Silat - Sztuka Walki

SILAT - Sztuka Walki 

Południowo-Wschodniej Azji 

Pencak silat (IPA: ˈpɛntʃaʔ ˈsilat), w Minangkabau: silek – to zbiorcze określenie na wszystkie tradycyjne sztuki walki, wywodzące się z obszaru dzisiejszej Indonezji, Malezji, Singapuru oraz Tajlandii, a także Brunei, Filipin czy Wietnamu. Termin silat obejmuje wiele regionalnych stylów sztuk walki. Obecnie, dzięki emigrantom z Indonezji i Malezji, tradycje te cieszą się popularnością również na Zachodzie, zwłaszcza w Holandii. Najstarsze formy praktyki silat pochodzą z Malezji, Tajlandii i Południowego Wietnamu co daje im miano sztuk walki z Azji Południowo-Wschodniej. Indonezyjski i Malajski SILAT zwany dziś częściej terminem pencak silat od przynajmniej XIII wieku opiera się na ideowej podstawie dawnych wojowników muzułmańskich i często czerpie natchnienie do ćwiczeń z zasad islamu, a także sufizmu. Wiele prywatnych szkół walki silat na Indonezji czy w Malezji to jednocześnie szkoły medytacji sufickiej, chociaż świecka tradycja walki także jest silna. 

Mistrz Sufi Silat Tariqat

Termin silat pochodzi od tamilskiego silambam oraz silambattamoznaczającego starą drawidyjską sztukę walki z bronią, która po dziś dzień jest uprawiana w indyjskim Tamil Nadu, na południu Sri Lanki (Cejlon) zamieszkiwanym przez Tamilów oraz w społecznościach tamilskich Malezji. Silambattam znany był już w II wieku, gdzie rozgrywano walki z pomocą różnej długości kijów (kali) bambusowych i innych broni. Trening często odbywa się przy specjalnie do tego przeznaczonej rytmicznej muzyce.

Silat (pencak silat, pentjak silat) to indonezyjska i malajska sztuka walki, wykazująca związki z niektórymi stylami walki w Chinach i Singapurze oraz filipińskim arnis. Silat może być uprawiany na 3 zasadniczych poziomach: 
- jako rzeczywista walka na śmierć i życie;
- ćwiczenia militarne komandosów, w których łączy się walkę wręcz z walką z udziałem bagnetu;
- odmiana sportowa, pozbawiona elementów niebezpiecznych i energetycznych.

Wśród dziewcząt silat połączony z formami tańca stanowi jako kesanian dziedzinę bliższą baletu niż sportu walki. Jest również wykorzystywany w kulminacyjnych scenach tradycyjnych form teatru azjatyckiego. Uprawianie pencak silat łączone jest z medytacją. Jego najostrzejsze formy, uprawiane są w rejonie Batak na Sumatrze, podczas gdy jego łagodniejsze formy Minangkabau na tej samej wyspie p.s. przypomina taniec o wysokich walorach łączą rytmiczne ruchy w takt bębna lub gongu z pokazami zręczności i wdzięku.

- Cikgu, Chegu, Encik, Guru – Mistrz Silat; tytuł Mistrza sztuki walki, stosowany zamiennie; 
- Guru Agong, Mahaguru, Pendekar, Pandikar – Wielki Mistrz Silat, Starszy Mistrz; 
- sentuhan – pojedynczy punkt, jeden punkt skupienia; 
- cakera, chakra – kręgi czy wiry energetyczne na rotacjach których opiera się praca kończyn w czasie zadawania ciosów; 
- mantera, mantra – rytualna inwokacja, w tym sposoby pozdrawiania, także praktyki wzmacniające wnętrze, psychikę adeptów;

Stare opowieści (hikayat) wspominają o takim rozwoju energii wewnętrznej, który pozwalał na uszkodzenie lub zniszczenie przeciwnika bez fizycznego kontaktu, co jednak wymagało dużego czasu koncentracji i skupienia, który zwykle aplikowano znacznie przed walką niż w trakcie bezpośredniego fizycznego zagrożenia. Współczesny islam w Indonezji czy Malezji doktrynalnie zabrania praktykowania ćwiczeń z energią wewnętrzną oraz wykonywania ćwiczeń typu mantera, gdyż zalicza je do technik magii zakazanej przez Koran. W odpowiedzi na to, w latach 80-tych XX wieku indonezyjscy i malajscy mistrzowie rozpropagowali mocno sportową wersję silat.

