Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Muhammad. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Muhammad. Pokaż wszystkie posty

piątek, 20 marca 2015

Dżihad - zmaganie i walka z ego

Dżihad - z języka arabskiego جهاد , ğihād – zmaganie, walka – w kulturze islamu pojęcie pierwotnie oznaczające dokładanie starań i podejmowanie trudów w celu wzmocnienia wiary i islamu. W tradycji europejskiej termin ten często, choć nie do końca precyzyjnie, tłumaczy się jako „święta wojna”. W Świętym Koranie i muzułmańskiej tradycji dżihad oznacza wszelkie starania podejmowane w imię szerzenia i umacniania islamu: zarówno poprzez walkę zbrojną, nawracanie niewiernych, pokojowe propagowanie islamu, jak i wewnętrzne zmagania wyznawcy.  


Dżihad to niezwykle złożone zjawisko, ponieważ sami muzułmanie często rozumieją dżihad różnorako, co zależy od wielu czynników: od kraju zamieszkania i jego polityki zagranicznej i wewnętrznej, od poglądów politycznych poszczególnych grup i jednostek, od zaangażowania duchowego we własną religię, itp. Zwykli muzułmanie pojmują przez dżihad codzienne zmaganie się ze swoim losem. Mówią, że jeśli kobieta rodzi dziecko, to jest w dżihadzie. Jeśli studenci zarywają noce, żeby dobrze zdać egzamin, to są w dżihadzie. Takie pojmowanie wynika bezpośrednio z samego znaczenia słowa ,,dżihad'', które brzmi ,,wysiłek''.  

Wielki i mały dżihad. Niekiedy dokonuje się rozróżnienia dżihadu na dwa rodzaje: większy i mniejszy. Rozróżnienie to oparte jest na dwóch hadisach wątpliwej autentyczności, zachowanych w źródłach z przełomu X i IX wieku. Hadisy te zwykle uznawane są za słabe (da'if) a ich autentyczność za nieco wątpliwą, w związku z czym i sam podział dżihadu na wielki i mały budzi wątpliwości. W myśl tego rozróżnienia dżihad większy (al-dżihad al-akbar) ma być ważniejszy i polegać ma na nieustannych wysiłkach podejmowanych przez każdego muzułmanina w celu wykorzenienia wszystkiego, co w jego życiu jest grzeszne lub przeciwne takiemu sposobowi życia, jakiego Bóg chce dla ludzi. Ma to być zatem walka z Szatanem i jego pokusami lub wszelkie działania na rzecz własnej gminy. Narzędziami tego dżihadu są serce w pierwszym przypadku, a ręce i język w drugim. Dżihad mniejszy (dżihad bis-sajf, al-dżihad al-asghar) utożsamiany jest w tym przypadku z walką zbrojną. 

Bardzo często, kiedy mowa o islamie, słyszy się słowo dżihad w znaczeniu „święta wojna”. Dżihad ma jednak w języku arabskim dosłowne znaczenie: „dokładanie starań, podejmowanie wysiłków” (ten sam rdzeń dż-h-d jest w słowie idżtihad – „wysiłek, tworzenie prawa” czy mudżahid – szyicki uczony prawnik). Terminem tym określa się w islamie wysiłki i starania na „ścieżce Boga” w celu ustanowienia w świecie panowania dobra i sprawiedliwości, a wykorzenienia zła i ucisku, a zatem także wszelkie działania podejmowane na rzecz szerzenia islamu. W islamie nie było nigdy pojęcia „świętej” czy religijnej wojny, całe życie muzułmanów jest bowiem podporządkowane Bogu. Jak formułuje to prof. J. Danecki, „kopanie piłki czy jedzenie szparagów jest dla muzułmanina tak samo religijne jak odmawianie modlitwy”. 

czwartek, 22 stycznia 2015

UNANI - Tradycyjna medycyna sufi

UNANI - Tradycyjna medycyna suficka Awicenny 


Medycyna Unani to połączenie najlepszych tradycji medycznych starożytnej Grecji z medycyną arabską i perską. Wielka jest rola Awicenny i innych wielkich lekarzy arabskich i perskich w rozwoju medycyny zachodniej. Tradycyjne systemy  medycyny indyjskiej, chińskiej czy arabskiej (semickiej) mają historię trwającą ponad 5000 lat i zostały wykorzystane skutecznie przez miliardy ludzi, podczas gdy istnienie nowoczesnej medycyny euro-amerykańskiej to jedynie 150 lat, licząc jej rozwój od drugiej połowy XIX wieku. WHO - Światowa Organizacja Zdrowia uznaje jednak równorzędność tradycyjnych systemów medycznych, w tym medycyny chińskiej, indyjskiej tradycyjnej ajurwedy, tybetańskiej ajurwedy, mongolskiej ajurwedy, medycyny siddham, medycyny unami i wielu systemów szamańskich (uzdrowicielskich), także terapie typu homeopatii. 

