Boski Atrybut Imienia al-Haleem

WAZIFA: Boski atrybut i właściwość Imienia Al-Haleem

Imię al-Halīm (pisane także jako al-Haleem lub al-Haliim) jest jednym z Najświętszych Imion Boga w Świętym Piśmie islamu, Koranie, gdzie występuje przynajmniej 11 razy w różnych wersetach i surach, a w odmianach gramatycznych nawet 26 razy.

Al-Haleem, al-haliim (arab. الحليم) jest jednym z atrybutów, właściwości czy imion Allah Boga, Absolutu. Jest to część tradycyjnych 99 Imion Boga, atrybutów boskości i uduchowienia w mistyce i gnozie, przez które wielkie sufickie nurty duchowości wschodniej postrzegają Boga, Absolut, i które tradycyjnie są utrzymywane, jak opisano w Świętym Koranie i Sunnie, a także w wielu aramejskich, arabskich, perskich czy urdyjskich pismach duchowych i mistycznych.

Wyrozumiały, cierpliwy, przebaczający, delikatny, łagodny, samoopanowany, pobłażliwy, nieskory do gniewu

Haleem pochodzi z rdzenia tematycznego „hilm”, który ma następujące klasyczne arabskie konotacje: być wyrozumiałym, rozumnym, łagodnym, czułym, delikatnym, cierpliwym; być przebaczającym, subtelnym, rozmyślnym, pobłażliwym; być opanowanym, nie pochopnym; być spokojnym, pogodnym; być zdolnym zarządzać swoim temperamentem; być zdolnym okazywać umiar; być wolnym od gniewu, złości i nienawiści. Posiadanie właściwości „hilm” może być rozumiane jako mądrość i przewidywanie, które pozwala osobie kontrolować swój gniew, złość, agresję. Hilm to inteligencja, która, zdaniem mistyków i proroków, pozwala osobie kontrolować swój gniew i złości, nawet jeśli ich gniew czy złość a uzasadniony sytuacją. Atrybut Absolutu al-Haleem pozwala kiedy jesteś słusznie zły, kontrolować to i nie manifestować agresji ani ataków furii czy zdenerwowania.

Osoba posiadająca atrybut boskiej właściwości Al-Haleem jest Taką, która ma następujące cechy: Wiedza (wiedzieć, co się stało); Mądrość (aby kontrolować to, co sprawia, że jesteś zły czy zdenerwowany); przekonanie, że musisz być sprawiedliwie zły (tylko głupiec gniewa się bez powodu); i wreszcie przekonanie, że osoba, która jest wściekła słusznie, może zemścić się na tobie, ale nie musi.

W swojej książce „Al-Maqsad Al-Asna fi Sharah Asma „Allahu al-Husna” (znany także jako najlepszy sposób na wyjaśnienie pięknych imion Allaha), Wielki Sufi i Imam Al Ghazali tłumaczy Al Haleem jako „Nieprzepuszczalny i cierpiący”. Stwierdza, że Al Haleem jest „Tym, który świadczy o nieposłuszeństwie nieposłusznego, który widzi naruszenie nakazu („ amr”). Ale gniew nie budzi go, a wściekłość go nie chwyta. On nie jest tym, który jest pod wpływem pośpiechu i lekkomyślności podjęcia szybkiej zemsty, mimo że ma nieograniczoną moc, by to zrobić. ” Następnie cytuje werset 35:45 z Koranu: „A gdyby Allah ukarał ludzi za to, co robią, nie zostawiłby tego na plecach (powierzchni ziemi) żadnego stworzenia ...”

Munir Voß odszedł do wieczności

Jak podała na portalu "The Sufi Remembrance Project" Saki Lee, w dniu 15 marca 2018 odszedł do wieczności jeden z największych i najbardziej znanych europejskich sufickich derwiszów, przewodników odosobnień i wspaniałych sufickich nauczycieli (murszidów) - MUNIR VOß (Munir Voss). 

Murshid Munir Voß - 1951-2018

Smutna to wiadomość dla sufickiego Zakonu Inayati czyli dawnego Międzynarodowego Zakonu Sufi na Zachodzie, szczególnie dla tych, którzy poważniej traktowali suficką ścieżkę duchowego wzrostu podejmując okresowe intensywne praktyki odosobnieniowe, rekolekcyjne (retreat) w milczeniu i poście. Wiele osób pamięta sześcio-, dziesięcio-, 21 i 40-dniowe odosobnienia medytacyjne z Munirem Voß. Od około 40 lat Munir Voß bywał corocznie na letnim obozie sufickim w Alpach Szwajcarskich, gdzie prowadził zarówno grupowe jak i indywidualne odosobnienia sufickie w stylu wschodnich sufich i derwiszów. Munir Voß prowadził także odosobnienia (rekolekcje) wielkanocne, podróżował nauczać sufickiej tradycji do Indii czy Olivone w Hiszpanii i wielu innych krajów, w tym wielokrotnie prowadził warszataty sufickie i odosobnienia w Polsce, skąd wielu adeptów i adeptek sufickich pamięta Munira Voß jeszcze nawet z końca lat 80-tych XX wieku, gdyż pierwsze odosobnienie sufickie prowadził w Polsce w 1989 roku, później przez wiele lat corocznie przyjeżdżając do naszego kraju i szkoląc także liderów odosobnień. 

Kabała - podstawowe pojęcia i zasady

KABAŁA - definicje, pojęcia, zasady, symbole. Kabała, gnoza i sufizm. 

Kabała, Kabbalah leży w zainteresowaniu osób zgłębiających nauki i praktyki sufickie, chociażby dlatego, że z dawnej kabały wyłoniła się gnoza, a z kabały i gnozy razem wyłonił się sufizm. Kabała -> Gnoza -> Sufizm - to taki ciąg przyczynowo-skutkowy, dzięki któremu od 1400 lat wszyscy zainteresowani duchowością, mistyką, ezoteryką i misteriami mogą cieszyć się przywilejem praktykowania w licznych szkołach sufickich pod kierunkiem mistrzów i przewodników duchowych niosących boskie światło duchowego orędzia zawartego w dawnej kabale i gnozie oraz osiągnąć poziom oświeconego wglądu gnostycznego (Marefa, Gnosis). Kabała to Babcia (Dziadek), Gnoza to Matka (Ojciec), a Sufi Tariqa to Córka (Syn) w globalnej tradycji duchowości, mistyki i ezoteryzmu czy hermetyzmu. 

