Zakon Sufi "Chishti"

Chishtiyya - Mistyczna Szkoła Sufich z Indii 

ZAKON SUFI CHISHTY - Zakon Chistiya, Sufi Chishty, Chishti, Čištī - założony został przez: Hazrat Khwaaja Abuu Ishaaq Shami Chishty. Przeniesiony do Ajmer w Indii około 1190 roku i tam rozwinięty oraz umocniony przez: Hazrat Khwaaja Moinuddin Hasan Chishty (R.A). Najstarszą i najpopularniejszą czy raczej najszerzej znaną szkołą suficką była i jest linia Ćiśti (Chishty, Cziszti) z siedzibą w Ajmer w Indii. Khwaja Moinuddin Chishti był założycielem Zakonu Chishti, który jest bardzo znany w Indiach i Pakistanie, oraz rozpowszechnił się (w różnych formach) na zachodzie. Królewska Rodzina Sufi Chishty (Cziszti) z Ajmer w Indii już prawie 800 lat kieruje Bractwem Sufickim i jego licznymi odnogami oraz bocznymi gałęziami na całym świecie! Główna Siedziba Duchowa znajduje się w Ajmer przy Sanktuarium – Dargah Rodziny Sufi Chishty (Cziszti)! 

Pir Salim Chishti

W Polsce od początku lat 80-tych XX wieku najliczniejsze są grupy sufich tradycji Chishty (Ćiśti’, Cziszti, Chishti). Zakon Sufi Chishty w Polsce posiada także najliczniejszą kadrę nauczycieli i mistrzów wykształconych przez ośrodek Khwaja Moinuddin w Ajmer. Szkoła Sufi Chishty istnieje w Polsce co najmniej od początku 1982 roku i jest pierwszą szkołą indyjskiego sufizmu tradycyjnego jaka powstała na ziemiach polskich. Jednym z głównych prekursorów i nieustannie aktywnym nauczycielem oraz mistrzem duchowym tradycji Chishtiyya w Polsce jest Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty, Starszy Mistrz i Przewodnik Duchowy. Za czas formalnego powstania Bractwa Sufickiego w Polsce przyjmuje się jesień roku 1982, kiedy to zostali inicjowani i wyświęceni pierwsi znani polscy murid – uczniowie i uczennice Mistycznego Bractwa Sufi, Chishtiyya oraz Akbariyya. 

Sufizm, nauki sufich to starożytna w swym pochodzeniu mistyczna szkoła duchowego rozwoju, wywodząca się z chrześcijańskiego hezychazmu i żydowskiej kabały (kaballah). Na Wschodzie powiada się, że cała chrześcijańska mistyka i gnoza oraz żydowska kabała osiągają swoją pełnię w sufizmie. Zapraszamy do studiowania artykułów nawiązujących do sufizmu, tak starożytnego, biblijnego jak i do nowożytnego, działającego na pograniczu styku trzech kultur: muzułmańskiej, chrześcijańskiej i judaistycznej. Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف ), jako doktryna mistyczna pojawił się w połowie ósmego wieku i jest związany z imieniem Proroka Muhammada. Samo słowo sufi tradycyjne religigioznawsto akademickie wywodzi od „suf” - wełna. Pierwsi asceci - mistycy, mieli nosić ubiory z wełny. Niewykluczone jednak, że sufizm, ma pewien związek z greckim sophos — mądry, bo sami sufi wywodzą je od „safa” - „czysty”, „święty”. „Sufi” to nie jest zwykły muzułmanin czy jakiś islamista. Sufi to człowiek, ktory ma ogromną wiedzę, także naukową, nie tylko mistyczną. Sufimi zostawali najwięksi teologowie islamu. Wszyscy najwięksi uczeni praktykowali tasawwuf jako jedną z nauk islamu – nie jako odzielny ruch religijny, nawet jak mieli poglądy daleko wykraczające ponad własną religię. 

