Gatheka - Pierwsza lekcja sufizmu
Słowo Sufi pochodzi od aramejskiego i arabskiego słowa Safa lub Saf, dosłownie znaczy Czysty, Święty, Mądry - nieskalany sporami, konfliktami, egotycznymi występami i promowaniem własnego ja, wolny od małego ego. W języku greckim słowo Safa przyjmuje postać Sophia, w spolszczeniu Sofia, i oznacza Mądrość, podobnie jak Sufi - Czysta Mądrość Boża. Mówi się, że zalążek Sufizmu istnieje od początku ludzkości, gdyż Mądrość jest duchowym dziedzictwem człowieka, dziedzictwem dusz oczyszczonych. Dlatego żadna szczególna osoba nie może być podawana jako założyciel sufizmu, gdyż mistycyzm czy sufizm był wyraźnie objawiany i szeroko rozpowszechniany w czasach, gdy świat ludzi się intensywniej duchowo rozwijał. O sufizmie mówi się, że jest on tasawwuf - duchową stroną, istotą wszystkich objawionych religii, duchowością, mistyką i gnozą wielkich tradycji objawionych przez proroków. Sufizm historycznie wywierał wpływ na wszystkie tradycje religijne jakie pojawiały się w obrębie jego występowania. Na wschodzie mawia się, że suficka umysłowość zrodziła się wśród semickich ludów Arabii i Bliskiego Wschodu, duch oddania i uwielbienia Boga oraz pewien ezoteryzm czy hermetyzm wywodzi się z Persji, a duchowe dopełnienie sufizmu pochodzi z Indii.
 |
| Hazrat Pir Tahir Pak Subuh |
Naturą Sufich jest Czystość, Świętość, Czysta Mądrość, a słowo Safa wskazuje na czystość myśli, uczuć, intencji, na czystość umysłu i duszy. Sufi jest istotą duchową oczyszczoną ze wszelkich naleciałości światowego emocjonalizmu i prymitywizmu. Sufi nie jest pomieszany sprzecznymi wpływami i dążeniami otoczenia, jest wolny od wpływów otaczającego świata. Sufi z natury oczyszcza się aż do rdzenia swej istoty, aż do głębi duszy, utrzymuje Boga na najwyższym piedestale, nie pozwala ziemskim ograniczeniom i rozróżnieniom odzwierciedlić się w swoim sercu, które odzwierciedla jedynie Boga i trwa w łączności mistycznej z Bogiem. Z czystą naturą Sufich nie mogą się zmieszać ani wpływy złego czy dobrego towarzystwa, ani dogmaty poszczególnych wiar czy wierzeń, ani obcowanie z ludźmi niskich czy wysokich klas społecznych. Wpływy świata zewnętrznego nie mylą, nie wywołują pomieszania, nie zmieniają czystego stanu wnętrza duszy Sufich. W swojej adaptatywności Sufi pokazuje żywy ideał Powszechnego Braterstwa Duchowego.
Współcześni pisarze często czynią błędy pisząc o sufizmie jako o perskiej filozofii czy ezoterycznej stronie islamu, a niektórzy trwają w błędnym przekonaniu, iż są to wpływy wedanty czy buddyzmu na islam lub mistyka muzułmańska. Niektórzy patriotyczni pisarze orientalni określają sufizm jako pochodną islamu ażeby zabezpieczyć wiarygodność ich własnej religii czy jej stronnictwa, podczas gdy pewni pisarze zachodni usiłują wygrać sufizm dla chrześcijaństwa. W rzeczywistości, zgodnie z uświęconą historią jaką Sufi dziedziczyli z pokolenia na pokolenie, jasno wynika, iż sufizm nigdy nie stanowił własności żadnej rasy, narodu, kultury, religii, ponieważ różnice i cechy własne są właśnie iluzjami, błędami postrzegania, zaciemnieniami, brudami, z których uczniowie suficcy się oczyszczają. Sufi poprzez oczyszczenie się od ziemskich iluzji, rojeń ideologicznych, omamień i przywidzeń ożywia głęboko duchowe, wpisane w istotę każdej ludzkiej duszy boskie nauki moralne ujmowane pojęciami takimi jak Światło, Prawda, Harmonia, Piękno i Miłość, a przez to uzyskuje stan wyrzeczenia się egotycznych brudów, cieni i skalań ze swojej powierzchni i osiąga wyzwolenie ze wszystkich ograniczonych ziemskich punktów widzenia, także w dziedzinie nauk moralnych. Duchowość i mistyka posiada wiele dobrych wznoszących aspektów, jednak Sufi zmierza ku Ścieżce Prawdy i Objawienia, swemu ostatecznemu celowi, ku totalnemu pojednaniu z Bogiem, z Istotą Absolutną, Najwyższą i Ostateczną.