Menorah - świecznik kabalistyczny

Kabała oznacza dokładnie z hebrajskiego i greckiego „qabbala” lub "qabbalah", czyli „tradycja” lub hebrajskie „otrzymywanie”. Są to duchowe, mistyczne i ezoteryczne nurty tradycji judaistycznej próbujące wyjaśnić jak można osiągnąć najwyższy poziom świadomości. Nauka kabały pochodzi jeszcze z czasów Drugiej Świątyni w Jerozolimie. Głównymi dziełami kabały są: Tora, Sefira, Sepher Jezirah („Księga Stworzenia”), Talmud dziesięciu sefirot, Ec Haim, Bahir, dzieła Ari, Sefer chasidim oraz Zohar. Nurt ten jest szczególnie popularny wśród wyznawców żydowskich, ale także wśród praktyków gnozy oraz sufizmu. Wiedza o Stwórcy, wyższym świecie, czyli Kabała była przekazywana przez kabalistów ustnie i pisemnie. Pierwsza księga Kabały "Tajny anioł", "Anioł Tajemnicy" lub "Księga Anioła Raziela" - "Raziel ha-Malach" została napisana jeszcze przez Proroka Adama. Kabała rozwijana była przez Proroków: Seta, Henocha, Noego, aż do czasów Abrahama - najważniejszego Mistrza Kabalistów. W okresie między Pierwszą i Drugą Świątynią rozpoczęło się studiowanie Kabały w zorganizowanych grupach kabalistów. 

Kabała, Kabbalah, opiera się na objawieniach, których doświadczyli święci prorocy w dalekiej przeszłości. Kabaliści uważają, że tylko dzięki znajomości tajemnej wiedzy można odszyfrować te prastare zapiski. Tym sposobem można poznać ukrytą naturę Stwórcy i przewidzieć jego przyszłe czyny. W interpretacji świętych tekstów ważną pomocą ma być poszukiwanie przyczyn oraz zrozumienie przykazań Boga oraz wewnętrznego sensu wydarzeń opisanych w Torze. Rdzeniem Kabały jest system filozoficzny zakładający stworzenie wszechświata przy pomocy Sefir oddzielających go od boskiego ideału. Nauka ta opisuje zasady dokonywania aktu stworzenia i stanowi podstawę do dedukcji roli człowieka w zbawianiu świata. Jak wskazuje sam hebrajski termin „kabbalah” (קבלה) studiowanie w Kabale jest niczym innym jak otrzymywaniem od Boga Stwórcy Jego Światłości w tzw. „indywidualnym sterowaniu” we wnętrzu człowieka pragnącego doznawać nadprzyrodzonego kontaktu ze swoim Stwórcą, Eloah JHWH. Przekazywanie doświadczeń na kabalistycznej drodze poznawania Boga (Eloah, El, Elohim) prowadzone jest według metodyki Świętych Mędrców Izraela, przystosowanej do właściwości każdego pokolenia: za pomocą ksiąg, w grupie studiujących, pod kierunkiem nauczyciela, Nauka kabały prowadzi do głębszego zrozumienia praw życia i świata, co pozwala człowiekowi, narodom i ludzkości poprawnie orientować się w życiu, a przede wszystkim jest relacją z Elohim (Bogiem) i El Shaddaj (Wszech-Stwórcą), Bogiem Abrahama dającego w przymierzu z nim miejsce na istnienie w JEGO świecie wszystkim ludziom bez względu na kolor skóry i narodowość. 

Sufizm - Perły Mądrości

Perły Mądrości - Wybór sentencji do kontemplacji 

Z Nauk Sufickich Pir-O-Murszid Hazrat Inayat Khan

Aby nam pomagały... 

Aby nam zachęcały... 

Aby nas inspirowały... 

13 września 1910 r. 

Pir-o-Murszid Hazrat Inayat Khan

1. Wyobraźcie sobie następny dzień po tym, jak opuściłem mój kraj! Czy były jakieś pieniądze? Czy były jakieś środki? Czy była jakaś organizacja? Nie miałem grosza przy duszy. Tym co posiadałem była wiara i ufność w Przyczynę i w Boga, Bóg był moim skarbem i był to Jego Zamiar, Jego Sprawa, a Jego Sprawa może być niezależna od ziemskich skarbów. Ponieważ jest to Sprawą Boga, będzie wypełnione. 

2. Nie ma wątpliwości jeśli chodzi o sukces Orędzia. Nie jest to zaplanowane przez człowieka ani też jego przedsięwzięcie. Jest to Orędzie (Przekaz, Posłanie) Boga. Orędzie, które uszy serca mogą usłyszeć lepiej niż zewnętrzne uszy. Dusza sama w sobie jest w tym stanie zrozumieć słowa Orędzia, ponieważ Dusza jest tym, co może rozeznać Głos oraz to, skąd przychodzi. 

3. Tak więc murid, którzy myślą, współczują i słyszą To Wołanie, muszą być również gotowi, aby czynić wszystko cokolwiek leży w ich mocy, dla uczynienia Ścieżki Orędzia łatwą, gdyż w rzeczywistości jest ona od początku do końca ścieżką Chrystusa. 

4. Orędzie służy wprowadzaniu głębszego zrozumienia pomiędzy Narodami i Rasami, jednocząc w ten sposób Rodzaj Ludzki. Orędzie służy przełamaniu nastroju zgorzknienia, który istnieje wszędzie pomiędzy ludźmi. 

5. Przeznaczeniem Orędzia jest przebudzić ludzkość ku nowej Duchowej Świadomości. 

6. Całe to przejawienie (świat przejawiony) jest Jedną Całością, w której każda dusza ma swoje miejsce. W całym wszechświecie nie ma ani jednej duszy, która byłaby duszą obcą. 

7. Tym, co jest teraz konieczne to to, żeby braterstwa nauczano nie tylko jako zasady moralnej, ale jako Duchowego Prawa. Jest to tym braterstwem, które musi być urzeczywistnione. 

