Sufizm i hezychazm - Praktyka Ścieżki Serca

Hezychazm i Sufickie Praktyki Duchowego Rozwoju 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty

SUFIZM jako ruch duchowy, jako mistyczne braterstwo oświeconych dusz kojarzony jest od zawsze z żarliwą modlitwą, głęboką kontemplacją, ascezą, fakirami i derwiszami, z duchowym śpiewaniem i tańczeniem. Przybliżamy sufickie ideały poprzez codzienne modlitwy i medytacje, które pomagają zrozumieć esencjonalne myśli i ideały pradawnych mistyków, ludzi duchowych działających pod natchnieniem pochodzącym od Boga Żywego! Suficka tradycja bardzo mocno opiera się na praktykach z sercem i w sercu, do tego stopnia, że często inne ośrodki skupienia zostają powiązane z sercem w postaci subtelnych stanów czy stacji rozwoju duszy na ścieżce wzrastania ku Bogu. 

Historycznie, podstawowe ideały duchowej praktyki sufich są silnie powiązane z całym bliskowschodnim ruchem modlitwy i medytacji serca w chrześcijaństwie znanym jako hezychazm, z grecka hesychasmos, hēsychía - z ruchem wyciszenia wewnętrznego i kontemplacji Boga w sercu oraz budzenia boskości duszy. Słowo hezychazm (gr. hezychia) oznacza pokój serca, pokój wewnętrzny, medytację. Bizantyjski ruch hezychazmu głosił możliwość ujrzenia Światłości Bożej dzięki intensywnej modlitwie serca, kontemplacji i specyficznym praktykom mistyczno-ascetycznym polegającym na wstrzymywaniu oddechu w trakcie modlitewnego wyciszenia. 

Hezychazm aż do XIV wieku rozwijał się razem z sufizmem, jako dziedzictwo wschodnich, bliskowschodnich tradycji modlitewnych i kontemplacyjnych, tak, że często nie odróżniano sufizmu od hezychasmu, który bardziej w końcu związał się ze wschodnim chrześcijaństwem kontemplacyjnym i mistycznym. Recytacji modlitwy serca, takiej jak: "Boże, zmiłuj się nade mną!", powinno towarzyszyć skupienie umysłu i serca. Warto spróbować niektórych pozycji ciała i technik oddychania proponowanych przez Ojców Pustyni i innych autorów o niej piszących. Początki hezychazmu wiążą się z praktykami mnichów z pierwszych wieków chrześcijaństwa, zamieszkujących pustynie w Egipcie, Palestynie i Syrii, a z tradycji tej obficie czerpał Prorok Muhammad oraz późniejsi nauczyciele i praktycy sufizmu. Największym zbiorem tekstów poświęconych hezychazmowi jest "Filokalia" - antologia pism duchowych chrześcijańskiego Wschodu. 

Na wschodzie utrzymuje się opinia, że twórcą hezychazmu od strony metod praktyki ascetyczno-mistycznej był Arseniusz Wielki (zmarły około 449 roku), który, usłyszawszy słowa „uciekaj, milcz i bądź spokojny”, porzucił błyskotliwą karierę nauczyciela na dworze cesarskim i zamienił ją na życie na pustyni. Pogłębienie duchowości tego prądu wiąże się z postacią świętego Symeona Nowego Teologa (949-1002), który go przybliżył do mistycyzmu. Hezychazm zmierza do scalenia osobowości ludzkiej przez nieustanną pamięć o Bogu (u sufich jest to zikar w sercu), co możemy osiągnąć przez „strzeżenie” naszych serc (qalb). Hezychazm można by zatem określić jako „modlitwę serca” oraz "kontemplację serca". 

Medytacje sufickie

Sufizm i medytacja czyli medytacje sufickie 

Medytacja suficka - Haqq - Prawda

Tradycja medytacji sufickich sięga okresu VI-VIII wieku do szkół kontemplacyjnej duchowości na Bliskim Wschodzie, w Arabii, Persji oraz Indiach. Esencją praktykowania sufickiej medytacji jest niewątpliwie osobista, regularna praktyka dla rozwoju duchowego. Dwa najwazniejsze aspekty sufickich praktyk duchowych to Zikr (Dhikr, Pamiętanie, Recytacja) oraz Medytacje Serca. Spotkania grupowe uczniów i uczennic sufickich dostarczają wiedzy na temat kontekstu wykonywanych praktyk oraz potrzebnego wsparcia merytorycznego. 

Medytacja suficka ma wielowiekową historię i tradycję. Już sam Prorok Muhammad (saws) znany był ze swej kontemplacyjnej natury, oraz z tego, iż wiele czasu spędzał na kontemplacji czy medytacji w grocie Hira. Właśnie w tej grocie na Wzgórzu Światła Jabal an-Nur dokonało się pierwsze koraniczne objawienie (ma'rifa). Medytacja, którą od wieków praktykują adepci związani z sufizmem nazywa się murakaba. Dosłownie oznacza "pilne czuwanie, pilnowanie, obserwowanie." W trakcie medytacji, murid (praktykant) kieruje się ku i czuwa nad swoim duchowym sercem (qalb), które jest duchowym łącznikiem między człowiekiem, duszą, a Bogiem. Tylko w sercu Bóg może udostępnić człowiekowi boską wiedzę (ma'arifa).

Codziennie wszyscy w mniej lub bardziej subtelny sposób doświadczamy cierpienia, czy to doznając dosłownego fizycznego lub psychicznego bólu, czy też odczuwając brak życiowej skuteczności w jakiejś dziedzinie, brak spełnienia czy niepełną harmonię w relacjach z innymi. Naturalną konsekwencją odczuwanego cierpienia jest poszukiwanie drogi jego usunięcia. Takie poszukiwania realizowali już od tysięcy lat jogini i mistycy w różnych tradycjach, wszyscy dochodząc do zgodnego wniosku, że rozwiązaniem jest praktyka medytacyjna. 