Nurt sufi nie jest religią, lecz pogłębioną medytacją Absolutu, kontemplacją boskiego pierwiastka, wspólnego wszystkim mistykom. Nauki przekazywane są przez mistrza duchowego, nazywanego pir (słowo perskie), który jest dziedzicznym opiekunem grobowca jakiegoś wcześniej żyjącego sufi, mistyka-ascety. Wszyscy sufi komponowali pieśni qawwal (słowo arabskie), w języku hindi, urdu lub perskim. Pieśni te, śpiewane po dziś dzień przez qawwali i wprowadzające w stan ekstazy, są skierowane ku Bogu pojmowanemu nie jako posiadający wizerunek osobowy byt (bożek), lecz jako Niezmierzony Absolut, Allah Bóg. W Indiach przez stulecia zawsze dominował nurt sufi, bez zgrzytów wpisujący się w mozaikę indyjskiego życia duchowego. Sufizmowi zagrażają nie religie hindu, lecz prawicowy islam ortodoksyjny w formie sekt sunnickich jak salafi czy wahabi, gdzie tylko mężczyźni zbierają się na modlitwę w meczecie, w którym nie odbywają się ani ekstatyczne tańce, ani nie rozbrzmiewają radosne śpiewy. Na twarze swoich kobiet zakładają purdah i zamykają je w zenanie niczym niewolnice, co nie ma nic wspólnego z sufizmem praktykowanym przez ludzi usposobionych duchowo i mistycznie, przez poszukiwaczy gnozy i boskości. Indyjscy fundamentaliści muzułmańscy czyli prawicowi fanatycy religijni - są sterowani przez przywódców politycznych z sunnickiej (salaficko-wahabickiej) Arabii Saudyjskiej i krajów Zatoki Arabskiej. Sufizm to bardzo pokojowa tradycja mistyczna z Bliskiego Wschodu, Persji i Indii. 

Moinuddin Chishti wprowadził zakon Cziszti Sufi w Lahore (stan Pendżab) oraz w Adżmer (Radżastan) w Indii. Był ósmym sukcesorem szkoły sufi ćiśti (cziszti, ang. chishty) licząc od założyciela Abu Ishq Shami. Istnieje kilka odgałęzień tradycji Ćiśtiyyah, najbardziej prominentnego i duchowego braterstwa sufickiego od XII wieku. Duchowi przewodnicy i mistrzowie suficcy trzymają się na duży dystans od ziemskich władz politycznych, a jeśli jakiś władca praktykuje, pozostaje zwyczajnie duchowym bratem w drodze. Nauczyciele braterstwa cziszti trzymają się z dala od dworów i pałaców władzy, nie pozwalają sobie na osobiste polityczne zaangażowanie. Trzymają się z dala od władzy aby zachować duszę wolną i czystą od pokusy władzy i zepsucia ziemskimi sprawami. 

Mistrz Chładża Moinuddin Ćiśti zalecał: "Nie szukaj pomocy, łaski ani zmiłowania od kogoś innego jak tylko od Boga. Nie chodź na królewski dwór, nie pomijaj w błogosławieniu i pomaganiu biednych ani ubogich, wdów, sierot - jeśli zapukają do twoich drzwi." Szukanie bogatych arystokratycznych patronów i sponsorów nie jest w stylu sufich, a szczególnie obce jest sufim mistycznej tradycji cziszti (ćiśti). Sufi Cziszti praktykują Sama - przywoływanie boskiej obecności i łaski z pomocą śpiewania oraz słuchania muzyki. Sufi Chishty są zatem w pewnym konflikcie ze skrajnymi grupami prawicowej muzułmańskiej ortodoksji, która uważa muzykę za haram czyli zakazaną dla wierzących w Boga. Muzyka duchowa sufich pomaga jednak w zanurzeniu się w świadomym uwielbieniu Boga i zatraceniu ego. W świątyniach i miejscach praktyki sufich tradycji cziszti można słyszeć muzykę i śpiewy qawwali. 

Pięć aspektów praktyki sufi cziszti 

1. Głośne recytowanie świętych Imiona Boga, Allāh, siedząc w odpowiedniej pozycji i odpowiednim czasie (Jhikr-i djahr, dhikr, zikr). 

2. Milczące recytowanie świętych Imion Boga (Jhikr-i khafī, fikr). 

3. Ćwiczenia regulujące oddychanie (Pās-i anfās). 

