Warsztat Nauk i Praktyk Sufi w Boże Ciało

Sufickie Intensywne Odosobnienie z Naukami i Praktyką - Boże Ciało 

Każdego roku, najwczesniej 21 maja, a najpóźniej 24 czerwca mamy Święto Bożego Ciała, a także długi weekend od czwartku do niedzieli podczas którego Braterstwo Sufickie spotyka się na intensywne warsztaty pracy nad rozwojem duchowym i pogłębianiem praktyk sufickich oraz zrozumienia istotnych nauk sufickiej drogi czy ścieżki. Istotną pracą sufickich warsztatów oraz odosobnień czy rekolekcji (retreats) jest przeistaczanie ciała ludzkiego w ciało doskonałe duchowo, co zwiemy potocznie rozwojem duchowym, a to z pomocą jednoczenia się w sercu świadomości ludzkiej ze swiadomością Boskiego Ducha oraz z Praświatłem, z Przedwiecznym Światłem Posłańców i Proroków oraz Mesjaszy i Awatarów posłanych dla oczyszczenia i uduchowienia ludzkości. Bogactwo tematów i pracy z zakresu duchowości, mistyki, ezoteryzmu i gnozy wschodniej. Warsztaty to przekaz Orędzia Sufi tradycyjnych szkół, bractw i zakonów Sufich oraz Derwiszów, ze szczególnym uwzględnieniem sufickiej tradycji (silsilah) Chishty (Ćiśti) oraz Mistrza Syryjczyka oraz linii praktykowania Khwaja Moinuddin Chishty z Ajmer w Indii. Murid, Uczniowie tradycji Sufi Chisty zawsze praktykują na gruncie interreligijnym, ponadwyznaniowym, bardziej duchowym i mistycznym prowadząc na kolejne poziomy doświadczenia mistycznego i gnozy (mare'fa). Religia jest podstawą duchowości, a mistyka (tasawwuf) zaczyna się tam, gdzie kończy się religia, a zaczyna Bóg. 

W programie warsztatów sufickich między innymi: 

Otwieranie i Rozwijanie Kwiatu Serca (El-Basit). 

Suficka Ścieżka Prawdy, Miłości, Piękna i Harmonii. 

Jedność z Życiem, Prawdą, Naturą i całym Stworzeniem. 

Kontemplacje Serca i Trzeciego Oka! Lataify - Ośrodki Subtelne!

Oddychanie, Oczyszczanie Serca, Zikry, Wasify, Metafizyka, Wiara i Etyka. 

Jak pogodzić duchową praktykę z życiem zawodowym i jak osiągnąć sukces. 

Sufizm a Gnoza, Joga i Mistyka; Posty, Modlitwy, Duchowe Oddanie. 

Uzdrawianie Serca i Duszy oraz Praktyka z Aniołem Pokoju. 

Nauka i Droga Sufich! Mistyka i Ezoteryka Henocha i El-Morya Khan. 

Wiara i Etyka Ścieżki Edenu. Bliskowschodnia Droga Błogości i Ducha. 

Symbolika, Intuicja i Wgląd (Kaszf), Sny i Śnienia, Omeny. 

Subudh - Ścieżka Diamentowej Dobroci i Oddania Nafs. Khizr.

Odnajdowanie radości i sensu życia ziemskiego oraz duchowego. 

Sufizm, Biała Droga, Tariqat; Mistyka Chrześcijańska i Orientalna. 

Ścieżka Ziraat i Szafayat. Powszechne Nabożeństwo El Moryah Khan. 

Jedność Celu Wszystkich Objawień i Religii - Jedność Religii - Din-e-Illahi. 

Tańce i Śpiewy Sufich Orientu, Stary Taniec Derwiszów, Tańce Pokoju. 

Rozwój duchowy, gnoza, kabała, mistyka: tajemna wiedza Zakonu Sufi Ćiśti.

Nauki Inayati Chishty! Odnajdywanie Woli Bożej i Prawdy w Codziennym Życiu.

Szczegółowo może pojawić się dużo więcej zagadnień jakie potrzebne są praktykującym!

¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤

Mir Sayyid Ali Hamadani - Wielki Sufi Kaszmiru (1312-1385)

Mir Sayyid Ali Hamadani - Wielki Sufi Qubrawi z Kaszmiru (1312-1385)

Mir Sayyid Ali Hamadani - po persku: میر سید علی همدانی; żył w latach 1312–1385 e.ch., a (12 Radżab 712-786 AH), był muzułmańskim świętym sufickim z zakonu Qubrawiyya czyli Qubrawi, który odegrał ważną rolę w rozpowszechnianiu świętego islamu w Dolinie Kaszmiru w północnych Indiach. Urodził się w Hamadanie w Iranie i głosił ewangelię duchowego islamu w Azji Środkowej i Południowej. Zmarł w miejscowości Swat w drodze ze świętego miasta Śrinagar do Mekki i został pochowany w Khatlan w Tadżykistanie w 1385 roku e.ch., będąc w wieku około 71–72 lat. Przez całe życie Szajch Hamadani był również honorowo nazywany Shāh-e-Hamadān („Król Hamadan”), Amīr-i Kabīr („Wielki Dowódca”) i 'Ali Sani („Drugi 'Ali”). Suficki Mistrz Duchowy Mir Sayyid Ali Hamadani pięknie wpisał się w duchowe przebudzenie i rozwój szkół mistyki w XIV wieku stając się dla znacznej części Azji kimś na miarę Świętego Jana od Krzyża czy Świętego Franciszka z Asyżu w chrześcijaństwie, a piękne sufickie praktyki duchowe jakich uczył są przedmiotem studiów zarówno wśród mistyków jak i wśród uczonych na uniwersytetach. 

Mir Sayyed Ali Hamadani

Jego tytuł Sayyid (Szahzade) wskazuje, że jest potomkiem świętego Proroka Muhammada, prawdopodobnie z obu stron jego rodziny. Książę Hamadani spędził wczesne lata pod opieką Ala ad-Daula Simnani, słynnego świętego tradycji duchowej Qubrawiyya z Semnan w Iranie. Świętemu Mistrzowi Ali Hamadani, w pełnym imieniu Hazrat Amir-e-Kabir Sayyed Mir Ali Hamadani przypisuje się wprowadzenie filozofii Wielkiego Szajcha Ibn Arabi do Azji Południowej. Hazrat Amir-e-Kabir Sayyed Mir Ali Hamadani jest na szczycie listy tych uczonych religijnych, mistycznych i przewodników duchowych, którzy spędzili całe swoje życie na rozpowszechnianiu duchowego Orędzia Allaha (swt) w zielonych dolinach Kaszmiru. Był wielkim apostołem i ewangelistą, człowiekiem wielkiej cudownej pobożności, czystości, odwagi i determinacji. Zrobił wiele, aby promować edukację w Świętej Dolinie i dążył do sprowadzenia lokalnych Kaszmirczyków z powrotem na prawą ścieżkę duchową i mistyczną. Doprowadził do wyraźnej rewolucji w świecie kultury, cywilizacji, społeczeństwa i religii Kaszmiru. Dzięki jego niestrudzonym wysiłkom duchowy islam przeniknął głęboko do serc Kaszmirczyków i zyskał solidny grunt, a sufizm rozkwitł jak nigdy dotąd.

Według różnych źródeł odnotowano, że urodził się w miejscowości Hamadan w 1312/1313 roku e.ch., a jego linia wywodzi się od Hazrat Imam Zainula Abideena. Jego ojcem a Syeyd Shahabuddin. Niektóre źródła podają, że był przywódcą Hamadanu i dlatego miał bliskie stosunki ze szlachtą i elitą społeczeństwa. Matka Szaha Hamadani, Seyyida Fatima, była bardzo cnotliwą i dobroczynną kobietą. Sayyed Ali Hamadani nie tylko należał do rodziny szlacheckiej, był również bardzo inteligentny i mądry. Od najmłodszych lat wykazywał oznaki prawdy i przewodnictwa. Rozpoczął edukację pod nadzorem swojego wuja, Hazrata Alauddauli Samnani, i pobierał od niego pierwsze lekcje, także sufizmu. To pod jego przewodnictwem zapamiętał cały Święty Koran, w oryginale, a także uczył się innych nauk świętego islamu oraz mistyki czyli tasawwuf. Otrzymał również głębsze duchowe i mistyczne szkolenie, w tym odosobnieniowe z zikrami i całym wasifatem - listą świętych Imion Boga.

Zakon Szadhili - Egipski Zakon Sufich

Zakon Szadhili - Egipski Zakon Sufich z Aleksandrii

Zakon Szadhili (po arabsku: الطريقة الشاذلية) jest tariqah lub zakonem sufickim. Zakon Szadhili został założony przez Abu al-Hasana al-Shadhili w XIII wieku i współcześnie ma miliony wyznawców na całym świecie. Zakon Shadhili ma wielu przyjaciół i praktyków (po arabsku i persku murid, „poszukiwacze”, "uczniowie"), a pojedynczy z nich jest znany jako Shadhili. Ścieżka Tasawwuf jest powszechnie rozumiana jako wewnętrzny, mistyczny wymiar islamu. Jest to złożony byt, który został rozdrobniony na przyswajalne kawałki, dzięki czemu możesz zbierać nagrody za przestrzeganie Szariatu i Sunnah Proroka (Niech pokój będzie z Nim). Shadhili Tariqah jest jedną z wielu gałęzi sufizmu, założoną przez Abu-l-Hassana ash-Shadhili. Główny nacisk tariqa Szadhili można scharakteryzować jako przywiązanie serca do Najwyższego Boga Allaaha. 

Sanktuarium Świętego Grobu Szajcha Shadhili w Humaithara w Egipcie

Sufizm jest dogłębną, duchową nauką, która wiąże się z bezpośrednią wiedzą o Allaah Bogu. Ta nauka może poprowadzić cię od oczyszczenia i uwznioślenia twojego egoistycznego ja (lub nafs, ego) do nieograniczonych Sekretów Prawdy (al-Haqq), które istnieją w tobie i w Bogu – prowadząc do Prawdy tego, kim jesteś. Shadhili Sufi Way (Droga Suficka Szadhili) wspiera cię w życiu boską Prawdą jako ścieżką jako częścią świata, z twoją rodziną, w twojej pracy, poprzez akty życzliwości i troski oraz poprzez pomoc każdemu, kto potrzebuje pomocy, aby zobaczyć Prawdę (al-Haqq) wewnątrz wszystkiego. Jak powiedział Allaah, Bóg Najwyższy: „jeśli mnie kochasz i chcesz czynić dobrze wobec mnie, to kochaj swoich braci i siostry i czyń dobrze wobec nich”. W ten sposób wszystko staje się modlitwą, czy to wynoszenie śmieci, gra w piłkę nożną z synem, całowanie małżonka, zawieranie transakcji biznesowej, jedzenie kolacji czy spokojne siedzenie w kontemplacji. Celem jest całkowite podporządkowanie się szariatowi (prawu) i sunnie (duchowości), aby osiągnąć oczyszczenie serca i duszy oraz rozwinąć prawdziwą, głęboką i trwałą więź z Allah, z Najwyższym Bogiem.