Bahaizm i sufizm

Bahaizm w świetle nauczania i praktyki sufickich tradycji 

Wiara bahá’í (bahaizm, bahai), najmłodsza niezależna monoteistyczna religia świata, została założona przez Bahá’u’lláha (1817-1892) w Iranie w XIX wieku. Wiara bahá’i uczy, że prawda religijna jest postępowa a nie ostateczna. Bóg nazywany przez ludzi różnymi imionami – prowadzi ludzkość za pośrednictwem szeregu Uniwersalnych Nauczycieli, którzy kolejno objawiali swoją misję zgodnie z potrzebami czasu i miejsc, w których nauczali. Posłańcy (Rasul) ci przynosili nowe nauki, które z biegiem czasu dały podwaliny nowych cywilizacji. Wśród nich można wymienić wielkich założycieli religii świata jak Kriszna, Mojżesz, Zaratustra, Budda, Chrystus czy Muhammad. Bahaici uznają także dwóch nowych Nauczycieli – Bába i Bahá’u'lláha. Ich nauki dane są ludzkości na dzień dzisiejszy. Boscy Posłańcy zawsze głosili te same duchowe i moralne prawdy. Społeczne prawa i zasady, jakie zalecali, były jednak dostosowane do warunków epoki i kultury, w której żyli ich wyznawcy. 

Enneagram - Symbol Bahai - Gwiazda Dziewięcioramienna

Obecnie najwięcej polskich przedstawicieli wiary baha’i zamieszkuje Kraków i Warszawę. Tu też współpracują ze środowiskiem uniwersyteckim oraz innymi wspólnotami wyznaniowymi.” Pierwsze wzmianki o bahaizmie pojawiły się w Polsce już pod koniec XIX wieku, a dziś wspólnotę bahaicką w naszym kraju stanowi około 300 osób. W Iranie – skąd pochodzi bahaizm- to nie społeczność, ale przede wszystkim władza nie akceptuje wyznawców nowej religii. Swój udział w rozwoju bahaizmu w Polsce ma również rodzina Zamenhof. Lidia – córka twórcy esperanto – została jedną z pierwszych nadwiślańskich bahaitek i żarliwie tłumaczyła religijne księgi na język ojczysty. Wielu bahaitów chętnie posługuje się językiem esperanto w komunikacji międzynarodowej. 

Wiara baha'i jest w wielu ideałach bardzo podobna do istotnych nauk sufi, w tym do religijnej tradycji sufickiej znanej jako Din-i-Illai, także takich za których sufi przez wieki byli mniej lub bardziej prześladowani przez bardziej ograniczonych umysłowo muzułmańskich ortodoksów. Sufizm rozwijał się jako mistyczna szkoła duchowego rozwoju na bazie wielu ezoterycznych doktryn szyickich, zatem podobnie jak bahaizm wywodzi się z mistycznych korzeni bardziej światłych myślicieli, filozofów i mistyków praktyków tradycji perskiej i arabskiej. Na pewno takim punktem wspólnym są medytacje, muraqaba, do których zachęca wyraziście 'Abdu'l-Baha w swoich wypowiedziach, chociażby w Rozmowach paryskich: "Medytacja jest kluczem, który otwiera drzwi do tajemnic twojego umysłu."

Islamofobia - psychiczna choroba

Islamofobia to ciężka inkwizycyjna choroba psychiczna 

Islamofobia – antyspołeczne uprzedzenie i dyskryminacja w stosunku do islamu i muzułmanów. Pojęcie odnosi się do wszelkich przejawów dyskryminacji i rozpowszechniania nienawiści. Określenie "islamofobia" pochodzi od słów: nazwy islam i greckiego słowa phóbos (gr.φόβος) – strach. Termin ten używany był już w latach 80. XX wieku. W 1997 roku brytyjski think tank Runnymede Trust określił islamofobię jako "strach i nienawiść wobec islamu i wynikające z nich strach i wrogość wobec muzułmanów", zaznaczając, że przejawem islamofobii jest także dyskryminacja ekonomiczna, społeczna i socjalna wobec wyznawców religii islamu. Islamofobią wedle definicji powstałej w 1996 roku powinniśmy nazywać nieuzasadnioną wrogość wobec islamu, która stanowi podstawę do strachu oraz niechęci wobec wszystkich lub większości muzułmanów. Owa nieuzasadniona wrogość wiąże się często z postrzeganiem muzułmanów jako religijnych fanatyków ze skłonnościami do stosowania przemocy wobec niemuzułmanów (innowierców) oraz odrzucających takie wartości jak tolerancja, równość i demokracja. 

Stop islamofobii

Domniemana przemoc w islamie niczym nie różni się od aktów przemocy popełnianych od zarania dziejów przez inne grupy religijne, w tym chrześcijaństwo, chociaż nigdy nie przybrała takich rozmiarów jak katolicka inkwizycja. Nieraz przemoc taka była wspomniana w ich świętych pismach, jak na przykład w przypadku żydów i chrześcijan. Za każdym razem, kiedy ktoś zarzuca „Koranowi” i muzułmanom czy też historycznie potwierdzonym słowom i czynom Świętego Proroka Muhammada i jego towarzyszom przemoc i nietolerancję, może pojawić się kontrargument: a co z historycznymi zbrodniami hebrajczyków odnotowanymi w ich świętych pismach (Starym Testamencie), co z cyklem brutalnych zbrodni, które chrześcijanie popełnili w imię swojej wiary wobec innych chrześcijan i nie tylko, od początku, już wobec Ananiasz i Safiry w Dziejach Apostolskich? Historia potwierdza, że krucjaty chrześcijańskie na Ziemię Świętą, na Jerozolimę, były krwawe i okrutne, służyły masowemu rzeźniczemu mordowaniu zarówno muzułmanów jak i żydów (judaistów). Po przekroczeniu murów Jerozolimy w 1099, krzyżowcy chrześcijańscy, katolicy, na oślep wymordowali niemalże wszystkich mieszkańców Świętego Miasta. Według średniowiecznej kroniki Gesta Danorum ‘pogrom był tak wielki, iż nasi brodzili w krwi aż do kostek.’ Co więcej, w 1204 roku podczas grabieży Konstantynopola krzyżowcy zabijali innych chrześcijan, swoich prawosławnych braci w wierze. 