Medytacja suficka pozwala dostrzec swoje automatyzmy, uwarunkowania, które dostaliśmy niejako w spadku od rodziców, społeczeństwa etc., oraz pozbyć się ich, zyskując przez to poczucie autonomii, wolności i co za tym idzie – sprawnej twórczości w swoim życiu. Jedną z takich ścieżek medytacyjnych jest sufizm uniwersalny, który został przedstawiony na Zachodzie w latach 1910-1927 przez jednego z najwybitniejszych współczesnych mistyków Indii – Hazrat Inayat Khan, ucznia linii Chishty Hazrat Nizamuudin Auliya, acz bardziej pierwotną i głębszą jest cała suficka tradycja Chishtiyya, Sufi Chiszti (Ćiśti) z której obaj wielcy mistrzowie się wywodzili. 

Murakaba, medytacja i kontemplacja, jest sztuką wyłączenia się od zewnętrznych stymulacji (świata zewnętrznego) i skierowania swej uwagi w kierunku Boga za pomocą transmisji i specjalnych intencji (nijat) otrzymanych od mistrza czy nauczyciela sufickiego. Robi się to tylko dla Boga i z miłości do Niego. W ten sposób transmisje są wspomagane w trakcie medytacji. Murakaba oznacza siedzenie i kierowanie się z uwagą ku Bogu i oczekiwaniu na Jego błogosławieństwo i szczodrość. Tak jak podczas studiów należy się poświęcić, aby osiągnąć wiedzę uniwersytecką w zwykłej edukacji, na Ścieżce Sufickiej uczeń musi spędzić dużo czasu aby oczyścić wewnętrzne subtelne ośrodki świadomości. Tym sposobem i za sprawą łaski Boga uczeń z czasem osiągnie wiedzę duchową i bliskość Boga, rozwinie z głębi duszy boskie przymioty i atrybuty. 

Radha Tereska Buko - Tańce Sufi w Polsce

Radha Tereska Buko - Tańce Światowego Pokoju 

Przyjeżdża do Polski od początku lat 90-tych XX wieku. Prowadzi Tańce Światowego Pokoju, z angielska The Dances of Universal Peace (DUP). Wraz z innymi liderami ruchu tańczących sufich prowadzi wieczory z sufickimi tańcami dla tworzenia pokoju na świecie, głównie w USA, ale także w Europie, w tym w Polsce. Aby uczestniczyć w tych zwykle wielce inspirujących zajęciach prostych tańców i śpiewów sufickich nie trzeba mieć wcześniej kończonych kursów muzyki, śpiewu ani tańca. Sufi Murid na Wschodzie bardzo lubią tańczyć, a Samuel Lewis - uczeń Hazrat Inayat Khan i Pir Vilayat Inayat Khan - w latach 60-tych XX wieku zainicjował szeroki i uniwersalny ruch Tańców Światowego Pokoju, The Dances of Universal Peace. Radha Tereska Buko to amerykańska nauczycielka polskiego pochodzenia, szczęśliwa matka, żona i babcia dla kilkoro wnuków. 

Radha Tereska Buko

Radha Tereska Buko po raz pierwszy do Polski przyjechała na zaproszenie Pir Ofiel Chishty w początku lat 90-tych XX wieku i była jedną z pionierek, które prowadziły taneczne i śpiewane zajęcia z grupami zainteresowanych i murid sufickich w Polsce. Radha Tereska Buko jest starszą liderką Tańców Światowego Pokoju w  Burlington, w stanie Vermont w USA. Niektóre z warsztatów śpiewu, muzyki i tańca sufickiego prowadzi tam w celu zdobycia środków niezbędnych na przyjazdy do Polski, aby móc swobodnie uczyć polskich murid i sympatyków Tańca Sufi. Pomimo zaawansowanego wieku, obowiązków matki, żony i babci, jest bardzo aktywna i szczerze oddana nauczaniu sufickich form tanecznych wprowadzonych przez Pir Samuel Lewisa (1896-1971), ucznia Hazrat Inayat Khan w latach 60-tych XX wieku. Radha Tereska Buko tańców sufickich uczy w ramach struktur Międzynarodowego Zakonu Sufi (SOI - The Sufi Order International) oraz w ramach SRI - Sufi Ruhaniat International (dawniej SIRS) Pir Samuel Lewisa. 

Tańce Światowego Pokoju - TŚP - to wspólna duchowa praktyka suficka w tanecznym ruchu, umożliwiająca poznanie własnego wnętrza oraz poczucie boskości. W większości wykorzystuje ona słowa mocy lub inaczej sufickie wasify oraz dhikry, także uniwersalne mantry, melodię i ruch pochodzące z różnych zakątków świata, w tym szczególnie z indyjskiego sufizmu. Te trzy elementy połączone w jedno, to wspaniałe narzędzie pozwalające rzucić światło na nasz dotychczasowy sposób funkcjonowania w życiu a także bardziej poznać i zrozumieć siebie. Spotykamy się aby razem tańczyć, śpiewać, muzykować i twórczo medytować, odkrywać w sobie wewnętrzne bogactwa, dzielić się ze sobą swoją obecnością, odczuciami i doświadczeniami. 

Na warsztat TŚP warto zabrać  ze sobą wygodne buty lub grube i ciepłe skarpety do tańca, wodę do picia, ale najbardziej proste instrumenty muzyczne jak bębenki, tamburyna, grzechotki, także gitarę czy skrzypce, jeśli ktoś gra bardziej profesjonalnie. Zapraszamy wszystkich którzy chcą tańczyć dla pokoju, jedności i miłości, i których pragnieniem jest realizacja marzeń boskiej duszy oraz żywe i prawdziwe spotkanie z drugim człowiekiem. 