Szejch Tasawwuf, Szajch Suficki, spędza lata na szkoleniu, na naukach i praktykach, aby rozwinąć swój charakter, maniery, codzienny harmonogram, zewnętrzną istotę, akty czci i wiedzę pod przewodnictwem mistrza duchowego. Szajchowie Mistyki uczą się istoty czci i praktycznych implikacji porzucenia przyziemnego życia tego świata od tych, którzy są obrazami i wzorcami Świadomości Boga, Absolutu. Ponadto często spędzają lata na opanowywaniu islamskich nauk hadisów, Koranu, tafsiru, fiqhru itp. Każdy aspekt ich szkolenia łączy ich dalej poprzez łańcuchy uczonych z Prorokiem (Pokój Niech Będzie z Nim), który oczywiście został posłany, aby połączyć stworzenie z ich Panem i Królem. Kiedy wchodzisz w towarzystwo i bliskość takiego Szejcha czy Szajcha, jego wiedza i szerokie doświadczenie pozwalają ocenić twój stan duchowy, a zatem doradzić ci najlepsze „lekarstwa” na wyleczenie chorób twojego serca i duszy. Tak jak lekarz jest szkolony w leczeniu dolegliwości fizycznych, tak uczeni tasawwuf leczą choroby chorego serca i duszy, aby naprawić więź i przywrócić połączenie serca z duszy, a duszy z Bogiem.

Szejch al-Shadhili (593–656 po Hidżra) (1196–1258 e.ch.) jest wpływowym marokańskim uczonym muzułmańskim i sufim z uniwersalistycznymi poglądami mistycznymi, założycielem zakonu sufickiego Szadhili zaliczanej do Szkół z Aleksandrii w Egipcie. Ash-Shadhili urodził się w pobliżu Ceuty w 1196 roku. Jest szarifem, który był patrylinearnym potomkiem arabskiego plemienia Haszim poprzez Idrysydów, a matrylinearnie urodzonym w rodzinie królewskiej berberyjskiego plemienia Ghomara. Jest Malikim w jurysprudencji i wędrował daleko w poszukiwaniu wiedzy, duchowej wiedzy. Niezwykle wykształcony, nawet jako młody człowiek, słynął ze swojej zdolności do angażowania się w argumentację prawną z uczonymi religijnymi swoich czasów. Jako młody człowiek, Abulhasan wahał się między życiem ascety na odludziu, aby całkowicie oddać się czci i inwokacji Boga, a powrotem do miast i osad, aby przebywać w towarzystwie uczonych i ludzi prawych. Studiował w Fezie i przeniósł się do Aleksandrii w 1244 roku. W Iraku spotkał mistrza sufickiego al-Wasiti, który poradził mu, aby znalazł swojego Mistrza Duchowego (Szejka) w kraju, z którego Abulhasan przybył, tam później spotkał Abd as-Salama ibn Maszisza, wielkiego marokańskiego mistrza duchowego sufich. Pod jego przewodnictwem Abulhasan osiągnął duchowe oświecenie i zaczął rozprzestrzeniać swoją wiedzę w całym Maghrebie, szczególnie w Tunezji i Egipcie, gdzie został ostatecznie pochowany. Założył swoją pierwszą zawiję (szkołę suficką) w Tunisie w 1227 roku. Zmarł w 1258 roku w Humaithrze w Egipcie w drodze na pielgrzymkę do Mekki.

Inicjacja - Przyjmowanie Murid w Drodze Sufi

Inicjacja w Odwiecznej Drodze Sufi 

Droga Sufi, Ścieżka Sufi, jest inicjacyjnym mistycznym zakonem poświęconym przebudzeniu duchowemu i służbie, i tak jak jej linia nauczania i praktyki trwa wieki. Oznacza to, że dla tych, którzy czują z głębi serca i duszy połączenie z wielkim dziełem Drogi Sufi, Otwartej Ścieżki, i chcieliby pogłębić jej ducha oraz metody praktyki w swoim życiu, Inicjacja do zakonu mistyków jest możliwa.

Inicjacja sama w sobie jest zwykle prostą ceremonią powitania i błogosławieństwa dla nowicjuszy szukających Ścieżki do Boga, Wielkiej Ścieżki Niebios. Kandydat musi poprosić o Inicjację i zostać uznany za gotowego do jej otrzymania czyli musi zostać zaakceptowany przez Nauczycieli Duchowych. Inicjacja jest oznaką zaangażowania danej osoby na ścieżce przebudzenia i służby duchowej w życiu. Otrzymując inicjację na Drodze Sufi, na mistycznej Ścieżce Duchowej, osoba oddaje się do dyspozycji, jak mówi ceremonia, „przewodnictwu, jakie oferuje Droga Sufi, inkluzywnemu przekazowi nauk, który ona reprezentuje, oraz ponadczasowemu strumieniowi błogosławieństw, który jest jej esencją."

Derwisze w Konya w Turcji - Taniec Wirowy Sufich

Jeśli chcą, inicjacyjnie wtajemniczeni Drogi Sufi mogą nawiązać trwającą całe życie więź z przewodnikiem duchowym lub kilkoma różnymi przewodnikami duchowymi jacy żyją na ziemi. Naturę tego połączenia najlepiej opisać można jako duchową przyjaźń, która umożliwia indywidualne przewodnictwo i doradztwo na ścieżce wtajemniczonego Inicjanta. Nie jest wymagany żaden finansowy warunek pieniężny, a jedynie silna i powtarzająca się chęć uczestnictwa w programach dla zainteresowanych praktyką suficką.

Ponieważ starożytna Droga Sufi jest przede wszystkim mistycznym poligonem doświadczeń duchowych i wspólnotą służby, stara się unikać stania się klubem grupowym lub duchowym, pozostając otwartym dla wszystkich, którzy podzielają jej cele i ideały. Ze strony wtajemniczonego poprzez wysoko mistyczną ceremonię Inicjacji nie ma szczególnie wielkich obowiązków, z wyjątkiem szczerości, chęci studiowania nauk, i praktykowania pod kierunkiem Nauczyciela Hierofanta czyli Przewodnika Duchowego. Wtajemniczeni z pomocą inicjacji mogą zaprzestać nauk i praktyk oraz służby duchowej w zakonie sufickim lub ponownie do niego dołączyć, według własnego uznania, chociaż zakon suficki zastrzega sobie, że nie wszystkich przyjmuje ponownie.

Ponadto Droga Sufi, odwieczny zakon mistyków, dąży do inkluzywności poglądów i praktyki, kieruje doświadczeniem, a nie akceptacją określonej doktryny i, jeśli to możliwe, unika używania języka obcego lub żargonu w codzienności, starając się dokładnie tłumaczyć i wykładać duchowe oraz ezoteryczne nauki oraz praktyki. W ten sposób zakon suficki jako ciało duchowe zjednoczone energetycznie, myślowo i czuciowo, z głębi serca, jest chroniony przed staniem się instytucją dogmatyczną zamkniętą przed światem i interakcjami ze społeczeństwem, a wtajemniczony ezoterycznie przed staniem się ofiarą spaczonych poglądów ludzi egotycznych, którzy często naginają wzniosłe nauki pod doraźne potrzeby czy zachcianki.

Jednakże, na najgłębszym poziomie inicjacja jako przekaz duchowy, udzielenie praktyk i błogosławieństw, odnosi się do samego doświadczenia przebudzenia, najpierw do przebudzenia serca, potem do przebudzenia boskiej duszy, a w końcu do przebudzenia w Bogu. Jako taki, ceremonialny akt zawierzenia się i podjęcia praktyki nie może być tylko ceremonialny, gdyż rytuał inicjacyjny jest tylko przyłączeniem się do grona praktykujących duchowość, mistykę i gnozę, ezoterykę i hermetyzm, przyłączenie poprzez podjęcie stałej wytrwałej praktyki duchowej na podstawowym poziomie. Krótka ceremonia inicjacji czy pasowania na ucznia duchowego, jest w tym sensie symbolem doświadczenia przebudzenia, które może najpierw nastąpić dzięki przewodnictwu lub wskazówkom nauczyciela, albo w inny sposób w życiu, gdyż jedyną gwarancją jest łaska czyli karamat pochodząca z góry, od Boga, a najbardziej gotowość ucznia do przebudzenia duchowego. Zwykle, „przebudzenie” jest najpierw doświadczane jako pewien okres wyraźnej i głębokiej iluminacji – zaskakujący, znajomy i nie do opisania, trwający od kilku miesięcy do kilku lat. Raz dostrzeżone w ten sposób, ujawniają się z większą łatwością w całym zakresie doświadczeń życiowych i formalnego szkolenia.

Wspieranie takiego wydarzenia w postaci przebudzenia, co istotne przebudzenia duchowego, a przynajmniej przebudzenia serca, Qalb, jest głównym celem Drogi Sufi, Otwartej Drogi, Otwartej ku Bogu czy może na początek ku Wyższej Jaźni, ku Górze, ku Niebiosom, ma to znamiona gnosis, doświadczenia bezpośredniego spotkania z Bogiem, Światłem, Duchem Świętym czy Wyższą Jaźnią. Wszystkie inne jej działania – mistyczne nauki, oduczanie nawyków umysłowych, osobiste doradztwo i przewodnictwo, formy wyrażania pobożności i wspólnotowego świętowania, medytacje muzyczne, studiowanie traktatów mistycznych i ezoterycznych, kręgi uzdrawiające, ułatwianie rytuałów przejścia, służba i troska o innych – znajdują swoją autentyczność i inspirację w inicjacyjnym doświadczeniu iluminacji.

Sufizm - Otwarta Ścieżka

Sufizm - Otwarta Ścieżka 

Rzecz o Otwartej Ścieżce. Programy rozwoju duchowego Drogi Sufi znane są jako Otwarta Ścieżka - ścieżka duchowa otwarta dla wszystkich, niezależnie od przekonań religijnych, ścieżka otwartości, bezpośredniości i świeżości, nieograniczona pojęciami. W tym sensie jest to odwieczna ścieżka mistrzów, świętych i proroków, a także po prostu żywa skłonność do troskliwej obecności w czystym świetle wyższego bytu. W swojej istocie Otwarta Ścieżka jest poświęcona bezpośredniemu doświadczaniu naszego naturalnego stanu - stanu znanego jako Czysta Świadomość, Bezinteresowność, Niedwoistość, Jedność, Pierwotny Duch, Jasny Umysł i pod wieloma innymi nazwami. Jest to proces naturalnego oświecenia, iluminacji, który należy do każdego. 

Otwarta Ścieżka - Sufi Tariqah

Otwarta Ścieżka z zasady nie wymaga od początkujących przestrzegania systemu wierzeń ani określonego zestawu ezoterycznych praktyk lub form rytualnych. Wymagane jest, abyśmy odprężyli się i zrelaksowali w przebudzonej otwartości naszej pierwotnej natury, prawdziwej jaźni, wolni od założeń na temat tego, kim jesteśmy lub wniosków na temat tego, co jest prawdziwe. Wymagane jest, abyśmy odpoczęli od kompulsywnego robienia i komentowania w myślach i rozpoznali immanencję taką, jaka jest naturalnie. Dzięki temu pozbawionemu ozdób rozpoznaniu doświadczamy uwolnienia od naszej niepewności, zwątpienia w siebie oraz Boga, i błędnych osądów innych. W rezultacie jesteśmy w stanie spontanicznie reagować na wszystko, co nas spotyka, ze spokojem, kreatywnością i dobrym sercem. 

Od czasu do czasu oferowane są określone szkolenia, warsztaty praktyki Otwartej Ścieżki, Otwartej Drogi Sufich, zawsze osobiście, gdyż praktyka i rozwój duchowy "online" jest z zasady niemożliwy, chociaż zawsze jakiś wykładów dla inspiracji do realnej praktyki można sobie posłuchać. Realny rozwój duchowy możliwy jest wtedy tylko, gdy poszukujący duchowej ścieżki słucha słów z ust mistrza lub dobrego nauczyciela w bezpośedniej obecności, niejako w polu energetycznym mistrza przewodnika duchowego, zatem zawsze konieczna jest osobista obecność, inaczej nie ma możliwości na zaistnienie procesu jasnej przemiany wewnętrznej. Szkolenia czy warsztaty praktyczne Sufickiej Drogi dla zainteresowanych zwykle trwają od sześciu do dwunastu miesięcy i dogłębnie zgłębiają nauki podstawowego kręgu duchowych nauk i praktyk, aczkolwiek czasem mogą trwać dłużej. Istnieją również często grupy studiujące Uniwersalne Nauki Sufich czyli Otwartą Ścieżkę, prowadzone przez starszych nauczycieli Drogi Sufich w Polsce. 