Sam islam wewnątrz siebie nie jest jednorodny, sunnici generalnie nie lubią szyitów z wzajemnością, podobnie jak katolicy protestantów i wypisują sobie treści podobne jak adwentyści katolikom, a katolicy prawosławiu czy innym tak zwanym braciom odłączonym, kacerzom, odstępcom, sekciarzom. Ahmadiyya nie ma lekko w państwach muzułmańskich, chociaż jest z gruntu muzułmańską doktryną religijną i duchową. Szyita nie ma życia wśród sunnitów ani sunnita wśród szyitów. Stronnictw w islamie jest całkiem dużo, podobnie jak rozmaitych nurtów w chrześcijaństwie. Można rywalizację pomiędzy szyitami a sunnitami porównać do przepychanek i wojen chrześcijańskich pomiędzy prawosławiem i katolicyzmem lub protestantyzmem a katolicyzmem. Sunnici, można tak powiedzieć, są islamofobami wobec szyitów, alawitów czy sufich, szyici wobec islamu ahmadija i innych stronnictw szyickich, zatem nie dziwi, że pomiędzy sektami chrześcijańskimi, a muzułmańskimi także dochodzi do awersji i wzajemnych fobii. Wedle sufich natura zwykłych, przeciętnych ludzi jest w dużym stopniu fobiczna, oparta na lękach, które z natury są irracjonalne, ślepe i trudne do kontrolowania. 

Pir Vilayat Inayat Khan - 1916-2004

Pir Vilayat Inayat Khan - Wielki Mistrz Zakonu Sufich SOI 

Pir Vilayat Inayat Khan (1916-2004)

Pir Vilayat Inayat Khan (PVIK) - w języku urdyjskim: ولايت عنایت خان‎ - urodził się 19 czerwca 1916, w Londynie, w Anglii - zmarł 17 czerwca 2004 we  Francji w Suresnes. Pir Vilayat Inayat Khan był nauczycielem medytacji, kontemplacji i rozwoju duchowego we wschodnich tradycjach sufickich zakonu Sufi Chishti mającego siedzibę w Indii. Większość swojego dzieciństwa i młodości PVIK spędził w Anglii oraz we Francji. 

Nauczanie prowadzone przez Pir Vilayat Inayat Khan opiera się na pracy jego ojca i mistrza Hazrat Inayat Khana (1887-1927), który nauczał czegoś w rodzaju Sufizmu Uniwersalnego odnosząc się do głównych linii sufickiego nauczanie ze Wschodu, w tym głównie do tradycji Sufi Chishti i Nizamudiniyya oraz Naqshibandhi, Suhrawardi, Qadaria oraz Rifai. Sufizm rodem z Indii często przypomina, że wszystkie religie są promieniami i światłem tego samego Słońca, co jest jego specyfiką, bardzo nielubianą przez islamskich fanatyków salafickich czy wahhabickich. 

Mistrz Hazrat Inayat Khan (HIK) na krótko przed swoją śmiercią, jeszcze w 1926 roku, inicjował swego syna, Vilayat Inayat Khan (19.06.1916 – 17.06.2004) jako swojego następcę, duchowego sukcesora i mistrza założonego Ruchu Sufickiego (The Sufi Movement), chociaż ten był zaledwie małym dziesięcioletnim chłopcem, którym zajmowała się matka - Ora Ray Baker. Współcześnie, ten suficki zakon HIK oraz jego odnogi (Ruch Suficki) uważany jest za skrajnie liberalny i nawet w niektórych aktywnościach odbiegający od oryginalnych nauk sufickich kultywowanych w Indii, zajmując się chociażby propagowaniem pewnych tradycji z mistyki chrześcijańskiej, co jest oczywiście aktywnością poboczną, służącą także przedstawieniu sufickich poglądów na to jak wyglądało pierwotne chrześcijaństwo. 

Sufickie tańce pokoju z Mistrzem Ofielem

TAŃCE SUFICKIE DLA POKOJU Z MISTRZEM OFIELEM 

Mistrz Suficki Ofiel Chishty naucza tańca derwiszów od 1982 roku, a od wiosny 1988 roku sprowadził do Polski wszystkie znane formy tańców sufickich (Sufi Dance), włącznie z tańcami światowego pokoju oraz tańcami derwiszów perskich. Sufizm stanowi oddzielną charyzmatyczną szkołę mistyczną wiodącą do gnozy, która często posługuje się muzyką, śpiewem i tańcem jako intensywną metodą duchowego rozwoju. Praktyki duchowe tańczących sufich są w Polsce coraz bardziej popularne, a wszystko za sprawą Mistrza Ofiela Chishty (Ćiśti)! Współcześnie tańce derwiszów, tańce sufich kojarzy się z sanktuarium Mevlana w Konya w Turcji oraz z sufickim Zakonem Mevlevi Chishty, jednak wiele sufickich szkół, bractw i zakonów praktykuje duchowe tańczenie. 

Mistrz Sufi – Ofiel Chishty

Sufizm wskazuje nam drogę do odnalezienia naszego wyższego, czystego jaźni, wyższej duszy (malakuti), stanowiącej jakość różną od niższego ludzkiego ego (nafs), czy od niższej, zwierzęcej duszy (bashar). Sufi to poszukujący wędrowiec (salik), który kroczy drogą transformacji ku przebudzeniu poprzez odrzucenie zewnętrznych wydarzeń, scenariuszy, automatyzmów i nałogów. Osiągnięcie celu otwiera drogę do przejścia inicjacji, a potem oświecenia, iluminacji, a następnie krystalizacji ciała, energii, duszy i świadomości w zintegrowaną całość.

Taniec Sufich to intensywna praktyka, dynamiczna medytacja, przeplatająca się z relaksacją. Tańce sufickie znane też w formie tańca wirujących derwiszów stanowią psychofizyczną praktykę, której nadrzędnym celem jest odkrycie swego prawdziwego przeznaczenia i prawdziwej tożsamości. Taniec sufi reprezentuje dynamiczną formę medytacji polegającą na odpowiednim zestawie ruchów.

Sufizm Uniwersalny

DUCHOWOŚĆ SUFIZMU UNIWERSALNEGO

Przesłanie sufizmu przyniesionego z Indii do krajów Zachodu jest bardzo bogate we wszelką duchową wiedzę oraz mistyczną praktykę. Najstarsza i najbardziej metafizyczna tradycja suficka z Indii znana jest jako Ćiśti, a na Zachodzie pod nazwami takimi jak Sufizm Uniwersalny, Zakon Sufi, Droga Sufich, Ruch Suficki, Akbariyyah, Chishtiyyah. 