Asasyni - Bractwo Wojowników Starca z Gór

ASASYNI - Wielkie Bractwo Wojowników Starca z Gór 

Islam, Szyizm, Ismaelici, Asasyni 

Szejch Hassan ibn Sabbah

W VII wieku na Półwyspie Arabskim pojawił się islam jako nowa religia objawiona przez Boga Jedynego. Początkowo powstało jedno państwo, zwane kalifatem. Rozpadło się ono na wiele mniejszych, walczących ze sobą. Islam podzielił się na dwa odłamy: sunnitów i szyitów, z których wyłaniały sie kolejny gałęzie. Jedną z nich byli izmailici (ismaelici). W XI wieku z izmailitów wyodrębnili się nizaryci, nazwani tak od imana Nizara. W Europie zyskali rozgłos jako asasyni kojarzeni ze sztukami walki saracenów. Nazwę tę Europejczycy przyjęli od muzułmańskich wrogów nizarytów. Tajemnicza wspólnota Ismailitów pojawiła się już w VII wieku, ale pierwotnie nazwę odnoszono do całego islamu, gdyż jej nazwa wzięła się od imienia syna Abrahama Izmaela i jego niewolnicy Hagar, a oznacza 'Bóg słyszy'. Wyznawcy tego nurtu stawiali na rozwój osobowości, kształcenie, uwolnienie umysłu z wszelkich ograniczeń, religijną ascezę i ezoterykę. 

Szyizm, Shia, trzeba interpretować w ogólnym kontekście islamu. Szi’ę tworzą ci, którzy uznają, że prawo następstwa po Proroku Muhammadzie należy się wyłącznie jego rodzinie oraz tym, którzy kierują się rodziną Proroka – ahl al-bajt - jako źródłem inspiracji i dążenia ku rozumieniu objawienia koranicznego przekazanego przez Proroka Muhammada. Członkowie jego rodu są pośrednikami, przez których nauki i łaska – czyli baraka – objawienia docierają do wszystkich szyitów. W pewnym sensie szyizm jako nurt religijny można nazwać islamem Alego, tak samo jak sunnizm można w pewnym sensie nazwać islamem Abu Bakra. Wewnątrz tego odłamu społeczności muzułmańskiej zwanego szi’ą wydziela się kolejne ugrupowanie w zależności od liczby imamów uznawanych po Proroku Muhammadzie. Zasadniczą część szyitów, zarówno liczbowo jak i ze względu na centralne położenie w tradycyjnym układzie religijnym, stanowią szyici uznający dwunastu imamów. 

Istnieje też szyizm uznający siedmiu imamów zwany inaczej isma’ilizmem (ismaelityzmem), a także szyizm uznający pięciu imamów, czyli zajdyzm. Szyizm uznający dwunastu imamów jest oficjalną religią Persji, gdzie większość ludności należy do tej szkoły. Również połowa ludności Iraku uznaje ten szyizm, ma on wielu zwolenników w Indiach, Pakistanie, Afganistanie, Libanie i niektórych krajach Afryki Wschodniej. Isma’ilizm jest bardziej rozrzucony geograficznie, ma znaczną liczbę zwolenników w Indiach, Pakistanie, Afryce Wschodniej, mniejsze społeczności isma’ilickie spotyka się w wielu krajach takich jak Iran, Syria i Egipt. Natomiast zajdyzm jest rozpowszechniony dziś w Jemenie Północnym, większość ludności tego kraju to zajdyci. Istnieją też mniejsze grupy takie jak alawici w Syrii, druzowie w Syrii i Libanie, które oderwały się od głównego korpusu szyitów tworząc heterodoksyjne wspólnoty. Szyici są nurtem bardziej elitarnym, stanowią około jednej piątej wszystkich muzułmanów, ale wpływ szyizmu na całe życie intelektualne i duchowe w islamie jest znacznie większy niż wynikałoby z liczby wyznawców. 

Pir Vilayat Inayat Khan - 1916-2004

Pir Vilayat Inayat Khan - Wielki Mistrz Zakonu Sufich SOI 

Pir Vilayat Inayat Khan (1916-2004)

Pir Vilayat Inayat Khan (PVIK) - w języku urdyjskim: ولايت عنایت خان‎ - urodził się 19 czerwca 1916, w Londynie, w Anglii - zmarł 17 czerwca 2004 we  Francji w Suresnes. Pir Vilayat Inayat Khan był nauczycielem medytacji, kontemplacji i rozwoju duchowego we wschodnich tradycjach sufickich zakonu Sufi Chishti mającego siedzibę w Indii. Większość swojego dzieciństwa i młodości PVIK spędził w Anglii oraz we Francji. 

Nauczanie prowadzone przez Pir Vilayat Inayat Khan opiera się na pracy jego ojca i mistrza Hazrat Inayat Khana (1887-1927), który nauczał czegoś w rodzaju Sufizmu Uniwersalnego odnosząc się do głównych linii sufickiego nauczanie ze Wschodu, w tym głównie do tradycji Sufi Chishti i Nizamudiniyya oraz Naqshibandhi, Suhrawardi, Qadaria oraz Rifai. Sufizm rodem z Indii często przypomina, że wszystkie religie są promieniami i światłem tego samego Słońca, co jest jego specyfiką, bardzo nielubianą przez islamskich fanatyków salafickich czy wahhabickich. 

Mistrz Hazrat Inayat Khan (HIK) na krótko przed swoją śmiercią, jeszcze w 1926 roku, inicjował swego syna, Vilayat Inayat Khan (19.06.1916 – 17.06.2004) jako swojego następcę, duchowego sukcesora i mistrza założonego Ruchu Sufickiego (The Sufi Movement), chociaż ten był zaledwie małym dziesięcioletnim chłopcem, którym zajmowała się matka - Ora Ray Baker. Współcześnie, ten suficki zakon HIK oraz jego odnogi (Ruch Suficki) uważany jest za skrajnie liberalny i nawet w niektórych aktywnościach odbiegający od oryginalnych nauk sufickich kultywowanych w Indii, zajmując się chociażby propagowaniem pewnych tradycji z mistyki chrześcijańskiej, co jest oczywiście aktywnością poboczną, służącą także przedstawieniu sufickich poglądów na to jak wyglądało pierwotne chrześcijaństwo. 

