Muraqaba - medytacja suficka

MURAQABA - Medytacja suficka, jej stadia i metody  

Muraqaba, murakaba, muraaqaba, murakebe - po arabsku: مراقبة - to sufickie słowo oznaczające medytacje i kontemplacje. Dosłownie jest to arabski termin oznaczają "doglądanie", "czuwanie", "zatroszczenie się", "dopilnowanie", „czekanie”, „ochranianie” lub "mieć oko na coś/kogoś". Metaforycznie, pokazuje to, że wraz z medytacją, osoba czuwa nad czymś, dogląda czegoś czy troszczy się o coś, co wedle sufich jest pracą duchową doglądania i zatroszczenia się o duchowe serce czy samą boską duszę w sercu, co oczywiście wymaga sporej wiedzy o sercu i duszy, o otoczeniu oraz środowisku serca i duszy, a także o Stwórcy serca i boskiej duszy. Generalnym celem muraqaba jest tak głębokie skupienie się na Bogu, aby realnie doświadczyć Obecności Boga. 

Medytacja Suficka - Ajmer, Indie

Aby praktykować muraqaba radzi się zorganizować zaciszne miejsce, spokojną komnatę czy chociaż mały pokoik, oświetlony niezbyt mocno ani niezbyt ciemny, w którym łatwo się skupić, odprężyć i zaabsorbować sprawami metafizycznymi. Miejsce do praktykowania musi dawać poczucie bezpieczeństwa, bez osób które przeszkadzają, hałasują, indagują. Potrzeba dobrych warunków dla pełnego skupienia umysłu i uwagi na przedmiocie medytacji. Praktyki ćwiczeń koncentracji i medytacji wykonuje się w przeznaczonych do tego pozycjach ciała, w tym szczególnie w siadzie skrzyżnym (tureckim) oraz w siadzie klęcznym, z wyprostowanym tułowiem i rozluźnionym ciałem. 

I. Etapy i stany Muraqaba

Istnieje kilkanaście etapów czy pięter albo stanów medytacji zwanych maqamat (po arabsku: مقامات stadia, etapy, piętra, fazy, stacje) w których sufi i derwisze szeroko ujmują oraz kategoryzują swoją drogę wzniesienia na duchowe wyżyny ku niebiosom. Kategoryzacja etapów medytacji jest nieco arbitralna czy schematyczna, a każdy stopień czy etap miewa wiele podpoziomów czy odmian, zatem nie zawsze łatwo komuś bez głębszego doświadczenia rozeznać się w owych głębiach duchowej podróży ku boskiej świadomości. Podczas procesu przebudzenia i oświecenia, niektóre etapy mogą się połączyć i zlewać lub wzajemnie na siebie zachodzić, szczególnie jeśli chodzi o etapy sąsiadujące ze sobą. 

Poznawanie Jaźni (Gnoza Ego) 

1. Ghanood (Senność, ospałość, półsen)

Ghanood (ghanud to początkowy etap praktyki medytacyjnej (muraqaby). Kiedy człowiek rozpoczyna praktykowanie medytacji, zwykle wchodzi w senny czy półsenny stan medytacyjny, a czasem wręcz notorycznie zasypia, nawet siedząc w pozycji lotosowej. Z upływem czasu i postępu w praktyce osoba medytująca przechodzi w stan pośredni pomiędzy śnieniem a czuwaniem, na pogranicze zaśnięcia i jawy, snu i czuwania. Osoba zwykle pamięta, że coś się w takim stanie działo czy widziało, jednakże nie jest zwykle w stanie wyszczególnić dokładnie co się wydarzyło. Na tym etapie, każda próba medytowania bywa lekiem nasennym, gdyż powoduje zasypianie, a już szczególnie medytowanie wieczorem przed snem kończy się zwykle zaśnięciem. Niestety, bardzo wielu praktykujących rozmaite medytacje, nawet przez wiele lat, pozostaje na tym początkowym etapie, nie opuszcza tego pierwszego piętra praktykowania (siedzenie medytacyjnego). Sztuką jest tutaj nauczyć się trwać w świadomości pomiędzy jawą, a snem, ale jednak nie zasypiać, jak to się zdarza większości praktykujących ze słabszą motywacją i słabą wolą. 