Tradycja sufizmu uniwersalnego – jak większość tradycji Indii i Bliskiego Wschodu – opiera się na inicjacyjnej metodzie przekazu praktyk i błogosławieństw w relacji Nauczyciel-Uczeń czyli Murszid – Murid. Aby subtelny przekaz, jakim jest nauczanie medytacji i praktyk jej towarzyszących, był skuteczny, musi opierać się na zaufaniu ucznia do nauczyciela i nauczyciela do ucznia. W związku z tym tradycyjnie uczeń poszukuje nauczyciela czy mistrza, który go inspiruje i budzi jego zaufanie, i co za tym idzie, także ścieżkę duchowości i mistyki, która budzi jego inspirację i wdzięczność. 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty

Nauczyciel suficki udziela uczniowi wskazówek, a uczeń podążając ścieżką medytacyjną i wprowadzając wskazówki w życie niejako sprawdza, eksperymentuje czy i w jaki sposób dokonuje się przez to transformacja. Każdy uczeń jest inny, wymaga innego podejścia i dlatego kontakt z nauczycielem jest tak ważny. To nauczyciel jest tu elementem porządkującym kontekst praktyki. Gdy uczeń jest gotowy, nauczyciel po wielu latach praktyki może wyznaczyć go również na nauczyciela. W ten sposób tradycja jest przekazywana przez setki lat. Oczywiście każdy kolejny nauczyciel naucza w trochę inny sposób, jednakże esencja przekazu jest zachowana.

Suficka mądrość starożytnej Persji

Suficka mądrość starożytnej Persji - Wielkiego Iranu 

Kultura duchowa pradawnej religii Proroka Zaratusztra, proroka sprzed tysięcy lat, który reformował duchowość i religię swoich czasów w starożytnej Persji niesie wielkie bogactwo mądrości, a także wywiera aż po dziś dzień olbrzymi wpływ na całą Azję, a szczególnie Indie i Pakistan oraz Iran. Dziś miliony ludzi na całym świecie interesuje się starożytną mądrością, filozoficzną i mistyczną myślą, sztuką uzdrawiania czy ogniowymi medytacjami, które były rozwijane za czasów Proroka Zaratusztra, ponad tysiąc lat przed narodzinami proroka Jezusa w Palestynie! Religia Zaratusztra opisana w świętych pismach, w Zend Avesta wywarła i wywiera ogromny wpływ tak na kulturę wedyjską Indii jak i w późniejszym czasie na kulturę duchową islamu, stając się podstawą i podłożem dla wszelkiego rodzaju ezoterycznych i mistycznych szkół sufickich w całej Persji i w okolicy. Rozpalanie ofiarnego ognia i praktykowanie intonowania imion opisujących boskie właściwości Duszy Aniołów i Najwyższego Boga właśnie w czasach Proroka Spitama Zaratusztra zostało potężnie rozpowszechnione i ugruntowanie, jak i każda inwokacja sprzyjająca wewnętrznemu rozwojowi człowieka: Yaa!, Yāh! Fonetycznie zapisane Yāh czy Yaa(h) stało się najczęściej używanym skróconym imieniem Boga, oznaczającym otwarcie serca i duszy, otwarcie piersi człowieka, aby ludzkie wnętrze mogło być dotknięte światłem, miłością i łaską Ducha. Współczesne szkoły sufickie prawie zawsze używają tego inwokacyjnego słowa na równi z mistykami żydowskimi i chrześcijańskimi, dla których Yāh jest świętym imieniem Boga, w skróconej wersji (od YaHWeH). Oprócz biblijnego chrześcijaństwa, imienia Yāh (Yaa!) używa wedyjska Joga oraz Tantra przypisując dźwiękowi sylaby Yah moc rozwoju potencjału serca, moc budzenia wyższych uczuć i otwierania bram duchowego rozwoju. Łatwo zauważyć, że pierwsze słowo modlitwy, która jest kontemplacją imion właściwości boskiej istoty jest bardzo uniwersalne, interreligijne i ponadkulturowe, a służy do przywoływania i rozwoju duchowego, boskiego potencjału każdej duszy. Lista 101 świętych imion po dziś dzień znana jest mistykom, sufim persko-indyjskich szkół i tradycji oraz szeroko używana. 

Święty Prorok Zarathustra - Dawna Mistyka Persji (Iranu)

(2) Ludzie, którzy maja jakiekolwiek potrzeby dla wewnętrznego rozwoju, odrobinę woli i skłonności ku pracy nad sobą, modlitwie czy medytacji powinni używać słowa - sylaby Yāh, aby rozbudzić serce i rozliczne właściwości swej prawdziwej, Wyższej Jaźni czy Boskiej Duszy. Każda z głębokich właściwości, cech zrealizowanej osoby jest też właściwością, jaką przejawia natura Boga czy Aniołów Bożych, stąd rozwój wewnętrzny to także wzrost poznania Boga i pogłębianie swego związku, łączności z Absolutem dla ludzi o skłonnościach bardzo religijnych czy kontemplacyjnych. Yaa! (Yāh) poprzedza każdą wielką istotną właściwość, cechę boskiej natury ukrytej niczym ziarno w wyższym wymiarze istnienia, który jest Wyższą Jaźnią, Praduszą każdego człowieka, całej ludzkości, a słowa Proroka Spitama Zaratusztra takie jak Vāsnā (Vaasnaa), Varūn (Varuun) czy Sanāēā (Sanaaeeaa) oznaczające kolejno Wszechobecność, Zbawienie i Wszechwiedzę stanowią cechę, której nucenie czy powtarzanie rozbudza życie duchowe wewnętrzne i łączność z Najwyższą Istotą, z Bogiem! Bóg jest Yāh Ahū - Bogiem Władcą Życia, Ożywicielem Ducha, ale dusza, jaźń ludzka, aby osiągnąć wyższy poziom swego istnienia powinna rozbudzać taką cechę i AHŪ (ahuu), czyli Moc Ożywiania, Siła Życia Wewnętrznego, Władza nad Życiem powinny być przedmiotem rozwoju u mistyka czy człowieka religijnego! Wołanie czy stwierdzanie Yaa! Ahū! - w myśl zasady, że rozwija się to na czym człowiek skupia swoją uwagę - powoduje, że całe wnętrze, umysł i życie człowieka reorientuje się w kierunku panowania nad sobą i swoim życiem i w kierunku pobudzania do życia ożywienia innych. 

