Sufizm - Otwarta Ścieżka
Rzecz o Otwartej Ścieżce. Programy rozwoju duchowego Drogi Sufi znane są jako Otwarta Ścieżka - ścieżka duchowa otwarta dla wszystkich, niezależnie od przekonań religijnych, ścieżka otwartości, bezpośredniości i świeżości, nieograniczona pojęciami. W tym sensie jest to odwieczna ścieżka mistrzów, świętych i proroków, a także po prostu żywa skłonność do troskliwej obecności w czystym świetle wyższego bytu. W swojej istocie Otwarta Ścieżka jest poświęcona bezpośredniemu doświadczaniu naszego naturalnego stanu - stanu znanego jako Czysta Świadomość, Bezinteresowność, Niedwoistość, Jedność, Pierwotny Duch, Jasny Umysł i pod wieloma innymi nazwami. Jest to proces naturalnego oświecenia, iluminacji, który należy do każdego.
 |
| Otwarta Ścieżka - Sufi Tariqah |
Otwarta Ścieżka z zasady nie wymaga od początkujących przestrzegania systemu wierzeń ani określonego zestawu ezoterycznych praktyk lub form rytualnych. Wymagane jest, abyśmy odprężyli się i zrelaksowali w przebudzonej otwartości naszej pierwotnej natury, prawdziwej jaźni, wolni od założeń na temat tego, kim jesteśmy lub wniosków na temat tego, co jest prawdziwe. Wymagane jest, abyśmy odpoczęli od kompulsywnego robienia i komentowania w myślach i rozpoznali immanencję taką, jaka jest naturalnie. Dzięki temu pozbawionemu ozdób rozpoznaniu doświadczamy uwolnienia od naszej niepewności, zwątpienia w siebie oraz Boga, i błędnych osądów innych. W rezultacie jesteśmy w stanie spontanicznie reagować na wszystko, co nas spotyka, ze spokojem, kreatywnością i dobrym sercem.
Od czasu do czasu oferowane są określone szkolenia, warsztaty praktyki Otwartej Ścieżki, Otwartej Drogi Sufich, zawsze osobiście, gdyż praktyka i rozwój duchowy "online" jest z zasady niemożliwy, chociaż zawsze jakiś wykładów dla inspiracji do realnej praktyki można sobie posłuchać. Realny rozwój duchowy możliwy jest wtedy tylko, gdy poszukujący duchowej ścieżki słucha słów z ust mistrza lub dobrego nauczyciela w bezpośedniej obecności, niejako w polu energetycznym mistrza przewodnika duchowego, zatem zawsze konieczna jest osobista obecność, inaczej nie ma możliwości na zaistnienie procesu jasnej przemiany wewnętrznej. Szkolenia czy warsztaty praktyczne Sufickiej Drogi dla zainteresowanych zwykle trwają od sześciu do dwunastu miesięcy i dogłębnie zgłębiają nauki podstawowego kręgu duchowych nauk i praktyk, aczkolwiek czasem mogą trwać dłużej. Istnieją również często grupy studiujące Uniwersalne Nauki Sufich czyli Otwartą Ścieżkę, prowadzone przez starszych nauczycieli Drogi Sufich w Polsce.
Styl prawdziwej Drogi Sufickiej
Droga Sufi odziedziczyła określoną kulturę duchową pochodzącą ze Wschodu, znaną z Persji Zaratusztry, Arabii Muhammada oraz Indii Khładźa Muinuddin, taką głęboką jak na przykład kultura Chan czy Zen, kultura buddyzmu tybetańskiego czy większość wschodnich zakonów sufickich. Suficka linia przekazu charakteryzuje się niezwykłą różnorodnością nauk i metodologii, a ta elastyczność jest kolejnym ważnym aspektem jej istoty. Jak to zauważył Pir-o-Murshid Fazal Inayat-Khan: „Sufizm zawsze się zmienia i dlatego zawsze pozostaje taki sam”. Podejście do praktykowania Sufi nie może być ani zbyt twarde (sztywne), ani zbyt miękkie (rozpuszczone), gdyż Ścieżka Sufi jest Drogą pomiędzy skrajnościami, wymaga harmonii i równowagi.
Co więc oznacza stwierdzenie, że linia Drogi Sufi ma naturę zmiany? Jak możemy odnosić się lub identyfikować z czymś, co podlega ciągłym zmianom? Nasza nadzieja na pewność co do naszej tożsamości, na poczucie przynależności do czegoś, co da się zdefiniować, jest nieustannie kwestionowana przez odmowę wrzucenia danego stylu sufizmu w formę „izmu”, gdyż każdy mistrz przekazując esencjonalnie te same ideały i praktyki, jednak zabarwia przekaz doskonały swoją osobowością i osobistym doświadczeniem. Każda tożsamość, w którą się zadomowimy, prędzej czy później stanie się skamieniałością – zdajemy sobie sprawę, że jest to nieuniknione zarówno dla instytucji, jak i jednostek, ale jedne grupy i wspólnoty wymierają i zanikają, a Sufi jako ideał zasiewany jest w nowych miejscach i rozkwita na nowo wśród nowych pokoleń i kolejnych wspólnot duchowych oraz mistycznych. Uznając zmienność lub niestałość sufickiego rodowodu, istnieją jednak sposoby, w jakie moglibyśmy opisać aktualny styl Otwartej Ścieżki, Sufizmu Uniwerslanego. W tym czasie najbardziej widoczne są następujące cechy:
Poetycki! Styl Drogi Sufi można opisać jako poetycki, ponieważ język, którego używamy, podane instrukcje wskazujące i sugerowane praktyki wydają się być nieokreślone, właśnie dlatego, że rzeczywiste wydarzenie mistycznego rozpoznania jest niewyrażalne. Suficki styl nie jest sztuką wyciągania wniosków, ale nieustannie próbuje sabotować reifikujące tendencje umysłu i języka, jednocześnie ujawniając, że w tyglu rzeczywistości nic tak naprawdę nie powstaje, a w odwiecznym korycie rzeki inspiracji ciągle przelewa się płynąca Woda Życia.