An-Nur Boskie Światło Uzdrawianie Unani

AN-NUR - BOSKIE ŚWIATŁO - WARSZTATY UZDRAWIANIA 

Klejnoty Duchowego Uzdrawiania Sufickiej Tradycji Unani 

Metoda An-Nur (błędnie pisana Al-Nur), a także Ilahinur, znana jest od ponad 1500 lat jako część tradycyjnej wschodniej medycyny Unani, oparta o ludowe sposoby leczenia w krajach arabskich, w Persji, Indii, Pakistanie, Tajlandii i Afganistanie, jest niezwykle prosta i zdumiewająco skuteczna. An-Nur (Boskie Światło) to niezwykle skuteczny system terapii i leczenia, najlepiej działa przeciwko depresji, nerwicom i fobiom. Doskonale oddziałuje na sferę psychiczną u człowieka. Nie trzeba An-Nur studiować latami, a jedynie regularnie praktykować na sufickich warsztatach, pod okiem sufickich nauczycieli i mistrzów, szajchów czy murszidów. An-Nur traktuje pacjenta holistycznie i doszukuje się przyczyn choroby, a nie koncentruje się na ich objawach. 

W obecnym czasie mamy wiele metod uzdrawiania ludzi, jedne są bardziej skuteczne, inne mniej, niektóre są zwykłym oszustwem dla nabierania naiwnych. Wracamy jednakże do starych i sprawdzonych metod uzdrawiania, które przedwcześnie porzucone na korzyść nowych – teraz mają swój renesans. Wiele z nich, także metody dawnych sufich jest poszerzanych o współczesną wiedzę, a działania ich są dużo skuteczniejsze. Duże możliwości przemieszczania się po naszym globie sprawiają, że osobiście mamy możliwość zetknięcia się ze starymi metodami uzdrawiania tubylczej ludności danego kraju. Są jednak takie rejony na świecie, które bardzo niechętnie witały obcych i nie dawały nawet szansy na zapoznanie się z ich metodami leczenia. Mamy tu na myśli kraje arabskie i rejony Indii jak Kaszmir oraz Persję (Iran). W wielu rejonach świata ludzie z dużą nieufnością podchodzą do obcych a nawet nie chcą wpuszczać do swojego kraju turystów, bojąc się ich wpływów i ujawnienia swych tajemnic. An-Nur to starożytna suficka metoda uzdrawiania pojawiająca się na Bliskim Wschodzie, w Arabii oraz w dawnej Persji, a współcześnie w Europie, mająca już także swoich zwolenników na terenie Australii, Azji, Ameryki i Afryki. 

Metoda Uzdrawiania An-Nur (Boskie Światło, błędnie nazywana Al-Nur) ta jest na tyle prosta, że każdy jest w stanie ją opanować, chociaż to część starej medycznej tradycji Unani. Łatwość jej stosowania pozwala wprowadzić ją o każdej porze i w każdych warunkach. Najpierw nasi adepci stosują ją na sobie, aby odczuć różnicę stanu odczuć przed i po sesji. Następnie przenosi się tę metodę jak zwykle na rodzinę i wszystkich bliskich, którym dokuczają jakieś choroby. Jakże są zdziwieni i usatysfakcjonowani, kiedy zaczynają mieć pierwsze wyniki, kiedy na twarzy pacjenta zagości uśmiech. To takie wzruszające i mobilizujące adepta do dalszego wysiłku w kierunku pomocy ludziom szczególnie z chorobami przewlekłymi. Naturalnie na poziomie I stopnia nie będziemy zabierać się za nowotwory, ale za te podstawowe dolegliwości, które występują u chorego najczęściej. Na sufickich warsztatach I stopnia przerabiamy to co najważniejsze – uczymy się odstresowywać i wprowadzać w stan relaksu, medytacji. Będziecie zaskoczeni jak wiele chorób i dolegliwości znika w wyniku głębokiego relaksu i skupieniu w Boskim Świetle An-Nur. 

