharmonia reaguje na jego grę. W miarę praktyki poprawiają się techniczne możliwości ucznia w zakresie gry, podobnie jak relacja, stając się ostatecznie wyrazem serca i duszy poprzez dźwięk. Przy okazji uczeń uczy się jak czyścić oraz dokonywać drobnych regulacji i napraw takiego swojego instrumentu, chociaż ważniejsza jest specjalistyczna i dogłębna nauka śpiewania i recytowania z głębi serca, co wymaga wielu treningów i oczyszczenia ego. W miarę jak uczeń staje się bardziej doświadczony i jest w stanie utrzymać wibracyjność oraz nastrój zikru, jesteśmy w stanie dorzucić niektóre aspekty techniczne i pracować razem z bardziej czuciowymi aspektami Sama'. Każdy zikr ma inny wyraz, oferując inne doświadczenia, nastrój, emocje i jakość. Rozważamy także aspekty Sama, takie jak poezja i praktyki, które pomagają Kręgowi Sama przygotować się do wspólnego śpiewania zikr. Jaki jest nasz adab, moralność na codzień i nasz sposób zachowania podczas przebywania w Kręgu. Czego można się spodziewać na końcu zikr, jeśli nie całkowitego rozpuszczenia ego, serca i duszy w Bogu.

Droga Sufi - The Sufi Way 

Podejście Drogi Sufi, Ścieżki Sufich, do duchowego wzrostu zachęca zarówno do praktyki kontemplacyjnej, jak i do prowadzenia pełnego, zrównoważonego życia, które jest obecne zarówno w radościach, jak i cierpieniach świata. Sufizm jest drogą światła i miłości Bożej. Sufi jest podróżnikiem na ścieżce światła, miłości i prawdy, wędrowcem powracającym do Boga (Allaah, Ellah, Eloah, El, Elohim) poprzez tajemnice serca. Dla sufich relacja z Bogiem to relacja kochanka i Ukochanego, a sufi są również znani jako miłośnicy Boga (Allaah, Ellah, Eloah). Podróż do Boga (Allaah) odbywa się w sercu czy poprzez serce do głębi duszy, a potem wzwyż ku Wyższej Jaźni oraz prosto do Boga i przez wieki Sufi podróżowali głęboko poprzez serce i duszę, poprzez sekretne komnaty serca, gdzie wielbiciel i Umiłowany dzielą ekstazę zjednoczenia, duchowego zjednoczenia. Nazwa "Droga Sufi", oryginalnie Sufi Tariqah, używali już pierwsi Sufi u zarania powstania pierwszych zgromadzeń uczniów inicjowanych, jako Ludzie Groty lub Bractwo Proroka, Towarzysze Świętego Proroka. Sufi Tariqah często oddaje się jako Ścieżka Czystości lub Ścieżka Mądrości, znaczeniowo najlepiej jako Droga Czystej Mądrości lub Droga Świętej Mądrości Bożej. Często używamy także przekładu jako Święta Droga lub Droga Czystości, Święty Zakon Sufi Ćiśti. W Indii, na subkontynencie indyjskim, są dwadzieścia dwa sanktuaria grobu Świętych Sufich o statusie Waleey, 22 Dargah Przyjaciół Boga wokół których zorganizowana jest cała Tradycja Sufi Ćiśti.

Jak osiągnąć poziom duchowy w sufizmie? 

Główne metody rozwoju duchowego i osiągania postępu duchowego w tradycji sufickiej to:

1. Postępuj zgodnie ze wskazówkami i instrukcjami upoważnionego Szajcha lub Przewodnika Duchowego (Murszida).

2. Wykonuj dhikr (zikr, zekr), czyli wspominanie Boga poprzez recytację Jego Świętych Imion i Atrybutów, wysławiając Go i wychwalając Stwórcę wszystkiego.

3. Uczestnictwo w spotkaniach z poradami duchowymi i dhikrem organizowanych w obecności Szajcha czy Murszida lub jego przedstawiciela; siedząc razem, modląc się razem, medytując razem, witając wszystkich, którzy przychodzą, aby chwalić i wielbić Imię Boga.

4. Studiując traktaty duchowe i mistyczne oraz wielkie dzieła ezoteryczne pod kierunkiem nauczyciela duchowego.

5. Codziennie praktykuj modlitwy, medytacje, duchowe pieśni, wazify i zikry, uczęszczaj na spotkania sufickie.

Czym jest Droga Sufi w praktycznych tematach?