(3) Zamiast oglądania filmów kryminalnych, przez co wzrasta przestępczość, zamiast słuchania kroniki wypadków, przez co wzrasta ilość ofiar nieszczęść, zamiast słuchania towarzyskich ploteczek (zwykle kłamliwych) lepiej poświęcić ten marnowany czas na pozytywną działalność swego wewnętrznego wzrostu, aby zwiększyć na świecie liczbę przebudzonych w jakimś aspekcie ludzkich dusz, przebudzonych ku lepszemu i światlejszemu życiu w miłości. Awakshidār to zdolność przebaczania i wybaczania, zdolność uwalniania siebie i innych od wszelkiego złego a jest to podstawą jakiejkolwiek miłości, stąd codzienne recytowanie ”Yaa! Awakshîdâr (Ałaksziidaar) jest wołaniem o otrzymanie Daru Przebaczania o rozwój zdolności do wybaczania, do odpuszczania innym i sobie, do uwalniania się od żądzy zemsty, odwetu czy niszczenia. Awakshîdâr to jedna z podstawowych cech obudzonej w Bogu duszy, jedna z podstawowych cech religijnego człowieka bez względu na to, jaką religię praktykuje. Chrześcijańska tradycja modlitwy słowa, hezychazmu, sięga swoimi początkami praktykowaniu powtarzania czy pięknego i radosnego śpiewania imion - właściwości boskiej Natury, przymiotów Boga Absolutu! 

Duchowe orędzie archanioła Gabriela

Duchowe orędzie archanioła Gabriela - w Objawieniu Świętego Jana 

Przesłanie duchowe przychodzące z Niebios za pośrednictwem Anioła jest niewątpliwie prawdziwym Orędziem tajemnej wiedzy przybyłej z sekretnej Świątyni Mądrości. Anioł to inaczej Posłaniec przynoszący duchową wiedzę czy proroctwo. Starożytne znaczenie terminu ‘proroctwo’ odnosiło się do wszelkiej wiedzy, która zarezerwowana jest dla duchowych, boskich bytów. Jest to tajemnica dla tych, którzy nie są w stanie pojmować subtelnych boskich prawd. Grecki termin Angelos oznaczający Anioła, oznacza istotę na podobieństwo natchnionych ludzi, których określamy mianem Rasul czy Riszi. Wieszcz, Zwiastun, Posłaniec to właśnie jest Rasul. Różnica jednak polega na sposobie przychodzenia na ziemię, gdyż anielska istota pojawia się, a wypełniwszy zadanie znika, zaś Prorok w ludzkim ciele rodzi się zwyczajnie, a kiedy kończy swoją misję, po prostu umiera. Jeśli do człowieka Bóg kieruje swoje Orędzie za pośrednictwem zjawiającego się Anioła, jest to nadzwyczajne, cudowne i niepowtarzalne w swym rodzaju zjawisko. Istoty przychodzące z Krainy Światłości nie są duchami zmarłych przodków z Krainy Hadesu, mają więc zwykle tylko czasowo człekopodobny kształt, a ich obecność jest znakiem otwarcia Wrót Czasu i Przestrzeni, gdyż Anioł to byt wyższych wymiarów istnienia. Anioł nie jest bytem pochodzącym ze świata astromentalnego (kamamanasu) zamieszkanego przez dżinny, czyli asury i rakszasy zwane też demonami (antybogami) tylko istotą z Niebios. To anioły właśnie w potocznym żargonie nazywane są bogami, choć słowo Bóg, rezerwujemy zwykle ekskluzywnie dla istoty najwyższej spośród nich. Boski świat aniołów (dewów, malaków) właśnie jest najwyższym ze światów stworzonych przez Kreację. 

Archanioł Gabriel - Dżibra'il - przybywa z posłaniem do Proroka Muhammada

2. Celowo termin Anioł oddajemy dużą literą, gdyż anioły przynoszące Orędzie Boga, stanowią specjalną, wysoką w niebiańskiej hierarchii grupę składającą się z Siedmiu Duchów stojących przed Tronem. Tych właśnie siedem anielskich postaci spełniających rolę przychodzących z Niebios Zwiastunów zasługuje na miano Anioła pisanego z dużej litery lub Archanioła. Taką postacią przynoszącą niektórym wysoce uduchowionym uczniom wieści jest właśnie istota o duchowym imieniu Gabriel lub Dżibra’il (Dżibril), jak bywa to imię wymawiane w języku hebrajskim, arabskim i perskim. Anioł Gabriel, jeden z dwóch najważniejszych aniołów Bożych wspominanych w Biblii, jest właśnie Niebiańskim Prorokiem, Wieszczem. Zwiastowanie to przynoszenie boskiej wiedzy, światła zrozumienia odsłaniającego rozmaite tajemnice oraz odsłanianie głębokiego znaczenia nadchodzącym wydarzeniom. Gabriel towarzyszył starożytnym Prorokom semickiej rasy wspomagając ich duchową pracę, niosąc zachętę i napomnienie. Nazywamy tego Anioła dawcą lub nosicielem Objawienia, Marefa czy Gnosis. Udzielanie oświeconego wglądu jest zaiste specjalnością Dżibra’il'a. Możemy użyć silnego i głębokiego, całym sercem i umysłem spełnionego skupienia, aby poczuć choć trochę energię czy ducha tej wielkiej, niebiańskiej osobistości. Imię jest centrum skupienia myśli i uczuć, centrum koncentracji, całej psychicznej, myślowo-uczuciowej energii. Możemy użyć różańca (Wardia, Mala) i półgłosem, powoli, spokojnie, acz z wielką siłą woli, mocą i determinacją szeptać imię Anioła, tak jakby go wołając. Przywoływanie po imieniu jest najpewniejszym bodaj sposobem służącym doświadczeniu duchowej obecności Niebiańskiego Bytu. Niesamowite, świetlne zjawiska towarzyszą pojawianiu się Anioła na ziemskiej scenie bytu. Duchowe ciało utkane z najsubtelniejszego rodzaju materii wyższego manasu przyobleka się bowiem z pomocą żywiołów w cienką powłokę ludzkiej postaci, która choć człowiecza z podobieństwa jest jakby kosmicznym skafandrem dla niewidzialnej zwyczajnie duchowej istoty. 