Uniwersalny! Styl nauk i praktyk Ścieżki Sufich, ani zachodni, ani wschodni, ani też nie związany wyłącznie z jedną tradycją lub kontekstem kulturowym, docenia wszystkie tradycje i szkoły duchowe, nie roszcząc sobie pierwszeństwa dla żadnej z nich. Ta inkluzywność udostępnia nam bogactwo zasobów, nauk i metod praktyki, co skutkuje niesekciarską atmosferą i stylem dobrej współpracy, który jest zarówno elastyczny, jak i rygorystyczny. Ponadto uniwersalność sufickiego stylu pozwala nam „mówić językiem” niezależnie od kultury czy kontekstu, w jakim się znajdujemy.
 |
| Taniec Sufi i Derwiszów |
Współczesny! Ścieżka Sufich nieustannie opracowuje na nowo swoje style prezentacji i zasięgu zgodnie z kontekstem chwili historycznej – dostępną technologią, wrażliwością kulturową i estetyką tamtych czasów. Sufi reagują na bieżące wydarzenia, i przedstawiają prawdy odwiecznej mądrości w stosowny do okoliczności sposób. Istotne rzeczy, istotne ideały zawsze pozostają, ale sposoby dojścia do ich percepcji oraz ich ucieleśnienia mogą się nieco różnić w różnych czasach, epokach, a nawet pokoleniach za życia tego samego mistrza sufickiego.
Zrelaksowany, Odprężony! Powiedzieć, że suficki styl jest „zrelaksowany” albo "odprężony" oznacza, że w atmosferze sufickich spotkań jest bardziej nieformalny niż formalny, chociaż niekoniecznie oznacza to swobodę lub brak dyscypliny. Istnieje raczej upodobanie do łatwości, humoru i serdeczności. Dobry humor jest zwykle oznaką Sufich, a na pewno oznaką żyjącego w Polsce Mistrza Sufich, Pir Buzurg A. Ofiel.
Egalitarny! Podczas gdy Droga Sufi uznaje funkcję Hierarchii Duchowej w tradycyjnym zwierzchnictwie Pirów oraz Murszid (Mistrzów i Nauczycieli) w sprawach związanych z kierowaniem i ciągłością porządku, a także w roli Murszidów w sprawach związanych z lokalnym nauczaniem i przewodnictwem, ogólny ton sufickiego spotkania i działania są znacząco egalitarne. Naszym ideałem jest, aby wszystkie głosy były mile widziane i wysłuchane, chociaż nie oznacza to, że każdy może sprowadzać ślepe uliczki do Szkoły Sufich.
Niepatriarchalne! Droga Sufi jako organizacja duchowa zdaje sobie sprawę, że zdecydowana większość mistycznych i misteryjnie religijnych tradycji oraz nauk powstała w kontekście patriarchalnym i że obejmując taki zakres, Droga Suficka może mieć tendencję do wchłaniania tego wszechobecnego kontekstu patriarchatu do sufickiego stylu, co ma podstawę w głębiej pojmowanym misterium jednoczenia duszy z Najwyższą Świadomością. Pamiętając o tym, aktywnie dążymy do otwarcia sufickiej linii poza dwoistość pozycji męskiej i żeńskiej, przyjmując, uświadamiając sobie i ciesząc się wszystkimi aspektami naszej wspólnej pracy, ale także pamiętając o ograniczeniach jakie się spotyka, a jakie pochodzą z góry.
Empiryczny! Styl Drogi Sufich uprzywilejowuje bezpośrednie doświadczenie nad otrzymaną wiedzą, tak od nauczycieli i mistrzów jak i poprzez duchowe doświadczenia i przejście misteryjnych wtajemniczeń. Chociaż nauki mogą czasami być opisowe lub filozoficzne, są one oferowane ze względu na ich zdolność otwierania możliwości mistycznego rozpoznania i wglądu, a nie dla zastępowania go. Kultywowanie bezpośredniego doświadczenia mistycznego leży u podstaw stylu Drogi Sufich z jej Otwartą Ścieżką i jest naszym powodem istnienia.
Wcielony! Podczas gdy Droga Sufi postrzega siebie jako „mistyczny poligon”, jej styl nie jest z innego świata, ani nie ceni doświadczenia transcendentnego nad doświadczeniem wcielonego ludzkiego życia. Jego styl jest zakorzeniony w naszym człowieczeństwie i wykwintnych darach doznań, emocji, myśli i komunii.
Uprzejmy! Jeśli chodzi o zasady postępowania, nakazy etyczne i nakazy moralne, Droga Sufi jest raczej pokorna czy służebna niż asertywna i ceni przyjaźń oraz życzliwość, które naturalnie wynikają z doświadczenia inicjacyjnego – doświadczenia niepodzielności – ponad wszelkie próby ustanowienia prawa oraz rozeznania właściwego i złego zachowania. Ten „styl życzliwości” jest wrażliwością moralną, wolną od dewiacji, które nas od siebie oddalają w tych sprawach.
Piękny! Wreszcie, styl Drogi Sufi opiera się na pięknie i docenieniu piękna na które uwagę zwracają szczególnie indyjskie nurty sufizmu. Jak stwierdził suficki mistyk Ibn ‘Arabi: „Piękno to przyjazna otwartość Prawdy na nas”. Dawne nauki mistrzów sufickich to nasz przewodnik, a patriarchowie uczyli o pięknie. Uczymy się podążać za pięknem we wszystkich naszych działaniach i ofiarach, uznając, że niewysłowione doświadczenie piękna jest naszym rezonansem i naszą tożsamością z Jedyną Istotą.