4. Zaabsorbowanie mistycznymi kontemplacjami (Murā-ḳāba). 

5. Czterdziestodniowe odosobnienia w cichym zakątku lub ustronnym pokoju dla modlitwy i kontemplacji (čilla). 

Dawni sufi tradycji cziszti przyjęli jako podstawową wykładnię nauki dwóch świętych mistycznych traktatów: 

* Awārif al-Maʿārif - Dary Gnozy - napisany przez Shaykh Shihāb al-Dīn Suhrawardī (zm. 1234), 

* Kashf al-Maḥdjūb - Objawienie Tajemnicy - napisany przez Ali bin Uthman Hudjwīrī, 

Sufi Cziszti używają także kolekcji poematów, pieśni, wykładów i kazań oraz listów z naukami pisanymi przez wielu mistrzów przewodników duchowych, które zwane są malfūẓāt - a przygotowywane przez aktualnego mistrza dla jego uczniów i przeznaczone do użytku prywatnego inicjowanych uczniów ścieżki sufi ćiśti. Bardzo ważnym jest nauka i praktyka pod kierunkiem żyjącego w danym kraju mistrza sufickiego jak Pir, Murszid czy Szajch (Shaikh). 

Silsila - linia przekazu pierwszych świętych i mistrzów przewodników duchowych obejmuje przynajmniej 18-cie nazwisk. Jak w tradycjach szyickich imamów, linia sukcesji wywodzi się od Świętego Proroka Muhammada i Anioła Dżibraila poprzez kuzyna Proroka i pierwszego imama (przewodnika) 'Alī ibn Abī Ṭālib. Każde z tych imion wielkich świętych Bożych warte jest omówienia, tym bardziej, że z każdym wielkim sufickim świętym mistrzem duchowym związane są legendy, pouczające anegdoty, poezje i proza. Linia przekazu, Silsila, zawsze rozpoczyna się tak: Allah Bóg, Anioł Dżibrail (Jibrail, Gabriel), Prorok Muhammad (ucieleśnienie wiedzy i mądrości 24 proroków poprzednich). Wiele tradycji sufickich wspomina pełną listę koranicznych Proroków Bożych, których pieczęcią i koroną jest Prorok Muhammad... 

1. 'Alī ibn Abī Ṭālib (Ali, the cousin of Muhammad) (ur. 600 zm. 661) 

2. Al-Ḥasan al-Baṣrī (zm. 728, an early Persian Muslim theologian)

3. 'Abdul Wāḥid Bin Zaid Abul Faḍl (zm. 793, an early Sufi saint)

4. Fuḍayll ibn 'Iyāḍ Bin Mas'ūd Bin Bishr al-Tamīmī (zm. 803) 

5. Ibrāhīm bin Adham (a legendarly early Sufi ascetic) - (ur. 718 – zm. 782) 

6. Ḥudhayfah al-Mar'ashī 

7. Amīnuddīn Abū Ḥubayrah al-Baṣrī 

8. Mumshād Dīnwarī 

9. Abu Ishaq Shamī (zm. 940, founder of the Chishti order proper)

10. Abu Ahmad Chishtī 

11. Abu Muhammad Chishtī 

12. Abu Yusuf Nasar-ud-Din Chishtī (d. 1067) 

13. Qutab-ud-Din Maudood Chishtī (Abu Yusuf's son, d. 1139) 

14. Haji Sharif Zindani (zm. 1215) 

15. Usman Harooni (zm. 1220) 

16. Mu'īnuddīn Chishtī (1141-1230) 

17. Qutab-ud-Din Bakhtyar Kaki (1173-1235) 

18. Farīduddīn Mas'ūd ("Baba Farid", 1173 or 1175 - 1266 lub 1188–1280) 

Po Farīduddīn Mas'ūd, Zakon Sufi Chishti podzielił się na dwie główne linie czy nurty: 

* Chishtī Sabri, pod przewodem mistrza Alauddin Sabir Kaliyari (1196-1291) z Herat w Chorasanie. 

* Chishtī Nizami, pod przewodnictwem Nizāmuddīn Auliyā (1238-1325) z Badayun w Uttar Pradesh w Indii. 

W czasach imperium mogolskiego, niektórzy mogolscy władcy, w tym Dżelaluddin Akbar byli uczniami wysokiego stopnia wtajemniczenia w tradycji sufi cziszti (Chishtiyya). Dzięki błogosławieństwu Sheikh Salim Chishti narodziło się pierwsze dziecko Akbara znane jako Nur-ud-din Mohammad Salim, a w przyszłości jako władca Dżahangir, na dworze przez Akbara nazywany także Sheikhu Baba. Cesarz Akbar po każdym zwycięstwie odwiedzał dargah, mauzoleum grobu i świątynię Pir Chładża Moinuddin Chishti w Ajmer. Pierwszy następca Akbara na tronie, Jahanara Begum Sahib, także był uczniem zakonu Sufi Chishti. 