Raj i Nieskończone Ogrody Wschodu

Niebiańskie Ogrody Boskiego Raju

We wszystkich wielkich religiach znanych ludzkości istnieją kierunki mistyczne czy ezoteryczne, które szukają niekonwencjonalnych dróg i ścieżek, aby dotrzeć do ostatecznego celu, do bóstwa czy Boga, Absolutu. W zależności od tradycji religijnej jest nim na przykład osobowy Bóg, Absolut, nieskończona Światłość, wieczna Szczęśliwość etc. Również w islamie istnieje podobny kierunek, zwany tasawwuf, będący kulminacją i koroną duchowości islamu, a podstawą uniwersalnego w swej istocie sufizmu. Na początku dominowała wśród mistyków muzułmańskich surowa asceza wynikająca z lęku przed Bogiem jako sprawiedliwym, ale okrutnym Sędzią. W późniejszej fazie rozwoju miejsce rygoryzmu zajęły poznanie i miłość. Konkretnie chodziło o pełne poznanie jedności i jedyności Boga (tauhid), a także o dążenie do zespolenia się z nim przez całkowite oddanie siebie. Mistycy muzułmańscy przyjmowali, że istnieje tylko jedna droga do poznania wiedzy prawdziwej, która prowadzi przez wewnętrzne do­świadczenie, ekstazę i jedność z Bogiem - Droga Wzniesienia, Ścieżka do Boga (Allah). Poza mistycyzmem ludowym rozwinął się w islamie mistycyzm filozoficzny pozostający pod silnym wpływem neoplatońskiej doktryny o emanacji, który przyjął postać monizmu i panteizmu. Największym jego przedstawicielem był myśliciel i poeta arab­ski, Ibn al-‘Arabi zwany Wiekim Szajchem. Oba rodzaje tasawwuf (mistyka, mistycyzm), ten ludowy i ten filozoficzny, kształtują również współczesne oblicze islamu, a także eksplorowane są przez odwiecznie uniwersalistyczny sufizm. 

W nieskończonych „Ogrodach Wschodu” Selima Chazbijewicza 

Topos ogrodu należy do najważniejszych motywów w kulturze europejskiej i bliskowschodniej oraz perskiej. Według Starego Testamentu, to właśnie w Rajskim Ogrodzie Bóg (hebr. Eloah, JHWH) umieścił człowieka (Adam Kadmon) zaraz po jego stworzeniu. Jednakże człowiek zwiódł Boga (Eloah, JHWH), za co spotkała go kara wygnania (banicja) z Raju do krainy, w której miejsce wiecznej szczęśliwości zajęła codzienność nękana chorobami i śmiercią (świat śmiertelnych). Od tej pory topos ogrodu wiąże się ściśle z mitem wygnania, w którym człowiek pełni rolę wiecznego wędrowca (homo viator), tułacza przemierzającego przestrzeń planu ziemskiego oraz zaświatów dla życia pośmiertnego. 

Pewna obcość przestrzeni doświadczanej przywoływała jednak od samego początku myśl o rajskiej Krainie Utraconej. Miejscem uobecniania się tego fantazmatu (bo dzisiaj chyba i w taki sposób można mówić o toposie ogrodu) stała się sztuka. Stąd też interesujący nas topos czy symbol podlegał takim samym przemianom jak dziedzina, której stał się integralną częścią. W pracach naukowych poświęconych motywowi ogrodu w różnych epokach kulturowych, możemy przeczytać m.in. o jego typach w klasycyzmie (ogród angielski i ogród francuski), o procesie uduchowienia ogrodu u romantyków, czy też o ogrodach onirycznych w literaturze dwudziestowiecznej. 

Warto jednak przyjrzeć się toposowi ogrodu również w perspektywie transkulturowej. Okazją ku temu może być, wydany w Polsce tom poetycki Selima Chazbijewicza. Autor jest muzułmaninem, polskim Tatarem, a więc przedstawicielem wyrosłej na styku wielkich kultur Wschodu i Zachodu grupy etnicznej, która najbardziej chyba doświadczyła kulturotwórczej roli Pogranicza. Książka poety nosi tytuł „Hymn do Sofii” (Olsztyn 2005) i zawiera kilkadziesiąt utworów zebranych w dwa cykle: „Nieskończoność” i „Ogrody Wschodu”.