Szkoła Sama - Suficka Praktyka Zikr
Suficka Szkoła Sama oferuje zarówno comiesięczne sesje Sama - zwykle około Nowiu lub Pełni Księżyca, otwarte dla wszystkich, jak i indywidualne lekcje dla tych, którzy chcą poznać tradycję melodycznej praktyki Sufickiej Drogi harmonii pod okiem mistrza lub nauczycieli Otwartej Ścieżki Sufich. Najbardziej idealny sposób praktyki Sama, to czwartkowe zajęcia trwające od trzech do pięciu godzin poświęcone Sama, praktykom zikrów (melodycznych recytacji) i wasif (intonowania słów mocy).
Miesięczna Sama! Te comiesięczne sesje praktyki, odbywające się na dzień lub dwa dni przed Nowiem Księżyca każdego miesiąca, to wspólne melodyczne recytacje i medytacje unikalne dla Drogi Sufi. Prowadzone przez Pir Buzurga lub Murszidów, są głębokimi, harmonijnymi zikrami śpiewanymi dla duchowego rozwoju, każdy z własnym sugestywnym tematem, takim jak Zikr Wdzięczności, Zikr Stawania się, Zikr Tęsknoty, Zikr Strumienia Miłości, Hallelujah Zikr, Zikr Zażyłości, Zikr Pokoju i wiele innych. Podobnie jak w przypadku innych sesji „W każdy Nów, Sama z Zikrem jest otwarta dla wszystkich z naszej linii przekazu. Trzeba pamiętać, że częścią Sama są zwykle modlitwy, rakaty Salat, dwa cykle modlitw na początku i/lub na końcu spotkania na praktyki zikrów, Sama. Pomijanie rakatów Salat na praktyce Sama, na sesji zikrów nie jest najlepszym pomysłem, chyba, że kultywowane są indywidualnie, co jest wyjątkiem.
Instrukcja indywidualna! Suficka Szkoła Sama oferuje jednostkom możliwość nauki i praktykowania sztuki Sama, zwłaszcza melodycznego zikru, w stylu i tradycji Drogi Sufi. Jest to dogłębny trening oparty na doświadczeniu, obejmujący naukę recytacji lub śpiewania oraz muzyki i rozwój techniczny grania zikru Sufickiej Drogi dla harmonii, która jest wiodącym 'instrumentem muzycznego' zikru w naszej tradycji. Jeśli uczeń ma jakiś instrument, który chciałby rozwinąć w stylu kontemplacyjnym do osobistej pracy duchowej, można czasem dostosować sesje tak, aby go obejmowały. Pracujemy głównie z naszymi głosami, oddechem, postawą i szerszymi aspektami sufickiej Sama, takimi jak poezja i praktyki, często oferowane jako część Kręgu Sama, zanim zikr zostanie zaśpiewany lub wyrecytowany.
Samo szkolenie w praktykach zikrów jest prowadzone przez nauczyciela lub czasem zaawansowanego ucznia i jest podróżą duchową dla samopoznania czy samourzeczywistnienia. Może to zająć kilka lat lub trwać przez całe życie - tak byłoby najlepiej jeśli chodzi o długotrwałe rezultaty praktyki duchowej. To, co robimy na każdej lekcji zikrów, zależy od ucznia i jego powodów praktyki, od intencji, jego nadziei i wewnętrznego pragnienia uczenia się Sama. Niektórzy uczniowie przyłączają się, aby zostać liderem prowadzącym zikr lub liderem Ośrodka Sufi w swojej społeczności, acz dla większości pozostaje formą osobistej praktyki duchowej.
To, co naprawdę się liczy, to fakt, że uczeń uwielbia uczestniczyć w Sama i lubi śpiewać zikry oraz recytować wasify. Sama oznacza głębokie słuchanie, co oznacza nie tylko słuchanie słyszalnej melodii lub śpiewanych słów lub dźwięków, ale słuchanie głębszego doświadczenia i ostatecznie ciszy, która obejmuje wszystko. Wsłuchujemy się w melodyczną, wibracyjną recytację zikrów, słuchając praktykujemy razem z nauczycielem, po jakimś czasie praktykujemy także samodzielnie, indywidualnie. Synchroniazacja zikrów z głosem i rytmem nauczyciela jest bardzo ważną częścią Sama. Ofiarowanie zikrów jest po prostu ofiarowaniem modlitwy do tego, ofiarowaniem Salat. Umiejętność czytania nut do śpiewów jest pomocna, ale nie niezbędna. Podobnie posiadanie rozwiniętego głosu wokalnego czy umiejętności gry na klawiaturze również nie jest wymagane. Przydatne będzie głębokie powołanie do nauki i zaangażowanie w praktykę zikru.
Jak działa nauka Zikrów i Samah
W praktyce zazwyczaj odbywa się jedna lekcja zikru w miesiącu, trwająca około dwóch do pięciu godzin, za pośrednictwem wspólnego spotkania w Ośrodku Sufich. To, co omówimy na lekcji, zależy w dużej mierze od ucznia i naszej wspólnej zgody na praktykowanie. Zazwyczaj uczniowi przydziela się następnie pracę domową lub ćwiczenia związane z muzyką czy recytacjami i w pewnym momencie dokonuje podsumowania, które zostanie dokonane podczas naszej następnej wspólnej sesji w ramach szeringu, dzielenia się doświadczeniem.
Na sufickich lekcjach Sama w pierwszej kolejności skupiamy się na nauce melodycznego lub recytowanego zikru ponieważ głos i zgranie się praktykujących w rytmie jest najważniejsze. Aby to zrobić, uczeń musi nawiązać kontakt z harmonią natury. Każda harmonia z przyrodą jest inna, a uczeń nauczy się słuchać i czuć harmonię reagującą na recytację. Wraz z praktyką poprawiają się techniczne zdolności ucznia do śpiewu, podobnie jak relacje, ostatecznie stając się wyrazem serca i duszy poprzez dźwięk. Po drodze uczeń uczy się, jak czyścić i dokonywać drobnych regulacji swojego głosu i jego brzmienia.
