Sufizm Kabała Enneagram

Mistycy wskazują mistyczną ścieżkę do poznania Boga. Tajemna Wiedza dostępna tylko dla wybranych przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów starożytnych. Gnoza to Tajemna Wiedza przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów starożytnych. Hermetyzm to tajemna wiedza mistyczna. Chasydzi wskazują mistyczną ścieżkę do poznania Boga, podobnie jak gnostycy i kabaliści. 

"O tak! przez wspominanie Boga uspokajają się ich serca!" (Quran 13:28 )

"Jedynie ten, który przyjdzie do Boga z czystym sercem" (Quran 26:89)

"Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą". (Mateusz 5:8) 

Derwisze - Tańczący Sufi

Co to jest Sufizm 

Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف) to określenie rozmaitych nurtów mistycznych w islamie. Sufizm jest próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach (qawwali), studiowaniu świętych pism islamu, a przede wszystkim na wyparciu się własnego ego. Jednymi z najznaczniejszych sufi byli Rabia Al-Basri, Dżunajd, Al-Halladż, Al-Ghazali, Ibn ʾArabi i Rumi. Pierwsi sufi pojawili się w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii kontaktu z Bogiem i poznania go. Z czasem w obrębie sufizmu wykształciło się wiele różnych tradycji (tarika) inicjacji i drogi mistycznej. Do XV wieku najpopularniejsza była rifa'iyya, której twórca, Ibn ar-Rif (1106–1182) mieszkał na błotach w południowej Mezopotamii. W okresie późniejszym jej miejsce w Mezopotamii zajęła droga zwana kadirijja. W muzułmańskich Indiach szczególne znaczenie zdobyła suhrawardijja, która oddziaływała również na hinduskich joginów. Wśród plemion berberyjskich w Afryce Północnej rozwinęła się sadilijja, natomiast w Imperium Osmańskim – bektaszijja.

Doktryna suficka 

Sufizm, będąc mistyczno-ascetyczną ścieżką do poznania Boga, nie posiada żadnej sprecyzowanej doktryny. Nie znaczy to, że sufi lekceważą teologię, jednak to nie teologia jest przedmiotem ich studiów. Dlatego sufizm rozwinął się w jednakowym stopniu wśród sunnitów i szyitów, czerpiąc wiele inspiracji z monastycyzmu chrześcijańskiego i buddyjskiego. Częścią światopoglądu sufickiego jest też wiara w wahdat al-wudżud (jedność rzeczywistości), utożsamiana nieraz z panteizmem.

Sufickie rodzaje dróg prowadzących do Boga:

1. mądrość (al-ma’riafat)

2. miłość (al-muhabbat)

3. bojaźń (al-khawf)

Oto kilka sposobów na jakie sufi objaśniali istotę sufizmu:

Sufi jest to ten, kogo nie nuży żadne poszukiwanie i kogo nie męczy żadna sprawa. Były wśród sufich pewne wskazania, następnie pojawiły się pewne ruchy, następnie nie pozostało nic poza zmartwieniami. Nauki sufich są na początku zdobywane, a na końcu intuicyjne. Sufizm polega na tym, iż nic ciebie nie posiada. Sufizm to uchwycenie rzeczywistości i zwątpienie w to, co w rękach ludzkich. 

Pochodzenie słowa „sufi” z arabskiego określenia wełny (suf) oraz czystości "safa". Odwołuje się do nierafinowanych ubrań z wełny, długo noszonych przez starożytnych ascetów zachodnioazjatyckich i wskazuje na powszechną jakość przypisywaną sufi - surowości, aramejskiemu milczeniu i ascezie. Powszechnie muzułmanie postrzegali tę surowość jako wynik szczerej pobożności religijnej, która zmusiła sufiego do bliskiej, osobistej relacji z Bogiem, wzorowanej na aspektach życia Świętego Proroka Muhammada. Często wiązało się to z bardziej wewnętrznym, kontemplacyjnym skupieniem niż z wieloma innymi formami praktyki islamskiej. 

W niektórych przypadkach Sufi rzucali wyzwanie współczesnym normom, aby zaszokować muzułmańskich sąsiadów w życiu bardziej religijnym. Na przykład ośmiowieczna suficka święta, znana popularnie jako Rabia al-Adawiyya, przeszła przez swoje rodzinne miasto Basra we współczesnym Iraku, tylko z zapaloną pochodnią w jednej ręce i wiadrem wody w drugiej ręce. Zapytana, dlaczego, odpowiedziała, że ​​ma nadzieję spalić niebo i zgasić ogień piekielny, aby ludzie - bez troski o nagrodę lub karę - kochali Boga. Inni używali poezji, aby wyrazić swoje oddanie Bogu. Na przykład słynny perski poeta z XIII wieku i przywódca sufich Jalāl ad-Dīn Muhammad Rūmi polegali na tematach miłości i pragnienia (iszq), by przekazać tęsknotę za szczerym związkiem z Bogiem. Jeszcze inni, tacy jak Data Ganj Bakhsh, sufi z XI wieku, napisali zwarte traktaty filozoficzne, które wykorzystywały skomplikowane argumenty teologiczne, aby wyjaśnić koncepcje sufickie uczonym islamskim swoich czasów. 

Wielu sufich jest szkolonych w „tariqas” (bractwach, drogach), w których nauczyciele starannie kształtują uczniów (muridin). Mistrz Rumi, na przykład, założył słynne bractwo „Mevlevi”, znane jako „wirujące derwisze”, znane z ich charakterystycznego wykonania wirowego tańca jedności z Bogiem. Jest to rytuał, w którym praktykujący pogłębiają swoją relację z Bogiem poprzez wirowy taniec, który ma wywołać doświadczenie religijnej ekstazy na wzór wirowania gwiazd na niebie wokół bieguna. 

Niektórzy sufi - mężczyźni i czasami kobiety - przybywają, aby zyskać taką reputację ze względu na swój wgląd i cuda, że ​​byli postrzegani jako przewodnicy i uzdrowiciele dla swojej społeczności. Cuda z nimi związane mogły być dokonane w życiu lub po śmierci. Kiedy niektórzy z tych sufich zmarli, zwykli ludzie przychodzili, aby zobaczyć ich grobowce jako miejsca emanujące „baraka”, a to jet termin oznaczający „błogosławieństwo”, „moc” i „obecność”. Cudowna energia, która może zostać pochłonięta przez bliskość świątyni, żywej świątyni jaką jest dusza sufiego. Dla wielbicieli groby zmienione w świątynie czy sanktuaria są miejscami, w których Bóg poświęca szczególną uwagę modlitwom wstawienniczym. Jednak niektórzy wielbiciele posuwają się tak daleko, że modlą się o osobiste wstawiennictwo zmarłego Sufi. Jednka, generalnie, islam preferuje modlitwy jako skierowane do Boga, za duszę Sufiego. Modląc się jednak za duszę Sufiego, prosto do Allah Boga, można otrzymać wiele łask i wstawiennictw, czasem mimowolnie, niejako przy okazji. Popularne są modlitwy dziękczynne, podziękowania za łaski jakimi Bóg obdarza Sufiego i Jego Uczniów (Muridin). 

