Księga Henocha - Mistyczny Apokryf

KSIĘGA HENOCHA - Mistyczne Pismo Święte Biblii Koptyjskiej

Księga Henocha - księga mistyczna i apokryficzna rzymskiego Starego Testamentu. Znajduje się jednak w koptyjskim kanonie Pisma Świętego jako natchniona i kanoniczna. Zwierzchnicy wczesnoetiopskiego kościoła chrześcijańskiego włączyli kronikę Świętego Proroka Henocha do swego kanonu Biblii. Istnieją trzy księgi apokryficzne przypisywane Świętemu Prorokowi Henochowi (Enoch, Henoch). Są to Księga Henocha etiopska, Księga Henocha słowiańska oraz Księga Henocha hebrajska. Księga Henocha etiopska jest najpopularniejsza i najczęściej cytowana. Opisuje ona kontakt proroka Henocha z istotami "z innego świata", które uznał za anioły Boga lub jakieś inne wyższe istoty, oraz jego podróż z nimi po wszechświecie i w czasie.

Święty Prorok Henoch

Prorok Henoch - Ojciec Mistrzów i Świętych

Enoch lub Henoch (arabskie Idris) — to imię męskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia Hanokh (Hanoch), oznaczającego "pełen poświęcenia", "wyświęcony". W Starym Testamencie występowały postaci o tym imieniu: 

* syn Jereda i ojciec Metuzelacha, ten od Księgi

* syn Kaina i ojciec Irada.

* syn Abrahama i Ketury

Najbardziej znany Enoch czy Henoch to Siódmy Patriarcha, bohater apokryficznej Księgi Henocha, w której było mu dane zobaczyć aniołów i niebiański tron Metatrona. Enoch imieniny obchodzi 3 stycznia. Po hebrajsku Henoch to także Wtajemniczony, Wyświęcony. Po wypełnieniu swej ziemskiej posługi Święty Prorok Henoch wstąpił do nieba na 'ognistym rydwanie'. W religiach abrahamowych prorokiem jest osoba będąca w kontakcie z Bogiem (hebr. Elohim, arab. Allah), będąca Jego "ustami" na ziemi, nierzadko założyciel jakiejś religii lub mistycznej tradycji (Noe, Zaratusztra, Abraham, Izmael, Mojżesz, Eliasz, Jezus, Muhammad). Henoch jest jednym z biblijnych bohaterów. Bóg zabrał Świętego Henocha na koniec jego życia, które trwało 365 lat, zabrał go razem z ciałem i możemy się domyślać tylko, że Henoch został przeniesiony do rajskiego ogrodu Eden. 

Prorok o imieniu Henoch, ojciec Matuzalema, najdłużej żyjącego człowieka z potomków Seta (hebr. Szet), czyli setytów żył w latach 622-987 czyli 365 lat, zaś Matuzalem żył w latach 687-1656 od stworzenia Adama (Człowieka). Henoch, po zrodzeniu Matuzalema, jak napisano w Biblii, chodził w przyjaźni z Bogiem przez 300 lat. Rok 987 po stworzeniu Adama wedle kalendarza żydowskiego, to rok zabrania Proroka Henocha do raju, rok pierwszego wniebowzięcia ludzkiej istoty razem z ciałem. W Księdze Henocha doszukiwano się recepty na długie życie i sposobów Zbawienia, a także podstaw dla żydowskiej Kabały, chrześcijańskiej Mistyki i Gnozy oraz dla Sufizmu. 

Archaniołowie

Anioły i Archanioły 

Anioł, po grecku angelos, w języku hebrajskim מלאך, mal’ach, po staropersku angaros, po arabsku malak – to byt duchowy, boski posłaniec, zwiastun, w wielu religiach istota nadprzyrodzona, która służy i na różne sposoby wypełnia zamysły Boga (Elohim, Allah, Brahman). Słowo angelos pochodzi od staroperskiego angaros, a to od sanskryckiego angiras oznaczającego ducha Bożego, posłańca. 