1. Istnienie Jednego Boga. Najwyższy Bóg zawsze jest tylko Jeden. Relacje Bóg - Prorok, Posłaniec Boży.

2. W istnieniu istot duchowych zwanych aniołami (Dżibra'il, Mikha'il), ich życiu, funkcjach i rajskich ogrodach.

3. Wiara w nauki duchowe i mistyczne w objawieniach Bożych (Testamentach), Psalmach objawionych Dawidowi, Torze zesłanej Mojżeszowi, Nowym Testamencie przekazanym Jezusowi oraz w Trzecim i Ostatnim Testamencie, Koranie przekazanym Muhammadowi (pokój z nimi wszystkimi). Sufi studiują księgi objawione skupiając się na treści przekazu duchowego oraz radach i zaleceniach jakie otrzymywali poszukujący Boga.

4. Wszyscy prorocy, którzy zostali wysłani jako miłosierdzie dla ludzkości: Adam, Set, Henoch, Noe, Abraham, Mojżesz, Eliasz, Jezus, Muhammad... Pięciu Wielkich Proroków Przymierzy. Prorocy Wniebowzięci (Henoch, Eliasz, Jezus). Dusze i charakter proroków oraz posłańców Bożych.

5. Dzień Sądu i Zmartwychwstanie, Sąd Ostateczny, także mały sąd pośmiertny sprawowany przez anioły Boga oraz wielki sąd ostateczny.

6. Boski dekret (przeznaczenie), Istota zikru (dhikr, zekr).

7. Istnienie sił zła, demonicznych istot, takich jak szejtany, dżiny, ghule i radzenie sobie z ich atakami. Walka sił ciemności z siłami Światła, zasady wielkiej walki z nafs i ciemnymi wpływami.

8. Wszystkie dawne religie są pojazdami i ścieżkami do Duchowej Obecności Boga, ścieżkami naprawczymi dla dusz ludzkich, objawionymi ścieżkami powrotu, chociaż w pewnym stopniu skażonymi lub zapomnianymi, stąd mało skutecznymi.

9. Odnajdywanie istoty nauk duchowych, skupianie na esencji wiedzy duchowej i ezoterycznej danej od Boga poprzez Świętych Proroków i Posłańców.

Podstawowe powszechnie znane słownictwo sufickie

Allaah, Ellah, Eloah, El, Elohim - Bóg, Absolut, Bóg Stwórca, największe Imię Boga w językach semickich;

Dargah - santuarium grobu sufickiego świętego wokół którego rozwija się praktyka sufickiej ścieżki duchowej;

Derwisz, Darwisz - eremita, pustelnik, wyrzeczeniec, samnjasin, mnich wędrowny;

Faqir, Fuqarah - ubogi, ubodzy duchem; obdarzony mocami duchowymi charyzmatyk; osoba która wszystko wyjednuje modlitwą dla innych, ktoś potężny w modlitwie wstawienniczej;

Hadra - Obecność, Boże Obecność;

Khankah, w spolszczeniu Chankah - wspólnota suficka skupiona wokół Pira, murszidów i szajchów;

Muraqabah - kontemplacja, medytacja, rozważania;

Murszid, r.ż. Murszida - od Raszid - właściwie prowadzony i właściwie prowadzący; nauczyciel duchowy; ktoś kto prowadzi innych właściwą drogą we właściwy sposób do Boga;

Muszahadah - medytacja, typowe zatopienie w obiekcie skupienia;

Sama' (samaa') - wewętrzne wsłuchiwanie, ceremonia praktyki sufickiej skupiona wokół zikrów i muzyki oraz śpiewów;

Sufi, Soofeey - Czysty, Mądry, Mędrzec, Mistrz Mądrości, Święty Boży, Święty Mędrzec;

Suhbat, Sohbet - dyskurs, wykład lub kazanie mędrca sufickiego, lekcja od mistrza, duchowa rozmowa ucznia z oświeconą duszą w postaci mistrza duchowego czyli szajcha lub murszida;

Szajch (Shaykh) - mistrz duchowy, przewodnik duchowy, strażnik ścieżki;

Tariqah, Tariqat - Droga, Ścieżka, Trakt, Trasa, Trajektornia;

Tasawwuf - duchowość i mistyka, mistycyzm, wiedza duchowa, wszystko co służy oczyszczaniu i osiąganiu czystości, świętości, safa;

Urs - uroczyste obchody dnia odejścia świętego o statusie Waliy, rocznica połączenia świętego z Bogiem; zwykle obchodzona wedle dnia kalendarzowego lub jako wydarzenie kilkudniowe w miesiącu w którym wypada rocznica.

Waliy, Walee, l.mn. Auliya, Awliya - Przyjaciel, Bliski, Przyjaciel Boga;

Zawiyah, Zawiya - miejsce, sala, budynek, całkowicie poświęcone na praktykę sufickiego Zikru;

Zikr, zekr, dhikr - pamiętanie, powtarzanie, recytowanie, wspominanie Imienia Boga; pamiętamy, że tylko frazy z Imieniem Allah są nazywane mistycznym słowem zikr/dhikr;

Nawet Sztuczna Inteligencja - AI - Praktykuje Czytanie Nauk Sufickich