Twierdzimy, że istnieją dwa powody dla których ortodoksi islamscy zwalczają sanktuaria grobów Sufich: po pierwsze, niektórzy sufi - jak ilustruje Rabia, sufi z Basry - celowo lekceważą islamskie konwencje swoich mniej uduchowionych rówieśników, co powoduje, że wielu w ich społecznościach potępia ich niekonwencjonalne poglądy i praktyki. Po drugie, wielu muzułmanów, nie tylko bojowników sekt salafickich, uważa pobożność sanktuarium grobów za zabobonną i bałwochwalczą. Popularność wśród muzułmanów i nie-muzułmanów czci grobu alarmuje i stresuje wielu konserwatywnych muzułmanów, którzy nie chcą być blisko świętości i łaski Bożej w postaci duszy Sufiego. Kiedy grobowiec sufi zyskuje boską reputację ze względu na swoje cudowne moce, coraz więcej ludzi zaczyna go odwiedzać, aby szukać błogosławieństw, łask i wstawiennictwa Boga Żywego. Groby często stają się miejscem spotkań hindusów, chrześcijan, sikhów i ludzi z innych wyznań religijnych. W Azji Południowej śpiewane są specjalne pieśni pochwalne - „qawwali” - w tych sanktuariach, które wyrażają wartości islamskie, używając wyobrażeń miłości i oddania. W innych regionach pojawiły się inne tradycje oddania, podczas gdy zikr („litania recytacja”) jest bardzo popularny jako praktyka duchowego rozwoju. Jednak pomimo rozbieżnych ideologii i celów, które odróżniają je od siebie, nietolerancyjne grupy islamistyczne, takie jak salafici i wahabici, talibowie i tak zwane państwo islamskie, odrzucają kult świątynny, a także tańczenie i śpiewanie qawwali jako nieislamskie (stąd zabójstwo dokonane przez pakistańskich talibów na światowej sławy piosenkarzu qawwali Amjad Sabrim). Ich zdaniem modlitwy do sufich są bałwochwalcze, chociaż często są to modlitwy do Allah Boga o wstawiennictwo dla świętego i rodzinę jego uczniów. Chorobliwej ortodoksji chodzi jednak o podatki dla ich kapłanów (ulemów, imamów). Jak nie wiadomo o co chodzi, to zawsze w religii chodzi o pieniądze. 

Sukces tradycji sufickich 

Zwyczaje sufickie o charakterze duchowości ludowej odzwierciedlają ogólnie zaniżoną jakość tradycji islamskich w ogóle. Podczas gdy niektóre ruchy muzułmańskie odradzające się z niebytu, takie jak wahabici i salafici, czy ogólnie charydżyci, widzą tylko jeden sposób bycia muzułmaninem, są inni, którzy przyjmują różnorodność islamskich tradycji, w tym różnorodność mistyki i jej nurtów. Wielu muzułmanów z dumą broni obyczajów sufickich, takich jak nabożeństwa w świątyni czy w sanktuariach grobów, ponieważ są one tak integralne z społecznościami muzułmańskimi i niemuzułmańskimi, nie tylko w Azji Południowej, ale w różnych regionach świata. Obecnie około 15 procent ludności Egiptu należy do zakonów sufickich lub praktykuje sufickie tradycje, a zatem nie chce płacić podatków na sekty wahabickie ani salafickie i ich wątpliwej jakości meczety. Sufi odgrywają kluczową rolę w ich lokalizacji i regionie, podobnie w Sudanie jak w Egipcie. Dla wielu miejsca sufickie oferują islamski wyraz tego, co to znaczy kochać Boga.

W rzeczywistości w wielu regionach świata historycznie Sufi z powodzeniem dostosowywali islamskie teologie i praktyki do lokalnych zwyczajów dla nie-muzułmanów. Z tego powodu tradycje sufickie przypisuje się większości konwersji na islam w Azji Południowej, w tym w Kaszmirze i Dżanmu. Dopiero globalna ekspansja islamistycznych grup odrodzeniowych w ostatnim stuleciu (w XX wieku) spowodowała, że ​​pragnienie absolutnej zgodności stało się tak silne i wszechobecne u ortodoksji charydżyckiej. Mimo to większość muzułmanów nadal akceptuje różnorodność praktyk islamskich i nurtów mistycznych islamu. Biorąc pod uwagę popularność sufich, nic dziwnego, że tak zwane Państwo Islamskie oraz wahabizm i salafizm jako ideologie polityczno-militarne sprzeciwiają się takim modelom islamskiego pluralizmu. Zaciekłość niedawnych ataków w Egipcie czy Pakistanie i ewentualne zaangażowanie zamachowców-samobójców pokazują nie tylko siłę przekonań politycznych w tym względzie, ale także wpływ wpływów SI (ISIL) i innych zwyrodniałych ekstremistów zarówno na znaczenie, jak i popularność sufickich tradycji. Należy także podkreślić, że potocznie, owi ekstremistyczni terroryści od wysadzania sanktuariów grobu nazywani są "kozojebcami", a to od tradycyjnego sposobu zaspokajania swoich zdziczałych chuci z pomocą tradycyjnej kozy trzymanej za rogi przez kolegę z oddziału bojówkarskiego. To taki sposób dawnych charydżytów jaki wskrzesiło tak zwane Państwo Islamskie razem z ideologią dopasowywania "norm modlitewnych" dla wszystkich takich samych. 

Pierwsze społeczności sufickie wyraziście pojawiły się w Syrii i Iraku w VIII wieku i szybko rozprzestrzeniły się na cały arabski wschód. Początkowo sufi walczyli tylko o zwrócenie większej uwagi na duchowe aspekty nauk Proroka Muhammada i Hazrat Ali. Z czasem ich nauki pochłaniały wiele innych misteriów, a takie hobby jak muzyka, taniec, a czasem haszysz stały się powszechne. Sufi wierzyli, że Prorok Muhammad, ze swoim ascetycznym stylem życia, wskazywał na zwolenników jedyną prawdziwą ścieżkę duchowego rozwoju. Przed nim wielu proroków w islamie było zadowolonych z niewielkiej ilości, która cieszyła się wielkim szacunkiem ze strony ludzi. „Ahl al-Suffa” - tak zwani „ławnicy” - odegrali znaczącą rolę w rozwoju muzułmańskiej ascezy. Jest to niewielka grupa biednych ludzi, którzy zgromadzili się w meczecie w Medynie i spędzili czas na poście i modlitwie. Sam prorok Muhammad traktował ich z szacunkiem, a nawet wysłał niektórych, by głosili islam wśród małych arabskich plemion zagubionych na pustyni. 

W X i XI wieku idee sufizmu rozprzestrzeniły się na cały świat muzułmański. W tym momencie sufizm z intelektualnego nurtu mistyki zamienił się w prawdziwie popularny, stał się następcą i spadkobiercą dawnych nurtów gnostyckich i hermetycznych. Suficka doktryna „doskonałego człowieka”, gdzie doskonałość osiąga się przez ascezę i wstrzemięźliwość, była bliska i zrozumiała dla ludzi w trudnej sytuacji. Dało ludziom nadzieję na niebiańskie życie w przyszłości i wskazało, że Boża łaska ich nie ominie. Sufizm był bardzo plastyczny i dlatego wchłaniał wszystkie lokalne wierzenia oraz misteria jak gąbka, zwracając je ludziom bardziej wzbogaconym z duchowego punktu widzenia. O dziwo, sufizm, który urodził się w głębi islamu, nie czerpał wiele z tej religii, ale z radością przyjął wiele teozoficznych i mistycznych konstrukcji gnostycyzmu i chrześcijańskiego mistycyzmu, a także system inicjacyjny kabały (drzewo sefirotyczne). Filozofia wschodnia odegrała ważną rolę w rozwoju doktryny, praktycznie niemożliwe jest krótkie omówienie całej różnorodności idei nauczanych w sufizmie jako wschodniej teozofii. Jednakże Sufi zawsze uważali swoje nauki za wewnętrzną, ukrytą doktrynę, tajemnicę, leżącą u podstaw Koranu i innych przekazów, które wielu proroków pozostawiało w islamie, przed przybyciem Proroka Muhammada. 

