Alawici i ezoteryczny sufizm szyicki

Alawijja - ezoteryczny suficki islam, jego nurty i tradycje w Syrii, Turcji i Iranie

Alawici, Alewici, Bektaszyci, Nizaryci, Ahl-e-Haqq - ezoteryzm szyicki, sufizm

Alawizm z języka arabskiego: علوية‘Alawīyyah, nusajryzm po arabsku: Nuṣayrī نصيريون − prąd religijny, duchowy i mistyczny w sercu prawdziwego islamu, wywodzący się od Muhammada Ibn Nusayra an-Namiri który zmarł około 873 roku, nazywanego Bramą (Bab) Prawdy (al-Haqq) - Bab-al-Haqq. Ich najwybitniejszym teologiem był żyjący w X wieku Husajn ibn Hamdan al-Chasibi. Czczą Hazrat Ali ibn Abi Taliba, pochodzą od isma'ilitów. Muhammad Ibn Nusayr an-Namiri lub Ibn Nusayr to wybitny uczeń jednego z dwunastu imamów, Hasana al-Askari, który ogłosił się jego i Muhammada al-Mahdi'm przedstawicielem i odrzucił autorytet Czterech Zastępców. Wyznawcy nauk duchowych Ibn Nusayra są zwani alawitami. Ojczyzną jest Dżabal an-Nusajrija lub Anasrija - góra Nusajrija w górach Libanu, a także w rejonie Alepo, Hama i przy granicy z Turcją. Pierwotna nazwa pochodzi od twórcy tej wiary Muhammada ibn Nusajra zmarłego w roku 873. Nazwa kojarzona jest również ze słowem nusrani - chrześcijanin. Alawici ewoluowali dzięki naukom Husayn ibn Hamdan al-Khasabi zmarłego około roku 970 A.D. 

Alawici - Syria, Turcja i Liban - występowanie zielony kolor

Alawici wedle potocznej wiedzy są zwolennikami ograniczonej reinkarnacji, pozostającymi pod rzekomym wpływem neoplatonizmu, a wiele ich wierzeń wykazuje silny wpływ chrześcijaństwa, zaratustrianizmu i rzekomo kultów astralnych. Celem wyznawcy czy zwolennika alawizmu jest przejście do sfery gwiazd poprzez siedem wcieleń. Alawici noszą często chrześcijańskie imiona i obchodzą święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Nie odbywają pielgrzymek do Mekki i nie uznają salaficko-wahabickiego szariatu. Alawickie kobiety nie noszą także zasłon na twarzach, gdyż są normalne. W przeszłości blisko współpracowali z francuskimi władzami kolonialnymi, a część z nich przyjęła nawet chrześcijaństwo. W 1922 roku i w latach 1925-1936 władali własnym państwem ze stolicą w Latakii. Od 1946 roku wcieleni do Syrii.

Alawici stanowią około 7-17 procent ludności Syrii i praktycznie sprawują w tym kraju władzę od czasu objęcia rządów przez prezydenta Hafiza al-Assada 12 marca 1971 roku (kariera wojskowa była jedyną możliwością awansu społecznego dla alawitów, co ułatwiło im później przejęcie władzy w kraju i utrzymanie jej). Szyici uznają ich za muzułmanów, ale wśród sunnitów zdania są podzielone - wielu uważa ich za niewiernych, szczególnie sunnickie mordercze sekty salafitów i wahhabitów zwalczają okrutnie alawitów - dokonując ich eksterminacji. Podobnie jak jest to u Jazydów, Alawitą można się tylko urodzić a zostać pełnoprawnym członkiem wspólnoty dopiero w wieku 15 lat. Dzieci są wprowadzane w tajniki wiary etapami a proces inicjacji trwa dosyć długo. 

Liczebność alawitów:

Syria - 2 500 000

Liban - 100 000

Turcja - kilkadziesiąt tysięcy przy granicy syryjskiej

Wzgórza Golan - 2000, w Ghajar

Turcja - alewici to około 20 milionów wyznawców (ciągle terroryzowanych przez reżim sunnicki) 

Alawici uważają też, że niewierni (kafir) oraz ludzie, którzy negują wielkość Imama Ali, będą karani poprzez reinkarnację w zwierzęta (w tym w świnie i psy). W przypadku nagannego zachowania alawici mogą też odradzać się jako chrześcijanie, którzy jednak cały czas mają szansę na odrodzenie jako alawi. Reinkarnacji można podlegać wielokrotnie. Alawici wierzą, że gwiazdy na Mlecznej Drodze są urzeczywistnieniem dusz wiernych. Według nich, wszyscy ludzie pierwotnie przebywali na pierwszej gwieździe, jaka pojawiła się na świecie, jednak z powodu nieposłuszeństwa ludzi, spadła ona z firmamentu na ziemię. Prawdziwym celem Alawity, jest więc teraz przebycie 7 wcieleń, które pozwolą mu z powrotem dotrzeć do sfery gwiazd i w ten sposób połączyć się z Hazrat Ali Murtazą. 