Gdy uczeń staje się bardziej doświadczony i jest w stanie utrzymać melodyczność zikru, jesteśmy w stanie poprawić niektóre aspekty techniczne i pracować razem z bardziej nastrojowymi aspektami Sama. Każdy z różnych zikrów ma inną ekspresję, oferując inne doznania, nastrój, emocje, jakość. Bierzemy również pod uwagę aspekty Sama, takie jak poezja i praktyki, które pomagają Kręgom Sama przygotować się do wspólnego śpiewania i recytowania zikr. Taki jest zasadniczy suficki adab, nasz sposób zachowania się w Kręgu, czego oczekuje się na końcu praktyki zikr jako głębokiej harmonii z Przyrodą i z Absolutem, Wszechistnieniem.
Podstawy Praktyki Sufich
Podstawy Praktyki, po persku Davtalab, to nazwa, której używamy do kontynuowania i rozwijania pracy Grupy Otwartej Ścieżki z inicjowanymi oraz z tymi, którzy, choć nie poprosili jeszcze o inicjację, chcą pogłębić swoje studia po wzięciu udziału w programach Sufickiej Otwartej Ścieżki. Podstawy Praktyki nie są skodyfikowanym systemem praktyk i studiów, ale są oceniane dla każdej osoby zgodnie z jej zapotrzebowaniem i gotowością. W tym celu wykorzystujemy zarówno osobiste wywiady, zapytania i rozmowy z Pir lub innymi przewodnikami, udzielanie indywidualnych praktyk, medytacji i poradnictwa, jak i oferowanie tak zwanych czilli, czyli świętych odosobnień, zwykle w marcu/kwietniu i wrześniu/październiku, chociaż bardzo dobry czas to także od przelomu kwietnia/maja, aż do około 10 czerwca, kiedy Słońce przechodzi na niebie przez Plejady. Czille praktykuje się także w czasie miesiąca Ramzan, kiedy w społeczeństwie ludzi uduchowionych wykonywany jest dłuższy post, ale Sufi przedłużają ten czas o 10 dni, aby trzymać się okresu czterdziestu dni, gdyż słowo czilla tradycyjnie oznacza okres czterdziestu dni praktyki postu i modlitwy, w tym zikrów i rakatów Salat, modlitw ceremonialnych.
Wykonanie czilli dla początkujących może zająć od kilku dni, tygodnia czy kilku tygodni, do wielu lat dla zaawansowanych, jednak nazwa sugeruje wyraźnie okres czterdziestodniowy. Istnieje duży wybór rodzajów czilli, które są podawane zgodnie z sytuacją wtajemniczonego w danym momencie. Wtajemniczeni mogą poprosić o czillę od Pir Buzurga lub innego przewodnika, lub mogą zostać zasugerowani tym, co podjęli inni dla praktyki. Chociaż żadna czilla nie jest obowiązkowa, inicjowany jest proszony o rozważenie jej poważnie, a jeśli ją odrzuci, o wyjaśnienie, dlaczego. Ponadto, inicjowani w Ścieżkę Sufich i zaangażowani uczniowie Otwartej Ścieżki mogą uczęszczać na lekcje ezoteryczne o nazwie Otwarcie, Szkoła Sama, Szkolenie Rytualistów, Przewodników Modlitw, jeśli są oferowane, oraz brać udział w programie dla Duchowych Opiekunów lub Strażników Ścieżki zwanych także Filarami Świątyni.
Nie ma żadnych opłat związanych z jakąkolwiek indywidualną pracą w ramach Podstaw Praktyki (są skromne opłaty związane ze Szkołą Sama i Treningiem Rytualistów), nie ma też obowiązku ani oczekiwań, że inicjowani angażują się w którąkolwiek z tych czynności na Podstawach Praktyki - one są po prostu dostępne dla studentów sufizmu, jeśli sobie tego życzą. Należy pamiętać, że nauczycielami sufickimi na pewno nie są osoby, które nie przebywały chociaż kilka razy na czterdziestodniowych czillach dla pogłębienia praktyki i mistycznego doświadczenia.
Inicjacja Suficka
Początkowa Inicjacja na Drodze Sufi najczęściej odnosi się do krótkiej ceremonii przyjęcia i otrzymania błogosławieństwa, która jest wykonywana w celu zaznaczenia, kiedy dana osoba zostaje inicjowana jako murid/nowicjusz w zakonie czy bractwie sufickim. Kandydat/ka musi poprosić o inicjację i zostać osobą uznaną za gotową do jej przyjęcia. Inicjacja jest oznaką zaangażowania danej osoby na ścieżce przebudzenia i duchowej służby w Drodze Sufi (mureed oznacza „zaangażowany”, nie tylko nowicjusz). Otrzymując inicjację na Drodze Sufi, osoba staje się dostępna, zgodnie ze słowami niektórych ceremonii: „do przewodnictwa, które oferuje, do inkluzywnej linii nauk, które reprezentuje, oraz do ponadczasowego strumienia błogosławieństw, które są jego istotą”.