Derwisze - Tańczący Sufi

Praktyczny sufizm 

W pragmatycznym sufizmie od zawsze istnieją dwie główne szkoły, które oferowały własne, starannie opracowane praktyki duchowe, których wdrożenie powinno zapewnić osobie możliwość bezpośredniej intuicyjnej komunikacji z bóstwem, z Allah Bogiem. Jak kabaliści z Eloah tak sufici z Allah, ale łączność bezpośrednia z Bóstwem, ze Stwórcą jest absolutną podstawą. Muridin dzielą się na tych, co się uczą jak się skutecznie modlić i na tych, co już potrafią się skutecznie modlić. 

Pierwsza szkoła praktycznego sufizmu została założona czy lepiej rozpowszechniona przez perskiego mistyka Abu Yazida al-Bistamiego, który żył w IX wieku. Głównym postulatem jego nauczania było osiągnięcie ekstatycznej rozkoszy (galaba) i „upojenie miłością Boga” (sukr). Twierdził, że przez długą refleksję nad jednością bóstwa można stopniowo osiągnąć stan, w którym własne „ja” człowieka znika całkowicie, rozpuszcza się w bóstwie (Fana fi Allah). W tym momencie następuje zmiana ról, gdy osoba staje się bóstwem, a bóstwo staje się osobą. 

Założyciel czy propagator drugiej szkoły również stał się mistykiem z Persji, nazywał się Abu-l-Qasim Junaid al-Baghdadi. Uznał możliwość ekstatycznej fuzji z bóstwem, ale namawiał swoich zwolenników, aby poszli dalej, od „intoksykacji” do „trzeźwości”. W tym przypadku bóstwo przekształciło samą istotę człowieka i powrócił do świata nie tylko odnowionego, ale także umocnionego mesjasza (złoto). Ta nowa istota mogłaby w pełni kontrolować swoje ekstatyczne stany, wizje, myśli i uczucia, a zatem służyć skuteczniej dla dobra ludzi, oświecając ich. Kabalistyczna naprawa (tikkun) i działalność naprawionego na poziomie prorockim wysuwa się tutaj na pierwsze miejsce. 

Wybrane myśli sufich

Nieszczęśliwy syn Adama, gdyby lękał się ognia piekielnego, tak jak się lęka ubóstwa, wówczas wszedłby do raju.

Grzesznicy są dla Boga zbyt mało wartościowi, aby pozwalał im umierać z głodu. On raczej głodzi swoich przyjaciół.

Pycha wobec bogaczy i możnych to prawdziwa pokora.

Prawidłowe odosobnienie to przezwyciężanie samotności swojej duszy.

Jeśli sługa wyrzeka się świata doczesnego, powierza mu Bóg anioła, który zasiewa mądrość w jego sercu.

Ten, dla kogo milczenie nie jest ojczyzną, jest natrętnym gadułą, nawet jeśliby był milczącym.

Mędrcy odziedziczyli mądrość przez milczenie i rozmyślanie.

Nie ma żadnej rzeczy dla długotrwałego uwięzienia bardziej odpowiedniej od języka.

Oto został stworzony dla człowieka jeden język i dwoje oczu i dwoje uszu, aby słuchał i widział więcej, aniżeli mówi.

Gdyby mówiący wiedział, jakie niebezpieczeństwo jest z mówienia, tedy by milczał, jeśliby tylko mógł tak długo, jak długie było życie Noego. A gdyby milczący wiedział jakie niebezpieczeństwo jest z milczenia, prosiłby Boga o podwójny wiek Noego, ażeby mógł mówić.

Ludzie są na drodze, dopóki nie odejdzie od nich lęk, a kiedy odejdzie od nich lęk, zbaczają z drogi.

Jeśli Bóg umiłował sługę, ustanowił w jego sercu płaczkę żałobną, a kiedy znienawidził sługę, ustanowił w jego sercu piszczałkę.

Serce, kiedy nie ma w nim smutku, jest ruiną, tak jak dom, kiedy nikt w nim nie mieszka, niszczeje.

Głód należy do cech sufich i jest on jednym ze wsporników walki duchowej.

Kiedy Bóg stworzył świat doczesny, uczynił w sytości grzech i niewiedzę, a uczynił w głodzie wiedzę i mądrość.

Kluczem do świata doczesnego jest sytość, a kluczem do świata ostatecznego głód.

Pokora jest piękna u każdego pojedynczego człowieka, ale najpiękniejsza jest u biednego. Pycha jest brzydka u każdego człowieka, ale najbrzydsza jest u bogatego.

Pewien mężczyzna zobaczył mędrca jedzącego to, co spadło z jarzyn do wody. Powiedział do niego: Jeślibyś służył władcy, nie musiałbyś jadać takich rzeczy. Odpowiedział mędrzec: A jeślibyś zadowolił się tym, nie potrzebowałbyś służebnictwa u władcy.

Bóg położył pięć rzeczy w pięciu miejscach: wielkość w posłuszeństwie, poniżenie w grzechu, lęk szacunku we wstawaniu nocą, mądrość w pustym brzuchu i bogactwo w umiarkowaniu.

Cierpliwość bez Boga jest okrucieństwem.

To, co jest poza Bogiem – to są twoi wrogowie.

Do znamion służebności należy wyzbycie się planowania i doświadczania przeznaczenia.

Najtrudniejszą rzeczą dla nowicjuszy jest obcowanie z przeciwnikami.

Prawdomówny przemienia się w ciągu dnia czterdzieści razy, a obłudnik trwa w swoim jednym stanie przez czterdzieści lat.

Każda rzecz jest czymś, ale przyjaźń kłamcy niczym.

Znamieniem kłamcy jest jego hojność w przysięganiu bez wymagania przysięgi.

Słowa sięgają dalej, aniżeli zamierzał ten, kto kłamał.

Człowiek prawdomówny to ten, kto nie troszczy się o to, że opinia ludzi o nim może zmienić się na gorszą. Nie lubi on badania ludzi co do pyłku w pięknie uczynków i nie wzdraga się przed tym, że ludzie badają zło w jego uczynkach.

Kto pragnie wolności, niechaj wstąpi na służbę Bogu.

Kto by zechciał poznać swoją rangę u Boga, ten niechaj spogląda, jaką rangę Bóg posiada u niego.

Męstwo oznacza, iż okazujesz sprawiedliwość, ale nie żądasz sprawiedliwości dla siebie.

Po rozpoznaniu prawdy okrucieństwo stworzeń nie wywiera na ciebie wpływu. 

O pierwszej sufickiej inicjacji

W niektórych tradycjach mówi się, że pierwsza suficka inicjacja została udzielona przez świętych proroków po zadaniu kilku godnym kandydatom pytania “Co zrobisz, gdy udzielimy Ci tej inicjacji?”. Padały różne odpowiedzi. “Będę miłosierny, posłuszny i hojny”. “Będę postępować uczciwie i szanować sprawiedliwość”. “Będę szczodry i nastawiony na współdziałanie”. Jednakże, dopiero ostatnia odpowiedź usatysfakcjonowała proroków i temu kandydatowi udzielono inicjacji: “Będę umniejszał błędy innych, czynił je mniej zauważalnymi oraz wezmę na siebie grzechy sług Bożych”. 

