Ścieżka Otwarcia dla duchowego urzeczywistnienia

Ścieżka Otwarcia to praktyczne przybliżenie duchowego urzeczywistnienia oferowanego wszystkim poszukującym przez Drogę Sufi (ang. The Sufi Way, The Sufi Path) - sukcesyjną linię uniwersalnego sufizmu powstałego za sprawą syryjsko-perskiego  mistyka Hazrat Abu Iszaq Szami Cziszti* (Mistrz Syryjczyk; Urs od 941 roku) w czasach końca I tysiąclecia e.ch., w ówczesnym perskim Chorasanie. Hazrat Abu Ishaq Shami Chishti, był uczniem znakomitego charyzmatycznego mistrza Hazrat Mumshad Ilw Dinawari, pochodził ówczesnej Syrii (Asz-Szami), przez większość długiego życie, ponad 60 lat mieszkał w Chisht w Chorasanie, a na koniec życia powrócił do Syrii, gdzie dokonał mistycznego żywota w Akkah pobliżu pogranicza mistycznej wówczas Syrii i Damaszku. 

Duchowe treningi i odosobnienia Ścieżki Otwarcia prowadzone są w kilku krajach europejskich, w tym szczególnie w Polsce, która już w latach 80-tych XX wieku stała się za sprawą Pir-ul-Mulk A. Ofiel Chishty europejskim centrum sufizmu. Programy Ścieżki Otwarcia poświęcone są głębszemu bezpośredniemu doświadczeniu naturalnego pierwotnego stanu czystej świadomości, czystego umysłu, czystych intencji, bezegoistyczności, niedualności, jedności i zjednoczenia, a także jako stan duchowego przebudzenia i oświecenia. Ścieżka Otwarcia to proces naturalonego oświecenia, jasności duszy, który możliwy jest do zrealizowania nieomal dla każdej ludzkiej istoty. 

Ścieżka Otwarcia bazuje na naukach i praktykach sufickiej tradycji rozwoju duchowego i gnozy kultywowanej od 1500 lat - tradycji, która opiera się na swoich starszych siostrach, żydowskiej kabale, helleńskiej gnozie i chrześcijańskiej mistyce (hezychazm) - jednakże sama nie ogranicza się do żadnej doktryny teologicznej jako wyłącznej, swobodnie czerpie ze wszystkich doktryn to, co potrzebne jest duszy dla jej indywidualnego i społecznego rozwoju. Ścieżka Otwarcia jest ze swojej natury bardzo otwarta, ukazując sposoby i metody praktycznego osiągnięcia oświecającego doświadczenia duchowego. Styl prowadzenia medytacji, modlitw, adoracji, praktyk wazif i dhikrów, ćwiczeń oddechowych, styl grupowych jak i indywidualnych warsztatów odosobnieniowych (ang. retreat workshops) uwzględnia metody często stosowane zarówno na Bliskim Wschodzie, w Persji i Środkowej Azji oraz w Indii czy Pakistanie (dawna kraina Sindhu). 

Dodatkowo, Ścieżka Otwarcia oferuje na bazie Drogi Sufi szeroką gamę różnych programów praktyki, odosobnień (ang. retreat) czy rekolekcji, a także indywidualnego kierownictwa duchowego ze strony najbardziej doświadczonych europejskich oraz indyjskich nauczycieli, przewodników i mistrzów duchowej drogi rozwoju i wzniesienia świadomości. Każda osoba uczestnicząca w programach Ścieżki Otwarcia (ang. The Open Path, the Opening Path) może zostać Punktem Światła, Zalążkiem, Ziarnem, wokół którego zgromadzi się przyszła grupa praktykujących Drogę Sufi. 

Munir Voß odszedł do wieczności

Jak podała na portalu "The Sufi Remembrance Project" Saki Lee, w dniu 15 marca 2018 odszedł do wieczności jeden z największych i najbardziej znanych europejskich sufickich derwiszów, przewodników odosobnień i wspaniałych sufickich nauczycieli (murszidów) - MUNIR VOß (Munir Voss). 

Murshid Munir Voß - 1951-2018

Smutna to wiadomość dla sufickiego Zakonu Inayati czyli dawnego Międzynarodowego Zakonu Sufi na Zachodzie, szczególnie dla tych, którzy poważniej traktowali suficką ścieżkę duchowego wzrostu podejmując okresowe intensywne praktyki odosobnieniowe, rekolekcyjne (retreat) w milczeniu i poście. Wiele osób pamięta sześcio-, dziesięcio-, 21 i 40-dniowe odosobnienia medytacyjne z Munirem Voß. Od około 40 lat Munir Voß bywał corocznie na letnim obozie sufickim w Alpach Szwajcarskich, gdzie prowadził zarówno grupowe jak i indywidualne odosobnienia sufickie w stylu wschodnich sufich i derwiszów. Munir Voß prowadził także odosobnienia (rekolekcje) wielkanocne, podróżował nauczać sufickiej tradycji do Indii czy Olivone w Hiszpanii i wielu innych krajów, w tym wielokrotnie prowadził warszataty sufickie i odosobnienia w Polsce, skąd wielu adeptów i adeptek sufickich pamięta Munira Voß jeszcze nawet z końca lat 80-tych XX wieku, gdyż pierwsze odosobnienie sufickie prowadził w Polsce w 1989 roku, później przez wiele lat corocznie przyjeżdżając do naszego kraju i szkoląc także liderów odosobnień. 