Mistrz Abu Ishak Cziszti  

W ezoteryce i duchowości znany jako Mistrz „Syryjczyk”. Urodził się we wczesnych latach jedenastego wieku. Był potomkiem proroka Muhammada. To mistrz zakonu Cziszti (Chishti, Chishty, Ćiśti) na terenie Syrii i dzisiejszego Afganistanu. Zakon ten specjalizował się w ćwiczeniach z użyciem muzyki, śpiewu oraz tańców sufi. Wędrowni derwisze, przybywali do jakiegoś miasta, grali na flecie lub bębnie, aby zgromadzić ludzi i opowiadali im historię do kontemplacji i rozważań, historię z morałem. 

Sufi Mu'in ad-Din Cziszti 

Mu'in ad-Din Cziszti (Muinuddin Chishti), Chodża Sajjid Muhammad Mu'in ad-Din Cziszti Adżmeri (język perski/urdu: خواجہ سیّد محمد معین الدین چشتی اجمیری), znany jako Gharīb Nawāz (język perski: غریب نواز "Dobroczyńca ubogich". Muinuddin Cziszti (Ćiśti) ur. 1141 w perskim Chorasanie, zm. 1230) – święty suficki mistrz i przewodnik duchowy, wysłannik Boży. Jeden z najsławniejszych przedstawicieli silsili czisztijja (chishtiyya), wprowadził tę tradycję w Indiach na przełomie XII i XIII wieku. Dzieciństwo spędził w Persji. Po pobycie w madrasach w Samarkandzie i Bucharze oraz podróżach do Mekki i Medyny dotarł do Adżmeru w Radżastanie i tam osiadł na stałe. Dargah w Adżmerze stanowi ważne centrum pielgrzymek dla sufich, zarówno muzułmanów, sikhów, zoroastrian, chrześcijan jak i hinduistów. 

Sufi Dżalaluddin Rumi  

Rumi (arabski i perski: جلال الدين الرومي , Dżalal ad-Din ar-Rumi, Dżalaluddin Rumi, Dżalal ad-Din Balchi, Maulana Rumi, Mevlana; język turecki: Calaleddin Rumi) ur. 30 września 1207 - zm. 17 grudnia 1273 najwybitniejszy poeta suficki, mistyk perski, teolog islamski. Twórca zakonu wirujących derwiszy. Urodził się w Balchu (na terenie dzisiejszego Afganistanu). Praktykował w zakonie czy bractwie Sufi Chishty. Uciekając przed najazdem mongolskim 1221 wędrował na zachód i ostatecznie większość życia spędził w Konyi (Anatolia) gdzie też znajduje się jego mauzoleum. Najbardziej znanym jego dziełem poetyckim jest Masnawi i Manawi (Masnavi-e Maanavi), sześcioczęściowy, złożony z dwuwierszy poemat uważany przez sufich za drugą co do ważności świętą księgę po Koranie. Mauzoleum Rumiego w Konya jest celem corocznych pielgrzymek. Rok 2007 został ogłoszony przez UNESCO rokiem Rumiego. 

Sufi Sarmad 

Hazrat Sayed Sarmad - suficki mistyk i poeta z linii Chishty, twórca licznych, często kontrowersyjnych rubajatów. W Indiach gorliwym wyznawcą sufizmu był książę Dara Szikoh, syn cesarza Szahdżahana, a jego mistrzem był właśnie Sarmad, który urodził się w Armenii, w rodzinie żydowskich kupców. W 1631 przybył do Indii, gdzie upodobał sobie hinduskiego chłopca, który później został jego sufickim uczniem. Sarmad był przez cesarza Aurangzeba na podstawie pomówień religijnych fanatyków oskarżony o apostazję i skazany na karę śmierci. Jednym z aktów oskarżenia go było to, że jakoby wypowiadając kalimę recytował tylko jej pierwszą część tj. „Nie ma Boga”, zamiast „Nie ma Boga prócz Allah”. 