Czym jest Sufizm jako Tasawwuf

Czym jest Sufizm znany jako Tasawwuf? 

Sufizm, tasawwuf, jest tęsknotą za mistycyzmem, za mistycznym doświadczeniem Boga – pragnieniem doświadczenia czegoś, co wychodzi poza materialny świat, poznaniem i powrotem do duchowej Esencji (Zat, Dhat, Sain) lub Prawdy (Haqq, Emet, Satyam). To cechy istotne, które są wrodzone każdemu człowiekowi, niezależnie od religii jaką osoba wyznaje. Ludzie przepojeni są tą tęsknotą ku wyższemu, ku niebiosm i Bogu, w różnym stopniu, w skali zaczynającej się od zera (dna). Niektórzy są obdarzeni tęsknieniem za Najwyższą Istotą nieco bardziej, inni nieco mniej. Jedni mają szansę rozwinąć tęsknotę za Bogiem, Absolutem, i przełożyć na życie codzienne, inni zaś nie. Niemniej jednak ta tęsknota, Iszq, istnieje w każdym z nas, w każdym z ludzi, chociaż u niektórych jest zgaszona, stłumiona. Sufizm (tasawwuf) to nic innego jak naturalna odpowiedź na te odwieczne ludzkie tęskne pragnienie, Iszq. 

Mistrz Sufi Nizamuddin Awaliya

Jeśli zdefiniujemy sufizm, tasawwuf, jako mistycyzm lub drogę mistyka, wówczas jego przekaz jest skierowany do wszystkich ludzi, nie zaś wyłącznie do zwolenników jakiejś jednej religii. Każda wiara religijna ma swój sufizm, swoją mistykę. W każdym narodzie i społeczności byli sufi, choć mogli oni przyjąć inne nazwy i praktyki, co ogólnie nazywamy mistyką, duchowością lub mistycyzmem. Człowiek składa się nie tylko z ciała fizycznego, obejmuje również inne aspekty, w tym powszechnie zwany „Ja” lub „Jaźnią” (opisaną w sufizmie jako nafs, ego, dusza zwierzęca). Doświadczenie mistyczne aktywuje tę Jaźń, istnienie wewnętrzne. Podobnie jak strumień elektryczności przepływa ono przez człowieka, wydobywając z niego niewyczerpany potencjał. Człowiek zaczyna czuć, że jego lub jej „Ja” zaczyna odzwierciedlać inne „Ja” –„Ja” Najwyższej Istoty, Wyższe Ja, Wyższą Jaźń. Człowiek staje się świadom Boga działającego poprzez stworzenie, ale oczywiście najpierw zwierzęca natura musi się przeistoczyć, i stać w pełni ludzką, co oznacza oczyszczenie z wielu zwierzęcych atawizmów, zachowań (behawiorów) i cech odzwierzęcych. Często osioł w szkołach sufi symbolizuje nieco upartą i związaną ze światem zwierząt niższą naturę w człowieku, a podobieństwa w naukach sufich są czasem nawet przytłaczające. 

Wielu ludzi osiąga ten poziom świadomości za życia, który jest nie tylko całkowicie ludzki, ale też sięga wyżej, ponad ludzką istotę, ku niebiosom, ku Bogu, ku Najwyższej Istocie. Jakieś spotkanie, wydarzenie czy zdanie sobie z czegoś sprawy może otworzyć człowieka na rzeczywistość większą niż oni sami, na rzeczywistość duchową. Dla większości ludzi taki poziom przebudzenia jest wystarczający, ale inni potrzebują czegoś więcej: kontaktu z Bogiem, pragną ujrzeć Boskość, doświadczyć Prawdy. Bycie częścią czegoś już im nie starcza: pragną połączyć się (unicestwić) w Całości, w Wieczności, czasem pragną Nieśmiertelności lub chcą być reprezentantami Boga na Ziemi. Chcą, aby ich wiara wypływała spontanicznie i stale jak woda tryskająca z fontanny. Tęsknią do osobistej realizacji, do urzeczywistnienia, chcą aby Bóg, Absolut, był tak blisko nich jak ich tętnica szyjna.

Jak można tę tęsknotę za Bogiem spełnić? Bóg, Absolut, Bóg Najwyższy, jest Istotą Wzniosłą, ludzkość zaś jest świadomością generalnie niską i bliską świata zwierzęcego (zainteresowanie tylko jedzeniem, piciem, spaniem, kopulowaniem i odpoczywaniem. Człowiek może korzystać ze zmysłów: słuchu, dotyku, wzroku, smaku i zapachu, wszystkich rzeczy materialnych, ale Najwyższa Istota nie może być w ten sposób poznawalna, gdyż jest pozazmysłowa. Jak może cząstka światła dotykać słońca z którego pochodzi? Jak część czegoś może stać się całością? Istota ludzka od początku swojego istnienia Próbowała rozwiązać ten dylemat, stąd powstały wzniosłe filzofie wieczyste oraz religie misteryjne, duchowość i mistyka, w tym tradycja hermetyczna wywodzona od proroków Seta i Henocha zwanego także Hermesem Trismegistosem. 

Sufizm i Bractwa Sufickie w Polsce

Sufizm jako Szkoła Duchowości, Mistyki i Gnozy w Polsce

Sufizm, inaczej tasawwuf (stawanie się sufim), powszechnie utożsamiany z duchowością, mistyką lub gnozą muzułmańską, stanowi jeden z nurtów uniwersalnej duchowości muzułmańskiej i przy okazji bliskowschodniej. Przyjmuje się często, że powstał czy ukształtował się na terenie Iraku na przełomie VII-VIII wieku, lecz proces asymilacji idei mistycznych przez ortodoksyjny islam trwał aż do XI wieku. Według doktryny ortodoksyjnej podstawę życia religijnego muzułmanina stanowią: akceptacja objawienia koranicznego i tradycji muzułmańskiej (sunna) oraz posłuszeństwo prawu muzułmańskiemu (šari‘a). Tymczasem sufizm głosił, że celem człowieka jest pogłębienie wiary przez intuicyjne poznanie Allah Boga i osiągnięcie relacji osobistych z Bogiem dzięki miłości duchowej i poddaniu woli Bożej. W historii relacji między islamską ortodoksją a sufizmem – momentem istotnym była męczeńska śmierć posądzonego o herezję Al-Hallağa (zm. 922), a następnie refleksja teologiczna Al-Gazali’ego (zm. 1111), który ostatecznie doprowadził do doktrynalnego pojednania sufizmu i ortodoksji. Od XII wieku sufizm funkcjonuje w strukturach bractw mistycznych, bractw drogi, sufi tariqah. 

Sufizm - Harmonia Mistyki i Gnozy w Indiach

Sufizm (as-sufiyya), stanowi powszechnie nurt duchowości o charakterze mistycznym, gnostycznym i kabalistycznym, utożsamiany z dobrą mistyką muzułmańską i bliskowschodnią o aramejskim pochodzeniu, który ukonstytuował się u początków islamu (VII-VIII wiek) w obszarze pogranicza wpływów arabskich i perskich. Jego zasadniczym celem było pogłębienie wiary religijnej do wymiarów misterium i odkrycie głębszego sensu praktyk religijnych, a tym samym osiągnięcie intuicyjnego poznania Allah, Boga, i zjednoczenia z Nim (Hu, Huwa) poprzez ekstazę i miłość oraz oddanie. W ten sposób sufizm wzbogaca doktrynę dogmatyczno-jurydyczną islamu o elementy intuicji, miłości i ekstazy oraz poznania Allah Boga. Jednak proces asymilacji i rozpowszechniania idei sufizmu przez doktrynę ortodoksyjną trwał kilka stuleci (do XI wieku). Początkowo bowiem wielu zwolenników i znawców prawa uznawało owe idee za obce myśli dla duchowości muzułmańskiej Ludzi z Groty, towarzyszy Świętego Proroka Muhamamda. Dotyczyło to szczególnie określenia religijnych relacji między Allah Bogiem a człowiekiem. Według ortodoksji podstawą życia religijnego jest akceptacja objawienia koranicznego i tradycji (sunna) oraz posłuszeństwo wobec prawa (šarī‘at, szari'at), ale to oczywiście jest zaledwie podstawa islamu. Wierność zasadom religijnym odnowionej religii Abrahama (Millat Ibrahim) jest zarówno konieczną, jak i wystarczającą podstawą dla całego życia duchowego człowieka i jego odniesienia do Allah Boga. Tym bardziej, że doktrynalna idea absolutnej transcendencji Boga w islamie uniemożliwia człowiekowi zbyt daleko idące zbliżenie się do Niego. Tymczasem celem sufizmu, tasawwuf, było i jest pogłębienie wiary przez intuicyjne oraz wglądowe poznanie Boga i nawiązanie z Nim osobistych relacji polegających na miłości duchowej, oczyszczeniu ego (nafs) i oddaniu. Idea miłości Boga i duchowego oddania Bogu od początku stała się centralną ideą sufizmu, który podkreślał, że w dążeniu do nawiązania osobistych więzi z Allah Bogiem człowiek może porzucić utarte ścieżki i odejść od dosłowności zasad religijnych. 

Interpretacje doświadczenia mistycznego dokonywane przez wielkich mistyków, szczególnie w odniesieniu do stanu zjednoczenia z Bogiem (unio mystica), budziły czasami reakcję i sprzeciw ortodoksyjnego islamu. Ponadto, droga suficka (Sufi Tariqah) wymaga obecności uczniów, ich inicjacji i długiej nauki u , szajcha lub murszida. To rodziło wyjątkową relację między mistrzem a uczniami, która dość szybko przerodziła się w szczególny szacunek, lojalność, a nawet cześć wobec mistrza przewodnika duchowej drogi niebios i doprowadziła do powstania łagodnego kultu świętych, wobec którego ortodoksyjna doktryna islamu wyrażała i ciągle czasem wyraża swoją dezaprobatę, wedle sufich zwykle błędną i śmieszną. Rodziło to napięcia między niekumatą w dziedzinach mistycznych ortodoksją, a mistyką muzułmańską wywodzoną od Świętego Proroka i Jego towarzyszy, Ludzi z Groty. Pomimo częściowego braku akceptacji ze strony ortodoksji muzułmańskiej idee sufickie dynamicznie rozwijały się i zyskiwały coraz większą popularność wśród wiernych, szczególnie w okresach wzrostu zainteresowania mistyczną i misteryją głębią religii we wszystkich religiach, jakie ludzkość nawiedzają falami, okresowo, w całej historii, co Sufi określają mianem nawiedzenia duchowego przez Allah Boga. Przyczyn tej popularności należy upatrywać w specyfice doświadczenia mistycznego i gnostycznego, które uzupełniało dość surowy system teologiczny islamu o elementy bliskie człowiekowi i możliwościom jego rozwoju. W miejsce abstrakcyjnego i bezosobowego nauczania ortodoksyjnego doświadczenie to proponowało bardziej osobistą i emocjonalną postawę religijną oraz bezpośredni kontakt z Allah Bogiem, w tym w formie podróży mistycznej przez kolejne sfery niebios, któryto kontakt  w klasycznym islamie wydaje się bardzo oddalony od świata przez swoją transcendencję. Popularność sufizmu czy tasawwuf stawała się na tyle powszechna, że stwarzała groźbę nieprzewidywalnych niepokojów społecznych, co niepokoiło władców. Sprzyjała temu rosnąca wśród muzułmanów niechęć wobec politycznej władzy doczesnej, awersja do złych polityków. 