Sufi Hakim - Ibn Sina - Awicenna
Unani-tibb lub Yūnānī w arabskiej, hindustani, paszto i perskiej kulturze to tradycyjna medycyna oparta na szkołach arabskich i greckich z dodatkiem perskich i indyjskich wpływów, znana także jako medycyna Awicenny. Zainicjowana przez Hipokratesa i Galena, rozwinięta i udoskonalona przez al-Razi (Rhazes), Ibn Sina (Avicenna), Al-Zahrawi, Ibn-Nafis. Opiera się o cztery Akhlat czyli istotne esencje humoralne: Krew (Dam), Flegma (Balgham), Żółć (Szafra, Safra, Ṣafrā'), Czarna Żółć, Tetra (Saudaa, Saudā'). Kiedy cztery Akhlat czyli cztery istotne esencje są w równowadze, organizm posiada ogromną siłę samoobrony i samoleczenia: Quwwat-e-Mudabbira. Początki współczesnej medycyny Unani sięgają roku 1025, kiedy to Awicenna lepiej znany jako Sufi Ibn Sina opublikował po persku jedno ze swoich wielkich dzieł znanych jako Kanon medycyny (Canon of Medicine). Medycyna Unani stała się szerzej znana w Indiach dopiero w XII/XIII wieku, w sumie od ustanowienia Sułtanatu Delhi i w czasie jego istnienia (1206–1527). Kolejne rozprzestrzenienie medycyny Unani miało miejsce za czasów Imperium Mogołów. Panujący w północnych Indiach Alauddin Khilji w latach 1296 do 1316 miał na swoim sułtańskim (królewskim) dworze kilkunastu medyków (Hakim) leczących ludzi metodami medycyny Unani. 

Unani jest niezwykle popularna wśród Arabów, Persów i Hindusów oraz ludzi z zewnątrz zafascynowanych Indiami, Arabią czy Pakistanem. Oparta jest ona na założeniach sformułowanych przez Hipokratesa i Galena, uzupełniona przez Awicennę. Zgodnie ze starogrecką i staroarabską nauką, ludzki organizm działa w oparciu o cztery płyny, których proporcje oraz wzajemne oddziaływanie mają kluczowy wpływ na kondycję oraz charakter człowieka. Zgodnie z tą samą teorią, rodzaj leczenia, jakiemu w razie choroby należy poddać jednostkę, powinien zależeć od jego temperamentu, a ściślej od stanu czterech esencji humoralnych. Rozkwit medycyny za czasów arabskich i perskich nastąpił za sprawą znamienitych medyków (Hakim), takich jak Rhazes (Sufi al-Razi, Zakariyā Rāzī 854-925), Avicenna (Sufi Ibn Sīnā 980-1037), Sufi Al-Zahrawi (936-1013), oraz Sufi Ibn Nafis (1213-1288). 