ZAKON SUFI CZISZTI'

Duchowa tradycja Sufi Chishty (Ćiśti, Cziszti, Ćiśtiyya) z siedzibą w Indii w Centrum Sufizmu w Ajmer (Rajastan), w Świątyni (Dargah) Mistrza Sufi Pir Khwaja Moinuddin Hasan Chishty. Zakon Sufi Cziszti założony został przez: Hazrat Khwaaja Abuu Ishaaq Shami Chishty. Przeniesiony do Ajmer w Indii około 1190 roku i tam rozwinięty oraz umocniony przez: Hazrat Khwaaja Moinuddin Hasan Chishty (R.A), który jest znany i opiewany przez śpiewaków pod wieloma imionami i tytułami duchowymi takimi jak:

Habib Allaah - Qutub-ul-Mashaiq

Behro Barr' - Hindul-Nabi'

Naib-i-Rasul-Fil Hind - Tajul

Muqar-i-Biin - Wal Muhal-qe-Qiin

Ata-i-Rasuul - Khwaaja-i-Ajmer - Khwaaja

Buzurg Hind-ul-Walii - Gharib

Nawaz - Sultan-ul-Hind

Saiyed-ul-Abediin - Tajul

Asheqiin - Burhan-ul-Waseliin

Aftab-i-Jehan - Panah-i-Be-Kassan - Daliil-ul-Arefiin

Saiyed-ul-Abediin - Tajul

Asheqiin - Burhan-ul-Waseliin

Aftab-i-Jehan - Panah-i-Be-Kassan - Daliil-ul-Arefiin

Królewska Rodzina Sufi Chishty z Ajmer już ponad 800 lat kieruje Zakonem Sufi i jego licznymi odnogami oraz bocznymi gałęziami na całym świecie! Główna Siedziba Duchowa znajduje się w Ajmer w Indii przy Sanktuarium - Dargah Rodziny Sufi Chishty! Szkoła Sufi Chishty istnieje w Polsce od 1982 roku i jest pierwszą szkołą sufizmu tradycyjnego jaka powstała w Polsce. Osoby zainteresowane sufizmem powinny pamiętać, że wiele odgałęzień szkół sufickich w Europie i Ameryce przynależy do Zakonu Sufi linii przekazu Chishtiyya z siedzibą w Ajmer. Mamy tutaj także Ruch Suficki i Międzynarodowy Zakon Sufi, które Hazrat Inayat Khan założył na Zachodzie jako Przedstawiciel Zakonu Sufi Chishty z Ajmer w Indii. Wszyscy liderzy Ruchu Sufickiego czy Międzynarodowego Zakonu Sufi Chishty formalnie podlegają duchowemu zwierzchnictwu i przewodnictwu sufickich mistrzów, Rady Starszych Mistrzów Przewodników Duchowych (Rady Pirów) z siedzibą w Ajmer w Indii. 

FATIHA - Otwarcie - Modlitwa Sufich 

Każdego szóstego dnia miesiąca księżycowego, szóstego dnia po nowiu księżyca wszyscy uczniowie każdego Zakonu Sufi oddają się duchowej praktyce recytacji Modlitwy Otwierającej - Fateha (Sura Fatha, Fatiha), którą praktykuje się 1001 razy, ale nie mniej niż 101 razy. Jest to najbardziej podstawowa, codzienna, elementarna praktyka duchowa dla zainteresowanych sufizmem od strony praktycznej! Jest to pamiątka URS - Wniebowstąpienia Duszy sufickiego mistrza Pir Khwaja Moinuddin Ajmeri Gharib Nawaz (R.A.)! Wszystkie tradycje sufickie spotykają się razem i  łączą się w każdym szóstym dniu po nowiu księżyca we wspólnej recytacji modlitwy Fatiha. Jeśli nie znasz modlitwy Fatiha (Fateha), nie uczestniczyłeś (-łaś) nigdy w jej wspólnej praktyce, nie wiesz jak się wylicza czas jej recytacji na szósty dzień po nowiu - na pewno z sufizmem w jakiejkolwiek postaci nie masz nic wspólnego (oszukano cię, że praktykujesz sufi), co się niestety na Zachodzie tylko zdarza... 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty

Hazrat Khwaja Syed Abu Ishaq Shami Chishti (“Syryjczyk”) 

(ur. IX wiek zm. 940/41) 