W pewien sposób to pokazuje ideał sufiego (mistyka, mędrca, czystego) jako tego, który wspiera innych na drodze do oczyszczenia, nie wytykając im ich błędów, by ich w ten sposób nie utrwalać. I oczywiście pojawia się tu ten wątek, obecny i w tradycji sufickiej i wedyjskiej, jako nauczyciela biorącego na siebie grzechy/ciężar karmiczny swoich uczniów (chociaż wedyjska tradycja uczy, że każdy sam dźwiga swoje brzemię karmiczne). Warto jednak mieć “z tyłu głowy” cały czas ostrzeżenie Hazrata Inayata Khana: “Pozwól sobie przeoczyć największe błędy innych, lecz jednocześnie nie pozwól sobie w nich współuczestniczyć nawet w najmniejszym stopniu”. Tak to bowiem bywa, że kto chce dźwigać grzechy innych, często sam staje się współuczestnikiem owych grzesznych tendencji jakie chce ponosić. 

Malkhuth - I Poziom Inicjacji

Czym jest Kabała - Kabbalah 

Kabała (hebr. ‏קבלה‎ „otrzymywanie, przyjmowanie”) to duchowa mistyczno-filozoficzna szkoła judaizmu, gnoza judaistyczna. Do jej podstawowych źródeł zaliczają się: Tora, Zohar, Ec Haim, Talmud dziesięciu sefirot, Sefer Jecira, Bahir, a także inne dzieła Ari (rabina Icchaka Luria Aszkenazi, znanego także pod imieniem Arizal) oraz Baal Sulama (Jehuda Leib Ha-Lewi Aszlaga). Mądrość ta wyraża przez siebie, ni mniej ni więcej, jak kolejność zejścia korzeni, uwarunkowanych połączeniem przyczyny i skutku, podporządkowanych stałym i absolutnym prawom, które połączone ze sobą i ukierunkowane na jeden wielki, lecz bardzo ukryty cel, który nazywany jest: „Otwarcie Boskości Stwórcy jego stworzeniom w tym świecie...”. Baal Sulam, Istota Kabały... 

Przyjmuje się, że kabała (kabbalah) jest to mistyczno-filozoficzna nauka pochodzenia izraelickiego czy głębiej aramejskiego i akkadyjskiego. Według Kabały świat materialny oraz światy duchowe, które znajdują się nad nim, zostały stworzone przez Stwórcę w celu sprawienia maksymalnej radości i zadowolenia stworzeniom, co w kabale określa się terminem „zamysł stworzenia”. Jednak cel nie może być osiągnięty bez udziału stworzeń (dusz ludzi), które inkarnują się w materialnym świecie, dopóki poprzez odmianę swojej natury nie staną się godne całej tej błogości, którą Stwórca pragnie im dać zgodnie z „zamysłem stworzenia”. Dzięki nauce kabały człowiek poznaje, w jaki sposób został stworzony świat, jakie prawa nim rządzą, kim jest człowiek i w jaki sposób powinien odmienić swoją naturę, aby stać się podobnym do Stwórcy (według powiedzianego „Stworzył człowieka na swoje podobieństwo”) i osiągnąć połączenie z Nim. Stan ten w kabale nazywa się Końcowe naprawienie „Gmar Tikun” (heb. גמר תיקון), a jego osiągnięcie jest celem studiów.

Mędrcy kabały określają, że w odróżnieniu od innych kierunków duchowych i religijnych kabała jest nauką praktyczną, mistycyzmem praktycznym. Człowiek studiujący kabałę powinien realnie poznać, nie umysłowo i teoretycznie, a w praktyce, za pomocą swoich zmysłów i umysłu, wszelkie światy duchowe oraz prawa w nich obowiązujące. Kabała otwiera ukryte przesłanie Tory (Pięcioksiągu), którą rozpatruje jako wskazówki w jaki sposób osiągnąć Końcowe naprawienie. Z punktu widzenia kabały przyczyną wszystkich problemów ludzkości ogólnie i każdego indywiduum z osobna jest niezgodność z prawami wszechświata.

Doktryna kabalistyczna 

Doktryna Kabały opiera się na objawieniach, których doświadczyli prorocy w dalekiej przeszłości. Kabaliści uważają, że tylko dzięki znajomości tajemnej wiedzy można odszyfrować te prastare zapiski. Tym sposobem można poznać ukrytą naturę Stwórcy i przewidzieć jego przyszłe czyny. W interpretacji świętych tekstów ważną pomocą ma być poszukiwanie przyczyn oraz zrozumienie przykazań Boga oraz wewnętrznego sensu wydarzeń opisanych w Torze. Rdzeniem Kabały jest system filozoficzny zakładający stworzenie wszechświata przy pomocy Sefir oddzielających go od boskiego ideału. Doktryna ta opisuje zasady dokonywania aktu stworzenia i stanowi podstawę do dedukcji roli człowieka w zbawianiu świata. Sefiry to poziomy niebiańskiej świadomości na które wchodzi Dusza Inicjowanego w Kabbalah, aż do Świadomości Boga (Kether) oraz Posłańca Boga (Da'at). 

Praktyki kabalistyczne 

Szereg odmian kabały przypisywało ukryte znaczenia każdej literze lub słowu świętego tekstu. Celem studiowania kabały staje się zrozumienie przez indywiduum w swoim odczuciu i świadomości, że otaczająca rzeczywistość jest jednością i jest ze sobą połączona w każdym aspekcie. Jak wskazuje sam wyraz hebrajski „kabbalah” (קבלה) studiowanie w Kabale jest niczym innym jak otrzymywaniem od Stwórcy Jego Światłości w tzw. „indywidualnym sterowaniu” we wnętrzu człowieka pragnącego doznawać nadprzyrodzonego kontaktu ze swoim Stwórcą, z Bogiem Stwórcą. Przekazywanie doświadczeń na kabalistycznej drodze poznawania Boga (El, Eloah, Elohim) prowadzone jest według metodyki Mędrców Izraela, przystosowanej do właściwości każdego pokolenia: za pomocą ksiąg, w grupie studiujących, pod kierunkiem nauczyciela, Nauka kabały prowadzi do głębszego zrozumienia praw życia i świata, co pozwala człowiekowi, narodom i ludzkości poprawnie orientować się w życiu, a przede wszystkim jest relacją z Elohim (Bogiem) i El Szaddaj (Wszech-Stwórcą), Bogiem Abrahama dającego w przymierzu z nim miejsce na istnienie w JEGO świecie wszystkim ludziom bez względu na kolor skóry i narodowość. 

Studiowanie Kabały w ortodoksyjnym judaizmie 

Zgodnie z Talmudem, w Torze istnieją cztery poziomy rozumienia, nazywane: „PaRDeS” (w przekładzie – Sad), ale w rzeczywistości to skróty od:

„Pszat” – rozumienie proste, bezpośrednie,

„Remez” – aluzja,

„Drasz” – interpretacja,

„Sod” – tajemnica... 

Judaizm rozpatruje Kabałę jako czwarty, najgłębszy poziom rozumienia Tory. Według tego studiować Kabałę może tylko ten, kto pojął wszystkie poprzednie poziomy: poznał Torę Pisaną i Ustną (Talmud). Dla tego, kto jeszcze nie osiągnął tego poziomu, przeznaczone jest stopniowe zaznajomienie z podstawami Kabały, pod warunkiem, że ono towarzyszy przestrzeganiu innych dziedzin żydowskiego Prawa. Studiowanie Kabały prawidłowo odbywa się w religijnych centrach: jesziwach i bejt midraszach.