Historia Silat

Style Silat rozwinęły się dobrze już około wieku VII na wyspie Sumatra w Indonezji. Silat przemieszczał się po wyspach, aż dotarł do całej Indonezji. Wywierał wpływ na każdego kto się z nim zetknął. Po dotarciu do Indonezji był dalej doskonalony. Obecnie znanych jest ponad 150 stylów Pentjaki-silat w samej Indonezji, a ogółem jest około 400 stylów zarejestrowanych w indonezyjskiej federacji Silat. Pentjak-Silat znaczy “walczyć używając wyuczonych i wyspecjalizowanych ruchów ciała. Rozwinięto w nim walkę wręcz i bronią. Adept porusza się lekko i z gracją, przez co jest ta sztuka mylona z tańcem, choć istnieje rodzaj baletu dla kobiet pozorującego sztukę walki. Mamy zatem śmiercionośny taniec. Podczas walki adept jest skupiony na swoim przeciwniku, jednakże jest cały czas w ruchu, a szczególnie w ruchu pozostają jego ręce. Szybkie ruchy m.in. rąk mają na celu zmylenie przeciwnika i zaatakowanie bez ostrzeżenia. Adept “wybucha” nagle serią ciosów o morderczej prędkości i sile nie dając szans przeciwnikowi do obrony. Atakuje się mocno punkty witalne ciała.

Styl Silat jako rodzaj sztuki walki wedle najstarszych legend stworzyła kobieta. Dawno temu pewien mąż wysłał żonę po wodę. Kiedy szła zauważyła tygrysa atakującego ogromnego ptaka. Zafascynowana oglądała bitwę zakończoną śmiercią obu zwierząt. Wracając spóźniona spotkała rozzłoszczonego męża, który chciał ją uderzyć, lecz ona z łatwością uniknęła ciosu używając sposobów jakich właśnie się nauczyła od zwierząt. Zdumiony mąż nie był w stanie pokonać żony i wkrótce został jej uczniem sztuki walki. Obecnie sumatryjczy właśnie dlatego uważają kobiety za ekspertki uzdolnione w tym stylu. Współczesny Pentjak-silat jest silnie powiązany z islamem, a adepci tych stylów dąża do duchowego natchnienia (ihan) charakterystycznego dla muzułmanów i sufich. Trening silat łączy delikatność ruchów z brutalną siłą. Adepci są uczeni walki z bronią jak i walki bez broni, aby móc się efektywnie bronić przed każdym przeciwnikiem. Najpopularniejszym stylem Silat na Sumatrze jest Harimau i przypomina on zachowanie tygrysa. Wojownik ma postawę blisko ziemi, a podczas walki przykuca i pochyla się do przodu, aż znajdzie się w zasięgu uderzenia. Ten styl wymaga siły i giętkości stawów biodrowych, elastyczności dużego kota, tygrysa, lamparta czy lwa.

Istnieje jeszcze coś takiego jak malezyjski bersilat o którym także jest sporo legend i opowieści. Zachowało się wiele starych opowieści (hikayat), utrwalających w formie legend genezę sztuki walki silatu. Jedna z nich pochodzi z XIII wieku. Trzej znakomici bracia malajscy: Burhanmuddin, Shamsuddin i Aminuddin, udali się na północ, by odbyć studia buddystyczne uzupełniające ich wiedzę suficką. Gdy wynurzyli się z dżungli na terytorium dzisiejszej Tajlandii, natknęli się na chatkę swego przyszłego mistrza. Tu pewnego dnia Aminuddin udał się w pobliże wodospadu, gdzie znalazł kruchy kwiat, zginany przez uderzającą weń wodę. Jednak mimo siły wody, kwiat stawiał jej dzielny opór. To zrodziło refleksję Aminuddina, związaną z umiejętnym przeciwstawianiem się przeciwnikowi przez płynne ruchy podobne do ruchów kwiatu uginającego się pod naporem wody, ale nie ulegającego jej.