Abu Iszaq (rahmatullah aliyah) pochodzący z Damaszku (Ash-Shami) był pierwszym mistrzem sufickim, który używał tytułu Chishti (Cziszti – czytamy Ćiśti'). Uważany jest za założyciela sufickiej dynastii Czisztich i nazywany z tego powodu “Sar-e-Chishtian” - "Esencją Chishtich". Spotkał sufiego Mamshad Dinwari, który polecił mu osiedlić się w miejscowości Chisht w Afganistanie w regionie Khorasan (w Chorasanie). Shaikh Ilw Mumshad Dinwari był jego mistrzem duchowym. Kiedy Abu Iszaq po raz pierwszy przyszedł do Mistrza Mumshada, ten od razu dodał do jego nazwiska słowo Chishti (Ćiśti') i przepowiedział, że pod tym imieniem będzie znany. Sheikh Mumszad przepowiedział też, że każdy kto wejdzie do silsila Abu Ishaq Chishty będzie znany jako Chishti aż po dzień Sądu Ostatecznego (Qiyamah), co uważane jest za przepowiednie, że zakon Sufi Chishty nie zaginie aż po kres istnienia świata. Inni uważają, że to Sufi Chishty są wedle tej przepowiedni tymi, którzy na Sądzie Ostatecznym jako jedyna z 70 różnych odmuzułmańskich szkół duchowych i mistycznych wiedzie do zbawienia i wejdzie do raju. 

Abu Ishaq Chishty miał wielu uczniów i reprezentujących jego przekaz khalifów, jednak syn emira z Chisht, Abu Ahmad Abdal został jego sukcesorem i ustanowił linię przekazu Chishti w południowej Azji. Suficki zakon Sufi Cziszti jest obecnie uznany za najstarszy istniejący suficki przekaz derwiszów i fakirów, jednocześnie najbardziej na Wschodzie, w tym w Indii rozpowszechniony. Abu Iszak Cziszti zwykł był mawiać: "Światowi ludzie są zanieczyszczeni, jednak derwisze są czyści w swoich duszach. Te dwie jakże odmienne natury nie mogą się ze sobą mieszać". Pojęcie derwisza w mistyce sufickiej odpowiada chrześcijańskiej ewangelicznej koncepcji "ubogich w duchu" czyli czystych, katarów czy albigensów. Podobne jest miejsce sufizmu w kulturze religijnej islamu jak mistyki w kulturze chrześcijańskiej. Sufizm jest drogą do uświęcenia i świętości, drogą przybliżania do Allah Boga. Abu Iszaq z Damaszku zwykł był powtarzać, że "wszelka głodówka prowadzi do błogości", co pokazuje ascetyzm klasycznego sufizmu dawnych czasów. 

Chisht, pisane także Chisht-i-Sharif, Chisht-e Sharif, Chesht-i Sharif or Chesht, wymawiane Ćiśt lub Cziszt znajduje się w pobliżu miejscowości Herat w Afganistanie, a dokładnie 177 km od Heratu. Przyjmuje się, że Zakon Sufi Chishti został ostatecznie ustanowiony około 930 roku e.ch. (pierwsza połowa X wieku) w Chisht w Afganistanie, który w dawnych czasach był północnym zachodem Wielkiej Indii. Sam Abu Iszaq zmarł w czasie pobytu w rodzinnych stronach w Damaszku, został pochowany na górze Qasiyun w miejscu, gdzie spoczywają także prochy Ibn Arabi (Sufi Akbar). Bayat Sufi Chishti zawiera przysięgę wierności jaką składali uczniowie Proroka, kiedy ten nakładał przyjmowanym uczniom dłonie na głowę: "Nie będę czcić nikogo innego oprócz Alla'h Boga, nie będę kraść, nie będę cudzołożyć, ani zabijać dzieci, nie będę kłamać, nie będę zdradzać ani odmawiać posłuszeństwa w żadnej sprawie"! - (Koran, Sura LX wers 12 czyli Q.60.12). Sufi Chishti wzorem Proroka używają modlitwy Dua dla przebaczenia i rozpuszczenia grzechów swoich uczniów duchowych. 