Sufizm w Afganistanie

Sufizm w Afganistanie - Dawny i Współczesny Tasawwuf 

Sufizm jest uważany za istotną część mistyki i duchowości islamu w Afganistanie. Sufizm został stłumiony przez rządy radzieckiego ZSRR (1979-1989) oraz nastałe po nich władze talibów (1996-2001), a potem ponownie odzyskiwał swoje należne miejsce i znaczenie, jakie posiadał przed okupacją i rządami ruchu talibów zorientowanego na ustanowienie emiratu czyli odtworzenie królestwa afgańskiego. Sufi mieli i mają znaczny wpływ zarówno na miejskie, jak i wiejskie społeczeństwo Afganistanu. Sufizm jako uniwersalizm i mistycyzm islamski jest częścią Afganistanu już ponad 1300 lat, i jest uznawany za „dom świętych sufickich” - kontynuatorów świętości chrześcijańskiej i judaistycznej. Wielu ludzi w Afganistanie to wyznawcy tradycyjnego sufizmu, a okresowo w historii działały tam wielkie ruchy derwiszów i sufich, także takich jak Chishti Tariqah zapoczątkowana przez Abu Ishaq Shami właśnie w tym kraju w pobliżu miejscowości Herat. 

Sama w ruinach domu rodzinnego Dżelaluddin Rumi w Balkh w Afganistanie

"Sufizm kształtował afgańskie społeczeństwo i politykę przez większą część historii tego górskiego kraju na pograniczu Hindukuszu. Współcześnie, w XXI wieku, niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego mistycznego dziedzictwa. Czy sufi mogą teraz wnieść ważny wkład w stabilność kraju?" — rozmyśla w swoich rozważaniach badacz sufizmu Marian Brehmer. Sufizm jako nurt mistyczny czy duchowa strona islamu jest ściśle związany z historią Afganistanu oraz jego niepodległości, ponieważ mówi się, że afgańscy królowie czyli emirowie byli tradycyjnie koronowani w obecności jakiegoś wielkiego sufickiego mistrza (maszajch, pir-buzurg etc.). Sufi byli również zaangażowani w bunty przeciwko wielu władcom politycznym, którzy źle rządzili państwem. W 1919 roku, pod władzą króla Amanullaha, sufi poczuli, że ich pozycja w społeczeństwie jest bardzo poważnie  zagrożona. Wielu nie-sufickich muzułmanów i sufich zjednoczyło się, aby obalić złowrogiego króla Amanullaha i odsunąć go od władzy w Afganistanie. 

Qawwali to pobożna suficka muzyka śpiewana w całym kraju zwana czasem muzyką duchową chociaż także jest częścią zwyczajnej kultury ludowej z wątkami mistycznymi. Inne typowe praktyki sufickie obejmują zikry (głośne recytacje i ciche wspominania), budowanie różnych Khanqah (ośrodków) w celu szerzenia islamu, czy ścislej sufi islamu. Bractwo czy zakon suficki Naqshbandi jest jednym z najbardziej dominujących zakonów sufickich w Afganistanie, a samo "tariqah" oznacza ścieżkę, drogę, metodę. Mówi się, że gałąź Mujaddidiya (Mudżaddidija) Naqshbandi Tariqah jest wpływowa do dnia dzisiejszego, a Pir Saifur Rahman jest jednym z wybitnych sufich tego zakonu czy bractwa duchowego. Innymi afiliantami czyli aktywnymi członkami Zakonu Sufich Naqshbandi są Ansari, Dahbidi, Parsai, Juybari (Dżujbari). Innymi porządkami czy zakonami sufickim w Afganistanie są: Zakon Qadriyya i Zakon Chishti, posiadające odmienne reguły i metody praktyki duchowej. Milad-un-Nabi obchodzone jest przez sufich w Afganistanie. Różne relikwie Świętego Proroka Muhammada, takie jak Moo-e Mubarak (Włosy Muhammada), Khirka Sharif (Płaszcz Świętego Proroka), są świętymi relikwiami dla sufich w Afganistanie, oni zbudowali świątynie wokół takich relikwii w Afganistanie. 

Ludzie w Afganistanie generalnie uważają świątynie sufickie za miejsca, w których można odciążyć się, dzieląc swoje problemy u stóp świętych sufickich, wierzą, że święty może być wstawiennictwem w ich imieniu u Allah Boga. Jest to silne przekonanie poparte doświadczeniem wielu pokoleń praktyków, że modlitwa sufickiego świętego może zlikwidować ubóstwo, wyleczyć różne choroby, spowodować urodzenie dziecka uwalniając od bezpłodności, poprawić relacje z bliskimi i uwolnić człowieka od różnych bolączek życiowych. Kiedy ludzie stają się bezradni po wykorzystaniu wszystkich możliwości w swoich rękach, odnoszą się do świętych sufickich, którzy jednak często byli także uzdrowicielami i lekarzami, znali zielarstwo i ziołolecznictwo medycyny Unani. Święci sufi są uważani za przedstawicieli Allah Boga, którzy mogą budować swoją relację z Allah Bogiem, a wszystkie ich pragnienia – poprzez świętego – mogą być bezpośrednio wysłuchane i spełnione przez Allah Boga. Organizacje religijno-polityczne, takie jak Al-Kaida, Państwo Islamskie (ISIL-Daesh) oraz deobandyjski ruch talibów nie są zbyt przychylne dla sufizmu, o ile dany nurt suficki wprowadza zbyt widoczne nietolerowane przez te ruchy konserwatywne innowacje lub zaniedbuje w jakiś sposób muzułmańską sunnę. Tradycyjni sufi zwykle solidnie podążali za typową muzułmańską sunną i byli aktywnymi liderami lokalnej muzułmańskiej Ummy (Wspólnoty), i nigdy nie oddzielali sufizmu od islamu, nawet jak pokazywali uniwersalną stronę nauk i praktyk sufickich. 

Zasady Czytania Wazaif

ZASADY CZYTANIA I RECYTOWANIA WAZAIF (WAZIF, WAZIFÓW) 

Wazifa! Zanim zaczniesz czytać i recytować wazifę (recytacja to zikr/dhikr), przeczytaj poniższe zasady i naucz się ich tak aby je pamiętać, aby weszły Ci do głębi serca i stały się duchowym nawykiem. Zanim zaczniesz jakąkolwiek wazifę, pamiętaj, że wszystkie otrzymane przez nas wazify zostały zatwierdzone i pobłogosławione osobiście przez mistrzów objawicieli sufickiej tradycji duchowej, w tym tak znanych jak Sayyed Suachani al-Hadźidź czy Sayyedina Maulana Dżalal-ud-Din Rumi (Rahmatullah Alaih), a wcześniej przez Hazrat Nizamuddin Auliya, Hazrat Moinuddin Chishti z Ajmer oraz przez Hazrat Khwadźa Ishaq Shami Chishty, przez Pak Subuh Pir Tahir oraz Hazrat Aliy Murtaza. Nasz mistrz łaskawie zatwierdził i pobłogosławił wszystkie wazify z całą mocą swoich poprzedników w silsila (łańcuchu przekazu). Musisz najpierw przedstawić nam, szajchom i murszidom, wszystkie praktyki wazifa jakie kiedykolwiek chcesz robić. Musisz także złożyć jakąś ofiarę w formię dobroczynności dla biednych i ubogich, najlepiej nakarmić głodnych. Dopiero wtedy wazify będą działać jak są pobłogosławione i zaakceptowane przez szajcha lub murszida. Rozpoczynając solidną praktykę czytania i recytacji wazif należy także przywołać imiona całej naszej linii sukcesji aż od jej początku, każde ogniwo łańcucha silsila po imieniu. Wazifa w tradycji sufich oznacza zarówno recytację Świętych Imion Boga jak i recytację wersetów z Koranu na różne polecane okazje i problemy jako antidotum metafizyczne. 

Dwadzieścia dwie reguły praktyki wazif i zikrów

1. Powód, dla którego robisz wazifę, jest poprawny i zgodny z zasadami szariatu - prawa Bożego (intencja dla praktyki nie może być sprzeczna z moralnością ani zasadami prawa Bożego). 

2. Musisz przeczytać sformułowanie z poprawną wymową (odczytanie wazify musi być bardzo poprawne).

3. Pięc razy odmówiona salah (salat/namaz; arab. aṣ-ṣalāa - per. namâz) jest obowiązkowa, aby każda wazifa działała. Nie oczekujcie, że Allah, Bóg Najwyższy, spełni wasze życzenie, podczas gdy będziecie rażąco łamać jego zalecenia i nakazy. 

4. Twój dochód musi być zgodny z zasadami halal (uczciwości, godziwości). Nawet jeśli jest jeden funt, dolar, lir czy złotówka dochodu haramu (niegodziwego, zakazanego), wszelkie dua, wazifa ani ibadat mogą nie działać. 

5. Czas i miejsce muszą być codziennie takie same. Jeśli jest nagły wypadek i musisz udać się w inne miejsce, zabierz ze sobą musalla - matę modlitewną - sajjade, na której czytasz swoją wazifę.

6. Musisz być w wudu (stan czystości po ablucji) podczas czytania wazify. Twoje ubranie i ciało muszą być czyste. Nie dłubiemy w nosie, nie drapiemy się ani nie pierdzimy w czasie praktyki wazifatu (zikrów/dhikrów). 

7. Mężczyźni i kobiety muszą ubierać się stosownie wedle reguł dla osób wierzących na muzułmański sposób podczas wazify (ciało odpowiednio okryte, trochę koloru zielonego w odzieży). Mam na myśli przynajmniej w czasie trwania wazify. 

8. Podczas czytania wazify musisz być sam/a w pokoju, jeśli to możliwe. W przypadku niektórych wazifów jest to obowiązkowe. 

9. Podczas czytania i recytowania wazify nie możesz rozmawiać z nikim nawet za pomocą gestów i nikt nie powinien Ci przeszkadzać ani odwracać Twojej uwagi. Oznacza to także wyłączenie telefonów komórkowych, radia i tv.

10. W przypadku mężczyzn proszę nie golić się w czasie trwania wazify czyli nie wolno praktykować przy goleniu ani podczas innych czynności higienicznych. Golenie się w czasie modlitw i recytacji łamie sunnę Proroka i jest uważane za grzech. 

11. Podczas czytania wazify używaj ittar lub perfum bezalkoholowych. Nie wolno śmierdzieć alkoholem ani być pod wpływem alkoholu. 

Odszedł Sułtan Nur Ali Tabandeh Qutub Derwiszów

Popularny irański mistrz duchowy sufich i derwiszów zmarł w Teheranie

Sultan Nurali Tabandeh (ur. 13 października 1927), lider, mistrz duchowy i Qutub (Qutb) jednego z największych irańskich Zakonów Sufi, zmarł 24 grudnia 2019 roku w wieku 92 lat, podała półoficjalna agencja informacyjna ISNA. Sultan Qutb Tabandeh zmarł w szpitalu Mehr w Teheranie, gdzie został przyjęty 31 października 2019, powiedział ISNA. Pogrzeb Tabandeha odbył się 25 grudnia w jego rodzinnym mieście Bidokht w północno-wschodnim Iranie, podała agencja informacyjna. Nur Ali Tabandeh uczył się sufizmu od wczesnego dzieciństwa pod okiem swojego ojca Hassan Bechareh Beydokhti (Saleh Ali Shah), a od roku 1952, po ukończeniu studiów przeszedł ekskluzywny trening duchowy derwiszów Nematullahi. 