Qahira Qalbi Jalelah Fraley

Jalelah Engle Fraley - Qahira Qalbi (1933-2011) 

Dnia 29 października 2011 roku odeszła jedna z największych nauczycielek sufickich, a dla tysięcy murid w Polsce, mistrzyni i przewodniczka duchowa, Qahira Qalbi (Qahira Qulbi), znana także jako Jalelah Fraley. Odeszła w pokoju, w domu swojej córki, Tana Fraley Johnson, pod dobrą opieką i z duchowym wsparciem, gdyż córka Qahiry Qalbi jest także Czeragą sufickiego Powszechnego Nabożeństwa (Universal Worship). Murszida Qahira Qalbi po raz pierwszy przyjechała do Polski na przełomie września i października 1988 roku, razem z Murszidem Atumem O'Kane'em, na zaproszenie polskiego wielkiego mistrza sufickiego, Pir-ul-Mulkh Hazrat Ofiel Chishty. 

Murshida Qahira Qalbi - Jalelah Engle Fraley

Qahira Qalbi urodziła się wcześnie rano, o poranku w dniu 10 lipca 1933 roku, w Staten Island, w Nowym Jorku, nosiła kilka imion, w tym Jalelah, Patricia, Darlene, Landa, Engle, oraz Fraley. Odeszła także o poranku, o godzinie 5 minut 16, a jej prochy po dokonanej tydzień później kremacji zostały z samolotu rozsypane do Oceanu. Tana, córka Qahiry Qalbi, bardzo serdecznie dziękuje wszystkim osobom, które wspierały jej mamę do ostatnich chwil, zarówno energetycznie i duchowo, jak i materialnymi datkami na jej utrzymanie i leczenie. Uroczyste Powszechne Nabożeństwo Pogrzebowe odbyło się 19 listopada 2011 roku w Camarillo w Kalifornii, w USA, w dużej sali udostępnionej przez Zjednoczony Kościół Metodystyczny. 

Qahira Qalbi przez wiele lat była zwierzchniczką Sufickiego Zakonu Uzdrawiania. W czasie jej licznych pobytów w Polsce wspólnie z sufickim mistrzem Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty inicjowała kilka tysięcy osób do Sufickiego Zakonu Uzdrawiania. Przewodniczyła także przez wiele lat sufickiej wspólnocie Abode w USA, pełniła także funkcję Starszego Nauczyciela Duchowego i Przewodniczki Odosobnień jako Murszida Zakonu Sufi w USA. Rodzice Qahiry Qalbi, Fatha and Bakhti Engle byli bezpośrednimi uczniami i bliskimi współpracownikami Hazrat Inayat Khana, który po raz pierwszy rozpowszechnił nauki sufickie tradycji Nizammunidijja Czisztijja w Ameryce i Europie. Qahira Qalbi wielce zasłużyła się polskiemu ruchowi sufickiemu, zakonowi sufi w Polsce, gdy od 1988 roku przyjeżdżając do naszego kraju nieomal co roku rozprzestrzeniała sufizm. 

Atum Thomas O'Kane - 25 lat pracy w Polsce

Murszid Atum Thomas O'Kane - obchodzi 25 lat pracy duchowej w Polsce 

Murszid Atum Thomas O'Kane (Seattle, WA, USA) 

Atum Thomas J. O'Kane (Urodzony w 1945 roku) jest sufickim Murszidem - starszym nauczycielem i przewodnikiem duchowym Zakonu Sufi w USA, praktykującym ścieżkę suficką od końca lat 60-tych XX wieku. O Atumie O'Kane można powiedzieć, że w Polsce stał się wielkim przyjacielem ścieżki serca, czyli Sufizmu, który w Polsce za sprawą Pir Ofiel Sufi zagościł już z początkiem lat 80-tych XX wieku. W kwietniu 1988 roku na zaproszenie klubu Athanor oraz Pir Ofiel Chishty przyjechał do Polski wraz z innymi duchowymi nauczycielami z całego świata by w Krakowie poprowadzić tygodniowe seminarium, którego głównym tematem była mistyczna ścieżka sufich. 

Atum Thomas O'Kane w trakcie zajęć sufickich, na prośbę Ofiela Sufi udzielił pierwszych inicjacji do zakonu sufickiego Inayati w tym czasie również powstała idea rozpowszechnienia tej ścieżki duchowego rozwoju i transformacji w Polsce. Atum O'Kane raz w roku, zwykle na początku sierpnia prowadzi tygodniowy program na obozie sufickim w Alpach w Szwajcarii, w okolicach Olivone w kantonie Ticino. 

Atum Thomas O'Kane jest przewodnikiem duchowym i psychologiem. W swojej pracy korzysta między innymi z dokonań Carla Junga oraz praktyk Mistycyzmu Chrześcijańskiego, a także z nauk Teilharda de Chardin, jest certyfikowanym członkiem Gildii Duchowego Przewodnictwa skupionej na głębi psychologicznej Karola Junga. Atum O'Kane posiada doktorat z psychologii transpersonalnej oraz posiada tytuł magistra doradztwa psychologicznego, jest nauczycielem Międzynarodowego Zakonu Sufi, przez 12 lat był także jego sekretarzem generalnym oraz Zwierzchnikiem Szkoły Ezoterycznej Zakonu Sufi w USA. Od wielu lat prowadzi seminaria i odosobnienia sufickie w Ameryce, Europie i Ziemi Świętej. Jest założycielem Mandorla, dwuletniego programu przewodnictwa duchowego w Niemczech. Na wielu uniwersytetach w USA i Europie pracował i pracuje jako uczelniany profesor kontraktowy, ceniony wykładowca z zakresu psychologii transpersonalnej. 