Hazrat Gharib Nawaz Syed Mu'inuddin Hasan Chishti 

(Indie, Ajmer, ur. 1135 zm. 1229/30) 

Urodzony najprawdopodobniej w Sijistan (Sajastan) w perskim regionie Khorasan (w Chorasanie) lub w Sanjar koło Mosulu w pobliżu Asfahanu. Mu'inuddin Hasan urodził się w Churasanie w czasach barbarzyńskiego najazdu Tatarów i tatarskiej okupacji jego Ojczyzny. Gdy miał lat 14-cie zmarł jego ojciec, kilka miesięcy później, gdy miał prawie 15 lat, zmarła jego matka. Dziecięce oczy przyszłego świętego oglądały makabryczne rzezie, zagłady całych miast, palenie meczetów, niewolę dzieci idących w tatarski jasyr. Po rodzicach pozostał mu niewielki ogród i małe pole, gdzie uprawiał zboże na swój codzienny chleb jako sierota. W 1156 roku został murid, duchowym uczniem Hazrat Khwaja Pir Uthman Haruni, a jego duchowym sukcesorem, Sajjada-Nashin, został poprzez 20 lat nieustannej, wytężonej służby w charakterze asystenta. 

Khwaja (Khładża) Moinuddin Hasan Chishti (Ćiśti') znany jest z tego, że przeniósł starą szkołę Sufi Chishty z Afganistanu do Ajmer w Indii, w pobliże miejsca, gdzie miał się pojawić hindusom Bóg Brahma (indyjski odpowiednik Absolutu, Brahman) w swej najstarszej formie. Jako dziecko nie chciał bawić się z rówieśnikami, wolał przebywać w towarzystwie derwiszów, świętych i sufich. Ożenił się po raz pierwszy w 1194 roku w wieku lat około 60-ciu z Ummat Ullah. Pir Mu'inuddin Hasan Chishti miał dwóch uznanych synów, Fakhruddin oraz Hisamuddin, a także jedną córkę, Bibi Hafizę Jamal. Miał jeszcze jednego syna, ale został on wydziedziczony z uwagi na skandaliczne odrzucenie islamu jako religii. Mając lat około 89, w roku 1223 pojął jako drugą żonę Bibi Asmat Ullah, córkę Syed Wajid Uddin Mashhadi. Khwaja Moinuddin rozpowszechnił sufizm Chishti w Indii ustanawiając w Ajmer stolicę indyjskiego sufizmu. W tamtych czasach było to sufickie centrum duchowe obejmujące także Pakistan jako ówczesne Indie Zachodnie. 

Hazrat Moinuddin Chishty nauczał sufizmu kładąc nacisk na rozwój ośrodka serca poprzez śpiewy qawwali, muzykę, taniec (ruch) oraz sztukę duchową. Sufi wywodzący się od Pir Mu'inuddin Ajmeri praktykują śpiewy, ruch taneczny oraz muzykę dając także wspaniałe i mrożące krew w żyłach pokazy sztuki fakirskiej na najwyższym poziomie. Hazrat Moinuddin Gharib Nawaz wykształcił ponad tysiąc khalifów, uczniów nauczycieli  upoważnionych do udzielania inicjacji i przyjmowania murid. Przyjmował uczniów innych szkół sufickich, udzielając także ijazah (idżazah) – upoważnienia do nauczania sufickiego  w stylu Chishty (Ćiśti'). Setki tysięcy inicjowanych w całej Indii, włącznie z dzisiejszym Pakistanem i Bangladeszem to spuścizna duchowa Pir Muinuddin Hasan. Umarł o świcie po całonocnych modlitwach, a na jego czole widniały znaki dwóch słów: „Habib Alla'h” (Umiłowany Boga), wyryte ręką anioła jako wyraźne znaki pośmiertne, co uważane jest za jeden z cudów uczynionych przez Allah Boga. 

Hazrat Shaikh Khwaja Nizamuddin Awaliya 

(Auliya, Indie, Delhi, ur. 1238 zm. 1325) 

Ten wielki suficki święty szkoły al-chishtiyya ustanowił sufickie nauczanie w Delhi przynosząc sufizm linii Moinuddin Chishti z Ajmer do dzisiejszej stolicy Indii. W wielu zaledwie 16 lat odnalazł swojego duchowego mistrza Baba Farid czyli Fariduddin Ganjashakar. Pod wpływem swojego bezpośredniego nauczyciela Hazrat Fariduddin Ganjashakar, napisał „Morały serca”, które to dzieło stało się często czytaną pozycją klasycznej literatury indyjskiej. Chociaż nauczanie Hazrat Nizamuddin Auliya pochodzi od Hazrat Moinuddin Chishty z Ajmer, uważane jest za gałąź całej sufickiej starej szkoły Chishty. Od mistrza Nizamuddin Auliya wywodzi się założona w 1910 roku na Zachodzie pod nazwą „Ruch Sufi” szkoła suficka Hazrat Inayat Khan, który był uczniem wielkiej sufickiej szkoły Chishtiyya (pol. Ćiśtijja).  