Noor Ali Tabandeh (1927-2019) - Nimatullahiyyah Qutub

Nur Ali Tabandeh był od 16 stycznia 1997 roku przywódcą zakonu derwiszów Nematollahi Gonabadi (Nimatullahiyyah z Gonabad w Iranie), który ma swoją siedzibę w północno-wschodniej prowincji Khorasan, ale ma zwolenników i inicjowanych uczniów sufickich w całym Iranie. Mistrz Tabandeh, który uzyskał w 1957 roku doktorat z prawa na Uniwersytecie Paryskim, przez krótki czas pełnił funkcję wiceministra kultury po rewolucji islamskiej w Iranie w 1979 roku. Tabandeh był wielokrotnie aresztowany na przestrzeni wielu lat, a zwolennicy i sympatycy Zakonu Sufi i Derwiszów, znani również jako Derwisze Gonabadi, wielokrotnie starali się z siłami bezpieczeństwa i milicją pro-establishmentową Iranu. 

W 2018 roku Human Rights Watch poinformował, że irańskie sądy reżimowe skazały co najmniej 208 członków społeczności derwiszów w okresie od maja do sierpnia 2018 roku. Organizacja praw człowieka określiła to jako jedno z największych prześladowań mniejszości religijnej i duchowej w Iranie od dekady. Skazania obejmowały zbrodnicze kary pozbawienia wolności za przekonania i poglądy religijne od 4 miesięcy do 26 lat, chłostę, wygnanie wewnętrzne (przesiedlenie), zakaz podróżowania oraz zakaz przynależności do grup społecznych i politycznych. 

Władze zatrzymywały również ponad 300 derwiszów sufickich w następstwie protestów w styczniu i lutym 2018 roku, które obejmowały brutalne starcia między derwiszami a irańskimi siłami bezpieczeństwa w Teheranie. Sufizm, mistyczna gałąź islamu, nie jest nielegalna w Iranie, ale organizacje praw człowieka oskarżają reżimowy irański rząd o nękanie i dyskryminację jego zwolenników i praktykantów. Jest to typowe polityczne zastraszanie silnej grupy społecznej, która ma dość sympatyków i przyjaciół, aby w wyborach przejąć władzę w kraju, a tego zbrodnicze reżimy nie znoszą i nie raczą liczyć się z opozycją społeczną na zasadzie szacunku. 

Muraqaba - medytacja suficka

MURAQABA - Medytacja suficka, jej stadia i metody  

Muraqaba, murakaba, muraaqaba, murakebe - po arabsku: مراقبة - to sufickie słowo oznaczające medytacje i kontemplacje. Dosłownie jest to arabski termin oznaczają "doglądanie", "czuwanie", "zatroszczenie się", "dopilnowanie", „czekanie”, „ochranianie” lub "mieć oko na coś/kogoś". Metaforycznie, pokazuje to, że wraz z medytacją, osoba czuwa nad czymś, dogląda czegoś czy troszczy się o coś, co wedle sufich jest pracą duchową doglądania i zatroszczenia się o duchowe serce czy samą boską duszę w sercu, co oczywiście wymaga sporej wiedzy o sercu i duszy, o otoczeniu oraz środowisku serca i duszy, a także o Stwórcy serca i boskiej duszy. Generalnym celem muraqaba jest tak głębokie skupienie się na Bogu, aby realnie doświadczyć Obecności Boga. 

Medytacja Suficka - Ajmer, Indie

Aby praktykować muraqaba radzi się zorganizować zaciszne miejsce, spokojną komnatę czy chociaż mały pokoik, oświetlony niezbyt mocno ani niezbyt ciemny, w którym łatwo się skupić, odprężyć i zaabsorbować sprawami metafizycznymi. Miejsce do praktykowania musi dawać poczucie bezpieczeństwa, bez osób które przeszkadzają, hałasują, indagują. Potrzeba dobrych warunków dla pełnego skupienia umysłu i uwagi na przedmiocie medytacji. Praktyki ćwiczeń koncentracji i medytacji wykonuje się w przeznaczonych do tego pozycjach ciała, w tym szczególnie w siadzie skrzyżnym (tureckim) oraz w siadzie klęcznym, z wyprostowanym tułowiem i rozluźnionym ciałem. 

I. Etapy i stany Muraqaba

Istnieje kilkanaście etapów czy pięter albo stanów medytacji zwanych maqamat (po arabsku: مقامات stadia, etapy, piętra, fazy, stacje) w których sufi i derwisze szeroko ujmują oraz kategoryzują swoją drogę wzniesienia na duchowe wyżyny ku niebiosom. Kategoryzacja etapów medytacji jest nieco arbitralna czy schematyczna, a każdy stopień czy etap miewa wiele podpoziomów czy odmian, zatem nie zawsze łatwo komuś bez głębszego doświadczenia rozeznać się w owych głębiach duchowej podróży ku boskiej świadomości. Podczas procesu przebudzenia i oświecenia, niektóre etapy mogą się połączyć i zlewać lub wzajemnie na siebie zachodzić, szczególnie jeśli chodzi o etapy sąsiadujące ze sobą. 

Poznawanie Jaźni (Gnoza Ego) 

1. Ghanood (Senność, ospałość, półsen)

Ghanood (ghanud to początkowy etap praktyki medytacyjnej (muraqaby). Kiedy człowiek rozpoczyna praktykowanie medytacji, zwykle wchodzi w senny czy półsenny stan medytacyjny, a czasem wręcz notorycznie zasypia, nawet siedząc w pozycji lotosowej. Z upływem czasu i postępu w praktyce osoba medytująca przechodzi w stan pośredni pomiędzy śnieniem a czuwaniem, na pogranicze zaśnięcia i jawy, snu i czuwania. Osoba zwykle pamięta, że coś się w takim stanie działo czy widziało, jednakże nie jest zwykle w stanie wyszczególnić dokładnie co się wydarzyło. Na tym etapie, każda próba medytowania bywa lekiem nasennym, gdyż powoduje zasypianie, a już szczególnie medytowanie wieczorem przed snem kończy się zwykle zaśnięciem. Niestety, bardzo wielu praktykujących rozmaite medytacje, nawet przez wiele lat, pozostaje na tym początkowym etapie, nie opuszcza tego pierwszego piętra praktykowania (siedzenie medytacyjnego). Sztuką jest tutaj nauczyć się trwać w świadomości pomiędzy jawą, a snem, ale jednak nie zasypiać, jak to się zdarza większości praktykujących ze słabszą motywacją i słabą wolą. 

Pir Zia Inayat Khan - Mistrz Zakonu Inayati

Suficki Mistrz Zakonu Inayati - Zia Inayat Khan 

Pir Zia Inayat Khan (urodzony 1 stycznia 1971 roku, w Novato, w Kalifornii) jest nauczycielem i wykładowcą w linii swojego dziadka, Hazrat Inayat Khan. Zia Inayat Khan jest prezydentem Międzynarodowego Zakonu Sufi oraz założycielem Akademii Suluk, szkoły kontemplacyjnych studiów z filiami w USA oraz Europie, a także międzyduchowego instytutu znanego jako Dom Siedmiu Filarów Mądrości. Aktualnie, od stycznia 2016 roku, Pir Zia Inayat Khan jako prezydent Zakonu Inayati, kontynuuje pracę swojego dziadka katalizującą autentyczny duchowy rozwój. 

Pir Zia Inayat Khan, doktor filozofii, urodził się w Novato w stanie Kalifornia w USA, w 1971 roku, jako pierwszy syn sufickich nauczycieli: Pir Vilayat Khan'a oraz Taj Begum Inayat. Pir Vilayat uświadomił Zia Khana w latach wczesnej młodości, że pragnie aby podjął się kierowania suficką linią przekazu odziedziczoną po Hazrat Inayat Khan oraz nauczał go w zakresie medytacji i duchowych odosobnień. Pir Zia został zatwierdzony jako duchowy sukcesor przez Pir Vilayat Khana w roku 2000 i służył jako zwierzchnik Międzynarodowego Zakonu Sufi, kierując sufickimi społecznościami w Północnej i Południowej Ameryce, Europie, na Bliskim Wschodzie, w Azji oraz na Południowym Pacyfiku. 

Kiedy Zia Inayat Khan miał lat trzynaście, w roku 1984, Pir Vilayat wysłał go do Dharamsala w Indii, aby studiował duchowość pod kierunkiem jego dobrego przyjaciela, Jego Świętobliwości Dalai Lamy Tybetu. Pir Zia Inayat Khan otrzymał dyplom BA z literatury perskiej w prestiżowej szkole: the London School of Oriental and African Studies, a także dyplom MA oraz PhD z zakresu studiów religioznawstwa na Duke University. 

Amjad Sabri - Qawwal zamordowany

Amjad Sabri – Qawwal z Pakistanu zamordowany: "Moje ciało jest jak rabaab" 

W dniu 22 czerwca 2016 roku Amjad Farid Sabri (Amdżad Farid Sabri) został zastrzelony w swoim samochodzie w Karaczi. Amdżad zginął od pięciu kul wystrzelonych przez dwóch uzbrojonych motocyklistów. Do zabójstwa przyznali się pakistańscy talibowie, jednak sprawa nie została wyjaśniona. Wiadomo jednak, że talibowie potępiają muzykę qawwali jako heretycką i bałwochwalczą. Choć jest to muzyka religijna, jest zakazana, ponieważ nie pasuje do ich wizji strachu, posłuszeństwa i obezwładniającej ciasnoty umysłu, których to przekonań, co warto podkreślić, nie podziela zdecydowana większość muzułmanów. Zabójstwo Amjada spowodowało powszechne oburzenie, tysiące osób uczestniczyło w pogrzebie, ponieważ Sabri był uwielbiany przez tak wielu. Był serdecznym, uśmiechniętym i szczodrym człowiekiem, który odnosił się do każdego z życzliwością i dyskretnie pomagał wielu rodzinom. Jego śmierć jest dla nas wszystkich ogromnie bolesna” – powiedział Rauf Saami Qawwal. 

Amjad Fareed Sabri 

Napastnicy na motocyklach zastrzelili w środę w Karaczi Amjada Sabriego, sławnego pakistańskiego kantora sufickiej muzyki qawwali. Dwa dni wcześniej zamaskowani sprawcy uprowadzili syna głównego sędziego prowincji Sindh w dolnym biegu Indusu. Karaczi, 20-milionowa metropolia i stolica prowincji Sindh, jest nękane przemocą na tle politycznym, etnicznym i wyznaniowym, głównie przez heretyckich salaficko-wahabickich terrorystów znajdujących się na przestępczym marginesie islamu. Amjad Sabri, 45-letni muzyk, to jeden z najsławniejszych w Azji Południowej wykonawców qawwali - sufickiej muzyki z wielką intensywnością wysławiającej Allah Boga. Tradycja ta liczy ponad 700 lat, a w jej repertuarze znajdują się utwory największych poetów, m.in. turecko-perskiego mistyka Amira Khusro Dehlawiego. Przepojona zachwytem i radością, niesie uniwersalne przesłanie braterstwa, przyjaźni, pokoju i miłości. Napastnicy z heretyckiej mafii salaficko-wahabickiej oddali strzały przez przednią szybę, kiedy Amjad Sabri zjeżdżał z mostu w zatłoczonym rejonie miasta, w pobliżu tunelu noszącego imię jego sławnego ojca. 