Rosyjski indeks ksiąg zakazanych represjami cerkiewnymi

Rosyjski indeks ksiąg zakazanych

Rosja cenzuruje literaturę w oparciu o dyrektywy prawosławnej cerkwi, wraca zatem prawosławna inkwizycja chrześcijańska znana ze swego ekstremizmu i ordynarnego barbarzyństwa, nie tylko zresztą w dawnej Aleksandrii. Wygląda na to, że rosyjska czy raczej prawosławna, cerkiewna wersja cenzury ideologicznej polega na tym, że oprócz zakazania kilku może rzeczywiście ekstremistycznych dzieł, zakazuje się kilkaset takich, których jedyną winą jest to, że propagują poglądy religijne czy społeczne alternatywne do zepsutej moralnie, obłudnej ideologii prawosławnego, chrześcijańskiego, inkwizycyjnego i zawsze zbrodniczego kościelnictwa. 

Cerkiew morduje Koran w Rosji

Choć Geert Wil­ders - pra­wi­co­wy po­li­tyk ho­len­der­ski, znany ze swo­ich an­ty­imi­granc­kich i an­ty­islam­skich po­glą­dów - i po­dob­ni mu pro­wo­ka­to­rzy lubią ape­lo­wać o za­ka­za­nie Ko­ra­nu jako tek­stu eks­tre­mi­stycz­ne­go, mało kto bie­rze ten po­mysł na po­waż­nie. Być może za wy­jąt­kiem Rosji, gdzie 20 wrze­śnia 2013 roku sąd w No­wo­sy­bir­sku zde­le­ga­li­zo­wał tłu­ma­cze­nie tej świę­tej księ­gi czczo­nej przez 1,2 mi­liar­da miesz­kań­ców Ziemi. Po praw­dzie cho­dzi o jedno z kilku tłu­ma­czeń do­stęp­nych w kraju, a dla samych muzułmanów Koran to oryginał po arabsku, a tłumaczenie Koranem nie jest. Tę kon­kret­ną wer­sję, au­tor­stwa azer­skie­go teo­lo­ga, Emira Ku­li­je­wa, uzna­no za nie­le­gal­ną w związ­ku z pro­mo­wa­niem eks­tre­mi­zmu po­przez ”wy­gła­sza­nie twier­dzeń o wyż­szo­ści mu­zuł­ma­nów nad oso­ba­mi in­nych wy­znań”, ”ne­ga­tyw­ne oceny osób nie ma­ją­cych nic wspól­ne­go z re­li­gią is­la­mu”, ”po­zy­tyw­ne oceny agre­syw­nych dzia­łań mu­zuł­ma­nów prze­ciw­ko nie-mu­zuł­ma­nom”, oraz pod­bu­rza­nie do prze­mo­cy. 

Nie po­win­no ni­ko­go za­sko­czyć, że takie orze­cze­nie - które au­to­ma­tycz­nie umiesz­cza Koran Ku­li­je­wa na kra­jo­wej czar­nej li­ście lek­tur – obu­rzy­ło wielu ro­syj­skich mu­zuł­ma­nów. Wpły­wo­wa Rada Mu­ftich po­tę­pi­ła de­cy­zję, a Ku­li­jew ma mie­siąc na zło­że­nie od­wo­ła­nia. Zakaz ten za­ska­ku­je o tyle, że wła­dze ro­syj­skie nie­wie­le sko­rzy­sta­ją na zra­że­niu do sobie 15 procent po­pu­la­cji, w tym znacz­nej więk­szo­ści miesz­kań­ców re­pu­blik ta­kich jak Ta­tar­stan i Basz­kor­to­stan, o krnąbr­nych re­pu­bli­kach kau­ka­skich nie wspo­mi­na­jąc. Czy to moż­li­we, że nie­kom­pe­tent­ny sąd wy­rwał się przed sze­reg czy też Rosja zaczyna ostrzejszą walkę zislamizmem w wersji radykalnej. Być może, ale z dru­giej stro­ny inna ważna or­ga­ni­za­cja is­lam­ska orze­cze­nie po­par­ła, gdyż uważa, że w Koranie dla religii istotne są wersety pokojowe i metafizyczno-duchowe. Ge­ral­di­ne Fagan, spe­cja­list­ka od za­gad­nień re­li­gii w Rosji do­no­si, że przed­sta­wi­cie­le Wszech­ro­syj­skie­go Mu­ftia­tu – kon­ku­ren­cyj­ne­go w sto­sun­ku do Rady Mu­ftich – po­par­li de­cy­zję sądu za­ka­zu­ją­cą radykalnego, ekstremistycznego, tłu­ma­cze­nia Ku­li­je­wa. Jak prze­ko­ny­wa­li du­chow­ni, jego radykalna i mniejszościowa wer­sja ”wpi­su­je się w po­glą­dy szko­ły sa­la­fic­kiej, w tym ekstremizmu wahabickiego, a nie is­la­mu tra­dy­cyj­ne­go dla mu­zuł­ma­nów w Rosji”. 

Uczniowie Nowicjusze – Sufi Murid 2013

Sufi Murid 2013 - Uczniowie Nowicjusze

Bayat to ceremonia inicjacyjna przyjęcia nowicjusza do ścieżki duchowej drogi mistyków wschodnich, inicjacja do zakonu sufi. Zwykle raz lub dwa razy w roku, często w rocznice URS wielkich znanych mistrzów sufickich przeszłości celebrowane są sufickie inicjacje dla nowicjuszy. Bajat, bayat to głęboka, pełna znaczenie duchowa inicjacja, błogosławieństwo przyjęcia ucznia sufickiego przez mistrza zakonu sufickiego. Sufi stosują bayat, rodzaj inicjacji, który jest opisany w Koranie 48:10 "Zaprawdę, ci, którzy składają tobie przysięgę wierności, przysięgają Bogu! Ręka Boga jest położona na ich rękach. A ten, kto złamie przysięgę, złamie ją przeciw sobie samemu. A ten, kto wypełnił zobowiązanie wobec Boga, ten otrzyma od Niego nagrodę ogromną". 