Wtajemniczeni na Odwiecznej Drodze Sufi mogą nawiązać trwający całe życie związek z przewodnikiem duchowym (Murshid lub Murshida) lub szeregiem przewodników oraz mistrzem duchowym, Pir Buzurg. Naturę tego połączenia najlepiej opisać jako duchową przyjaźń, maitri, mitram, sadiq, która umożliwia indywidualne przewodnictwo i doradztwo na ścieżce przebudzenia i służby duchowej wtajemniczonemu. Przynależność do wspólnoty sufickiej, do bractwa czy zakonu sufickiego zwykle współcześnie wiąże się z pewnymi składkami, jednak nie są one wielkie ani uciążliwe, często symboliczne, związane z kosztami spotkań. Nie każdy też otrzymuje Inicjację, chociaż może być zainteresowany, gdyż Droga Sufi, choć otwarta dla zainteresowanych, wymaga spełnienia trochę różnych wymagań, jak zdolność do samodzielnej egzystencji i czynności prawnych czy niezależność od środków psychodelicznych i odurzających, gdyż alkoholizm i narkomania zwykle oznaczają totalne zniewolenie i trzeba się ze szponów takich ciężkich nałogów najpierw wyzwolić.
Ponieważ Droga Sufi jest przede wszystkim mistyczną praktyką i wspólnotą służby, stara się unikać stania się grupą wewnętrzną lub klubem duchowym tylko dla niewielkiego grona wybrańców, pozostając otwartą dla wszystkich, którzy podzielają jej cele i ideały oraz chcą lub dają radę trochę popraktykować. Po stronie wtajemniczonego nie ma żadnych uciążliwych zobowiązań poza szczerością w stosunku do dwóch celów Drogi Sufi - „przebudzenia i służby”. Wtajemniczeni, to generalnie ci, którym Droga Sufich odpowiada tak, że praktykują przez całe życie a nawet później, chociaż oczywiście mogą opuścić zakon lub nawet kiedyś ponownie do niego dołączyć, jeśli znów chcą. Ponadto Droga Sufi jest zobowiązana do inkluzywności w poglądach i praktyce, do bezpośredniego doświadczenia zamiast biernej i nieprzemyślanej dobrze akceptacji tradycyjnych doktryn i unika, gdy tylko jest to możliwe, używania języka lub żargonu religiantów. W ten sposób zakon jako porządek duchowy jest chroniony przed staniem się martwym kultem, a wtajemniczeni przed staniem się jego ofiarami, o co obawia się część zainteresowanych duchowością i mistyką. Należy pamiętać, że mistyka to ścieżka mystów, inicjowanych adeptów i adeptek Drogi Rozwoju jaką jest Ścieżka Sufich.
Transmisja Inicjacyjna Sufich
Jednakże, na głębszym poziomie Ścieżki Mistyki, Inicjacja Mysta odnosi się do samego doświadczenia głębokiego oczyszczenia oraz przebudzenia duszy/jaźni i jako taka nie zawsze może być wyraziście ceremonialna. Krótka ceremonia inicjacji jest symbolem „przekazu inicjacyjnego” lub „momentu inicjacji”, który może najpierw nastąpić poprzez przewodnictwo lub wskazanie przewodnika w stosunku do ucznia, murid. Nauki i praktyki sufickiego zakonu czy baractwa wspierają to zjawisko, ale go nie gwarantują. Zazwyczaj moment Inicjacji w tym sensie jest najpierw doświadczany jako moment oczyeszczenia i przebudzenia, a głębiej oświecenia - zaskakujący, znajomy i nie do opisania. Raz dostrzeżona Inicjacja Mysta w ten sposób, ujawnia się z większą łatwością w całym zakresie doświadczeń życiowych i formalnego szkolenia.
Taki inicjacyjny przekaz wiedzy i doświadczenia jest głównym celem Drogi Sufi. Wszystkie inne działania — „nauki mistyczne, oduczające nawyki umysłowe, osobiste doradztwo i przewodnictwo, formy pobożności i celebracji wspólnotowych, muzyczne medytacje, uzdrawiające kręgi, ułatwianie rytuałów przejścia i troska o innych” — „znajdują swoją autentyczność i inspirację w inicjacyjne doświadczenie iluminacji." Poza wiernością temu empirycznemu celowi Droga Sufi nie promuje żadnej konkretnie opracowanej doktryny, kosmologii, systemu wierzeń ani sformalizowanego kodeksu moralnego, chociaż może eksplorować i czerpać inspirację z wielu z tych wyrażeń pojawiających się na świecie i otaczających religiach, szczególnie tych, które należą do tradycji mistycznych objawień i żywego misterium jak krąg tradycji mazdaiskich czyli zaratusztriańskich, krąg tradycji abrahamowych (judaizmu, chrześcijaństwa i islamu) czy głębiej także tradycji setytów (od Proroka Seta) i henochian (od Proroka Henocha zwanego Hermesem). Szkoła Duchowa Sufich jak i Ścieżka Mistyki Sufich niewątpliwie należą do kultywowanych tajemnie nurtów gnozy i hermetyzmu, a Ścieżka Mysta zwana Ścieżką Inicjacji należy do esencji Praktyki Sufickiej Ścieżki.
Struktura Drogi Sufi
Pir Buzurg Drogi Sufi jest powoływany (inicjowany) na to duchowe stanowisko przez poprzedniego Pira lub, jeśli nie zostało to wskazane do czasu odejścia Pira w zaświaty, przez działającą w tym czasie Radę Duchową (Jamiat, czytamy: Dżamijat) i doradców Mistrza Duchowego. Pir (czytamy długie "iiii") jest jedynym, któremu powierzono reprezentowanie Drogi Sufi przez całe życie (chyba że poważna niepełnosprawność wymaga od Pira przekazania tego stanowiska innemu przed końcem życia). Wszyscy inni są współpracownikami, których Pir może poprosić o reprezentowanie Drogi Sufi w jakiejkolwiek funkcji i czasie, jaki Pir uzna za odpowiedni.