Stąd wywodzi się podstawowa zasada silatu: nieużywanie siły w walce z przeciwnikiem, lecz pokonywanie go pozornym unikaniem walki i z pomocą “wewnętrznych sił”, wyćwiczonych w toku długotrwałego treningu zarówno psychicznego jak i fizycznego, prowadzonego w nieustannym kontakcie z mistrzem – guru.

Hikayat Hang Tuah – w jawajskim: حكاية هڠ تواه to dzieło literatury malajskiej, które opowiada legendy o malajskim wojowniku muzułmańskim noszącym imię Hang Tuah i jego czterech walecznych przyjaciołach – Hang Jebat, Hang Kasturi, Hang Lekir oraz Hang Lekiu. Żyli oni w czasie panowania jego Wysokości Sułtana Malezji (Malacca) Mansur Szacha w 15-tym wieku. Malajska opowieść w swych szczegółach jest jednak zadziwiająco podobna do starej tamilskiej legendy o pięciu wojownikach Kryszny z Mahabharaty, bardzo popularnej wśród malezyjskich Tamilów. Wszystko to razem pokazuje, że silat to sztuka walki o bogatej tradycji i wielu wpływach czy zapożyczeniach. Hikayat Hang Tuah został po raz pierwszy opublikowany w językach zachodnich w 1908 roku przez Sulaimana bin Muhammeda Nur i Williama Shellabeara.

Jedna z legend mówi, iż zasady współczesnego pentjak silat stworzyli malajscy wojownicy Hang Tuah i Hang Jebat. W swych wędrówkach mieli się oni natknąć na żyjącego samotnie na górze Wiwana Guru, który wtajemniczył ich w swą sztukę walki. Po powrocie na dwór sułtana Malakki Muzaffara musieli oni przedstawili swe umiejętności i zyskali jego aprobatę i zgodę na nauczanie pentjak silat. Mimo istnienia barwnych legend, prawdziwe początki tego stylu nie są za bardzo znane. Różnorodność współczesnego silatu wskazuje na to, iż jest on sumą doświadczeń wielu społeczności indonezyjskich i malajskich, które w ciągu wieków dojrzewały do obecnej formy. Rozgrywane są Mistrzostwa Świata w pencak silat. Sport ten, był kiedyś dozwolony tylko dla mężczyzn, jest obecnie uprawiany również przez kobiety.

Tradycyjny strój stanowią czarne spodnie i bluzy, przewiązywane szarfą-pasem, zbliżone do stosowanych w judo. Podczas bardziej uroczystych walk włosy upina się w tzw. tengkolok. Najlepiej rozwinięte formy wyczynowego silatu notujemy w: Indonezji, Tajlandii i Singapurze. Sport rozwija się także stopniowo w krajach arabskich, np. w Brunei. Mistrzowie w większości wywodzą się z Jawy i Malezji. Za najważniejsze imprezy w pencak silat uchodzą m.in.: Mistrzostwa Świata rozgrywane od 1984, South East Asian Games, turniej Thai Open. Pencak silat nie jest sportem posiadającym jednolity styl czy szkołę walki. Oblicza się, że w Indonezji ćwiczy się około 800 typów walki, a w obrębie Malezji około 200. Style są mocno zindywidualizowane w zależności od cech specyficznych i preferencji poszczególnych szefów lokalnych szkół i ich tradycji.

Elementy wspólne to cztero-aspektowość walki:

1) stosunek do niej jako wyrazicielki kultury osobistej;
2) kształtowanie odporności mentalnej;
3) samoobrona jako podstawowa zasada, 
4) unikanie bezpośredniego starcia z przeciwnikiem.