Archanioł Gabriel i Święty Prorok Muhammad

Archanioł – w niektórych religiach i tradycjach duchowości oraz mistyki: to każdy byt duchowy, stojący w hierarchii niebiańskiej wyżej niż pozostali aniołowie, naczelnik aniołów. Określenie to dotyczy także jednego z dziewięciu chórów anielskich. Zazwyczaj archaniołowie są utożsamiani z najwyższymi książętami nieba. Jednak według Pseudo-Dionizego stanowią oni ósmy (z dziewięciu) licząc od góry chór anielski. Stoją na czele hufców anielskich, dowodzą zwykłymi aniołami. Według różnych tradycji różna jest liczba archaniołów, przy czym zazwyczaj wymienia się siedmiu. Archaniołowie są najważniejszymi Aniołami ludzkości. Archaniołowie mają ogromny zakres działania, który dotyczy miedzy innymi postępu i ewolucji ludzkich istot na duchowej ścieżce rozwoju. Żyją w przenikającym je boskim Świetle (an-Nur) i przekazują boskie Światło do otwartych ludzkich serc. Chronią ludzkość przed siłami mroku, chaosu i diskordii, stawiając im opór, rozpraszając mroki ciemności i demonizmu. Ponadto archanioły prowadzą ludzi wybranych przez Boga, kierują nimi doradzając i ochraniając, przesyłając im impulsy Światła do wielkich ogólnoświatowych zmian. 

O ile niektóre Anioły jako Anioły Stróże opiekują się jednostkami ludzkimi, Archaniołowie przewodzą całej ludzkości, ochraniają ludzkość przed zgubą ze strony demonicznych sił ciemności, mrocznego chaosu i diskordii. Archanioły są także wodzami zastępów anielskich i siłą wykonawczą boskości. Najczęściej źródła podają imiona Siedmiu Archaniołów, jednakże w zależności od autora nawet w obrębie owych siedmiu anielskich dowódców poszczególne imiona różnią się od siebie. Jest to całkowicie zrozumiałe, kiedy uświadomimy sobie, że wszystkie anielskie imiona są bardziej symboliczne i mają za zadanie ułatwić nam zrozumienie aniołów, ich mocy, potęgi oraz zadań. Archaniołowie działają w obrębie wyższego umysłu i duszy (wyższej jaźni), dlatego umownie należą do niebiańskiej sfery Merkurego (Hermesa) i hermetyzmu. Wniosek stąd, że wszystkie 72 Anioły Merkurego są Archaniołami. Jeśli przyjmiemy, że bycie Archaniołem przypomina pewną kierownicza funkcję, to nie dziwi nas, ze Archaniołami wyższej rangi są także Serafiny, Cherubiny, Trony wedle anielskiej Hierarchii Duchowej... 

Aniołowie oraz archaniołowie są istotami ze swej natury różnymi od ludzi, istotami stworzonymi z czystego, boskiego światła. Należą do stworzeń niebiańskich, boskich, są nam bliscy. Kościół chrześcijański, katolicki obchodzi ich święto, a niektóre nurty chrzescijaństwa obchodzą święta poszczególnych aniołów głównodowodzących, archaniołów. Do ostatniej reformy kalendarza kościelnego (z 14 lutego 1969 roku) istniały trzy odrębne święta: św. Michała czczono 29 września, św. Gabriela - 24 marca, a św. Rafała - 24 października. Obecnie wszyscy trzej archaniołowie są czczeni wspólnie, jednak katolickie traditio stanowczo obchodzi trzy anielskie święta. W tradycji chrześcijańskiej Michał, Michael, to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn 10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), główny archanioł, obdarzony przez Boga (hebr. Elohim, JHWH, arab. Allah) szczególnym zaufaniem. Hebrajskie imię Mika'el (Michael) znaczy "Któż jak Bóg". Według tradycji, kiedy stary i podstępny demon Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu namówił część aniołów Nieba, Archanioł Michał miał wystąpić i z okrzykiem "Któż jak Bóg" wypowiedzieć wojnę aniołom zdeprawowanym, demonom i szatanom, wypędzając ich z kręgów nieba. 

Promienne Orędzie Zakonu Sufich

Promienne orędzie zakonu sufich - przekaz nauk sufickich 

(Przez miesiąc księżycowy, każdego kolejnego dnia czytaj rozumnie i rozważaj jedną lekcję.) 

Oto Siedem Wersetów często powtarzanych, które stanowią Otwarcie Świętej Księgi oraz Modlitwę. Siedem Wersetów Modlitwy Otwierającej to skrócony obraz siedmiu stopni duchowej Drogi Pielgrzyma, który wspina się do swego Stwórcy. Fatiha (Otwarcie) stanowi siedem stopni ścieżki Mądrości, jaką w istocie jest każdy Zakon Suficki i może być przyrównana do siedmiu stopni perskiej piramidy zwanej ziguratem. Salât (Modlitwa), to znak, że tych siedem fraz stanowi całkowitą i doskonała modlitwę, a liczba siedem - symbol mistycznej doskonałości - dodatkowo wskazuje na pełnię i doskonałość tych wersetów jako uniwersalnej Modlitwy każdego autentycznego Zakonu Sufi. Każdy murid (uczeń) sufickiej Drogi recytuje, intonuje lub powtarza w myśli wersety tej Modlitwy (Salât) kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt razy każdego dnia swego życia. Wierni duchowej Drodze objawionej przez Archanioła Gabriela intonują zwykle nie mniej niż 17 razy dziennie, częściowo półgłosem, a częściowo w myślach. Modlitwa Otwierająca bywa też tematem skupienia myśli w czasie podróży czy spaceru. Częste powtarzanie słów Otwarcia w myślach, w różnych warunkach i okolicznościach może być źródłem Radości i Ekstazy, źródłem Azîm dla wszystkich, którzy poczuwają się do jedności serca z Zakonem Sufi lub Bractwem Subudh. Fâtiha jest sposobem oddawania czci i chwały Bogu Stwórcy, sposobem objawionym przez Archanioła Gabriela Abrahamowi i Izmaelowi a potem ponownie Muhammadowi. Odkrycie, jak każdy werset, staje się ideą objawiającą kolejny stopień ścieżki Mądrości, staje się zadaniem Pielgrzyma podążającego za przewodnictwem w każdym z sufickich zakonów życia mistycznego. Nie można zrobić żadnych postępów na duchowej drodze sufickich zakonów bez należytego utwierdzenia i pogłębienia Fâtiha w swoim sercu i umyśle. Myśli i uczucia adepta muszą zacząć żyć wpierw tą Modlitwą, zanim człowiek poszukujący będzie mógł otrzymać właściwe duchowe przewodnictwo.

W imię Boga Miłosiernego i Łaskawego

Chwała Bogu Panu Światów.

Miłosiernemu i Łaskawemu

Królowi dnia Sądu.

Ciebie jednego czcimy i ciebie jednego prosimy o pomoc.

Prowadź nas Drogą prostą,

Drogą tych, których obdarzyłeś Dobrodziejstwami (Miłością),

nie zaś tych, na których jesteś zagniewany ani tych, którzy błądzą.  

Sufickie Serce ze Skrzydłami, Sierpem Księżyca i Gwiazdą - Symbol Sufizmu

2. Siedem Wersetów często powtarzanych to esencja całej Świętej Księgi objawionej przez Gabriela, a bez pojęcia Fâtiha nikt nie zrozumiał jeszcze istoty Orędzia Sufich. Siedem gromów przemawiających swym głosem, o których mówi Apokalipsa Jana, to właśnie proroctwo o Siedmiu Wersetach Salât, Modlitwy zwanej też Chwalebną (Hamd) i Rozkoszną (Azîm). Otwarta książeczka Apokalipsy to także symbol naszej sufickiej Modlitwy, gdyż hebrajskie Fatoah oznacza waśnie zdolność Otwarcia wnętrza człowieka przed Bogiem Stwórcą i każdy kto odczyta Ap.10.1-3 zrozumie to proroctwo Gabriela dane wieki przed ponownym objawieniem Modlitwy Mohammadowi. Recytując Siedem Wersetów podążamy w ślady proroków posłanych do całej ludzkości, Abrahama, Izmaela i Mohammada. Jest to pewny kierunek, pewne ślady i znaki oraz pewne przewodnictwo. Adepci sufickiej Drogi Bożej (Sirât) kultywują codziennie głębsze rozważanie jednego z wersetów Modlitwy, aby odkryć płynące tym przewodem niebiańskie objawienie. Jeśli w niedzielę pierwszego dnia świętego tygodnia weźmiemy pierwszy werset, Bismillâh ar-Rahmân ar-Rahîm jako recytację i temat rozmyślania, to w sobotę - ostatniego dnia Świętego Tygodnia dojdziemy do wersetu siódmego rozpoczynającego się słowem Sirât (Drogą). Jest to sposób rozmyślania, medytacji, przepisany przez autentycznych przewodników sufickiej linii przekazu dla adeptów stawiających pierwsze kroki w Bractwie czy Zakonie Sufich. Każdy autentyczny Ruch Suficki wysuwa Modlitwę Otwierającą na pierwszy plan jako kluczową dla zrozumienia Przesłania Sufich. Sura (Księga) ta stanowi streszczenie Świętych Pism, oświeca wzniosły cel stworzenia człowieka oraz naucza, że stosunek Boga do człowieka opiera się na Miłosierdziu (Rahmân) oraz Łasce (Rahîm). Pierwszy werset Modlitwy winien adept wspominać rozpoczynając swój dzień, posiłek, pracę, podróż, a także wszelkie dobre dzieło jakie czyni, nawet miłosny stosunek czy towarzyskie spotkanie. Recytowanie pierwszego wersetu, najlepiej trzykrotnie, powinno przeniknąć każdy aspekt życia adepta jako chwila refleksji i skupienia.