Kabała - podstawowe pojęcia i zasady

KABAŁA - definicje, pojęcia, zasady, symbole. Kabała, gnoza i sufizm. 

Kabała, Kabbalah leży w zainteresowaniu osób zgłębiających nauki i praktyki sufickie, chociażby dlatego, że z dawnej kabały wyłoniła się gnoza, a z kabały i gnozy razem wyłonił się sufizm. Kabała -> Gnoza -> Sufizm - to taki ciąg przyczynowo-skutkowy, dzięki któremu od 1400 lat wszyscy zainteresowani duchowością, mistyką, ezoteryką i misteriami mogą cieszyć się przywilejem praktykowania w licznych szkołach sufickich pod kierunkiem mistrzów i przewodników duchowych niosących boskie światło duchowego orędzia zawartego w dawnej kabale i gnozie oraz osiągnąć poziom oświeconego wglądu gnostycznego (Marefa, Gnosis). Kabała to Babcia (Dziadek), Gnoza to Matka (Ojciec), a Sufi Tariqa to Córka (Syn) w globalnej tradycji duchowości, mistyki i ezoteryzmu czy hermetyzmu. 

Menorah - świecznik kabalistyczny

Kabała oznacza dokładnie z hebrajskiego i greckiego „qabbala” lub "qabbalah", czyli „tradycja” lub hebrajskie „otrzymywanie”. Są to duchowe, mistyczne i ezoteryczne nurty tradycji judaistycznej próbujące wyjaśnić jak można osiągnąć najwyższy poziom świadomości. Nauka kabały pochodzi jeszcze z czasów Drugiej Świątyni w Jerozolimie. Głównymi dziełami kabały są: Tora, Sefira, Sepher Jezirah („Księga Stworzenia”), Talmud dziesięciu sefirot, Ec Haim, Bahir, dzieła Ari, Sefer chasidim oraz Zohar. Nurt ten jest szczególnie popularny wśród wyznawców żydowskich, ale także wśród praktyków gnozy oraz sufizmu. Wiedza o Stwórcy, wyższym świecie, czyli Kabała była przekazywana przez kabalistów ustnie i pisemnie. Pierwsza księga Kabały "Tajny anioł", "Anioł Tajemnicy" lub "Księga Anioła Raziela" - "Raziel ha-Malach" została napisana jeszcze przez Proroka Adama. Kabała rozwijana była przez Proroków: Seta, Henocha, Noego, aż do czasów Abrahama - najważniejszego Mistrza Kabalistów. W okresie między Pierwszą i Drugą Świątynią rozpoczęło się studiowanie Kabały w zorganizowanych grupach kabalistów. 

Kabała, Kabbalah, opiera się na objawieniach, których doświadczyli święci prorocy w dalekiej przeszłości. Kabaliści uważają, że tylko dzięki znajomości tajemnej wiedzy można odszyfrować te prastare zapiski. Tym sposobem można poznać ukrytą naturę Stwórcy i przewidzieć jego przyszłe czyny. W interpretacji świętych tekstów ważną pomocą ma być poszukiwanie przyczyn oraz zrozumienie przykazań Boga oraz wewnętrznego sensu wydarzeń opisanych w Torze. Rdzeniem Kabały jest system filozoficzny zakładający stworzenie wszechświata przy pomocy Sefir oddzielających go od boskiego ideału. Nauka ta opisuje zasady dokonywania aktu stworzenia i stanowi podstawę do dedukcji roli człowieka w zbawianiu świata. Jak wskazuje sam hebrajski termin „kabbalah” (קבלה) studiowanie w Kabale jest niczym innym jak otrzymywaniem od Boga Stwórcy Jego Światłości w tzw. „indywidualnym sterowaniu” we wnętrzu człowieka pragnącego doznawać nadprzyrodzonego kontaktu ze swoim Stwórcą, Eloah JHWH. Przekazywanie doświadczeń na kabalistycznej drodze poznawania Boga (Eloah, El, Elohim) prowadzone jest według metodyki Świętych Mędrców Izraela, przystosowanej do właściwości każdego pokolenia: za pomocą ksiąg, w grupie studiujących, pod kierunkiem nauczyciela, Nauka kabały prowadzi do głębszego zrozumienia praw życia i świata, co pozwala człowiekowi, narodom i ludzkości poprawnie orientować się w życiu, a przede wszystkim jest relacją z Elohim (Bogiem) i El Shaddaj (Wszech-Stwórcą), Bogiem Abrahama dającego w przymierzu z nim miejsce na istnienie w JEGO świecie wszystkim ludziom bez względu na kolor skóry i narodowość. 