Taniec Derwiszy

Bajat to Przymierze z Bogiem i linią sukcesji Świętych Mistrzów Duchowych, pakt duchowy i ryt inicjacyjny na Ścieżce Sufi (Tarika). Ten pakt, przymierze, zawiera się w istocie pomiędzy Allah Bogiem, Absolutem, a Jego służebnikiem i wielbicielem, łączy i unifikuje ucznia (murid) z jego przewodnikiem (murszid) oraz Allah Bogiem. Podczas Bajat (Bayat) istnieje święty moment w którym duchowa energia (Baraka, Światło Boże) duchowego łańcucha (silsila) przechodzi od murszida do murida. Umożliwia to muridowi bezpieczną duchową podróż pod ochroną Boskiej Ochrony i Łaski i z Boską Pomocą przeciwko siłom zła, ciemności i mroku. 

Prorok i Sufi Muhammad stworzył tę ceremonię kiedy pozwalał swoim kompanom brać swoją rękę i przysięgać wierność i miłość wobec Allah Boga i jego Posłańca. Składanie przysięgi jest więc inicjacją w większości zakonów i bractw sufickich. Nowi derwisze otrzymują błogosławieństwa i obietnice duchowej ochrony na całej ścieżce życia. Bayat jest także akceptacją danego szejka czy murszida jako swojego przewodnika duchowego. Porzucenie mistrza przewodnika jest równoznaczne z duchowym i moralnym upadkiem, z porzuceniem Boga i Proroka. 

Sufickie tańce pokoju z Mistrzem Ofielem

TAŃCE SUFICKIE DLA POKOJU Z MISTRZEM OFIELEM 

Mistrz Suficki Ofiel Chishty naucza tańca derwiszów od 1982 roku, a od wiosny 1988 roku sprowadził do Polski wszystkie znane formy tańców sufickich (Sufi Dance), włącznie z tańcami światowego pokoju oraz tańcami derwiszów perskich. Sufizm stanowi oddzielną charyzmatyczną szkołę mistyczną wiodącą do gnozy, która często posługuje się muzyką, śpiewem i tańcem jako intensywną metodą duchowego rozwoju. Praktyki duchowe tańczących sufich są w Polsce coraz bardziej popularne, a wszystko za sprawą Mistrza Ofiela Chishty (Ćiśti)! Współcześnie tańce derwiszów, tańce sufich kojarzy się z sanktuarium Mevlana w Konya w Turcji oraz z sufickim Zakonem Mevlevi Chishty, jednak wiele sufickich szkół, bractw i zakonów praktykuje duchowe tańczenie. 

Mistrz Sufi – Ofiel Chishty

Sufizm wskazuje nam drogę do odnalezienia naszego wyższego, czystego jaźni, wyższej duszy (malakuti), stanowiącej jakość różną od niższego ludzkiego ego (nafs), czy od niższej, zwierzęcej duszy (bashar). Sufi to poszukujący wędrowiec (salik), który kroczy drogą transformacji ku przebudzeniu poprzez odrzucenie zewnętrznych wydarzeń, scenariuszy, automatyzmów i nałogów. Osiągnięcie celu otwiera drogę do przejścia inicjacji, a potem oświecenia, iluminacji, a następnie krystalizacji ciała, energii, duszy i świadomości w zintegrowaną całość.

Taniec Sufich to intensywna praktyka, dynamiczna medytacja, przeplatająca się z relaksacją. Tańce sufickie znane też w formie tańca wirujących derwiszów stanowią psychofizyczną praktykę, której nadrzędnym celem jest odkrycie swego prawdziwego przeznaczenia i prawdziwej tożsamości. Taniec sufi reprezentuje dynamiczną formę medytacji polegającą na odpowiednim zestawie ruchów.

Ilahinoor – Ofiel Sufi Mistrz Uzdrawiania

Ofiel Sufi Mistrz Uzdrawiania Boskim Światłem 

Boskie Światło, Ilahinoor (IlahiNur) ma dobre właściwości uzdrawiające i często jest postrzegane jako spływ niebiańskiego deszczu światła lub deszczy boskiej energii leczniczej. Łagodzi ból, rozpuszcza cierpienie, oczyszcza z negatywnych emocji i złych myśli, rozpuszcza energetyczne zalążki chorób , eliminuje rozmaite zaburzenia, szczególnie takie, które u swego podłoża mają złe relacje z Istotą Bożą, z samym Bogiem, aniołami czy mistrzami duchowymi żyjącymi na ziemi. Illahinoor to boska energia, która nie tylko uzdrawia, ale delikatnie skierowuje człowieka na Ścieżkę Światłości. Mistrz Ofiel Sufi (Pir Ophiel Sufi) posiada ponad 30 lat doświadczenia z praktykowaniem sufickiego uzdrawiania i wprowadził już w mistykę i uzdrawianie sufickie kilka tysięcy osób w całej Polsce. 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Sufi

Na rozpoczęcie jesieni, w dniach 20-22 września 2013 gościliśmy wielkiego mistrza sufickiego Pir-ul-Mulkh Sufi Ofiel Chishty w Polsce. Mistrz Ofiel Sufi nauczał między innymi metod uzdrawiania z pomocą boskiego światła Ilahinoor, a także rozwijał inne aktywności Sufickiego Zakonu Uzdrowicieli. Illahinoor to bardzo starożytna metoda przekazywana sekretnie przez sufickie szkoły, bractwa i zakony. Boskie Światło, Illahinoor otacza istotę Boga jako mistyczny Boski Płaszcz Ochronny. Nic ciemnego ani mrocznego nie wchodzi do boskiego świata, nie dotyka ani Boga ani mieszkańców Niebios. Dotknięcie Istoty Światła jest jednym z ważnych początkowych sekretów mistycznej Drogi Sufi (The Sufi Way). 