Istnieją na Ścieżce Sufich trzy wielkie poziomy lub stopnie inicjacji na Drodze Sufi: uczniowie (muridzi, mystowie, mystoi) dziewięciu stopni, przewodnicy lub nauczyciele (murszidowie) oraz Pir - Mistrz Ścieżki. Każdy, łącznie z Pirem, jest muridem, jako że nauczyciele i mistrzowie także się uczą, a poziom Sufi Buzurg, to kolejna sfera wtajemniczenia ponad tradycyjnymi Starszymi, Pirami Drogi Sufich. Przewodnicy Duchowi (Hadiy) są wyznaczani przez Pira. Mają prawo inicjować i prowadzić uczniów duchowych, chyba że Pir wskaże inaczej. Przewodnicy, Hadiy, zazwyczaj przejmują przewodnictwo poszczególnych uczniów, role dydaktyczne lub szkoleniowe lub inne kreatywne stanowiska przywódcze dla kierowania lokalną wspólnotą czy grupą. Idealnie byłoby, gdyby wszyscy uczniowie i przewodnicy mieli aktywny związek z Pirem lub, gdy jest to bardziej odpowiednie, z jednym z pozostałych przewodników duchowych Ścieżki Sufi.
Ideałem relacji między Pirami, przewodnikami, nauczycielami i uczniami jest przyjaźń (sadiq, tahabb, iszq) i wzajemność w realizacji celów Drogi Sufi: przebudzenia i służby. Wszyscy inicjowani powinni być chętni do podążania za przewodnictwem swojego przewodnika, kiedy mogą to zrobić z czystym sercem, i być chętni do zaakceptowania weta Pir w sprawach szczególnie związanych ze strukturą i działalnością Drogi Sufi. Zanim osoba zainteresowana zostanie przyjęta jako Murid, jako Mysta, uczeń Ścieżki Mistyki, potrzeba zwykle czasu aby przejść pewną edukację i wstępną praktykę w kierunku nauki i pracy duchowej na Ścieżce Sufich, na Ścieżce Misteriów. Współcześnie zaleca się, aby generalnie etap przygotowywania trwał od roku do lat pięciu, a nawet dłużej, aż osoba kandydująca zapozna się z naukami i praktykami mistycznymi duchowości sufickiej na tyle, że będzie w stanie je rozumieć, a nauczyciel upewni się, że jest gotowa podjąć praktykę i pogłębiać swój wgląd w duchowe ideały oraz stanąć ponad cisnymi dogmatami ziemskich systemów religijnych, które skostniały w formie i przestały nieść duchowe wsparcie poszukującym wtajemniczenia mistycznym duszom/jaźniom. Nie ma pośpiechu w przyjmowaniu uczniów na Ścieżkę Sufi. Trzeba pamiętać, że Sufi to generalnie czystość i mądrość, czystość duszy/jaźni oraz wiedza z wglądem zwana mądrością Bożą. Jeśli nie ma postępów w oczyszczaniu ani wzrastania w mądrości, to nie ma Sufi - nie ma Oczyszczonych Mądrością Przebudzonych Duchowo.
 |
| Modlitwy Sufich - Salat/Namaz |
Pir Buzurg, Pir-ul-Mulk, Pir-o-Murszid, Murszid, zawsze oznacza Starszeństwo, nie tylko doświadczenie z ziemskiego życia, ale także ze świata duchowego, Pir oznacza Starszą Dusze, o większym doświadczeniu, autorytecie i o większej Mocy, to takie Starszeństwo o jakim mowa w dawnych misteriach, kiedy rozważano Małe Misteria, dziewięć etapów czy poziomów (aspektów) dochodzenia do stanu bycia Sufi, oraz Wielkie Misteria, kiedy dusza/jaźń w chodzi na kolejne stopnie mistrzowskie, osiągając wielki etap tajemnej gnozy (ma'refah, ma'rifah). Świat głęboko duchowy wedle doświadczenia wszystkich mistrzów i przewodników Ścieżki Sufi jest wyraziście hierarchiczny, a świat aniołów, mistrzów, świętych i proroków czy awatarów jest znany jako Duchowa Hierarchia Mistrzów Mądrości Oświeconej. Chociaż bardzo początkujący nie czują i niedoświadczają głębokich wglądów w świat Prawdy (Haqq) ani w sfery objawienia (Ma'refah), to jednak potrzebna jest czasem odrobina wiary, aby wiedzieć o tym, że z czasem niektóre dusze/jaźnie mogą zostać wyniesione na tron Starszeństwa stając się duchowymi przewodnikami i mistrzami dla wszystkich ludzkich dusz z powodu przemienienia i wzniesienia na poziomy niebiańskich wysokości, rzeczywiście znacznie bliżej Boga. Chociaż jest wiele rzek, nie każda jest wielką rzeką, chociaż jest wiele drzew, nie każde drzewo jest wielkim i długowiecznym drzewem.