Według pakistańskiej policji pakistański gwiazdor qawwalich był od początku celem zamachu, a do ataku przyznała się jedna z frakcji pakistańskich talibów, przestępczej mafii salaficko-wahabickiej działającej podobnie jak sycylijska katolicka Cosa Nostra i podobne ugrupowania. Trzykrotnie postrzelony zmarł w drodze do szpitala stając się kolejnym sufim-męczennikiem (szahid) wiary w Boga, mistyki, muzyki i poezji. Ranny został też jadący z nim krewny. Na pogrzebie Amjada Sabriego w dniu 23 czerwca 2016 roku pojawiło się kilkaset tysięcy osób tworząc jednocześnie wielką spontaniczną manifestację protestu przeciwko zbrodniom salaficko-wahabickiej przestępczej mafii-sekty w łonie islamu. W Pakistanie sufizm ma miliony zwolenników i praktyków, którzy w ostatnich latach poddawani są coraz ostrzejszym terrorystycznym represjom przez niewielkie ekstremistyczne ruchy pseudo muzułmańskie z pogranicza islamu i gangów narkotykowych (m.in. przez wahabitów i salafitów). Pakistańcy tzw. talibowie salaficko-wahabiccy żyją głównie z przemytu i handlu narkotykami oraz alkoholem (zakazy w islamie), a o zbrodniach dokonywanych przez zbójeckie gangi narkotykowe jest wiele dobrze udokumentowanych historii kryminalnych (terroryzm związany jest ściśle z handlem narkotykami na wielką skalę oraz ćpaniem). Policja i brygada antyterrorystyczna dopiero po pięciu miesiącach zdołała aresztować dwóch bezpośrednich wykonawców zabójstwa, a po wnikliwym śledztwie, dopiero w 2018 roku, wojskowy trybunał sądowy skazał tych zwyrodnialców na słuszną za taką zbrodnię karę śmierci plus dodatkowo za handel narkotykami i udział w zoofilskich orgiach (byli zboczeni do zwierząt). 

Muhammad Ali mistrz boksu islamu

Muhammad Ali - Cassius Marcellus Clay - Bokser, islam i sufizm

Śmierć mistrza Muhammada Ali zjednoczyła bokserski świat, który okrył się żałobą. - To nasz największy bohater - podkreślają amerykańscy muzułmanie. - Ameryka powinna dziękować Bogu za niego. Był amerykańskim bohaterem - powiedział Talib Shareef, prezes Meczetu Proroka na zgromadzeniu przywódców muzułmańskich w Waszyngtonie, na którym uhonorowano zmarłą legendę światowego i amerykańskiego bosku. 

Muhammad Ali z wizytą w domu Szajcha Kabbani - Naqszibandi

Muhammad Ali - żył lat 74; ur. jako Cassius Marcellus Clay, Jr. 17 stycznia 1942 w Louisville, zm. 3 czerwca 2016 w Phoenix – amerykański bokser, gorliwy muzułmanin, wyznawca islamu. Jego najbardziej znane pseudonimy to: The Greatest (Największy, Akbar), The Champ, The Louisville Lip. Wzrost: 191 cm; masa ciała: 86 do 107 kg; styl walki: praworęczny; kategoria wagowa: ciężka. 

Muhammad Ali miał siostrę i czworo braci. Jego babcia ze strony ojca pochodziła z Madagaskaru, a wszyscy przodkowie byli ciemnoskórymi niewolnikami okrutnie przywleczonymi do USA w ramach panującego tam skrajnie bestialskiego niewolnictwa. Jego ojciec był metodystą, ale razem z młodszym bratem zostali przez ojca oddani do szkoły baptystycznej. Młodszy brat Muhamamda Ali Rudolph także później przeszedł na islam i przyjął imię Rahman. 

W 1955 roku młody przyszły bokser przeżył wielki wstrząs psychiczny widząc jak z powodu rasistowskiego i nazistowskiego apartheidu panujące wówczas w USA zamordowano jego przyjaciela, którym był Emmett Till. 

Treningi bosku rozpoczął w wieku lat 12-cie, w 1954 roku za namową policjanta, który spisywał sprawę z ukradzionego mu przez jakiegoś złodzieja roweru. Aby nie dać się bandziorom, musisz chłopcze zacząć trenować boks - powiedział policjant. 

Zdobył złoty medal podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie, później zyskał wielką sławę jako bokser zawodowy. Jako jedyny pięściarz w historii trzykrotnie zdobył tytuł mistrza świata wszechwag i skutecznie bronił go dziewiętnaście razy. Stoczył 61 walk, wygrał 56 pojedynków, z czego 37 przez nokaut. Poniósł tylko 5 porażek. 

Na początku lat 60-tych XX wieku przeszedł na islam i znany był ze swych poglądów antywojennych, które wielokrotnie demonstrował w kontekście amerykańskiej interwencji w Wietnamie. Dokładnie po walce o tytuł mistrza świata w 1964 roku przystąpił oficjalnie do Nation of Islam czyli do Narodu Islamu, radykalnej organizacji czarnoskórych Amerykanów, wyznających islam, prowadzonych przez Malcolma X oraz Ellijaha Muhammada. Zrezygnował z nazwiska Cassius Clay – początkowo nazwał się Cassius X. Po tym, jak Ellijah Muhammad przezwał go "Ali", przyjął muzułmańskie nazwisko Muhammad Ali (najbardziej godny czci, wzniosły, wysoki). 

Pierwszy raz o organizacji Naród Islamu (Nation of Islam) zrzeszającej głównie ciemnoskórych muzułmanów w USA usłyszał w 1959 roku, a dołączył do tej wielkiej i pięknej w owych czasach wspólnoty w 1961 roku. Na początku w całkowitej tajemnicy uczęszczał na spotaknia ruchu Naród Islamu. W 1962 roku spotkał lokalnego lidera ruchu zwanego Malcolm X, który szybko stał się jego mentorem i przewodnikiem duchowym. Muhammad Ali zaczął podkreślać swą muzułmańską tożsamość od 1964 roku, gdy zmienił nazwisko porzucając dawne Cassius Marcellus Clay. W 1964 roku przeprowadził się do południowego Chicago aby żyć w pobliżu centrali ruchu Naród Islamu oraz blisko domu głównego lidera NI, znanego jako ELijah Muhammad. 

W 1975 roku Muhamamd Ali przeszedł na islam w wersji sunnickiej, podobnie jak w 1964 roku jego przyjaciel Malcolm X. Ku sunnizmowi skierował cały ruch Narodu Islamu jego nowy Imam Warith Deen Mohammed, który przejął organizację po śmierci Elijah Muhammada, swego ojca. W ostatnich latach życia najbliższy był mu sufizm łączący różne nurty mistyczne w islamie – podaje agencja Reutera. Niestety w polskich mediach publicznych jakoś niewiele się wspomina o tym, że Muhammad Ali był przez ponad 50 lat jednym z najbardziej rozpoznawalnych muzułmańskich aktywistów pokojowych w USA, a braterstwa narodów o różnych kolorach skóry nauczył się w muzułmańskiej radykalnie pokojowej organizacji Naród Islamu oraz w czasie pielgdzymki do Mekki. 

Czynienie Pokoju - to prawdziwe i zarazem dosłowne znaczenie słowa islam, o czym wszystkie radia, telewizje i internet powinny "szczekać" przez całą dobę na okrągło, żeby odszczekać swoje kłamliwe milczenie na temat pokojowej działalności wielkich muzułmanów takich jak Muhammad Ali. Islam wszak to trzecia potęga religijna w USA, po protestantyzmie i katolicyzmie, aczkolwiek muzułmanami w USA są głównie kolorowi obywatele tego kraju. 

Muhammad Ali był zdeklarowanym przeciwnikiem ludobójczej, amerykańskiej nazistowskiej wojny w Wietnamie prowadzonej przeciwko narodowi wietnamskiemu. Zawsze był silną osobowością, posiadał w sobie coś charyzmatycznego. Gdy powrócił ze złotym medalem olimpijskim do Louisville w USA, odmówiono mu posiłku w barze. Usłyszał: "kolorowych nie obsługujemy..." Wzburzony tymi przejawami nazistowskiego białego rasizmu amerykańskiego poszedł na most i wrzucił medal do rzeki Ohio. 

Muhammad Ali od 1984 roku zmagał się z uciążliwością chorobą Parkinsona znanej w Polsce jako papieska choroba Jana Pawła II. 

Nie brakowało mu wrogów, nazywali go "krzykaczem", na co sam nieco zapracował. Nazywali go  "tancerzem", bo hołdował specyficznemu stylowi walki, zgodnie z wersem piosenki "tańczył jak motyl, żądlił jak pszczoła". Ponadto był zdeklarowanym przeciwnikiem wojny w Wietnamie. - Kiedy patrzymy na historię społeczności afroamerykańskiej, ważnym czynnikiem w popularyzacji islamu w Ameryce jest właśnie Muhammad Ali - powiedział Warith Deen Muhammad II, syn bokserskiej legendy w oświadczeniu. - Ali był darem od Boga. Nie tylko dla muzułmanów, ale dla całego świata - dodał Nihad Awad, dyrektor wykonawczy CAIR, islamistycznej Rady Stosunków Amerykańsko-Islamskich. 

Chodża Ahmad Jasawi Sufi

Chodża Ahmad Jasawi - Sufi z Kazachstanu i Turkmenistanu

Przedstawiamy cudowną postać historyczną związaną ze średniowiecznym Turkiestanem i Kazachstanem. Rok 2016 został ogłoszony przez UNESCO Rokiem Jasawi z okazji 850-lecia jego cudownych urodzin. Chodża Ahmad Jasawi (Ahmed Yesevi), suficki mistyk i poeta, jest upamiętniany szczególnie w Kazachstanie, gdyż urodził się, żył, tworzył i zmarł na obecnym terytorium tego państwa, lecz związane z nim wydarzenia odbywają się w tym roku na całym obszarze turkojęzycznym, we wszystkich krajach mówiących turkijskimi językami. Wywarł ogromne wrażenie i wpływ na cały sufizm w regionach zamieszkałych przez ludy turkijskie. Założył pierwszy turkijskojęzyczny zakon suficki znany jako Jasawijja (Yasaviyya lub Yeseviye).  

Mauzoleum Chodży Ahmada Jasawiego

Chodża Ahmad Jasawi urodził się w 1093 roku lub według niektórcyh w roku 1103 w Isfidżabie (dziś Sajram, obwód południowo-kazachstański). Pierwsze nauki pobierał u swojego ojca, Szajcha Ibrahima. Po śmierci ojca rodzina przeprowadziła się do miasta Jassy (obecnie Turkiestan, obwód południowo-kazachstański). Późniejszymi nauczycielami Chładża czy Chodża Ahmada Jasawi byli m. in. Baha ad-Din Isfidżabi (Hazrat Szajch Shahobiddin Isfidżabi znany jako Oqota Baba, Biały Ojciec) i legendarny mistrz Arslan Baba o którym głoszono wieść, że żył już 300 lat przed narodzinami Świętego Jasawi Sufi. Po śmierci tego ostatniego mędrca Jasawi udał się do Buchary (Bukhara), będącej wówczas jednym ze światowych centrów sufickiej i muzułmańskiej edukacji, i wybrał na swojego mistrza murszida Jusufa Hamdani (Yusuf Hamdani) ze szkoły hanafickiej. Idąc po jego śladach, zainteresował się sufizmem – wielowymiarowym, mistyczno-ascetycznym nurtem duchowości istniejącym niejako na obrzeżach islamu, nurtem duchowości dążącym do realnego połączenia i zjednoczenia z Bogiem poprzez modlitwę i zdobywanie wiedzy. W Azji Środkowej sufizm zdobył ogromną popularność w IX-X wieku, co poskutkowało powstawaniem szkół sufickich (tarikatów) i przypominających klasztory bractw sufickich opartych na relacji mistrz-uczeń. Jedną z takich szkół, zwaną potem jasawijja, zapoczątkował właśnie Mistrz Chodża Ahmad Jasawi. 