Jest to prawdopodobnie rezultat głębszej naturalnej filozofii malajskiej, w której konflikty rozwiązywane są w drodze harmonijnego dialogu, prowadzącego do porozumienia – stąd podstawowym rodzajem ruchu nie jest atak, lecz dające przeciwnikowi szansę wycofania się płynne ruchy do przodu i do tyłu, zapożyczone ze sztuki tańca i określane jako “kwieciste”.

Techniki silatu obejmują: chwyty, uderzenia, kopnięcia, blokowanie kończyn, dźwignie, zaczepianie nogami o różne partie ciała przeciwnika aby go powalić. W trakcie walki pentjak silat używa się również broni, takiej jak:

- kris – sztylet o ząbkowanym ostrzu, tradycyjny sztylet malajski; 
- pisau (nóż z krótką klingą), 
- tali (rodzaj liny), 
- lawi adam (nóż w kształcie tygrysiej szczęki, sztylet Adama), 
- tongkat(krótka drewniana pałka), 
- tekpi (cienka metalowa pałka), 
- pedang (miecz), 
- badik – nóż o szerokiej lindze; 
- kujang: ostrze sundajskie; 
- samping/linso – tkanina owinięta wokół ramienia, stosowana do obrony; 
- batang/galah: długi kij bambusowy; 
- tongkat/toya – laska podróżnicza; 
- kipas – wachlarz wykonany z twardego drewna lub stali; 
- kerambit/kuku machan – ostrze typu “szpon tygrysa”, ukrywane przez kobiety we włosach; 
- sabit/clurit – sierp; 
- sundang – miecz o falistej klindze; 
- rencong/tumbuk lada – zakrzywiony sztylet; 
- gedak – maczuga; 
- tombak/lembing – rodzaj włóczni; 
- parang/golok – krótki, szeroki miecz, podobny do maczety; 
- triśula – wielki trójząb pochodzenia indyjskiego; 
- cabang – trójząb o krótkim drzewcu;

Można również też stosować chwyty za odzież (chendai). Zasady pentjak silat wytworzyły się we współczesnej Malezji, Singapurze i rozprzestrzeniły się w Indonezji i na Filipinach. Wszystkie te kraje uznają pentjak silat za wytwór własnej tradycji sztuk walki, często łączonej z niektórymi szkołami sufizmu oraz wiedzą buddyjskich mistrzów sztuk walki. Współcześnie silat trenowany jest przez miłośników sztuk walki na całym świecie. W przeróżnych jego odmianach i formach. Uprawiają go zarówno znawcy sztuk i stylów walki, jak i kobiety, dzieci i osoby poszukujące w nim samodoskonalenia, harmonii i medytacji.

Starzec z jaskini jest wedle tradycjonalistów najlepszym mistrzem sztuk walki dla Ciebie. wielu wybitnych mistrzów trenowało samotnie w domu, często w górach, u mistrza po siedemdziesiątce, a ich noga nigdy nie przestąpiła progu sportowej sali ćwiczeń sztuk walki. Każdy ich cios niesie śmierć, a wtedy walka sportowa nie ma większego sensu, gdyż byłaby eliminowaniem każdego z przeciwników na zawsze. Nie rozumieją tego gorliwi fani sportowych rozgrywek, że można wyćwiczyć się do walki prawdziwej na śmierć i życie, umieć zabijać przeciwników, nawet kilku, ale nie być dobrym w obijanie swoich mięśni i kości w celach rywalizacji sportowej, która z natury rzeczy zabrania poważnego uszkodzenia przeciwnika, a także wiąże się z poważnym ryzykiem długoletniego więzienia i wielu problemów w wypadku zabicia przeciwników na ringu. Pewien Mistrz zachodniego pochodzenia zajmujący się tradycyjnymi sztukami walki (TMA) i mieszkający w Hanoi, napisał, że dlatego nie udaje się ludziom zachodu spotkać wielkich bokserów na ringach sportowych, ponieważ najlepsi wojownicy ćwiczą w domu, z prywatnymi nauczycielami, i nie biorą udziału w zawodach z uwagi na to, że ich ciosy są zabójcze.