Ajmer, Delhi, Fatehpur 

Miasto Adżmer (Ajmer) jest jednym z najważniejszych ośrodków sufickich i muzułmańskich pielgrzymek w Indiach. Znajduje się tam dargah świętego Chodży ud-Dina Cziszti (1141-1236), który wywarł ogromny wpływ na rozwój mistycznej religijności sufickiej. Jego wielbicielem był cesarz Akbar, który odbywał regularne pielgrzymki do dargah (mauzoleum) tego świętego, a dla miasta zbudował dom modlitwy. 

W stolicy Indii, w Delhi znajduje się jedno z największych skupisk adeptów sufi, zgrupowanych wokół grobu Nizam ud-Din Cziszti, świętego męża i mistyka żyjącego w XIV wieku. Do dziś śpiewa się jego mistyczne qawwali, skomponowane w języku hindi. Muzyka, śpiew, ekstatyczna miłość i radość są podstawą religijnego uniesienia uczestników spotkań, ale na grób przychodzą także złożyć kwiaty hindusi, sikhowie, żydzi i chrześcijanie, a następnie posłuchać nauk przekazywanych przez aktualnego pira (mistrza). Sufi uczestniczą zaś w wielkich świętach hinduskich.  

Innym ważnym miejscem sufickich zborów jest grobowiec świętego męża Salima Cziszti, żyjącego w XVI wieku w Fatehpur Sikri. Był on nauczycielem i przyjacielem Cesarza Akbara, który w dowód wdzięczności i szacunku za przepowiednię o tym, że będzie miał trzech synów, ufundował na dziedzińcu Wielkiego Meczetu jeden z najpiękniejszych w Indiach dargah (mauzoleum). Z białego marmuru, o ażurowych ścianach, przyciąga on kobiety, nie tylko muzułmanki, modlące się o płodność i rodzenie synów. 

Słowo islam nie istniało w językach europejskich aż do końca XVIII wieku, a pojawiło się z zamiarem wprowadzenia „naukowego” porządku w sferach religijnych i podobnie jak wszystkie -izmy jest słowem sztucznym. Na Zachodzie, w Europie i Ameryce widzimy islam jako „produkt” czysto arabski i całkowicie monolityczny, ale jest to polityczny produkt skrajnych sekt sunnickich znanych jako salafici czy wahabici. Na świecie z miliarda muzułmanów co najmniej połowa nie chodzi do fundamentalistycznych meczetu wcale i nie recytuje bojówkarskich wersetów z Koranu, tylko te mistyczne dla rozwoju duszy oraz lecz intonuje mistyczne pieśni qawwali i tańczy oraz śpiewa. Największe ich społeczności żyją na indonezyjskiej Jawie oraz w Indiach, także w Pakistanie, zbierając się wokół grobowców świętych ascetów i łącząc się z boskością właśnie poprzez duchową muzykę. Kobiety cieszą się u nich takim szacunkiem, jakim sam Prorok obdarzył Chadidżę, Fatimę i A'iszę. Nie ma i nigdy nie było jednolitego islamu jaki w sposób zbrodniczy skrajnie fundamentalistyczne sekty sunnickie chcą narzucić reszcie świata, nie tylko wszystkim muzułmanom. 

Nurt sufi pojawiał się wszędzie wraz z przybyciem pierwszych muzułmanów, ale uważa się, że właśnie w Indiach, Bangladeszu, Iranie i Pakistanie znalazł najlepsze warunki rozwoju, ulegając wpływom duchowości perskiej, hinduskiej i buddyjskiej i nabierając treści mistycznych, głównie pod wpływem Wedanty. Nurt ten pokazuje zupełnie inną twarz twarz tak zwanego islamu, jakże odmiennego od paranoicznie narzucanych wzorców arabskiego sunnizmu i jego bojówkarskich krwiożerczych sekt obcinających głowy. W Indiach muzułmanie są znakomicie zintegrowani z hindusami i nie żyją ani na przekór, ani wbrew indyjskiej cywilizacji - lecz są jej integralną częścią, są obywatelami państwa laickiego i demokratycznego, współtworzą je, a wspólnoty sufickie są jak korona w postaci duchowego pokoju, miłości i mądrości.