Chodża Ahmad Jasawi to także zdolny poeta i wieszcz, prekursor poezji tworzonej w językach turkijskich i religijnej poezji ludowej. Jego najbardziej znanym dziełem jest „Diwan-i-Hikmet” – Księga Mądrości. Dzięki jego działalności miasto Jassy stało się ważnym ośrodkiem kulturalnym, handlowym i religijnym. Podobnie jak w przypadku wielu innych wybitnych postaci średniowiecznej Azji, trudno mówić o narodowości Chodży Ahmada Jasawi. Wiadomo jednak, że był pochodzenia turkijskiego i pisał w języku czagatajskim, którego można uznać za przodka języków uzbeckiego i ujgurskiego. 

Chodża Ahmad Jasawi (Yasavi) jest najwcześniejszym znanym, tureckim poetą piszącym utwory w dialekcie tureckim. Jego wiersze dały początek nowemu rodzajowi literackiemu - religijnej poezji ludowej - w literaturze tureckiej Azji Środkowej i miały znaczący wpływ na twórczość poetów mistycznych w kolejnych wiekach, w tym na twórczość Dżelaluddin Rumi. Mistrz Jasawi jest także założycielem pierwszego tureckiego bractwa mistycznego - Yeseviye (Yasaviyya), które bardzo szybko rozprzestrzeniło się na obszarach zajmowanych w tym czasie przez Turków. Wywarł duży wpływ na kształtowanie się poglądów mistycznych w świecie tureckojęzycznym. Stworzył pierwsze centrum nauki sufickiej w Azji Środkowej. 

Zakony i Bractwa Sufich - Tariqat

Tarika - Droga Sufich - Zakony i Bractwa Sufickie 

Tarika, Tariqa - arab. طريقه, dosłownie: droga, ścieżka, perskie: Raah – nazwa używana w islamie pierwotnie (w IX-X wieku) na określenie sposobu postępowania jednostki, mającej skłonności mistyczne, następnie zaś w stosunku do reguły bractwa sufickiego lub samego bractwa. W odniesieniu do tego ostatniego używa się także nazwy "tarikat". Sufi zwani inaczej Ahl-e Haqq, Ludzie Prawdy, pojawili się na samym początku istnienia islamu, a ściślej istnieli wcześniej, nawet w czasach Proroka Zaratusztry czy Proroka Mani, jednak z okazji nowego potężnego Objawienia pojawili się w większej liczbie, w tym w XIV wieku jako szczególny rozkwit misteryjnego Ahl-e Haqq.  

Kaszmir i Dżammu - Terytorium Sufich - Ziemia Sufich

Pierwsi Sufi pojawili się już w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii objawionej kontaktu z Bogiem, z Absolutem, i poznania go, choć czasami usiłuje się też wytłumaczyć powstanie sufizmu względami czysto socjologicznymi - reakcją na przepych i dekadencję dworu kalifów z dynastii Umajjadów. W następnych stuleciach głównym ośrodkiem sufizmu stał się Bagdad. Sufi przejęli całą bogatą tradycję duchowości, mistyki i gnozy Bliskiego Wschodu oraz Persji czyli dzisiejszego Iranu, w tym kulturę duchową ludów semickich i perskich, a także takich nurtów jak dawny ezoteryzm zaratusztriańskich magów, semickiej kabały, gnozy manichejskiej czy chrześcijańskiego hezychasmu - modlitwy serca. 

Początki ruchu mistycznego w świecie kultury semickiej i perskiej, w świecie islamu związane są z samotnymi jednostkami, poszukującymi Boga na własną rękę, jednak stosunkowo szybko zaczęły one współpracować ze sobą i gromadzić się w celu dzielenia się swoimi doświadczeniami i wspólnego dążenia do celu. Prawdziwy rozwój i rozkwit ruchu sufickiego na wielką skalę nastąpił jednak dopiero w wieku X-XI, wtedy też nazwa tarika (droga, ścieżka), która dotychczas była odnoszona do sposobu postępowania, praktykowanego lub zalecanego przez pojedynczych sufi i ich niewielkie grupki uczniów (murid), zaczęła oznaczać duchową regułę bractwa sufickiego lub samo duchowe braterstwo sufich. 

W historii sufizmu czy ruchu sufickiego można wyróżnić trzy etapy jego ewolucji. Pierwszy trwa od VIII do XI wieku i jest to okres mistyków indywidualnych oraz konspiracji sufizmu czy ezoteryzmu, okres Batini, Batinijja, w tym okresie pojawiają się pierwsze praktyki metafizyczne – sama i dhikr (zikr, zekr). Drugi to okres tworzenia się bractw czy ruchów sufickich który obejmuje okres od XI do XVI wieku. Ostatni etap to znacząca asymilacja sufizmu do głównego nurtu kultury islamskiej od czasu do czasu jednak przerywana agresją skierowaną ku mistykom ze strony radykalnych ortodoksyjnych nurtów bojówkarskich współcześnie kojarzonych z terroryzmem (salafizm, wahabizm, charydżyzm). W pierwszych wiekach swojego istnienia sufizm był często obiektem ataków ze strony ortodoksyjnego islamu nurtu bojówkarskich charydżytów (zbójców). Ofiarami bandyckich prześladowań byli m.in. Sufi Al-Halladż czy Sufi As-Suhrawardi, obaj zostali skazani na śmierć i zamordowani przez ówczesnych terrorystów - charydżytów. Do pogodzenia sufizmu z muzułmańskim kalamem czyli teologią spekulatywną, znacząco doprowadził Abu Hamid al-Ghazali. 

Istotnym elementem sufizmu jest tworzenie się ruchów sufickich w postaci bractw mistycznych czy braterskich zakonów o świeckim charakterze. Jest to zjawisko wyjątkowe, gdyż w ramach ortodoksyjnego islamu nie wytworzyła się grupa, którą można by określić jako „zakonnicy”, chociaż wytworzyła się kasta ortodoksji religijnej niezdolnej do pojmowania prawd mistycznych i rozwoju duchowego, niezdolna do przybliżania się ku Allah Bogu. Ważnym aspektem życia w ruchu czy bractwie sufickim jest relacja pomiędzy mistrzem a uczniem. Ta bezpośredni i bliska więź jaka się wytwarzała między nimi, zaowocował powstaniem swego rodzaju kultu świętych. Wielcy mistrzowie stawali się obiektem kultu a ich groby celem pielgrzymek. 

Manicheizm gnoza i świat ciemności

Manicheizm, gnoza, mazdaizm, sufizm i świat ciemności 

Głębokie tradycje mistyczne, szkoły duchowe, dają głębszy wgląd w naturę zła, istnienie zła, w świat ciemności i mroku. Tradycja aramejska, Arāmāyā, mistyka i duchowość oraz gnoza oparta na kulturze dialektów języka aramejskiego ma przynajmniej 5 tysięcy lat i jest rdzenną częścią całej kultury semickiej włącznie z jej dawną fenicką, hebrajską i współczesną arabską odmianą. Pismo aramejskie jest wspólnym dla bardziej współczesnych systemów zapisu semickiego takich jak hebrajski i arabski. Ponad tysiąc lat przed erą chrześcijańską, język aramejski rozprzestrzenił się na całym Bliskim Wschodzie oraz w Persji i Azji Centralnej stając się tam językiem naukowym i uniwersalnym, lingua franca, którą to funkcję przejął później język arabski oraz perski (farsi). Dominację języka aramejskiego zakończyły podboje arabskie w drugiej połowie I tysiąclecia ery chrześcijańskiej, a nowi władcy upowszechnili bardzo szybko bardzo blisko pokrewny aramejskiemu język arabski, który przejął rolę bliskowschodniego lingua franca. 

Święty Prorok Mani

Święty Prorok Mani (Mānī Ḥayyā), syn księcia Patika i księżnej Miriam pochodzących z Medii, urodził się 14 kwietnia 216 roku w Seleucji (Seleukeja) nad Tygrysem, żył w latach 216-276 (lub 277) rozpowszechniając duchowość, mistykę i gnozę w postaci nauk doktryny Dostojnej Światłości z której oprócz manicheizmu jego zwolenników i naśladowców wyrosły podobne nurty gnostyckie jak paulinizm, bogomilizm czy kataryzm, a na końcu już w XVI wieku ruch różokrzyżowy. Objawienia, których Święty Prorok Mani doznał w wieku 12 i 24 lat, spowodowały, że zerwał z dotychczasową chrzcielną gminą mistyczno-religijną elkazaitów i przystąpił do organizowania nowej wspólnoty na wzór dawnych misteriów hermetycznych. Od samego początku wspólnota zainicjowana przez Proroka Mani ma wyraźne cechy misyjne. W latach 241-243 Święty Prorok Mani wyruszył statkiem na wschód do Indii, a swoich uczniów wysłał do cesarstwa rzymskiego. Po zmianie na tronie perskim wrócił do Babilonii, aby otrzymać audiencję u nowego władcy - Szapura I panującego w latach 243-273. Spotkanie to wypadło pomyślnie dla Świętego Proroka Mani, gdyż pozostał na królewskim dworze, a dwaj królewscy bracia stali się jego duchowymi uczniami. 

Szapur I był drugim królem z perskiej dynastii Sasanidów i, jak zauważyli liczni badacze historii, dla jej umocnienia potrzebował nowej, tolerancyjnej ideologii, mogącej zjednać mu różne środowiska w jego wielkim państwie. Rodzący się manicheizm w postaci odrodzenia dawnej irańskiej doktryny Dostojnej Światłości nadawał się do tego celu bardzo dobrze ze względu na swój synkretyzm i uniwersalizm. Uniwersalizm — ta cecha, która pojawiła się już u zarania manicheizmu — będzie zjednywać mu sympatyków i wyznawców na wielkich terenach Europy, Azji i północnej Afryki przez ponad 1000 lat jego dziejów, a później przejdzie zarówno do sufizmu jak i do różokrzyża. 

Elkezaici, elkazaici, elkezejczycy – to starożytna synkretyczna wspólnota mistyczna i gnostycka wywodząca się z ebionitów czyli nazirejczyków i czerpiąca z idei gnostyckich, istniejąca między II a V wiekiem e.ch. Założycielem grupy był żyjący za czasów Trajana (na przełomie I i II wieku) na pograniczu syryjsko-partyjskim Elkazai (w zależności od źródeł: Elchasaí, Elksaí, Elkesaïtaí, Al-Khazai, al-Hasiih). Pewnym jest, że postać taka istniała, jednak jej imię może mieć także charakter symboliczny i być wtórne do nazwy wspólnoty, którą założył, ponieważ termin Elkazaici nawiązywać mogł również bezpośrednio do odłamu esseńczyków nazywanych Synami tajemniczej siły (Ebion). 

Ramadan - miesiąc postu saum

RAMADAN - Miesiąc postu sufich, fakirów, derwiszów i muzułmanów   

Ramadan - arab. رمضان, ramaḍān; urdu, paszto, czecz. ramzān; per. i tur. ramazān – to tradycyjny dziewiąty miesiąc kalendarza muzułmańskiego. Dla muzułmanów wszelkich nurtów jest święty, gdyż w tym miesiącu rozpoczęło się objawianie Świętego Koranu – archanioł Gabriel (arab. Dżibril) ukazał się Świętemu Prorokowi Muhammadowi, przekazując kilka wersów przyszłej świętej księgi islamu. Ramadan jest tradycyjnym miesiącem wielbienie Boga, mistycznej ascezy, miesiącem modlitwy oraz studiowania Świętego Koranu. Nie śpij zbyt dużo, praktykuj duchowe oddanie, praktykuj dużo salat (modlitwy), praktykuj dużo wudu (wudhu) - przeganiania sił zła, przeganiania demonów i szejtanów (szatanów), praktykuj duchowo (latihan kedżiwan). Szczególnie ostatnie dziesięć dni miesiąca ramadan, oprócz poszczenia w dzień praktykuj dużo wielbienia i oddania Bogu (Subhanahu wa ta'ala). Dzienny czas postu wyznacza lokalny wschód i zachód słońca, co do minuty! 

Nazwa Ramadan pochodzi od słowa Ramd,  co oznacza ,,żar słońca''. Powiada się Ramada al-Saai'mu, czyli wnętrze człowieka stało się gorące z pragnienia wywołanego postem. Nazwa ramadan ma pochodzenie islamskie, wcześniej miesiąc ten był nazywany Naatiq. Miesiąc ten nazywa się ramadan, ponieważ: 

1. Poszczenie w tym miesiącu wywołuje gorąco i palenie wywołane pragnieniem;

2. Oddawanie czci Jedynemu Bogu w tym miesiącu wypala ślady grzechu w człowieku;

3. Pobożność człowieka w tym miesiącu wywołuje w jego sercu to potrzebne ciepło miłości do jego Stwórcy i innych ludzi.

Podczas trwania ramadanu od świtu do zmierzchu (około 15 minut po zachodzie słońca) porządnemu muzułmaninowi (wierzącemu w Boga) powyżej 10 roku życia nie wolno spożywać żadnych pokarmów, pić żadnych napojów, palić tytoniu, używać kosmetyków, uprawiać seksu (saum). W nocy seks jest dozwolony, oprócz dziesięciu ostatnich dni ramadanu. W tym czasie nie wolno kłamać powołując się na Allah Boga, Świętego Proroka i jego zastępców czy następców. Zabronione jest także zwilżanie gardła rozpyloną cieczą, zanurzanie całej głowy w wodzie, robienie lewatywy czy wywoływanie wymiotów. Można jedynie, gdy jest wysoka temperatura i bardzo sucho, przepłukać gardło wodą. Wszystkie te zakazy noszą nazwę mufirat (czynności przerywające post). Post przerywają także przypadłości związane z utratą świadomości: pijaństwo czy atak szaleństwa (nawet apopleksja) oraz miesiączka. Dużo czasu należy poświęcać modłom, studiowaniu Pisma Świętego (al-Quran), rozważaniom i refleksjom. Ostatni posiłek przed kolejnym dniem postu muzułmanie jedzą przed świtem. Od momentu, kiedy usłyszą wołanie do porannej modlitwy fadżr, powstrzymują się od dalszego jedzenia i picia. W ramadanie muzułmanie pracujący zwykle spożywają dwa posiłki – iftar po zachodzie słońca oraz suhur przed świtem. Sufi jednakże często polecają dla mistycznej ascezy jeden posiłek na dobę po zachodzie słońca, a tylko czasem przed świtem, jeśli uwarunkowane to jest ciężką pracą. W czasie dnia jednakże zachowywany jest całkowity post, powstrzymanie się do posiłków oraz napojów kalorycznych i wody (pełna jednodzienna głodówka oczyszczająca). 

UNANI - Tradycyjna medycyna sufi

UNANI - Tradycyjna medycyna suficka Awicenny 

Medycyna Unani to połączenie najlepszych tradycji medycznych starożytnej Grecji z medycyną arabską i perską. Wielka jest rola Awicenny i innych wielkich lekarzy arabskich i perskich w rozwoju medycyny zachodniej. Tradycyjne systemy  medycyny indyjskiej, chińskiej czy arabskiej (semickiej) mają historię trwającą ponad 5000 lat i zostały wykorzystane skutecznie przez miliardy ludzi, podczas gdy istnienie nowoczesnej medycyny euro-amerykańskiej to jedynie 150 lat, licząc jej rozwój od drugiej połowy XIX wieku. WHO - Światowa Organizacja Zdrowia uznaje jednak równorzędność tradycyjnych systemów medycznych, w tym medycyny chińskiej, indyjskiej tradycyjnej ajurwedy, tybetańskiej ajurwedy, mongolskiej ajurwedy, medycyny siddham, medycyny unami i wielu systemów szamańskich (uzdrowicielskich), także terapie typu homeopatii. 

Sufi Hakim - Ibn Sina - Awicenna

Unani-tibb lub Yūnānī w arabskiej, hindustani, paszto i perskiej kulturze to tradycyjna medycyna oparta na szkołach arabskich i greckich z dodatkiem perskich i indyjskich wpływów, znana także jako medycyna Awicenny. Zainicjowana przez Hipokratesa i Galena, rozwinięta i udoskonalona przez al-Razi (Rhazes), Ibn Sina (Avicenna), Al-Zahrawi, Ibn-Nafis. Opiera się o cztery Akhlat czyli istotne esencje humoralne: Krew (Dam), Flegma (Balgham), Żółć (Szafra, Safra, Ṣafrā'), Czarna Żółć, Tetra (Saudaa, Saudā'). Kiedy cztery Akhlat czyli cztery istotne esencje są w równowadze, organizm posiada ogromną siłę samoobrony i samoleczenia: Quwwat-e-Mudabbira. Początki współczesnej medycyny Unani sięgają roku 1025, kiedy to Awicenna lepiej znany jako Sufi Ibn Sina opublikował po persku jedno ze swoich wielkich dzieł znanych jako Kanon medycyny (Canon of Medicine). Medycyna Unani stała się szerzej znana w Indiach dopiero w XII/XIII wieku, w sumie od ustanowienia Sułtanatu Delhi i w czasie jego istnienia (1206–1527). Kolejne rozprzestrzenienie medycyny Unani miało miejsce za czasów Imperium Mogołów. Panujący w północnych Indiach Alauddin Khilji w latach 1296 do 1316 miał na swoim sułtańskim (królewskim) dworze kilkunastu medyków (Hakim) leczących ludzi metodami medycyny Unani. 

Unani jest niezwykle popularna wśród Arabów, Persów i Hindusów oraz ludzi z zewnątrz zafascynowanych Indiami, Arabią czy Pakistanem. Oparta jest ona na założeniach sformułowanych przez Hipokratesa i Galena, uzupełniona przez Awicennę. Zgodnie ze starogrecką i staroarabską nauką, ludzki organizm działa w oparciu o cztery płyny, których proporcje oraz wzajemne oddziaływanie mają kluczowy wpływ na kondycję oraz charakter człowieka. Zgodnie z tą samą teorią, rodzaj leczenia, jakiemu w razie choroby należy poddać jednostkę, powinien zależeć od jego temperamentu, a ściślej od stanu czterech esencji humoralnych. Rozkwit medycyny za czasów arabskich i perskich nastąpił za sprawą znamienitych medyków (Hakim), takich jak Rhazes (Sufi al-Razi, Zakariyā Rāzī 854-925), Avicenna (Sufi Ibn Sīnā 980-1037), Sufi Al-Zahrawi (936-1013), oraz Sufi Ibn Nafis (1213-1288). 

Pierwsza Lekcja Sufizmu

Gatheka - Pierwsza lekcja sufizmu

Słowo Sufi pochodzi od aramejskiego i arabskiego słowa Safa lub Saf, dosłownie znaczy Czysty, Święty, Mądry - nieskalany sporami, konfliktami, egotycznymi występami i promowaniem własnego ja, wolny od małego ego. W języku greckim słowo Safa przyjmuje postać Sophia, w spolszczeniu Sofia, i oznacza Mądrość, podobnie jak Sufi - Czysta Mądrość Boża. Mówi się, że zalążek Sufizmu istnieje od początku ludzkości, gdyż Mądrość jest duchowym dziedzictwem człowieka, dziedzictwem dusz oczyszczonych. Dlatego żadna szczególna osoba nie może być podawana jako założyciel sufizmu, gdyż mistycyzm czy sufizm był wyraźnie objawiany i szeroko rozpowszechniany w czasach, gdy świat ludzi się intensywniej duchowo rozwijał. O sufizmie mówi się, że jest on tasawwuf - duchową stroną, istotą wszystkich objawionych religii, duchowością, mistyką i gnozą wielkich tradycji objawionych przez proroków. Sufizm historycznie wywierał wpływ na wszystkie tradycje religijne jakie pojawiały się w obrębie jego występowania. Na wschodzie mawia się, że suficka umysłowość zrodziła się wśród semickich ludów Arabii i Bliskiego Wschodu, duch oddania i uwielbienia Boga oraz pewien ezoteryzm czy hermetyzm wywodzi się z Persji, a duchowe dopełnienie sufizmu pochodzi z Indii. 

Hazrat Pir Tahir Pak Subuh

Naturą Sufich jest Czystość, Świętość, Czysta Mądrość, a słowo Safa wskazuje na czystość myśli, uczuć, intencji, na czystość umysłu i duszy. Sufi jest istotą duchową oczyszczoną ze wszelkich naleciałości światowego emocjonalizmu i prymitywizmu. Sufi nie jest pomieszany sprzecznymi wpływami i dążeniami otoczenia, jest wolny od wpływów otaczającego świata. Sufi z natury oczyszcza się aż do rdzenia swej istoty, aż do głębi duszy, utrzymuje Boga na najwyższym piedestale, nie pozwala ziemskim ograniczeniom i rozróżnieniom odzwierciedlić się w swoim sercu, które odzwierciedla jedynie Boga i trwa w łączności mistycznej z Bogiem. Z czystą naturą Sufich nie mogą się zmieszać ani wpływy złego czy dobrego towarzystwa, ani dogmaty poszczególnych wiar czy wierzeń, ani obcowanie z ludźmi niskich czy wysokich klas społecznych. Wpływy świata zewnętrznego nie mylą, nie wywołują pomieszania, nie zmieniają czystego stanu wnętrza duszy Sufich. W swojej adaptatywności Sufi pokazuje żywy ideał Powszechnego Braterstwa Duchowego. 

Współcześni pisarze często czynią błędy pisząc o sufizmie jako o perskiej filozofii czy ezoterycznej stronie islamu, a niektórzy trwają w błędnym przekonaniu, iż są to wpływy wedanty czy buddyzmu na islam lub mistyka muzułmańska. Niektórzy patriotyczni pisarze orientalni określają sufizm jako pochodną islamu ażeby zabezpieczyć wiarygodność ich własnej religii czy jej stronnictwa, podczas gdy pewni pisarze zachodni usiłują wygrać sufizm dla chrześcijaństwa. W rzeczywistości, zgodnie z uświęconą historią jaką Sufi dziedziczyli z pokolenia na pokolenie, jasno wynika, iż sufizm nigdy nie stanowił własności żadnej rasy, narodu, kultury, religii, ponieważ różnice i cechy własne są właśnie iluzjami, błędami postrzegania, zaciemnieniami, brudami, z których uczniowie suficcy się oczyszczają. Sufi poprzez oczyszczenie się od ziemskich iluzji, rojeń ideologicznych, omamień i przywidzeń ożywia głęboko duchowe, wpisane w istotę każdej ludzkiej duszy boskie nauki moralne ujmowane pojęciami takimi jak Światło, Prawda, Harmonia, Piękno i Miłość, a przez to uzyskuje stan wyrzeczenia się egotycznych brudów, cieni i skalań ze swojej powierzchni i osiąga wyzwolenie ze wszystkich ograniczonych ziemskich punktów widzenia, także w dziedzinie nauk moralnych. Duchowość i mistyka posiada wiele dobrych wznoszących aspektów, jednak Sufi zmierza ku Ścieżce Prawdy i Objawienia, swemu ostatecznemu celowi, ku totalnemu pojednaniu z Bogiem, z Istotą Absolutną, Najwyższą i Ostateczną.