Sufizm Uniwersalny

DUCHOWOŚĆ SUFIZMU UNIWERSALNEGO

Przesłanie sufizmu przyniesionego z Indii do krajów Zachodu jest bardzo bogate we wszelką duchową wiedzę oraz mistyczną praktykę. Najstarsza i najbardziej metafizyczna tradycja suficka z Indii znana jest jako Ćiśti, a na Zachodzie pod nazwami takimi jak Sufizm Uniwersalny, Zakon Sufi, Droga Sufich, Ruch Suficki, Akbariyyah, Chishtiyyah. 

Tradycja sufizmu uniwersalnego – jak większość tradycji Indii i Bliskiego Wschodu – opiera się na inicjacyjnej metodzie przekazu praktyk i błogosławieństw w relacji Nauczyciel-Uczeń czyli Murszid – Murid. Aby subtelny przekaz, jakim jest nauczanie medytacji i praktyk jej towarzyszących, był skuteczny, musi opierać się na zaufaniu ucznia do nauczyciela i nauczyciela do ucznia. W związku z tym tradycyjnie uczeń poszukuje nauczyciela czy mistrza, który go inspiruje i budzi jego zaufanie, i co za tym idzie, także ścieżkę duchowości i mistyki, która budzi jego inspirację i wdzięczność. 

Pir-ul-Mulkh Ofiel Chishty

Nauczyciel suficki udziela uczniowi wskazówek, a uczeń podążając ścieżką medytacyjną i wprowadzając wskazówki w życie niejako sprawdza, eksperymentuje czy i w jaki sposób dokonuje się przez to transformacja. Każdy uczeń jest inny, wymaga innego podejścia i dlatego kontakt z nauczycielem jest tak ważny. To nauczyciel jest tu elementem porządkującym kontekst praktyki. Gdy uczeń jest gotowy, nauczyciel po wielu latach praktyki może wyznaczyć go również na nauczyciela. W ten sposób tradycja jest przekazywana przez setki lat. Oczywiście każdy kolejny nauczyciel naucza w trochę inny sposób, jednakże esencja przekazu jest zachowana.

Historia sufizmu i zakonu sufi w Polsce

Sufizm i szkoły sufich w Europie i USA

Historia sufizmu na Zachodzie, w Europie i w USA zaczęła się z początkiem XX wieku, a tutaj wspominamy także o tych tradycjach, które dotarły także do Polski. Jednym z pierwszych odnotowanych przypadków osoby inicjowanej do jakiegokolwiek Zakonu Sufi jest Rosjanka Isabelle Eberhardt. W 1900 roku Isabelle Eberhardt, niezwykła Rosjanka, lepiej znana jako pionierska badaczka, została inicjowana do Zakonu Qadiri w Tunezji w wieku 23 lat, jednakże była to wyjątkowa inicjacja, nie związana z żadną suficką społecznością i musimy uznać ją za wyjątek, uczyniony przez Szejka Qadiri, który był pod wrażeniem Pani Isabelle Eberhardt i chciał jej okazać swoją życzliwość. W każdym razie, nic dalszego nie wynikło z jej inicjacji, gdyż zmarła cztery lata później tonąc w błyskawicznej powodzi. Sufi czasem udzielają nawet wyższych wtajemniczeń osobom, co do których przeczuwają ich bliską śmierć lub ciężkie życiowe przejścia. 

Początki sufizmu linii Akbariyya na Zachodzie miały miejsce w Północnej Afryce, a krótko potem w Egipcie dzięki Ivan Agueli, szwedzkiemu malarzowi mieszkającego w Paryżu. Ivan Agueli był zainteresowany duchowością i ezoteryką – był on członkiem Paris Theosophical Society – a szczególnie tą formą, która utrzymuje, że wszystkie religie są aspektami jednej prawdy. Spotkał się z sufizmem i został inicjowany jako Uczeń Duchowy – Murid w czasie swej pierwszej podróży do Egiptu, w 1897, o czym zaświadcza Nutrizio. 

W 1907, podczas jego drugiej podróży do Egiptu, został inicjowany jako nauczyciel duchowy przez sufickiego szejka: ‘Abd al-Rahman ‘Illyash al-Kabir, który był nie tylko głową mniej znanej linii Zakonu Shadhili, lub bardziej Arabiyya-Shadhiliyya, ale co ważniejsze, był zainteresowany czymś, co można by nazwać islamskim uniwersalizmem. Wywodził on te nauki od osoby Sufi Ibn ‘Arabiego (XII w.) oraz był on również członkiem Wewnętrznego Zakonu Sufi zwanego Akbariyya (nazwanego tak raz po Ibn ‘Arabim, do którego często odnoszono się imieniem ‘Akbar‘, Największy, a dwa po Cesarzu Akbarze, mogolskim Imperatorze Indii, wielkim religijnym uniwersaliście). Aktualnie ezoteryczne filie Akbariyya (Alawiyya, Shadhiliyya, Hamidiyya) żyją własnym życiem także w Paryżu jak i w Szwajcarii, Danii, Szwecji czy Hiszpanii, a i oczywiście w Polsce. Działają jednak jako ezoteryczne, małe ukryte grupki Uczniów o niewielkiej aktywności i praktycznie niejawnie!

Pir-o-Murshid Hazrat Syed Abu Hashim Madani – Chishtiyyah

Powszechnie uważa się, że Zachodni Zakon Sufi szkoły Nizammunidiyya założony przez Hazrat Inayat Khan (ucznia Hazrat Hashim Madani) na Zachodzie w 1910 roku był pierwszą organizacją suficką, jednak nie jest to do końca prawdziwe, gdyż od 1907 roku działał w Europie Suficki Zakon Shadhili z Północnej Afryki, który jednak był bardziej sekretny i tajemniczy oraz tradycyjnie przyjmował tylko mężczyzn, co nie sprzyjało popularności i nagłośnieniu jakie uzyskał bardziej liberalny Zakon Nizammunidiyya przyjmujący także kobiety. 