Pir-o-Murszid to dosłownie Starszy Nauczyciel Prawości, gdyż Murshid wywodzi się od słowa Raszid, które określa kogoś, kto jest prawym człowiekiem, prawidłowo prowadzącym ludzi ku sferom duchowym i mistycznym. Pir-o-Murszid pisany też Peer-o-Murshid (पीर-ओ-मुर्शिद), dosłownie od Peer - Starszy, Murszid - Prawdziwy lub Prawy Nauczyciel, Prawidłowo Nauczający, to nie tylko ktoś wykształcony w przekazywaniu wiedzy duchowej, ale także ktoś o zdolności Przewodnika Dusz, ktoś, kto jest Psychopomposem dla ludzkich dusz wędrujących w zaświaty do subtelnych krain światła, a także ktoś kto jako Przewodnik Duchowy jest jednocześnie oczyszczony w zakresie moralnym i duchowym i zasługuje na przydanie nimbu świętości, ktoś o bardzo czystym sercu i czystej duszy, Żywa Świętość Boża. Nie dziwi, że niektórzy liderzy na Zachodzie noszą takie tytuły duchowe cokolwiek na wyrost albo zajmują się negowaniem ich znaczenia z tego powodu, że zwyczajnie do nich nie dorastają. Jeśli nie ma pewnych głęboko mistycznych doświadczeń ani możliwości, nie podróżowało się duszą/jaźnią w światy anielskie, nie ma powodu aby kogoś uważać za coś więcej niż zwykłego ucznia noszącego tytuł ku ewentualnym przyszłym osiągnięciom, ale niestety całkiem na wyrost. Murszid jak i Raszid to poważny tytuł duchowy i mistyczny, taki jak Roshi w japońskich szkołach Zen, Laoshi w szkołach chińskiego Chan albo Ryszi w tradycji indyjskiej sanatana dharmy. W Indiach, w obszarze urdyjskim, do Pira jako Mistrza Sufich często zwracamy się z pewną estymą per Pir-Ji (Pir-Dźi), Peer-Jee, z długim "i" pisanym "ee", co znaczy tyle co po polsku: "Czcigodny Starszy" albo "Czczigodna Starszyno". Pir-ul-Mulk oznacza mniej więcej tyle, co "Starszy Ziemi", często jest to Pir dla określonego kraju lub stanu, regionu czy jakiejś okolicy (wyspy), Pir terytorialny z przydziałem regionu, a także Pir-o-Murszid, który jest nauczycielem dla innych Pirów z wielu różnych zakonów i bractw czy ścieżek sufickich.
Sufi w obliczu Śmierci i Zaświatów
Nasza fizyczna egzystencja jest przejściową przerwą między preegzystencją duszy/jaźni, a zaświatami, sferami jasnych duchów, aniołów. Dla osoby przewidującej, intuicyjnej, nigdy nie jest za wcześnie, aby wkroczyć do światów, które leżą poza nią. Te niewidzialne światy to ukryte wymiary tego, co jest już przed nami w tej rzeczywistości. Każdy krok prowadzi duszę dalej na ścieżce przebudzenia i bliżej do Przedwiecznego Ukomiłowanego Boga. Chociaż dusza/jaźń jest esencją ludzkiej świadomości, jej życie zostało dawno zapomniane w świecie pochłoniętym tym, co wymierne i materialne. Każdemu aspektowi naszej istoty — duszy, umysłowi i ciału — coś się należy. Jesteśmy całością tylko wtedy, gdy dusza, umysł i ciało są obecne dla siebie nawzajem oraz dla Wielkiej Duszy, Wielkiego Umysłu i Wielkiego Ciała, którego jesteśmy częścią. Wkrótce fizyczne ciało powróci do swoich elementów, ale życie umysłu i duszy będzie kontynuowane. Co będzie miało znaczenie, gdy będziemy o krok od opuszczenia świata fizycznego? Na czym polega nasza praca tutaj, a co pozostaje jeszcze na horyzoncie? Poprzez dyskurs duchowy (suhbat), kontemplacje (muraqaba), medytacje (mushahada) i rytualne wspominanie (zikry) wspólnie zgłębimy podstawowe nauki Drogi Sufi dotyczące inicjacyjnej śmierci i odnowy, ponownie wchodząc w rozległy proces niekończącego się ujawniania Jedynego i Najwyższego, Absolutu, Monady.
Sufizm, formalnie Taṣawwuf, a dla praktyków częściej Sufi Tariqah, Ścieżka lub Droga Sufi, ten sufizm, który pierwotnie był formą sprzeciwu wobec coraz bardziej doczesnego i materialistycznego w funkcjonowaniu charakteru islamu ortodoksyjnego, zachowuje aktualność we współczesnym świecie trawionym obsesją hedonistycznej przyjemności materialnej i bogactwa materialnego. Droga Sufi to mistyczny od około 1500 lat nurt islamu na Bliskim Wschodzie i Persji/Iranie, który uczy przyjaźni, życzliwości, miłości, harmonii, zgodności, pokory, ubóstwa, pragmatyzmu, oczyszczenia i mądrości. Droga Sufich zawsze prezentuje bogactwo duchowe i wielki zakres głębokich sufickich czy mistycznych idei, w tym związanych z podróżą duszy/jaźni w zaświaty oraz do jasnych anielskich krain wyzwolonych z ziemskich więzów. Przedstawia duży wybór wierszy, baśni, humorystycznych anegdot i pouczających maksym zaczerpniętych z pism czcigodnych sufickich mistrzów, a także wykłady, tematy do kontemplacji i historie dydaktyczne zaczerpnięte z takich klasycznych autorów jak Szams z Tabrizu, Rumi, Al-Ghazali, Omar Chajjam, Moinuddin czy Hazrat Inayat Khan oraz innych źródeł najlepiej znanych samym Sufim oraz uczniom Ścieżki Sufi.
Sufi to człowiek duchowy, mistyk, czysty i mądry, który czyni to, co czynią inni, kiedy to jest konieczne, ale to także człowiek, który czyni to, czego inni uczynić nie mogą, kiedy to jest wskazane - powiadał Sufi Nuri Modżudi. Tak wiele osób współcześnie przyznaje się do niezrozumienia tradycji su-fickiej, w swej istocie tradycji duchowej i mistycznej, hermetycznej, że wniosek narzuca się sam: nie chcą zrozumieć, albo nie mają czym zrozumieć - bo narkotyki psychodeliki uszkadzają i niszczą mózg. Inni, z bardziej oczywistych przyczyn, tak bardzo upraszczają i materializują, że sufizm, tasawwuf staje się w ich opisie tylko kultem miłości, medytacji czy czegoś równie wybiórczego, a przecież, jeśli przyjrzymy się różnorodności sufickich działań z zainteresowaniem i bez uprzedzeń, to natychmiast zauważymy ich wspólną cechę. Suficcy mędrcy, pisarze, sufickie szkoły, nauki, humor, mistycyzm, powiedzenia czy aforyzmy - u podłoża tego wszystkiego leżą pewne społecznie i psychologicznie istotne ogólnoludzkie idee. Będąc człowiekiem „ponadczasowym" i „uniwersalnym", nadziemskim, Sufi zarazem jednak przeżywa swoje doświadczenie w danej kulturze, w danym kraju, w danym klimacie, czasem krytycznie mocne jak Al-Halladż.