3. Kilka imion Zwiastunów zachowało się w pozostałych po dziś dzień semickich i chrześcijańskich pism Ludu Księgi. Archanioł Michael (Mikha’il), Ariel (Uriel), Rafael, Joel (Jahuel) oraz właśnie najczęściej chyba wspominany Gabriel. Niosący Objawienie Boże spotkał Hagar na pustyni kiedy powiła proroka Izmaela (Ismail), prototyp rasy arabskiej, z której wywodzi się cały współczesny arabski Islam, a także przyniósł naukę Prorokowi Yahya (Jan), którą dzisiaj znamy jako Apokalipsę, czyli właśnie Objawienie. Jednym z ważniejszych dzieł misyjnych Gabriela było trwające przez ponad 20 ziemskich lat objawienie Świętej Księgi Prorokowi Muhammadowi, który był ostatnim w semickiej linii arabskich Proroków pochodzących od Abrahama. Tak właśnie powstał dzisiejszy Koran i z tego niebiańskiego ducha czerpie swoją moc i wpływ. Anioł Gabriel ukazał się też Maryam, matce Jezusa (Issy) zwiastując jej boskie zadanie urodzenia i wychowania Jezusa (Issa). Gabriel ukazał się Noemu, Abrahamowi, Ismaelowi, Mojżeszowi, Jezusowi, Maryam, Yahya, Muhammadowi, a także wielu pomniejszym reformatorom i mistykom semickim, arabskim i chrześcijańskim. Mądrze jest zapoznać Anioła Gabriela jako źródło pierwszego kontaktu, jeśli chodzi o spływ inspiracyjnej, objawionej wiedzy duchowej najwyższego autoramentu. Gabriel niesie bowiem zwiastowanie duszom, które gotowe są już, aby przyjąć oświecające światło Bożej Mądrości. 

Sufizm - duchowość błogosławiona przez Mahatmę

Sufizm - duchowość błogosławiona przez Mahatmę z Himalajów 

Chyba wszyscy praktykujący sufizm na Zachodzie, w Ameryce i w Europie, znają opowieść o tym jak genialny muzyk i adept sufickiej szkoły nizamijja Hazrat Inayat Khan tytułowany jako Pir-o-Murshid spotkał w Himalajach wielkiego mistrza, Mahatmę, Mahatma Himalaya, od którego otrzymał ostateczne błogosławieństwa, aby nieść światu Duchowe Orędzie Oświecenia. Tak już jest, że pieczęć autentyczności duchowej szkoły potwierdzają żyjący w Odwiecznym Duchu mistrzowie z Himalajów, którzy osiągnęli oświecenie i wyzwolenie. Nie ma tu znaczenia czy szkoła duchowa jest wedyjska, dżinijska, sikhijska czy suficka. Wielki poeta i tańczący derwisz Dżelaluddin Rumi także w Himalajach, w Hindukuszu spędzał czas na modłach, medytacjach i poszukiwaniu oświecenia, a dopiero potem wyruszył do Turcji i osiadł w Konya. Jest wspólny mianownik duchowej Drogi Oświecenia, obszar w którym spotykają się ci wszyscy zbawiciele, którzy podejmują najwyższą wysiłek, którzy nauczają ludzkość na najwyższym możliwym poziomie. W tym kontekście nie dziwią wschodnie opowieści o podróżach Issa - Jezusa Chrystusa do Indii i Tybetu, o jego wtajemniczeniach duchowych u Brahmanów w Północnej Indii, Hindukuszu i Himalajach. Raczej brak takowych doświadczeń w życiu Issa - Jezusa Chrystusa dyskwalifikuje go w roli potencjalnego mistrza zbawiciela i nauczyciela ludzkości. 

Hazrat Inayat Khan - Sufi Murshid - Chishti Nizami

(2) Każdy kolejny mistrz ma mistrzów od których się uczył i uzyskał potwierdzenie swoich kwalifikacji, chociaż ludzie na Zachodzie, w Ameryce i Europie często ignorują to wielkie prawo duchowe. Ci, od których się uczymy zanim zostaniemy nauczycielami czy mistrzami duchowości, nie mogą być astralnymi duchami ani zjawami z transów medytacyjnych. To realni mistrzowie z krwi i kości, a wszystko to, co się pojawia w wizjach, jeśli jest zaakceptowane przez żyjących nauczycieli duchowych, może być jedynie skromnym uzupełnieniem, nigdy podstawą działalności. Czcimy i szanujemy swoich duchowych nauczycieli i mistrzów, wszystkich, którzy wskazali nam Światło Oświecenia i Wyzwolenia z kołowrotu samsary, z kręgu materialnych narodzin i śmierci. Dopiero, kiedy ludzie zapominają o swoich małych własnych ścieżkach i błądzeniu, pojawia się przed ludzkimi istotami Wielka Droga Nieba w dawnych Chinach nazywana Tao Nieba (Drogą Nieba). Do Wielkiej Drogi trzeba dojrzeć tak umysłowo i emocjonalnie jak duchowo. Wielka Droga nie wpuszcza ludzi nieprzygotowanych ani nieprzydatnych. Zapewne dlatego jest na Zachodzie tysiące liderów promujących jakieś własne ścieżki, które wszystkie prowadzą donikąd, a czasem w najciemniejszy mrok i wieczną zgubę. Wielka Droga nie potrzebuje martwych dusz ani pseudoduchowych dorobkiewiczów.

(3) Przygotowanie do Wielkiej Drogi Nieba, do Ścieżki Boskości (Daiva Margah, Sufi Tariqah) polega na ścieraniu ego (nafs), na rozpuszczaniu ego (nafs), na wyzbywaniu się egotyzmu. Ksobne nastawienie na „ja” i „moje” nie ma nic wspólnego z rozwojem duchowym, chociaż kształcenie ego w kierunku sprawnego funkcjonowaniu w świecie materialnym jest częścią treningu szlifowania egotycznej jaźni. Można sobie wyobrazić tę transformację ego na przykładzie rozpuszczania soli albo cukru w herbacie. Woda jest rozpuszczalnikiem, a sól czy cukier rozpuszczając się nie ginie tylko zmienia swoją postać, zmienia stan skupienia. Materiał ego zostaje upłynniony w taki sposób, że traci swój kształt i traci swoją trwałość przyjmując formę naczynia w którym jest nośnik ego. Charakter osoby nie ginie ale staje się płynny, emanuje z osoby, chociaż nie widać jego struktury. Egotyzm reakcji i schematów zanika w miarę rozpuszczania ego, zabrudzenia jaźni zostają wymyte, ale smak soli czy cukru pokazujący esencję ludzkiej natury pozostaje. Podstawą dla transformacji egotycznej natury jest rozpuszczanie w żywej obecności mistrza duchowego, a kto nie miał mistrza, ten na pewno nie przeszedł tego podstawowego procesu uduchowienia, zatem nie może być człowiekiem duchowym. Tysiące liderów szukających odrobiny zarobku na Zachodzie podaje się za światłych mistrzów ale nie przeszło procesu rozpuszczenia ego (nafs) w podstawowym stopniu, w Obecności Mistrza (Murszida, Guruh) co zupełnie dyskwalifikuje ich nauczanie i ścieżki oraz przydatność dla duchowego wzrostu ludzkości. Takich mistrzuniów należy się strzec niczym wilków w baranich skórach, a najwięcej ich pochodzi z USA, Kanady, Australii, Francji, Niemiec i Wielkiej Brytanii. 