Raid to indonezyjski film w którym wykorzystano w choreografii walk silat film, który do Polski trafił jako element serii Rebel Rebel wydanej przez CD Projekt. Choć film jest brutalny i krwawy, to daleko mu do kiczu lub banału przeciętnego gore. Jeśli kiedyś ideałem mistrza sztuk walki był Bruce Lee, teraz na pierwszym miejscu można spokojnie postawić indonezyjskich komandosów. Magię filmu Raid tworzą nie tyle bohaterowie, a zdjęcia, muzyka oraz sztuka walki pencak silat. Sztuka silat stanowi zbiorcze określenie na wszystkie tradycyjne sztuki walki obszaru dzisiejszej Indonezji. Mieszanka stylów ma ogromny wpływ na żywiołowość walk w filmie. Fakt, że większość aktorów trenuje silat już od najmłodszych lat sprawił, iż Raid został wykonany bardzo profesjonalnie. Reżyser dbał o szczegóły oraz jak najlepszą prezentację trudnego stylu walki.

Próby objaśnienia energetycznej strony silat

Pencak Silat, ta indonezyjska i malajska sztuka walki, wykazuje związki z niektórymi stylami taijiquan w Chinach i Singapurze. Wśród dziewcząt pencak silat połączony z formami tańca stanowi jako kesanian dziedzinę bliższą baletu niż sportu, naśladuje ruchy mistrzów sztuk walki ale w celach tanecznych. Jest również wykorzystywany w kulminacyjnych scenach tradycyjnych form teatru azjatyckiego. Ćwiczenie pencak silat łączone jest z medytacją, z dobrą koncentracją i skupieniem. Na Sumatrze przypomina taniec o wysokich walorach estetycznych, łącząc rytmiczne ruchy w takt bębna lub gongu z pokazami zręczności i wdzięku.

Prastara kultywowana indonezyjska i malezyjska sztuka walki Pencak Silat, to jak to widać na demonstracjach nie jest siła uderzeń, gdyż oni uderzają polem energetycznym. Mistrz, Sifu, Shihan czy Vosu tej techniki nazywany jest na Indonezji Bapak. Ćwiczenia które wyzwalają taką niewidzialną w użyciu energię polegają na powtarzalności i myśleniu. Jest to “technologia” energii wewnętrznej, wcale nie łatwa do opanowania dla mięśniaków. Z czegoś takiego powstaje funkcjonowanie na Ziemi i także wszystko ma “myślące” źródło, a jeśli jest myślące to jest rotacyjne. Wszystko jest ciągiem. Procesem produkcyjnym jak zwyczajny kartongips z długim procesem produkcji.

Leniwym nie przyjdzie do głowy w to uwierzyć, bo komu by się chciało codziennie lepić kulkę w dłoniach z niewidzialnej masy – ale ta niewidzialna masa, która nas otacza to fizyczne światło i fale (komunikaty), a wszystko w mechanizmie rotacyjnym – gdzie zatem umiejscowimy źródło budowy tej kuli i czemu ono będzie przypisane? Każdy fizyk niech sobie wycieczkę zrobi poznać ENERGIĘ – TĄ WŁAŚCIWĄ. Zobaczy, że ona zawsze wychodzi i wchodzi w splot słoneczny jak strumień wody. To jest jakby tunel energetyczny, a my będziemy wiedzieli czym to jest i dlaczego takie jest, ale tylko kody nam to powiedzą i system który nazwiemy – “plecionka”. To co jest istotne w całej tej technice walki to to, że ona powstała na Równiku, istnieje tylko na Równiku i tylko tam można ją poczuć, i się jej właściwie nauczyć. Teraz rozumiemy dlaczego Laboratorium kodowania energetycznego powstanie na równiku. Równik i jego specyfika mechanizmu Pola Magnetycznego nie będzie się zmieniać, będą się zmieniać tylko informacje. Ale Równik nadal jest konstrukcją dla tych wszystkich informacji. Dlatego nie Pole Magnetyczne się zmienia jako konstrukcja fizyczna, ale zmienia się INFORMACJA POLA MAGNETYCZNEGO, która jest w jego zwojach zapisana. Poczytajmy o tych ludziach. Oczywiście mniej zdolni do pojmowania i operowania budowaniem energii zrobili z tego znormalniałą uderzeniową sztukę walki, jednakże oryginalna nie jest ciosem mięśni, ale ciosem energią.