Źródła Kabały

Fundament średniowiecznej Kabały został położony w Babilonie i Bizancjum w VII-VIII wieku, kiedy pojawiło się z wiele midraszy wyrażonych przez kabalistyczne tendencje, kiedy zaczął wyłaniac się sufizm jako mistyka islamu. Przedmiotem badań niektórych z ich (na przykład, „Alef Bet rabi Akiwy” i „Midrasz ha-Kogen”) były tajemnice stworzenia i struktury wszechświata. Inne dzieła tego okresu opisują niebiosa, które stanowią siedem niebieskich pałaców („ejhalot”), i święty rydwan („merkaba”). Te wczesne aluzje do mistycznej kosmologii i teozofii w IX wieku ożyły we Włoszech i Niemczech, a potem i w Hiszpanii, która w XIII wieku stała się centrum Kabały, podobnie jak stała się centrum Sufizmu. 

Sefer Jecira

Najstarszym znanym źródłem pisanym Kabały jest Księga „Sefer Jecira” (heb. ספר היצירה „Księga Stworzenia”), napisana w XVI-XVII wieku p.e.ch. Według kabbalistów autorem tej Księgi był praojciec Awraam (Abraham, arab. Ibrahim). Według innej wersji Księga została napisana w II wieku e.ch., przez Rabbi Akiwa zgodnie z ideami praojca Awraama. Kabbaliści uważają Awraama pierwszym w historii ludzkości, poznającym jedność wszystkich indywiduów i procesów, dzięki duchowej metodyce Kabały. Według opinii kabalistów Awraam był pierwszym człowiekiem potrafiącym zmienić swój los. Awraam nie mógł mieć dzieci z żoną Sarą. Jednakże dzięki ogromnej trosce Awraama o bliźnich, stał się cud i urodził się Izaak.

Sefer ha-Bahir

Ze wszystkich kabbalistycznych tekstów Księga „Bahir” jest jedną z najstarszych i najważniejszych. Do publikacji „Zohar”, „Bahir” był najbardziej wpływowym i cytowanym pierwotnym źródłem Kabały. Faktycznie „Bahir” cytowano we wszystkich najważniejszych księgach Kabały, a najwcześniej – w komentarzu Raawada do Księgi „Sefer Jecira”. Do niego stale zwracał się w swoim komentarzu do Tory rabi Mosze ben Nahman (Ramban). Oprócz tego „Bahir” wielokrotnie cytuje się w Księdze „Zohar”. Nazwa „Bahir” jest umieszczona w pierwszym biblijnym wierszu, w tekście: „...teraz nie widać jaskrawego światła (Bahir) w obłokach...” (Hiob, 37:21). Ta Księga nazywana jest także (szczególnie przez Ramban) – „Midrasz rabbi Nehuna ben ha-Kana”. Być może, przyczyna tego tkwi w tym, że większość kabalistów przypisuje „Bahir” jemu i jego szkole. Właśnie z tej przyczyny istnieje przekaz, że „Bahir” został napisany amoraim – przez ostatnich mędrców Talmudu. Choć „Bahir” jest całkiem niedużą księgą (w sumie koło 12 tysięcy słów), bardzo wysoko cenili ją ci, którzy badali tajemnice kabały (kabbalah). 

Najważniejszy kabbalista XV wieku rabi Judasz Hajit pisał: „uczyń tę księgę koroną na swojej głowie”. Duża część tekstu jest bardzo trudna dla zrozumienia, dlatego głowa kabalistycznej szkoły rabi Mosze Cordowero (1522–1570) mówił: „Słowa tego tekstu – lśniące (Bahir) i rozbłyskujące, ale ich blask może oślepić oczy”. Po raz pierwszy „Bahir” został wydany odpisem około 1176 roku w prowansalskiej szkole kabbalistów i był w obiegu jako rękopis w ograniczonym kręgu adeptów. Pierwsze wydanie drukiem pojawiło się w Amsterdamie w 1651 roku, późniejsze zaś w Berlinie (1706), Koriece (1784), Szkłowie (1784) i Wilnie (1883). Wydaniem najlepszym z wszystkich stało się opublikowane w Jerozolimie (1951) przez rabi Rieuwiena Margoliusa razem z jego komentarzem „Or ha-Bahir” („Światło Bahira”). W „Bahirze” umacnia się, że zgłębienie tajemnic Maase merkawa jest tak samo dopuszczalne, jak i modlitwa (§ 68), ale uprzedza się, że możliwym jest w tym przypadku popełnienie błędu (§ 150). W „Bahirze” jest zawarta nauka o dziesięciu sefirot, których imiona (z wyjątkiem trzech z nich) pojawiają się w tekście, szczególnie interesujące jest ich odniesienie do wszechświata, dni tygodnia i człowieka (na przykład, do obrzezania). Rozpatrywane jest pojęcie gilgul (przeistoczenie). Ono jest wykorzystywane dla wyjaśniania problemu rzekomej niesprawiedliwości i tego, dlaczego nawet niewinne niemowlęta cierpią i rodzą się kalekie. Nauka o gilgulim dalej rozwijała się w „Zoharze” i jeszcze szczegółowiej – w „Sefer Gilgulim” i innych pismach szkoły Ari. Inne tematy „Bahira” dotykają interpretacji liter żydowskiego alfabetu, z których wspomina się piętnaście. Omawiane są – zazwyczaj w kontekście sefirot takie pojęcia, jak tiefilin, cycut, lulaw i etrog, a także pojęcia, będące obecne w „Sefer Jecirah”, na przykład trzydzieści dwie Drogi Mądrości (§ 63), dwanaście diagonalnych granic (§ 95), a także temat „Oś, Sfera i Serce” (§ 106). W ogóle liczby grają w księdze „Bahir” nader znaczącą rolę. Są wprowadzane dwa niezwykłe pojęcia, związane z aniołami albo anielskimi siłami. Jedno z nich – Cura, które dosłownie oznacza „forma”, inne – Koma, które można przetłumaczyć jako „struktura”, „ciało” (§§ 8, 166). Inne terminy, zastosowane do aniołów, – Zarządcy (Manchigim) i Pracownicy (Pkidim). Najważniejsze objawienie „Bahir” – różne Imiona Najwyższego (§ 112). Mówi się i o Imieniu (Ha-Szem), które wspomina się w Talmudzie i składa się z dwunastu liter (§§ 107, 111), i o siedemdziesięciu dwóch kombinacjach Imienia, jako pochodnych (§§ 94, 107, 110). To Imię wspominane jest we wczesnych talmudycznych źródłach. W „Bahirze” także jest zawarta nauka o Cimcum, tj. o skróceniu Boskiego Światła, ale jedynie w zarysie. Rabi Berahia mówi, że Światło już istniało, ale u Króla nie było dla niego miejsca, w którym można byłoby go umieścić. Tylko po tym jak zostało przygotowane „miejsce”, to Światło (Or, Aur) mogło otworzyć się. Szczegółową naukę o Cimcum później opracował Izaak Luria (1534–1572). Cimcum – jedna z najgłówniejszych zasad kabały, stała się dla wielu naukowców źródłem plątaniny (A. Kapłan).