Promienne Orędzie Zakonu Sufich

Promienne orędzie zakonu sufich - przekaz nauk sufickich 

(Przez miesiąc księżycowy, każdego kolejnego dnia czytaj rozumnie i rozważaj jedną lekcję.) 

Oto Siedem Wersetów często powtarzanych, które stanowią Otwarcie Świętej Księgi oraz Modlitwę. Siedem Wersetów Modlitwy Otwierającej to skrócony obraz siedmiu stopni duchowej Drogi Pielgrzyma, który wspina się do swego Stwórcy. Fatiha (Otwarcie) stanowi siedem stopni ścieżki Mądrości, jaką w istocie jest każdy Zakon Suficki i może być przyrównana do siedmiu stopni perskiej piramidy zwanej ziguratem. Salât (Modlitwa), to znak, że tych siedem fraz stanowi całkowitą i doskonała modlitwę, a liczba siedem - symbol mistycznej doskonałości - dodatkowo wskazuje na pełnię i doskonałość tych wersetów jako uniwersalnej Modlitwy każdego autentycznego Zakonu Sufi. Każdy murid (uczeń) sufickiej Drogi recytuje, intonuje lub powtarza w myśli wersety tej Modlitwy (Salât) kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt razy każdego dnia swego życia. Wierni duchowej Drodze objawionej przez Archanioła Gabriela intonują zwykle nie mniej niż 17 razy dziennie, częściowo półgłosem, a częściowo w myślach. Modlitwa Otwierająca bywa też tematem skupienia myśli w czasie podróży czy spaceru. Częste powtarzanie słów Otwarcia w myślach, w różnych warunkach i okolicznościach może być źródłem Radości i Ekstazy, źródłem Azîm dla wszystkich, którzy poczuwają się do jedności serca z Zakonem Sufi lub Bractwem Subudh. Fâtiha jest sposobem oddawania czci i chwały Bogu Stwórcy, sposobem objawionym przez Archanioła Gabriela Abrahamowi i Izmaelowi a potem ponownie Muhammadowi. Odkrycie, jak każdy werset, staje się ideą objawiającą kolejny stopień ścieżki Mądrości, staje się zadaniem Pielgrzyma podążającego za przewodnictwem w każdym z sufickich zakonów życia mistycznego. Nie można zrobić żadnych postępów na duchowej drodze sufickich zakonów bez należytego utwierdzenia i pogłębienia Fâtiha w swoim sercu i umyśle. Myśli i uczucia adepta muszą zacząć żyć wpierw tą Modlitwą, zanim człowiek poszukujący będzie mógł otrzymać właściwe duchowe przewodnictwo.

W imię Boga Miłosiernego i Łaskawego

Chwała Bogu Panu Światów.

Miłosiernemu i Łaskawemu

Królowi dnia Sądu.

Ciebie jednego czcimy i ciebie jednego prosimy o pomoc.

Prowadź nas Drogą prostą,

Drogą tych, których obdarzyłeś Dobrodziejstwami (Miłością),

nie zaś tych, na których jesteś zagniewany ani tych, którzy błądzą.  

Sufickie Serce ze Skrzydłami, Sierpem Księżyca i Gwiazdą - Symbol Sufizmu

2. Siedem Wersetów często powtarzanych to esencja całej Świętej Księgi objawionej przez Gabriela, a bez pojęcia Fâtiha nikt nie zrozumiał jeszcze istoty Orędzia Sufich. Siedem gromów przemawiających swym głosem, o których mówi Apokalipsa Jana, to właśnie proroctwo o Siedmiu Wersetach Salât, Modlitwy zwanej też Chwalebną (Hamd) i Rozkoszną (Azîm). Otwarta książeczka Apokalipsy to także symbol naszej sufickiej Modlitwy, gdyż hebrajskie Fatoah oznacza waśnie zdolność Otwarcia wnętrza człowieka przed Bogiem Stwórcą i każdy kto odczyta Ap.10.1-3 zrozumie to proroctwo Gabriela dane wieki przed ponownym objawieniem Modlitwy Mohammadowi. Recytując Siedem Wersetów podążamy w ślady proroków posłanych do całej ludzkości, Abrahama, Izmaela i Mohammada. Jest to pewny kierunek, pewne ślady i znaki oraz pewne przewodnictwo. Adepci sufickiej Drogi Bożej (Sirât) kultywują codziennie głębsze rozważanie jednego z wersetów Modlitwy, aby odkryć płynące tym przewodem niebiańskie objawienie. Jeśli w niedzielę pierwszego dnia świętego tygodnia weźmiemy pierwszy werset, Bismillâh ar-Rahmân ar-Rahîm jako recytację i temat rozmyślania, to w sobotę - ostatniego dnia Świętego Tygodnia dojdziemy do wersetu siódmego rozpoczynającego się słowem Sirât (Drogą). Jest to sposób rozmyślania, medytacji, przepisany przez autentycznych przewodników sufickiej linii przekazu dla adeptów stawiających pierwsze kroki w Bractwie czy Zakonie Sufich. Każdy autentyczny Ruch Suficki wysuwa Modlitwę Otwierającą na pierwszy plan jako kluczową dla zrozumienia Przesłania Sufich. Sura (Księga) ta stanowi streszczenie Świętych Pism, oświeca wzniosły cel stworzenia człowieka oraz naucza, że stosunek Boga do człowieka opiera się na Miłosierdziu (Rahmân) oraz Łasce (Rahîm). Pierwszy werset Modlitwy winien adept wspominać rozpoczynając swój dzień, posiłek, pracę, podróż, a także wszelkie dobre dzieło jakie czyni, nawet miłosny stosunek czy towarzyskie spotkanie. Recytowanie pierwszego wersetu, najlepiej trzykrotnie, powinno przeniknąć każdy aspekt życia adepta jako chwila refleksji i skupienia.