Najbardziej charakterystyczną cechą Silat, odróżniającą ją od chińskiego Wu Shu, tajlandzkiego Muay Thai i wietnamskiego Vovinam czy japońskiego Budo jest posługiwanie się w walce nie tylko kończynami (zwłaszcza rękoma), ale także wszelaką bronią w dużej rozmaitości. Przeważnie w grę wchodzą różnego rodzaju zakończone ostrzem przedmioty (sztylet, kirys, sierp), ale w użyciu jest tak nietypowy oręż jak np. stalowy wachlarz czy laska podróżnicza. W Silat, podobnie jak w Muay Thai mamy wiele ciosów zadawanych kolanem i podobnie jak Wu Shu wiele ciosów wyprowadzanych przez dolne kończyny, jednakże najważniejsze są pozostające w nieustannym ruchu ręce, co ma zmylić przeciwnika. Seria niezwykle szybkich ciosów zadanych rękoma może być skuteczną bronią w walce. Na ekranie indonezyjskiego filmu sztuka walki, a przynajmniej do takiego wniosku skłaniają sceny walki zaprezentowane w „The Raid”, wypada nad wyraz efektownie i wyjątkowo brutalnie. Uważa się, że Silat łączy delikatność ruchów z wielką siłą i rzeczywiście, walczący ze sobą rywale zadają w filmie do kilkuset ciosów na minutę, co oznacza morderczy trening na pełnej szybkości i z pełną siłą zadawanych uderzeń.

Popularne style Silat

Pencak Silat – z Indonezji

- Bakti Negara – to silat z wyspy Bali, mocno osadzony w tradycjach staroindyjskich, bardzo popularny na Bali, tak, że w każdej wiosce i w każdym miasteczku są silne grupy ćwiczących mężczyzn i kobiet; ćwiczy się tradycyjnie przez dobrą godzinę, codziennie od 5-tej do 6-tej po południu; styl zwany jest także Silat Bali; posiada mocne podstawy filozoficzne, trening z energią wewnętrzną i medytacją, formy opierające się na przyrodzie, w tym formy wielu zwierząt; 
- Manyang, Aliran Manyang – to styk silat królewskiej rodziny Madura ze wschodniej Jawy w Indonezji, gdzie ćwiczona jest głównie walka wręcz; 
- Perisai Diri – styl jawajski z silnymi wpływami stylów południowo-chińskich propagowany przez Mistrza Pak De oraz Imama Ramelana, bazujący na technikach ptaka (garuda), tygrysa (harimau) i smoka (naga). 
- Minangkabau Silat – styl pochodzący z Zachodniej Sumatry posiada dziesięć głównych gałęzi nauczania, powiązany mocniej z sufizmem.

Archeologiczne ślady występowania Pencak Silat w Indonezji sięgają przynajmniej szóstego wieku i obejmują dwie wielkie wyspy, Sumatrę oraz Jawę, odpowiednio Królestwo Srivijaya (czytaj: Śriwidżaja) na Sumatrze i Królestwo Majapahit (czytaj Madżapahit) na Jawie. Najstarszy historycznie udokumentowany styl Silat wywodzi się z z plemienia Minangkabau w górzystej zachodniej Sumatrze. Nazywany jest Harimau Silek od nazwy sumatrzańskiego tygrysa. Dzisiejsze rodowody linii przekazu mistrzów silat sięgają korzeniami przynajmniej XVI czy XVII wieku. 

Silat Melayu – z Malezji

- Buah Pukul – styl silat znany jako Silat Lian lub Silat Yunan z Mersing w regionie Johor na Malezji, podobny do Wing Chun; 
- Lian Padukan – kontaktowa odmiana Buah Pukul podobna do Wing Chun; 
- Seni Gayung Fatani – taneczna w wykonywaniu odmiana silat kojarzona z wpływami arabskimi, styl pochodzi z Pattani w południowej Tajlandii; 
- Silat Pattani, Silat Tua – styl z Pattani w Południowej Tajlandii i Północnej Malezji, dosłownie Stary Silat (Silat Tua) oparty na Pięciu Żywiołach, nawiązuje do Ramajany, walk króla Rama i Hanumana; najbardziej tradycyjna sztuka walki z Malezji i Tajlandii; zawiera formy antylopy, małpy, węża, ptaka, tygrysa i smoka; 
- Silat Seni Gayong – najbardziej znana i największa szkoła walki silat z Malezji, Singapuru i Wietnamu, pochodząca z Silat Sendi Harimau (tygrysiej łapy) w Sulawesi w Indonezji; styl jest w programie nauczania malezyjskiej policji i sił specjalnych;

Silat Brunei

- Silat Suffian Bela Diri – tradycyjne dziedzictwo sztuki Silat z Negara Brunei Darussalam założonej przez Patih Berbai z klanu Sakai nawiązujące do historii królestwa Brunei z czasów przedmuzułmańskich, kiedy nosiło nazwę Ziemi Waruna, indyjskiego bóstwa wody i strażnika prawa. Chińskie kroniki od 518 roku regularnie wspominają Brunei i jego sztuki walki. Islamizacja dotąd wedyjskiego (hinduistyczno-bramińskiego) Brunei (Borneo) rozpoczęła się w 977 roku, a pierwszy sułtanat muzułmański powstał dopiero w końcu XIV wieku za panowania Radża Awang Alak Betatar, który zmienił imię na muzułmańskie Sultan Muhammad Shah (1371-1402), aby uhonorować w ten sposób Świętego Proroka Muhammada. Popularne powiedzenie mistrzów Silat Suffian naucza: “Silat musi być w twoim ciele, nie w twojej głowie”. Oznacza to solidny trening pod okiem doświadczonego mistrza w tradycji z Borneo zwanego po staremu tytułem Guru. Współcześnie jednym z najciekawszych znanych w Europie mistrzów tej odmiany Silat jest Guru Maul Mornie.

- Silat Cekak Brunei – to odmiana silat uznawana za narodową odmianę silat w Brunei i narodowe dziedzictwo Sułtanatu Brunei, sztuka znacząco odmienna od Malezyjskiego Silat Cekak.

Silat Kuntau

Chińskie style walki zmodyfikowane w dawnych Imperiach Malajskich w Azji Południowo-Wschodniej nazywane są Kuntau (Kuntaw), dokladniej Silat Kuntau czyli Chińska Sztuka Walki. Najpopularniejsze style malajskiego Kuntau to: Kuntau Jawa, Kuntau Tekpi oraz Kuntau Sendeng Silat.

Ideały Silat

Najważniejszą ideą wszystkich szkół i stylów Silat jest Braterstwo, ideał szczególnie wzmocniony przez oddziaływanie szkół sufickich na sztuki walki pochodzenia indyjskiego i chińskiego występujących w Południowo-Wschodniej Azji!

Współczesny Silat jest mocno związany ze szkołami sufickimi i z islamem, co zwykle nie jest jasne dla wielu współczesnych instruktorów tej sztuki walki. Jednym ze sławniejszych indonezyjskich linii mistrzów Silat jest Sejarah Pencak silat Walisongo czyli sukcesja Mistrza Walisongo. Aktualny Mistrz to Guru Besar Perguruan Pencak Silat Walisongo – Ustad Agung Sunardi. Szkoła związana jest z meczetem Al Hidayah. Atmosfera nauki Silat opiera się na dobroczynności, jedności, braterstwie i tradycjach rodzinnych stylu. Praktyka ma za zadanie przyczynić się do szerzenia islamu i sufizmu w świecie. Adepci Silat praktykują wiedzę o Asma – Imionach, czyli Wasifach, a to jako rodzaj duchowego treningu sufickiego, a także wiedzę o rozwoju energii wewnętrznej na bazie sufickiej sztuki oddychania. Treningi w szkole Silat rozpoczynają się i kończą tradycyjnymi rakatami modlitw z odpowiednimi dla sztuki walki dodatkami. 

Mistrz – Silat Guru – Ustad Agung Sunardi

Seni Silat Haqq – Sztuka Prawdy to nauka suficka o ważności oddychania i powiązaniu oddychania z ruchem i sztukami walki. Nauczanie takie prowadzone jest przez mistrzów wielu gałęzi sufizmu, w tym Naqshibandi wprost dla wojowników, żołnierzy, komandosów, adeptów sztuk walki.

Seni Silat Tuo to Tradycyjne Sztuki Walki oparte na połączeniu ideałów mistycznego czy duchowego wojownika, zwykle mocno związane z sufizmem. Mistrzowie tych stylów często noszą tytuł Bapak (Duchowy Ojciec, Mistrz). Zarówno na Sumatrze jak i na Jawie oraz Bali istnieją tradycyjne RadyStarszych Mistrzów od których trzeba uzyskać pozwolenie na nauczanie Silat oraz Adab, sztuki walki i duchowej tradycji sufickiej. Mistrz taki naucza zwykle również tradycyjnej muzyki oraz tańca, którego kultywowanie przydatne jest w treningu sztuki walki Silat.

Silat itu Satu

Tuan Haji Anuar Abd Wahab AMN (1945-2009) napisał w 2007 roku, że Silat jest Jeden (Silat itu Satu), acz ma cztery fazy swojego rozwoju. Pierwsza faza rozwoju Silat to czasy dawne, kiedy kultura malajska czciła drzewa, rzeki, góry, skały i kamienie, a lokalne społeczności zajmowały się kultywowaniem magii i szamanizmu. Drugi okres rozwoju Silat to wpływy kultury hinduskiej i buddyjskiej z całym kultem bóstw, medytacją, jogą, postami, reinkarnacją oraz astrologią. Trzeci okres rozwoju Silat to wpływy islamu przynoszone regularnie od X wieku, gdzie mamy zwrócenie się do najwyższego Boga i Jego Miłosierdzia oraz Łaski, a także wpływy różnych szkół sufizmu, wpływy aniołów i praktyki chroniące przed złem i szejtanami. Czwarty etap to wpływy sekularyzacja religii i ześwieczczenia sztuk walki, co owocuje rozwinięciem filozofii, a także kultury tanecznej imitującej dawne zwycięstwa militarne wojowników. 

Mistrz Sufi i Silat – Bapak Waleed

Popularna jest ciągle nauka duchowych liderów wojowników muzułmańskich, która wcale zbytnio nie koliduje z elementami starej wiedzy animistycznej, hinduistycznej czy buddyjskiej w odniesieniu do mistycznej, wewnętrznej strony sztuk walki. Nauczanie opiera się na tradycyjnych liderach mistycznych wojowników islamu i wielkich sufich zarazem jak: `Umar al Khattab, ‘Ali bin Abi Talib, Sayyidina Hamzah Abdul-Muttalib, Khalid Al Walid, Tariq bin Zaid oraz sam Prophet Muhammad (SAW). Zarówno islam jak i sufizm popierają rozwój kultury fizycznej, siłę i sprawność oraz wszelki praktyczny trening wojowników. Silat Tariqat – Droga Walki jest bardzo popularna wśród wielu organizacji sufickich w obszarze Malajów opanowanym przez muzułmanów. Mamy tradycje Drogi Walki (Silat Tariqat) kultywowane przez Sunnah Wal Jamaah jak tarikat Ahmadiah, tarikat Muhammadiah, tarikat Naqsyabandiah, tarikat Qadariah oraz przez inne zakony i bractwa sufickie. Duch ortodoksyjnego islamu nie opanował totalnie tradycyjnych sztuk walki z obszaru malajskiego i ciągle występują tam elementy z dawnej kultury animistycznej, staroindyjskiej, taoistycznej oraz buddyjskiej, o ile tylko wspierają sprawność i zdolność bojową wojowników ani nie stoją z jakąś rażącą sprzecznością z filarami wiary muzułmańskiej. W ten sposób można powiedzieć, że Silat jest Jeden.