Na przestrzeni wieków, alawici byli dziesiątkowani przez katolickich krzyżowców, Mameluków, Turków oraz samych współwyznawców, walczących między sobą z powodu znacznych niekiedy różnic przekonań czy rytuałów, wynikających z odmiennego kształtowania się poszczególnych odłamów w ciągu całych pokoleń. Historia alawitów pod pewnymi względami przypomina dzieje Kurdów, a szczególnie Jazydów, których wierzenia niekiedy są bardzo zbliżone do alawickich. Przywołując kilka historycznych faktów z ich burzliwej historii, można wspomnieć o roku 1097, kiedy to katoliccy krzyżowcy dokonali ludobójczej masakry alawitów, uznając ich za muzułmanów. Jednak później, już po fakcie, gdy dowiedzieli się, że tak naprawdę nimi nie są, zaczęli ich tolerować a niekiedy nawet pomagać im w wewnętrznych sporach i rozgrywkach. W XII wieku, muzułmański uczony sunnicki i założyciel sekty salafitów, a prekursor sekty wahhabizmu, Ibn Taymiyya, a ściślej, Abu al-Abbas Taqi al-Din Ahmad ibn Abd al-Salaam ibn Abdullah ibn Tayymiya al-Harrani, wydał złowieszczą fatwę, czyli salafickie orzeczenie prawne o charakterze zbrodniczej klątwy inkwizycyjnej, w którym upoważniał rzekomych muzułmanów (charydżytów, salafitów), tych rzekomo prawdziwych, fundamentalistycznych oprawców, do prowadzenia świętej wojny przeciwko alawitom, usprawiedliwiając ich zabijanie oraz przejmowanie ich własności, o ile nie wykażą skruchy i nie nawrócą się na salafizm czy póxniej na wahhabizm z którego wywodzi się dzisiejsza al-Kaida i tak zwane Państwo Islamskie - bandy zwyrodniałych terrorystów ludobójców. 

Ramadan - miesiąc postu saum

RAMADAN - Miesiąc postu sufich, fakirów, derwiszów i muzułmanów   

Ramadan - arab. رمضان, ramaḍān; urdu, paszto, czecz. ramzān; per. i tur. ramazān – to tradycyjny dziewiąty miesiąc kalendarza muzułmańskiego. Dla muzułmanów wszelkich nurtów jest święty, gdyż w tym miesiącu rozpoczęło się objawianie Świętego Koranu – archanioł Gabriel (arab. Dżibril) ukazał się Świętemu Prorokowi Muhammadowi, przekazując kilka wersów przyszłej świętej księgi islamu. Ramadan jest tradycyjnym miesiącem wielbienie Boga, mistycznej ascezy, miesiącem modlitwy oraz studiowania Świętego Koranu. Nie śpij zbyt dużo, praktykuj duchowe oddanie, praktykuj dużo salat (modlitwy), praktykuj dużo wudu (wudhu) - przeganiania sił zła, przeganiania demonów i szejtanów (szatanów), praktykuj duchowo (latihan kedżiwan). Szczególnie ostatnie dziesięć dni miesiąca ramadan, oprócz poszczenia w dzień praktykuj dużo wielbienia i oddania Bogu (Subhanahu wa ta'ala). Dzienny czas postu wyznacza lokalny wschód i zachód słońca, co do minuty! 

Nazwa Ramadan pochodzi od słowa Ramd,  co oznacza ,,żar słońca''. Powiada się Ramada al-Saai'mu, czyli wnętrze człowieka stało się gorące z pragnienia wywołanego postem. Nazwa ramadan ma pochodzenie islamskie, wcześniej miesiąc ten był nazywany Naatiq. Miesiąc ten nazywa się ramadan, ponieważ: 

1. Poszczenie w tym miesiącu wywołuje gorąco i palenie wywołane pragnieniem;

2. Oddawanie czci Jedynemu Bogu w tym miesiącu wypala ślady grzechu w człowieku;

3. Pobożność człowieka w tym miesiącu wywołuje w jego sercu to potrzebne ciepło miłości do jego Stwórcy i innych ludzi.

Podczas trwania ramadanu od świtu do zmierzchu (około 15 minut po zachodzie słońca) porządnemu muzułmaninowi (wierzącemu w Boga) powyżej 10 roku życia nie wolno spożywać żadnych pokarmów, pić żadnych napojów, palić tytoniu, używać kosmetyków, uprawiać seksu (saum). W nocy seks jest dozwolony, oprócz dziesięciu ostatnich dni ramadanu. W tym czasie nie wolno kłamać powołując się na Allah Boga, Świętego Proroka i jego zastępców czy następców. Zabronione jest także zwilżanie gardła rozpyloną cieczą, zanurzanie całej głowy w wodzie, robienie lewatywy czy wywoływanie wymiotów. Można jedynie, gdy jest wysoka temperatura i bardzo sucho, przepłukać gardło wodą. Wszystkie te zakazy noszą nazwę mufirat (czynności przerywające post). Post przerywają także przypadłości związane z utratą świadomości: pijaństwo czy atak szaleństwa (nawet apopleksja) oraz miesiączka. Dużo czasu należy poświęcać modłom, studiowaniu Pisma Świętego (al-Quran), rozważaniom i refleksjom. Ostatni posiłek przed kolejnym dniem postu muzułmanie jedzą przed świtem. Od momentu, kiedy usłyszą wołanie do porannej modlitwy fadżr, powstrzymują się od dalszego jedzenia i picia. W ramadanie muzułmanie pracujący zwykle spożywają dwa posiłki – iftar po zachodzie słońca oraz suhur przed świtem. Sufi jednakże często polecają dla mistycznej ascezy jeden posiłek na dobę po zachodzie słońca, a tylko czasem przed świtem, jeśli uwarunkowane to jest ciężką pracą. W czasie dnia jednakże zachowywany jest całkowity post, powstrzymanie się do posiłków oraz napojów kalorycznych i wody (pełna jednodzienna głodówka oczyszczająca).