Księga Zohar 

Najsłynniejszą kabalistyczną księgą staje się księga „Zohar” (hebr. זוהר „Blask”), napisana w II-III wieku e.ch., przez Szymona bar Johaja i opublikowana w XIII wieku przez rabbi Mosze de-Leon. Po poddaniu Szymon bar Johaj ze swoim synem Elazarem 13 lat studiował tajemnice kabały w jaskini. Później, Szymon bar Johaj uczył Kabały swoich uczniów i napisał Księgę Zohar. Kabaliści uważają Zohar za osnowę kabalistycznej myśli i ogromną duchową siłę. Wielu z nich poleca posiadać ją w każdym domu. Czytanie Zohar na głos, nie zwracając uwagi na jego treść, po prostu dla „pożytku duszy” (kabaliści uważają, że czytanie Zohar ma pozytywny wpływ na podświadomym poziomie), stało się rozpowszechnionym zwyczajem, szczególnie wśród sefardów. W XVI wieku Zohar po raz pierwszy został wydrukowany we Włoszech i cieszył się takim autorytetem, że każdy naukowiec, który posiadał pieniądze, pragnął go nabyć. Czytelnikami Księgi byli także chrześcijanie, którzy interesowali się żydowskim mistycyzmem i możliwościami jego chrześcijańskiej interpretacji. 

Nauka Ari 

Duży wkład w rozwój Kabały w XVI wieku wniósł Ari. On otworzył światu nowy system studiowania Kabały i wykładał ją grupie swoich uczniów. Jeden z ich rev Chaim Wital (przy pomocy swojego syna Szmuela Witala) przedstawił naukę Ari w traktacie Pisma Ari (heb. כתבי ארי), który stał się drugą co do ważności, po Księdze Zohar, Księgą Kabały. Księga „Drzewo Życia” („Ec Haim”) staje się jedną z najważniejszych części „Pism Ari”. Kabała Ari (kabała luriańska) stała się osnową jak sefardyjskiej Kabały z XVI wieku, tak i chasydzkiej Kabały, która pojawiła się w XVIII wieku. Praktycznie wszyscy współcześni kabbaliści są ukierunkowani na studiowanie kabały luriańskiej. Luria opracował pojęcia „cimcum” (skróceniu albo sile sprzeciwienia), „szwirat kelim” (rozbicie pojemników), „gilgulim” (przesilenie duszy) (Pisma Ari, Księga „Szaar haGilgulim”), „ibur” (połączenie dusz), „tikkun” (naprawa), technice kabalistycznej medytacji „jihudim”, „kawanot”, „cadikach” (sprawiedliwych) itp. 

W jego nauce uczyniony jest akcent na kluczową rolę człowieka w naprawieniu świata, w związku z koncepcjami wygnania, odkupienia i wędrówki dusz. U podstaw luriańskiej kabały leżą cztery idee: Ejn Sof ścisnął się aby utworzyć miejsce dla stworzenia; boskie naczynia (sefirot), utrzymujące boską energię, niezbędną dla tego, żeby świat był pełnią, upadek („rozbicie naczyń”); po rozbiciu naczyń, kiedy duża część Światła już weszła w nowe naczynia – sfirot, część iskier Boskiego Światła znalazła się w niewoli u samodzielnych sił zła, nazywanych skorupami – klipot, albo odwrotną stroną („sitra achra”); zadanie ludzkości polega na tym, żeby dokonać tikkun – przywrócić boskie iskry Bóstwu – dla którego niezbędnym jest zaprowadzić w świecie boski porządek i królestwo prawa. Kabała Luria – to własna interpretacja Zoharu, mądrość którego pojmował w samotności nad brzegami Nilu. Wśród Żydów rozpowszechniły się legendy o nadprzyrodzonej mądrości Luri i jego uczniów. W tych opowieściach Luria przedstawiany jest jako wielki prorok... 

Dziewięć Wibracji Osobowości - Enneagram

Czym jest Enneagram w Sufizmie 

Enneagram to system dziewięciu typów osobowości oparty na wykresie dziewięcioramiennej gwiazdy (gr. ennea „dziewięć”, gram „znak”), wprowadzony w XX wieku do cywilizacji zachodniej przez chilijskiego badacza Oscara Ichazo w 1970 roku. Według niego wywodzi się on z bliskowschodniej tradycji sufizmu, który wielce naucza o wartościach wibracji numerologicznych oraz typach osobowości, w tym o osobowości doskonałych. Istnieją dwa główne nurty postrzegania typologii ennegramu. Jeden z nich traktuje ją bardziej mistycznie (np. odniesienia do kabalistycznego Drzewa Życia) lub wręcz ezoterycznie i numerologicznie, podczas gdy drugi podchodzi do niej naukowo, często odwołując się do innych systemów, np. typów Junga. 

System enneagramu zakłada, że każdy człowiek należy przez całe życie do jednego z typów osobowości i tylko w jego obrębie może się rozwijać. To, jaki filtr postrzegania świata charakteryzuje daną osobę, zależy od tego, co w pierwszej kolejności zachwiało w dzieciństwie jej poczuciem bezpieczeństwa, która z emocji opanowała ją najsilniej i – wskutek tego – jaki mechanizm obronny wykształciła ona na samym początku. Enneagram nie jest systemem zamkniętym. To model złożony z wzajemnie powiązanych linii i triad – połączonych w trójki typów przejawiających wspólne cechy. Każdy człowiek kryje w sobie możliwości wszystkich typów, jednak najsilniej związany jest z jednym z nich. Osobowość dorosłego człowieka nie jest podatna na gwałtowne zmiany, możliwe jest jednak pojawianie się u każdego z typów Enneagramu cech innych typów – od jego skrzydeł lub od tych, z którymi jest połączony linią na schemacie osobowości.

Porównując system Enneagramu z wiedzą na temat zaburzeń osobowości – tak jak uczyniła to Helen Palmer, rezultaty prezentując w książce pt. Enneagram – można zauważyć wiele analogii: Enneagram zakłada, że w momencie utraty zdolności do obserwacji i analizy samego siebie każdy z typów zaczyna przejawiać patologiczne zachowania (zaburzenia). Enneagram nie jest schematem zaburzeń osobowości, a oprócz zachowań w stanie stresu opisuje też zachowania typów w stanie bezpieczeństwa lub normy. Porównanie to pomaga zrozumieć istotę podziału na typy. 

Jak wspomniano wyżej, system enneagramu dzieli ludzi na dziewięć typów. Każdy z nich jest sobie równy, jednak bywa, że niektóre cechy, charakterystyczne dla danego typu, są faworyzowane przez konkretną kulturę bądź społeczeństwo (np. praworządna i kierująca się ideałami Jedynka w czasach średniowiecza). Typy oznaczono cyframi, co powinno przywoływać skojarzenia z numerologią, jednak użyto ich, gdyż są one uniwersalne i neutralne i nie budzą żadnych skojarzeń w przeciwieństwie do określeń opisowych (np. Czwórka jako tragiczny romantyk), które mogą mieć często charakter pejoratywny. Ułatwia to także pracę badaczom z różnych krajów, którzy wymyślali własne nazwy dla każdego z typów. Podstaw enneagramu szukamy w numerologii orficko-pitagorejskiej tak samo jak gnostycyzmie i w późniejszym znacznie sufizmie. 

Skrzydła: Każda osoba reprezentująca dany typ przejmuje część cech od typów sąsiadujących. Zazwyczaj jeden z nich ma większy wpływ na osobowość takiej osoby. Mówi się wtedy o „skrzydle”, które jest zapisywane przy typie głównym (np. Dziewiątka ze skrzydłem Jedynki jako 9w1). Czasem jednak zdarza się, że oba oddziałują tak samo silnie lub tak samo słabo, co w numerologii przekłada się na typy X-1 oraz X+1. 

Symbol: Schemat Enneagramu, nazywany często jego mapą, złożony jest z koła i wpisanego w nie dziewięciokąta, połączonego dwoma liniami tworzącymi zamknięte cykle. Krótszy, w kształcie trójkąta równobocznego, łączy typy pierwotne triad: Trójkę – triady emocji, Szóstkę – triady intelektu i Dziewiątkę – triady instynktu. Drugi cykl łączy pozostałe typy w kolejności, którą przedstawia ułamek 1:7 = 0,142857142857... Pojawiają się tu cyklicznie te cyfry Enneagramu, z których żadna nie dzieli się przez 3. Tak tworzą się połączenia między niemal wszystkimi punktami. Trzeba pamiętać o numerologicznej Tetradzie i osobowości doskonałej w sufizmie, która wypadnie jako wibracja Dziesiątkowa oraz o Jedenastce - osobowości Posłańca Boga wedle Drzewa Życia Sefirotów. Drzewo Życia to coraz wyższe i doskonalsze osobowości, a ich niskie rzuty w Malkutach jako okręgi od Jeden do Dziewięć jako ziemskie odbicia duchowych osobowości Sfer Niebios, Sefir. 

Kierunki integracji i dezintegracji: Biorąc pod uwagę fakt, że każda z cyfr Enneagramu jest połączona z dwiema innymi cyframi linią, można odczytać, w jaki sposób dany typ będzie się zachowywał w momentach stresu i w chwilach komfortu, do jakich zachowań będzie zdolny, przyjmując postawę zdrową lub mniej zdrową. Odczytujemy to w następującym kierunku: 1–4–2–8–5–7–1, gdzie punkt komfortu znajduje się po lewej stronie danej cyfry (kierunek integracji), a punkt stresu po prawej (kierunek dezintegracji).

Odwrotna zasada obowiązuje w trójkącie: 3–6–9–3

Dla przykładu: punkt 8 jest punktem komfortu dla Piątek – kiedy Piątka przybiera postawę dojrzałą, potrafi działać równie skutecznie i szybko jak Ósemka. Ten sam punkt jest punktem stresu dla Dwójki – będzie ona odczuwać lęk przed byciem wykorzystaną oraz wściekłość na tych, którzy nie chcą spełnić jej potrzeb. Z kolei Jedynka, która zwykle traktuje życie bardzo poważnie, integruje się w kierunku Siódemki i zaczyna patrzeć na świat bardziej optymistycznie. Natomiast w stronę Siódemki dezintegruje się Piątka, która zatraca się w bezcelowej aktywności, szukaniu rozrywki i egoizmie.

Charakterystyka Dziewięciu Osobowości Enneagramu 

Genaralnie, każda osobowość enneagramu, to wibracja liczbowa cyfr od Jeden do Dziewięć. 

Typ nr 1 – Perfekcjonista (Słońce) 

Jest obowiązkowym, skrupulatnym realistą, żyje według swoich ściśle określonych zasad. Bardzo wymagający dla siebie i innych, wiecznie krytykujący samego siebie; życie to dla niego przede wszystkim obowiązek. Uważa, że tylko on może mieć rację i że na szczęście trzeba długo i ciężko pracować. W dzieciństwie grzeczne dziecko, od którego oczekiwano zbyt wiele.

Typ nr 2 – Dawca (Księżyc) 

Jest ciepły, troskliwy i opiekuńczy. Doskonale wyczuwa potrzeby innych i stara się je zaspokajać, aby w zamian zyskać miłość i akceptację. Skupiając się na innych, najczęściej zapomina o samym sobie i o własnych potrzebach. Może manipulować ludźmi, zmieniać się dla nich – często nie wie, kim tak naprawdę jest, i odpowiedzi na to pytanie szuka w innych.

Typ nr 3 – Wykonawca (Jowisz) 

Energiczny, często ekstrawertyczny, ufa swoim możliwościom i dąży do osiągnięcia kolejnego celu. Uważa, że na świecie liczą się tylko ci, którzy odnieśli sukces – zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym. Potrafi przybierać różne pozy i zakładać różne maski w zależności od tego, jaki wizerunek jest podziwiany w danej grupie. Swoją wartość mierzy ilością własnych sukcesów – ich brak lub niedobór uważa za porażkę i powód, dla którego inni mogą go odtrącić. U przedstawicieli tego typu częściej niż u innych diagnozuje się narcystyczne zaburzenie osobowości.

Typ nr 4 – Indywidualista (Rahu) 

Romantyk, jest wrażliwy, czuły, spostrzegawczy. Ma poczucie inności, wiecznie czeka na szczęście, które dopiero ma nadejść. Nie potrafi się zadowolić tym, co ma, tylko niezdobyte (i często nieosiągalne) rzeczy są dla niego pociągające. Osamotniony w świecie własnych burzliwych emocji, bywa egocentryczny. Dzięki takiej skrajności przeżyć potrafi doskonale zrozumieć drugiego człowieka, włączając w to nawet najciemniejsze strony jego psychiki.

Typ nr 5 – Obserwator (Merkury) 

Introwertyk, ciekawy świata, z potrzebą wiedzy o nim, analityczny i wnikliwy. Przeczulony na punkcie prywatności i niezależności. Uważa, że nie należy kierować się emocjami, ponieważ są one zbyt nietrwałe, a uzewnętrznianie ich to oznaka słabości. Stara się wszystko przemyśleć. Nie reaguje spontanicznie, zwłaszcza w zaskakujących go sytuacjach stara się odsunąć na bok, by dopiero potem przeżyć wszystko w samotności. Często jest przez to nieświadomy swoich prawdziwych uczuć. Potrafi podejmować na chłodno trudne decyzje.

Typ nr 6 – Lojalista (Wenus) 

Odpowiedzialny, godny zaufania, lojalny wobec rodziny i przyjaciół. Szuka ciągłego zagrożenia – tam, gdzie go nie zauważa, wyobraża je sobie. Jest obowiązkowy, zależy mu na sumiennej pracy w grupie. Oddany przyjaciel. Szóstka może być fobiczna lub kontrfobiczna – uciekać lub atakować w obliczu niebezpieczeństwa. Nadaje się do pracy w prawie: daje wiarę innym i potrafi sprawiedliwie wydawać wyroki.

Typ nr 7 – Epikurejczyk (Ketu) 

Energiczny, żywotny i optymistyczny. Z życia, które jest dla niego jedną wielką przygodą i zabawą, chce czerpać pełnymi garściami. Zawsze ma mnóstwo planów, a przyszłość widzi w kolorowych barwach. Trudno mu zrozumieć, że ktoś lub coś może stawać mu na drodze do szczęścia, bywa narcystyczny. Miewa problemy z koncentracją. Nie myśli o bólu i stara się go unikać za wszelką cenę, nawet jeśli oznacza to zaprzeczanie rzeczywistości.

Typ nr 8 – Szef (Saturn) 

Bezpośredni, pewny siebie, odważny i opiekuńczy. Nie boi się bronić tego, co dla niego ważne, przeważnie nie stroni od starć. Okazuje siłę, często jest ekspansywny. Wszystkiego chce więcej, jest zawsze najgłośniejszy i ciągle niezaspokojony. Jeśli się w coś angażuje, to z pełnym poświęceniem. Widzi świat w skrajnościach, w czerni i bieli. W dzieciństwie to niegrzeczne dziecko, które doszło do wniosku, że bycie grzecznym się nie opłaca.

Typ nr 9 – Mediator (Mars) 

Jest z natury dobry oraz wrażliwy. Poszukuje jedności z innymi ludźmi i ze światem wokół. Niezdecydowany, spokojny, powolny. Wie, czego chcą inni, ale nie wie, czego sam chce. W dzieciństwie jego potrzeby i opinie prawdopodobnie były ignorowane. Najbardziej uparty ze wszystkich typów Enneagramu. Potrafi zjednoczyć się z drugą osobą, pragnąć tego, czego ona chce, i pomagać jej. Podąża za innymi. Kiedy podejrzewa, że jest manipulowany, zatrzymuje się i ma nadzieję, że problem sam się rozwiąże. Ma trudności z podejmowaniem decyzji i z konstruktywnym działaniem.

Ośrodki intuicji

Każdy z typów ma trzy ośrodki intuicji: emocji, intelektu i działania (instynktu). U każdego są one ułożone w różnej kolejności jako ośrodek dominujący (główny), ośrodek wtórny i ośrodek trzeci – nieużywany. Typy 3, 6 i 9 tłumią ośrodek główny – przechodzi on na pozycję ośrodka trzeciego, a dwa pozostałe ośrodki są wykorzystywane w równym stopniu jako ośrodki wtórne. Wszystkie typy możemy podzielić w trójki, biorąc pod uwagę różne kryteria.

Dzieląc pod względem głównego ośrodka, jakim się kierują w życiu, oraz głównej emocji, dla Dwójek, Trójek i Czwórek będzie to intuicja uczuciowa i wstyd oraz wiążący się z nim głód uznania; dla Piątek, Szóstek i Siódemek – intuicja intelektualna i lęk, natomiast dla Ósemek, Dziewiątek i Jedynek – intuicja cielesna oraz gniew. Ponadto każdy z trzech typów przyporządkowanych do wydzielonych w ten sposób grup inaczej radzi sobie z główną emocją. W każdej trójce jest typ, który stara się poradzić sobie z problemem w najprostszy sposób, oraz dwa takie, które starają się obejść problem, szukając rozwiązania poza sobą lub w sobie. W grupie 2, 3 i 4 Dwójka jest ekstrawertyczna w tym sensie, że szuka uznania i akceptacji u innych ludzi (ale nie musi być ekstrawertykiem), Czwórka jest introwertyczna w tym sensie, że szuka akceptacji w sobie, a uznanie stara się zdobyć, zachowując się inaczej niż inni (ale nie musi być introwertykiem), zaś Trójka tłumi swój główny ośrodek emocji, a uznanie próbuje zdobyć najprościej – zapracowując na nie. W grupie 5, 6 i 7 lęk przed niebezpieczeństwem i cierpieniem zmusza Piątkę do ukrywania się w sferze intelektu, Siódemkę do wychodzenia światu naprzeciw, natomiast Szóstka tłumi swój główny ośrodek i wszędzie wypatruje zagrożeń, by móc ich uniknąć. W grupie 8, 9, 1 Ósemka uzewnętrznia agresję, walcząc z całym światem o władzę, Jedynka kieruje gniew ku sobie, krytykując się za niedoskonałości, a Dziewiątka tłumi swój główny ośrodek działania i z gniewem stara się uporać, unikając za wszelką cenę konfliktu i sytuacji, w których będzie musiała zająć określone stanowisko.

Koncentracja na czasie: Inny podział możemy uzyskać, biorąc pod uwagę kryterium koncentracji na czasie. Typy 4, 5 i 9 koncentrują się na przeszłości (u 4 i 5 działanie jest nieużywanym ośrodkiem trzecim, u 9 – tłumionym ośrodkiem), są to też typy najbardziej wycofane. 1, 2 i 6 skupiają uwagę na teraźniejszości (brak roztrząsania przeszłości czy zastanawiania się nad przyszłością – intelekt jako trzeci ośrodek), są to typy zależne od ludzi. 3, 7 i 8 koncentrują się natomiast na przyszłości (emocje nie grają większej roli, ważne jest to, co będzie jutro), są to typy agresywne.

Stosunek do życia: W odniesieniu do życia i innych ludzi, typy 2, 5 i 8 są zdobywcami (Dwójka zdobywa miłość, Piątka wiedzę, zaś Ósemka władzę); 3, 6 i 9 preferują mediację – wierzą w możliwość osiągnięcia kompromisu ze światem, a 4, 7 i 1 wybierają ograniczanie – wolą płynąć pod prąd. 

Bibliomancja i Chiromancja 

Bibliomancja to sztuka wróżenia przy użyciu świętych ksiąg. Polega na otworzeniu księgi na losowej stronie oraz wskazaniu wersu bądź fragmentu tekstu z zamkniętymi oczami. Odnaleziony fragment ma odpowiadać na nurtujące nas pytania, zawierać porady lub przepowiadać przyszłość. Fragmenty Pisma Świętego, czasem jakiejś mistycznej księgi, uważane są za niebiańską wyrocznię, odpowiedź anioła. 

Chiromancja to analiza znaków i linii z dłoni. To tajemna wiedza i nauka starożytna, sztuka dywinacyjna, wróżenie lub umiejętność odczytywania losów ludzkich z dłoni, uprawiana łącznie z numerologią i astrologią. 

Jasnowidzenie to zdolność umożliwiająca postrzeganie osób, zjawisk i przedmiotów w czasie i przestrzeni bez udziału percepcji zmysłowej, zdolność często przejawiana przez kabalistów, kohenów czy kahunów i szajchów sufickich. 

Feng shui po chińsku, Fusui po japońsku, Vastu w Indii to starożytna praktyka planowania przestrzeni w celu osiągnięcia zgodności ze środowiskiem naturalnym. Geomancja to praktyka wykorzystywania "pozytywnych energii" Ziemi i Kosmosu dla pozyskania lepszego zdrowia, szczęścia i harmonii z własnym otoczeniem. Geomancja to także obserwacja zarówno kształtu terenu jak i obiektów na nim się znajdujących, również symboli, miejsc kultu i innych znaków materialnych w otaczającej nas rzeczywistości. W Azji elementy geomancji zawarte są w filozofii i zasadach planowania otoczenia feng shui, fusui czy Vastu oraz naukach Vastoshpati (Wastoszpati). Jednym z narzędzi stosowanych w geomancji jest różdżkarstwo. 

Różdżkarstwo to technika radiestezji. Geomancja to praktyka wykorzystywania "pozytywnych energii" Ziemi i Kosmosu dla pozyskania lepszego zdrowia, szczęścia i harmonii z własnym otoczeniem. Geomancja to także obserwacja zarówno kształtu terenu jak i obiektów na nim się znajdujących, również symboli, miejsc kultu i innych znaków materialnych w otaczającej nas rzeczywistości. W Azji elementy geomancji zawarte są w filozofii i zasadach planowania otoczenia feng shui oraz fusui. 

Talizman to przedmiot magiczny z mistycznymi znakami, mający przynosić jego posiadaczowi szczęście lub chronić przed nieszczęściami. Talizmany zwane amuletami pełnią funkcje ochronne. Mistrzowie sufi znani są z robienia specjalnych talizmanów i amuletów dla swoich uczniów i ich rodzin. 

(Zapraszamy na warsztaty sufickie z elementami wiedzy kabalistycznej i enneagramu oraz wschodniej gnozy i hermetyzmu. Tradycja suficka jest bogata i bardzo szeroka, a przekazy inicjayjne niosą pradawne światło hermetycznej i kabalistycznej mądrości bractw prorockich.)