piątek, 2 kwietnia 2010

Hadisy Qudusi - Sufickie Nauki Duchowe

Hadisy Qudsi - Święte Nauki Duchowe Sufickiej Tradycji 

Hazrat Khwaja Pir-ul-Mulk Sufi Ahmad Ofiel Chishty 

Bismillah-ar-Rahman-ir-Rahim 

Hadisy Qudsi lub Qudusi, Święte Hadisy, to jeden z szczególnych rodzajów hadisów, które choć relacjonowane są przez Świętego Proroka to ich łańcuch przekazu prowadzi do samego Allah Boga i z powodu tego łańcucha przekazu, stosowane są w odniesieniu do nich terminy: Qudsi, a także Hadis Ilahi, Rubbani - które wskazują na ich Boskie pochodzenie. Znaczenie świętego hadisu pochodzi od Allah Boga, użyte słownictwo pochodzi zaś od wysłannika Allah Boga czyli od Świętego Proroka (Rasul Allah). Są one tym, co Bóg (Allah, hebr. Eloah) przekazał swemu Prorokowi poprzez objawienie lub we śnie, a Wysłannik oddał to własnymi słowami. Hadisy Qudsi (Qudusi) są często używane przez szkoły sufickie, rozważane i medytowane przez uczniów sufickich (murid). W szczególności, ów zbiór Hadisów Qudsi polecany jest do codziennych rozważań i refleksyjnej medytacji na 40-dniowe odosobnienia sufickie, jako czterdzieści Medytacji Serca. Służą także jako codzinne rozważania medytacyjne w czasie postnego okresu Ramadan plus 10 dni (także okres 40 dni). 

Hadisy Qudusi czy Qudsi to wypowiedzi Świętego Proroka Muhammada tak, jak zostały mu objawione przez Wszechmocnego Allaha. Hadisy Qudsi (lub Święte hadisy) są tak nazywane, ponieważ w odróżnieniu od większości hadisów, które są Hadisami proroczymi, ich autorytet (sanad) wywodzi się nie od Proroka, ale od Wszechmocnego. Wśród licznych definicji Świętych hadisów, opracowanych przez wczesnych uczonych, znajdujemy wypowiedz autorstwa as-Sajjid asz-Szarif al-Dżurdżani (zm. 816 r.h.) w jego słowniku „At-Tarifat”: „Święty hadis pochodzi, jeśli chodzi o znaczenie, od Allaha Wszechmocnego. Jeśli chodzi o sformułowanie – jest ono „autorstwa” Wysłannika Allaha . Są to rzeczy, które Allah Wszechmocny zakomunikował Swemu Prorokowi poprzez objawienia lub we śnie, a on, pokój niech będzie z nim, przekazał to własnymi słowami. Koran (Pismo Święte, al-Qur'an) plasuje się wyżej od hadisów Qudsi (Qudusowych), albowiem został on objawiony w określonej formie (znaczenie i forma pochodzą od Allaha)”. 

Hadis Qudsi 1

Abu Hurajrah przekazał, iż Wysłannik Allah Bóg owiedział: „[Gdy Allah zapoczątkował Stworzenie, zaprzysiągł Sam na Siebie zapisując w Swojej Księdze, która jest w Jego posiadaniu], iż: „Zaprawdę, Moje miłosierdzie góruje nad moim gniewem”. --- [Muslim, al-Buchari, an-Nasa’i i Ibn Madżah]

Hadis Qudsi 2 

Abu Hurajrah przekazał, iż Wysłannik Allah Boa powiedział: „Wywyższony ponad wszystko Allah rzekł: ‘Zarzucił mi kłamstwo potomek Adama i nie miał słuszności. Zniesławił Mnie i nie miał słuszności. Przypisując Mi kłamstwa powiedział: ‘On nie przywróci mnie do życia z martwych w taki sam sposób, w jaki Stworzył mnie na początek’- podczas gdy wskrzeszenie nie jest dla Mnie trudniejsze, niźli pierwotne stworzenie. I zniesławił mnie przypisując mi syna. Zaiste, Jestem Jedynym Wiecznym, nie zrodziłem, ani nie zostałem zrodzony i nikt nie jest Mi równy’.” --- [al-Buchari i an-Nasa’i]

Hadis Qudsi 3 

Zajd Bin Chalid Al-Dżuhani przekazał następujące słowa: Kiedy skończyła się poranna modlitwa prowadzona podeszczowej nocy w Al-Hudajbijah przez Wysłannika Allah zwrócił się On do ludzi i powiedział: „Czy wiecie, co powiedział wasz Pan (Rabb)?” Oni powiedzieli:” Zaiste, tylko Allah i Jego Wysłannik to wie”. On rzekł: Allah powiedział, iż: „Z nastaniem ranka jedni spośród Moich sług stali się wierzącymi we Mnie, a inni niewiernymi. Zatem ten, który głosi, iż deszcz spadł tylko z łaski Allaha i Jego miłosierdzia, ten jest wierzący we Mnie i nie wierzy w moc gwiazd i planet. Ten zaś, który głosił, iż deszcz spadł dzięki mocy takiej to a takiej gwiazdy lub planety, zaprawdę, ten nie wierzy we Mnie, lecz wierzy w gwiazdy i planety”. --- [al-Buchari, Malik, an-Nasa’i]