Muraqaba - medytacja suficka

MURAQABA - Medytacja suficka, jej stadia i metody  

Muraqaba, murakaba, muraaqaba, murakebe - po arabsku: مراقبة - to sufickie słowo oznaczające medytacje i kontemplacje. Dosłownie jest to arabski termin oznaczają "doglądanie", "czuwanie", "zatroszczenie się", "dopilnowanie", „czekanie”, „ochranianie” lub "mieć oko na coś/kogoś". Metaforycznie, pokazuje to, że wraz z medytacją, osoba czuwa nad czymś, dogląda czegoś czy troszczy się o coś, co wedle sufich jest pracą duchową doglądania i zatroszczenia się o duchowe serce czy samą boską duszę w sercu, co oczywiście wymaga sporej wiedzy o sercu i duszy, o otoczeniu oraz środowisku serca i duszy, a także o Stwórcy serca i boskiej duszy. Generalnym celem muraqaba jest tak głębokie skupienie się na Bogu, aby realnie doświadczyć Obecności Boga. 

Medytacja Suficka - Ajmer, Indie

Aby praktykować muraqaba radzi się zorganizować zaciszne miejsce, spokojną komnatę czy chociaż mały pokoik, oświetlony niezbyt mocno ani niezbyt ciemny, w którym łatwo się skupić, odprężyć i zaabsorbować sprawami metafizycznymi. Miejsce do praktykowania musi dawać poczucie bezpieczeństwa, bez osób które przeszkadzają, hałasują, indagują. Potrzeba dobrych warunków dla pełnego skupienia umysłu i uwagi na przedmiocie medytacji. Praktyki ćwiczeń koncentracji i medytacji wykonuje się w przeznaczonych do tego pozycjach ciała, w tym szczególnie w siadzie skrzyżnym (tureckim) oraz w siadzie klęcznym, z wyprostowanym tułowiem i rozluźnionym ciałem. 

I. Etapy i stany Muraqaba

Istnieje kilkanaście etapów czy pięter albo stanów medytacji zwanych maqamat (po arabsku: مقامات stadia, etapy, piętra, fazy, stacje) w których sufi i derwisze szeroko ujmują oraz kategoryzują swoją drogę wzniesienia na duchowe wyżyny ku niebiosom. Kategoryzacja etapów medytacji jest nieco arbitralna czy schematyczna, a każdy stopień czy etap miewa wiele podpoziomów czy odmian, zatem nie zawsze łatwo komuś bez głębszego doświadczenia rozeznać się w owych głębiach duchowej podróży ku boskiej świadomości. Podczas procesu przebudzenia i oświecenia, niektóre etapy mogą się połączyć i zlewać lub wzajemnie na siebie zachodzić, szczególnie jeśli chodzi o etapy sąsiadujące ze sobą. 

Poznawanie Jaźni (Gnoza Ego) 

1. Ghanood (Senność, ospałość, półsen)

Ghanood (ghanud to początkowy etap praktyki medytacyjnej (muraqaby). Kiedy człowiek rozpoczyna praktykowanie medytacji, zwykle wchodzi w senny czy półsenny stan medytacyjny, a czasem wręcz notorycznie zasypia, nawet siedząc w pozycji lotosowej. Z upływem czasu i postępu w praktyce osoba medytująca przechodzi w stan pośredni pomiędzy śnieniem a czuwaniem, na pogranicze zaśnięcia i jawy, snu i czuwania. Osoba zwykle pamięta, że coś się w takim stanie działo czy widziało, jednakże nie jest zwykle w stanie wyszczególnić dokładnie co się wydarzyło. Na tym etapie, każda próba medytowania bywa lekiem nasennym, gdyż powoduje zasypianie, a już szczególnie medytowanie wieczorem przed snem kończy się zwykle zaśnięciem. Niestety, bardzo wielu praktykujących rozmaite medytacje, nawet przez wiele lat, pozostaje na tym początkowym etapie, nie opuszcza tego pierwszego piętra praktykowania (siedzenie medytacyjnego). Sztuką jest tutaj nauczyć się trwać w świadomości pomiędzy jawą, a snem, ale jednak nie zasypiać, jak to się zdarza większości praktykujących ze słabszą motywacją i słabą wolą.