Nafs - Ego Jaźń Dusza Sufizm

NAFS - EGO, NIŻSZA JAŹŃ, DUSZA 

TRENING EGO I ROZWÓJ OSOBOWOŚCI NA ŚCIEŻCE SUFICH 

Nafs to w naukach duchowych sufich niższe ja, zwierzęce ego, działające odruchowo ja, które musi zostać oczyszczone i uwznioślone, a także wyedukowane i nauczone ludzkiej oraz z czasem duchowej moralności. Użyte w tym znaczeniu słowo nafs odnosi się na samym początku do an-Nafs al-Ammara, do „kompulsywnego ja”, czy też „rozkazującego ja” lub inaczej do "barbarzyńskiego ja" lub do "zwierzęcego ja" zwanego podświadomością pierwotną. W poważnych szkołach myśli sufickiej istnieje drabina różnych ja, czy też bardziej subtelnych poziomów świadomości, takich jak „natchnione ja”, czy „zaspokojone ja”, aż do poziomu ja doskonałego, czystego jak zwierciadło (czysty umysł, czyste ego). Jednym z celów praktyki sufich jest oczyszczenie ego (nafs) i uzyskanie dostępu do tych bardziej subtelnych stanów świadomości. 

Trzyliterowy rdzeń słowa NAFS, literalnie nūn fā sīn (ن ف س) występuje w Świętym Koranie 298 razy w czterech postaciach gramatycznych.  

1. Raz jako forma V czasownika tanaffasa (تَنَفَّسَ); 

2. Raz jako forma VI czasownika yatanāfasi (يَتَنَافَسِ); 

3. Aż 295 razy jako rzeczownik nafs (نَفْس); 

4. Raz jako forma VI imiesłowu czynnego mutanāfisūn (مُتَنَٰفِسُون); 

Nafs (literki: nūn fā sīn) jest wymiarem człowieka, pomiędzy wolnym duchem ruh, który jest światłem, a materialnym ciałem al-Jism (Dżism), które jest ciemnością. Duchowa walka mudżahada prowadzona jest przeciwko ciągnącym w dół tendencjom Nafs, które uwodzą serce Qalb i próbują odwieść je od Boga. Nafs jest również domeną imaginacji, złudzeń, rojeń i omamów. Bóg jest wewnątrz naszych jaźni (nafs), ale my ludzie Go nie widzimy. Cała praca Tasawwuf (Duchowości, Mistyki) zmierza w kierunku transformacji niższej czy zwierzęcej jaźni an-Nafs al-Ammara w oczyszczoną i udoskonaloną Jaźń an-Nafs al-Kamila, oraz postrzegania Boga we wszystkim i wszędzie. Istnieje siedem etapów rozwoju jaźni (ego), siedem pozycji w rytualnej modlitwie, siedem wierszy w pierwszym rozdziale Koranu al-Fatiha (Fateha) i siedem poziomów wiedzy. Wszystko to jest ze sobą ostatecznie powiązane. 

Muraqaba - medytacja suficka

MURAQABA - Medytacja suficka, jej stadia i metody  

Muraqaba, murakaba, muraaqaba, murakebe - po arabsku: مراقبة - to sufickie słowo oznaczające medytacje i kontemplacje. Dosłownie jest to arabski termin oznaczają "doglądanie", "czuwanie", "zatroszczenie się", "dopilnowanie", „czekanie”, „ochranianie” lub "mieć oko na coś/kogoś". Metaforycznie, pokazuje to, że wraz z medytacją, osoba czuwa nad czymś, dogląda czegoś czy troszczy się o coś, co wedle sufich jest pracą duchową doglądania i zatroszczenia się o duchowe serce czy samą boską duszę w sercu, co oczywiście wymaga sporej wiedzy o sercu i duszy, o otoczeniu oraz środowisku serca i duszy, a także o Stwórcy serca i boskiej duszy. Generalnym celem muraqaba jest tak głębokie skupienie się na Bogu, aby realnie doświadczyć Obecności Boga. 

Medytacja Suficka - Ajmer, Indie

Aby praktykować muraqaba radzi się zorganizować zaciszne miejsce, spokojną komnatę czy chociaż mały pokoik, oświetlony niezbyt mocno ani niezbyt ciemny, w którym łatwo się skupić, odprężyć i zaabsorbować sprawami metafizycznymi. Miejsce do praktykowania musi dawać poczucie bezpieczeństwa, bez osób które przeszkadzają, hałasują, indagują. Potrzeba dobrych warunków dla pełnego skupienia umysłu i uwagi na przedmiocie medytacji. Praktyki ćwiczeń koncentracji i medytacji wykonuje się w przeznaczonych do tego pozycjach ciała, w tym szczególnie w siadzie skrzyżnym (tureckim) oraz w siadzie klęcznym, z wyprostowanym tułowiem i rozluźnionym ciałem. 

I. Etapy i stany Muraqaba

Istnieje kilkanaście etapów czy pięter albo stanów medytacji zwanych maqamat (po arabsku: مقامات stadia, etapy, piętra, fazy, stacje) w których sufi i derwisze szeroko ujmują oraz kategoryzują swoją drogę wzniesienia na duchowe wyżyny ku niebiosom. Kategoryzacja etapów medytacji jest nieco arbitralna czy schematyczna, a każdy stopień czy etap miewa wiele podpoziomów czy odmian, zatem nie zawsze łatwo komuś bez głębszego doświadczenia rozeznać się w owych głębiach duchowej podróży ku boskiej świadomości. Podczas procesu przebudzenia i oświecenia, niektóre etapy mogą się połączyć i zlewać lub wzajemnie na siebie zachodzić, szczególnie jeśli chodzi o etapy sąsiadujące ze sobą. 

Poznawanie Jaźni (Gnoza Ego) 

1. Ghanood (Senność, ospałość, półsen)

Ghanood (ghanud to początkowy etap praktyki medytacyjnej (muraqaby). Kiedy człowiek rozpoczyna praktykowanie medytacji, zwykle wchodzi w senny czy półsenny stan medytacyjny, a czasem wręcz notorycznie zasypia, nawet siedząc w pozycji lotosowej. Z upływem czasu i postępu w praktyce osoba medytująca przechodzi w stan pośredni pomiędzy śnieniem a czuwaniem, na pogranicze zaśnięcia i jawy, snu i czuwania. Osoba zwykle pamięta, że coś się w takim stanie działo czy widziało, jednakże nie jest zwykle w stanie wyszczególnić dokładnie co się wydarzyło. Na tym etapie, każda próba medytowania bywa lekiem nasennym, gdyż powoduje zasypianie, a już szczególnie medytowanie wieczorem przed snem kończy się zwykle zaśnięciem. Niestety, bardzo wielu praktykujących rozmaite medytacje, nawet przez wiele lat, pozostaje na tym początkowym etapie, nie opuszcza tego pierwszego piętra praktykowania (siedzenie medytacyjnego). Sztuką jest tutaj nauczyć się trwać w świadomości pomiędzy jawą, a snem, ale jednak nie zasypiać, jak to się zdarza większości praktykujących ze słabszą motywacją i słabą wolą.