SUBUDH

SUBUDH - Suficka Szkoła Duchowego Oddania 

Subudh – mistyczno-duchowy, ponadreligijny ruch ludzi o różnych poglądach i zainteresowaniach, różnych ras i narodowości. Jego założycielem jest dawny sufi Abu Ishaq Shami z Chishty. Doznał on około roku 900 niezwykłej iluminacji, którą, traktując jako bezpośredni dar od Boga, zaczął przekazywać innym ludziom. Abu Ishaq Shami zmarł około roku 940, a najbardziej znany jest z założenia Zakonu Sufi zwanego także Chishtiyya (perskie: Čištī). Shami wskazuje, że pochodził z Syrii, z Damaszku (ash-Sham), jednak przez wiele lat nauczał Sufickiej Drogi w Chisht w dzisiejszym Afganistanie. Jego nauczycielem i mistrzem duchowym był Mumshad Dinwari. 

Nazwa Subudh pochodzi od trzech sanskryckich pojęć: Suśila (prawe życie, cnota), Budhi (rozum, przebudzenie, siła wewnętrzna) i Dharma (poddanie się boskiej mocy, prawdziwa religia, prawość). Pochodzenie nazwy Su-Bu-Dh od indyjskich słów i pojęć pokazuje na bezpośrednio  indyjski rodowód Subudh. Znaczenia podane w nawiasach właściwie streszczają charakter tego sufickiego ruchu duchowego, którego zasadniczym celem jest dobre życie całkowicie poddane woli bożej'. 

Subudh nie zakłada żadnych dogmatycznych ideologii, nie podaje zbyt wielu wskazówek ani maksym życiowych a cała jego filozofia sprowadza się do latihanu (,,duchowych ćwiczeń’’). Latihan przychodzi z woli Boga - jest na początek około półgodzinnym stanem, który różne osoby odczuwają na swój własny sposób. Jest doświadczeniem, dzięki któremu można otrzymać specjalne łaski od Boga i wzmocnić swe duchowe z nim więzy. Każdy człowiek posiada niepowtarzalne cechy i może je poprzez Latihan wzmacniać i doskonalić. 

Siedem Bram i Siedem Niebios ułożonych warstwami

Trzy Filary Subudh to Suśila, Budhi oraz Dharma, które pokazują, że Subudh powstał w kręgu duchowości indyjskiej, nawet jak praktykowany jest prze społeczności tradycyjnego sufizmu. 

Suśila - to dobry charakter człowieka, cnotliwość w oparciu o Wolę Bożą, dobre usposobienie, prawy i szlachetny charakter. 

Budhi - to siła wewnętrznej boskiej jaźni w człowieku, siła przebudzenia, światło oświecenia, rozum, duchowy umysł, wiedza przyczynowa. 

Dharma - to oddanie, ufność i szczerość w stosunku do Wszechmogącego Boga, prawość, zasada utrzymująca kosmos w harmonii. 

SUBUDH - (Subud) jest duchowym braterstwem ludzi istniejącym w wielu krajach świata, szczególnie w Indii i Pakistanie. Członków SUBUDH łączy przeżycie duchowe, które jest wynikiem poddania się Woli Bożej, lub tak zwanej Wielkiej Sile Życia. Fundamentem SUBUDH jest bezpośrednie doświadczenie mocy Bożego Ducha Świętego (Ruh Allah), a nie nauka czy dogmat. 

SUBUDH jest osobistą ścieżką rozwoju duchowego, której celem jest osiągnięcie pełni człowieczeństwa, a później boskości. Słowo SUBUDH oznacza jedność lub całość, zarówno zewnętrznie jak i wewnętrznie. Zewnętrzną formą SUBUDH jest charytatywna działalność społeczna na rzecz biednych i ubogich. 

SUBUDH jest apolityczny, otwarty dla wszystkich ras, narodowości i wyznań, bez zróżnicowania. Dlatego wśród jego członków można spotkać ludzi wszystkich religii, oraz tych bez żadnych przekonań religijnych. SUBUDH nie zastępuje nikomu religii, lecz przeciwnie, stwarza możliwość jej pogłębienia. SUBUDH to braterstwo kobiet i mężczyzn wszystkich ras i religii, zjednoczonych wielbieniem Boga w Latihanie. 

SUBUDH nie angażuje się w żadną agresywną formę propagandy lub reklamy sufizmu. Natomiast istnieją książki o SUBUDH i o indywidualnych przeżyciach osób będących jego członkami. SUBUDH jest praktykowany przez starożytnych mędrców i mistrzów sufickich z obszaru dzisiejszej Indii oraz Pakistanu i Iranu, a także Indonezji. 

Praktyka SUBUDH rozpoczyna się od inicjacji zwanej duchowym otwarciem, poddaniem Woli Bożej. Subudh po raz pierwszy „pojawił” się w Polsce w roku 1979. Zapoczątkowały go osoby polskiego pochodzenia z Anglii. Początkowo rozwijał się w takich miastach jak Szczecin i Gdańsk by wkrótce główną swoją aktywność przenieść do Torunia i Olsztyna.

Pir Hazrat Pak Subuh Inayat Shahvali Chishti - Jhuleylal Darya Sai

Rozwój Subudh był burzliwy, był domeną czasów wygłodniałych po latach komunizmu, który to na chwilę zelżał i pozwolił na większą swobodę działania, na praktykowanie orientalnej duchowości takiej jak Sufizm i Subudh. W tym czasie do Subudh dołączyło ponad 500 osób. Odbywały się regularne sesje duchowego oddania, latihany, i były regularne wizyty osób z zagranicy wspierających swoim doświadczeniem rodzący się suficki ruch Subudh w Polsce. 

Nawet grudzień roku 1981 czyli stan wojenny nie wstrzymał możliwości wizyt osób z zagranicy. Subudh jednak zszedł w pewnym stopniu do podziemia jak wiele podobnych ruchów. W kolejnych latach to przybywało to ubywało osób praktykujących, jako, że Polacy mają jakąś dziwną trudność w rzetelnej i trwałej pracy nad swoim duchowym rozwojem. 

W chwili obecnej Subudh jest około 30 grup liczących po kilkanaście lub kilkadziesiąt osób spotykających się na regularny latihan w miastach takich jak Szczecin, Gdańsk, Gdynia, Olsztyn, Poznań, Łomża, Siedlce, Warszawa, Łódź, Toruń, Jaworzno, Gliwice, Brzeg, Piła, Częstochowa, Włocławek, Sieradz, Zielona Góra, Wrocław czy Kraków. 

Pełna oryginalna nazwa Ruchu SUBUDH to: Sufi Ruhaniyyat Subudh Khankah. Oprócz członków praktykujących sufickie harmonizowanie z Wolą Boga, mamy w społeczności duchowej także tak zwanych testerów, pomocników, odbierających wyraźniej Wolę Niebios, z indonezyjska zwanych Terimah, dosłownie "Odbiorcy". Wyczuwanie Woli Boga, Woli Niebios nie jest łatwe, ale możliwe, jednak trzeba podchodzić do takich intuicyjnie odbieranych wskazówek nader ostrożnie i delikatnie. 

Terimah to doświadczenie spontanicznego ruchu, obrazów, wizji, dźwięków, stanów emocjonalnych, które coś sygnalizują, ostrzegają lub wskazują, zalecają. Należy pamiętać, że większość ludzi na początku odbiera uwalniające napięcia i traumy ich wnętrza wrażenia z zasobów podświadomości i trzeba pewnego wysiłku, skupienia oraz duchowego oddania oraz odblokowania, aby zacząć odbierać impulsy płynące z góry, z Niebios, od Boga, zamiast te, które zwykle wyłaniają się z podświadomości, z banku pamięci i wspomnień reaktywnego umysłu, niższego ja. 

Subudh zaleca praktykowanie oczyszczających postów, także dla całej ludzkości polecany jest Ramadan, gdzie funkcjonuje się przez 30 lub 40 dni na jednym skromnym posiłku zjadanym o zmierzchu, zaraz po zachodzie słońca. Poleca się Prihatin, posty indywidualne, o różnej długości i intensywności. Osoby, które nie zostały przyjęte do Subudh poprzez Otwierającą Inicjację (Bayat) nie mogą uczestniczyć w spotkaniach grup czy wspólnot Bractwa Subudh, Duchowego Braterstwa Subudh. Oznacza to, że Subudh jest organizacją hermetyczną w strukturze Zakonów Sufickich. 

Zasadnicza praktyka Subudh jest grupowa, wykonywana wspólnie przez kilka/naście osób, zatem dla prawidłowej praktyki i postępów potrzeba kilka osób z okolicy, aby zainicjować Grupę czy Wspólnotę Subudh. Członkami praktykującymi Subudh mogą być wyłącznie osoby o cechach dojrzałego, dorosłego człowieka, zatem do Subudh generalnie przyjmowane są osoby dorosłe, zdrowe psychicznie, wykazujące się odpowiedzialnością i życiową dojrzałością. Samo regularne uczestnictwo w praktyce duchowej Subudh już wymaga poważnej życiowej, dojrzałej decyzji, zatem aspirować mogą osoby rekomendowane jako życiowo stabilne, dojrzałe i odpowiedzialne. Oczekiwanie na Otwarcie Inicjacyjne i Przyjęcie do Grupy czy Wspólnoty Subudh trwa przynajmniej 3 miesiące, ale bywa, że kilka lat, jak to w tradycjach sufickich. 

Pir Tahir Pak Subuh - Sai Jhuley Lal

Od Suśila, Budhi, Dharma mamy indyjską nazwę Subudha bo to od pierwszych sylab się robi, a w słowie Dharma, pierwszą literką jest przydechowe 'Dh'. Ostatniego A się nie czyta i nie pisze w Urdu czy Hindi, którymi piszą Sufi w Indii. Mamy zatem w poprawnej oryginalnej pisowni Subudh czy SuBuDh. Subudha, सुबुध to słowo pochodzące z Sanskrytu, spotykane po raz pierwszy w Atharwawedzie. Subudha oznacza osobę czujną, przytomną, świadomą, świetlistą, światłą, jasną, szeroko świadomą. Nazwa Subudh, Subudha, Subudhy to często nazwisko, także nazwa szpitala lub centrum ratunkowego wymagającego czujności ostrego dyżuru. 

Pisanie rodem z Indonezji jako 'Subud' jest dyletanckie i świadczy, że ktoś nie zna ani nauk duchowych SuBuDh, ani pochodzenia Subudh, ani nie ma pojęcia co to zasadniczo jest. Słowo to jest indyjskie zamienne dla arabskiego Subhan Allah. Subudh (sanskryckie: SuBuDhaH) to praktyka Subhan Allah, tyle, że w wersji praktykowanej przez Sufich mówiących na co dzień nie po arabsku, tylko w Urdu i Hindi. 

O tym, kto z lokalnie praktykujących Sufi Tariqat kwalifikuje się do praktyk Subudh czyli tradycyjnie Subhan Allad decyduje lokalny Szajch lub Murszid Suficki! Dobrze zatem rażące błędy transliteracji poprawiać i nie popisywać się kompletną ignorancją w temacie SuBuDh wszędzie tam, gdzie napisane zostało Subud w tej niezbyt poprawnej, newage'owej formie!  

Historia Subudh to także historia sufickiej tradycji Akbariyya w Polsce, która rozkwita jako kwiatu sufi/zmu w Europie Środkowo-Wschodniej, co nadeszło na fali kryzysu przełomu lat 70/80 XX wieku, a rozpoczęło się wraz z inicjowaniem w 1982 roku Sufi Ahmad Ofiel Czisti, przez Pir Akbar Suachani-al-Hadźidź do filii Subudh sufickiego zakonu Akbariyya (gałąź linii Cziszti)! Już w 1983 roku Sufi Ahmad został wyświęcony i pobłogosławiony jako Nauczyciel Duchowy, Mistrz i Przewodnik Duchowy z prawem do inicjowania Uczniów w każdej filii Akbariyya! 

W 1989 roku jego Nauczyciel, Suachani-al-Hadźidź został bestialsko zgładzony w Iranie za szerzenie nieortodoksyjnych nauk sufickich, razem z grupka uczniów, a to w ramach politycznych czystek i zamieszek sterowanych przez prawicowych muzułmańskich ajatollahów. Sufi Ahmad Ofiel Chishty zostaje w ten sposób spadkobiercą nauk duchowych linii Akbariyya w tej ezoterycznej, sekretnej gałęzi, gdyż nauczanie w Iranie praktycznie przestaje istnieć, a jest to gałąź nawiązująca do bogatej perskiej tradycji mistycznej! 

Pierwsze grupki zainteresowanych i praktykujących powstają w Człuchowie na Pomorzu, potem w Toruniu, Grudziądzu, Poznaniu, Szczecinie, Wrocławiu, Warszawie, Olsztynie, Bydgoszczy i wielu innych miastach Polski. Sufi Ahmad Ofiel otrzymał przekaz duchowej wiedzy i praktyki z ust Mistrza, przekaz, jakiego nie znajdzie ktoś, kto by przestudiował praktycznie wszystko, co tylko w dziedzinie sufickiej można znaleźć na zachodzie. W okresie 1982-1989 Sufi Ahmad Ofiel osiągnął ostatnie, dwunaste, najwyższe wtajemniczenie mistycznej ścieżki Sufi, a następnie został wprowadzony w pierwszy stopień tak zwanej Wyższej albo Wewnętrznej Ścieżki (Wyższego Zakonu Sufi) jako Buzurg (Wielki, Najwyższy).

Sai Jhuley Lal - Pir Tahir Pak Subuh - Udaićand

Sufi Ruhaniyyat Subudh Khankah (SRSK), w skrócie Bractwo Subudh; posiada cztery wewnętrzne stopnie inicjacyjnego wtajemniczenia w misterium duchowego oddania; starsi inicjowani zobowiązani są do pomagania młodszym praktykującym i organizowania spotkań dla nowicjuszy! Sufi Subudh skupia się od podstaw na praktycznym pojednaniu z Wolą Boga - Insha Allah, na harmonizowaniu z Bogiem, będąc praktyką wielkiego sufickiego ideału boskiej, kosmicznej HARMONII, Subhana Allah! 

SUBUDH - to esencjonalne doświadczenie duchowe i religijne zwane też wylaniem Ducha Świętego, prorockim Nawiedzeniem, działaniem wewnętrznej Mocy, Latihan Keddźiwan (praktykę Duchową) a w językach wschodu Saćindah, Krijaśaktipat. Sufi Ibrahim zwany jest posłańcem zielonego blasku, gdyż kolor wiosennej zieleni jest tradycyjnie kolorem nadziei, przebudzenia się do świadomego życia oraz kolorem mądrości. Współcześnie znanych jest kilka form Subudh. Jedna z inicjatyw została rozpowszechniona przez Bapaka Pak Subuh z Indonezji pod nazwą Braterstwo Subud. Odnosi się w porównaniu ze swym pierwowzorem jedynie do fundamentu oryginalnej całości luźno wiążąc się z bratersko wspólnotowym kierunkiem pracy Din-i-Illai, podczas gdy oryginalne Bractwo (Khankah) Subudh posiada cztery Kręgi Wtajemniczeń osiągalne poprzez duchową Inicjację (Bajat) z rąk Khalifa (Strażnika) Subudh, a nie jedynie Otwarcie i Testingi, jak to widać na przykładzie indonezyjskiej wersji, której pisownia nazwy jest delikatnie mówiąc spaczona. 

Prorok Muhammad zwany Sługą Boga zjednoczył plemiona arabskie i odnowił prastarą religię Abrahama. Sam był wielkim mędrcem sufickim. Jego pełne imię brzmiało Sufi Ibrahim Ibn Muhammad Abd Allah. Dwaj najwybitniejsi starożytni przedstawiciele braterskich idei Subudh to Prorok Dawid i Prorok Eliasz (Elijah). Duchowa spuścizna islamu Muhammada została przekazana ustnie przez Pir Hazrat ‘Ali jako mutasha’biha’t (boskie, wewnętrzne sekrety) całej sufickiej sukcesji ezoterycznej w Islamie. Ustny przekaz duchowej Mocy i Mądrości trwa pośród zakonów sufickich aż po dzień dzisiejszy niezależnie od prostej do zrozumienia dla każdego zewnętrznej warstwy egzoterycznej, muhkama’t, której nie należy jednak negować ani odrzucać jak to czynią pseudosufi na zachodzie, ale trzeba pogłębiać! Sufi zajmują się raczej integracją Pereł Duchowej Wiedzy niźli negacją i podziałami. 

Podstawą praktyki duchowej SuBuDh sufickiej linii Akbariyya w ogóle są tradycyjne, codzienne modlitwy duchowe rozwijane w głęboką pracę nad łasifami (wasifa) i dhikrem, pogłębiane poprzez metody medytacyjne, ćwiczenia oddechowe, wirowanie na wzór derwiszów, praktyki kontemplacji podobne do metod fakirów czy derwiszów. Podstawą praktyki, esencją doświadczenia w praktykach Akbariyya Pir Akbara jest Subudh, który jest też pierwszą i podstawowa filią Akbarija, Wielkiego Zakonu Akbara. Całą podstawową aktywność Akbariji zwiemy zwykle Sufickim Duchowym Bractwem Subudh (SDBS) lub w skrócie Sufickim Bractwem Subudh (SBS). 

Nazwa Subudh i symbol Subudh stanowią jednak serce duchowej pracy poza wszelką organizacją i strukturą. Praktyka duchowa Subudh powoduje oczyszczenie natury wewnętrznej mądrości czy duchowej samowiedzy, daje wzrost świadomości siebie i swego istnienia, a także oczyszcza z przeszkód stojących na naszej duchowej drodze rozwoju. Podstawową intencją praktykowania jest właśnie otwarcie dla oczyszczenia. Czystość (Safa) pojawia się tam, gdzie wola ludzka roztapia się w Woli Bożej. Poddanie i pokora to pierwszy i ostatni krok, ciągła lekcja dla wszystkich poważnych poszukiwaczy. Subudh to głębokie i trwałe Oddanie Woli Bożej, Woli Allah! 

W Polsce praktyki całego kierunku Świątyni Dobrej Woli, od 1983 roku reprezentuje Khalif-ul-Wesir Subudh oraz Pir-ul-Mulkh Din-i-Illai Pir Ahmad Ofiel Cziszti, wyświęcony w linii przekazu Khalif-ul-Mulk Pir Awaliya Suachani-Al-Hadźidź Al-Czisztijja. Sufi Ahmad Ofiel Chishty jest jednocześnie Siraj-un-Munir filii Ibadan Khana al-Akbariyyah! Więcej informacji o Din-i-Illai i Subudh znajdziesz w książeczkach pt.: “Subudh” i “Droga Sufich”, a także w Biuletynach-Gathekach pt.: “Kalkin – Mesjasz, Zbawiciel, Chrystus”, “Bractwo czystości i Praktyka Duchowego Oddania” i “Boska Wiara – Wiecznie Żywa Religia”. Udostępniamy także podobiznę Akbara Rasul Morya z krótką instrukcją do kontemplacji oraz podstawowe lekcje ezoteryczne zwane GATHEKA (Listy Nauczyciela do Uczniów). 

Sufickie praktyki na Wyspie Jawa w Indonezji pojawiły się dopiero w XVI wieku, wraz z migracją ludności z Indii i Azji Południowo-Wschodniej na Indonezję i jej rozliczne wyspy. Na wyspie Jawa zaadoptował się sufizm indyjski, który przejął wiele aspektów duchowości śiwaickiej oraz buddyjskiej, a sama wyspa Jawa jest wielkim tyglem w którym mieszają się wpływy i zwyczaje buddyjskie, hinduistyczne oraz muzułmańskie. Podobnie jak w Indii i Pakistanie, nie dziwią zatem typowo indyjskie, sanskryckie nazwy dla sufickich praktyk i ideałów kojarzonych zwykle z arabskim i perskim kręgiem kulturowym. 

Mistycyzm siedmiu kręgów niebios oraz siedmiu niebiańskich promieni nie dziwi w symbolice sufickich grup rodem z Jawy na Indonezji, takich jak wtórny Subud(h) Pak Subuha. Popularne są praktyki ascetycznych postów, przez okres 3, 5 lub 7 dni oraz w poniedziałki i czwartki, a także od poniedziałku do czwartku. Inną popularną formą sufickich postów na wyspie Jawa jest powstrzymanie się od wszystkiego co jest słone (solone) oraz od wszystkiego co jest słodkie (od słodyczy). 

Popularne wśród sufich i innych grup duchowych praktyki z wyspy Jawa to medytacja przez 24 godziny w całkowicie ciemnym pomieszczeniu (jaskini, grocie, piwnicy). Praktyka stania lub spacerowania przez 24 godziny, od zachodu słońca w pierwszym dniu, do zachodu słońca następnego dnia to także bardzo polecana i popularna ascetyczno-mistyczna praktyka duchowego Latihanu z wyspy Jawa w Indonezji. 

Współczesne koncepcje nauczane przez  Muhammad Subuh Sumohadiwidjojo jako indonezyjski Subud są w istocie zbieżne z założeniami teologii Sumarah - innego nurtu duchowości synkretycznej rodem z wyspy Jawa i początków XX wieku. Nacisk jest zatem na to, aby człowiek swoim ciałem i mózgiem służył Bogu, a także na sięganie do wnętrza w okolice fizycznego serca, gdzie kryje się niewidzialny duchowy świat czy wrota do boskiej Duszy (Dźiwa, Jiva), wyższych uczuć oraz połączenia z aniołami Niebios. Jeśli chodzi o medytację, popularne są praktyki pod wodospadem, w strumieniu wody spływającej z licznych tam wodospadów, oraz tradycyjne metody ascetyczne znane z Indii i Pakistanu polegające na medytacji w pozycji wiszenia na drzewie. 

Pir Tahir Pak Subuh - Jhulelal

Historycznie najbardziej wspominanym w Indii i Pakistanie Mistrzem Przewodnikiem Duchowym Subudh jest Pir Tahir Pak Subuh, który żył na przełomie IX i X wieku e.ch. w okolicach dzisiejszego Hyderabadu w Pakistanie. Podobnie jak w przypadku Abu Ishaq Shami znamy tylko datę śmierci tego wielkiego mistrza sufickiego. 

Pir Tahir Pak Subuh żył na styku dwóch wielkich kultur, perskiej i indyjskiej, z wpływami mistycznego islamu, w obszarze Sindhu znanego z dawnych miast Mohan-jo-daro oraz Harappa. Odszedł do światłości około 943 roku, krótko po mistrzu Abu Ishaq Shami z którym się wielce przyjaźnił. W Indii znany jest częściej jako Mistrz Jhuley Lal, Lal Sai, Lal  Sain, Sai Jhulelal, Darya Sai, Ya Alil, Udaićand (Udaichand), Uderolal, Dariyalal, Zinda Pir, Varun Dev lub Raja Bharati, ale wśród sufich praktykujących subudh jako Pir Hazrat Pak Subuh czy Peer Baba Hazrat Hazur Inayat Shahvali Chishti. 

Mistrz Sufi Pak Subuh, Khwaza Peer, studiował porównawczo praktyki sufickie oraz tradycyjne dharmiczne, często pokazywał alternatywy duchowości i mistyki ludziom odmiennej tradycji i kultury. Pir Hazrat Pak Subuh był w swoich czasach kimś na miarę Kabira czy Śirdi Sainatha, którzy się zresztą na Jego naukach wzorowali. Pir Hazrat Pak Subuh jest legendą całej krainy Sindhu w Indii i Pakistanie. 

Jhuley Lal - Pir Baba Hazrat Hazur Inayat Shahvali Chishti

Mistrzowi Pir Hazrat Pak Subuh znanemu jako Jhuley Lal poświęcone jest w społecznościach krainy Sindhu dwudniowe święto noworoczne celebrowane na przełomie marca i kwietnia znane jako Chet-i-Chand (Ćet-i-Ćand). Wiosenny Nowy Rok to data urodzin mistrza uważanego przez hinduską część społeczności za Ishtadeva Uderolal, zatem za postać z którą w głębinach serca należy jak najwięcej medytować. W czasie obchodów poświęcana jest czysta źródlana woda, także pierze się odzież samą wodą z rzeki. Wieczorem wykonywana jest ceremonia ku czci Waruna Dewa, bóstwa wody, kosmicznego porządku i sprawiedliwości. Wzorem mistrza Jhuley Lal, kultywowana jest 40-dniowa praktyka oczyszczenia w wodach rzeki Sindh, a na koniec 40-tu dni Chaaliho Sahab wykonywana jest wielka, majowa Ceremonia Dziękczynienia. 

Warto pamiętać, że Zinda Pir (Peer) Baba Hazrat Inayat ShahVali Chishti przez hinduską część społeczności uważany jest za Awatara Boga Waruna, który zszedł na Ziemię w odpowiedzi na wołanie tysięcy uciśnionych w owym czasie przez złe muzułmańskie rządy okupujące krainę Sindhu. W przełożeniu na tradycje sufickie, to wielki duchowy mistrz, mąż Boży o wielkiej mocy czynienia cudów oraz ogromnym poczuciu sprawiedliwości. Historia zostawiła wiele legend o Mistrzu Pak Subuh, w tym o jego cudownym narodzeniu oraz magicznym, pełnym mocy spojrzeniu jakim dysponował w zasadzie od kołyski. 

Urodziny tego Mistrza i Przewodnika Duchowego zostały zapowiedziane przez boski głos Aakashwani słyszany jednocześnie przez zgromadzenie kilkudziesięciu tysięcy czcicieli Waruna Dewa. Zgromadzeni nad rzeką Sindhu usłyszeli: "Nie obawiajcie się, przyjmę narodziny w Nasarpur w domu Devaki i Taraćanda Lohano, a potem wyzwolę was wszystkich". Pir Shaikh Tahir jest dla społeczności sufich ucieleśnieniem cudotwórcy oraz świętości zaprowadzającej Miłość, Pokój i Harmonię. Pozostajemy z wdzięcznością za przekaz praktyki duchowej SuBuDh dokonanej w X wieku przez Pir Baba Hazrat Hazur Inayat Shahvali Chishti - Pir Tahir Pak Subuh.

...........................................................cdn.