Pir-ul-Mulkh Sufi Ofiel Chishty

Mistrz, nauczyciel i przewodnik duchowy Ścieżki - Pir-ul-Mulkh Sufi Ofiel Chishty - przez licznych uczniów duchowych znany serdecznie jako Ofiel Sufi lub Ofiel Ćiśti (Chishti, Chishty) prowadzi nieprzerwanie autentyczne nauczanie sufickie, w tym jako jedyny prowadzi autentyczne ceremonie sufickich inicjacji dla nowicjuszy, dla muridin w Polsce i Europie Środkowej od 1982 roku.  

Pir Ofiel Sufi to wszechstronny, świetnie wykształcony w metodach terapii, mistyki i duchowości Mistrz Życia. Uważany jest za jednego z najlepszych znawców sufizmu w Europie, wykładowców, praktyków medytacji, uzdrawiania oraz nauczycieli metod mistyki sufickiej w Polsce i Europie Środkowej. Pierwsze eksperymenty z sufizmem i sufickim uzdrawianiem rozpoczął już jako dziecko w szkole podstawowej, na przełomie lat 60-tych i 70-tych XX wieku. Wiedzę z zakresu zielarstwa odziedziczył po matce i babciach, które były tradycyjnymi zielarkami. 

Pir-ul-Mulkh Szajch-ul-Maszajch S. A. O. Chishty

Nauczyciel i przewodnik suficki udziela uczniowi wskazówek, a uczeń podążając ścieżką modlitewną i medytacyjną i wprowadzając wskazówki w życie niejako sprawdza, eksperymentuje czy i w jaki sposób dokonuje się przez to transformacja. Każdy uczeń jest inny, wymaga innego podejścia i dlatego kontakt z nauczycielem jest tak ważny. To nauczyciel jest tu elementem porządkującym kontekst praktyki. Gdy uczeń jest gotowy, nauczyciel po wielu latach praktyki może wyznaczyć go również na nauczyciela. W ten sposób tradycja jest przekazywana przez setki lat. Oczywiście każdy kolejny nauczyciel naucza w trochę inny sposób, jednakże esencja przekazu jest zachowana.

Pir-ul-Mulkh Szajch-ul-Maszajch A. O. Chishty - Murshid Ofiel Sufi - Pir A.O.C. - jest sukcesorem i dzierżawcą kilku tradycyjnych linii sufickiego nauczania i praktykowania, w tym tradycji ezoterycznych Batini (al-Batiniyya) i Ahl Haqq, duchowego oddania z regionu Indii, Persji i Pakistanu (as-Subudhiyya), tradycji uniwersalizmu duchowego Akbari (al-Akbariyya), a także śpiewających i tańczących sufich oraz derwiszów Ćiśti z angielska zapisywanych Chishty lub Chishti (al-Chishtiyya).

Z sufickimi praktykami Din-e-Illahi Pir Akbara zetknął się już w młodości w latach 70-tych XX wieku. Nieco później z perskim sufizmem tradycji al-Akbariyya - Szajcha Akbara i Pir Akbar Dżelaluddin al-Morya Khan Ćhishty. Większość formalnych inicjacji i wtajemniczeń w sufickich szkołach oraz uprawnienia i nominacje do reprezentowania tradycji sufickiej otrzymał w początku lat 80-tych XX wieku jako ukoronowanie wielu duchowych poszukiwań, praktyk, modlitw i medytacji nakierowanych na duchowość, mistykę i gnozę (marefat).

W 1983 roku został Szajchem (Mistrzem; pisane także shaikh, sheikh, szejch, szejk, šayh) tradycyjnej starej szkoły as-Subudhiyya as-Sufiyya, której korzenie sięgają przełomu IX i X wieku e.ch. W 1987 roku otrzymał najwznioślejsze duchowe nominacje i tytuły z rąk wielkiego mistrza i przewodnika duchowego zakonów sufi al-Akbariya i al-Chishtiyya, Pir Suachani al-Hajiji, zostając w szczególności uhonorowany tytułami Szajch-ul-Maszajch (Mistrz Mistrzów) oraz Pir-ul-Mulkh (Mistrz Ziemi, Mistrz Planety).

Pir-ul-Mulkh Szajch-ul-Maszajch Sufi A.O. Chishty

W 1988 roku otrzymał także inicjację do Zakonu Sufi w linii sukcesji Hazrat Inayat Khan z rąk Murszida Atuma Thomasa O'Kane i Murszidy Qahiry Qalbi - stając się szybko, jako doświadczony już mistrz i nauczyciel suficki Szajchem (Przedstawicielem w 1988) i Murszidem (Przewodnikiem Duchowym w 1989) w Międzynarodowym Zakonie Sufi z rąk Pir Vilayat Inayat Khana - także adepta sufickiej tradycji Nizami Chishty (an-Nizamuddiniyya al-Chishtiyya).

Mistrz Ofiel Sufi jako jeden z pierwszych nauczał między innymi metod uzdrawiania z pomocą boskiego światła Ilahinoor. Jest to bardzo starożytna metoda przekazywana sekretnie przez sufickie szkoły, bractwa i zakony, w tym szczególnie przez Zakon Sufi al-Akbariyya. Boskie Światło, Illahinoor otacza istotę Boga jako mistyczny Boski Płaszcz Ochronny. Nic ciemnego ani mrocznego nie wchodzi do boskiego świata, nie dotyka ani Boga ani mieszkańców Niebios. Dotknięcie Istoty Światła jest jednym z ważnych początkowych sekretów mistycznej Drogi Sufi (The Sufi Way).