Badanie naukowe działalności sufickiej wyłącznie w odległych kulturach ma wartość jedynie dla wąsko wyspecjalizowanych naukowców, którzy zwykle nie wnoszą nic szczególnego oprócz technicznie poprawnej transliteracji pojęć w językach oryginalnych, co też jest ważne i potrzebne. Rozważanie sufizmu czyli tasawwuf jako zjawiska tylko religijnego, literackiego i filozoficznego da w wyniku wypaczony obraz Sufickiej Drogi, Sufi Tariqah. Równie bezużyteczne są próby wypreparowania z sufizmu jakiejś teorii czy systemu i analizowanie go w oderwaniu od całości kontekstu nauczania i praktykowania sufickiego. Celem tej książki jest przedstawienie sufickich idei i działań nie jako preparatów do oglądania pod mikroskopem lub eksponatów muzealnych, lecz jako żywej tradycji, z której współczesny świat może wiele skorzystać. Droga Sufi to tradycja uniwersalna, dostępna dla adeptów wszystkich religii, z wyjątkiem może jakiś chorobliwie paranoidalnych, zwykle niewielkich i problematycznych sekt, jak wahhabizm i salafizm czy jehowizm, jonesizm z Jonestown czy X-piusizm - ale te są na tyle nieliczne, że mogą pozostać szkodliwymi wyjątkami niezdolnymi do praktyki duchowej, niezdolnymi do kultywowania duchowości i mistyki, skoro ludzi zaburzonych umysłowo oraz ograniczonych przyciągają i skupiają. Świat zawsze był różnorodny i miewał najabsurdalniejsze, niewielkie skrajności, nawet na marginesie sufizmu pojawiali się madzubowie, którzy w swej istocie są także osobnikami ekscesywnie zaburzonymi psychicznie, zwykle przez narkotyki, i nie warto sobie nimi zawracać głowy, chyba, że się jest lekarzem od psychiki, to mogą być interesujące przypadki. Około jeden, a na zachodzie dwóch procent (1-2 osoby na sto) każdego społeczeństwa cierpi poważniej na zaburzenia psychiczne lub dewiacje, około jeden promil do trzech promili (1-3 osób na tysiąc) schodzi na drogi przestępcze łamiąc zasady prawa (popełniając cieższe przestępstwa) obowiązujące w społeczeństwie - to wszystko nie ma wielkiego znaczenia dla funkcjonowania całości społeczności, w tym wspólnot poszukujących form życia duchowego. Rocznie umiera około 1 procenta ludzi w populacji, zatem od czasu do czasu w każdej wspólnocie, także duchowej musi ktoś umrzeć, inaczej Kostusia, Złocisto-Fioletowa Anielica z Kosą, wyleci ze swej roboty, a jeśli w grupie zróżnicowanej wiekowo 100 osób przez kilka lat czy dekadę nikt nie umarł, to znaczy, że mocno działają skutki modlitw o dobre zdrowie, ale na pewno w nadmiarze zmarli ludzie w innych grupach, bo Śmierć ma taką naturę, że plan generalnie wykonać musi. Na pewne zjawiska społeczne i masowe jak widać, Sufi patrzą zwyczajnie, pragmatycznie, widzą je takimi jakie w tej rzeczywistości zawsze były i są.
Jedną z najważniejszych zasad uniwersalnej sufickiej ścieżki jest Safar dar uatan, co tłumaczy się zwykle jako "Droga powrotna do domu", jako "Ścieżka Powrotu". Ścieżka duchowa nie jest drogą odcinkową od… do…, tylko jest drogą powrotną do niebios, do raju, drogą powrotną do Rzeczywistości Boga… Wracamy ze świata iluzji i fałszu do świata Prawdy i Rzeczywistości. Od świata kreacji, stworzenia, do świata Stwórcy, Kreatora. Ze świata formy i kształtów do świata esencji (Zat, Sain, Idei). Jeśli to nie jest zrozumiałe, to najlepij sobie zapamiętać, że Ścieżka Sufi jest Ścieżką Bezpowrotu, Ścieżką w Jedną Stronę, Ścieżką do Nieskończoności, Ścieżką z Biletem w Jedną Stronę. Sufi są często nazywani „Ludźmi Drogi” (Ahl at-tariqa), co doskonale oddaje wędrówkę duszy/jaźni na Ścieżce Powrotu, Pielgrzyma powracającego do Boga. Siedem kręgów Rajskich Ogrodów to częsty temat w nauczaniu sufickim całej tradycji Drogi Sufi ale o tym to już na warsztatach sufickiej praktyki, jako że nie powinno się nazbyt wiele pisać ani mówić o sprawach dotyczących Zaświatów, w tym Niebios, aby nie narażać głęboko mistycznych zjawisk na profanację ze strony ludzi, którzy nie są ich w stanie zrozumieć. Tak to mamy pierwszą suficką szkołę hermetyczną czy ezoteryczną, znaną jako Batiniyya, a to jest o tym, o czym nie napisano szerzej w księgach, a czego dowiemy się głównie z duchowej podróży mistyka poprzez sfery niebios...
........... ciąg dalszy nastąpi
Zainteresowani realnie naukami i praktykami Sufickiej Ścieżki Mistyki mogą zajrzeć do zakładki WARSZTATY SUFICKIE...
Poczytaj także atykuł "Ścieżka Otwarcia dla duchowego urzeczywistnienia":
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz